Αν θέλεις κάτι πολύ, τότε το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις! Πολυακουσμένη και πολυδιαβασμένη λαϊκή ρήση που αγγίζει τα όρια της δεισιδαιμονίας. Παρολαυτά ο άνθρωπος όντας ένα εγωϊστικό ον, πολλές φορές παρασύρεται και την πιστεύει αυτή τη ρήση. Έτσι και εγώ έχω πει πολλές φορές τον τελευταίο μήνα ''ρε λες να ισχύει? Μου κάνει εκπληκτικές μέρες κάθε Κυριακή''. Σύντομα λογικεύομαι και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Ποιό σύμπαν? Μέχρι και ο τοπικός καιρός στη γειτονιά μου να είχε οντότητα, σιγά μην καθόταν να ασχοληθεί με έναν απο τους χιλιάδες που υπάρχουν σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου.
Απο τη μακριά λίστα βουνών που έχω σχεδόν ολοκληρώσει είχε απομείνει ένα στο βορειότερο σημείο απο τα υπόλοιπα (στην Ηπειρωτική Ελλάδα πάντα), συγκεκριμένα στο νομό Πιερίας. Στην έδρα των θεοτήτων και των μουσών που η ιστορία της ξεκινά απο την εποχή του χαλκού. Το όνομά της οφείλει στους αρχαίους κάτοικους, τους Πιερείες, οι οποίοι κατά τη μακεδονική κατάκτηση μετανάστευσαν πέρα του Στρυμώνα, στους πρόποδες του Παγγαίου. Οι Πίερες Θράκες θεωρούνται ως οι πρώτοι κάτοικοι της Πιερίας και εισηγητές της λατρείας του Δωδεκάθεου αλλά και των Πιερίδων Μουσών.
Στα βυζαντινά και μεσαιωνικά χρόνια η Πιερία δεινοπάθησε από πολλούς λαούς που θέλησαν να την κατακτήσουν. Οι Σλάβοι, οι Ούννοι, οι Νορμανδοί και οι Άβαροι είναι μόνο μερικοί που πέρασαν από εκεί. Κατά τη Φραγκοκρατία ανήκε στο φραγκικό βασίλειο της Θεσσαλονίκης και το 1389 καταλήφθηκε από τους Τούρκους.
Στόχος μου η Βουλγάρα, ένα βουνό που μοιραία θεωρείται κομμάτι του Ολύμπου όμως διαχωρίζεται απο αυτόν μέσω του οροπέδιου Παύλος. Πριν φτάσω εκεί επισκέφτηκα τα Βυζαντινά ασκηταριά πάνω απο το Πύθιο που είναι ένα κορυφαίο αξιοθέατο της περιοχής.
Προσεγγίζοντας το Πύθιο, στο βάθος ο Όλυμπος.
Μέσα σε 5 λεπτά έφτασα στους εντυπωσιακούς βραχώδεις σχηματισμούς που κρίθηκαν ως ιδανικοί κάποιες εκατοντάδες χρόνια πριν για μια ζωή πολυ πέρα απο αυτήν που μπορούμε να αντιληφθούμε...