Δημοσιεύθηκε αρχικά από
Eversman
Τα παρακάτω τα οποία θα σας αφηγηθώ, συνέβησαν σήμερα πρός το τέλος της βόλτας. Όποιος με έχει γνωρίσει και έχουμε βολτάρει μαζί, θα έχει καταλάβει ότι είμαι μετριοπαθής σαν οδηγός, χωρίς εξάρσεις και πάρα πολύ προσεκτικός. Όλα αυτά τα χρόνια που οδηγώ μοτοσυκλέτα μου έχουν συμβεί -όπως και στους περισσότερους από εσάς- δύσκολες καταστάσεις. Ποτέ μα ποτέ όμως κατά τη διάρκεια κάποιου συμβάντος, δεν έχει παγώσει ο χρόνος στα μάτια μου και στο μυαλό μου.
Στον Άγ. Βασίλειο πήγαμε από την Παλαιά. Για να γυρίσουμε επιλέξαμε το δρομολόγιο Ερυθρές-Σκούρτα (Δερβενοχώρια). Όλα τέλεια! Το τοπίο ερημικό, μου θυμίζει λίγο από Πελοπόννησο και παρηγοριέμαι με αυτό, για το ότι σήμερα δεν βολτάραμε κάτω απ' τ' αυλάκι.
Φθάνοντας στην διασταύρωση των Σκούρτων - Στεφάνης, σταματάμε. Ο Θεόφιλος με τον Χάρη επιλέγουν να προχωρήσουν ευθεία και να γυρίσουν από Φυλή. Οι υπόλοιποι στρίβουμε δεξιά για Θριάσιο. Αφήνω το κλιμάκιο για Θριάσιο να ξεκινήσει και μένω λίγο πίσω για να χαιρετήσω τον Θεόφιλο και τον Χάρη. Χαιρετάω και ξεκινώ για Στεφάνη ...
Βρίσκομαι 100 μέτρα πρίν μπώ στο χωριό. Οι υπόλοιποι έχουν φύγει, γύρω στα 150 μέτρα μπροστά μου. Εμπρός μου έχω τυφλή αριστερή στροφή. Οδηγώ στην λωρίδα μου, έχω κουμπώσει τετάρτη και είμαι με 60+ χιλιόμετρα.
Ξανφικά ... βλέπω να βρίσκεται εμπρός μου και σε απόσταση 10 μέτρων,ένα τεράστιο τριαξονικό το οποίο έχει περάσει στο ρεύμα μου και κατευθύνεται ακριβώς καταπάνω μου. Στα δέκα μέτρα.
Εκεί σταματούν όλα .... Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει να σταματά ο χρόνος και μάλιστα τόσο, ώστε να "βλέπω"επιτόπου καρέ και να αναλύω επίσης επιτόπου στο μυαλό μου και την παραμικρή λεπτομέρεια αυτών των "καρέ". Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω-ακόμη και τώρα, μετά από τόσε ώρες- είναι το γιατί και το πώς αντέδρασα όπως αντέδρασα:
Με το τριαξονικό να έρχεται καταπάνω μου, ο χρόνος σταματά ... βλέπω τον οδηγό σκυμμένο στο τιμόνι .... λίγα μέτρα από εμένα σηκώνει το κεφάλι και αντιλαμβάνεται (μάλλον) ότι με έχει σχεδόν χτυπήσει .... βλέπω να κόβει ξαφνικά και με δύναμη το τιμόνι δεξιά του .... δίπλα μου η άσφαλτος κάνει ένα σκαλοπάτι 10 εκατοστών και μετά βλέπω με την άκρη του ματιού μου, χώμα ... ενστικτωδώς στρίβω αριστερά και βγαίνω από την άσφαλτο .... εκατοστά με χωρίζουν από το τριαξονικό ... εξακολουθώ να βλέπω και να αναλύω επιτόπου με "καρέ" ... σκέφτομαι ότι μόλις γλύτωσα από ένα πολύ βαρύ τραυματισμό και πιθανόν το θάνατο .... όχι δεν έχω τελειώσει ακόμη .... μετά το χώμα έχει ΜΑΝΤΡΑ ... βλέπω τους τσιμεντόλιθους, το τσιμέντο ανάμεσα τους, τα φυτεμένα λουλούδια πίσω από αυτόν ...
