Νοεμβρης του '88

[blackrose]

Ταξιδευεις μονος και χανεσαι μεσα στην νυχτα, η μονη σου συντροφια στο δρομο ειναι ο ηχος της μηχανης σου και η ζεστασια που αναδυεται απο την καρδια της, αναμεσα στα ποδια σου.Δεν εχεις καποιο συγκεκριμενο προορισμο. Εισαι πληγωμενος και τρεχεις μακρια απο την αγελη,να βρεις μια ησυχη γωνια να καθισεις με τον εαυτο σου,να ανασυγκροτησεις της δυναμεις σου και να γιατρεψεις της πληγες σου. Θελεις να φωναξεις αλλα οι κραυγες πνιγονται μεσα σου, θες να κλαψεις αλλα δεν μπορεις τα ζωα δεν κλαινε,δεν πονανε,δεν εχουν λογικη,γι'αυτό και καταφευγεις σε μια γρηγορη διαδρομη με την μηχανη σου,πας με την ανωτατη ταχυτητα που μπορεις, κλαιγοντας, ουρλιαζοντας και με την αδρεναλινη σου να ανεβοκατευενη σαν τρελη,ξερεις πως δεν μπορει κανεις να σε δει και να σε ακουσει, ολα πνιγονται από τον ηχο της μηχανης σου και τον ανεμο που σφυριζει γυρω σου σαν τρελος.Μετα απο 5-6χλμ ξεφρενης οδηγησης, σταματας με τους παλμους της καρδιας σου να χτυπαν 180 το λεπτο και το κορμι σου να ειναι μουδιασμενο απο φοβο και ηδονη, αναβεις τσιγαρο και ψαχνεις με χερια που τρεμουν ακομα, για το μπουκαλακι με το κονιακ που κουβαλας παντα μαζι σου, στις μοναχικες εξορμισεις σου, πινεις μια γουλια και ριχνεις το βλεμμα σου στην σκοτεινη και ηρεμη θαλασσα που χαιδευει δειλα τα ποδια σου.Γυρνας στην μοναδικη συντροφια σου και ακους το τριξιμο των μεταλλων που αρχιζουν να κρυωνουν, με παραπονο για την σκληρη μεταχειριση που της εκανες. Η ανασφαλεια που ενιωθες εχει χαθει προς το παρον, νιωθεις μια τεραστια δυναμη, να φουντωνει μεσα σου και αποκτας καινουργια αυτοπεποιθηση, για να γυρισεις πισω στην αγελη και να αντιμετωπισεις ολους αυτους που σε πληγωσαν. ειτε γιατι δεν μπορεσαν να σε καταλαβουν, ειτε γιατι ησουν τελειως διαφορετικος απο αυτους, ειτε γιατι απλα ηθελαν να σε πληγωσουν, με τα λογια και της πραξεις τους. Προσπαθησαν πολλες φορες να σου γκρεμισουν τα ονειρα, με την σκληρη πραγματικοτητα που εχουν φτιαξει και τροφοδοτουν συνεχεια οι ιδιοι. Εσυ ομως δεν το βαζεις κατω, με οσες πληγες και αν σου ανοιξουν γιατρευεσαι καθε πανσεληνο, γιατι μην το ξεχνας εισαι "λυκανθρωπος", χωρις την δικια τους τυποποιημενη και απανθρωπη λογικη, γι'αυτο και στεκεσαι στα ποδια σου, καθε φορα ποιο δυνατος και ποιο ανθρωπινος.

[S705]

:a23: :a23: :a23:

[notakos600]

Ξύνεις παλιές πληγές αλλά όλως περιέργως δεν πονάνε πια...
Πολύ ωραίο κειμενάκι. :beer: :beer: :beer:

[harris_x]

:beer: :beer: :beer:

[takis-kk]

Ναι !
Ξέσπασμα λέγεται.
Και συμβαίνει σε έξυπνα-ευαίσθητα άτομα συχνά.
Σ`ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μου.
Αν και δεν σε γνωρίζω.

Να εισαι καλά .

Και πάντα δυνατή!

[John Steed]

Πολύ όμορφο κείμενο...

Έχω βρεθεί στην ίδια κατάσταση αρκετές φορές....

Τότε είχα αμάξι, βέβαια, αλλά τα συναισθήματα τα ίδια....



Να είσαι πάντα καλά και να αντλείς κουράγιο από αυτά που αγαπάς....:beer: :beer:

[ziggΥ]

:beer: :beer: :beer:

[blackrose]

Αρχικά δημιουργήθηκε από notakos600
Ξύνεις παλιές πληγές αλλά όλως περιέργως δεν πονάνε πια...
Πολύ ωραίο κειμενάκι. :beer: :beer: :beer:



οι πληγες γιατρευονται με τον χρονο,τα σημαδια ειναι που κουβαλαμε μαζι μας για παντα.


Υ.Γ Σας ευχαριστω ολους.:beer:

[John Steed]

Αρχικά δημιουργήθηκε από blackrose
Σας ευχαριστω ολους.:beer:


Εμείς! :winka:

[andreas k1200s]

πολυ καλο
:beer: μπραβο κοπελια

[chris_honda]

:beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer:

[Xigo]

Μπορω να πω το εχω διαβασει 5 φορες μεχρι τωρα..
:beer: :beer: :beer:

[kawazoyras]

Είναι φορές που λίγο πολύ όλοι το κάναμε (οι αλήτες μηχανόβιοι) κ όχι μία, γιά πολλούς όπως κ γιά μένα είναι τρόπος διαφυγής, χαλάρωσης, κ εκτόνωσης.......


:a23: :a23: :a23: :a23:

[aristrom]

πολυ ομορφο και αληθινο!!!

δεν εχει τριανταφυλλα να σου..προσφερω-παρε μπυρες:)
:beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer:

[billismatador]

:beer: :beer: :beer:

[kaiba]

ωραίος :beer: :beer: :beer: