Όρος Κερκίνη (Μπέλες)
Όρος Κερκίνη (Μπέλες)
Συναπάντημα με αγελάδες. Έκανα πάνω από 5 λεπτά να τις πείσω να φύγουν απ'τη μέση για να περάσω. Ήταν πολλές και ογκώδεις και ήμουν μόνος και έρμος. Δε θα ήθελα να τις τσαντίσω... έτσι περιορίστικα σε πολύ ευγενικά μαρσαρίσματα για να χωθώ ανάμεσά τους και να συνεχίσω το δρόμο μου.
Αφού έκανα όλο το ανατολικό ανάχωμα και ήμουν πανευτυχής και μέσ'τις λάσπες, βγήκα στο δρόμο στη Βυρώνεια και πήρα την ανηφόρα προς Προμαχώνα (Βουλγαρικά σύνορα) για ένα καυτό χαμάμ στο Άγκιστρο . Στο δρόμο προς Προμαχώνα είδα ταμπέλα "ΡΟΥΠΕΛ" και αναφώνησα από χαρά επειδή ήθελα πολύ να δω το φημισμένο οχυρό αλλά δεν είχα υποψιαστεί ότι ήταν εκεί! Η απογοήτευση ήρθε όταν έφτασα στη πύλη του στρατοπέδου και ο σκοπός πύλης με ενημέρωσε πως είναι 3 άτομα όλα κι όλα στο στρατόπεδο και έτσι δεν υπάρχει κανείς να με ξεναγήσει στο οχυρό, άρα και δε μπορούσα να περάσω. Μετά από λίγη συζήτηση αποφάσισα να μη το πιέσω το θέμα, μιας και έχω πρόσφατη τη ψυχολογία του καημένου του φαντάρου που έχει "εμπλοκή" και πήζει στις άσκοπες υπηρεσίες... χαιρέτησα και έφυγα. Σα να λέμε, πήγα στη πηγή και δεν ήπια νερό!
Ευτυχώς το χαμάμ στο Άγκιστρο ήταν πολύ κοντά (τηλ. ξενοδοχείου 23230 41420, τιμή ?5 το άτομο για 30 λεπτά), και κατά τις 13:00 ήμουν μέσα στο ζεστό ιαματικό νερό, απολαμβάνοντας τα δεκάδες λίτρα το δευτερόλεπτο ζεστού νερού που έπεφταν πάνω στο κεφάλι μου...
Μετά το Άγγιστρο, προς Δυσμάς και πάλι. Στάση για μεσημεριανό στην Άνω Πορόια
Εδώ η πλατεία.
Ένα μνημείο σε 4 ρόδες!
Μετά τη στάση στη Α.Πορόια συνεχίζω δυτικά προς τη λίμνη Δοϊράνη. Φτάνω πριν τις 15:00 αλλά απογοητεύομαι ελαφρώς επειδή δεν υπάρχει πρόσβαση στη λίμνη όπως στη Κερκίνη - βρίσκω μόνο κάτι σαν εγκαταλελειμμένο μώλο που ξεφεύγει λίγο απ'τα δεκάδες φορτηγά που περιμένουν λίγα μέτρα πιο κει για να περάσουν τα σύνορα προς Σκόπια.
Ο καιρός πάντως μου έκανε τη χάρη - ήταν γενικά μουντός, αλλά είδα ακόμα και ουράνιο τόξο πάνω απ'τη λίμνη και φυσικά τις πανέμορφες βουνοκορφές του όρους (πιστεύω) Μπέλες.
Αφού χορταίνω να κοιτάζω (από μακρυά...) τη Δοϊράνη και κυκλοφορώ λίγο για να βεβαιωθώ πως δεν υπάρχει κανένας προφανής τρόπος πρόσβασης στη λίμνη που μου ξεφεύγει, αναχωρώ προς Κιλκίς.
Είχα διαβάσει το πρωί σε ένα ταξιδιωτικό περιοδικό κάτι για μια λίμνη λέει που τη λένε Πικρολίμνη και που έχει ιαματικές ιδιότητες και κέντρο πηλοθεραπείας κτλ. Όλα αυτά ακούγονταν ενδιαφέροντα και φυσικά πετάχτηκα να ρίξω μια ματιά.
Έφτασα στο χωριό Ξυλοκερατιά αρκετά αργά (μετά τις 18:00), με τα σύννεφα να επιδεικνύουν την ομορφιά τους και τον ήλιο να τα γαργαλάει γλυκά.
Κέντρο πηλοθεραπείας Πικρολίμνης λοιπόν... 30km απ'τη Θεσσαλονίκη, τηλέφωνο 23410 29971. Πλήρης εγκατάλειψη στις εγκαταστάσεις, όλα μοιάζουν παλιά και βρώμικα, και το ξενοδοχείο είναι ακόμα χειρότερο απ'το πηλοθεραπευτήριο... βέβαια η φύση της δουλειάς είναι ελαφρώς βρωμερή (λάσπη), αλλά η εγκατάλειψη και η έλλειψη συντήρησης φαίνεται σε όλα.
Αφού λοιπόν με ενημέρωσαν για τις τιμές, παροχές κτλ, αποφάσισα να κάνω δύο λασπόλουτρα (βουτάς μέσα σε πισίνα που έχει λάσπη αραιωμένη με ζεστό νερό που ανανεώνεται διαρκώς - για 30') και ένα "ολικό μασάζ" μιας και δεν είχα ξαναδοκιμάσει κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Άλλα 30' αυτό, ειδικά μετά το ζεστό λασπόλουτρο ήταν φανταστικό και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Συνολικό κόστος ?40 για την καλοπέραση!
Έμεινα στο ξενοδοχείο αφού δε κάνει να γίνουν στο καπάκι τα λασπόλουτρα (έχει θειάφι και διάφορα βαρειά μέταλλα ο πηλός και δεν επιτρέπεται να κάνεις πάνω από δύο μισάωρα μέσα στην ίδια μέρα) στο οποίο αν δεν είχα super ψυχολογία θα υπέφερα. Δεν είχε θέρμανση της προκοπής (μόνο ένα κλιματιστικό το οποίο έπρεπε να δουλεύει όλο το βράδυ για να κρατάει τη θερμοκρασία σε υποφερτά επίπεδα και ξέρετε τι υγιεινό και ευχάριστο που είναι αυτό...) το δωμάτιο ήταν και αυτό ψιλοελεεινό και γενικά διάβασα λίγο, είδα ένα ωραίο ντοκιμαντέρ στην ΕΤ3 και μετά έπεσα ψόφιος για ύπνο (ευτυχώς κουβέρτες είχε μπόλικες).
Ένα ζευγάρι παγωνιών κυκλοφορεί.
Το αρσενικό μας δείχνει τον πισινό του.
Πέμπτη πρωί, Trip B στα 2000km
Είχα να κάνω ένα λουτρό ακόμα, το οποίο θα άνοιγε στις 9. Οπότε ξύπνησα στις 8, ετοίμασα τα πράγματά μου, έφαγα ένα γερό πρωινό και... με σταματήσαν στη πόρτα λέγοντάς μου πως δε πρέπει να μπει κανείς στο πηλό με γεμάτο στομάχι. Έβρισα από μέσα μου θεούς και δαίμονες επειδή φυσικά ΠΟΥ να το φανταστώ και τώρα θα έχανα μια ώρα απλά περιμένοντας. Μια ώρα που μου έλειψε στο τέλος της ημέρας...
Τέλος πάντων πλατσουρίζω 10:00-10:30 στη λάσπη, κάνω ντουζ, πληρώνω (?35 το δωμάτιο με πρωινό) και φεύγω.
Είναι ήδη 11 το πρωί, μόλις έχω βγει στο δρόμο και έχω μια πολύ αόριστη ιδέα του πού θέλω να πάω. Φτάνω Θεσσαλονίκη από Διαβάτα και στρίβω προς Χαλκηδόνα. Θυμάμαι πως οι γονείς μου είχαν πει καλά λόγια για το μουσείο των βασιλικών τάφων του Φιλίππου του Β' (πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου) στη Βεργίνα. Κατευθύνομαι λοιπόν προς Βέροια από ένα δρόμο φρίκη, με λακούβες, φορτηγά, καμμία ομορφιά στο τοπίο... ένα αίσχος. Μόλις φτάνω όμως Βεργίνα (κατά τις 13:30) και μπαίνω στον τύμβο του Φιλίππου αποζημιώνομαι.
Όταν πάτε (που αξίζει 100%!) θα πληρώσετε ?8 είσοδο για το μουσείο των τάφων. Ζητήστε να σας βάλουν μια σύντομη ταινία (20') στην οποία εμφανίζεται ο ίδιος ο Μανώλης Ανδρόνικος να εξηγεί τα της εύρεσης των ταφών. Σας προτείνω να δείτε πρώτα αυτό το εισαγωγικό video και μετά να περιπλανηθείτε στο ημίφως του εσωτερικού του τύμβου, ώστε να καταλάβετε καλύτερα τι είναι τα εκθέματα που βλέπετε. Απολύτως δικαιολογημένα συγκαταλέγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς
Εδώ η είσοδος στο τύμβο.
Μετά το σοκ του τύμβου ήμουν πανευτυχής που είχα πάει στη Βεργίνα. Στις 15:30 ξεκίνησα την άνοδο προς Βορρά. Πέρασα Βέροια, την εντυπωσιακά ανηφορική Έδεσσα, τη Φλώρινα και ακολούθησα το φοβερό δρόμο προς Πρέσπες...
...και πάλι η πολύ ευπρόσδεκτη ησυχία στο δρόμο, μακρυά από νταλίκες/ΙΧ που πήζουν το κεντρικό επαρχιακό δίκτυο.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση