tai
03/07/2005, 18:56
"Σε τόπους νησιώτικους, σε χιλιοπερπατημένα ανηφορικά καλντερίμια, εκεί που οι άπειρες εικόνες κάλους οδηγούν τις αισθήσεις σε ξέφρενους και οριακούς ρυθμούς, εκεί που η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία, εκεί ελπίζω να ανταμώσουν μια μέρα οι σκέψεις μας.
Έγειρε σε κουρασμένα όνειρα απατηλά, διστακτικά ζωντάνεψαν τα βλέφαρα στο πριν και αμέσως χάθηκε πάλι σε ύπνο βαθύ, σε προσδοκία λύτρωσης. Η διαδρομή του στο ανάλαφρο γκρίζο υπέροχη. Σαν να τελειώνουν όλα εδώ, σαν να είναι ο τελευταίος χορός του Μορφέα.
Όμως, στην ανατολή του ήλιου μετέωρος και μόνος στέκει απέναντι στο απέραντο γαλάζιο, κοιτάζει μπροστά εκεί που το γαλάζιο χάνεται οριστικά μέσα στο γαλάζιο του δημιουργώντας την νοητή γραμμή της αυταπάτης του. Σαν πρωινό πέταγμα γλάρου «το ξύπνημα του», ένα ατέλειωτο παιχνίδισμα ανάμεσα στα κύματα και στα αέρινα κανάλια, ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Κάθισε εκεί συνεπαρμένος από την καθαρότητα της στιγμής, σαν λάβα καυτή πλημμύρισαν το είναι του οι αναμνήσεις. Κάπου εκεί στα σπλάχνα της η θάλασσα φιλοξενεί αιώνες τώρα την ζωή και το θάνατο, ταυτόχρονα, σε ένα μοναδικό αγκάλιασμα της λάβας και του νερού, του ρευστού με το ρευστό, κάπου εκεί στα σπλάχνα του φιλοξενεί τόσα χρόνια τις σκέψεις του, τα αισθήματα του, τις πίκρες του και τις χαρές του, όλα ρευστά και απροσδόκητα διαπλεκόμενα. Η επερχόμενη έκρηξη μοιάζει σαν λύτρωση, σαν εξαγνισμός των σκέψεων, των πόθων και των παθών σαν το τελικό αγκάλιασμα της λάβας ,του νερού, του αέρα, εκεί , χαμηλά, ψηλά, αέρινα, κάθετα.
Μοναδικά σύντομος ο χρόνος, σαν να μην υπήρξε ποτέ το μεσημέρι , μεμιάς γέμισε τον ουρανό με χρώματα, απίστευτο αγκάλιασμα χρωμάτων, απίστευτο αγκάλιασμα ανθρώπων μετέωρων σε σκέψεις και ομορφιές, εκεί στην άκρη του γκρεμού αφημένοι και συνεπαρμένοι αναζητούν την λύτρωση, μια τελευταία εξομολόγηση, ίσως και να εκλιπαρούν τον θεό να μην τελειώσει μα να κρατήσει για πάντα την ζωή τους σε εκείνη την τελευταία χρωματισμένη ανάσα. Ματαιότητα λύτρωσης. Το βύθισμα του ήλιου στα καταγάλανα νερά επαναφέρει το ανάλαφρο γκρίζο και η πανδαισία χρωμάτων χάνεται στο πρώτο φώτισμα της σελήνης. Το πρώτο στην αυγή ξύπνημα θα του θυμίσει και πάλι ότι το όνειρο στην Οία θα είναι πάντα εκεί μετέωρο και κάθετο στο ανοιγόκλυσμα των βλεφάρων του και των αναμνήσεων.
ΠΗΓΗ nestoras
Έγειρε σε κουρασμένα όνειρα απατηλά, διστακτικά ζωντάνεψαν τα βλέφαρα στο πριν και αμέσως χάθηκε πάλι σε ύπνο βαθύ, σε προσδοκία λύτρωσης. Η διαδρομή του στο ανάλαφρο γκρίζο υπέροχη. Σαν να τελειώνουν όλα εδώ, σαν να είναι ο τελευταίος χορός του Μορφέα.
Όμως, στην ανατολή του ήλιου μετέωρος και μόνος στέκει απέναντι στο απέραντο γαλάζιο, κοιτάζει μπροστά εκεί που το γαλάζιο χάνεται οριστικά μέσα στο γαλάζιο του δημιουργώντας την νοητή γραμμή της αυταπάτης του. Σαν πρωινό πέταγμα γλάρου «το ξύπνημα του», ένα ατέλειωτο παιχνίδισμα ανάμεσα στα κύματα και στα αέρινα κανάλια, ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Κάθισε εκεί συνεπαρμένος από την καθαρότητα της στιγμής, σαν λάβα καυτή πλημμύρισαν το είναι του οι αναμνήσεις. Κάπου εκεί στα σπλάχνα της η θάλασσα φιλοξενεί αιώνες τώρα την ζωή και το θάνατο, ταυτόχρονα, σε ένα μοναδικό αγκάλιασμα της λάβας και του νερού, του ρευστού με το ρευστό, κάπου εκεί στα σπλάχνα του φιλοξενεί τόσα χρόνια τις σκέψεις του, τα αισθήματα του, τις πίκρες του και τις χαρές του, όλα ρευστά και απροσδόκητα διαπλεκόμενα. Η επερχόμενη έκρηξη μοιάζει σαν λύτρωση, σαν εξαγνισμός των σκέψεων, των πόθων και των παθών σαν το τελικό αγκάλιασμα της λάβας ,του νερού, του αέρα, εκεί , χαμηλά, ψηλά, αέρινα, κάθετα.
Μοναδικά σύντομος ο χρόνος, σαν να μην υπήρξε ποτέ το μεσημέρι , μεμιάς γέμισε τον ουρανό με χρώματα, απίστευτο αγκάλιασμα χρωμάτων, απίστευτο αγκάλιασμα ανθρώπων μετέωρων σε σκέψεις και ομορφιές, εκεί στην άκρη του γκρεμού αφημένοι και συνεπαρμένοι αναζητούν την λύτρωση, μια τελευταία εξομολόγηση, ίσως και να εκλιπαρούν τον θεό να μην τελειώσει μα να κρατήσει για πάντα την ζωή τους σε εκείνη την τελευταία χρωματισμένη ανάσα. Ματαιότητα λύτρωσης. Το βύθισμα του ήλιου στα καταγάλανα νερά επαναφέρει το ανάλαφρο γκρίζο και η πανδαισία χρωμάτων χάνεται στο πρώτο φώτισμα της σελήνης. Το πρώτο στην αυγή ξύπνημα θα του θυμίσει και πάλι ότι το όνειρο στην Οία θα είναι πάντα εκεί μετέωρο και κάθετο στο ανοιγόκλυσμα των βλεφάρων του και των αναμνήσεων.
ΠΗΓΗ nestoras