Εχετλαίος
11/10/2010, 13:45
Στην ουρά για το ταμείο της τράπεζας, σήμερα το πρωί, και η νύστα ψυχοπλακώνει τη βαρεμάρα της Δευτέρας…Και οι διπλανοί μου, με το ηλίθιο χαρτάκι στο χέρι με τον αριθμό μια από τα ίδια. Κανείς δε μιλάει, όλοι αλλού θα ήθελαν να βρίσκονται, υποθέτω…
Πάνω από το ταμείο βλέπω μια φωτογραφία. Δείχνει κάτι γνώριμο…Μα ναι! Είναι το Φοινικόδασος στην Πρέβελη του Ρεθύμνου!
Σα χτες ήταν που πρωτοπήγαμε εκεί 18 χρονώ κοπέλια με το αμάξι τση μάνας μου! Είδαμε και πάθαμε να κατέβουμε τα βράχια για να φτάσουμε στο ποτάμι που σα γαλαζοπράσινο φίδι διέσχιζε τον τόπο με τους φοίνικες! Δύσκολη η κατάβαση (δρόμοι φτιάχτηκαν μερικά χρόνια μετά) αλλά άξιζε ο κόπος! Στήσαμε μέσα στους φοίνικες τα σκηνάκια και όλη μέρα κάναμε μπάνιο στο αμόλυντο Λυβικό πέλαγος. Κάπου-κάπου κολυμπούσαμε και μέσα στο ποτάμι και ψάχναμε για καβρουδάκια ή χελώνες πιο ψηλά…Τα πρωινά, δε, ήταν υποχρέωσή μας να κάνουμε μια τροζή βουθιά μέσα στα κρύα νερά του ποταμού για να ανοίξει το μάτι καθότι ξενυχτούσαμε γύρω από τη φωτιά της παραλίας και εμείς και τα άλλα κουζουλοκόπελα από λογής-λογής τόπους ερχομένα. Και περνούσανε τα καλοκαίρια όμορφα, και ξέγνοιαστα… Μονάχα άνε πιάναμε κάνα ψάρι για βραδυνό ή άνε έπρεπε κιανείς να ανέβει στο χωριό να αγοράσει καμιά πατάτα να τηγανήσουμε. Ο ήλιος, τα παμπάλαια δένδρα, το κρυστάλλινο του ποταμού, όλα σου λέγανε να μη βιάζεσαι, να μην αγχώνεσαι και να μη στεναχωράσαι…
Μετά ήρθε ο πολιτισμός και ο φάστ-φουντ τουρισμός…Και το μέρος της παιδικής μας ανεμελιάς εγέμισε ξαπλώστρες και το φοινικόδασος εγέμισε σκουπίδια και κωλόχαρτα…Και δε ματαξαναπήγα, ήθελά το στο νου μου όπως τότε, μπάρεμου 20 χρόνια πιο πριν…
«Το κάψαμε και αυτό, άκουσες για τη φωτιά το καλοκαίρι; » μου λέει ο γεροντής που κραδαίνει το δικό του χαρτάκι με το νούμερό του να πλησιάζει.
Και ξυπνάω…
Και πονεί το κεφάλι μου…
:sad:
214248
Πάνω από το ταμείο βλέπω μια φωτογραφία. Δείχνει κάτι γνώριμο…Μα ναι! Είναι το Φοινικόδασος στην Πρέβελη του Ρεθύμνου!
Σα χτες ήταν που πρωτοπήγαμε εκεί 18 χρονώ κοπέλια με το αμάξι τση μάνας μου! Είδαμε και πάθαμε να κατέβουμε τα βράχια για να φτάσουμε στο ποτάμι που σα γαλαζοπράσινο φίδι διέσχιζε τον τόπο με τους φοίνικες! Δύσκολη η κατάβαση (δρόμοι φτιάχτηκαν μερικά χρόνια μετά) αλλά άξιζε ο κόπος! Στήσαμε μέσα στους φοίνικες τα σκηνάκια και όλη μέρα κάναμε μπάνιο στο αμόλυντο Λυβικό πέλαγος. Κάπου-κάπου κολυμπούσαμε και μέσα στο ποτάμι και ψάχναμε για καβρουδάκια ή χελώνες πιο ψηλά…Τα πρωινά, δε, ήταν υποχρέωσή μας να κάνουμε μια τροζή βουθιά μέσα στα κρύα νερά του ποταμού για να ανοίξει το μάτι καθότι ξενυχτούσαμε γύρω από τη φωτιά της παραλίας και εμείς και τα άλλα κουζουλοκόπελα από λογής-λογής τόπους ερχομένα. Και περνούσανε τα καλοκαίρια όμορφα, και ξέγνοιαστα… Μονάχα άνε πιάναμε κάνα ψάρι για βραδυνό ή άνε έπρεπε κιανείς να ανέβει στο χωριό να αγοράσει καμιά πατάτα να τηγανήσουμε. Ο ήλιος, τα παμπάλαια δένδρα, το κρυστάλλινο του ποταμού, όλα σου λέγανε να μη βιάζεσαι, να μην αγχώνεσαι και να μη στεναχωράσαι…
Μετά ήρθε ο πολιτισμός και ο φάστ-φουντ τουρισμός…Και το μέρος της παιδικής μας ανεμελιάς εγέμισε ξαπλώστρες και το φοινικόδασος εγέμισε σκουπίδια και κωλόχαρτα…Και δε ματαξαναπήγα, ήθελά το στο νου μου όπως τότε, μπάρεμου 20 χρόνια πιο πριν…
«Το κάψαμε και αυτό, άκουσες για τη φωτιά το καλοκαίρι; » μου λέει ο γεροντής που κραδαίνει το δικό του χαρτάκι με το νούμερό του να πλησιάζει.
Και ξυπνάω…
Και πονεί το κεφάλι μου…
:sad:
214248