Ειναι κατι μερες

[taskon]

που ολα σου φαινονται όμορφα παρα τα οσα σε στεναχωρουν. Χθες το απογευμα εμαθα οτι το παιδι, 14 χρονων , μιας φιλης εχει λευχαιμια. Γυρισα σπιτι ράκος. Εκατσα με τα παιδια μου και παιξαμε χαζεψα τηλεοραση αλλα αυτο δεν εφευγε απο το μυαλο μου. Κοιμηθηκα ασχημα και ξυπνησα σημερα κατι τις 7.30. Εφτιαξα καφε και βγηκα στην βεραντα να κανω ενα τσιγαρο. Ωραια μερα, εβλεπα την θάλασσα και σκεφτομουν ποσο τυχερος ειμαι, μεχρι τωρα τουλαχιστον. Τα παιδιά μου ειναι καλά, η γυναίκα μου και η λοιπη οικογένεια μου επίσης, έγω ειμαι υγιής και μπορώ να κάνω τα γουστα μου στο μετρο του δυνατου, οπότε δεν θέλω κάτι άλλο.
Κατέβασα το γιο μου να τον παρει το σχολικο εβαλα το δερματινο και εφυγα για το γραφειο. Δεν με ενόχλησε ουτε η κίνηση ούτε ο τυπος που με εκλεισε. σταματησα διπλα του και του ειπα ρε φιλε βγαζε ενα φλας για να ξερω οτι θα σταματησεις και τον καλημερισα.Θα μου πεις ο κόσμος έγινε καλύτερος για σένα απο οτι ήταν? Οχι αλλα όλα ειναι συγκριτικά μεταξύ τους. Ο κόσμος για μένα είναι καλός σήμερα και αυτο μου αρκεί για να βλέπω όλα πιο όμορφα απο χθές

Παρα το γεγονός οτι οσα έγραψα νου θυμίζουν κατι chain mails περί ευτυχίας κοκ, ίσως τελικά έτσι να ειναι τα πράγματα και να πρέπει να ευχαριστιόμαστε την καθημερινότητα μας όσο βαρετή και αν ειναι.

Καλημέρα σε ολους

[manhunter]

Kαλημέρα


:beer: :beer: :beer:

[sergiosm]

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ


:beer: :beer: :beer: :beer:

[faraway]

Όταν έχεις παιδιά δικά σου και ακούς τέτοιες ιστορίες για άλλα παιδιά , είναι σαν να σου βγάζουν τη καρδιά , και να τη βάζουν κάτω από υδραυλική πρέσα .

Από τότε που έγινα πατέρας δν μπορώ να κοιτάξω εικόνες παιδιών κακοποιημένων από πολέμους , ασθένειες ....κτλ , για ένα περίεργο λόγο δεν το χωράει ο νους μου , ενώ πριν τα έβλεπα .

Αντίστοιχη ιστορία έχω με ένα κοριτσάκι φιλικής οικογένειας ( 4 χρονών ) με το ίδιο πρόβλημα και κάθε φορά που η μάνα μου μου μεταφέρει πληροφορίες για τη πορεία της υγείας του με πιάνουν κλάματα .

Τέτοιες ιστορίες αλλά και τα παιδιά μας τα ίδια και η σκέψη τους , χαλιναγωγούν τα ακραία συναισθήματα μας , μας κάνουν πιο ανθρώπινους , όχι όμως όλους , αλλά αυτούς που έχουν τη προδιαθεση να γίνουν !!!!

:wave2:

:beer:

[TROOPER]

το προβλημα ειναι οτι σε 3 μερες θα το ξεχασεις (ειναι η ανθρωπινη μας φυση ρε φιλε) και θα αρχισεις παλι τις παναγιες στο δρομο και τη τσιτα για τα οικονομικα και και και...μεχρι το επομενο χαστουκι της ζωης.

καλη σου μερα φιλε.

:wave2:

[Panoskl]

Κουράγιο και δύναμη στα παιδάκια και στους γονείς τους σε όλο τον κόσμο...

Θυμήθηκα κάτι που με έκανε λιώμα.

Καθόμουν στην Πανεπιστημίου κρατώντας αγκαλιά την κόρη μου, μικρότερη από 2 χρονών τότε.

Με πλησιάζει μετανάστης (μάλλον από Μπαγκλαντές ή Ινδία) για να μου πουλήσει λουλούδια.

Γυρίζω και τότε βλέπει την κόρη μου. Κάτι άλλαξε στα μάτια του αμέσως.

Μου λέει στα Αγγλικά ότι είχε κι αυτός μία κορούλα που του πέθανε από κάποιον πυρετό...

Αμέσως μετά γύρισε κι έφυγε σκυφτός.

Και δυστυχώς ο Trooper έχει δίκιο.

Έφτασα πολύ κοντά σε μια πολύ άσχημη διάγνωση για μένα αλλά ευτυχώς την γλύτωσα φτηνά.

Το διάστημα που περίμενα να μάθω το αποτέλεσμα (κάτι μήνες), όταν με έτρωγε η αγωνία περισσότερο για το παιδί μου, σκέφτηκα πολύ για τα πράγματα που έχουν αληθινή αξία στη ζωή.

Αλλά μετά το ξέχασα και επανήλθα στην προηγούμενη γαϊδουρινή μου κατάσταση. Πού και πού μόνο το μυαλό μου έρχεται για λίγο στην θέση του (όπως τώρα) και μετά στο φεύγα πάλι.

[EVI]

Αρχικά δημιουργήθηκε από TROOPER
το προβλημα ειναι οτι σε 3 μερες θα το ξεχασεις (ειναι η ανθρωπινη μας φυση ρε φιλε) και θα αρχισεις παλι τις παναγιες στο δρομο και τη τσιτα για τα οικονομικα και και και...μεχρι το επομενο χαστουκι της ζωης.

καλη σου μερα φιλε.

:wave2:

ετσι , δυστηχως...