Tαξιδάκι στα "βήματα" του Αλέξανδρου το ξεχνάς. Όχι για τώρα, αλλά ούτε στα επόμενα 50 χρόνια.

Συρία την ξεχνάς. "Άνα Γιουνάν ρε παιδιά" θα λές, βροχή οι 7.62.

Λίβανο τον ξεχνάς."Ανά Γιουνάν ρε παιδιά" θα λές, "you are on youtube" θα σου απαντούν( εντάξει ... δεν είναι τόσο τραγικά εκεί .... )

Παρόλ' αυτά βρίσκεις κάποιο μαγικό τρόπο, περνάς και βρίσκεσαι σύνορα με Ισραήλ. Ακολουθεί σκηνικό ....

Ψαροπορωμένος 19άχρονος Ισραηλινός φαντάρος, με δάχτυλο που τον "τρώει" την συγκεκριμένη ημέρα,(ή και φανταρίνα)έχει σκοπιά στο συνοριακό φυλάκιο. Ξαφνικά βλέπει από τον δρόμο της "νεκρής ζώνης" μία μοτοσυκλέτα, φορτωμένη μπαγκάζια, να έρχεται με ταχύτητα πρός το μέρος του. Χρόνος για αναφορά δεν υπάρχει, οπότε σηκώνει το Tavor του. "Άνα Γιουνάν ρε παιδιά" φωνάζεις, αλλά από αυτή την απόσταση αυτό στα αυτιά του ακούγεται "Αλλάχ ουάκμπαρ" οπότε τρώς ένα ωραιότατο double tap, καθώς στη σχολή πολέμου τους μαθαίνουν "do not think, act".
Άν μετά και από αυτά καταφέρεις και περάσεις Σινά (που δεν παίζει, γιατί αν ο Ισραηλινός δεί σφραγίδα από Αραβόφωνη χώρα, απλά ΔΕΝ .. χρειάζεσαι είτε διπλό διαβατήριο ήτε ταυτότητα ΝΑΤΟ/ΟΗΕ καβάτζα) και δεν σε απαγάγουν οι τζιχαντιστές της συγκεκριμένης περιοχής, τότε μπορείς να πείς ότι τα ΠΟΛΥ δύσκολα έφυγαν

Πέραν της πλάκας, δυστυχώς μία από τις σαγηνευτικότερες περιοχές- για εμένα- βρίσκεται και θα βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση, στερώντας μας την ευκαιρία να την επισκεφτούμε εκδρομικά, όπως οι περισσότεροι θα θέλαμε. Το συγκεκριμένο ταξίδι είναι ωραία σαν ιδέα, αλλά μή πραγματοποιήσιμο. Τίποτα όμως δεν μας εμποδίζει από το να το φανταζόμαστε