Φως

[matmat]

Φως
Απόλλωνας – Δελφοί
Ω του φέγγους. Της απίστευτης ομορφιάς.
Ω του φωτός. Της αρμονίας.
Του λόγου. Της τάξης.
Ω των ανθρώπων έπαρση.
Θέλξη ονείρου.
Ω θεέ μου Απόλλωνα.

Χρυσή γη. Χρυσή βροχή.
Χρυσή η λίμνη.
Χρυσά τα φύλλα της ελιάς.
Χρυσός ο ποταμός. Χρυσή ακρογιαλιά.
Το χώμα που πατεί. Χρυσό μωρό.
Χρυσός θεός.
Χρυσή ελπίδα

Ω της ευτυχισμένης χώρας.
Των παραδεισένιων τόπων της.
Της Κρήτης. Της Αθήνας. Του Πηλίου.
Του Άθω. Της Σαμοθράκης. Της Ίμβρου.
Της Λήμνου. Της Σκύρου. Της Λέσβου.
Της Χίου . Της Μιλήτου. Της Καρπάθου.
Της Νάξου. Της Πάρου. Της Δήλου.
Ω Δήλος. Γεννήτρα του ωραίου.

Αστραποβολούν τα πελάγη.
Κύκνοι πετούν γύρω σου.
Οι νύμφες με δοξαστικά τραγούδια.
Μοσχοβολάει ο τόπος θυμίαμα.
Και ο Απόλλωνας προβάλλει στο φως.
Ω του κάλλους.

Ω θεσπέσιο πρόσωπο. Θεσπέσιο σώμα.
Με την κιθάρα και την θεία φεγγοβολή.
Με τις μούσες. Τις Χάριτες.
Τις Ώρες. Την Αρμονία.
Την Ήβη και την Αφροδίτη.
Χαρά των αθανάτων.

Ω της σαΐτας σου. Για τους αντίμαχους.
Και του μαντείου σου. Για τους ανθρώπους.
Ω θεέ μου. Υπέροχο σώμα.
Ορατή απεικόνιση του αιθέριου.

Ω εραστή της Καλλιόπης.
Της Θάλειας και της Ψαμάθης.
Της Αρσινόης της Μαντώς και της Κασσάνδρας.
Της Φθίας της Δρέουσας και της Ακάλλης.

Ω πατέρα του Ορφέα
Του Ασκληπιού και του Τρωίλου.
Του Δώρου.
Του Ίωνα και του Μίλητου.
Ω σπορά ημιθέων.
Ω του αγνώστου συνομιλητή.
Εκφραστή του μελλούμενου.
Ω Μάντη.

Ω θεϊκή ανάπαυση στην Κρίσα.
Στους Δελφούς. Όπου κελάρυσμα πηγής.
Τα πυκνά δένδρα. Και το θηλυκό φίδι
να κουλουριάζεται από τους πόνους.
Σάπιζε τώρα φίδι. Πύθου στον ήλιο.

Και ο θεός μου
ν’αγναντεύει στον Παρνασσό
Και τις θάλασσες.
Ως την Κρήτη.
Γιατί εδώ ο τόπος του.
Εδώ η ανάπαυσή του.
Ω Δελφοί.

Εδώ τα θεμέλια του ναού.
Του πρώτου από δάφνη.
Του δεύτερου από της μέλισσας το κερί.
Του τρίτου από πέτρα.

Εδώ ο Απόλλωνας. Η Πυθία.
Κι΄ η των ανθρώπων απαντοχή.
Να δουν το αύριο.
Το ύστερα. Το μέλλον.

Κι΄ εγώ.
Εγώ μικρός. Ωιμέ.
Ωιμέ σ΄ εμέ τον άμοιρο.
Χωρίς θεό της ομορφιάς.
Χωρίς ναό.

Ωιμέ θεέ μου στον επίγονο.
Ωιμέ.

Γιατί ο θεός μου στ΄ όνειρο.
Στη θύμηση. Στη μνήμη.
Γιατί ο θεός μου άστραμμα.
Χρυσή πνοή προγόνων.
Γιατί ο θεός μου όραμα.
Μ΄ αυτό πρέπει να ζήσω.






Ναπολέων Λαζάνης
Λογοτέχνης
απόφοιτος Ζωσιμαίας Σχολής
Αύγουστος 2004

[free rider]

εσυ χρειάζεσαι οπωσδήποτε διακοπές....


:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[nimbus]

:lol: :lol: :lol: :lol:

μπράβο ρέντα σήμερα:winka:


:rotflmao: :rotflmao:

[matmat]

Αρχικά δημιουργήθηκε από free rider
εσυ χρειάζεσαι οπωσδήποτε διακοπές....


:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:


Ναι σε ολα τα μέρη που αναφέρονται

[nimbus]

Ω, χαμηλώστε αυτό το φως!
Στη νύχτα τι ωφελάει;
Πέρασε η μέρα. Φτάνει πια.
Ποιος ξέρει ο Ύπνος μου κρυφός
αν κάπου εδώ φυλάη

κι’ αν του ανακόβεται η στιγμή
ναρθή, που τον προσμένω.
Έχω στο στόμα την ψυχή
μου παρατήσαν οι λυγμοί
το στήθος κουρασμένο.

Πάρτε το φως! Είνε καιρός
να μείνω πια μονάχη.
Φτάνει η απάτη μιας ζωής.
Κάθε προσπάθεια ένας εχθρός
για τη στερνή μου μάχη.

Ας παύσουν πλέον οι σπαραγμοί.
Ας μου απομείνει κάτι
για να πλανέψω τη νυχτιά
να σκύψη κάπως πιο θερμή
στο ανήσυχό μου μάτι.

Πάρτε το φως! Είνε η στιγμή!
Τη θέλω όλη δική μου.
Είνε η στιγμή να κοιμηθώ.
Πάρτε το φως! Με τυραννεί...
μου αρνιέται την ψυχή μου...


ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

[Dodok edessa]

Φύσα αεράκι
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνευτές: dodok


Γεια σου, χαρά σου Βενετιά, παίρνω τους δρόμους του νοτιά
και τραγουδώ στην κουπαστή, σ’ όλο τον κόσμο ν’ ακουστεί

Φύσα αεράκι, φύσα με, μη χαμηλώνεις ίσαμε
να δω γαλάζια εκκλησιά, Τσιρίγο και Μονεμβασιά

Γεια σου, χαρά σου Βενετιά, παίρνω μια θάλασσα πλατιά
κι απ’ το κατάρτι το ψηλό τον άνεμο παρακαλώ

Φύσα αεράκι, φύσα με, μη χαμηλώνεις ίσαμε
να δω στην Κρήτη μια κορφή, που έχω μανούλα κι αδελφή



αιντε αιντε !!!!!:look: :look:
και αυριο ειπε για 39 βαθμους :lol: :lol: :wave2:


18467

[Runner Ducati]

:cool: :hypnotize :lol:


18468

[Rezeguet]

Φωσκολος =Φως+κωλος=δηλαδη οχι τελειως ασχετο με το γενικο θεμα του ποστ

που κολαει δεν ξερω απλα ειπα να γραψω μια μαλακια να περασει η ωρα
:lol: :lol:

[matmat]

Αρχικά δημιουργήθηκε από nimbus
...
Πάρτε το φως! Είνε η στιγμή!
Τη θέλω όλη δική μου.
Είνε η στιγμή να κοιμηθώ.
Πάρτε το φως! Με τυραννεί...
μου αρνιέται την ψυχή μου...


ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ



Ενα σπιτάκι απόμερο
στο δείλι στον ελαιώνα
Μια καμαρούλα φτωχικη
μία βαθειά πολυθρόνα
Μια κόρη που στοχαστικα
τον ουρανό κοιτάει
Ω! Μια ζωή που χάνεται
και με τον ήλιο πάει

Κώστας Καρυωτάκης

[matmat]

Του Καρυωτάκη

«Οι νέοι που φτάσανε μαζί στο έρμο νησί» με σένα
κάποια βραδιά μετρήθηκαν κ' ήυραν εσύ να λείπης.
Τα μάτια τους κοιτάχτηκαν τότε, χωρίς κανένα
ρώτημα, μόνο εκίνησαν τις κεφαλές της λύπης.

Νύχτες πολλές, θυμήθηκαν, από την μόνωσή σου
ένα σημείο από φωτιά τους έστελνες· γνωρίζαν
το θλιβερό χαιρέτισμα που φώταε, της αβύσσου
τους δρόμους κι όλοι απόμειναν στον τόπο τους που ορίζαν

Απόμειναν στην ίδια τους πικρία, κρεμασμένοι
έτσι μοιραία και θλιβερά στο «βράχο» του κινδύνου.
Κι όταν πια τους χαιρέτισες, οι αιώνια απελπισμένοι
ψάλαν μαζί κάποια στροφή καθιερωμένου θρήνου.

Μα φτάνουν πάντα στο νησί τα νέα παιδιά ολοένα.
Στην άδεια θέση σου ζητούν της ζωής σου το ελεγείο.
Σου φέρνουνε στα μάτια τους δυο δάκρια παρθένα
και της καινούργιας σου εποχής το πλαστικό εκμαγείο.

(Μαρία Πολυδούρη, 1929)

[free rider]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Rezeguet
Φωσκολος =Φως+κωλος=δηλαδη οχι τελειως ασχετο με το γενικο θεμα του ποστ

που κολαει δεν ξερω απλα ειπα να γραψω μια μαλακια να περασει η ωρα
:lol: :lol:

εμ ???

δεν κάνεις και τίποτ άλλο...

:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[nimbus]

Αρχικά δημιουργήθηκε από matmat
Ενα σπιτάκι απόμερο
στο δείλι στον ελαιώνα
Μια καμαρούλα φτωχικη
μία βαθειά πολυθρόνα
Μια κόρη που στοχαστικα
τον ουρανό κοιτάει
Ω! Μια ζωή που χάνεται
και με τον ήλιο πάει

Κώστας Καρυωτάκης


(Με της σιωπής τα κρίνα...)

Με της σιωπής τα κρίνα που λυγούνε
μέσα στα νικημένα μου τα χέρια
με τις σκέψεις που μάταια κυνηγούνε
η μια την άλλη πέρα από τ’ αστέρια,

Με τα μάτια που κάτι νοσταλγούνε,
κάτι που είναι αγνοημένο πλέρια,
σα να μη βλέπουν, σα να μην αλγούνε,
εξαϋλωμένα μάτια, μάτια αιθέρια,

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ:winka:

[nimbus]

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

[matmat]

Αρχικά δημιουργήθηκε από nimbus
(Με της σιωπής τα κρίνα...)



ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ:winka:


ΠΑΡΕ ΤΑ ΔΩΡΑ...

Πάρε τα δώρα της ψυχής σου να 'ρτεις.
Σου ετοίμασα τη μαύρη κάμαρά μου.
Στον κήπο μου αρρώστησεν ο Μάρτης,
και αρρώστησεν ο Μάρτης στην καρδιά μου.

Πάρε του πόνου σου τη σμύρνα κι έλα.
Όλα θε να σ' αρέσουν· έχω κόψει
το ρόδο, στο παράθυρο, που εγέλα
την αυστηρή μου βλέποντας την όψη.

Πάρε απαλά τον οίχτο σου, να φτάσεις,
και πάρε του καημού σου τη γαλήνη.
Στα μάτια μου το χέρι θα περάσεις,
το βραδινό μου δέος για ν' απαλύνει.



ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

[nimbus]

(Κ’ ήταν μια νύχτα...)

Κ’ ήταν μια νύχτα ωραία και στη ματιά σου
και στα τραγούδια σου. Ήτανε γλυκιά
μια νύχτα στα τραγούδια τα παληά σου
γεμάτη αστέρια, νύχτα ξωτικιά.

Η μόνη αγάπη μέσ’ στη μοναξιά σου,
τόσο όμορφη, τόσο υποβλητικιά,
έγινε πάθος μέσα στην καρδιά σου,
μέσ’ στην καρδιά σου την ερημικιά.

Αχ, τα παληά τραγούδια σου που κλαίγαν
Κ’ ήτανε τόσο ανείπωτα γλυκά
και τόκρυβαν σεμνά και δεν το λέγαν.

Αχ, τα παληά σου τα τραγούδια πούνε
θλιμμένα σαν αγάπης μυστικά,
σαν άνθη δακρυσμένα που σιωπούνε.

:)

[matmat]

ΚΙ ΑΝ ΕΣΒΗΣΕ ΣΑΝ ΙΣΚΙΟΣ...

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·

κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιά μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί·

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ --
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!

[OldMan]

:sad: :sad: :sad:

Ρε κούκλοι (και κούκλες).......


Κάτι σε λιγότερο "αυτοκτονικό", δεν έχουμε...???

:rolleyes: :rolleyes: :rolleyes:

[Rezeguet]

Αρχικά δημιουργήθηκε από OldMan
:sad: :sad: :sad:

Ρε κούκλοι (και κούκλες).......


Κάτι σε λιγότερο "αυτοκτονικό", δεν έχουμε...???

:rolleyes: :rolleyes: :rolleyes:

βεβαιως. Εχουμε πχ το

''Δεν εχω τασεις αυτοκτονιας''

:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[ireneepi]

...