nikos_abel
04/10/2010, 19:47
Η πρώτη τούμπα μου, ήτανε επειδή μια στάλα λάδια έκανε ύπουλα την εμφάνισή της στον πίσω μου τροχό,
καθώς δοκίμαζα τη τεχνική του να οδηγώ χωρίς χέρια στο τιμόνι (40 χρονώ μουλάρι εν τω μεταξύ),
και ενώ πήγαινα με 10χλμ/ώρα max, τον έχασα και...ντούπ, πάρτο κάτω το σκούτερ.
Ευτυχώς εγώ (δεν θυμάμαι πως και γιατί) έμεινα όρθιος, στήλη άλατος.
Θυμάμαι όμως ότι, το αυτοκίνητο που έβγαινε από το στενό που θεωρητικά αριστερά θα έμπαινα
αφού θα ξαναέπιανα τι τιμόνι, έμοιαζε με μανιασμένο αρπακτικό.
Ο άνθρωπος ευτυχώς σταμάτησε και με ρώτησε αν είμαι καλά και αναρωτιώταν πως στο καλό σήκωσα
τα 230 κιλά του Silverwing.
Ψυχραιμία και ηρεμία, δεν έτρεχε τίποτα.
Αυτό πριν ένα χρόνο και κάτι, που μόλις είχα κλείσει το 1ο χρόνο οδήγησης και κόμπαζα στον εαυτό
μου ότι έσπασα τα στατιστικά που λένε ότι η 1η τούμπα έρχεται εντός αυτής της περιόδου.
Σήμερα όμως, για πρώτη φορά, η αδρεναλίνη κύλησε στο αίμα μου.
Χαλανδρίου με κατεύθυνση προς το τροχονόμο (ναι, εκεί που η πρόσφυση των ελαστικών θυμίζει
παγοπέδιλο πάνω στο πάγο) και ο εξυπνάκιας ανοίγω τα 50 μου αλόγατα να προλάβω το επόμενο φανάρι.
Βρίσκομαι στη δεξιά λωρίδα, στην αριστερή της πλευρά και κάποιο κάπως πιο μπροστά αυτοκίνητο
σταματά, για άγνωστο ακόμη και τώρα για μένα λόγο. Το ίδιο φυσικά κάνει και ο πίσω του
και ούτω καθεξής.
Που βρισκόταν το μυαλό μου, τι σκεφτόταν δεν το θυμάμαι (πολλά δεν θυμάμαι τελικά).
Διαπιστώνω, λοιπόν, τη κατάσταση καμμιά δεκαπενταριά μέτρα μπροστά μου με ταχύτητα περί τα 50χλμ/ώρα και.......
...πατάω φρένα. Ούτε 70-30 εμπρός-πίσω, ούτε έλεγχο πίσω αριστερά μου, ούτε μια ενέργεια από
αυτές που συνέχεια συζητάμε εδώ μέσα, θεωρώντας ότι τό' χω.
Τις σκέψεις που ακολούθησαν όμως στο μυαλό μου, δεν τις ξεχνάω και συνοψίζονται στις εξής
τρεις λέξεις :
"Στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω...
(δέκα μέτρα πέρασαν με τις μανέτες να τρέμουν στα χέρια μου καθώς το ABS είχε λάβει δράση)
...νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο...
(άλλα δύο με τρία μέτρα διανύθηκαν με το βασανιστικό τρέμουλο να μην σταματάει και τον
προφυλακτήρα του, ματίζ θαρρώ ήταν, να με πλησιάζει απειλητικά)
...να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να,.... να,.......... να,................. να,............................
ΟΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!"
Ο εμπρός τροχός μου σταμάτησε σε τέτοια απόσταση από το μπροστινό αυτοκίνητο που εγώ
νόμιζα ότι είχα μπει μέσα του.
Δυο ανάσες και γυρνώντας αυτή τη φορά το κεφάλι μου ελαφρώς αριστερά, προσπέρασα
(με απόλυτη ασφάλεια, καθώς τίποτα δεν ερχόταν από την αριστερή λωρίδα) τα σταματημένα αυτοκίνητα, χωρίς να χρειαστεί να πατήσω πόδι κάτω.
Ηθικό δίδαγμα :
Όλοι οι κύριοι φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι που με πρήζουν καθημερινά για την αχρηστία του ABS...
ε, να μην τους τύχει.
Με τις υγείες μου.
καθώς δοκίμαζα τη τεχνική του να οδηγώ χωρίς χέρια στο τιμόνι (40 χρονώ μουλάρι εν τω μεταξύ),
και ενώ πήγαινα με 10χλμ/ώρα max, τον έχασα και...ντούπ, πάρτο κάτω το σκούτερ.
Ευτυχώς εγώ (δεν θυμάμαι πως και γιατί) έμεινα όρθιος, στήλη άλατος.
Θυμάμαι όμως ότι, το αυτοκίνητο που έβγαινε από το στενό που θεωρητικά αριστερά θα έμπαινα
αφού θα ξαναέπιανα τι τιμόνι, έμοιαζε με μανιασμένο αρπακτικό.
Ο άνθρωπος ευτυχώς σταμάτησε και με ρώτησε αν είμαι καλά και αναρωτιώταν πως στο καλό σήκωσα
τα 230 κιλά του Silverwing.
Ψυχραιμία και ηρεμία, δεν έτρεχε τίποτα.
Αυτό πριν ένα χρόνο και κάτι, που μόλις είχα κλείσει το 1ο χρόνο οδήγησης και κόμπαζα στον εαυτό
μου ότι έσπασα τα στατιστικά που λένε ότι η 1η τούμπα έρχεται εντός αυτής της περιόδου.
Σήμερα όμως, για πρώτη φορά, η αδρεναλίνη κύλησε στο αίμα μου.
Χαλανδρίου με κατεύθυνση προς το τροχονόμο (ναι, εκεί που η πρόσφυση των ελαστικών θυμίζει
παγοπέδιλο πάνω στο πάγο) και ο εξυπνάκιας ανοίγω τα 50 μου αλόγατα να προλάβω το επόμενο φανάρι.
Βρίσκομαι στη δεξιά λωρίδα, στην αριστερή της πλευρά και κάποιο κάπως πιο μπροστά αυτοκίνητο
σταματά, για άγνωστο ακόμη και τώρα για μένα λόγο. Το ίδιο φυσικά κάνει και ο πίσω του
και ούτω καθεξής.
Που βρισκόταν το μυαλό μου, τι σκεφτόταν δεν το θυμάμαι (πολλά δεν θυμάμαι τελικά).
Διαπιστώνω, λοιπόν, τη κατάσταση καμμιά δεκαπενταριά μέτρα μπροστά μου με ταχύτητα περί τα 50χλμ/ώρα και.......
...πατάω φρένα. Ούτε 70-30 εμπρός-πίσω, ούτε έλεγχο πίσω αριστερά μου, ούτε μια ενέργεια από
αυτές που συνέχεια συζητάμε εδώ μέσα, θεωρώντας ότι τό' χω.
Τις σκέψεις που ακολούθησαν όμως στο μυαλό μου, δεν τις ξεχνάω και συνοψίζονται στις εξής
τρεις λέξεις :
"Στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω, στουκάρω...
(δέκα μέτρα πέρασαν με τις μανέτες να τρέμουν στα χέρια μου καθώς το ABS είχε λάβει δράση)
...νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο, νάτο...
(άλλα δύο με τρία μέτρα διανύθηκαν με το βασανιστικό τρέμουλο να μην σταματάει και τον
προφυλακτήρα του, ματίζ θαρρώ ήταν, να με πλησιάζει απειλητικά)
...να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να,.... να,.......... να,................. να,............................
ΟΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!"
Ο εμπρός τροχός μου σταμάτησε σε τέτοια απόσταση από το μπροστινό αυτοκίνητο που εγώ
νόμιζα ότι είχα μπει μέσα του.
Δυο ανάσες και γυρνώντας αυτή τη φορά το κεφάλι μου ελαφρώς αριστερά, προσπέρασα
(με απόλυτη ασφάλεια, καθώς τίποτα δεν ερχόταν από την αριστερή λωρίδα) τα σταματημένα αυτοκίνητα, χωρίς να χρειαστεί να πατήσω πόδι κάτω.
Ηθικό δίδαγμα :
Όλοι οι κύριοι φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι που με πρήζουν καθημερινά για την αχρηστία του ABS...
ε, να μην τους τύχει.
Με τις υγείες μου.