MG-KTiNoS
11/03/2012, 15:55
Βόλτα ένα Σάββατο πρωί στο Αλεποχώρι για μπάνιο.
Αραχτοί, μια παρέα μεσήλικων, σε ξαπλώστρες και κάτω από ομπρέλες λέγοντας διάφορα.
Απέναντι, κάτω απ τον ήλιο, οι ακριβές σοφιστικέ μηχανές τους, με τις ψαγμένες βελτιώσεις και τα αλαζονικά αυτοκόλλητα των κατορθωμάτων τους, να μαρτυρούν την ανοησία, σ όλο της το μεγαλείο.
Δίπλα δυο φτιαγμένα παπιά γιαμάχα δίχρονα. Ένα μπλε ένα κόκκινο.
Τούμπανο και τα δύο.
Στην άσπρη σέλα του κόκκινου παπιού, έγραφε μια λέξη μόνο … ΦΡΙΚΗΣ.
Το είδαν, γέλασαν, το φωτογράφισαν να το χουν τρόπαιο, μιας ακόμα άσχετης εξόρμησης, σ ένα ακόμα αποστειρωμένο μέρος.
Ξαφνικά ένας πιτσιρικάς αδύνατος, όχι ιδιαιτέρα έξυπνος, μ ένα ύφος γεμάτο ζήλια, απευθύνετε στη παρέα των σαραντάρηδων ρωτώντας
-Παιδιά (!) με τι μηχανάκια έχετε έρθει εδώ ?
Ο πιο μάπας λοιπόν των σαραντάρηδων τον κοιτά ειρωνικά, με εκείνο το μαλακισμένο ύφος του ξερόλα, του έμπυρου και του απαντά…
- Μ αυτό ρε …
Δείχνοντας του το κόκκινο παπί, που έγραφε Φρίκης.
Ο πιτσιρικάς πάνω που είχε αρχίσει να λέει πόσο του άρεσαν οι μηχανές των σαραντάρηδων, σαστίζει και απαντά …
-Μ αυτό δε μπορεί να ήρθες, γιατί αυτό είναι δικό μου.
-Εσύ είσαι ρε ο Φρίκης ? (γέλια)
- Όχι ο Φρίκης ήταν ένας άλλος, παλιά, που δεν υπάρχει πλέων …
Ο σαραντάρης μένει με το στόμα ανοιχτό… Σα χάνος …
Την ήξερε αυτή την ιστορία.
Το είχε δει το έργο και είχε συμμετάσχει κι αυτός πρωταγωνιστής και κομπάρσος συνάμα…
Δεν είπε πια τίποτα, σκέφτηκε να τον κεράσει κάτι, αλλά ντράπηκε.
Μετά ήρθαν κάτι πλουσιόπαιδα και μεταξύ αστείου και σοβαρού πάσαραν στο Φρίκη μια μικρή, που ήθελαν να ξεφορτωθούν.
Αυτός τη δέχτηκε με χαρά και την προσκάλεσε στη παρέα του, σαν σκύλος που του πετάν το κόκαλο.
Με το Φρίκη όμως μη γελάς, γιατί όσα ξέρει ο Φρίκης κι όσα μπορεί να αισθανθεί, εσύ κι εγώ… ούτε στον ύπνο μας…
Φρίκη σε ζηλεύω ρε μάγκα, ζηλεύω τα νιάτα σου, την απλοϊκή χαζομάρα σου, το μηχανάκι σου και τη ζωή που κάνεις με όσα χαλάω εγώ για βόλτες.
Να σαι καλά ρε Φρίκη και υπόσχομαι ότι το μαλακισμένο στόμα μου θα το κρατάω κλειστό από δω και πέρα.
Συγνώμη αδερφέ δε κατάλαβα …
Αραχτοί, μια παρέα μεσήλικων, σε ξαπλώστρες και κάτω από ομπρέλες λέγοντας διάφορα.
Απέναντι, κάτω απ τον ήλιο, οι ακριβές σοφιστικέ μηχανές τους, με τις ψαγμένες βελτιώσεις και τα αλαζονικά αυτοκόλλητα των κατορθωμάτων τους, να μαρτυρούν την ανοησία, σ όλο της το μεγαλείο.
Δίπλα δυο φτιαγμένα παπιά γιαμάχα δίχρονα. Ένα μπλε ένα κόκκινο.
Τούμπανο και τα δύο.
Στην άσπρη σέλα του κόκκινου παπιού, έγραφε μια λέξη μόνο … ΦΡΙΚΗΣ.
Το είδαν, γέλασαν, το φωτογράφισαν να το χουν τρόπαιο, μιας ακόμα άσχετης εξόρμησης, σ ένα ακόμα αποστειρωμένο μέρος.
Ξαφνικά ένας πιτσιρικάς αδύνατος, όχι ιδιαιτέρα έξυπνος, μ ένα ύφος γεμάτο ζήλια, απευθύνετε στη παρέα των σαραντάρηδων ρωτώντας
-Παιδιά (!) με τι μηχανάκια έχετε έρθει εδώ ?
Ο πιο μάπας λοιπόν των σαραντάρηδων τον κοιτά ειρωνικά, με εκείνο το μαλακισμένο ύφος του ξερόλα, του έμπυρου και του απαντά…
- Μ αυτό ρε …
Δείχνοντας του το κόκκινο παπί, που έγραφε Φρίκης.
Ο πιτσιρικάς πάνω που είχε αρχίσει να λέει πόσο του άρεσαν οι μηχανές των σαραντάρηδων, σαστίζει και απαντά …
-Μ αυτό δε μπορεί να ήρθες, γιατί αυτό είναι δικό μου.
-Εσύ είσαι ρε ο Φρίκης ? (γέλια)
- Όχι ο Φρίκης ήταν ένας άλλος, παλιά, που δεν υπάρχει πλέων …
Ο σαραντάρης μένει με το στόμα ανοιχτό… Σα χάνος …
Την ήξερε αυτή την ιστορία.
Το είχε δει το έργο και είχε συμμετάσχει κι αυτός πρωταγωνιστής και κομπάρσος συνάμα…
Δεν είπε πια τίποτα, σκέφτηκε να τον κεράσει κάτι, αλλά ντράπηκε.
Μετά ήρθαν κάτι πλουσιόπαιδα και μεταξύ αστείου και σοβαρού πάσαραν στο Φρίκη μια μικρή, που ήθελαν να ξεφορτωθούν.
Αυτός τη δέχτηκε με χαρά και την προσκάλεσε στη παρέα του, σαν σκύλος που του πετάν το κόκαλο.
Με το Φρίκη όμως μη γελάς, γιατί όσα ξέρει ο Φρίκης κι όσα μπορεί να αισθανθεί, εσύ κι εγώ… ούτε στον ύπνο μας…
Φρίκη σε ζηλεύω ρε μάγκα, ζηλεύω τα νιάτα σου, την απλοϊκή χαζομάρα σου, το μηχανάκι σου και τη ζωή που κάνεις με όσα χαλάω εγώ για βόλτες.
Να σαι καλά ρε Φρίκη και υπόσχομαι ότι το μαλακισμένο στόμα μου θα το κρατάω κλειστό από δω και πέρα.
Συγνώμη αδερφέ δε κατάλαβα …