Ο δρόμος από τη λίμνη για Αετομηλίτσα σε πολλά σημεία ξεπερνούσε τα 1700 – 1800 m και εκεί μπαίναμε στην αλπική ζώνη όπου σταματάνε να φυτρώνουν τα δέντρα λόγω αραιού οξυγόνου..
Ο δρόμος από τη λίμνη για Αετομηλίτσα σε πολλά σημεία ξεπερνούσε τα 1700 – 1800 m και εκεί μπαίναμε στην αλπική ζώνη όπου σταματάνε να φυτρώνουν τα δέντρα λόγω αραιού οξυγόνου..
Στο βάθος η Αετομηλίτσα, όπου πλέον μπορεί να φτάσει κανείς και από άσφαλτο…
Από Αετομηλίτσα για Πληκάτι…
…ο δρόμος αποκτούσε άλλο ενδιαφέρον…
…και βουρ στη λάσπη…
Στο Πληκάτι, όπου και διανυκτερεύσαμε, με παρέα τα παιδιά του χωριού (που έρχονται όμως μόνο το καλοκαίρι)…
Κάπου τα μπέρδεψαν ο Νίκος και ο Σωτήρης και έφεραν μαζί τους τα στρώματα θαλάσσης (Σαν υποστρώματα πάντως είναι άψογα και δεν πιάνουν και πολύ χώρο)…
Ο Γοργοπόταμος…
Φεύγοντας από το Πληκάτι…
Στο βάθος ίσα που διακρίνεται το Πάπιγκο…
Παρέα με τον Νίκο (ο Σωτήρης όπως άλλωστε είχε δηλώσει από την αρχή, έμεινε στον ξενώνα) ξεκινήσαμε από το Μικρό Πάπιγκο πεζοπορία για τη Δρακόλιμνη. Τρεις – τέσσερις ώρες διαδρομή μέχρι να φτάσει κανείς, με τέσσερις βρύσες για ανεφοδιασμό σε νερό μέχρι το καταφύγιο…
Το καταφύγιο Αστράκα με χωρητικότητα 50 ατόμων βρίσκεται στις δύο – τρεις ώρες περπάτημα…
Επί τέλους στην Δρακόλιμνη στα 2100 m…
Μέσα στη λίμνη ζουν κάτι υδρόβιες σαύρες, τα δρακάκια όπως τα λένε εκεί, που υποτίθεται πως είναι άμεσοι απόγονοι των προϊστορικών ζώων…
Johnny Walker…
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση