View Full Version : GR2SCO - 2011 - Highlights Of The Highlands
Μετά και άλλες βόλτες και όταν βραδιάζει επιλέγουμε στέκι γεμάτο ντόπιων, σημάδι καλής κουζίνας. Και όντως, γευματίζουμε με καλό φαγητό και καλή μπίρα. Μετά το φαγητό ακόμα κάνουμε μερικές βόλτες, κυρίως επάνω στις γέφυρες, το κανάλι, προσπαθούμε να εγκλωβίσουμε μέσα στο φακό την βραδινή ατμόσφαιρα του Bristol και της φωτισμένης εκκλησίας. Απογοητευμένοι με το ταλέντο μας κατευθυνόμαστε προς ξενοδοχείο. Ελέγχουμε τις μηχανές παρκαρισμένες ελεύθερα δίπλα στο ξενοδοχείο, δεν δείχνουν να φοβούνται την νύχτα.
Ξημερώνει για μεγάλη ημέρα. Σήμερα είναι η ημέρα «της στροφής προς τα δεξιά». Όχι πολιτικά, επειδή μεγαλώνουμε, αλλά επειδή θα περάσουμε σήμερα στην Ευρώπη. Η σημερινή ετάπ προβλέπεται μεγάλη και θέλουμε να έχουμε αρκετό χρόνο στο τελικό προορισμό, που είναι η γαλλική Reims, να την δούμε.
Ξεκινάμε νωρίς, αφήνουμε το Bristol ακόμα μισοκοιμισμένο, αλλά αργούμε, γιατί δεν μπορούμε να βρούμε γρήγορο τρόπο, πως να φτάσουμε στα Stonehenge, βλέπεις, δεν ταιριάζει καμία συγκεκριμένη εθνική και έτσι το GPS μας περνάει από επαρχιακό δίκτυο. Και αυτό είναι μία εμπειρία, όταν ο Θανάσης συνειδητοποιεί, ότι μόλις περνάμε από ένα χωριό, που έχει σχέση με το Ρίο και την Πάτρα ακόμα από Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Έλληνες βοήθησαν σε κάποιο συμμαχικό πλοίο που βυθιζόταν στον Πατραϊκό Κόλπο και οι περισσότεροι διασωθέντες ήταν συμπτωματικά από αυτό το χωριό. Μετά το πόλεμο έγινε αδελφοποίηση των πόλεων, δωρεές κτλ.
Μετά από καμιά ώρα φτάνουμε στο Stonehenge.
Σίγουρα είναι περίεργο μέρος, μυστικισμός μέσα σε τρεις ομοκεντρικούς κύκλους. Τόπος λατρείας? Δεν ξέρουμε, κανείς δεν έχει σαφή εξήγηση. Εμένα κατά κάποιο τρόπο δεν με ενθουσιάζει και τόσο, χωρίς να ξέρω γιατί. Ίσως έχουμε πιο πολλά αρχαία μνημεία στην Ελλάδα και είμαστε λιγότερο ξαφνιασμένοι? Ή ίσως επειδή τα menir της Βρετάνης μου φάνηκαν πιο επιβλητικά. Μεγάλο παρκινγκ, εισιτήρια, εμπορευματοποίηση, ορδές πούλμαν να δουν μεγάλες πέτρες, χωρίς όμως εξήγηση, χωρίς ένα θρύλο, που θα δένει τις πέτρες με τον τόπο, τον λαό, την εποχή. Μου φαίνονται επιβλητικές οι πέτρες, ναι, αλλά ... «αποστασιωμένες». Κάπως ξερό. Αναμνηστικές φωτογραφίες, που σαν να μποϊκοτάρω, περισσότερο με συγκινεί μία γιαπωνέζα με ένα μικρό κορίτσι σίγουρα κάτω των δύο ετών, που τράβαγε φωτογραφίες την μαμά και την κάμερα την έπαιζε στα δάκτυλα. Μέναμε με την μικρή με το στόμα ανοικτό.
Ανακουφίστηκα όταν φύγαμε. Ο δρόμος [μέχρι το Λονδίνο και παρακάμπτοντάς το] και μέχρι το Eurotunnel δεν έχει να προσφέρει κάτι αξιόλογο. Μόνο μποτιλιάρισμα. Το αντιμετωπίσαμε με βοηθητική λωρίδα. Σαν έμπειροι πια ξέραμε, ότι εάν είμαστε νωρίτερα, θα επιβιβαστούμε νωρίτερα. Έτσι και έγινε και κερδίσαμε κάποια ρεζέρβα για αργότερα.
Μόλις βγαίνουμε στο γαλλικό έδαφος, με ανακούφιση περνάμε πάλι στην δεξιά οδήγηση. Μέχρι το Reims πάμε και πάλι ως τραίνο ακριβείας. Με τον Θανάση δεν είχαμε τελικά ποτέ πρόβλημα στην οδήγηση, είμαστε ισάξιοι και με μικροδιαφορές μόνο. Ταιριάξαμε απόλυτα. Στο Reims επιλέγουμε προσιτό Campanile στην δυτική έξοδο της πόλης και μας καθυστερούν δύο πράγματα. Πρώτα στα GPS μας δεν είναι χαρτογραφημένη η νέα προέκταση περιφερικής αρτηρίας και αυτό μας αποπροσανατολίζει και χάνουμε την σωστή έξοδο. Κατά δεύτερο, όταν την βρίσκουμε, είναι κλειστό περίπου ένα χιλιόμετρο σε μία κατεύθυνση με παρακάμψεις και δυσκολευόμαστε να βρούμε το μοτέλ. Τελικά, και αφού κάναμε check-in, είχαμε τις μηχανές σχεδόν μπροστά στα παράθυρα. Not Bad! Ότι πρέπει, να αλλάξεις και πάλι σειρά στα ρούχα, αφού από αύριο μάλιστα θα πάμε στο καυτό νότο και θα φορέσουμε τα ... καλοκαιρινά μας. Το μοτέλ δεν είναι τίποτε το ιδιαίτερο φυσικά, αλλά βοηθάει στην συγκράτηση του μέσου όρου του ημερήσιου κόστους. Τέτοιο ταξίδι από μόνο του είναι αρκετά δαπανηρό, μία και σε τέτοια ταξίδια οι βενζίνες είναι πολλές, τα ξενοδοχεία επίσης και οι υπηρεσίες το ίδιο. Δεν κάνουμε κάμπινγκ, δεν μαγειρεύουμε. Όλα επί τόπου, όλα μετρητά. Εάν δεν προσέξεις, είναι πολύ εύκολο να ξεπεράσεις μέσα στην ημέρα 200 Ευρώ και ούτε θα το καταλάβεις.
Το να ξεκουμπώσεις βαλίτσες με τέτοιο παρκάρισμα, δέκα μέτρα από την πόρτα είναι υπόθεση ενός λεπτού. Ντους και ξανά καβαλάμε ξαλαφρωμένοι πάλι τις μηχανές για το κέντρο της πόλης. Ο καιρός πολύ καλός, είναι ένα ζεστό απόγευμα στην Κεντρική Γαλλία του Αυγούστου. Πρώτα «εν κίνηση» αναγνώριση τόπου, μετά παρκάρουμε δίπλα στον καθεδρικό του Reims, το κύριο αξιοθέατο της πόλης. Το θαυμάζουμε και βγάζουμε κάποιες αστείες φωτό.
Μετά σουλατσάρουμε. Το κέντρο είναι γεμάτο αξιόλογα νεοκλασικά κτήρια, ξεχωρίζει το θέατρο. Βρίσκουμε μεγάλο πεζόδρομο, όπου γίνεται η κόλαση. Καφετέριες, εστιατόρια, νεολαία με brake dance, ποδήλατα. Μόλις αρχίζει να σουρουπώνει και ο κόσμος βγαίνει για την απογευματινή του βόλτα και βραδινό. Το φάρδος του πεζόδρομου είναι σαν Rambla της Βαρκελώνης και είναι το μέρος, που σφύζει ζωή της πόλης.
Επιλέγουμε ένα στέκι, που μας εμπνέει και καθόμαστε. Χωρίς να το θέλουμε, μέσα από πολύ φιλική διάθεση, που έχουμε όλοι, οδηγούμαστε αβίαστα σε κάποιο απολογισμό. Όλοι είμαστε ευχαριστημένοι, πως βγήκε το ταξίδι. Ο Θανάσης με την Βάνα μας βγάζουν το καπέλο, λένε, πως στην αρχή φοβόντουσαν για τις αντοχές κυρίως της Ελπίδας και πόσο ευχάριστα τελικά ήταν. Εμείς ανταποδίδουμε φιλοφρονήσεις, γιατί ο Θανάσης, ας μην ταιριάζουμε σε όλα, παρέμεινε σε όλο ταξίδι αυτό που και στην αρχή έδειχνε – gentleman. Και η Βάνα? Εάν εξαιρέσουμε τον χαλασμένο θερμοστάτη, είναι ένα κορίτσι διαμάντι. Εργατικό, τρυφερό, αντοχή όταν χρειάζεται, δυναμικό όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Και όλοι μαζί έχουμε χιούμορ και το αστείο και πείραγμα δεν το πολυσκεφτόμαστε, είμαστε άνετοι.
Ξέρετε, καμιά φορά ξεκινάει η καλύτερη παρέα, που γνωρίζεται και πολύ οικεία και από πριν και όμως δεν θα τους βγει καλά στο ταξίδι. Είναι λίγο στην τύχη. Άλλη φορά, όπως εμείς φέτος, ξεκινάς με μικρές προσδοκίες για ολική επιτυχία, είσαι αποφασισμένος ακόμα να χωρίσουν οι δρόμοι εάν χρειαστεί. Και αυτή η γνώση, ίσως σε κάνει πιο προσεκτικό στο τι θα πεις και πως θα φερθείς, δεν ξέρω. Εμείς πάντως ξεκινήσαμε με μικρό καλάθι όπως λένε, και το γεμίσαμε στο ταξίδι... τίγκα! Ίσως απλώς είναι το τυχερό μας, κλείνουμε μοιρολατρικά, αλλά ικανοποιημένα. Ήταν μία πολύ όμορφη βραδιά στο Reims.
Για επόμενες δύο ημέρες χωρίζουμε και θα έχουμε διαφορετικά προγράμματα. Θα πάμε περίπου στην ίδια κατεύθυνση, στα ελβετικο-γαλλικο-γερμανικά σύνορα. Ο Θανάσης θέλει να επισκεφτεί ένα ζευγάρι που ζει πια μόνιμα στην Ελβετία, αλλά γνωρίζονται από το Ρίο. Εμάς προς αλλαγή μας τραβάει η Αλσατία με το Colmar ως κεντρικό και τα κρασοχώρια δίπλα. Το Colmar έχει την φήμη της πιο όμορφης πόλης της Ευρώπης, κάτι θα έχει να μας πει! Ο Θανάσης όμως πέρασε από εκεί πρόπερσι και έτσι δεν υπάρχει λόγος. Αυτό ήταν στο σχέδιο από την αρχή. Θα συναντηθούμε πιθανόν στους καταρράκτες του Ρήνου ή σίγουρα αργότερα στην Ιταλία. Θα είμαστε έτσι και αλλιώς σε μικρή απόσταση, περίπου εκατό χιλιομέτρων, εάν κάτι συνέβαινε. Ο Θανάσης θα ξεκινήσει με το πάσο του, αφού δεν τον κυνηγά ο χρόνος καθόλου, εμείς αντίθετα βιαζόμαστε, γιατί θέλουμε να είμαστε νωρίς στο Colmar, να δούμε αυτό όπως και τα χωριά και έχουμε για αυτό μόνο μία ημέρα. Ξεκινάμε κατά τις οκτώ και εδώ κάνω ένα μεγάλο σφάλμα. Δεν ήθελα να ξυπνήσω τον Θανάση για να ζητήσω συμπλήρωμα λαδιού, που είχε ένα μπουκάλι εύκολα προσπελάσιμο στην μπαγκαζιέρα. Θα έβρισκα στο δρόμο έλεγα. Τελικά την στιγμή που βάζουμε μπρος την μηχανή ο Θανάσης έτσι και αλλιώς εμφανίζεται να ετοιμάσει την δική του μηχανή. Τι ήταν να το ζητούσα. Ένα ξακαβάλημα μηχανής και καθυστέρηση πέντε λεπτών? Αλλά ντυμένος και κουμπωμένος που ήμουν, δεν ήθελα να αργήσω και να ιδρώσω πριν βγούμε στο δρόμο. Πάμε πρώτα να βρούμε σε ένα κοντινό χωριό boulangerie, αφού είμαστε που είμαστε στην Γαλλία, αλλά τελικά δεν βρήκαμε τίποτε και βγαίνουμε γοργά στην εθνική. Δύο ήταν τα άγχη μου. Το λάδι και το πίσω λάστιχο, που δεν είχε πέλμα καθόλου, απόρροια της χαμηλής πίεσης στην αρχή του ταξιδιού. Επί της εθνικής σταματάμε σε μερικά βενζινάδικα, ρωτάω για απλό ορυκτέλαιο, αλλά μάταια. Για diesel, turbo και full synthetic ότι θες, μην μας ζητάς τα απλά. Λίγο πιο νότια από το Reims είναι μεγάλος κόμβος εθνικής, όπου κανονικά θα συνέχισα νότια για Troyes και μετά στην Αλσατία. Αποφασίζω να στρίψω ανατολικά για Metz και αργότερα γερμανικό Saarbrucken, όπου το GPS μου εντοπίζει αντιπροσωπεία BMW. Υπάρχει και κοντινότερη στο Metz, αλλά θα προτιμήσω γερμανούς, και για το λόγω, ότι έτσι θα μας δοθεί ευκαιρία να περάσουμε αργότερα από Strasbourg, κάτι που έχω ήδη μερικά χρόνια καημό. Το GPS με πάει αλάνθαστα μέχρι την αντιπροσωπεία. Αγοράζω το λάδι και επειδή κοιμούνται το συμπληρώνω μόνος μου επί τόπου. Για αλλαγή λάστιχου ούτε συζήτηση, διότι εκτός από αρκετά υψηλή τιμή θέλει να πληρώσω και άλλα 95 Ευρώ για εργασία αλλαγής. Να τα κρατήσουν!
Φεύγουμε από το Saarbrucken και βούρ για Strasbourg με τον φανταστικό καθεδρικό. Ημέρα τέλεια, ήλιος, ζέστη, βόλτα στο Strasbourg είναι πολύ ευχάριστη. Πίνουμε καφέ και επισκεπτόμαστε το ναό. Αρκετοί τουρίστες αυτήν την φορά δεν με πειράζουν, προφανώς λόγω χαλαρής διάθεσης που προκαλεί η πόλη. Σημειώνω πολύ όμορφο κτήριο της ιατρικής σχολής. Είναι ακόμα νωρίς και εμείς με την Ελπίδα είμαστε λαίμαργοι ταξιδιώτες και με το φαγητό μας ανοίγει και άλλο η όρεξη. Και δεν πάμε για το Colmar μέσω Freiburg, που ακούσαμε καλά λόγια?
Έτσι σε λίγο βρισκόμαστε, εν μέσο επαρχιακού δικτύου στο Freiburg. Γρήγορα προσανατολιζόμαστε, καταλαβαίνουμε, ότι το κέντρο είναι κλειστό για κυκλοφορία. Παρκάρουμε μηχανές κατά σύμπτωση μπροστά σε ένα μεγάλο κατάστημα με ηλεκτρικά είδη, ο ιδιοκτήτης είναι στην πόρτα και μας κοιτάει. Δεν πρόλαβα να βγάλω το κράνος και μας σηκώνει το αντίχειρα, εκτιμώντας τους ταξιδιώτες από μακριά. Και αμέσως μετά μας κάνει νόημα, να πλησιάσουμε. Μηχανόβιος ο ίδιος, του αρέσουμε και θέλει να μας διευκολύνει. Πάτε μάσα στο μαγαζί μα βάλετε τα κράνη και τα μπουφάν, να μην τα κουβαλάτε, εγώ θα σας προσέχω τις μηχανές. Καλή βόλτα! Πόσο εύκολα τελικά μπορεί να είναι να ταξιδεύεις, όταν συναντάς αλληλέγγυους ανθρώπους. Περπατάμε στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου, περιποιημένο, μαζεμένο, αλλά τέτοια έχω δει τόσα πολλά που δεν ενθουσιάζομαι...
Στο Colmar είμαστε μετά τις τρεις, το Kyriad που κλείσαμε για σήμερα είναι από τα φθηνά, αλλά δεν υπάρχει τέτοια ώρα κανένας να μας υποδεχτεί. Και το αυτόματο μηχάνημα του self check-in εκτός λειτουργίας. Καλούμε κάποιο τηλέφωνο και μετά δυσκολίας με τα σπαστά μου γαλλικά ρωτάω τι κάνουμε. Θα πρέπει να περιμένουμε, λέει, μέχρι τις έξι, να φτάσει κάποιος άνθρωπος. Και να περιμένουμε εδώ, ιδρωμένοι στον ήλιο ένα δίωρο? No way! Ακυρώνω όλη την παραγγελία και φεύγουμε για το κέντρο, που βρίσκουμε διαθέσιμο τουλάχιστον ένα Ibis. Η τιμή Colmar για Ibis είναι 80 Ευρώ, όχι λίγα για ένα Ibis. Στο μπάνιο δεν χωράς να στρίψεις. Μετά από ένα δροσιστικό ντους όμως δεν μας νοιάζει. Οι βαλίτσες ήδη βγήκαν και θα κάνουμε βόλτα πραγματικά ελαφρείς. Με μπλουζάκι, αθλητικά, σαν σωστό καλοκαίρι. Τα καλύτερα χωριά είναι λίγο πιο βόρια του Colmar, δυτικά από τον δρόμο. Πρόκειται για τα Mittelwihr, Riquewihr και Ribeauvillé. Είναι πραγματικά παραμυθένια. Λουλούδια, ήρεμοι τουρίστες μιλάνε χαμηλόφωνα για να μην διαταράζουν την γαλήνη. Περνάμε όλα τα χωριά, σε κάποια παίρνουμε καφέ, στο τελευταίο μία παράξενη, σαμπανιζέ θα έλεγα, μπίρα.
Επιστρέφοντας στο Colmar, που αφήσαμε για το βράδυ ξαφνικά σκοτεινιάζει και έρχεται μπόρα. Εμείς με κοντομάνικα και να αρχίζουν να πέφτουν σταγόνες σαν σταφύλι. Αλλά το περίεργο ήταν, ότι είμαστε ακριβώς επάνω στο όριο βροχής. Πίσω μας μαυρίλα μαύρη, ακριβώς επάνω μας βροχή, αλλά τριάντα μέτρα μπροστά μας στεγνό! Υποσυνείδητα σκύβουμε, σαν να έπεφτε από μπροστά η βροχή. Από πάνω βρέχει ρε! Επιταχύνω λίγο και ξαφνικά δεν βρέχει. Γελάω μέσα στο κράνος, επιταχύνω, επιβραδύνω και διασκεδάζω. Η μπόρα έρχεται με την ίδια ταχύτητα μαζί μας προς το Colmar, αλλά δεν έχει τα ρεμπρίζ του μποξέρ. Αισθάνομαι ακριβώς όπως τον surfer, που προσπαθεί να πιάσει το κύμα. Να συγχρονιστεί. Μέχρι την πόλη έχω ακόμα δέκα χιλιόμετρα, αλλά πρέπει να φτιάξω «απόσταση ασφαλείας», για να έχω ρεζέρβα για κάποιο φανάρι με κόκκινο, για μικρότερο ρυθμό μέσα στην πόλη και για να ξεκαβαλήσουμε στο παρκινγκ και να κρυφτούμε μέσα στο ξενοδοχείο. Όπως το προέβλεψα, έτσι έγινε. Έφευγα, με κυνηγούσε, στην πόλη με πλησίασε πολύ, με ακούμπαγε. Αλλά μόλις χωθήκαμε κάτω από ένα σκέπαστρο στο παρκινγκ, έγινε ο χαλασμός. Όσο αλλάζαμε στο δωμάτιο, η μπόρα πέρασε και η ατμόσφαιρα μετά την βροχή μύρισε λουλούδια και φρεσκάδα. Βόλτα στο κέντρο της πόλης αποδεικνύει, γιατί να είναι η πιο όμορφη πόλη. Σοκάκια με πολύ όμορφα μαγαζιά, εστιατόρια, καφετέριες, λουλούδια παντού και ήχος νερού. Ναι, το Colmar είναι επάνω σε ένα ποτάμι, αλλά γιατί να ακούγεται παντού?
Υπάρχουν κάθε τόσο κάποια σαν παράθυρα προς τα κάτω, ανοίγματα μέσα στο δρόμο με γύρο γύρο χαμηλό προστατευτικό κάγκελο και λουλούδια και «βλέπουν» κάποιο από τα πολλά κανάλια του ποταμού. Διαχέεται ήχος τρεχούμενου νερού, δροσίζει τον αέρα και προσδίδει ένα διαφορετικό στιλ.
Τα κτήρια είναι παραμυθένια κουκλιά. Μέχρι παρεξηγήσεως! Όλα στην εντέλεια. Το κέντρο είναι αυστηρά μόνο για πεζούς και αρκετά μεγάλο. Όχι απλά τρία στενάκια. Πολλά και με μικρούς λοξούς δρόμους και με στροφούλες. Δεν έχει τόσους κάθετους, εύκολα θα χαθείς. Ένας μικρός λαβύρινθος είναι σωστή έκφραση. Τελικά επιλέγουμε ένα ιταλικό, γιατί «γαλλικές» μερίδες πιθανόν να μην φτάνουν να ικανοποιήσουν έναν ταξιδευτή βεληνεκούς Reims – Saarbrucken – Strasbourg – Freiburg – Colmar! Αντίθετα, εάν κάνετε δίαιτα, είναι τέλεια. Αυτήν την εποχή έχω σχεδόν δέκα κιλά παραπάνω, αλλά δίαιτα στην άδεια? Δεν πάει. Με την επιστροφή όμως κάτι πρέπει να κάνω.
Μετά από εξερεύνηση και της πλατείας με την εκκλησία βρίσκουμε σε ένα παρακείμενο δρομάκι ένα παγωτάδικο. Κάθε καλό φαγητό τελειώνει με γλυκό, με έμαθε η γιαγιά μου Δεν αντέχω, δεν μπορώ να αντισταθώ. Έξω τρία μικρά τραπεζάκια και ένα ελεύθερο με προσκαλούσε. Τι να κάνω. Μετά θα κάνουμε και άλλη αναγκαστική βόλτα πλέον, γιατί με φουσκωμένη κοιλιά δεν πρέπει να πάμε για ύπνο. Ευκαιρία να δούμε το Colmar by night. Είναι πραγματικά ξεχωριστή πόλη.
Το επόμενο πρωί ο Θανάσης ξεκινά από την Βασιλεία, εμείς από εδώ, και οι δύο προς καταρράκτες του Ρήνου.
Πως όμως να αποχαιρετήσουμε το Colmar? Δείχνοντας σεβασμό. Τρώγοντας ένα καλό πρωινό σε μία boulangerie. Αφού σήμερα θα είναι το τελευταίο πρωινό στην Γαλλία, έτσι αρμόζει.
Φορτώνουμε την μηχανή και αργά αργά, με σιγανή δευτέρα στο κιβώτιο, ταπεινά περνάμε μέσα στην ζώνη πεζών. Τώρα επιτρέπεται η κυκλοφορία, αλλά μόνο για διανομή, για υποστήριξη καταστημάτων. Είναι νωρίς, οι μαγαζάτορες σκουπίζουν και ετοιμάζονται για άλλη μία τουριστική ημέρα, ο ήλιος ήδη βγήκε.
Βρίσκουμε μία ανοικτή boulangerie, ακριβώς την φανταζόμασταν. Ήσυχη, με τρία μικρά στρογγυλά τραπεζάκια. Παρκάρουμε, ουσιαστικά δίπλα τις μηχανές μας, αρκετά στην άκρη, να μην εμποδίζουμε τα μικρά φορτηγάκια που περνούν. Ένα κρουασάν για την Ελπίδα και δύο για εμένα, δύο cappuccino και απολαμβάνουμε το γαλήνιο πρωινό. Η ιδιοκτήτρια μας χαμογελάει, είναι πασιφανές, ότι μας συμπάθησε, μόλις μας έφερε έξω τον καφέ και βλέπει τον μαστόδοντα σε όλη του την ομορφιά, φορτωμένο και περήφανο να περιμένει φρόνιμα το σάλπισμα για επιστροφή στην πατρίδα. Ίσως επειδή πριν μιλήσαμε με την ίδια μέσα στο κομψό της μαγαζάκι με αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά, για να συνεννοηθούμε για την παραγγελία, ίσως για αυτό δεν μας βάζει στην μάζα των άπλυτων μηχανόβιων, αλλά των πιο κουλτουρέ? Ο κόσμος συγχέει τις έννοιες δυστυχώς. Βάζει ταμπέλες αδικαιολόγητα. Ας ελπίσουμε, ότι με τον τρόπο μας της κάναμε όλους τους ταξιδευτές με μηχανή πιο προσιτούς.
Μιλάμε με την Ελπίδα για το ταξίδι, για την συντροφιά. Αλλά και για το πως ανυπομονούμε να δούμε τα διδυμάκια, τα κορίτσια μας. Άρχισαν να μας λείπουν....
Αναχώρηση από την ωραία Αλσατία. Ο δρόμος στα όρια Ελβετίας, Γερμανίας, Γαλλίας. Εάν δεν βρεθούμε εκεί, θα προχωρήσουμε όλοι στην Μπολόνια και θα βρεθούμε σε ένα [από τον Θανάση κλεισμένο] ξενοδοχείο. Στο αρχικό σχέδιο λέγαμε για τελευταία νύχτα στο Μιλάνο, αλλά το αλλάξαμε. Όλοι ήδη έχουμε πάει πολλάκις, γιατί είναι ένας καλός ενδιάμεσος σταθμός στις με αεροπλάνο εκδρομές στην Ευρώπη. Για σκι στις Άλπεις, για ενοικιαζόμενο [με καλές τιμές] αυτοκίνητο και περιπλάνηση στην γύρο χώρες. Οπότε Μιλάνο πήγαμε και θα ξανά πάμε. Αλλά Μπολόνια φαντάζεται ενδιαφέρουσα πρόταση. Είναι πιο κοντά στην Ανκόνα, από την οποία έχουμε απόπλου μεσημέρι, άρα δεν είναι φρόνιμο να έχουμε τελευταία ημέρα πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε. Από την άλλη, ποτέ δεν θα σταματήσεις εκεί όταν ξεκινάς ένα ταξίδι. Άλλα έχεις κατά νου τότε, όταν φεύγεις. Τώρα με το τέλος ταξιδιού, είναι καλή πρόταση.
Φτάνοντας στους καταρράκτες που ομολογουμένως είναι εντυπωσιακοί, αντιμετωπίζουμε πολλούς τουρίστες σε μικρό χώρο. Καλά καλά δεν τους χωράει το παρκινγκ. Όλες οι εξέδρες γεμάτες κόσμο, φωτογραφίες, πλοιάρια, γέφυρες. Να το δεις μόνο του, θα εντυπωσιαστείς. Εμείς όμως γυρίζουμε από την Σκωτία και νερά και καταρράκτες είδαμε στην φύση, χωρίς το support και το promotion. Μετά βίας πίνουμε καφέ και φεύγουμε.
Και καλά κάναμε, γιατί αυτό που μας επιφύλασσε η Ελβετία ήταν πολύ καλύτερο. Περνάμε γύρο από την Ζυρίχη και μετά αρχίζει το πανηγύρι, πιο νότια. Το πέρασμα κοντά στις λίμνες Zuger See, Lauerzer See και κυρίως το νότιο μέρος της Vierwaldstatter See είναι εντυπωσιακό.
Πάντα το πέρασμα από τις Άλπεις είναι κάτι το ξεχωριστό, αλλά αυτή εδώ η διαδρομή, εάν θα έχετε καλή ημέρα και ορατότητα θα σας ανταμείβει για πολλές άλλες. Αργότερα είμαστε πια στην περιοχή Lugano, που την ξέρουμε από πρόπερσι, αλλά με χειμερινό μαντύα χιονιού, τώρα το πράσινο κέρδισε την μάχη.....
Στην Ιταλία μπαίνουμε από το Como. Το υπόλοιπο μέχρι την Μπολόνια θα είναι ρουτίνα. Έτσι νόμιζα.
Σε μία στάση για κλασικό εσπρέσο του autogrill είναι η Ελπίδα μέσα στο κτήριο. Εκείνη την ώρα δέχομαι SMS. Από τον Παναγιώτη από την Πάτρα/Σοφία [PanVas]. Ο Παναγιώτης με φιλοξένησε πριν κοντά δύο χρόνια στην Σόφια, όταν έκανα το παρθενικό ταξίδι με τον γιο μου. Πολύ καιρό πριν γνωριστούμε προσωπικά, είχαμε εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις και αλληλοσεβασμό. Ο Παναγιώτης είναι δεινός ταξιδευτής και φοβερός συγγραφέας ταξιδιωτικών. Είχε παρόμοια ομάδα φίλων, όπως και εγώ και έκανε παρόμοιου τύπου ταξίδια μαζί τους. Με τον καιρό είχαμε μία στενή επαφή, συχνά mail και σχεδόν καθημερινό chat στο messenger. Η σχέση μας με απόσταση μεταξύ μας, αλλά ουσιαστική. Το μήνυμα είναι μονολεκτικό. Σκέτο. «Νώντας!». Τίποτε άλλο. «Τι Νώντας? Τι έγινε?» Ακόμα πριν επιστρέψει η Ελπίδα, καταφτάνει η απάντηση. «Δυστυχώς είχε σοβαρό ατύχημα. Στην Γαλλία. Μοιραίο.» Τα γόνατα δεν θέλουν να με κρατήσουν. Μα πριν μερικές μέρες δεν μιλήσαμε στο Stirling στην Σκωτία? Ταξίδι είναι ο άνθρωπος, τι βλακείες μου λες? Πρόλαβα να γυρίσω το κεφάλι όταν ερχόταν η Ελπίδα, τα μούτρα κατεβασμένα τα κατάλαβε, την κίνηση να σκουπίσω γρήγορα τα δάκρυα ευτυχώς δεν τα είδε.
Μηχανικά οδηγώ μέχρι το ξενοδοχείο. Δεν θυμάμαι και πολλά από τον δρόμο. Στην Ελπίδα δεν ήθελα να το πω. Έχασε ξαφνικά τον πατέρα της, όταν γύρναγε από κυνήγι. Για αυτό και τόσο φοβάται για μένα και με βαριά καρδιά με αφήνει να φεύγω. Σίγουρα πάντα τρέμει. Και ο Νώντας ήταν ένα ς από εμάς. Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου τελικά της το λέω, δεν αντέχω να το κρατώ μέσα μου. Είναι συντετριμμένη, χωρίς η ίδια να τον ξέρει καλά. Μου λέει, ότι εάν αυτό γινόταν όταν ανεβαίναμε την Ευρώπη επάνω, δεν θα ερχόταν, θα γύρναγε πίσω αεροπορικώς. Την καταλαβαίνω απόλυτα. Και εγώ προφανώς δεν θα συνέχιζα καν, μαζί θα γυρνάγαμε. Βγάζω το κινητό και σχηματίζω τον αριθμό του Νώντα. Το σηκώνει η Έλενα και την ρωτώ τι έγινε. Λεπτομέρειες δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω. Να έρθουμε πίσω Έλενα μου να σε βρούμε? Δεν είμαστε μακριά, μόλις κατεβήκαμε Ιταλία. Καβαλάμε και μέχρι το πρωί θα είμαστε κοντά σου. Όχι, όχι, αύριο έρχονται από την Θεσσαλονίκη και «θα πάμε τον Νώντα μας» πίσω στην πατρίδα. Όλα είναι πια τακτοποιημένα, έλεγε καημένη ψύχραιμα. Φτάνει να πεις, Έλενα, ερχόμαστε. Όχι, όχι.
Την τελευταία πρότασή της όμως θα την θυμάμαι για πάντα, γιατί με άφησε αποσβολωμένο.
«Σας παρακαλώ παιδιά, σας παρακαλώ, γυρίστε πίσω με προσοχή. Υπόσχεση? Υπόσχεση? Υποσχεθείτε μου, ότι θα γυρίσετε με ασφάλεια!»
Που βρήκε μέσα της την δύναμη, να μοιράζει προσοχή και κουράγιο και για τους δίπλα, δεν μπορώ να καταλάβω....
«Υποσχόμαστε, Έλενα»
Είμαι πλέον με το πρόσωπο χωμένο κάτω, στα χέρια και κλαίω κανονικά. Η Ελπίδα κάνει ντους, δεν με βλέπει. Όχι, δεν θα ντρεπόμουν καθόλου, δεν είναι αυτό, δεν θέλω να τις ξύνω παλιές πληγές. Κάνω και εγώ το ντους και λέμε να πάμε στο κέντρο, να περιμένουμε τα παιδιά να φτάσουν. Βγαίνοντας στο ισόγειο από το ασανσέρ όμως βλέπουμε φορτωμένο με τις αποσκευές τον Θανάση και την Βάνα. Πλησιάζον την ρεσεψιόν. Τους λέω για τον Νώντα. Ο Θανάσης σταματάει, νομίζω ότι θα πάθει συγκοπή και του πέφτουν οι τσάντες κάτω. Τι είπες τώρα? Λεπτομέρειες και πάλι είναι έξω από ένα ταξιδιωτικό.
Εμείς με την Ελπίδα πήγαμε στην πόλη, περιμένοντας τα παιδιά να φρεσκαριστούν και να μας βρουν στο κέντρο. Περπατήσαμε λίγο στο κέντρο, δύο zombie. Κάπου παίρνουμε και παγωτό, κάπου νομίζω ήπιαμε καφέ για να περάσει ώρα, γιατί ο Θανάσης αργούσε σχεδόν εκνευριστικά. Δεν θυμάμαι και πολλά από την Μπολόνια, οι φωτογραφίες αργότερα με ενημέρωσαν, ότι είχα παγωτό, εγώ δεν το ήξερα. Στο τέλος δεν αντέχουμε και πάμε σε ένα ιταλικό, ευτυχώς τελικά έρχεται και ο Θανάσης. Το φαγητό εξαίσιο, αλλά ένα μεγάλο σύννεφο πάνω από το τραπέζι μας δεν μας επέτρεψε να το χαρούμε.
Κανονικά, σήμερα θα ήταν η ημέρα του απολογισμού, της τελευταίας βραδιάς μαζί. Δεν βγήκε έτσι όμως. Σαν να το ήξερε κανείς, κάναμε τον απολογισμό ήδη δύο ημέρες πριν, στο Reims.
Επόμενο πρωί απλώς φορτώνουμε και φεύγουμε για Αγκώνα. Έχει σε ένα σημείο φοβερό μποτιλιάρισμα, αλλά η δεξιά λωρίδα και πάλι δίνει λύση. Εάν είμαστε με αμάξι, το πλοίο δεν το προλαβαίναμε. Στην Ανκόνα πάμε, πρώτη φορά, μέσα στην πόλη, ο Θανάσης ξέρει ένα στέκι από τις άλλες φορές. Κλειστό που είναι, αράζουμε σε μία πλατεία και πίνουμε σε ένα μπαρ-εξέδρα φρουτώδες σαμπανιζέ κρασί....
Έτσι, για το τέλος.
Με αυτό τελείωσε και το ταξίδι μας.
ΗΤΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΕΥΡΕΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΒΑΝΑ ΚΑΙ ΘΑΝΑΣΗ
Υ.Γ.1. Ο Αγαπημένος Παναγιώτης, ο PanVas, πήγε [από αλληλεγγύη, που πάντα τον διέκρινε] να βοηθήσει με αυτοκίνητο σε κάποιον φίλο μοτοσικλετιστή στην Ουκρανία. Ο Χρυσός Παναγιώτης. Σε κάποια στροφή τον περίμενε όμως άλλο αυτοκίνητο σε αντίθετο ρεύμα. Σφοδρή σύγκρουση. Έτσι χάσαμε τον Παναγιώτη......
Υ.Γ. 2. Θα μπορούσα να αποσιωπήσω μερικά δυσάρεστα γεγονότα, αλλά προτιμώ πάντα την αλήθεια, ακόμα και πικρή, από το ψέμα. Είναι ο τρόπος πως βλέπω την ζωή. Η πραγματική ζωή έχει και κλάμα και θλιβερά. Μόνο το Hollywood και παραμύθια τελειώνουν πάντα καλά.
Το καλοκαίρι αυτό, η Ελλάδα έχασε δύο σπουδαίους ανθρώπους και αναβάτες και ταξιδευτές. Νώντα και Παναγιώτη.
Να αναπαυτούν οι ψυχές τους εκεί που είναι και τους φωνάζω: «πάντα όρθιοι!»
Υ.Γ.3 το παρόν ταξιδιωτικό γράφεται μεταξύ δεύτερης και τέταρτης δόσης χημειοθεραπείας, στην οποία υποβάλλομαι για καρκίνο πνεύμονα, που ανακαλύφθηκε προ διμήνου.
Θα παλέψω και θα νικήσω! Τουλάχιστον έχω βάσιμες ελπίδες και πολύ πείσμα!
Υ.Γ.4. για να διαλύσω κάθε δακρύβρεχτο σχόλιό σας και πιθανή συγκίνηση ή και άγχος για μένα, επιτρέψτε μου να τελειώσω [για όσους δεν με γνωρίζουν] με απόσπασμα από ένα άλλο ταξιδιωτικό μου, από το Ιράν...
ΟΚ, φεύγουμε από το ορεινό παραδοσιακό χωριό και επιστρέφουμε πίσω προς το Tabriz, στο οποίο δεν μπαίναμε, αλλά από περιφερειακή οδό θα πάμε προς Τεχεράνη [και στο δρόμο Quazvin]. Εκεί στην περιφερειακή [όχι του Υμηττού, της Ταυρίδας], άρχισε πολύ να μαυρίζει ο ουρανός. Έπεσε η θερμοκρασία. Σταματήσαμε, γιατί η ομάδα έβαζε τα αδιάβροχα. Εγώ το ρισκάρισα, γιατί μου φάνηκε, ότι θα προλάβουμε να περάσουμε προς ανατολάς, όπου κάπου μακριά φαινότανε ανοικτός ουρανός. Έπαιξα - έχασα. Ακόμα γύρο στο Tabriz είμαστε, στην περιφερειακή, όταν άρχισε να βρέχει πολύ δυνατά.
Σας τα περιέγραψα και πιο πίσω, τότε σαν άμεση ανταπόκριση. Απλώς θα ξανά περηφανευτώ, ότι με το Rally2Pro και κοντομάνικο από μέσα ανεβήκαμε προς υψόμετρο πάνω από 2200μ. Το λέω, γιατί εκτός από το χαλάζι είδαμε κάπου 5 C, δεν θυμάμαι ακριβώς. Εκεί η ομάδα έχασε συνοχή. Πώς? Χμ, βασικά δικό μου λάθος. Ήμουν μπροστά και σαν μοναδικός μη-αδιάβροχος διατήρησα την ίδια ταχύτητα, παρά την σχετική κίνηση και βροχή. Όχι επικίνδυνα, σε καμία περίπτωση, αλλά κινήθηκα σβέλτα, προσπαθώντας να προλάβω το κύμα κακοκαιρίας. Είχα ελπίδες να προλάβω σε λιγάκι να φτάσω σε μέρη ζεστά, με ήλιο και να στεγνώσω εν κίνηση. Με ακολούθησε ο Μάκης, σαν δεύτερος που ήτανε εκείνη στιγμή. Μετά υπήρξε ο Βασίλης με την γνωστή απόσταση, ακολουθούμενος από τους Θωμά και Νώντα. Κατάλαβα, ότι ξεφεύγουμε, αλλά είχα σκοπό να περάσουμε την μπόρα και να σταματήσουμε λίγο πιο κάτω, να τους περιμένουμε σε κάποιο ζεστότερο μέρος. Αλλά ακόμα ανεβαίναμε. Όταν φτάσαμε στα 2200μ, άρχισα σοβαρή αντεπίθεση στο κρύο! Επιστράτευσα πείσμα και τρέλα, [κάτι πολύ εύκολο για μένα]. Από παλιά ανακάλυψα στο χαρακτήρα μου πολύ αγύριστο κεφάλι και όρεξη για προκλήσεις και δοκιμασίες. Συχνά, όταν μου ξεκινά μία γρίπη, αντί να ξαπλώσω, πάω για τρέξιμο, να ιδρώσω και έτσι να πάω "κόντρα" στο συνηθισμένο τρόπο. Πέστε το τρέλα, εμένα με όμως εκφράζει και κυρίως, αποδίδει. Συνήθως με σκληραίνει, συνήθως κερδίζω το δικό μου το εσωτερικό στοίχημα. Έτσι εδώ, στο υψόμετρο και μπροστά από τα γουρλωμένα μάτια του Μάκη πίσω μου σηκώθηκα και οδηγούσα όρθιος. Που? Στα βουνά μετά το Tabriz, με κρύο και μούσκεμα. Αλλά με αυτοπεποίθηση. Στέγνωνα επάνω μου την μούσκεμα στολή σαν τους λάμα στα Ιμαλάϊα. Άρχισε κατηφόρα [ήδη μπήκαμε σε αυτοκινητόδρομο] και σιγά σιγά ανέβαινε η θερμοκρασία. 12C και νόμιζα ότι θα πάω για μπάνια. Σε λίγο πια 15C και έλεγα να βγάλω κάτι, γιατί θα ζεσταθώ πολύ. Όταν οδηγούσαμε περίπου μισή ώρα, κατεβήκαμε αρκετά κάτω, καιρός άνοιξε και ζεστάθηκε στα 22C και είχαμε ήλιο πάνω από κεφάλια μας, σταματήσαμε στην άκρη. Σωματική ανάγκη και τσιγάρο μετά από τέτοια περιπέτεια ήτανε το καλύτερο φάρμακο. Γελάγαμε με τον Μάκη, τι ήτανε αυτό....
Τ Ε Λ Ο Σ
Charisma
18/04/2012, 22:39
Διαβάζω το ταξιδιωτικό σας και αισθάνομαι σαν να σας γνωρίζω προσωπικά, αν οι ευχές μου μπορούν να σε βοηθήσουν.... Καλή επιστροφή στα ταξίδια.....
Κώστα όμορφο ταξίδι σε αγαπημένο προορισμό, φέτος είχα την τύχη να πάω 2 φορές Σκωτία αλλα δυστυχώς καμία με μηχανή, μου το χρωστάω κάποια στιγμή..
Καλή τύχη στον αγώνα που έχεις μπροστά σου κ εύχομαι να βγείς εύκολα νικητής :beer:
fazerelec
20/04/2012, 21:33
Για μια ακομη φορά το διάβασα μονορούφι.Δεν είσαι μόνο καλός ταξιδευτής αλλά και εξαιρετικός στο γράψιμο.Καλή δύναμη στον αγώνα που δίνεις :wave2:
Keep Riding... :a05:
alexxxcbr
20/04/2012, 21:47
Yπεροχο ταξιδιωτικο με πολλες λεπτομερειες και φωτο στο νησι που θελω να παω με την μηχανη μου.
Ευχομαι να ξεπερασετε τις δυσκολιες και να βρεθουμε καποια στιγμη σε ταξιδι.Να ειστε καλα.
:beer::beer:
hollander
22/04/2012, 11:30
Επειδή περασες απο Λονδίνο και φραπέ δεν κερασα όταν όλα με το καλο τελειώσουν σε περιμένω για καφέ και αν έχεις χρόνο και μια βόλτα στην Ιρλανδία ( μεγαλη όμως ) !!!
Κουράγιο και δύναμη! Και σε λίγο θα ξαναγράφεις για άλλο ταξιδιωτικό.
BMW-adventure
22/04/2012, 14:34
κωστα δεν σε ξερω αλλα πραγματικα εισαι σπουδαιος ανθρωπος με μεγαλα αποθεματα ψυχης. σε θαυμαζω μπραβο. καλο κουραγιο στον αγωνα που κανεις κ βεβαια θα βγεις νικητης κ θα γραψεις πολλα χλμ ακομα. μακαρι να ειμασταν σαν κ εσενα ολοι.
srxakias
22/04/2012, 19:37
ευχαριστουμε για το ταξιδι που καναμε μαζι σας [εγω και η γυναικα μου]. Ειμαστε σιγουροι οτι θα τα ξεπερασεις ολα, περιμενουμε το επομενο ταξιδι σας για να ξαναδουμε παλι το φοβερο χαμογελο της κοπελιας σου μαζι με το δικο σου.:wave2:
1/ Πρώτα πρώτα σας ευχαριστώ όλους και τα καλά λόγια
2/ βιάζομαι να αποθεραπευτώ, γιατί σας περιμένω όλους σε 2, 24ωρο αντοχής το Σεπτέμβριο
3/ βιάζομαι να αποθεραπευτώ, γιατί μετά το 24ωρο έχει σχέδιο....
BMW-adventure
23/04/2012, 09:07
καλημερα κωστα.... θελώ κ εγω να ερθω στο νεπαλ............................................... αλλα εχει πολλες δυσκολιες για να φτασεις εκει κ ποιο μεγαλο προβλημα στο πακισταν απο το λιγο που το εψαξα...
έχεις δίκιο, θέλει πολύ προσοχή στο Πακιστάν, μόνο σε κύριες οδικές αρτηρίες και σταματάς μόνο στο βενζινάδικο και κοιμάσαι μπροστά στο αστυνομικό φυλάκιο
Υ.Γ. τα αυτονόητα όπως αλεξίσφαιρο στο κορμί και το ότι το κράνος το βάζεις στα σύνορα και το βγάζει στα ινδικά δεν τα αναφέρω....
:D:D:D
Για μια ακομη φορά το διάβασα μονορούφι.Δεν είσαι μόνο καλός ταξιδευτής αλλά και εξαιρετικός στο γράψιμο.Καλή δύναμη στον αγώνα που δίνεις :wave2:
Keep Riding... :a05:
με βάζεις σε σκέψεις, γιατί είμαι στο ψάξιμο για να βγάλω βιβλίο με οδοιπορικά, μερικά τα έχω και έτοιμα και δεν έχουν κιόλας κυκλοφορήσει...
λες να έχει επιτυχία?
Νικος χρ.
24/04/2012, 07:26
πολλα μπραβο για το ταξιδιωτικο:beer: οσο για το βιβλιο ναι να το κανεις εμενα παντως με εχεις σιγουρο.να σαι παντα καλα και γρηγορα περαστικα:wave2:
fazerelec
01/05/2012, 17:15
Η δυνατοτητα που εχεις να αποτυπωνεις με καθηλωτικο τροπο για τον αναγνωστη τις εμπειριες απο τα ταξιδια σου καθιστα σχεδον βεβαιο best seller το επικειμενο βιβλιο σου..Αντε με το καλο..αναμενουμε..
Η δυνατοτητα που εχεις να αποτυπωνεις με καθηλωτικο τροπο για τον αναγνωστη τις εμπειριες απο τα ταξιδια σου καθιστα σχεδον βεβαιο best seller το επικειμενο βιβλιο σου..Αντε με το καλο..αναμενουμε..
ευχαριστώ ειλικρινά για τα λόγια σου, γιατί πραγματικά είμαι στην διερεύνηση [σοβαρή] πως θα το κάνω και ένα τέτοιο feedback που μου δίνεις με βοηθά να πάρω την σωστή απόφαση, γιατί δεν είναι και μικρό εγχείρημα, είναι άγνωστο το έδαφος για μένα,
αλλά
έχω ήδη μερικές πρωτοπόρες ιδέες για την έκδοση, να την κάνω πραγματικά ιδιαίτερη και μοναδική...
ελπίζω να προχωρήσω, είμαι σε διαβουλεύσεις, συμβουλές, προετοιμασία, ψάξιμο..
και πάλι ευχαριστώ :beer:
fazerelec
01/05/2012, 17:33
Απο την εποχη που διαβαζα ΜΟΤΟ η στηλη ταξιδιωτικα ηταν η αγαπημενη μου γιατι με ταξιδευε μαζι με τον τοτε γραφοντα..Διαβαζοντας τα δικα σου ενιωσα το ιδιο-με συνεπηρε η περιγραφη-ταξιδεψα μαζι σου και ελπιζω να καταφερω να ταξιδεψω και γω μις ημερα..Το πιο σημαντικο ειναι να μπορεις να αποτυπωνεις σε χαρτι αυτα που βιωνεις ξεκουραστα Για τον αναγνωστη.Για μενα αυτο ειναι το κλειδι να μην κουραζομαι απο την περιγραφη.
p.s Οταν με το καλο εκδοθει μπορω να ζητησω και αφιερωση στην πρωτη σελιδα;
και μπρος και πίσω και μπρούμυτα! :D
κάντο pls +1 αγοραστής με αφιέρωση !!!
fazerelec
03/05/2012, 21:24
Αν θελεις και χρηματοδοτη...εδω ειμαστε... :D
Παντως οταν με το καλο εκδοθει (δεν λεω αν το θεωρω ΔΕΔΟΜΕΝΟ) - θελω το πρωτο αντιτυπο - το προλαβα - που λεγαμε και στο Δημοτικο!!!!! :look:
Done!
τώρα γράφω ένα νέο από εξωτική χώρα, που δεν έγραψα ακόμα ποτέ, αλλά θα το κρατήσω .... για το βιβλίο!
:beer:
fazerelec
04/05/2012, 22:21
Αν σε φερει ποτε ο δρομος προς Αιγινα ενημερωσε με.Πολυ θα θελα να σε γνωρισω απο κοντα..Αν και ως αναγνωστης σου αισθανομαι σαν να σε ξερω.. :wave2:
Αν σε φερει ποτε ο δρομος προς Αιγινα ενημερωσε με.Πολυ θα θελα να σε γνωρισω απο κοντα..Αν και ως αναγνωστης σου αισθανομαι σαν να σε ξερω.. :wave2:
Το πιο κοντινό που τώρα μπορώ να σε πλησιάσω είναι την Παρασκευή που θα μπω για 5. αγωνιστική [έτσι λέω τους κύκλους χημειοθεραπείας] στο Μεταξά. Βέβαια, θα έχω sea view προς την Αίγινα... Εάν τυχόν βρεθείς Πειραιά, θα με βρεις στον 7. όροφο... [ή στο κυλικείο..:beer:]
Cpt. Haddock
05/05/2012, 09:07
Γιατρέ, είσαι τούμπανο και όλες τις δυσκολίες θα τις ξεπεράσεις. Όλα θα πάνε καλα και σύντομα θα εισαι στο δρόμο :beer::beer::beer:
Γιατρέ, είσαι τούμπανο και όλες τις δυσκολίες θα τις ξεπεράσεις. Όλα θα πάνε καλα και σύντομα θα εισαι στο δρόμο :beer::beer::beer:
Venceremos!!!
:beer:
http://www.youtube.com/watch?v=hqYHeX0i0NU
εύχομαι σε όλους ένα καλό τριήμερο
εγώ θα το περάσω στο Μεταξά για τελευταία δόση ΧΜΘ
[για να γίνω τούμπανο που λέει και ο άλλος] για το σχεδιασμό του 2ου. 24ωρου το Σεπτέμβρη - ετοιμαστείτε!
Υ.Γ. το βιβλίο προχωράει, φαίνεται ότι θα γίνει εκπληκτική δουλειά, πολύ προχωρημένο και πρωτοπόρο σχέδιο έχω
Shiatman
01/06/2012, 15:15
Καλά κουράγια φίλε αν και σε βλέπω, δε μασάς. Εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα και μακάρι να γράφεις ακούραστα χιλιόμετρα με τη μπέμπα σου και την παρέα σου. Σε ευχαριστούμε πολύ για τις καταπληκτικές ταξιδιωτικές περιγραφες και καβάτζωσε ένα αντίτυπο και για μένα.
:a08::wave2:
fazerelec
01/06/2012, 17:10
Αγαπητε Κωστα κεριμενω με ανυπομονησια το βιβλιο σου..Μην ξεχνας το πρωτο σου αντιτυπο που εχω προλαβει..Καλοκαιριαζει σιγα σιγα,η Αιγινα κοντα ειναι...
magelanos
01/06/2012, 18:03
Κώστα σου εύχομαι τα καλύτερα φίλε μου…. Είσαι μάχιμος και πιστεύω ότι το Νεπάλ σε περιμένει.. :beer:
srxakias
01/06/2012, 19:58
Εύχομαι οι αγωνιστικές ώρες να περάσουν γρήγορα.[είσαι τούμπανο δεν περιμένω να γίνεις.]
Βιβλίο θέλω και εγώωωωωωωωωωωωω:sun::beer::a014:
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.