ktm-isa
18/12/2010, 04:10
Πρίν ξεκινήσω το αφιέρωμα μου για έναν απο τους καλύτερους οδηγούς όλων των εποχών, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες, γύρω απο εκείνη την ημέρα (31 Ιανουαρίου 1987) και λίγα λόγια σχετικά με το ατύχημα που του άλλαξε όλη την ζωή.
http://www.youtube.com/watch?v=UIrHcvRJPXo
http://www.youtube.com/watch?v=uWxITB8K-Wk
http://www.youtube.com/watch?v=enKwaZDLZOQ
http://www.youtube.com/watch?v=W2TQxijKUpQ&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=X49vQK5wPNU
Αναρωτιέμαι γνωρίζοντας όλο και περισσότερο τον David Bailey πόσοι πραγματικά έχουμε προσπαθήσει να ζήσουμε εκείνη την στιγμή, έστω και εικονικά?
Πόσοι άραγε προσπαθήσαμε να μπούμε στην θέση του David Bailey και όλων αυτών των ανθρώπων που μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου που απο μια κακιά στιγμή, χάνουν για πάντα, την δυνατότητα να κάνουν αυτό που πραγματικά αγάπησαν?
Νομίζω πως είμαστε πολλοί λίγοι, θα τολμούσα να πώ μετρημένοι στα δάχτυλα των δυο μου χεριών .
Πόσοι δύναμη όλοι αυτοί, γνωστοί και άγνωστοι, μπορούσαν να έχουνε για να καταφέρουν να μαζέψουν τα κομμάτια εκείνου του τεράστιου-πολύχρωμου πάζλ της ζωής τους ?
Οι περισσότεροι απο εσάς θα διαβάσουν αυτό το κείμενο, θα στεναχωρηθούν, θα συμπονέσουν τον David Bailey και τον κάθε David και μετά απο μια ωρίτσα θα το έχουν ξεχάσει.
Αξίζει άραγε να ξεχαστεί ?
Δεν αξίζουν όλοι αυτοί που παλεύουν καθημερινά ένα αφιέρωμα, μια φωτογραφία, μια συζήτηση, ένα e-mail... ?
Δεν αξίζει να ξέρουν πως κάποιοι τους θυμούνται ακόμη, όχι με λύπη, ούτε με συμπόνια, χωρίς πόνο, αλλά με ένα χαμόγελο που θα μπορέσουμε να περάσουμε και στους ίδιους και να τους δώσουμε δύναμη, απο την δύναμη μας να συνεχίσουν στο δύσκολο μονοπάτι που χαράχτηκε χωρίς να το θέλουν, ''ένα μονοπάτι που ούτε και αυτοί δεν είχαν φανταστεί ποτέ οτι θα συναντούσαν''.
Ο David Βailey μεγάλωσε με μια μοτοσικλέτα, ήταν η ζωή του, η αγάπη του, το πάθος του, η χαρά του, η παιδικότητα του, η καθημερινότητα του ..
Πως μπορεί ένας νέος 25 ετών να δεχτεί και να συνειδητοποίηση αυτό που του συνέβη?
Πόση δύναμη μπορεί να αντέξει μια νεανική ψυχη?
Τι έζησε?
Ήταν η αρχή μιας ολόκληρης ζωής..
Πόσα όνειρα άραγε έμειναν απραγματοποίητα?
Έχει αναρωτηθεί κανείς πως θα μπορούσε να ήταν η πρώτη χρονική περίοδος της ζωής του μετά το ατύχημα???
Το σοκ αυτού του νέου παιδιού, την άρνηση μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που του συνέβει?
Φέρτε στο μυαλό σας την ελπίδα που έκρυβαν αυτα τα θλιμμένα μάτια, την ελπίδα για αποκατάσταση του τραυματισμού, την ελπίδα οτι κάποια ημέρα σύντομα θα ξανά οδηγούσε για το ''Team Honda''.
Πόσο θυμό άραγε ένιωσε προς τον ίδιο του τον εαυτό, ενοχές για το ότι "ίσως" θα μπορούσε να ''είχε προβλέψει το λάθος σε εκείνο το διπλό ανηφορικό άλμα'' ...
Πόσο μόνος άραγε να ένιωθε τις ατελείωτες εκείνες πρώτες νύχτες στο νοσοκομείο, ξαπλωμένος στο κρεβάτι με ατέλειωτες σκέψεις να βασανίζουν το μυαλό του, ''ελπίζωντας μόνο σε ένα θαύμα'' ...
Κι όμως έπνιξε κάθε συναίσθημα βαθιά μέσα του, κάθε ελπίδα για αποκατάσταση, κατάφερε να ξεπεράσει την θλίψη, την οργή, τον θυμό, την στεναχώρια, την απώλεια, και εν τέλει τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ-GARY BAILEY :
Ο Gary Βailey, ο θετός του πατέρας ηταν ένας επαγγελματίας οδηγός ΜΧ την δεκαετία του '70, και ''πρώτος που δημιούργησε σχολή ΜΧ στην Αμερική'' στα μέσα της ίδιας δεκαετίας.
Με σωστή δουλειά και πολύ πάθος για αυτό που έκανε, κατάφερε για αρκετά χρόνια να είναι η μοναδική σχολή ΜΧ πασίγνωστη σ'όλο τον κόσμο.
Φανταστείτε πως ''για να κλείσεις θέση θα έπρεπε να περιμένεις μήνες''!!!
Το όνομα που ηταν γνωστός ο πατέρας του David, σε όλο τον κόσμο ηταν ''Professor Gary Βailey''.
Ο τρόπος οδήγησης που δίδασκε ο πατέρας και εφάρμοζε ο γιός του, ''έφερε επανάσταση'' στις αρχές της δεκαετίας του ΄80.
Χαρακτηριστικό της ?
Το ''Attack Position''.
Ένας τρόπος οδήγησης που με τον καλύτερο τρόπο διαφήμιζε ο γιός του David.
Περισσότερα :
http://ktmisaa.blogspot.com/2010/12/blog-post.html
http://www.youtube.com/watch?v=UIrHcvRJPXo
http://www.youtube.com/watch?v=uWxITB8K-Wk
http://www.youtube.com/watch?v=enKwaZDLZOQ
http://www.youtube.com/watch?v=W2TQxijKUpQ&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=X49vQK5wPNU
Αναρωτιέμαι γνωρίζοντας όλο και περισσότερο τον David Bailey πόσοι πραγματικά έχουμε προσπαθήσει να ζήσουμε εκείνη την στιγμή, έστω και εικονικά?
Πόσοι άραγε προσπαθήσαμε να μπούμε στην θέση του David Bailey και όλων αυτών των ανθρώπων που μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου που απο μια κακιά στιγμή, χάνουν για πάντα, την δυνατότητα να κάνουν αυτό που πραγματικά αγάπησαν?
Νομίζω πως είμαστε πολλοί λίγοι, θα τολμούσα να πώ μετρημένοι στα δάχτυλα των δυο μου χεριών .
Πόσοι δύναμη όλοι αυτοί, γνωστοί και άγνωστοι, μπορούσαν να έχουνε για να καταφέρουν να μαζέψουν τα κομμάτια εκείνου του τεράστιου-πολύχρωμου πάζλ της ζωής τους ?
Οι περισσότεροι απο εσάς θα διαβάσουν αυτό το κείμενο, θα στεναχωρηθούν, θα συμπονέσουν τον David Bailey και τον κάθε David και μετά απο μια ωρίτσα θα το έχουν ξεχάσει.
Αξίζει άραγε να ξεχαστεί ?
Δεν αξίζουν όλοι αυτοί που παλεύουν καθημερινά ένα αφιέρωμα, μια φωτογραφία, μια συζήτηση, ένα e-mail... ?
Δεν αξίζει να ξέρουν πως κάποιοι τους θυμούνται ακόμη, όχι με λύπη, ούτε με συμπόνια, χωρίς πόνο, αλλά με ένα χαμόγελο που θα μπορέσουμε να περάσουμε και στους ίδιους και να τους δώσουμε δύναμη, απο την δύναμη μας να συνεχίσουν στο δύσκολο μονοπάτι που χαράχτηκε χωρίς να το θέλουν, ''ένα μονοπάτι που ούτε και αυτοί δεν είχαν φανταστεί ποτέ οτι θα συναντούσαν''.
Ο David Βailey μεγάλωσε με μια μοτοσικλέτα, ήταν η ζωή του, η αγάπη του, το πάθος του, η χαρά του, η παιδικότητα του, η καθημερινότητα του ..
Πως μπορεί ένας νέος 25 ετών να δεχτεί και να συνειδητοποίηση αυτό που του συνέβη?
Πόση δύναμη μπορεί να αντέξει μια νεανική ψυχη?
Τι έζησε?
Ήταν η αρχή μιας ολόκληρης ζωής..
Πόσα όνειρα άραγε έμειναν απραγματοποίητα?
Έχει αναρωτηθεί κανείς πως θα μπορούσε να ήταν η πρώτη χρονική περίοδος της ζωής του μετά το ατύχημα???
Το σοκ αυτού του νέου παιδιού, την άρνηση μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που του συνέβει?
Φέρτε στο μυαλό σας την ελπίδα που έκρυβαν αυτα τα θλιμμένα μάτια, την ελπίδα για αποκατάσταση του τραυματισμού, την ελπίδα οτι κάποια ημέρα σύντομα θα ξανά οδηγούσε για το ''Team Honda''.
Πόσο θυμό άραγε ένιωσε προς τον ίδιο του τον εαυτό, ενοχές για το ότι "ίσως" θα μπορούσε να ''είχε προβλέψει το λάθος σε εκείνο το διπλό ανηφορικό άλμα'' ...
Πόσο μόνος άραγε να ένιωθε τις ατελείωτες εκείνες πρώτες νύχτες στο νοσοκομείο, ξαπλωμένος στο κρεβάτι με ατέλειωτες σκέψεις να βασανίζουν το μυαλό του, ''ελπίζωντας μόνο σε ένα θαύμα'' ...
Κι όμως έπνιξε κάθε συναίσθημα βαθιά μέσα του, κάθε ελπίδα για αποκατάσταση, κατάφερε να ξεπεράσει την θλίψη, την οργή, τον θυμό, την στεναχώρια, την απώλεια, και εν τέλει τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ-GARY BAILEY :
Ο Gary Βailey, ο θετός του πατέρας ηταν ένας επαγγελματίας οδηγός ΜΧ την δεκαετία του '70, και ''πρώτος που δημιούργησε σχολή ΜΧ στην Αμερική'' στα μέσα της ίδιας δεκαετίας.
Με σωστή δουλειά και πολύ πάθος για αυτό που έκανε, κατάφερε για αρκετά χρόνια να είναι η μοναδική σχολή ΜΧ πασίγνωστη σ'όλο τον κόσμο.
Φανταστείτε πως ''για να κλείσεις θέση θα έπρεπε να περιμένεις μήνες''!!!
Το όνομα που ηταν γνωστός ο πατέρας του David, σε όλο τον κόσμο ηταν ''Professor Gary Βailey''.
Ο τρόπος οδήγησης που δίδασκε ο πατέρας και εφάρμοζε ο γιός του, ''έφερε επανάσταση'' στις αρχές της δεκαετίας του ΄80.
Χαρακτηριστικό της ?
Το ''Attack Position''.
Ένας τρόπος οδήγησης που με τον καλύτερο τρόπο διαφήμιζε ο γιός του David.
Περισσότερα :
http://ktmisaa.blogspot.com/2010/12/blog-post.html