Ουγγαρία - Σλοβενία

[Bladerunner]

Οι υπόλοιποι της παρέας είχαν μάλλον χαζέψει από τη θέα γιατί μου λέγανε ότι η βασιλική οικογένεια είναι κέρινα ομοιώματα, και ότι αυτό που μασουλάω είναι πλαστικό γουρουνάκι.

Επίσης να σταματήσω την προσπάθεια να κάνω πιρουέτες την πριγκίπισσα διότι θα μας πετάξουν έξω!

Φοβήθηκα για την ψυχική τους υγεία και τους έκανα το χατίρι.

Τους ακολούθησα σε παρακείμενο εστιατόριο – ουγγρικής κουζίνας αυτή τη φορά – και τους έβλεπα να τρώνε τις gulas και τα λουκάνικα.
Το δικό μου μυαλό ήταν εκεί. Στο χορό…


Την επόμενη μέρα δε μπορούσα καν να τη φανταστώ. Αφήναμε την Ουγγαρία και θα πηγαίναμε Σλοβενία για τις επόμενες τρεις νύχτες. Ναι. Νύχτες. Οι οποίες θα με ακολουθούν για πάντα νομίζω.

[Bladerunner]

Σύμφωνα με ένα μύθο, η ιστορία της Λιουμπλιάνα (Ljubljana) ξεκινάει πίσω το 1400 π.χ.
Όταν ο Ιάσονας με τους Αργοναύτες του κλέψανε το χρυσόμαλλο δέρας, την κοπανήσανε βόρεια προς το Δούναβη αντί να κινηθούν νότια προς το Αιγαίο. (Γιατί εκεί τους περιμένανε οι Κοχλιείς και ήταν τσαντισμένοι)

Ακολουθήσανε κατόπιν τους ποταμούς Sava και Ljubljanica.
Στις πηγές του Ljubljanica συναντήσανε ένα βάλτο τον οποίο προστάτευε ένας τρομερός δράκος!
Ο Ιάσων, έκανε αυτό που κάθε ήρωας που σέβεται το εαυτό του θα έκανε.
Σκότωσε το δράκο και εγκαταστάθηκε εκεί προσωρινά με τους Αργοναύτες του, μέχρι να ξεχειμωνιάσει.

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, οργάνωσε τους εκεί ιθαγενείς ώστε να δημιουργήσουν μία πόλη. Τη Λιουμπλιάνα.
Την άνοιξη, οι Αργοναύτες διέλυσαν το πλοίο τους την Αργώ, κουβάλησαν τα κομμάτια του μέχρι την Αδριατική, το ξανα-συναρμολόγησαν και συνέχισαν το ταξίδι τους προς την Ιωλκό.


220978

[Bladerunner]

Σήμερα, ο δράκος είναι το σύμβολο της πόλης και στέκεται πλέον στην ομώνυμη γέφυρα του δράκου.

Ο μύθος τον θέλει να κουνάει την ουρά του, κάθε φορά που μια παρθένα διασχίζει τη γέφυρα.
Στάθηκα αρκετή ώρα παρατηρώντας τον, πολλές γυναίκες πέρασαν από μπροστά μου, αλλά η ουρά δεν κουνήθηκε καθόλου!


220979

[Bladerunner]

Στο ιστορικό κέντρο της πόλης κάθε χρόνο τέλη Ιουλίου, γίνεται αναπαράσταση της Αργοναυτικής εκστρατείας, η οποία οργανώνεται από τις τοπικές αρχές σε συνεργασία με την Ελληνική πρεσβεία.

[Bladerunner]

Όλη η Σλοβενία έχει περίπου 2.100.000 κατοίκους. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που η Λιουμπλιάνα, πρωτεύουσά της, έχει μόλις 350.000
Από τους οποίους, το 20% είναι φοιτητές και φοιτήτριες.

Μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται στους δρόμους γύρω από το ποτάμι.


220980

[Bladerunner]

Έθνικ μπαράκια, καφέ, εστιατόρια, ταβερνάκια, όλα γεμάτα από νεαρό κόσμο που απολαμβάνουν τον καφέ ή ποτό τους, είτε μέσα στη ζέστη, είτε έξω κάτω από σόμπες μανιτάρια, σκεπάζοντας τα πόδια τους με κουβερτούλα που προσφέρει το κατάστημα.


220981

[Bladerunner]

Η περιπλάνησή μας ξεκινάει από την πλατεία Preseren.


220982

[Bladerunner]

«Άσε το ποίημά μου, ως λάρνακα, να περιέχει – το όνομά σου.
Στη καρδιά μου μέσα, υπερήφανα θα βασιλεύει για πάντα, - το όνομά σου.
Άσε τους συμπατριώτες μου τον αντίλαλο να ακούν, από την ανατολή και
τη δύση,
Της μουσικής που χαρμόσυνα παίζει – το όνομά σου.
Σ’ αυτή τη λάρνακα τα έθνη θα διαβάζουν εφεξής τη φήμη σου.
Εδώ θα μείνει να φεγγοβολά και φεγγοβολά ξανά – το όνομά σου.
Όταν μαζί εσύ κι εγώ στου Χάροντα το πλοίο ανεβούμε,
Ακόμα και τότε το μεγαλείο θα παραμείνει – το όνομά σου.
Περισσότερο από τις Σίνθια, Λάουρα, Δέλια και Κορίνα,
Ο χρόνος πάντα θα αγιάζει την επωδό μου – το όνομά σου.»


220985

[Bladerunner]

Ο France Preseren είναι ο εθνικός ποιητής της Σλοβενίας. Γεννήθηκε το 1800 και πέθανε σε ηλικία 48 ετών.

[Bladerunner]

Το άγαλμά του στέκεται στο κέντρο της ομώνυμης πλατείας, παρέα με την αγαπημένη του μούσα.

Πίσω από το άγαλμα, διακρίνεται το νέο-αναγεννησιακό κτίριο που στεγάζεται το κεντρικό φαρμακείο της Λιουμπλιάνα.


220986

[Bladerunner]

Στην ίδια πλατεία, βλέπουμε τη ροζ Φραγκισκανική εκκλησία αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Κτίστηκε μεταξύ του 1646 και 1660 σε μπαρόκ ρυθμό. Είναι ανοικτή για το κοινό κάθε μέρα και δεν απαιτείται εισιτήριο.


220987

[Bladerunner]

Η πλατεία ενώνεται με την παλιά πόλη μέσω της περιβόητης τριπλής γέφυρας.

Σ’ αυτό το σημείο είχε κατασκευαστεί το 1280 μια ξύλινη γέφυρα.
Τη σημερινή της μορφή την απέκτησε το 1932, σχεδιασμένη από τον Σλοβένο αρχιτέκτονα Jose Plecnik, του οποίου πολλά έργα κοσμούν τη Λιουμπλιάνα.

Καθόμουνα και χάζευα τον κόσμο που διέσχιζε τη γέφυρα, και πρόσεξα ότι οι περισσότεροι προτιμούσαν να περνάνε από τις δύο ακριανές αντί από τη μεσαία, που είναι και η πιο μεγάλη.
Η απορία μου λύθηκε, μαθαίνοντας ότι η μεσαία λέγεται «η γέφυρα των χωρισμένων».

Διασχίσαμε λοιπόν και ‘μείς τη γέφυρα (μη ρωτήσετε ποια), και περάσαμε απέναντι.


220988

[Bladerunner]

Θέλαμε να πάμε στο κάστρο στην κορυφή της πόλης.


220989

[Bladerunner]

Ανεβαίνοντας την οδό Ribji με κατεύθυνση προς το κάστρο, φτάνουμε μπροστά από δημαρχείο.

Χτίστηκε τέλη του 15 ου αιώνα και είναι φανερές οι Βενετσιάνικες επιρροές στο αρχιτεκτονικό του στυλ.


220990

[Bladerunner]

Έξω από το δημαρχείο, υπάρχει ένα πιστό αντίγραφο από το «σιντριβάνι των τριών ποταμών της Καρνιόλα».

(Carniola λεγόταν η περιοχή που βρίσκεται τώρα η Σλοβενία. Τα τρία ποτάμια είναι οι Ljubljanica, Sava και Krka).


220991

[Bladerunner]

Το πρωτότυπο βρίσκεται στην εθνική γκαλερί. Σχεδιάστηκε μεταξύ του 1743 και 1751 από τον Ιταλό γλύπτη Francesco Robba.


220992

[Bladerunner]

Συνεχίζουμε νότια για ν’ ανέβουμε στο κάστρο.

Είχαμε δύο επιλογές. Η μία να πάρουμε το τελεφερίκ από την ανατολική μεριά του λόφου. Η άλλη να χρησιμοποιήσουμε το μονοπάτι που ξεκινά από τη δυτική μεριά.
Φυσικά πήγαμε με τα πόδια.

Η αλήθεια είναι ότι χαθήκαμε και το να γυρίσουμε προς το τελεφερίκ ήταν κύκλος. Έτσι, πιάσαμε την ανηφόρα.


220993

[Bladerunner]

Κάποιος/κάποια εκεί μέσα μαγείρευε κάτι καλό. Η μυρωδιές μου είχαν σπάσει τη μύτη λέμε.


220994

[Bladerunner]

Στάση για τσιγάρο…


220995

[Bladerunner]

Μετά από αρκετό περπάτημα, επιτέλους φτάσαμε.


220996

[Bladerunner]

(...)


220997

[Bladerunner]

(Μέσα από το κάστρο δεν έχω πολλές φωτογραφίες εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχαμε με τη φωτογραφική μηχανή. Κατέβηκε κάμποσα σκαλιά η κακομοίρα και πήρε υγρασία ο φακός. Καθαρίστηκε όμως αργότερα.)

Εκεί είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα μίνι ντοκιμαντέρ για την ιστορία της περιοχής.

Σύμφωνα με αρχαιολογικές ανακαλύψεις, η περιοχή του κάστρου κατοικείται αδιάλειπτα από το 1200 π.χ.
Τότε χρονολογούνται τα διάφορα ευρήματα αλλά και κτίσματα που βρέθηκαν στην περιοχή.

Η παλαιότερη αναφορά στο κάστρο της Λιουμπλιάνα συναντάται το 1112, σε μια περγαμηνή η οποία βρίσκεται στον καθεδρικό ναό της Udine στην Ιταλία.

Από τον 17 ο αιώνα και έπειτα το κάστρο έπαψε να είναι σημαντικό. Δεν ήταν κατοικία ευγενή, και ούτε υπήρχε πλέον η ανάγκη οχυρού.
Έτσι, λόγω του υψηλού κόστους συντήρησής του, το κάστρο αφέθηκε στην τύχη του και άρχισε να καταρρέει.


Τον 19 ο αιώνα, το κάστρο χρησιμοποιήθηκε για φυλακές και στρατιωτικό φρούριο, παύοντας να είναι δημοφιλές στους κατοίκους.

Το 1905 αγοράστηκε από το δήμο Λιουμπλιάνας προκειμένου να γίνει μουσείο. Η ιδέα ποτέ δεν υλοποιήθηκε, κι έτσι ο δήμος αποφάσισε να το παραχωρήσει ως κατοικία σε φτωχές οικογένειες ως τα μέσα του 1960, οπότε και άρχισαν οι εργασίες αναστήλωσής του.

Σήμερα, φιλοξενεί εκθέσεις διάφορων καλλιτεχνών κι ένα μικρό μουσείο.


220998

[Bladerunner]

Η θέα που προσφέρει όμως προς την πόλη είναι μαγευτική.


220999

[Bladerunner]

.


221000

[Bladerunner]

Δεν υπήρχε περίπτωση να κατέβουμε εκεί κάτω με τα πόδια (ξανά).


221001

[Bladerunner]

Προτιμήσαμε την εύκολη λύση του τελεφερίκ.

Βγάζουμε τα εισιτήρια και πάμε προς τις μπάρες στην είσοδο επιβίβασης. Τα βάζουμε στη σχισμή του ακυρωτικού μηχανήματος… τίποτα. Ούτε μπιπ, ούτε κανά λαμπάκι, ούτε οι μπάρες να κουνιούνται.
Δοκιμάζουμε σε άλλο μηχάνημα… τίποτα.
Κοιτάμε δεξιά αριστερά για βοήθεια, κανείς.

- Ρε λες να πηδήξουμε;
- Κι αν μας δουν; Ρεζίλι.

Τελικά, καταλάβαμε ότι στεκόμασταν στην έξοδο αποβίβασης! Αλλάξαμε «αποβάθρα» και καταφέραμε να κατέβουμε.


221002

[Bladerunner]

Μπορείτε να μου πείτε πώς ήξερε το μηχάνημα προς τα πού θέλαμε να πάμε; Από τα εισιτήρια ίσως θα μου πείτε.

Ξαναρωτώ: Εφόσον δεν σου επιτρέπεται η είσοδος στο συγκεκριμένο σημείο, γιατί είχε σχισμή ακύρωσης; Ε;

Για να γελάνε οι Σλοβένοι με τους τουρίστες λέω.

[Bladerunner]

Τέλος πάντων, αφού κατεβήκαμε από το λόφο, αρχίσαμε να περπατάμε πίσω προς το ξενοδοχείο.


221003

[Bladerunner]

Καθώς περπατούσα πρόσεχα τα πρόσωπα και τις κινήσεις των κατοίκων. Πρόδιδαν χαλαρότητα. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που βιαζόντουσαν.

Οι περισσότεροι κινιόντουσαν νωχελικά σχεδόν, χαιρετώντας όποιον γνωστό συναντούσαν.

Αυτό οι πεζοί.

Διότι οι ποδηλάτες πηγαίνανε σφαίρα!
Περνάγανε ανάμεσα από τον κόσμο κάνοντας ζιγκ-ζαγκ, χωρίς να ακούγονται καθόλου. Οι Σλοβένοι το αγαπάνε το ποδήλατο.

Ειδικά στο κέντρο της Λιουμπλιάνα, περισσότερα είναι τα ποδήλατα παρά τα αυτοκίνητα. Και αναφέρομαι για το χειμώνα έτσι; Με μέση θερμοκρασία όταν ήμασταν εκεί στους 1-2 βαθμούς κελσίου!

Αυτά σκεφτόμουν όταν σε μια στροφή του δρόμου αντίκρισα αυτό:


221004

[Bladerunner]

Δε ξέρω ποιος το φιλοτέχνησε ούτε το πότε. Δε ξέρω τι συμβολίζει. Δε με νοιάζει.
Βλέπω έναν άντρα που τρέχει και κρύβει το πρόσωπό του. Να το προφυλάξει; Από τι; Ή μήπως δε μπορεί να αντέξει τη φρίκη κάποιας συμφοράς; Πολέμου ίσως.
Βλέπω μια γυναίκα να κοιτάζει προς τον ουρανό και να ουρλιάζει από οδύνη. Στην αγκαλιά της νομίζω πως κρατάει ένα μωρό. Που ίσως να είναι νεκρό.

Είκοσι μέτρα παρακάτω, το άκρως αντίθετο. Η κεντρική αγορά. Πολύχρωμη και πολυποίκιλτη.
Μπορείς να αγοράσεις ό,τι θέλεις.
Από φρέσκα λαχανικά, φρούτα, λουλούδια, ξύλινα δώρα, βιβλία, τα πάντα.


221005

[Bladerunner]

Στη βόρεια πλευρά της αγοράς, παράλληλα με τον Λιουμπλάνιτσα ποταμό, είναι η σκεπαστή αγορά του Plecnik (που σχεδίασε και το τριπλό γεφύρι)


221006

[Bladerunner]

Εδώ θα αγοράσουμε κυρίως είδη δώρων και οικιακής χρήσης.
Οι πωλητές ευγενέστατοι και μιλάνε αρκετά καλά αγγλικά.


221007

[Bladerunner]

Περνώντας πάνω από την τριπλή γέφυρα ξανά προς την πλατεία Preseren, σα να άκουγα τη μελωδία που παράγει το όνομα της αγαπημένης του ποιητή.
Μου φαίνεται πως ακουγόταν απ΄ αυτό το μπαλκονάκι στην πίσω μεριά της σκεπαστής αγοράς.


«(…)Της μουσικής που χαρμόσυνα παίζει – το όνομά σου.(…)»


221008

[Bladerunner]

Είχε φτάσει η ώρα για τον αναγκαίο πλέον μεσημεριανό espresso. Τι καλύτερο από το να τον πιούμε πλάι στη κοίτη του ποταμιού;
(Που επιτρέπεται και το τσιγάρο…)

Αν κοιτάξετε προσεκτικά, θα διακρίνεται δεξιά τα σκαλάκια που σε κατεβάζουν κάτω.


221009

[Bladerunner]

Εφόσον πήραμε ενέργεια, και ήταν ακόμη νωρίς, είπαμε να πεταχτούμε με το αυτοκίνητο 50 χιλιόμετρα βορειότερα.
Στο χειμερινό παραθεριστικό κέντρο της Σλοβενίας, στη λίμνη Bled.

Μα γιατί χαζολογάμε ακόμα; Πίσω προς το ξενοδοχείο λοιπόν.


221010

[Bladerunner]

Η λίμνη Bled βρίσκεται πολύ κοντά στις Ιουλιανές Άλπεις, 55 χλμ περίπου βορειο-δυτικά της Λιουμπλιάνα, και 25 χλμ περίπου από τα σύνορα με την Αυστρία.

Η περιοχή είναι σημαντικό συνεδριακό κέντρο και τουριστικό θέρετρο.

Αυτά διαβάσαμε από Ελλάδα, και την είχαμε εντάξει στο πρόγραμμά μας.

Πλησιάζοντας, το μόνο που μας έκανε εντύπωση ήταν η αισθητή πτώση της θερμοκρασίας. Πριν 40 λεπτά ήμασταν στη ζέστη των +2 βαθμών κελσίου, και εδώ είχε -4!

Τίποτα όμως δε μας είχε προετοιμάσει γι΄ αυτό που θα αντικρίζαμε αμέσως μετά τη στροφή…


221011

[Bladerunner]

- Αμάν! Τι είναι αυτό ρε ‘σεις; Αντώνη σταμάτα να κατέβω!


221012

[Bladerunner]

Το νησάκι στη μέση της λίμνης είναι το μοναδικό φυσικό νησί της Σλοβενίας. Στο κέντρο του βλέπουμε εκκλησία του 15 ου αιώνα, αφιερωμένη στην «Κοίμηση της Θεοτόκου».
Λειτουργεί κανονικά και γίνονται πολλές γαμήλιες τελετές κάθε χρόνο.

Περνάς απέναντι με τα «pletna», μικρά ξύλινα βαρκάκια.


221013

[Bladerunner]

Η λίμνη, είναι περίπου 3 τετρ.χλμ και έχει μέγιστο βάθος 31 μέτρα.
Πέρα από τουριστικός προορισμός, είναι δημοφιλέστατη και στους κωπηλάτες.

Ήδη έχουν γίνει εδώ τρία παγκόσμια πρωταθλήματα κωπηλασίας, και τον Αύγουστο του 2011 θα φιλοξενήσει το 40ο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Επίσης, γύρω από τη λίμνη, ξεκινάνε πεζοπορικά μονοπάτια προς το βουνό, και ειδικότερα προς το εθνικό πάρκο Triglav, στην υψηλότερη κορυφή των Ιουλιανών Άλπεων στα 2864μ.

Ψάρεμα, ιππασία, γκολφ, είναι ακόμα μερικές από τις δραστηριότητες που μπορείς να κάνεις στην περιοχή.

Εμείς περιοριστήκαμε στο να περπατήσουμε το γύρο της λίμνης. Και να ρουφήξουμε όλες αυτές τις εικόνες που μάταια προσπάθησαν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί να μας μεταφέρουν.

Καμιά φωτογραφία, όσο καλή ανάλυση κι αν έχει, όσο καλός κι αν είναι ο φωτογράφος, δε μπορεί να σου μεταδώσει το συναίσθημα του φυσικού τοπίου. Τη μυρωδιά των παγωμένων δέντρων. Την υφή του χιονιού.
Του να είσαι εκεί…

Μάταια θα προσπαθήσω κι εγώ μέσα από τις εικόνες μου.

Χωρίς λόγια λοιπόν…


221014

[Bladerunner]

.


221020

[Bladerunner]

...


221017

[Bladerunner]

....


221018

[Bladerunner]

..


221024

[Bladerunner]

(...)


221021

[Bladerunner]

(....)


221022

[Bladerunner]

.


221023

[Bladerunner]

(..)


221025

[Bladerunner]

Επιστροφή στην πραγματικότητα. Αυτή η απίστευτη φύση δε μας άφηνε να ξεκολλήσουμε.
Αρχίσαμε να παγώνουμε όμως. Είχε μεσημεριάσει για τα καλά, και είπαμε. Σ΄ αυτά τα μέρη, ο ήλιος δύει νωρίς.

Καθώς ερχόμασταν είχαμε προσέξει, τι άλλο, ένα κάστρο στο ύψωμα ενός λόφου.
Πρόκειται για το μεσαιωνικό κάστρο Bled, δεύτερο τουριστικό αξιοθέατο μετά το σπήλαιο Postojna.

- Πάμε;
- Και δεν πάμε; Δεν έχουμε αφήσει κάστρο για κάστρο. Εδώ θα κολλήσουμε;


Σε μία από τις δυο αυλές του κάστρου.


221026

[Bladerunner]

Στη δεύτερη…


221027

[Bladerunner]

Μάλλον είχε έρθει η ώρα να πηγαίνουμε σιγά-σιγά…


221028

[Bladerunner]

Για φαγητό, θα πηγαίναμε σε μια μικρή μεσαιωνική πόλη κοντά μας, στη Radovljica.

Είχαμε διαβάσει σ’ ένα ταξιδιωτικό για μια καταπληκτική ταβέρνα. Τα μόνα στοιχεία που είχαμε γι’ αυτή, ήταν ότι έχει θέα προς τις Άλπεις, και ότι στο υπόγειό της υπάρχει ένα επισκέψιμο εργαστήριο που φτιάχνουν ginger breads.
Τίποτα άλλο. Ούτε όνομα, ούτε διεύθυνση.

Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης, παρκάραμε και αρχίσαμε να κοιτάμε τα μαγαζιά που «βλέπανε» Άλπεις. Δε μπορεί… Κάποιο από αυτά θα είχε ταμπέλα «Ginger Breads»!

Παπάρια.

- Ρε συ Αντώνη… Δημήτρη… Δε ρωτάτε κανέναν;
- Και τι να τους ρωτήσουμε; Αφού δεν ξέρουμε πως το λένε το μαγαζί. Κι έπειτα, σιγά μη μιλάνε Αγγλικά εδώ πάνω.

Είχαμε αρχίσει να απογοητευόμαστε. Η θερμοκρασία είχε πέσει στους -8 και δε μπορούσαμε ούτε να μιλήσουμε από την παγωνιά. Ειλικρινά. Ειδικά οι δίφθογγοι βγαίνανε ψευδοί.

Κόσμος έξω, ελάχιστος.
Κάποια στιγμή, στο δεύτερο ή τρίτο γύρο που κάναμε και ενώ οι υπόλοιποι της παρέας είχαν απομακρυνθεί, βλέπω μια κοπέλα πάνω σ΄ ένα ποδήλατο!
Της κάνω νόημα και σταματάει.

- Excuse me… Do you speak English?
- Yes. (και σπάει και χαμόγελο)
- Hi. We’re looking for a restaurant that is also a small… (πως διάολο λέγεται η βιοτεχνία στα Αγγλικά;)

Small… (factory? Όχι… μαλακία)
Small… (industry? Ναι σιγά μη φτιάχνουν κι αεροπλάνα)

(Εν τω μεταξύ να ψευδίζω κιόλας έτσι;)

(Το βρήκα!)

They make COOOKIES!!!!!

Η κοπέλα μόνο που δεν έπεσε από τα γέλια!

- Ginger breads you mean. Look.

Και με κατατόπισε ακριβέστατα και μάλιστα σε άψογα Αγγλικά.

[Bladerunner]

Το εστιατόριο ήταν χωμένο σ΄ ένα αδιέξοδο και ίσα που μπορούσες να διακρίνεις λίγο από Άλπεις από ένα και μόνο παράθυρο. Πού την είδε τη θέα ο μάγκας;

Η διακόσμησή του, βασιζόταν σε αντικείμενα παλαιότερων εποχών, και το προσωπικό ήταν ντυμένο με κάτι περίεργες στολές. Για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον, το μαγαζί φλέρταρε με τα όρια του κιτς.

- Λες να ΄ναι μαλακία;
- Θα δούμε. Με τόσο κρύο δεν ξαναβγαίνουμε έξω. Κάτι θα βρούμε να φάμε.

Παιδιά, φάγαμε τον αγλέουρα! Πρώτη φορά στη ζωή μου που πραγματικά
δ ι α σ κ έ δ α ζ α με γεύσεις.

Ευκαιρία να πω, ότι ο Αντώνης, φίλος – κουμπάρος και συνοδοιπόρος, είναι σεφ με μπόλικες διακρίσεις και επίσημος κριτής σε διαγωνισμούς μαγειρικής. Διδάσκει κιόλας σε κρατικές αλλά και ιδιωτικές σχολές.

Κι εκείνος, είχε μείνει ενθουσιασμένος από το φαγητό. Κάθε φορά που ερχόταν ένα πιάτο στο τραπέζι, πρώτα θα το φωτογράφιζε και μετά μας άφηνε να φάμε!

Αν πάτε, μη παραλείψετε να παραγγείλετε κολοκυθόσουπα. Τη σερβίρουν μέσα σε μεγάλη κολοκύθα και είναι πεντανόστιμη. Όλα του τα πιάτα ήταν τέλεια.

Εκτός από τα γλυκά.

Δεν μπορώ να βρω λέξη να περιγράψω τα γλυκά τους. Παγωτό μέσα σε σκαμμένη καρύδα, άλλο παγωτό μέσα σε πράσινο μήλο, κάτι άλλα περίεργα σε ζύμη. Μας εξηγούσε ο Αντώνης τι ήταν, αλλά εγώ δεν άκουγα. Είχα κλείσει τα μάτια και έγλυφα το κουτάλι.

Είχαμε πιει δυο μπουκάλια κρασί, μας κεράσανε κι ένα τοπικό λικέρ, την ψιλο-ακούσαμε.

Πάω προς τα έξω με τον άλλον καπνιστή της παρέας, τη Νατάσσα, για τσιγάρο.




Μας βλέπει ο σερβιτόρος, ο οποίος ήταν ευγενέστατος και πάντα χαμογελαστός.

- Smoke?
- Yes.
- Too cold outside. Come.

Μας οδηγεί στην πίσω αίθουσα η οποία ήταν άδεια. Μας έφερε τασάκι και από άλλο ένα λικεράκι.

- Here! Power!!

Δε περνάνε μερικά λεπτά κι έρχεται ο ιδιοκτήτης. Μας ρωτάει χαμογελαστός αν περνάμε καλά και πως μας φάνηκε το φαγητό.

- Absolute magic! Give our congratulations to the chef. And to your waiter. Very kind and pleasant.
- Where are you coming from?
- Greece. Athens and Crete.
- Wow! «Εφ-κα-ρι-τώ πολύ»

Είχε έρθει διακοπές το καλοκαίρι Ελλάδα. Εδώ ήθελα να του πω «όχι, εμείς ευχαριστούμε πολύ». Το «ευχαριστώ» στα Σλοβένικα είναι «havla». Του λέω λοιπόν:

- Kavla.

No, no… Vlaka!

NO, NO, HAVLA!!!

To τι έγινε… Η Νατάσσα είχε πέσει κάτω και κυλιόταν από τα γέλια, εγώ είχα κοκκινίσει περισσότερο κι από παντζάρι, και ο καψερός ο ιδιοκτήτης κοίταγε μια τη Νατάσσα και μια εμένα, προσπαθώντας να καταλάβει το αστείο.

Ευτυχώς γέλαγε κι εκείνος.

Λοιπόν: Το μαγαζί λέγεται Lectar. Αν σας βγάλει ο δρόμος σας από ΄κει, μη παραλείψετε να το επισκεφτείτε.

Το καλύτερο; Για τρεις σούπες, τρεις σαλάτες, τέσσερα κυρίως, δυο τεράστια πιάτα με γλυκά, δυο μπουκάλια κρασί, ένα αναψυκτικό και νερό, δώσαμε 114 ευρώ. Στην Ουγγαρία θα θέλαμε 60% παραπάνω. Κι όχι γι΄ αυτή την ποιότητα.
Επιστροφή στη βάση μας.

[Bladerunner]

Είχαμε περάσει μια τόσο όμορφη μέρα, που δε μας έκανε καρδιά να την τελειώσουμε.
Ένας νυκτερινός περίπατος στη Λιουμπλιάνα ήταν ότι πρέπει για το κλείσιμο.
Να χωνέψουμε κιόλας.

Θα μας κάνετε παρέα;


221029

[Bladerunner]

.


221030

[Bladerunner]

(...)


221031

[Bladerunner]

...


221032

[Bladerunner]

Να μη έχω ένα τρίποδο μαζί μου…


221033

[Bladerunner]

Όπως είχαμε διαβάσει ως «must see» για τη λίμνη Bled, έτσι είχαμε διαβάσει τα καλύτερα για το σπήλαιο Postojna, καμιά 50αριά χιλιόμετρα νοτιο-δυτικά της Λιουμπλιάνα.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο σπήλαιο της χώρας, και ενός από τα ομορφότερα του κόσμου, όπως μας είπε η ξεναγός.
Έχει μήκος 21 χιλιόμετρα και φτάνει σε βάθος τα 115μ.

Το μήκος της επισκέψιμης διαδρομής είναι 5300 μέτρα, το μεγαλύτερο στον κόσμο ανοικτό προς το κοινό.

Το σπήλαιο πρωτο-περιγράφηκε το 17ο αιώνα από τον Σλοβένο ευγενή Johann Valvasor.
To 1818, ανακαλύφθηκε τυχαία άλλο ένα κομμάτι του σπηλαίου από έναν ντόπιο οδηγό, ο οποίος είχε πάει για να ξεναγήσει τον πρώτο αυτοκράτορα της Αυστρίας.
Το σπήλαιο άνοιξε την πύλη του για το κοινό το 1819!

Οι άνθρωποι είναι αλλού λέμε.

Το 1884, ηλεκτροφωτίστηκε η διαδρομή. Ναι. Το 1884. Πριν ακόμα κι από τη Λιουμπλιάνα!

Εδώ ρε σεις, βάλανε το 1872 ράγες κατά μήκος της διαδρομής, για να μεταφέρει τραινάκι τους τουρίστες! Βέβαια, στην αρχή το τραινάκι απευθυνόταν στους αρκετά πλούσιους, διότι υπήρχαν εργάτες που σπρώχνανε τα βαγόνια.

Στις αρχές του 20ου αιώνα βάλανε μηχανή που τράβαγε τα βαγόνια, η οποία μετά το 1945 έγινε ηλεκτρική.

Εδώ περιμένουμε το …τραίνο.


221034

[Bladerunner]

Το σπήλαιο είναι εντυπωσιακό μεν, σε πιάνει ένα ψιλο-δέος με το μέγεθός του, αλλά μέχρι …εκεί.


221035

[Bladerunner]

Σταλαγμίτες και σταλακτίτες έχω ξαναδεί. Και με 22 ευρώ ανά άτομο που είχε το εισιτήριο…
Έμπαινα στο βαρκάκι στο σπήλαιο Δυρού, και κέρναγα σουβλάκια με μπύρες μέχρι και τον βαρκάρη!

Δε ξέρω… Ίσως επειδή ήταν η τελευταία μας μέρα ήμουν λίγο γκρινιάρης.

Όταν βγήκαμε έξω, ο καιρός είχε κλείσει τελείως και ψιλο-χιόνιζε.


221036

[Bladerunner]

Τα παιδιά θέλανε πάρα πολύ να δούνε τη Βενετία. Δεν έχουν πάει, και όπως την είδανε από το πλοίο που ερχόμασταν, τους άρεσε για να την επισκεφτούνε.

Επειδή έπεφτε λίγο μακριά για μονοήμερη και ο χρόνος ήταν περιορισμένος πλέον, σκεφτήκαμε την Τεργέστη. Ιταλία είναι κι εκεί… Μισή ώρα δρόμος… «Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη Βενετία» είχε διαβάσει ο Αντώνης… Πάμε!


Λιμάνι!


221037

[Bladerunner]

Μυρωδιά από θάλασσα.
Και σκουτεράκια. Πολλά σκουτεράκια!

Τώρα συνειδητοποίησα, ότι εδώ και μια βδομάδα το μόνο μηχανάκι που είχα δει, ήταν ενός πιτσαδόρου στη Βουδαπέστη.

Παρόλο που μυρίζαμε θάλασσα επιτέλους, η διάθεση όλων είχε πάρει την κατηφόρα. Δεν είχαμε όρεξη για άλλες ανακαλύψεις. Όχι εδώ τουλάχιστον.

Συρθήκαμε ως τη κεντρική πλατεία Unita d’ Italia που είναι και το δημαρχείο της Τεργέστης.


221038

[Bladerunner]

Κάναμε ένα πολύ μικρό περίπατο στους γύρω της πλατείας δρόμους,


221040

[Bladerunner]

…ήπιαμε έναν χάλια espresso σχεδόν στο πόδι…

…κοιταχτήκαμε, και έτσι σιωπηλά πήραμε την απόφαση να φύγουμε.

Να επιστρέψουμε πίσω. Στην «πολυαγαπημένη». Στη Λιουμπλιάνα.

[Bladerunner]

Αργά το απόγευμα μας βρίσκει να τρώμε στο ίδιο Ιταλικό bistro που φάγαμε το πρώτο βράδυ.
Λέγεται Dvor ή κάπως έτσι, και είναι σ΄ ένα στενάκι πολύ κοντά στην τριπλή γέφυρα. Αν βρεθείτε στα μέρη, αναζητήστε το. Έχει την καλύτερη πίτσα που έχω φάει. Και οι τιμές του λογικότατες.

Κατόπιν, πήγαμε για ένα τελευταίο ποτό στο ίδιο μπαράκι που μας φιλοξένησε όλες τις νύκτες της Λιουμπλιάνα.
Γιατί πηγαίναμε συνέχεια στο ίδιο;

Διότι ήταν το μόνο που βρίσκαμε τραπέζι! Έπαιζε και πάρα πολύ καλή μουσική. Χαλαρωτική τζαζ και κάποια soul κομμάτια. Ποτά, 4 ευρώ το ουίσκι, 5 το bourbon. Και σέρβιρε και δωρεάν νερό! Ο κόσμος; Νεαρές παρέες αλλά και μεγαλύτεροι. Νορμάλ και ήσυχος.