με βρίσκω όρθιο να πατάω μόνο το πίσω φρένο ... ο πίσω τροχός ντριφτάρει στο χώμα και αρχίζει να γλυστρά δεξιά πρός τη μάντρα .... η μούρη της μοτοσυκλέτας έχει γυρίσει πρός την άσφαλτο .... αφήνω το φρένο ... σχεδόν αγγίζω τη μάντρα, αλλά δεν πέφτω επάνω της ... η μοτό έρχεται για λίγο στην ευθεία και κατόπιν ο πίσω τροχός ντριφτάρει ΑΡΙΣΤΕΡΑ ... μισό μέτρο από τον εμπρός τροχό βλέπω ένα μεγάλο βράχο στην άκρη της ασφάλτου ... βρίσκομαι σχεδόν ανάμεσα στον βράχο και την μάντρα ... με βλέπω, με νοιώθω, με αισθάνομαι να έχω χτυπήσει επάνω στο βράχο, να είμαι στον αέρα, τη μηχανή να γίνεται σμπαράλια και εγώ να φεύγω ψηλά και πρός τη μάντρα ... ΟΧΙ ... αυτό είναι απλός υπολογισμός στο μυαλό μου .... πιέζω το πίσω φρένο, σπρώχνοντας τη μοτοσυκλέτα με το σώμα μου και σε όρθια θέση .... ντριφτάροντας ακόμη με τον πίσω τροχό, η μοτό αλλάζει κατεύθυνση και ο εμπρός τροχός περνά χιλιοστά από τον μεγάλο βράχο ... σκέφτομαι ότι γλύτωσα τον εμπρός τροχό, αλλά θα πέσω επάνω στο βράχο με τον πίσω ... αφήνω το φρένο ... η μηχανή έρχεται στα ίσια της, ΤΟΣΟ ΟΣΟ χρειάζεται για να περάσει σύριζα και ο πίσω τροχός .....
Σταματώ λίγα μέτρα πιό κάτω, επάνω στο χώμα .... ξαφνικά τα καρέ, έχουν "σβήσει". Γυρνώ το κεφάλι ... ο οδηγός έχει σταματήσει ... τον βλέπω να κατεβαίνει κρατώντας το κεφάλι του και τραβώντας τις τρίχες του ... κάτι μου φωνάζει, αλλά δεν τον καταλαβαίνω ... δεν τον ακούω ... δεν ΜΠΟΡΩ να τον ακούσω!! ... βάζω πρώτη και φεύγω ... σκέφτομα, ότι αν κατέβω, θα είναι δύσκολο να ξαναξεκινήσω ... αρχίζω και κατεβαίνω πρός Θριάσιο ... δεν αφήνω το μυαλό μου να αναλύσει τί έχει μόλις γίνει ... όμως αρχίζει να τρέμει το δεξί μου χέρι ... ελλατώνω ταχύτητα .... ο πίσω τροχός γλυστρά με το παραμικρό, ακόμη και στο ελάχστο πάτημα του πίσω φρένου ... "μα αφού έχω καινούργια λάστιχα" σκέφτομαι ... προλαβαίνω τους υπόλοιπους στο φανάρι του Θριάσιου. Έχει αρχίσει να τρέμει και το δεξί μου πόδι ... η αδρεναλίνη κάνει την δουλειά της ... κάνω νόημα στα παιδιά ... σταματούν και τους εξηγώ τί συνέβη ... κάνουμε μία 20αλεπτη στάση και το συζητάμε ... έχει σταματήσει το τρέμουλο στο χέρι και στο πόδι μου ... είμαι εντάξει.
,καλη δουλεια σε μας :ZZZ:
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση
