Όλα άρχισαν με την αγορά ενός Transalp 600 (1995) τον Απρίλιο του 2003.
Άπειρος με μεγάλες μηχανές μέχρι τότε, επιτέλους πραγματοποιούσα σε ηλικία 26 ετών ένα Όνειρο εξαετίας. Την αγορά ενός Τransalp και το ξεχιμα μου στις εθνικές , τα βουνά και τις ραχούλες του τόπου μας.
Οι καλοκαιρινές διακοπές πλησίαζαν και δεν υπήρχε φράγκο. Η αγορά της μηχανής με είχε βγάλει τελείως εκτός προϋπολογισμού. Μετά από σοβαρή σκέψη όμως κατέληξα στο ότι δεν υπήρχε περίπτωση να φάω το καλοκαίρι μου στον δρόμο Θεσσαλονίκης - Καλλιθέας(Χαλκιδική). Θα πήγαινα λοιπών κάπου ακόμα και αν τον Σεπτέμβρη δεν είχα μια. Η περίπτωση να πήγαινα κάπου χωρίς το "Τ" δεν άξιζε συζήτησης και Έτσι η απόφαση λήφθηκε σχεδόν δικτατορικά. "Θα πάμε Κέρκυρα" είπα στην κοπέλα μου. Θεσσαλονίκη-Ηγουμενίτσα και από κει απέναντι. Με αυτή την επιλογή θα ήμουν ευχαριστημένος και εγώ (θα έκανα τουλάχιστον 2000Κm) και η κοπέλα μου αφού θα ήμασταν μαζί σε ένα ρομαντικό νησί που ήθελε πάντα να πάει. Έτσι το πρώτο ταξίδι θα ήταν γεγονός!!!
Η μέρες πλησίαζαν και ένα service ήταν επιβεβλημένο. "160"Euro ...τα είχα είδη υπολογίσει!!!. Ο Μηχανικός μου λέει : Φίλε με αυτά τα λάστιχα, Εσύ θα πας Κέρκυρα? Αυτά είναι για πέταμα!!! Κοιτά να τα αλλάξεις το συντομότερο. ...δεν τα είχα υπολογίσει!!! . 210 το μαλλί και βέβαια δεν υπήρχε διαθέσιμο ούτε Εύρο. Λέω... όπως πήγαινα 3 μήνες ας πάω και τώρα. Δεν γινόταν να ακυρώσω την εκδρομή, το Hotel ήταν είδη πληρωμένο. Γυρίζω και βλέπουμε... όλο και κάποια επιστροφή από εφορία θα έρθει τον Σεπτέμβρη. Στα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσω και το πρόβλημα στην ηλεκτρονική. Όποτε παρουσιαζόταν δεν ήμουν ποτέ κοντά σε συνεργείο να μου πουν τι συνέβαινε. Ως τότε πίστευα πως ήταν βούλωμα του κινητήρα από κάποιο σκουπίδι και ήμουν σίγουρος ων μετά το service όλα θα ήταν οκ. Το είπα στον μηχανικό αλλά δεν βρήκε τίποτα "κάποιο ηλεκτρικό θα είναι εγώ δεν βρήκα τίποτα..." μου λέει, και Έτσι το άφησα.
Εξοπλισμός... Η μηχανή είχε είδη σιδεριές για "σαμάρια". Όποτε πήγα να αγοράσω. Τη τιμή τη βρήκα υπερβολική και Έτσι αρκέσθηκα σε 3 χταπόδια 1 ιμάντα και δυο τετραγωνισμένα σακίδια(+μια μεγάλη μπαγαζιερα που είχα ήδη). Έτσι μου βγήκε πολύ φθηνότερα.
Ρούχα: Μη τρελαθούμε θα ήθελα όσα θα μου έβγαιναν όλες οι διακοπές, άσε που το έτερον ήμισυ δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα για άσκοπες αγορές αφού το είχε ήδη μετανιώσει που θα πηγαίναμε με τη μηχανή τόσο μακριά χωρίς λάστιχα. Ως τι τελευταία στιγμή μου έλεγε πως το αυτοκίνητο της ήταν διαθέσιμο όποτε το θέλουμε για να πάμε στην "Κ" χωρίς ταλαιπωρία. εγώ βέβαια ούτε να το ακούσω. Καλύτερα να κάτσω σπίτι μου τις έλεγα.
Η διαδρομή που προτίμησα για το "πήγαινε" πιστεύω πως είναι γνωστή σε πολλούς. Θεσσαλονίκη-Βέρροια-Γρεβενα-Μηλια-Ιωαννινα-Ηγουμμενιτσα. Το AutoRoute πρόγραμμα οδικών διαδρομών μου έβγαλε πως για να προλάβω το βαπόρι των 13:30 από Ηγ. θα έπρεπε να φύγω από Θεσσαλονίκη 4:00 το βράδυ (με τις απαραίτητες στάσεις φυσικά) και Έτσι έγινε. Το απόγευμα τις προηγούμενης έριχνε καρέκλες και η ανησυχία ήταν έντονη αφού τη πιθανότητα βροχής την είχα αφήσει στον ευκαιρία του Θεού. Δε μπορούσα να φανταστώ πως θα έβρεχε από τα πρώτα μέτρα τις διαδρομής. Η προστασία μας από το υγρό στοιχείο ήταν ΜΗΔΕΝ.
4:00 Ξαστεριά. Ουφ πάλι καλά... Βράδυ στην Εγνατία το κόκκινο δεν το δίνεις και πολύ σημασία όταν σέχει φάει το άγχος για το αν όλα θα πάνε καλά. Όταν έχεις τη τροχαία από πίσω σου και δεν τη βλέπεις είναι ακόμα χειρότερα. Ακόμα δεν ξεκίνησα και οι αναποδιές αρχίσανε. Με αυτά και και μαυτά τα παιδία από τη τροχαία μας αφήσανε να φύγουμε κάνοντας απλά έναν έλεγχο στα χαρτιά και λέγοντας μας να είμαστε πιο προσεκτικοί.
Το AutoRoute αν και στη τελευταία του έκδοση, αγνοείσαι εντελώς τον νέο δρόμο για Βέροια και εγώ σαν άσχετος ακολούθησα τον παλιό. (Aσχετα αν τη διαδρομή από τον νέο την είχα ξανακάνει σαν συνεπιβάτης σε αυτοκίνητο λίγο καιρό πριν...) αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πηγαίνω με 60-80km πίσω από τρακτέρ και φορτηγά σε οοοολη τη διαδρομή. Σε έναν δρόμο στενό, χωρίς Φώτα και τελείως κακοφτιαγμένο. Ήταν αρκετό για να με βγάλει εκτός προγράμματος μίση ώρα.
Το ξημέρωμα μας βρήκε στην άνω Βέροια, ήταν τέλειο με θέα όλο τον κάμπο. Καστανιά σου ερχόμαστε !!! φώναξα. (Βουνό που αν θέλεις να βρεθείς στην δυτική Μακεδονία θα το καταπιείς θέλεις δε θέλεις) Πανάγια Σουμελα βοήθεια μας μια ευχή για καλό δρόμο είναι επιβεβλημένη. Τι κρύο ήταν αυτό Ιούλη μήνα Θεμού.... Με τα μπουφάν μας εμείς την είχαμε δαγκώσει στη κυριολεξία. Εκείνες τις ώρες τα πράγματα φαντάζουν διαφορετικά και κάποιοι λευκοί βράχοι στο βουνό μοιάζουν χιονισμένοι. Εδώ πάνω ΧΙΟΝΙΖΕΙ μου λέει η δικιά μου και προς στιγμή την πίστεψα. Σε Κανά 30λεπτο και μετά από αυτή τη τραγική διαδρομή με κρύο και στροφές σε υψόμετρο είχαμε πιαστεί και ξυλιάσει. Σταματάω στην κατάβαση και προσπαθούμε να ζεσταθούμε και να ξεπιαστούμε με κάθε τρόπο. Τρέξιμο, διατάσεις κ.α. Το πρώτο παλούκι το είχαμε φάει. Ήταν όμως η ώρα για ένα ζεστό διπλό espresso στη Κοζάνη. Μπήκαμε στην Εγνατία και ποίος μας πιάνει. 155Κm έγραψε το Transalp υπερφορτωμένο. Νέτο που φτάνουμε Κοζάνη καταλάβαμε πως ήμασταν πίσω μια ολόκληρη ώρα από το πρόγραμμα. Να αναρωτιέμαι μα πως έπεσα τόσο έξω?? Το ερώτημα παραμένει μέχρι και σήμερα... Η μια ώρα στάση στη πόλη έγινε 25 λεπτά και Έτσι ήμασταν και πάλι Εγνατία. Φτάνουμε Γρεβενά και ψάχνουμε πινακίδα για Μηλιά. Το να κάνουμε λίγο περιήγηση στο μέρος δεν μου πέρασε από το μυαλό. Μπαίναμε πλέων όλο και ποίο μέσα στη Πίνδο δε κρυώναμε όμως ο ήλιος είχε ήδη ανέβει αρκετά ψιλά. Κάπου στη Βόλια Καντα (μέρος καταπληκτικό και ίσως το ομορφότερο σε όλη τη διαδρομή) μένω από ατέρμονα. Ούτε κοντέρ, ούτε χιλιομετρητη. Το πρώτο που σκεφτικά ήταν "μάλιστα αρχίζει να διαλύεται..." σκέψη που φανερώνει πόσο εμπιστοσύνη είχα στη μηχανή που αγόρασα. Η συνέπεια όμως αυτού ήταν μεγαλύτερη γιατί ως γνωστόν το 600αρι δεν διαθέτει την "πολυτέλεια" του μετρητή βενζίνης. Και Έτσι έπρεπε να είμαι συνεχεία στον υπολογισμό και στα πρατήρια. Συνεχίσαμε αφού κάναμε μια ακόμα στάση να θαυμάσουμε το τοπίο και να κάνουμε τα αστεία για τις αρκούδες που μπορεί να σου προκύψουν ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις. Εδώ Γιάννενα ,εκεί Γιάννενα πουθενά τα Γιάννενα. Βουνά ανεβαίναμε βουνά κατεβαίναμε αλλά αυτά εκεί... Δεν αισθανόμουνα το δεξί μου χέρι. Η κοπελιά είχε αρχίσει να δυσανασχετεί και να μου λέει πόσο καλά θα ήμασταν αν είχαμε πάρει το αμάξι. Επιτέλους η λίμνη φάνηκε και κάπου εδώ πίστεψα πως η διαδρομή τελείωσε. Μπήκα Γιάννενα να βρω τεχνικό για τον ατέρμονα (μέχρι τη Κέρκυρα νόμιζα ότι ήταν νότιζα) αλλά εκείνο το Σάββατο ήταν όλα κλειστά. Όλα είχαν μια ανακοίνωση απ' έξω που δεν μπήκα στον κόπο να τη διαβάσω καθώς δεν υπήρχε χρόνος. Ξεκινήσαμε για Ηγουμενίτσα. 92Κm έγραφε και λέω αεεεερα φτάνουμε. Που να ήξερα πως αυτά τα 92kmθα ήταν μια από τα ίδια: ανέβα-κατέβα βουνό και χωρίς να βλέπεις τίποτα το αξιόλογο από μεριάς τοπίου. Αν δε μπορείς να το αποφύγεις απόλαυσε το λέει μια παροιμία που εδώ δεν έχει θέση. Είχα πάρει πλέων το "κολάι" και κινιόμουν πιο σβέλτα. Σε 1 ώρα και 25' αυτά τα απαίσια 92Km φαγωθήκανε. Φτάνοντας στην Ηγουμενίτσα ήμασταν πτώματα. Το χειρότερο ήταν το ψυχολογικό. Στα Ιωάννινα νόμιζα πως το χειρότερο πέρασε όμως αυτό που επακολούθησε μου έκοψε τα πόδια.
13:30 just!! Στο λιμανι. To Autoroute ειχε δικιο. Αν εξαιρέσεις βέβαια ότι σε 9 ώρες ταξίδι αντί για 2 ώρες στάση κάναμε μόλις 45 λεπτά τότε, ΝΑΙ είχε δίκιο....
Και έτσι οι διακοπές άρχισαν
Κέρκυρα + Transalp + Διάθεση = Άψογες διακοπές.
Εκεί εντελώς τυχαία σε ένα πανηγύρι στις Μπενιτσες βρεθήκαμε με τον Κώστα και την Κωνσταντίνο από το Transalp Club της Θεσσαλονίκης.
.........σε λιγο η συνεχεια...