Για τσιγάρο όμως… Έξω. Έκανες χάζι και τα πιτσιρίκια…

Το πρώτο βράδυ που πήγαμε, μας έκανε εντύπωση ο τρόπος που μας κοιτούσαν αλλά και η ιδιαίτερη φιλικότητα του σερβιτόρου.
Το δεύτερο, έπαψαν να μας κοιτάνε περίεργα και ο σερβιτόρος ήταν πιο φιλικός ακόμα. Εκείνος μου έμαθε το «hvala».

Σήμερα, τελευταίο βράδυ, ο σερβιτόρος μόνο που δε μας φίλησε!

Μετά ανακάλυψα – σ΄ ένα διαφημιστικό φυλλάδιο του ξενοδοχείου – ότι το συγκεκριμένο μαγαζί είναι «φιλικό προς του gay», και ότι χρησιμοποιείται ο χώρος από τους ομοφυλόφιλους για διάφορες ομιλίες κλπ.
Έτσι εξηγούνται όλα λοιπόν.
Χωρίς πλάκα, το μαγαζί είναι καλό και δεν αισθανθήκαμε άβολα ούτε στιγμή.

[Bladerunner]

Σκόρπιες σκέψεις:

Η Σλοβενία είναι πεντακάθαρη πόλη. Όχι χαρτάκι δε βλέπεις κάτω, αλλά ούτε κι αποτσίγαρο!
Βέβαια, κάθε λίγα μέτρα υπάρχουν κάδοι σκουπιδιών με ειδική θήκη για να σβήνεις το τσιγάρο σου. Είναι η κουλτούρα και η παιδεία ρε παιδιά, αλλά είναι και οι ευκολίες που σου παρέχουν. Στην Ελλάδα, το τσιγάρο το πετάω κάτω. Εκεί όχι. Γιατί να το κάνω; Αφού στα 10 μέτρα το πολύ υπήρχε τασάκι.

Οι τιμές. Η Σλοβενία είναι 30-40% πιο φτηνή από την Ουγγαρία. Εμείς, στο φαγητό μας είμαστε φτηνότεροι από τη Βουδαπέστη.

Στη Λιουμπλιάνα είδα ηλεκτροκίνητο απορριμματοφόρο ανακύκλωσης. Η παιδεία που λέγαμε.

Αν πας εκτός σεζόν, μπορείς να βρεις απίστευτα καλές τιμές για διαμονή στην Ουγγαρία.
Επίσης, αν το προγραμματίσεις έγκαιρα, θα περάσεις καλύτερα και με πολύ μικρότερο κόστος.

Εμείς χαλάσαμε συνολικά λίγο περισσότερα από 1000 ευρώ το άτομο για ένα ταξίδι δέκα ημερών. Πολλά ή λίγα, άξιζε και με το παραπάνω!



«Στη καρδιά μου μέσα, υπερήφανα θα βασιλεύει για πάντα, - το όνομά σου.»


ΤΕΛΟΣ

[TROOPER]

μητσο ευχαριστω !!!

:beer: :beer: :beer: :beer: :beer:

:wave2:

[sapila racing]

Tι μου θύμισες... ειχα περάσει μια βδομάδα στην Λιουμπλιάνα το 1990 πριν τα γεγονότα του 1991 που σημάδεψαν την περιοχή.
Οπως κι εσείς, είχα μείνει άναυδος, πανέμορφη πόλη και χαίρομαι που ειναι ακόμα ετσι.

[J.T.R]

Ωραιες περιγραφες,πετυχημενο ταξιδιωτικο και ειμαι σιγουρος οτι ακομα χαμογελατε...:) :)

[menos]

Αχ, όταν κάνετε αυτά τα ταξίδια και δεν ειδοποιήτε...
Υπάρχουν και μέλη απο Σλοβακία που θέλουν να πού και ενα "γειά" σε κάναν Έλληνα...

Βρισκόμουν στην ίδια διαδρομή πρίν μία εβδομάδα, πραγματικά καλοί δρόμοι (κυρίως στην Σλοβενία) αλλά απεριόριστα βαρετοί!!

Επίσης το vignette ήταν υπερβολικό (15? το ελάχιστο) για μια χώρα 2.000.000 κατοίκων, την στιγμή που άλλες δεν ξεπερνάνε τα 10?...
Τέσπα, μας ταξίδεψες ωραία!!!:beer:
Και εις ανώτερα!! (προς Σλοβακία πλευρά). :winka:

[Maggellanos]

Πολυ ωραιες εικονες...

Το καλοκαιρι ημουν Ιταλια/Αυστρια/Σλοβενια

και εκατσα 3 ημερες Λουμπλιανα...Φανταστικα...

Επρεπε να επισκεφτειτε και τον Triglav εναν εθνικο δρυμο που εχουν μετα την Bled...Θα τα εχανες με την ομορφια του...

Βεβαια ειναι ενας καλος λογος για να ξαναπατε....και με το σωστο οχημα....



:beer: :beer: :beer:

[Εχετλαίος]

Πολύ όμορφο!
Και στην άλλη βόλτα με το καλό!
:beer: :beer: :beer:

[blueangel]

Εξαιρετικό παιδιά:beer: :beer: :beer: Πανέμορφες εικόνες και υπέροχες περιγραφές!!!!Μου θυμίσατε μέρη χρόνια πίσω όταν είχα βρεθεί και γώ στις περιοχές αυτές κυρίως σε Βουδαπέστη και Πράγα:smilea: Βέβαια και η Σλοβενία είναι πραγματικά ένας παράδεισος και τόσο κοντινός για μας...
Πάντα τέτοια και στο επόμενο με τις μοτοσυκλέτες σας:beer: :beer: :beer: :beer: :beer:

[JVR]

Τελεια!:beer: :beer: :beer:

[tamar]

Όμορφα Πράγματα!!
:beer: :beer: :beer:

[byron]

Όμορφο ταξιδιωτικό Δημήτρη. :beer: :beer: :beer:

Θυμήθηκα αρκετά μέρη από την δική μου διαμονή στην Ουγγαρία πριν....23 χρόνια :dizzy: . Αυτό που μου είχε μείνει, πέραν των υπέροχων κτηρίων και της φυσικής ομορφιάς της πόλης, ήταν η άμεση σύγκριση που είχα κάνει με την Βιέννη που είχα επίσης μείνει τον προηγούμενο χρόνο.

Μου είχε μείνει η μιζέρια των κατοίκων (σε σχέση με τους Αυστριακούς), τα ατελείωτα Lada :lol:, ο φόβος του Ελληνα που είχαμε ως διερμηνέα όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο για κάποια ανταλλαγή χρημάτων (οι δραχμές τότε ήταν σκληρό συνάλλαγμα για αυτούς), και η ατελείωτη ουρά που υπήρχε από νωρίς το πρωϊ μέχρι το βράδυ, όχι έξω από κάποιο μουσείο, αλλά έξω από το μαγαζί της adidas στη vaci utca :eyepop: Ήταν τοτε το μοναδικό "δυτικό" κατάστημα που μπορούσαν να αγοράσουν προϊόντα με φιορίνια. :eyepop:. Υπήρχαν και 2-3 ακόμα όπως η Pop84 αλλά μπορούσαν να ψωνίσουν μόνο οι τουρίστες....

Α...και η παραγγελία που είχα κάνει ο μλκς σε ένα εστιατόριο. Steak ala tartar παρήγγειλα, μισό κιλό ωμό κιμά με ένα ωμό αυγό καπέλο που έφεραν. :rotflmao: :lol: :rotflmao:

[Bladerunner]

Από τότε έχουν αλλάξει πολλά πράγματα Βύρωνα. Πάρα πολλά.

Στην Deak Ferenc, η οποία λέγεται και Fashion Street, στο κέντρο της Πέστης, βρίσκονται όλες οι επώνυμες φίρμες ρουχισμού.

Αλλά και στην Andrassy, θα βρεις καταστήματα που μόνο για να μπεις μέσα, θες ένα μηνιάτικο τουλάχιστον. Ελληνικό μηνιάτικο.

Από αυτοκίνητα... Ό,τι βλέπεις και στην Ελλάδα.

Έξω από ένα υπερ-πολυτελείας restaurant στην Πέστη, είδαμε παρκαρισμένα μία F40, μία Bendley και μια ταπεινή 911 Gts. Όλα με Ουγγρικές πινακίδες!

Βέβαια, εντοπίσαμε και δύο Wartburg, αλλά ήταν τόσο καλά συντηρημένα, που μάλλον για ιστορικά - συλλεκτικά τα είχαν οι ιδιοκτήτες τους παρά για μετακίνηση.

Α... Αυτό που παράγγειλες ήταν "biftec tartar" κι όχι steak.

[J.T.R]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Bladerunner
Από τότε έχουν αλλάξει πολλά πράγματα Βύρωνα. Πάρα πολλά.

Στην Deak Ferenc, η οποία λέγεται και Fashion Street, στο κέντρο της Πέστης, βρίσκονται όλες οι επώνυμες φίρμες ρουχισμού.

Αλλά και στην Andrassy, θα βρεις καταστήματα που μόνο για να μπεις μέσα, θες ένα μηνιάτικο τουλάχιστον. Ελληνικό μηνιάτικο.

Από αυτοκίνητα... Ό,τι βλέπεις και στην Ελλάδα.

Έξω από ένα υπερ-πολυτελείας restaurant στην Πέστη, είδαμε παρκαρισμένα μία F40, μία Bendley και μια ταπεινή 911 Gts. Όλα με Ουγγρικές πινακίδες!

Βέβαια, εντοπίσαμε και δύο Wartburg, αλλά ήταν τόσο καλά συντηρημένα, που μάλλον για ιστορικά - συλλεκτικά τα είχαν οι ιδιοκτήτες τους παρά για μετακίνηση.

Α... Αυτό που παράγγειλες ήταν "biftec tartar" κι όχι steak.

:a013: :a013:

[PanVas]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Bladerunner

-Szia. Hogyan tud ÉN segít ön?

(Τη γάμησα σκέφτομαι. Όχι εκείνη, γενικώς...)

-Hi. I’m Dimitris from Greece. I have a reservation for an apartment.

-Uh?

-Do you speak English?

-Yes.

(Ωραία. Δεν τη γάμησα τελικά)

-Dimitris. From Greece. Reservation.

-Sorry, I don’t speak Greek!!!!!!

(Τώρα τη γάμησα!)

-That’s why I speak in English.

-Oops. Sorry… Yes. Come.



Epic! :bawl:

Kavla για το ταξιδιωτικό σου! :rotflmao:

Ειλικρινά ευχαριστούμε!

Άντε και στο επόμενο!


:beer: :beer: :beer: :beer:

[Pardalotzatziki]

yes, kavla very much...

Με το καλο και στο επομενο...


:rotflmao: :rotflmao:


:beer:

:wave2:

[telihawk]

Super περιγραφή...:beer:

Ήμουν Βουδαπέστη αρχές Δεκέμβρη που μας πέρασε. Έμεινα στο ίδιο μέρος με εσάς. Σαν να περιγράφεις το δικό μου ταξίδι. Το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου.

Το φαί μου βγήκε πολύ πιο οικονομικό,όμως...
Απ'την άλλη, όλο το ταξίδι μου βγήκε πιο ακριβό, καθώς μπήκα στον πειρασμό να γνωρίσω και την νυχτερινή πλευρά της πόλης. Αντροπαρέα, οπότε καταλαβαίνεις...

Να΄στε γεροί για το επόμενο ταξιδιωτικό, με μία διαφορά...να είναι στους δύο τροχούς!!:wave2:

[Zack]

Έβαλα ποτακι, μουσικουλα και απολαυσα το εξαιρετικο ταξιδιωτικο σου.
Πολυ καλες φωτογραφιες και περιγραφη.
Ο διαλογος δε με το ξανθό χαζοβιόλικο αλλά γλυκύτατο κοριτσάκι, καθως και το kavla που'ριξες στον ιδιοκτητη, ηταν all the money.

Και εις αλλα με υγεια :beer: :beer: :beer: