Ταξιδιώτης
11/08/2005, 15:54
Ροδες να δει το ματι σου..φετος παραγινε, τοσο καινουργιο αυτοκινητο δεν ξαναειδα..
Χρεωθηκαμε μεχρι τα μπουνια, πηραμε 1400 χωρις αιρκοντισιον αλλα με ειμπιες, ζαντα αλουμινιου και αεροτομη (πςςς,τυφλα εχε shoe-maker..) και βγηκαμε στο δρομο, αλλα στο χωριο δεν παμε.
Το πεταξαμε λοιπον, βαλαμε νεα γραμματια και πηραμε 1800 με αιρκοντισιον, και πλευρικες μπαρες και πιο μεγαλους αεροσακους απο τις γκομενες στην παραλια, παρολα αυτα, στο χωριο παλι δεν παμε.
Φταει το παλιο το σπιτι ειπαμε, που ηταν τιγκα στο δεντρο και εριχνε φυλλα και ξενερωνε η αριστοκρατισσα συζυγος μη λερωθουν τα χερακια της..
Το γκρεμισαμε λοιπον και φτιαξαμε καινουργιο, με παραθυρο αλουσυστεμ και κλιματισμο, το τιγκαραμε στην ασπρη πλαστικη καρεκλα του γυφτου, και εκει που παλια ηταν ο φουρνος με τα ξυλα που εψηνε η γιαγια το ψωμι, τωρα ειναι η πιλωτη που βαζουμε το αμαξι για να μην κοψει το χρωμα..
Πηραμε κινητο, "μη μας βρει τιποτα στις ερημιες", φτιαχτηκε και ο καινουργιος δρομος "χωρις στροφες"..
Κι ομως..στο χωριο παλι δεν παμε..
Μηπως τελικα δε μας αρεσει το χωριο, μηπως απλα βαριομαστε ή μηπως φοβομαστε να παμε, μπας και καταλαβουμε τι μας εχει συμβει?
Η Ελλαδα μας, μοιαζει με εναν παραδεισο που φευγει αργα αργα, σαν την αμμο μεσα απο τα δαχτυλα μας, και μονο οταν γεμισουμε καμερες, ταχυρυθμες αναπτυξεις και κινητα θρι-τζι θα καταλαβουμε που ζουσαμε..
Παλια στο σπιτι στο χωριο, μαζευοταν ολη η οικογενεια μια φορα καθε 2 βδομαδες, φαγητο και κουβεντουλα, ολο το σοι..
Τωρα η γιαγια και ο παππους μας αφησαν χρονους και το σπιτι στο χωριο εμεινε κληρονομια σε καποιον που θα το αφησει να καταρρευσει μονο του, παρασυρροντας αναμνησεις, εικονες απο μια τοσο απλη και ομως τοσο γεματη ζωη..
Αναρωτιεμαι συχνα για το τι μας εχει κανει να βαριομαστε να κουνησουμε το χερι και να αγγιξουμε το κομματι απο τον παραδεισο, το μερτικο που μας αναλογει...
Αλλαξαν οι εποχες θα πειτε, αλλαξαν οι συνηθειες λεω εγω..
Πριν απο ολα, πριν απο φιλος, γκομενος,συζυγος,μητερα,πατερας, επαγγελματιας, μηχανοβιος ή ρεμαλι του κερατα, πριν απο ολα ειμαστε ανθρωποι και οσο το ξεχναμε τοσο ψευτες και ψευτικοι γινομαστε...
Υπαρχει και ο αντιποδας? Βεβαιως..
Η ειλικρινεια μερικων ατομων τωρα τελευταια με αφοπλιζει, βλεπω πως υπαρχουν και αλλοι στο ιδιο καραβι..κατι ειναι κιαυτο..
Καλο τετραημερο...
Υ.Γ. --Ολα αυτα και αλλα πολλα με αφορμη μια φωτογραφια, ενα τρισεκατομυριο λεξεις...ΜΟΤΟ τευχος 353, σελ.78-79...Τυχεροι...:D
21707
Χρεωθηκαμε μεχρι τα μπουνια, πηραμε 1400 χωρις αιρκοντισιον αλλα με ειμπιες, ζαντα αλουμινιου και αεροτομη (πςςς,τυφλα εχε shoe-maker..) και βγηκαμε στο δρομο, αλλα στο χωριο δεν παμε.
Το πεταξαμε λοιπον, βαλαμε νεα γραμματια και πηραμε 1800 με αιρκοντισιον, και πλευρικες μπαρες και πιο μεγαλους αεροσακους απο τις γκομενες στην παραλια, παρολα αυτα, στο χωριο παλι δεν παμε.
Φταει το παλιο το σπιτι ειπαμε, που ηταν τιγκα στο δεντρο και εριχνε φυλλα και ξενερωνε η αριστοκρατισσα συζυγος μη λερωθουν τα χερακια της..
Το γκρεμισαμε λοιπον και φτιαξαμε καινουργιο, με παραθυρο αλουσυστεμ και κλιματισμο, το τιγκαραμε στην ασπρη πλαστικη καρεκλα του γυφτου, και εκει που παλια ηταν ο φουρνος με τα ξυλα που εψηνε η γιαγια το ψωμι, τωρα ειναι η πιλωτη που βαζουμε το αμαξι για να μην κοψει το χρωμα..
Πηραμε κινητο, "μη μας βρει τιποτα στις ερημιες", φτιαχτηκε και ο καινουργιος δρομος "χωρις στροφες"..
Κι ομως..στο χωριο παλι δεν παμε..
Μηπως τελικα δε μας αρεσει το χωριο, μηπως απλα βαριομαστε ή μηπως φοβομαστε να παμε, μπας και καταλαβουμε τι μας εχει συμβει?
Η Ελλαδα μας, μοιαζει με εναν παραδεισο που φευγει αργα αργα, σαν την αμμο μεσα απο τα δαχτυλα μας, και μονο οταν γεμισουμε καμερες, ταχυρυθμες αναπτυξεις και κινητα θρι-τζι θα καταλαβουμε που ζουσαμε..
Παλια στο σπιτι στο χωριο, μαζευοταν ολη η οικογενεια μια φορα καθε 2 βδομαδες, φαγητο και κουβεντουλα, ολο το σοι..
Τωρα η γιαγια και ο παππους μας αφησαν χρονους και το σπιτι στο χωριο εμεινε κληρονομια σε καποιον που θα το αφησει να καταρρευσει μονο του, παρασυρροντας αναμνησεις, εικονες απο μια τοσο απλη και ομως τοσο γεματη ζωη..
Αναρωτιεμαι συχνα για το τι μας εχει κανει να βαριομαστε να κουνησουμε το χερι και να αγγιξουμε το κομματι απο τον παραδεισο, το μερτικο που μας αναλογει...
Αλλαξαν οι εποχες θα πειτε, αλλαξαν οι συνηθειες λεω εγω..
Πριν απο ολα, πριν απο φιλος, γκομενος,συζυγος,μητερα,πατερας, επαγγελματιας, μηχανοβιος ή ρεμαλι του κερατα, πριν απο ολα ειμαστε ανθρωποι και οσο το ξεχναμε τοσο ψευτες και ψευτικοι γινομαστε...
Υπαρχει και ο αντιποδας? Βεβαιως..
Η ειλικρινεια μερικων ατομων τωρα τελευταια με αφοπλιζει, βλεπω πως υπαρχουν και αλλοι στο ιδιο καραβι..κατι ειναι κιαυτο..
Καλο τετραημερο...
Υ.Γ. --Ολα αυτα και αλλα πολλα με αφορμη μια φωτογραφια, ενα τρισεκατομυριο λεξεις...ΜΟΤΟ τευχος 353, σελ.78-79...Τυχεροι...:D
21707