View Full Version : GR2SCO - 2011 - Highlights Of The Highlands
GR2SCO 2011 - HIGHLIGHTS OF THE HIGHLANDS
Αρχές του έτους 2011 ήταν σαφές, ότι φέτος η παρέα μας, η οποία πραγματοποίησε δύο πολύ πετυχημένες εκδρομές, Μαρόκο 2009 και Συρία/Ιορδανία 2010 [η τελευταία γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές], δεν θα μπορέσει να κάνει τέτοια εξόρμηση και φέτος. Ο κύριος λόγος ήταν όλο και χειρότερη οικονομική κατάσταση της χώρας, αβεβαιότητα, αλλά και μεγάλη μείωση αποδοχών και στον δημόσιο [ένας από εμάς], όπως και στον ιδιωτικό τομέα [υπόλοιποι τρεις]. Πρώτα έφτασε κόμπος στο χτένι για τον Θανάση, ο οποίος εξαρτάται μόνο από τον μισθό, και με το «κούρεμα» δεν υπήρχε πια περιθώριο για μεγάλη εκδρομή. Οι υπόλοιποι τρεις θα μπορούσαμε ακόμα τότε να κάναμε όποια εκδρομή, γιατί ακόμα η κρίση δεν μας πλήγωσε το πολύ, αλλά για λόγους αλληλεγγύης παραιτηθήκαμε για φέτος από μεγάλα σχέδια και αντί αυτών βρεθήκαμε όλοι μαζί για ένα τριήμερο στην Κρήτη, από την οποία κατάγεται ο Νίκος. Ως βάση είχαμε τα Χανιά και το σπίτι του Νίκου, αλλά διανυκτερεύσαμε και αλλού. Ο Νίκος μας ετοίμασε ένα ποικίλο πρόγραμμα, ένα σημαντικό μέρος μετά το άλλο, μας πέρασε σε συμπυκνωμένη μορφή και από βουνό και από παραλίες, στροφιλίκια αλλά και μεγάλο κομμάτι εκτός δρόμου. Και όταν θα προσθέσετε και την απίστευτη φιλοξενία των Κρητικών, περάσαμε τόσο καλά, που θα το θυμόμαστε για πάντα. Επιπλέον, δεν θέλαμε και να χάσουμε και την προσωπική μας επαφή. Την παρέα είναι ανάγκη να την φροντίζεις και στην φωτιά της φιλίας να προσθέτεις που και που και ξύλα, για να διατηρηθεί η φλόγα μεγάλη.
Ο Νίκος έχει μία αλλαγή στην προσωπική του ζωή, άρχισε να συζεί με μία κοπέλα και φαίνεται για σοβαρή σχέση. Και ήθελε να κάνει μαζί της ένα ταξιδάκι, ίσως ένα test ride, λέμε εμείς. Για αυτό το λόγο και προγραμμάτισε ένα ταξίδι στην Αδριατική. Αυτή η ιδέα μας άρεσε γενικώς, σε όλη την παρέα, πάντα λέγαμε, ότι όταν θα έχουμε κάποια φορά λιγότερες ημέρες για απόδραση, μπορεί να κάνουμε ένα ταξίδι εκεί.. Έτσι στείλαμε τον Νίκο ως προπορευόμενο εξερευνητή, για να δοκιμάσει και το νεοαποκτηθέν «σακίδιο πλάτης».
Γύρισε ενθουσιασμένος [αν και μας είπε ειλικρινά, ότι πράγματα και τοπία που είδε, τα βλέπεις και αντίστοιχα και στην Ελλάδα ... και καλύτερα κιόλας]. Προσωπικά άποψη δεν έχω, γιατί όλη την παλαιά Γιουγκοσλαβία την πέρασα πολλές φορές, αλλά ποτέ παραλιακά.
Αρχές καλοκαιριού ξαφνικά άλλαξαν τα σχέδια για τις άδειες και χρειαζόταν να προσαρμόσω τα πλάνα και βρέθηκα απρόβλεπτα με μία εβδομάδα ελεύθερη συν τα σαββατοκύριακα πριν και μετά. Και το καλύτερο όλων, η γυναίκα μου συμφώνησε για εκδρομή με μηχανή. Αυτό από μόνο του ήταν χαρμόσυνα νέα, γιατί τελευταία ήμασταν μαζί με μηχανή σε μεγάλη εκδρομή το 2007. Εν τω μεταξύ γέννησε τα δίδυμά μας [ενώ πέρναγα έγκυος στο Ιράν και μετά την γέννα στο Μαρόκο]. Αλλά πάντα μας άρεσαν τα ταξίδια, μόνο που σε αυτήν με διαφορετικό τρόπο, εγώ πάντως ήμουν ευτυχής, ότι θα πάμε πάλι μαζί με την μηχανή. Και που θα πάμε? Άστο σε μένα! Και μελετούσα την Αδριατική μίλαγα με την Νίκο, που γύρισε πρόσφατα τι και πως.
Αλλά! Σε άλλο ένα φόρουμ, το gsforum, βρήκα έναν Θανάση [καμία σχέση με τον Θανάση της παρέας μας, απλή σύμπτωση]. Παρακολουθούσα σε «άμεση ανταπόκριση» το ταξιδιωτικό που έγραφε τότε καθοδόν για το ταξίδι του στο Nordcapp, που πήγε με την γυναίκα του Βάνα ένα καλοκαίρι πριν. Όλο το concept, πως ταξίδευε, η περιγραφή του και τρόπος μοιράσματος της οδήγησης και με τα αξιοθέατα μου άρεσε και κάπως έτσι ταξιδεύουμε και εμείς, εγώ με την γυναίκα μου. Και εδώ πρέπει να πω ειλικρινά, ότι η γυναίκα μου δεν συμπαθεί μηχανές καθόλου, δεν της λέει απολύτως τίποτε, απλά ανέχεται την αδυναμία μου. Στην ουσία θυσιάζεται, όταν με ακολουθεί. Αλλά σίγουρα δεν είναι ο σπορτίβ τύπος, που θα κοιμάται σε σκηνή και θα τρώει κονσέρβες. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανέναν τρόπο, μπορώ να ταξιδεύω σπαρτιάτικα με πολύ μικρό προϋπολογισμό όπως και πλουσιοπάροχα, φτάνει να γυρίζουν οι ρόδες. Αλλά αυτό είμαι εγώ, που με εκφράζει το ταξίδι με την μοτοσικλέτα. Μία και είμαι ευγνώμων για το ότι θα με ακολουθήσει, δεν πρέπει ταυτόχρονα να είμαι και εγωιστής και να τα θέλω όλα δικά μου.. Γνωρίζω, ότι όταν η Ελπίδα θα πει το «ναι» για ένα ταξίδι, δεν υπάρχει περίπτωση μετά να την πονάει το κωλαράκι, η πλατούλα, να ζεσταίνεται η να κρυώνει. Αντέχει τα πάντα. Είναι όμως υποχρέωσή μου, να μην τραβάω και σκοινί και να την ανταμείβω [και έτσι το θέλω, έτσι το θεωρώ δίκαιο] με καλοπέραση μετά το πέρας της οδήγησης. Το καλύτερο είναι όπου είναι φτάνεις, να φτάνεις σχετικά νωρίς, να βρεις ένα μέτριο προς καλό ξενοδοχείο και μετά από φρεσκάρισμα να μπορείς να γνωρίσεις το μέρος, ένα καλό φαγητό κτλ. Όχι, δεν είναι απαραίτητο το πεντάστερο, αλλά καταλαβαίνω, ότι ως γυναίκα θέλει το βράδυ να βγάλει την μοτοσικλετιστική ένδυση, να κάνει μπάνιο, να αλλάξει ρούχα και να γνωρίσουμε και με την μηχανή και με τα πόδια το μέρος. Χωρίς να κοιτάμε λιγόψυχα το κάθε Ευρώ για το κάθε κατάλυμα ή φαγητό ή εισιτήρια σε αξιοθέατα.
Και όπως κατάλαβα, παρόμοιο τρόπο είχε και ο Θανάσης με την Βάνα όταν πήγαν Nordcapp. Από την Ελλάδα πρόκειται για μεγάλη εκδρομή, κοντά δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα. Ο τρόπος, πως σταματούσαν σε διάφορες πόλεις, τι επισκέφτηκαν και τι όχι, όλα αυτά μου έλεγαν, ότι θα μπορούσαμε ως ζευγάρια να ταιριάζουμε. Κατά σύμπτωση είναι και ο Θανάσης moderator στο φόρουμ του, όπως και εγώ στο δικό μου, κατά σύμπτωση και οι δύο στην ενότητα «ταξιδιωτικά». Τυχαίο? Δεν νομίζω! Μεταξύ όλων των φόρουμ εγώ διαισθάνομαι ότι υπάρχει όποιος κάποιος ανταγωνισμός, αλλά ευτυχώς και οι δύο ανήκουμε στους δημοκρατικά σκεπτόμενους, που δεν τα αισθάνονται έτσι. Αντίθετα, ξέρουμε, ότι ως μοτοσικλετιστές μας ενώνουν περισσότερα από μας χωρίζουν. Τέλος πάντων, ο Θανάσης μου ήταν συμπαθής.
Και μάλιστα είδα, ότι ετοιμαζόταν για μεγάλο ταξίδι στην Σκωτία. Μόνος του, με την γυναίκα του, όπως πέρυσι στην Νορβηγία. Επειδή θάρρος αλλά και ούτε θράσος ποτέ δεν μου έλειπαν, επικοινώνησα με τον Θανάση. Του έγραψα όλα ειλικρινά και αληθινά, πως και τι σκέφτομαι και γιατί πιστεύω, ότι ίσως να ταιριάζαμε ως καλά λαδωμένα γρανάζια. Όμως τότε ακόμα δεν γνώριζα το ακριβές του πρόγραμμα, τις ημερομηνίες. Ο Θανάσης μένει στο Ρίο της Πάτρας και με ευκαιρία κάποιες δουλειές του ήρθα στην Αθήνα. Έχουμε ραντεβού σε μία καφετέρια. Τότε έμαθα, ότι θα αναχωρεί την ίδια μέρα, που σκεφτόμουν να έφευγα για την Αδριατική. Άρα αναχώρηση ταιριάζει αβίαστα. Και φυσικά και γνώριζα, ότι για την Σκωτία θα χρειαστώ πιο πολλές ημέρες από για την Αδριατική, που την έχουμε σχεδόν δίπλα. Αλλά επειδή η συνάντηση πέρασε σε πολύ καλό κλίμα, άξιζε να σκεφτώ, πως θα μπορούσα να «τσιτώσω» την άδειά μου. Εκτός από ελεύθερος επαγγελματίας είμαι και σε υπαλληλική σχέση μεριού ωραρίου. Και εκεί δεν έχω απεριόριστο αριθμό ημερών άδειας. Επιπλέον, πρέπει να υπάρχει και συνεννόηση και με τους συναδέλφους. Η κουβέντα στην δουλειά όμως ήταν τελικά γρήγορη, κανένας δεν είχε στο συγκεκριμένο διάστημα προγραμματισμένη άδεια και ας πρόκειται για την, συνήθως, πιο περιζήτητη περίοδο για άδειες. Έτσι είχα στην διάθεση και δεύτερη εβδομάδα. Αυτό, που στην αρχή φαινόταν σαν ένα άπιαστο όνειρο, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Και φυσικά και είχα και πολλούς άλλου λόγους να μου αρέσει τέτοιο σχέδιο περισσότερο. Πρώτα από όλα, θα μου αρέσει πιο πολύ μεγαλύτερο και μακρύτερο ταξίδι από μικρότερο με κοντινότερο προορισμό. Επιπρόσθετα, επειδή η Ελπίδα ξέρει καλά αγγλικά [κάποιο φεγγάρι και δίδασκε], αλλά ποτέ δεν έτυχε να πάμε ούτε καν Λονδίνο, ενώ ταξιδέψαμε πια αρκετά, πάντα το είχε καημό να πάμε στην Βρετανία. Και σίγουρα λοιπόν θα ενθουσιαστεί με ταξίδι στην Βρετανία πιο πολύ από στην Αδριατική. Και βάλε και το ότι έχουμε στο δρόμο μας και το Παρίσι, που το αγαπήσαμε από προηγούμενα ταξίδια όπως και πολλά άλλα ενδιαφέροντα μέρη, ήταν σαφές, ότι αυτός ο προορισμός θα την εκφράζει απόλυτα. Και το πρόγραμμα, που ο Θανάσης είχε ήδη σχεδιάσει ήταν ακριβώς σε αυτό το πνεύμα.
Αλλά μπορεί ένα ζευγάρι, εννοώ τον Θανάση με την Βάνα, να ρισκάρει να πάει ταξίδι με άλλο, άγνωστο ζευγάρι? Πως μπορεί να πιστέψουν, ότι το ταξίδι, που το σχεδιάζουν από το Ιανουάριο και θα είναι το μοναδικό για φέτος μαζί, άρα πρέπει οπωσδήποτε να πετύχει, δεν θα τους βγει ξινό λόγω άλλου ζευγαριού, που πλασάρεται τελευταία στιγμή? Και κάποτε τους έτυχε, έχουν την κακή εμπειρία, ότι χάλασε ένα ταξίδι με περισσότερα ζευγάρια α παρέα έσπασε και χαλάστηκαν όλοι. Γιατί να ρισκάρουν? Επιπλέον γνωρίζουν, ότι η γυναίκα μου σίγουρα δεν είναι κλασικό «σακίδιο», που ακολουθεί πιστά τον αγαπημένο της σε κάθε εξόρμηση.
Σε αυτό είχα μία λογική και ειλικρινής εξήγηση, που έκανα στον Θανάση, κάτι ίσως του βοήθησε να αποφασίσει.
