Εχετλαίος
08/03/2012, 11:43
Ρε πως τα φέρνει βόλτα το σύμπαν!
Μα μιλάμε για πολύ περίεργα πράματα, έτσι; Γροικάτε!
Ήμουνα δεν ήμουνα δημοτικό όταν η μάνα μου πήγε ταξείδι στην Κωνσταντινούπολη. Σε ένα σεργιάνι σε ένα παζάρι βρήκε ένα τύπο που έπαιζε ένα τοπικό πνευστό όργανο, κάτι σαν φλογέρα ή κρητικό φιαμπόλι. Ακουγότανε πολύ όμορφα και αποφάσισε να αγοράσει ένα τέτοιο και να μου το φέρει σαν δώρο από το ταξείδι. Αυτό το πολύ περίεργο όργανο (χωρίς ξέχωρο γλωσσίδι στο στόμιο αλλά και με ιδιαίτερα στρογγυλεμένο το κάτω άκρο του) το παίδεψα πολύ να βγάλει ήχο. Ναι, οκ, απλά φυσώντας μέσα στο στόμιο έκανε ένα ήχο αλλά οποιοδήποτε άλλη τρύπα αν έκλεινες (6 πάνω, μία κάτω) δεν ακουγότανε κάτι το διαφορετικό. Αλλά και εγώ με πλήκτρα ασχολήθηκα, όχι με πνευστά. Απέδωσα εκεί την ανικανότητά μου και το αποδέχτηκα. Και το μαύρο φιαμπόλι πήρε μια ιδιέταιρη θέση στο να σκονίζεται τελετουργικά στο τέρμα πάνω ράφι της βιβλιοθήκης μου…
Κατά καιρούς, όπως μεγάλωνα, τα βιβλία αλλάζανε θέση στη βιβλιοθήκη. Το ίδιο και το φιαμπόλι. Και πάντα όταν το θυμόμουνα προσπαθούσα να το κάνω να βγάλει κάποιον άλλο ήχο πέρα από τον άγαρμπο ήχο όταν φυσούσες στο στόμιό του. Αλλά τίποτε… μηδέν! Μια από τα ίδια πάντα. Αλλά πάντα είχα μια ελπίδα, καθότι η μουσική μου παιδεία γινότανε όλο και πιο πλούσια. Κάποια στιγμή θα έλυνα το μυστήριο, θα το έκανα να παίξει έστω και μια απλή, πολύ απλή μελωδία. Άλλη μια νότα, έστω και αυτό! Κολοκύθια! Πράμα!
Ένα φεγγάρι, δευτέρα ή τρίτη γυμνασίου είχαμε σιάξει ένα μικρό γκρουπάκι και παίζαμε μουσική. Πλήκτρα, μπάσσο, κιθάρα και μια τύπισσα τραγούδι. Και ξάφνου φάνηκε και ένα κοπέλι που έπαιζε φλάουτο. Και δη πάρα πολύ όμορφα. Και τρώγω φλασιά! Το φιαμπόλι! Αυτός θα μπορεί! Το έφερα ένα απόγευμα σε μια μάζωξη, το περιεργάστηκε, το κράτησε με σθένος και φύσηξε! Και κατέρρευσε το σύμπαν… το γνωστό κρώξιμο και τίποτε άλλο. Φύσα από εδώ, φύσα από εκεί, φύσα περισσότερο και ολιγότερο, μια μπλαστρακίδα το αποτέλεσμα. «Θα έχει χαλάσει» απεφάνθη ο τυπάς και μου το γύρισε απαξιωτικά πίσω…
Ε, εκεί παρέδωσα την προσπάθεια… Το πέταξα μέσα σε ένα σέρμα και το ξέχασα…
Πέρασαν τα γυμνασιακά, τα λυκειακά, πήγα φάνταρος. Σε μια καλοκαιρινή άδεια γυρισμένος στο σπίτι το βρήκα πάλι κάνοντας εκκαθάριση στα σέρματα του γραφείου. Το ακούμπησα για πολλοστή φορά πάνω σε ένα ράφι να σκονίζεται. Εκείνες τις μέρες «χτύπησα» σε ένα παραλιακό μπαρ μια τύπισσα και με αυτά και με αυτά βρεθήκαμε στο σπίτι μου για τα περεταίρω… Κάνω μια και πάω στο μπάνιο και όταν γυρίζω τηνε θωρρώ να περιεργάζεται το μαύρο πνευστό με περίεργες ορέξεις. Δε θα πω πράμα άλλο, αλλά την επόμενη εχάλασα μισό κιλό χλωρίνη να το επαναφέρω στη ζωή.
Μα μιλάμε για πολύ περίεργα πράματα, έτσι; Γροικάτε!
Ήμουνα δεν ήμουνα δημοτικό όταν η μάνα μου πήγε ταξείδι στην Κωνσταντινούπολη. Σε ένα σεργιάνι σε ένα παζάρι βρήκε ένα τύπο που έπαιζε ένα τοπικό πνευστό όργανο, κάτι σαν φλογέρα ή κρητικό φιαμπόλι. Ακουγότανε πολύ όμορφα και αποφάσισε να αγοράσει ένα τέτοιο και να μου το φέρει σαν δώρο από το ταξείδι. Αυτό το πολύ περίεργο όργανο (χωρίς ξέχωρο γλωσσίδι στο στόμιο αλλά και με ιδιαίτερα στρογγυλεμένο το κάτω άκρο του) το παίδεψα πολύ να βγάλει ήχο. Ναι, οκ, απλά φυσώντας μέσα στο στόμιο έκανε ένα ήχο αλλά οποιοδήποτε άλλη τρύπα αν έκλεινες (6 πάνω, μία κάτω) δεν ακουγότανε κάτι το διαφορετικό. Αλλά και εγώ με πλήκτρα ασχολήθηκα, όχι με πνευστά. Απέδωσα εκεί την ανικανότητά μου και το αποδέχτηκα. Και το μαύρο φιαμπόλι πήρε μια ιδιέταιρη θέση στο να σκονίζεται τελετουργικά στο τέρμα πάνω ράφι της βιβλιοθήκης μου…
Κατά καιρούς, όπως μεγάλωνα, τα βιβλία αλλάζανε θέση στη βιβλιοθήκη. Το ίδιο και το φιαμπόλι. Και πάντα όταν το θυμόμουνα προσπαθούσα να το κάνω να βγάλει κάποιον άλλο ήχο πέρα από τον άγαρμπο ήχο όταν φυσούσες στο στόμιό του. Αλλά τίποτε… μηδέν! Μια από τα ίδια πάντα. Αλλά πάντα είχα μια ελπίδα, καθότι η μουσική μου παιδεία γινότανε όλο και πιο πλούσια. Κάποια στιγμή θα έλυνα το μυστήριο, θα το έκανα να παίξει έστω και μια απλή, πολύ απλή μελωδία. Άλλη μια νότα, έστω και αυτό! Κολοκύθια! Πράμα!
Ένα φεγγάρι, δευτέρα ή τρίτη γυμνασίου είχαμε σιάξει ένα μικρό γκρουπάκι και παίζαμε μουσική. Πλήκτρα, μπάσσο, κιθάρα και μια τύπισσα τραγούδι. Και ξάφνου φάνηκε και ένα κοπέλι που έπαιζε φλάουτο. Και δη πάρα πολύ όμορφα. Και τρώγω φλασιά! Το φιαμπόλι! Αυτός θα μπορεί! Το έφερα ένα απόγευμα σε μια μάζωξη, το περιεργάστηκε, το κράτησε με σθένος και φύσηξε! Και κατέρρευσε το σύμπαν… το γνωστό κρώξιμο και τίποτε άλλο. Φύσα από εδώ, φύσα από εκεί, φύσα περισσότερο και ολιγότερο, μια μπλαστρακίδα το αποτέλεσμα. «Θα έχει χαλάσει» απεφάνθη ο τυπάς και μου το γύρισε απαξιωτικά πίσω…
Ε, εκεί παρέδωσα την προσπάθεια… Το πέταξα μέσα σε ένα σέρμα και το ξέχασα…
Πέρασαν τα γυμνασιακά, τα λυκειακά, πήγα φάνταρος. Σε μια καλοκαιρινή άδεια γυρισμένος στο σπίτι το βρήκα πάλι κάνοντας εκκαθάριση στα σέρματα του γραφείου. Το ακούμπησα για πολλοστή φορά πάνω σε ένα ράφι να σκονίζεται. Εκείνες τις μέρες «χτύπησα» σε ένα παραλιακό μπαρ μια τύπισσα και με αυτά και με αυτά βρεθήκαμε στο σπίτι μου για τα περεταίρω… Κάνω μια και πάω στο μπάνιο και όταν γυρίζω τηνε θωρρώ να περιεργάζεται το μαύρο πνευστό με περίεργες ορέξεις. Δε θα πω πράμα άλλο, αλλά την επόμενη εχάλασα μισό κιλό χλωρίνη να το επαναφέρω στη ζωή.