Κοντά στο χιονοδρομικό του όρους Βαρνούς έφαγα το πρώτο χιόνι! Το πώς αλλάζει ο καιρός με το υψόμετρο είναι ασύλληπτο...
Κοντά στο χιονοδρομικό του όρους Βαρνούς έφαγα το πρώτο χιόνι! Το πώς αλλάζει ο καιρός με το υψόμετρο είναι ασύλληπτο...
Στρίβοντας προς Πρέσπες συνειδητοποίησα πως δε θα προλάβαινα να δω τις λίμνες με το φως της ημέρας (εκεί ήταν που μου έλειψε η μία ώρα που έχασα το πρωί...) και έτσι έβγαλα απλά μια φωτογραφία από μακρυά (καμμιά 20αριά χιλιόμετρα) και υποσχέθηκα να επισκεφθώ τις λίμνες αύριο πριν κάνω οτιδήποτε άλλο!
Έφτασα στη Καστοριά βραδάκι, όπου και με φιλοξένησε στον καναπέ του ο ευγενέστατος Νίκος, μέλος της κοινότητας του CouchSurfing.com .
Κυκλοφορήσαμε μαζί στην όμορφη Καστοριά, ανεβήκαμε με αυτοκίνητο στους λόφους δίπλα στη λίμνη για να θαυμάσουμε τη βραδινή Καστοριά από ψηλά και φάγαμε σ'ένα ταβερνάκι. Κατά τις 23:00, εξουθενωμένος πια, έπεσα για ύπνο.
Παρασκευή, εκκίνηση από Καστοριά. Trip B στα 2330km. Μετά από πρωινή βόλτα γύρω απ'τη χερσόνησο της Καστοριάς με το Νίκο, χαιρετώ και φεύγω για Πρέσπες και μετά προς Νότο. Θέλω να αρχίσω να κατηφορίζω, σκέφτομαι να επισκεφτώ τον Σμόλικα ή κάποιο άλλο βουνό της Πίνδου που δεν έχω πάει, και το βράδυ αν όλα πάνε καλά ίσως μείνω με τους φίλους μου στα Τζουμέρκα, στο ορειβατικό καταφύγιο Πραμάντων. Πού να'ξερα τι με περιμένει...
Ενώ μέχρι τη Πέμπτη ο καιρός ήταν πολύ γλυκός, τη Παρασκευή έπιασε ένας χιονιάς, ένα κρύο, ένας αέρας απίστευτος. Προσπάθησα να πάω ξανά στις Πρέσπες αλλά ήταν αδύνατο, ο δρόμος πολύ σύντομα έγινε μες το χιόνι, χιόνιζε κιόλας, έκανε κρύο...
Πολύ χιόνι...
Αποφάσισα πως δεν είχε νόημα να πάω στις λίμνες με τόσο αντίξοες συνθήκες, μιας και δε θα έβλεπα και τίποτα.
Άρα επέστρεψα Καστοριά και πήρα το δρόμο που από Νεστόριο πιάνει το δρόμο για Κόνιτσα, για να κατευθυνθώ προς το Σμόλικα. Καμμία σχέση, ο δρόμος ήταν γεμάτος χιόνι, γύρισα πίσω προβληματισμένος. Αποφάσισα να δοκιμάσω πιο mainstream προσέγγιση και πήγα από Νεάπολη. Όλα καλά και ανθηρά, μόνο που μετά από πολλά χιλιόμετρα και πολλές στροφές, στο Πεντάλοφο και αφού οι συνθήκες ήταν αρκετά άσχημες για τα τελευταία χιλιόμετρα (χιόνι στο δρόμο, χιονόπτωση, αέρας κτλ) σταμάτησα και κοίταξα προβληματισμένος μπροστά μου.
Ο δρόμος πλέον είχε χιόνι. Δε φαινόταν παγωμένο, αλλά δεν υπήρχε πουθενά καθαρό πέρασμα... έπρεπε είτε να συνεχίσω πάνω στο χιόνι και όσο πήγαινα μέχρι να γκρεμιστώ, είτε να ξαναγυρίσω πολλά δύσκολα χιλιόμετρα πίσω (για 3η φορά σήμερα!) και να πάρω την Εγνατία από Κοζάνη προς Ιωάννινα.
Κοίταξα λίγο καλύτερα το χάρτη προσπαθώντας να υπολογίσω τον καιρό... το επόμενο χωριό, το Επταχώρι, φαινόταν να βρίσκεται σε σημείο του δρόμου που περνούσε από ισοϋψή γραμμή *χαμηλότερη* από αυτή που βρισκόμουν. Άρα, σε 15km το πολύ ο δρόμος κατηφόριζε. Άρα, αποφάσισα να συνεχίσω.
Δεν έχω φωτογραφίες από τις συνθήκες εκεί πάνω, επειδή η κατάστασή μου ήταν αρκετά κακή και δεν είχα μυαλό για φωτογραφίες.
Ένιωθα τα χέρια μου (ολόκληρους τους βραχίονες) να τρέμουν ενώ οδηγούσα και δεν ήξερα το λόγο. Ήταν από το κρύο; Από τη κούραση; Από το διαρκές σφίξιμο του τιμονιού που έπρεπε να κόβει τέλεια αρμονικές πορείες στις χιονισμένες στροφές; Από το φόβο ατυχήματος; Δεν έχω καταλάβει ακόμα.
Το θέμα είναι ότι μετά από καμμιά ώρα (επειδή φυσικά πήγαινα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ, είχε και ομίχλη, πήγαινα με τα alarm αναμένα για να μη πέσει πάνω μου κανένας) ο δρόμος όντως άρχισε να κατηφορίζει, το χιόνι όντως άρχισε να αραιώνει και σύντομα έφτασα στο Επταχώρι.
Έκανα μια σύντομη στάση για να ξεμουδιάσουν λίγο τα χέρια μου, ευχαρίστησα τη τύχη μου και χαμογέλασα ξανά, μετά από πολλή ώρα. Στη κατηφόρα μετά τη Κόνιτσα βγήκε και ένας ήλιος αρχοντικός, ζεστάθηκαν και πάλι τα δάχτυλά μου, όλα έδειχναν πως τα δύσκολα είχαν πια περάσει.
Πλησιάζοντας στα Ιωάννινα, κοντά στο Καλπάκι, πρόσεξα αυτό το μνημείο για τους στρατιώτες του Β'Παγκοσμίου Πολέμου. Βρίσκεται σε ένα λόφο που έχει πολύ ωραία ιέα του κάμπου, ο καιρός ήταν τέλειος, ε, ανέβηκα για μια φωτογραφία.
Έξω απ'τα Γιάννενα έπιασε ένας αέρας δαιμονισμένος! Ξεκίνησε με γενική φυσηχτερότητα που θεώρησα πως το Vstrom με το στήσιμό του αλλά και το βάρος του (ήμουν γύρω στα 350kg με όλα τα παρελκόμενα) θα την αντιμετώπιζε χωρίς πρόβλημα... και τότε άρχισαν οι ριπές.
Η οδήγηση στη στενή επίπεδη ευθεία μεταξύ Καλπακίου και Ιωαννίνων έγινε δύσκολη υπόθεση. Είχα ανάψει και πάλι alarm και πήγαινα σε οχτάρια, έχοντας κόψει σε 90-100km/h, ελπίζοντας πως τα αυτοκίνητα πίσω μου θα έδειχναν μια στοιχειώδη καταννόηση... μάταια! Στη χειρότερη στιγμή μου, τη μία και μοναδική στιγμή σε όλο το ταξίδι που σκέφτηκα "τώρα έπεσα", όταν μια ριπή διαρκείας με έσπρωξε έξω απ'το δρόμο και βρέθηκα γερμένος 20 μοίρες προς τα αριστερά και να κρατάω το μηχανάκι οριακά σε ευθεία, να οδηγώ έξω απ'τη λευκή γραμμή, λίγους πόντους απ'το χωράφι και τη σίγουρη σαβούρδα, ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΑΚΡΙΒΩΣ τη στιγμή, ο κάφρος με τη μωβ BMW πίσω μου θεώρησε καλή ιδέα το να με περάσει (αφού είχα βγει απ'το δρόμο, βολικότατο!) και να μου κόψει τη χολή.
Δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο το να είσαι γερμένος όσο μπορείς χωρίς να πέσεις, να βρίσκεσαι σε μια λεπτή ισορροπία με έναν άνεμο που το επόμενο δευτερόλεπτο μπορεί να κοβόταν και να σε προσπερνάει ξυστά ένα αυτοκίνητο απ'τη μεριά του ανέμου!
Ευτυχώς επιβίωσα και αυτού. Διέσχισα τα Γιάννενα και από Κατσικά, Κουτσελιό, Ελληνικό Καλέτζι, γέφυρα Πλάκας και Άγναντα, έφτασα τελικά στα Πράμαντα. Οι φίλοι μου στο ορειβατικό καταφύγιο (10km έξω απ'το χωριό) μου είχαν πει πως ο χωματόδρομος ήταν ανοιχτός, εκτός από ένα προβληματάκι στη τελευταία στροφή. Ήμουν τόσο κουρασμένος από τα όσα είχα τραβήξει όλη μέρα, που όταν έφτασα με το τελευταίο φως (18:00) σε εκείνη τη τελευταία χιονισμένη στροφή, δε το σκέφτηκα καν, κράτησα σταθερό το γκάζι, και πετώντας νωχελικά λίγο το πίσω μέρος το Vstrom πλασαρίστηκε στη τελική ευθεία για το καταφύγιο. ΕΙΧΑ ΦΤΑΣΕΙ!
Αφού έκατσα στο καταφύγιο καμμιά ωρίτσα να συνέλθω, έφαγα κτλ, έπρεπε να λυθεί και το πρόβλημα του παρκαρίσματος. Βλέπετε, οι άνεμοι που έπνεαν έξω έκαναν το Vstrom με όλες τις βαλίτσες κτλ πάνω του να κάνει τραμπάλα μπρος-πίσω στο ΔΙΠΛΟ stand... αυτό δε μου άρεσε και ιδιαίτερα.
Ο πολυμήχανος Μπάμπης έδωσε ακόμα μια φορά τη λύση, βοηθώντας με να σφηνώσουμε το μπροστινό τροχό με ένα κορμό δέντρου, με τη σειρά του σφηνωμένο στη θέση του με άλλα κομμάτια ξύλου. Έτσι το Vstrom καθόταν διαρκώς σούζα και δε κουνιόταν ούτε εκατοστό προς καμμία κατεύθυνση. Άψογο!
Ο πολυμήχανος Μπάμπης διεκπεραιώνει το τζάκι, ενώ η Πολίτσα αράζει ανάμεσα σε δύο μαξιλάρες.
Γούφ!
Τα νερά που κυλούν απ'τη κορυφή Στρογκούλα σχηματίζουν ένα πανέμορφο καταρράκτη. Εδώ τον βλέπουμε εξωτερικά παγωμένο, ενώ νερό εξακολουθεί να κυλάει από μέσα του και να τροφοδοτεί το καταφύγιο.
Ήρθε πια το Σάββατο. Στο καταφύγιο έχει διανυκτερεύσει η ορειβατική σχολή του Παναγιώτη Κοτρωνάρου. Επιχειρούν το Σάββατο το πρωί να φτάσουν κορφή στη Στρογκούλα και λόγω του ανέμου επιστρέφουν. Ο Παναγιώτης υπολογίζει τη ταχύτητα του ανέμου περί τα 80km/h...
Με τέτοιο άνεμο, παρόλο που δεν έχει ωραίο ήλιο, ο δρόμος έχει παγώσει για τα καλά. Πού να φύγω το Σάββατο! Πάω μια βόλτα με τα πόδια στη περιοχή και θαυμάζω την ομορφιά και τη παραξενιά της φύσης...
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση