Update:
Η ταλαιπωρία συνεχίζεται....αλλά επιτέλους φως στον ορίζοντα...
Μετά τη σχετική επίσκεψη του διεκπεραιωτή στο υπουργείο, έστειλα το ίδιο συγγενικό πρόσωπο να πάει μέχρι το υπουργείο καθώς λόγω δουλειάςεξακολουθώ να μη μπορώ να κουνηθώ.
Λόγω του ότι πήγε στις 12.30 το μεσημέρι της Τετάρτης, τον στείλανε αδιάβαστο λέγοντάς του ότι ήρθε πολύ αργά και να έρθει την Πέμπτη πρωί πρωί για να το ψάξουνε...
Πέμπτη πρωί, πριν πάω στη δουλειά, είμαι απίκο στις 8 στο υπουργείο, εγώ ο ίδιος.
Δίνω το φωτοτυπημένο πιστοποιητικό (που είχα πάρει από τον εκτελωνιστή) και μου λένε περίμενε για να πάμε να δούμε το φάκελο. Φεύγει ένας βαριεστημένος τύπος (να τανε μέχρι 35 χρονών είναι ζήτημα, η βαρεμάρα του δημοσίου τον είχε κάνει να περπατάει σα να ήταν 80 χρονών)και πάει στο υπόγειο που έχουν τους φακέλους.
Αφού γυρίζει μετά από κανένα τέταρτο, λέει αρχικά στον προϊστάμενό του και στη συνέχεια σε μένα ότι δε βρίσκει το φάκελό μου. Με ρωτάει ο προϊστάμενος αν είχε έρθει άλλος πριν από μένα μέσα στη βδομάδα.
Ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία:
- Δε βρίσκουμε το φάκελο της μηχανής σου.
- Τι σημαίνει δεν τον βρίσκετε;
- Δεν είναι στη θέση του. Ήρθε κανένας άλλος μέσα στη βδομάδα;
- Ναι, χθες ήρθε ο πατέρας μου και είπατε να έρθει κάποιος αλλά να είναι πρωί για να τον ψάξετε να το βρείτε και δεν ασχοληθήκατε καν λόγω της ώρας που ήρθε.
- Πιο πριν; Κανένας άλλος;
- Ναι, είχε έρθει ο διεκπεραιωτής και του είπατε ότι δε μπορείτε να του θεωρήσετε το συγκεκριμένο έγγραφο γιατί πρέπει να είμαι ο ίδιος.
- Εγώ;
- Ξέρω γω; Όποιος του έδωσε τη φωτοτυπία, ψάχτε βρείτε ποιος.
- Κι εσύ τι το θέλεις το πιστοποιητικό; Δε σου κάνει η φωτοτυπία;
- Άμα μου έκανε θα ήμουν εδώ;
- Ναι, αλλά τι τη θέλεις;
- Τη θέλω για το τελωνείο για να πάρω την επιστροφή του 50% του τέλους ταξινόμησης και μου το ζήτησε το χαρτί το τελωνείο, να είναι θεωρημένο αντίγραφο.
(στιγμιαίο στράβωμα προϊσταμένου)
- Ναι, αλλά τώρα δεν τη βρίσκουμε.... Ποιος είναι ο διεκπεραιωτής;
- Δεν ξέρω.
- Μάλλον αυτός τον έχει χώσει κάπου και δεν τον βρίσκουμε. Δώσε το τηλέφωνο σου στον κύριο (35άρης) και θα σε πάρει τηλέφωνο (σιγά μην έπαιρνε).
-Μισό λεπτό να πάρω τον έμπορο να μου πει ποιος είναι ο διεκπεραιωτής.
-Πάρε για να μάθουμε πού τον έχει.
Επιτόπου παίρνω στον έμπορο, ψάχνω να τον βρω αλλά επειδή ήταν το κρίσιμο 20άλεπτο 8.50-9.10 (ανοίγουν στις 9) έπαιρνα τηλέφωνο επί 20 λεπτά για να τους βρω (έχω ήδη φάει 1 ώρα στο περίμενε και στο σούξου μούξου)
Όπως είμαι, σηκώνομαι φεύγω και πάω και στήνομαι έξω από το μαγαζί του εμπόρου.
Μόλις έχει φτάσει η υπάλληλος και επιτόπου της ζητάω τα στοιχεία του διεκπεραιωτή (έχω ήδη αργήσει στη δουλειά)
Μου τα δίνει και καπάκι ξαναπάω υπουργείο.
Πάω πάλι στον προϊστάμενο και του λέω έχω το όνομα διεκπεραιωτή.
-Ποιος είναι;
-Ο τάδε
-Καλά, πήγαινε βγάλε μία φωτοτυπία το πιστοποιητικό για να το έχεις κι εσύ και άσε το "πρωτότυπο" στον κύριο εκεί (τον 35άρη) και το τηλέφωνό σου για να μιλήσουμε μαζί του και να το ψάξουμε.
-Ρε παιδιάα, δε μπορείτε να το δούμε τώρα για να μην πηγαινοέρχομαι;
-Όχι, πρέπει να το ψάξουμε.....
Αφού έχω ρίξει τα απίστευτα καντήλια, φεύγω και πάω άρων άρων στη δουλειά γιατί ήδη έχω φάει καμιά ώρα παίζοντας στις καθυστερήσεις....
Αφού γυρίζω στο γραφείο, παίρνω στο διεκπεραιωτή και στον έμπορο και τους πατάω διαδοχικά ένα χέσιμο για την ταλαιπωρία που έχω υποστεί.
Ο δε διεκπεραιωτής, με ύφος κουτσαβακίου με ξαναρωτάει τι το θέλω το χαρτί και ότι δε φταίει αυτός αλλά η υπάλληλος του υπουργείου που του έδωσε το πιστοποιητικό και λοιπές αρλούμπες και αφού ακούει τα εξ αμάξης, στη συνέχεια του λέω όπως είναι, να πάει στο υπουργείο, χωρίς να με ενδιαφέρει τι θα κάνει ή με ποια "κυρία" μίλησε, και να βρούνε το φάκελο για να θεωρήσω το χαρτί που με έχουν όλοι τους καταταλαιπωρήσει.
Άλλη μία μέρα χαμένη.
Την επομένη (Παρασκευή) ξαναστέλνω τον πατέρα μου στο υπουργείο γιατί ήξερα ότι δε θα με πάρουν ποτέ τηλέφωνο.
Ακολουθεί 2η στιχομυθία μεταξύ πατέρα μου και προϊσταμένου:
- Γεια σας, είχα έρθει προχθές για να πάρω ένα πιστοποιητικό θεωρημένο
- Πάλι εσύ; Δε σου είπα να έρθεις πρωί και όχι στις 12;
- Είχα έρθει προχθές, ήρθε χθες ο γιος μου και πάλι τον διώξατε επειδή δε βρίσκατε το χαρτί και σήμερα ήρθα για να το πάρω γιατί δεν τον πήρατε ούτε τηλέφωνο(όπως είπα και παραπάνω σιγά μην παίρνανε)
- Ναι για να δω...(φωνάζει τον 35άρη και τον ρωτάει αν έκανε τίποτα και στη συνέχεια τον παραπέμπει σε αυτόν-ακολουθεί 3η στιχομυθία μεταξύ πατέρα και 35άρη)
- Είχα έρθει τόσο προχθές όσο και χθες ο γιος μου αλλά δεν τον πήρατε τηλέφωνο.
- Ναι είχε χώσει κάπου το φάκελο ο διεκπεραιωτής, ήρθε χθες και μας είπε πού τον είχε βάλει.
- Τον βρήκατε;
- Ναι τον βρήκαμε
- Ένα τηλέφωνο όμως δεν κάνατε...
- Ναι τώρα θα έπαιρνα....
- Καλά θεωρήστε το μου για να φύγω.
Του το θεωρήσανε και έφυγε... Είναι που έπρεπε να είμαι ο ίδιος...
Μ@λ@κες όλοι τους...
Κι έτσι μετά από μία εβδομάδα ταλαιπωρίας για να βάλουν μία σφραγίδα σε ένα χαρτί, πήρα το πολυπόθητο πιστοποιητικό.
Ακόμα και σήμερα η μάστιγα των γραμματέων και των φαρισαίων κυριαρχεί στον πλανήτη...
Έτσι, από αύριο, πάμε ντουγρού για τελωνείο πάλι για να καταθέσουμε τα χαρτιά ολοκληρωμένα πλέον...
Κάποια στιγμή κουράστηκα...τώρα το έχω πάρει πατριωτικά. Δεν τους τα χαρίζω ούτε με σφαίρες.
Απάντηση με παράθεση
