View Full Version : GR2SCO - 2011 - Highlights Of The Highlands
Δεν το χορταίναμε. Να φωτογραφία από εδώ, να και από άλλη γωνία. Είχαμε την τύχη και στις δύο-τρεις ημέρες που κινηθήκαμε κοντά [μία και θα πάμε και στο Skye μονοήμερη] να περάσουμε από δίπλα πολλές φορές. Πάντα εντυπωσιακό. Σήμερα λοιπόν όχι απλά περάσαμε, αλλά πήραμε και εισιτήριο και πήγαμε μέσα ξενάγηση. Είναι πρόσφατα ανακαινισμένο, πολύ καλά διατηρημένο ως σύνολο, με έπιπλα και όλο το διάκοσμο συν στην κουζίνα μία έκθεση πως ετοιμαζόταν τα φαγητά τότε. ΄
Εάν ποτέ θα ξανά γύρναγα στην Σκωτία σε μία πόλη, θα ήταν το Εδιμβούργο. Εάν όμως είχα την δυνατότητα αυτοκινήτου ή μηχανής και να περάσω τα πιο όμορφα 200 χλμ της χώρας, θα επέλεγα ένα μέρος της χθεσινής διαδρομής, από το Durness όλη την βόρεια, ατλαντική ακτή μέχρι το κάστρο Eilean Donan. Εδώ είναι τα Highlights of the Highlands.
Το πρωί λοιπόν πρώτα επίσκεψη στο κάστρο και μετά περνάμε την γέφυρα για το νησί Skye. Δεν θέλουμε να διανυκτερεύουμε στο νησί, για αυτό και ψάχνουμε, μήπως θα παίρναμε το φέρρυ, που αναχωρεί από το τελείως νότιο άκρο του νησιού. Αλλά οι χρόνοι αναχώρησης δεν εξυπηρετούν. Από την γέφυρα στρίβουμε προς βορρά, έτσι – ξεκινώντας αρκετά νότια – θα έχουμε την δυνατότητα να το περάσουμε σχεδόν όλο. Σε σχεδόν κάθε είσοδο γκαράζ, σπιτιού υπάρχουν μικρά φιγουρίνια- φυλαχτά, απεικονίζουν διάφορες ανθρώπινες ασχολίες.
Η φύση προφανώς δεν είναι πολύ διαφορετική από την στεριά, απλά ίσως περισσότεροι καταρράκτες, που συνήθως περνούν και το δρόμο και μεγάλες πλαγιές πράσινου, μέχρι το ύψος του στήθους ψηλά φυτά. Τα βουνά δεν είναι ιδιαίτερα ψηλά, αλλά εντυπωσιακά με τις πράσινες πλαγιές και συχνά παίζοντας παιχνίδια με τα σύννεφα, κρύβοντας της κορυφή μέσα σε αυτά. Πρώτος στόχος είναι το διάσημο αποστακτήριο malt whiskey Talisker
http://www.scotchwhisky.net/distilleries/talisker.htm
http://www.scotlandwhisky.com/distilleries/highlands/Talisker
Δηλαδή, για την ακρίβεια, ο στόχος του Θανάση. Στην αίθουσα επισκεπτών πίνουμε ένα μικρό δείγμα. Για ποιότητα δεν μπορώ να πω τίποτε, δεν κατέχω, αλλά μας ζέστανε τον εσωτερικό μας κόσμο με μία μικρή δόση, να μισό δάκτυλο. Λέει κάτι?
Ο Θανάσης θέλει να κάνει ξενάγηση, αλλά το πρόβλημα είναι , ότι θα πρέπει να περιμένει πάνω από μία ώρα, για να ενσωματωθεί στο επόμενο γκρουπ, εμάς δεν μας ενδιαφέρει να περιμένουμε. Βάλε και καμία ώρα την ξενάγηση κάθε αυτή... Δεν υπάρχει όμως κανένα πρόβλημα, γιατί έχω προβλέψει και κανονίσει εναλλακτικό στόχο. Να επισκεφτούμε το μουσείο – σκάνσεν στο βορειότερο μέρος του νησιού. Έτσι θα το διασχίσουμε πραγματικά όλο και θα δούμε κάτι που μας εμπνέει περισσότερο από το whiskey. Λόγω επαγγέλματος δέχομαι συχνά κάποιο καλό μπουκάλι, αλλά τις περισσότερες φορές καταλήγουν στους φίλους και κοντινούς. Οι χρόνοι μας συμπίπτουν περίπου. Ο Θανάσης θα χρειαστεί περίπου δίωρο, τόσο και εμείς για το μουσείο μαζί με τον δρόμο.
Στο GPS βάζω το μουσείο, αλλά επιλέγω επί τούτου τον «πιο κοντινό» δρόμο. Ήταν η φοβερότερη επιλογή όλων που μπορούσα να κάνω. Το καλό μου GPS επιστράτευσε όλο το βάθος και τις κλίμακες του επαρχιακού δικτύου, μας πέρασε όχι μόνο από από κάτι απίστευτα μικρά χωριουδάκια, αλλά από δρόμους, που δεν θα νόμιζες, ότι θα είναι χαρτογραφημένοι. Δεν νομίζω να χώραγε αυτοκίνητο. Περισσότερο για μονοπάτι έδειχνε, απλά με άσφαλτο. Και με δυσκολία τεχνική μάλιστα αρκετή. Έπρεπε να είμαι στην τσίτα, ο δρόμος στενότατος και ανηφόρες πολύ απότομες επάνω ή πραγματικά σε φόβισαν, όταν κατέβαινες. Μέσα από χωράφια, δασάκια, πλαγιές και χωριά. Το παλιό μου καλό GPS το ξέρω πια καλά και αυτό εμένα, νομίζω κιόλας, ότι σε κάτι τέτοιες στιγμές όχι απλά φτιάχνει μία custom διαδρομή μόνο για εμένα, έχω ισχυρή υποψία, ότι αυτοσχεδιάζει κιόλας και το διασκεδάζει μετά μαζί μου
Έτσι με την Ελπίδα απολαύσαμε και την διαδρομή ανάλογα. Το σκάνσεν μας έβαλε σε σκληρή εποχή εκατό και πλέον χρόνων πίσω. Εμένα μου έμεινε στο μυαλό ο τυπικός άνδρας εποχής, τα μούσια του και στιλ ένδυσης ακριβώς παραπέμπει στους σημερινούς Mormons Αμερικής. Σαν αντιγραφή! Το μόνο που δεν ήταν σίγουρο από τις φωτογραφίες ήταν το χρώμα, γιατί οι φωτογραφίες του μουσείου είναι ασπρόμαυρες και τους Mormons τους φαντάζομαι με έντονα κόκκινα μαλλιά και μούσια. [όχι, για πολυγαμία δεν είχε στο μουσείο καμία αναφορά... :D ]
Τελειώνοντας το μουσείο είμαστε κάπως... συγκινημένοι, αναγνωρίζουμε την προφανώς σκληρή και δύσκολη ζωή εδώ μερικές μόνο γενιές πριν. Τι είναι μία ή δύο ή τρεις γενιές πίσω μέσα στον χρόνο. Μία σταγόνα σε βροχή αιώνια. Παρόλα αυτά, ολόκληρη επιφάνεια Μεγάλης Βρετανίας πέρασε στο τέλος του 18ου αιώνα έναν τρομακτικό λιμό, «κρίση πατάτας» με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να πεθάνει από ασιτία. Μόλις τώρα, πόσα? Τα τελευταία πενήντα χρόνια η ανθρωπότητα άρχισε να παράγει κάτι παραπάνω από απλά να τρέφεται, αλλά μόνο σε ένα κομμάτι του «αναπτυγμένου» κόσμου. Οι μεγάλες αδυναμίες παραμένουν. Ως είδος πρέπει να είμαστε περήφανοι, γιατί πετάμε στο διάστημα, αλλά ΔΕΝ έχουμε λύσει τόσο βασικά πράγματα όσο είναι νερό και φαγητό στο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ. Αλλά μην ξεφεύγω από το ταξίδι στην φιλοσοφία....
Φεύγουμε από το μουσείο ευχαριστημένοι, αγοράζουμε και κάποια λίγα σουβενίρ. Μιλάμε με τον Θανάση και δίνουμε ραντεβού στην άκρη του νησιού. Η ώρα πρέπει να είναι τρεις, όταν όλοι μαζί τρώμε κάνουμε ένα διάλειμμα σε ένα μοτέλ για σούπα και μπίρα. Μετά, με χαλαρό ρυθμό συνεχίζουμε παρακάτω. Αργά, με στάσεις για φωτό, σε καλά κέφια.
Μετά, με χαλαρό ρυθμό συνεχίζουμε παρακάτω. Αργά, με στάσεις για φωτό, σε καλά κέφια.
Φτάνουμε μέχρι το Fort Williams. Το κάνουμε πάνω-κάτω μέχρι να βρούμε κάτι λογικό με λογική τιμή. Έτσι όμως ήδη γνωρίσαμε την πόλη και σήμερα δεν μας ενδιαφέρει να βγούμε έξω να την περπατήσουμε. Είναι μοναδική βραδιά, που θα προτιμήσουμε να καθίσουμε μέσα στο ρεστοράν ξενοδοχείου. Από την άλλη, έχει καλούς χώρους, δωρεάν wi-fi, εμείς με τον Θανάση θέλουμε λίγο δικό μας χρόνο, να πάρουμε την αλληλογραφία μας, ο Θανάσης να ανεβάσει κάποιο κομμάτι οδοιπορικού με φωτογραφίες, να βρούμε λύσεις μέσο ιντερνέτ για μερικές εκκρεμότητες μελλοντικού προγράμματος κ.ο.κ. Κλείνουμε για την αύριο διαμονή στο ιδιαίτερο ξενοδοχείο Citizen-M στην Glasgow. Με το φαγητό συζητάμε, εάν και πόσο θα άξιζε, να κάναμε αύριο κάποια βαρκάδα ή εκδρομούλα σε κάποια λίμνη. Αποφασίζουμε, ότι ως λαός με παράδοση με τα νερά και τις θάλασσες δεν θα μας εντυπωσιάσει καθόλου κάτι τέτοιο, γιατί επαφή με το υγρό στοιχείο έχουμε από την πατρίδα αρκετή. Θα προτιμήσουμε κάποια επιπλέον εκδρομή δίπλα στην λίμνη, όπου σε δίωρο θα καταφέρουμε πιο πολλά από στο πλοιάριο. Όσον αφορά κάποια εκδρομούλα, κάτι έχω κατά νου!
Το πρωί φεύγουμε νωρίς από το ξενοδοχείο και κατευθυνόμαστε στο Oban
Ο δρόμος παράκτια είναι πολύ ενδιαφέρον. Το Oban είναι βασικά ένα μεγάλο ψαροχώρι, αλλά λόγω την απομακρυσμένης του θέσης και ανάγκης οι επισκέπτες να διανυκτερεύσουν εκεί σταδιακά αναπτύσσεται και τουρισμός και επειδή τα κτήρια είναι πανέμορφα, σήμερα δεν ξέρεις, τι τραβάει πιο πολύ. Η ψαρο-ιστορία του τόπου ή αυτοτροφοδοτούμενος τουρισμός, που απλά άρχισε κάποτε με αφορμή το ψαροχώρι. Πάντως αξίζει να το δείτε, η ατμόσφαιρα είναι ένα μείγμα «λουτρά» και ψάρι μαζί.
Περνάμε όλη την πόλη και επιλέγουμε μία μικρή καφετέρια, οι μηχανές σχεδόν δίπλα. Χαιρόμαστε τον καιρό, τον καφέ και κατά ομάδες μπουκάρουμε σε διπλανό κατάστημα, που κλείνει και ξεπουλάει πάρα πολλά είδη outdoor σε προκλητικές τιμές. Τόσα είδη goretex παπουτσιών, φούτερ και μπουφάν, αδιάβροχων μαζί μάλλον ακόμα δεν είδα. Βλέπετε, στην Αγγλία, λόγω καιρού, είναι πια μεγάλη αγορά για αυτό τα είδη, είναι χρήσιμα. Ακόμα λυπάμαι, ότι δεν ψώνισα εκεί τίποτε. Αλλά ήδη έχω πάρει δύο αναμνηστικά αδιάβροχα, ένα από το Wimbledon και το άλλο από John O’Groats. Άλλο φούτερ από Εδιμβούργο και άλλο fleece με τα χρώματα και την σημαία της Σκωτίας. Βάλε ότι θα περάσουμε και από Ιρλανδία και τα δώρα που ήδη έχουμε στα μπαγκάζια για άλλους... δεν τολμώ να αγοράζω έτσι χωρίς σκέψη. Κακώς! Anyway… Είναι στην μέση και η αδυναμία μου στα outdoor και casual ρούχα γενικώς. Έχω μία πλήρη επιλογή από «σοβαρά» ρούχα, αλλά αναπλήρωσή τους και δεν με ενδιαφέρει και γιατί άλλωστε, αφού είναι σχετικά αχρησιμοποίητα...:D. Έτσι σε κάθε ταξίδι παίρνω μπλουζάκια, φούτερ, αθλητικά παπούτσια, ρούχα και εξοπλισμό για τένις. Σοβαρός ιατρός ένα πράμα δηλαδή!
Από το Oban γυρίζουμε με τον ίδιο δρόμο βόρια, μέχρι την στενή γέφυρα και στρίβουμε στην νοτιοανατολική κατεύθυνση, για να προσεγγίζουμε σιγά σιγά το Glasgow. Ο καλός καιρός και καλός χρόνος μας επιτρέπουν όμως μία παράκαμψη, που σχεδίασα. Μπαίνουμε μέσα στην καρδιά της περιοχής Trossachs. Είναι κεντρική περιοχή βόρια των μεγάλων πόλεων Edinburgh/Glasgow, κυκλικού σχήματος.
http://en.wikipedia.org/wiki/Loch_Lomond_and_The_Trossachs_National_Park
http://en.wikipedia.org/wiki/Trossachs
στην είσοδο για το Trossachs υπάρχει ένα βενζινάδικο, εξορμητήριο και τόπος συνάντησης των μηχανόβιων, γιατί χρησιμοποιούν την περιχή για εκδρομές
κοίτα μικρός που είναι κόσμος, γιατί με χαιρετάει ένας Άγγλος με GS λέγοντάς μου, ότι με ξέρει από το αγγλικό gsuser, όπου κάποτε έβαλα τα βίντεο από το Μαρόκο και με αναγνώρισε, κυρίως όταν είδε και τις φορτωμένες GS από Ελλάδα
Ο δρόμος μας πάει δίπλα από την λίμνη, μέσα από δένδρα μπαίνει ο ήλιος και παίζει παιχνίδια με την όρασή μας. Η φύσει εδώ οργιάζει. Με έναν τυφλό δρόμο φτάνουμε μέχρι το μεγάλο παρκινγκ της λίμνης Katrine. Όλος ο δρόμος δεν είναι σε όλους τους χάρτες, σε μερικούς περιγράφεται και ως Duke’s passe ή και Duke’s road. Ας πούμε ότι έρχεστε από τον Νότο με τον δρόμο Α821, που σίγουρα είναι σε όλους τους χάρτες. Ο δρόμος αυτός λοιπόν «αγκαλιάζει» την λίμνη Achray για να αλλάξει κατεύθυνση προς ανατολική. Στην κορυφή αυτής της αλλαγής πορείας του Α821 στρίψετε αριστερά, για να πάτε προς διπλανή λίμνη Katrine. Η Λίμνη Katrine εδώ έχει δύο μεγάλους κόλπους, εννοούμε το δεξί, το δυτικότερο. Καλά θα το δείτε στο google earth.
Εκεί τελειώνει ο δρόμος με μεγάλο παρκινγκ, από εκεί μπορείτε να πάρετε εκδρομικό πλοίο, από εκεί ξεκινά ασφάλτινος ποδηλατοδρόμος [θα τα δανειστείτε επί τόπου, ακόμα και τα παραδοσιακά εάν θέλετε], έχει πολλούς χώρους αναψυχής και περιπάτων. Από όλες αυτές τις αθλητικές δραστηριότητες εμείς επιλέξαμε πέτρινες σκάλες, που μας ανέβασαν ένα επίπεδο παραπάνω για να πίνουμε τον καφέ μας με καλή θέα και να εκτιμήσουμε καλύτερα την λίμνη και την φύση. Ο cappuccino ήταν απλά μία ταπεινή αφορμή για την αδίστακτη μας ανάγκη να συμμετάσχουμε σε όλη αυτή την προσπάθεια για υγιεινό τρόπο ζωής. Ως καύσιμο για αυτής την υπερπροσπάθεια χρησιμοποιούμε το snack.
Μετά από αυτήν την διακοπή συνεχίζουμε το Duke’s pass και βγαίνουμε από την περιοχή σε άλλο σημείο από που μπήκαμε.
Το Trossachs θα είναι τελικά το καλύτερο αντίο που θα πούμε στην Σκωτία και στα Highlands. Όλοι συμφωνούμε, ότι η βορειοδυτική ακτή, κάστρο Eilean Donan, η ενδοχώρα με τις λίμνες και το Trossachs είναι ό,τι καλύτερο από την Σκωτία και τα είχαμε όλα στο τέλος, για να μας μείνει! [όχι, δεν ξεχάσαμε το Εδιμβούργο, ως ξεχωριστό αστικό προορισμό]. Τα τελευταία τριάντα χιλιόμετρα δεν αξίζουν αναφορά, είναι λίγο πριν το Glasgow και αδιάφορα.
Στα προάστια φτάνουμε νωρίς, περίπου στις τέσσερεις. Από χθες επιλέξαμε το ξενοδοχείο Citizen-M μέσο του booking.com και το ξενοδοχείο κάθε αυτό είναι μία εμπειρία από μόνη της. Πρόκειται για υπερμοντέρνο γυάλινο πύργο με τεχνολογία επόμενης γενιάς, που τότε ίσως θα είναι το στάνταρ, αλλά σε σημερινή εποχή παραπέμπει σε sci-fi ταινίες. Αντί ρεσεψιόν θα συναντήσετε κάτι θυρίδες και τραπέζια για self-checking, περίπου όπως ξεκινάνε μερικά αεροδρόμια. Τα δωμάτια από μόνα τους είναι σχετικά μικρά ως αριθμός τετραγωνικών, αλλά τόσο μοντέρνα λειτουργικά, που μένεις άναυδος. Το κρεβάτι είναι σχετικά ψηλά, στο ένα μέτρο περίπου, απίστευτα ποιοτικό υλικό στρώματος επιβεβαιώνω, όλο βρίσκεται σαν σε προεξοχή και δίπλα στο παράθυρο. Ελπίζω το τζάμι να είναι αληθινά ημιδιαπερατό, γιατί το κρεβάτι και θέα της πόλης προδιαθέτουν! .:p:p:p
Το ντους στρογγυλό, το νερό πέφτει από κεντρικά επάνω και ρυθμίζεις τα πάντα. Ambient φωτισμός του ντους επιλέγεις επίσης. Μία απλή καθημερινότητα όπως το ντους έγινε μία απόλαυση. Στο κρεβάτι έχετε μία μεγάλη οθόνη τοίχου και χειριστήριο, από που ρυθμίζετε τα πάντα. Από φώτα, ασφάλεια, ιντερνέτ, TV, μόνο το ξυπνητήρι έχει επιλογές: με μουσική, με φώτα, με ραδιόφωνο, με ΤV, με διάφορους ήχους ξυπνητηριού κτλ. Σίγουρα ο εντυπωσιακός εξοπλισμός συμφέρει, αφού χάρη στην τεχνολογία και λειτουργικότητα «παραβλέπεις» το μικρό εμβαδόν, κάτι που μεταφράζεται σε περισσότερα δωμάτια στον όροφο ή εάν θέλετε σε περισσότερα κουτάκια για τα χαζά καταναλωτικά μυρμηγκάκια που το επιλέγουν. Δοκιμάστε το πάντως http://www.citizenm.com/glasgow/ Το ξενοδοχείο είναι πάντως κεντρικότατο, ακριβώς δίπλα σε ζώνη για πεζούς, από εκεί φτάνετε παντού. Την διεύθυνση εμείς δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, μία και είναι επί της κεντρικής Hope Street, [τουλάχιστον η Ελπίδα θα το θυμάται!].
Glasgow είναι πιο νέα πόλη, πιο βιομηχανική. Δεν βλάπτει να περάσεις από το κέντρο ή να μείνεις ένα απόγευμα, όπως και εμείς, αλλά εάν το πρόγραμμα δεν σας βγαίνει και πρέπει να το αφήσετε οπωσδήποτε απέξω, δεν πειράζει. Έχει αξιόλογο κέντρο, μερικά ωραία κτήρια και τεράστιο νεοκλασικό κτήριο, που θα έλεγες, ότι θα είναι κεντρική τράπεζα ή κάτι τέτοιο, με θόλο και όμως είναι παμπ με εκατοντάδες λογιών μπίρας και σε βαρέλι και σε μπουκάλι.
Για εμάς το Glasgow δεν ήταν χάσιμο χρόνου. Κάπως έτσι το φανταζόμασταν και δεν μας απογοήτευσε, αντίθετα, το περίμενα χειρότερο. Σίγουρα για ένα απόγευμα άξιζε, όπως το είχαμε στο πρόγραμμα, εάν θα έπρεπε να μείνουμε όμως και άλλη βραδιά, ίσως βαριόμασταν.
Το πρωί μαζεύουμε σχετικά νωρίς και τρέχουμε στο Troon, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα έξω από το Glasgow, από όπου θα πάρουμε το φέρρυ για το Larne, λιμάνι λίγο πιο βόρεια του Belfast. Είμαστε σε κλασικό παρκινγκ λιμανιού, περνάμε έλεγχο και είμαστε, μαζί με άλλες μηχανές σε ξεχωριστή λωρίδα. Ιταλοί με GS, αντίθετα ένας Γερμανός με Kawasaki με sidecar, ενώ η φίλη του καβαλούσε άλλο ένα γιαπωνέζο, δεν θυμάμαι τι ήταν.
Στο παρκινγκ είχε ανοιχτή καντίνα και από το πρωινό εσπρέσο ήταν μία λύτρωση. Δεν αργούμε και σε λίγο μπαίνουμε στο πλοίο, όπου το προσωπικό με υποδειγματικό τρόπο δένει τις μηχανές. Επειδή το ξυπνητήρι ήταν hi-tech, αυτό δεν σημαίνει, ότι όταν σηκώνεσαι νωρίς, δεν σου λείπει μετά ο ύπνος. Τουλάχιστον τα κορίτσια φαίνεται δεν καταλαβαίνουν από τεχνολογία και ξεδιάντροπα αποκοιμήθηκαν αγκαλιά μόλις φάγανε ένα κρουασάν και το πλοίο άρχισε να κινείται στο λιμάνι. Το πλοίο είχε superfast wifi δωρεάν και έτσι μετά το απόπλου παρακάλεσα το πλήρωμα, να με αφήσει να πάρω το λάπτοπ από το γκαράζ. Η διαδρομή, έχοντας ιντερνέτ πέρασε γρήγορα, ο Θανάσης ανέβαζε φωτογραφίες, εγώ έκανα κάτι άλλο και τα κορίτσια ... δεν μας ενόχλησαν!
Ναι, το πρόγραμμα βασικά είναι φτιαγμένο από την πατρίδα, αλλά το ιντερνέτ σε βοηθάει καθοδόν, όλο και κάποιο επόμενο σταθμό με διανυκτέρευση πρέπει να βρεις, να εξακριβώσεις λεπτομερώς πια κάποια φέρρυ και ώρες αναχωρήσεων. Δεν είναι δυνατόν όλα να είναι έτοιμα από την Ελλάδα. Σήμερα επιλέγουμε στο πλοίο για κατάλυμα ένα πάμφθηνο, μέσο του booking.com., αλλά με πολύ χαμηλή βαθμολογία. Αλλά για ένα βράδυ στο Δουβλίνο, τι άλλο χρειαζόμαστε, λέμε? Το ρισκάρουμε.
Μετά την αποβίβαση είμαστε σε λίγο στο Belfast. O Θανάσης προσπαθεί και βρίσκει τελικά το κατάστημα για οπαδούς των δύο ποδοσφαιρικών ομάδων από Glasgow. Ήθελε να πάρει μία φανέλα για τον γιο του, αλλά στο Glasgow εκείνη την ώρα έκλεινε το κατάστημα, τουλάχιστον του είπαν, ότι παρόμοιο έχει και στο Belfast. Τώρα μάλλον απορείτε, γιατί στην Ιρλανδία να έχει κατάστημα για ομάδες της Σκωτίας. Πολύ απλά, επειδή η Ιρλανδία δεν έχει κάποια μεγάλη αξιόλογη ομάδα με παρουσία και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, συνήθισαν οι ποδοσφαιρόφιλοι από την Ιρλανδία να παίρνουν πλοίο,, να περάσουν στην Σκωτία και να δουν αγώνα μαζί με μία μικρή εκδρομή και να επιστρέφουν μετά. Και οι ομάδες λοιπόν έχουν ένα κατάστημα υποστήριξης και στην Ιρλανδία.
Τακτοποιούμε τα της εκτύπωσης και μετά λίγο βόλτα με τις μηχανές στην πόλη, την θεωρούμε αρκετά άξια, για να δοκιμάσουμε κάποιο καφέ και snack.
ποιος σας είπε, ότι οι Ιρλανδοί πίνουν?:confused:
Αφήνουμε το Belfast και η συνέχεια μέχρι το Δουβλίνο είναι ανιαρή, μουντή. Ευτυχώς περνάει γρήγορα. Λίγο πριν την πόλη δεν καταλαβαίνω καλά τον Θανάση στην συνεννόηση για ανεφοδιασμό και δεν προλαβαίνω να στρίψω σε ένα βενζινάδικο. Χαθήκαμε για λίγο, αλλά ήμασταν ήδη στην περιφερική του Δουβλίνου και το ξενοδοχείο το είχαμε βάλει στα GPS και οι δύο. Ψιχαλίζει. Φτάνουμε πρώτοι στο ξενοδοχείο [Θεός συγχώρεσέ το..] και είναι απλά ένα κτήριο στα προάστια, με τούβλα και τίποτε δεν λέει, ότι θα μπορούσε να είναι κάτι σε λειτουργία εδώ. Απλά έχει στην πόρτα έναν αριθμό. Παίρνουμε το τηλέφωνο λοιπόν και λέει μία φωνή περιμένετε, έρχομαι σε λιγάκι. Περιμένουμε , έρχεται και ο Θανάσης, ακόμα περιμένουμε και ξανά παίρνουμε τηλέφωνο. Ναι, σε λίγο φτάνω, κάντε υπομονή. Πράγματι, σε λίγο έρχεται μια παλιά Mercedes χωρίς αναρτήσεις και σπασμένο ελατήριο δεξιά, βγαίνει ένας Ινδός ή Πακιστανός ή Μπαγκλαντές και μας ανοίγει. Ιντερνέτ [που έλεγε στο booking.com]?, Λυπάμαι μόλις χάλασε! Έχει για μας δύο δωμάτια, ένα αρκετά μεγάλο, το άλλο αρκετά στενάχωρο. Αφήνουμε στον Θανάση και την Βάνα το μεγαλύτερο, αφού είναι η σειρά μας να πάμε σε χειρότερο και με πραγματικά βαριά καρδιά μένουμε. Είμαστε ακριβώς στο όριο, θα θέλαμε να φύγουμε, αλλά ο Ινδός δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να μας συγχωρέσει την δαπάνη [ήδη είναι πληρωμένο μέσο booking.com] και να μας επιστρέψει οτιδήποτε και εάν φύγουμε για κάτι καλύτερο, άρα και ακριβότερο, θα μας βγει πανάκριβο, γιατί θα πρέπει να προσμετρήσουμε και το χάσιμο από εδώ. Για αυτό και συμβιβαζόμαστε.
Ντους και βγαίνουμε έξω [υπό λίγη βροχή] να πάρουμε το λεωφορείο, που η στάση ευτυχώς ήταν σχεδόν δίπλα στο σπίτι. Σε δέκα λεπτά είμαστε στο κέντρο και μένουμε! Το Δουβλίνο είναι εντυπωσιακότατο!
Το κέντρο πολυσύχναστο και μοντέρνο, μαγαζιά, κόσμος, χαμός. Εγώ ήμουν πολύ περίεργος για Ιρλανδία γενικά. Για πολλούς λόγους, αλλά ο βασικός είναι το σεβασμό που τρέφω σε τόσο μικρό έθνος, που άφησε τόσο μεγάλη σφραγίδα στην παγκόσμια εξέλιξη. Μικρό έθνος σε απόλυτους αριθμούς, αλλά ιδιότροπο και σίγουρα ανθεκτικό, επίμονο. Το ξέρουμε και από εδώ από την κύτη του, την Ιρλανδία, αλλά και μέσα από την Αμερικανική ιστορία. Και εκεί είναι ένα κράτος εν κράτη με την αλληλοϋποστήριξη. Ιρλανδέζικοι χοροί [τους λέω «αναπηδηχτοί»] είναι μαζί με country το πιο αμερικάνικο που υπάρχει ή όχι? Σε κάθε αμερικανική εκδήλωση. Για αυτό, μουσική έπρεπε να ακούσουμε και εδώ. Στο κέντρο υπάρχει ένα «υπόκεντρο» με μπαράκια και μερικά αυτά είναι παγκόσμια γνωστά, χωρίς αστείο.
Σε έναν τοίχο στο δρόμο tribute προς τον Rory Gallagher, από εδώ είναι και οι U2, πάμε λοιπόν σε ένα μπαράκι με ζωντανή μουσική, είχε και μπαλάντες. Πίνουμε βέβαια Guinness. Ναι είναι καλή μπίρα, αλλά εμένα που είναι τώρα ακόμα πιο συμπαθητική. Διότι είδα μέσα στην Ιρλανδία, ότι η Guiness είναι πίσω από όλα τα «πατριωτικά» , σπονσοράρει πραγματικά τα πάντα, βοηθάει παντού. Ναι είναι και διαφήμιση, θα πείτε, εγώ θα απαντήσω αλλιώς: τα κέρδη της εταιρίας είναι πιο πολλά από τις εξαγωγές, παρά από την ντόπια αγορά, άρα δεν είναι συμφέρον να σπαταλάει τόσους πόρους λειτουργώντας ως εθνικός σπόνσορας. Ας επένδυε έξω, να πιάσει τόπο... Αυτό εκτιμώ στην Guinness. Είναι ίσως μοναδική εταιρεία τέτοιας κλάσης στην Ιρλανδία και όμως, επιστρέφει στην πατρίδα την αγάπη της, την υποστήριξη, τα χρήματα. Λειτουργεί πατριωτικά. Για αυτό από σήμερα, όταν πάμε στις ελληνικές μπιραρίες, εγώ συνήθως πίνω κάποια weiss και η Ελπίδα Guinness. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Θα παραγγέλνω δύο Guinness, να βοηθάω τους Ιρλανδούς.
Και οι συμπεριφορά τους άψογη. Καλόκεφοι, αγύριστα κεφάλια, κοκκινομάλληδες αλλά ο μέσος όρος ντομπροσύνης άνωθεν του κανονικού.
The Temple Bar [the famous..]
Στο κέντρο ακούμε και ελληνικά, συναντάμε σχολική εκδρομή από την Καλλιθέα. Το κάθε αυτό το τουριστικό κέντρο με τα παλιά μπαράκια είναι μικρό, μόνο μερικοί δρόμοι, αλλά έντονα χρώματα, μουσική, μπαρ, μαγαζιά με σουβενίρ και λουλούδια. Και ο κόσμος. Και είναι μόλις σούρουπο. Πάλι είμαστε σε κάποιο παμπ, δοκιμάζω όλο διαφορετικά είδη μπίρας, η Μεγάλη Βρετανία [με την ευρύτερη έννοια] προσφέρεται για αυτό.
Το Δουβλίνο είναι επάνω σε ποτάμι, ονόματι Liffey, και όπως τόσες άλλες πόλεις επάνω σε ποτάμια, είναι πανέμορφο. Περπατάμε άλλη μία εμπορική αρτηρία, κάθετη στο ποτάμι και μεγάλη. Το όνομα, καθόλου ιρλανδικό ... O’Connell :D:D:D
Αργότερα πάμε σε ένα τελευταίο παμπ, αυτήν την φορά με ελαφριά μπίρα και τρώμε. Μετά το φαγητό χωρίζουμε, γιατί τα παιδιά έχουνε ραντεβού με ένα ζευγάρι Ελλήνων, θα συναντηθούν και θα τους ξεναγήσουν λίγο Dublin by night, ενώ εγώ με την Ελπίδα τραβάμε για το βρωμοδωμάτιό μας.. Μόλις φτάνουμε, σε λίγο με παίρνει ο Θανάσης με αγχωμένο ύφος και ανακοινώνει τα αυριανά ταξιδιωτικά μαντάτα. Είχαμε σκοπό να φτάσουμε αρκετά νότια, μέχρι και το Cork και να δούμε πολλά στο δρόμο, νομίζοντας, ότι θα είναι συχνή και εύκολη επιστροφή στην Αγγλία [Ουαλία], το ίδιο εύκολη, όπως όταν φεύγαμε από την Σκωτία και επιλογές για φέρρυ ήταν πολλές και συχνές και με διάφορα δρομολόγια. Μαθαίνει όμως , ότι από το Cork ΔΕΝ έχει για αύριο πλοίο που να μας εξυπηρετούσε και το μοναδικό που έχουμε να κάνουμε είναι να πάμε πρωί πρωί στο Rosslare και από εκεί να πάρουμε πλοίο που είναι μόνο στις 9.00 και δεν υπάρχει άλλο. Και δεν δουλεύει σωστά το site, για να κλείσεις και για εμάς ιντερνετικά από τους φίλους. Κάτι δεν δουλεύει, δεν μπορεί να καταχωρίσει την δική μου πινακίδα, τον πετάει έξω το σύστημα. Τι κάνουμε Κώστα? Τι κάνουμε? Φεύγουμε νωρίς για Rosslare, Θανάση, τι να γίνει! Δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσουμε στην Ιρλανδία άλλη μία νύχτα, γιατί ήδη το υπόλοιπο πρόγραμμα ήταν φιξ με βάση το τέλος του ταξιδιού, δηλαδή το ευρωτούνελ, τα εισιτήρια επιστροφής από Ανκόνα κτλ. Δεν μπορεί εκεί να αλλάξουμε τίποτε.
Αναγκαστικά αφήνουμε την Ιρλανδία, αν και γνωρίζουμε, ότι δεν της δώσαμε την προσοχή που θα άξιζε και μένουν πολλά μέρη, που τα είχαμε στους χάρτες και θα μείνουν τελικά μόνο στα σχέδια. Εδώ δεν προγραμματίσαμε απόλυτα σωστά. Αλλά δεν γίνεται από την πατρίδα όλα να τα κάνεις στην εντέλεια, απλά δεν γίνεται. Γίνονται και λάθη ή λάθος προβλέψεις και εκτιμήσεις. Και από αυτό έχει το ταξίδι, όταν είναι μεγάλο. Θα έλεγα, ότι βασικά μόνο αυτό εδώ το λάθος κάναμε στο σχεδιασμό, όλα τα άλλα μας βγήκαν πολύ καλά.
Ξυπνάμε αναγκαστικά πολύ νωρίς, για να είμαστε σίγουρα και έγκαιρα στο λιμάνι, γιατί εισιτήρια δεν έχουμε και είναι σήμερα το μοναδικό δρομολόγιο. Δεν θέλουμε να αφήσουμε τίποτε στην τύχη. Όλα κύλισαν ομαλά, είμαστε έγκαιρα και εισιτήρια βρήκαμε. Με το wi-fi του πλοίου πέρασε η ώρα άνετα.
Ήδη κλείσαμε για το Bristol ένα σχετικά καλό ξενοδοχείο, θα είμαστε και νωρίς το απόγευμα εκεί, για να ξεκουραστούμε και να γνωρίσουμε την πόλη. Καθώς περνάμε την Ουαλία, δεν θα ήταν όμως αμάρτημα, να μην επισκεφτούμε ούτε μία μεγάλη πόλη της Ουαλίας? Στο δρόμο μας έχουμε και το Swansea και το Cardiff. Τα λέω με μότο-νοηματική στον Θανάση και συμφωνεί. Θα προτιμούσε ίσως το Swansea, γιατί το Cardiff ξέρει από παλιά. Η Βάνα κάποτε ήταν εκεί για κάποιο σεμινάριο, εκπαίδευση ή κάτι τέτοιο και την επισκέφτηκε. Εγώ όμως δεν στρίβω στο Swansea, περισσότερο θέλω να δω την πρωτεύουσα. Ο Θανάσης πιστά ακολουθεί, δεν θέλει να πάει μόνος του στο Bristol και να μας περιμένει εκεί, προτιμά να πάμε παρέα. Καλύτερα.
Στρίβουμε λοιπόν λίγο αργότερα από την εθνική και περνάμε τα προάστια. Πολύ, πάρα πολύ καθαρά και τα σπίτια μου θυμίζουν Amsterdam , ίσως επειδή έχουν μεγάλα παράθυρα χωρίς κουρτίνες?
Το κέντρο της πόλης, με τα ιστορικά κτήρια, το παλάτι με μάνδρες, επάνω στις οποίες είναι διάφορα άγρια ζώα. Το κτήριο του πανεπιστημίου, ιατρικής σχολής συγκεκριμένα, είναι εντυπωσιακό. Υπάρχουνε μεγάλοι δρόμοι, πάρκα, άνεση και καθαριότητα. Μου άρεσε πάρα πολύ. Σταματάμε για λίγο σε σημείο που ξεκινά ο πεζόδρομος. Πάμε μερικά μέτρα μέσα, αλλά η Βάνα μας ισοπεδώνει, λέγοντας, ότι αυτό είναι το κέντρο ζωής της πόλης. Ένας πεζόδρομος ακριβώς. Όχι δύο, τρεις κάθετοι δρόμοι. Ένας και μόνο πεζόδρομος και σε διπλανό στενάκι πια είναι επαρχιακή πόλη σε νάρκη. Όπως και να έχει, εμένα που άρεσε αυτό το γρήγορο πέρασμα από το Cardiff. Πάντα τα κάνω και πάντα βγαίνω κερδισμένος. Όποτε δεν πολύ χρόνο, θέλω έστω να περάσω από μία πόλη και να την γράψω μέσα στο σκληρό μου. Δεν ξεχνάω ποτέ αυτές τις εικόνες. Ακόμα και μετά από δεκαετίες συνδυάζω το Lugoj με μία στρογγυλή πλατεία, ξέρω πως περνάμε το Caransebes, πως το Szeksard και πως το Szekesferhervar και πως είναι το Vukovar και πως το Osijek.
Ο δρόμος μετά το Cardiff είναι απλά η εθνική και σε λίγο φτάνουμε στην μεγάλη γέφυρα. Όχι την παλιά του Bristol αλλά της εθνικής, που είναι πάνω από το κανάλι της θάλασσας, που μπαίνει στα παλιά ναυπηγία της πόλης.
Το ξενοδοχείο Mercury είναι επάνω σε ένα τέτοιο κανάλι μέσα στην πόλη. Το βλέπουμε στο GPS αλλά το σύστημα μονόδρομων της πόλης μας δίνει την δυνατότητα, θέλεις - δεν θέλεις, να γνωριστείς με την πόλη. Κάθε πόλη έχει κάτι το μοναδικό. Το Bristol μου γεννάει επίθετα όπως έξυπνη, καθαρή, μοντέρνα.
Στο ξενοδοχείο "ξεβαλιτσώνουμε" και χωρίζουμε για ένα δίωρο με τους φίλους. Χρωστάμε στο εαυτό μας βιολογικό καθαρισμό και απολύμανση μετά το χτεσινό ξενοδοχείου Δουβλίνου, αναδιοργάνωση βαλιτσών και πιθανόν και λίγη ξεκούραση πριν συναντηθούμε. Μπαίνω στο ντους πρώτος και μετά λαγοκοιμάμαι ανάσκελα, περιμένοντας την Ελπίδα. Έτσι ξεκουράζομαι. Οι γυναίκες τέτοιες παύσεις δεν χρειάζονται. Καταρχήν δεν ξεκουράζονται έτσι, κατά δεύτερον έχουνε εννέα ζωές και η εναλλαγή τους γίνεται με κάποιο μυστηριώδη τρόπο. Σίγουρα αντί λίγο μεσημεριανό ροχαλητό προτιμούν την αποτρίχωση στα πόδια, μπικίνι, μασχάλες και χρησιμοποιούν πολλά διάφορα επιστημονικά σκευάσματα. Όλη η διαδικασία του λουτρού είναι ιεροτελεστία, η επιτακτική ανάγκη για άλλο υγρό για το τριχωτό της κεφαλής και άλλο αμέσως μετά [το λένε λοσιόν ή γαλάκτωμα, όπως μου μαρτύρησε μία φορά...], μετά νομίζετε ότι φτάνουμε στο απλό σαπούνι [ένα για όλα] και τελειώσαμε? Γελιέστε ή τουλάχιστον είστε καθυστερημένοι, παίζει να είστε και βλάχοι. Δεν ακούσατε ποτέ για ευαίσθητες περιοχές, δέρματα και ειδικά κουτάκια, που τα πουλάνε κυρίως στα αεροδρόμια [μερικές φορές την συνέλαβα επ’αυτοφώρου, που αλλού τα βρίσκει όταν κάπου δεν πετάμε μου είναι άγνωστο], μετά έχουμε διαδικασία piling, όχι απαραίτητα με αυτήν την σειρά. Στο τέλος είναι η μαγεία των κρεμών. Σας παρακαλώ αγόρια, εάν η γνώση τελειώνει με Nivea [for men], αυτό δεν σημαίνει, ότι υπάρχει μόνο μία άλλη έκδοση – Nivea for woman. Κάθε νοήμων ξέρει ότι υπάρχει τρομακτική διαφορά μεταξύ επιδερμίδας προσώπου, σώματος, ειδικά χέρια είναι πολύ δύσκολη παράγραφος. Ανάλογα με την δουλειά που θα πιάσεις επιλέγεις και την ανάλογη κρέμα. Δεν έχετε γυναίκα? Έστω, δεν βλέπετε ούτε κατά λάθος διαφήμιση? Άρα μην κάνετε τους ανίδεους. Για ξερό δέρμα, για λεπτή τρίχα, για λιπαρά... τίποτε δεν σας λέει? Τέλος πάντως, ενώ σκέφτομαι αυτά και με συνεπαίρνει μία γαλήνη, ευτυχισμένος, που με «ένα χέρι» ήμουν έτοιμος σε τρία λεπτά, η Ελπίδα την βρίσκει στο μεγάλο μπάνιο του Mercury. Αφήστε την γυναίκα κάνα δίωρο στο μπάνιο, δεν θα βαριέται και αντί εξαντλημένη θα δείχνει και ξεκούραστη και λαμπερή. Λες να είχε δίκιο η διαφήμιση? Σαν να διακρίνω στα μαλλιά «ένα αναζωογονητικό τόόόνο»! :D
Μετά από την απολύμανση με κρεμοσαμπουάν ξενοδοχείου ενάντια ester lauder/helena frankenstein! υλικά αναγνωρίζω την οικτρή ήττα μου, την φιλάω στο μάγουλο και κατεβαίνουμε στην πόλη. Τα παιδιά είναι ήδη στην «ζώνη ψώνια», γιατί η Βάνα πρέπει να πάρει παπούτσια περιπάτου. Όλη την εκδρομή το κορίτσι την έβγαλε με μοτοσικλετιστικό παπούτσι. Και τώρα τέλος. Μα τι αναίσθητο άνδρα έχει! Άντε να της πάρεις τώρα ένα goretex αθλητικό. Κρίμα που δεν πήρε στο Oban, δεν τα πρόσεξε και εγώ νόμιζα, ότι θα το πρόσεχαν όλοι το κατάστημα.
Κατεβαίνουμε προς το λιμάνι, που, όπως ακριβώς και στο Liverpool, αναβαθμίστηκε και καθόμαστε πρώτα σε ένα μαγαζί με θαλασσινά για πρώτη στάση.
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.