«Θανάση, δεν είμαστε μικρά παιδιά. Και εμείς είμαστε ήδη ταξιδεμένοι και δεν πρόκειται να χαθούμε πουθενά. Δεν θα μας έχεις βάρος. Είναι δικό σας ταξίδι πρώτα από όλα, εσείς το σχεδιάσατε, άρα θα κρατήσετε το πρόγραμμά σας. Εγώ είμαι σίγουρος, ότι μπορεί να κρατήσουμε το ίδιο βηματισμό [πρόγραμμα με αρκετά χιλιόμετρα κάθε μέρα, σφιχτό], διότι για την ώρα με την Ελπίδα δεν συναντήσαμε άλλο ζευγάρι, που θα μπορούσε να κρατήσει το δικό ΜΑΣ ρυθμό... Και ακόμα και εάν θα υπάρξουν προβλήματα, παρεξηγήσεις και παρατράγουδα, απλά θα χωρίσουμε. Εσείς θα συνεχίσετε το πρόγραμμά σας και εμείς θα αυτοσχεδιάσουμε «καθοδόν». Δεν έχουμε απολύτως κανένα πρόβλημα να αυτοσχεδιάσουμε και να στρίψουμε για αλλού, ακόμα και στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Αντίθετα, τέτοιες τρελές αποφάσεις ήδη κάναμε πολλές στο παρελθόν. Για αυτό, μην ανησυχείς για εμάς, ας ξεκινήσουμε μαζί και εάν βγει ΟΚ, εάν όχι, πάλι καλά, θα χωρίσουμε φιλικά και καμία ζημιά...
Μπορεί αυτή η μεγαλοψυχία [εκατέρωθεν] να ήταν τελικά η καλή βάση. Ίσως και ο Θανάσης για μένα κάτι ήξερε, άκουσε και κατά κάποιο τρόπο δεν πάταγε σε τελείως άγνωστο έδαφος, λογικά θα είχε όμως φόβο για την γυναίκα μου.
Βέβαια, έκανε και μία πρόθυμη κίνηση. Η συζήτηση μας γινόταν κάπου στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου και αναχώρηση θα έπρεπε να γίνει 5. Αυγούστου. Αλλά εγώ με την Ελπίδα και με τα παιδιά θα φεύγαμε για εξοχικό στην Μάνη για μία εβδομάδα. Ο Θανάσης πήρε την Βάνα και ήρθαν με την μηχανή τους να μας επισκεφτούν. Οι γυναίκες μας μέχρι τότε ούτε καν μίλησαν στο τηλέφωνο. Για αυτό θυσίασε ένα σαββατοκύριακο και ήρθαν επίσκεψη, να «σπάσει ο πάγος» και να μην βλεπόμαστε για πρώτη φορά την ημέρα αναχώρησης. Και επειδή με πολύ ωραίο τρόπο, με τακτ και φιλική διάθεση και επειδή και οι δύο γυναίκες δεν είναι από εκείνες με τις ψηλές μύτες ενώ εμείς με τον Θανάση θαρρώ είμαστε και δύο gentleman και κατάλληλοι καταλύτες..... η χημική αντίδραση ένωσης ολοκληρώθηκε επιτυχώς.
Εγώ πετούσα σε πελάγη ευτυχίας. Είχαμε μπροστά μας μακρύ δρόμο, περίπου 8.000 χιλιομέτρων και εκτός από τον τελικό προορισμό, που ήταν τα Highlands της Σκωτίας είχαμε μπροστά μας και το Παρίσι. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο ιερό για έναν μηχανόβιο, γνωρίζετε την αίσθηση, όταν κάποιο μέρος σας αρέσει πολύ, αμέσως έχουμε το όνειρο, πόσο όμορφο θα ήταν, να περάσεις από το ίδιο μέρος ξανά, αλλά με την αγαπημένη σου μηχανή.
Πάντα, πριν από τόσο μεγάλο ταξίδι, που περιμένεις με τέτοια προσμονή ονειρεύεσαι, ότι όλα πρέπει να πάνε στην εντέλεια. Είναι δυνατόν να ξεκινήσεις χωρίς κάποιο νέο συμπλήρωμα είτε εξοπλισμού είτε ρούχου είτε αξεσουάρ? Και φυσικά όχι, απλά δίνεται η κατάλληλη αφορμή. Σίγουρα ταξίδι με την γυναίκα σου για 18 ημέρες είναι αρκετή αφορμή για γερό συμπλήρωμα. Ο Θανάσης έχει επάνω στις System 5 κράνη τοποθετημένο το ΒΤ της ενδοεπικοινωνίας BMW, όχι το πρώτο, το παλιό και μονοφωνικό, αλλά της δεύτερης γενιάς, που υποστηρίζει Bluetooth 2, άρα στερεοφωνική μουσική εγγυημένα. Όπως μου είπε ο Θανάσης, η αντοχή των μπαταριών πράγματι φτάνει τις δέκα ώρες, όσες υπόσχεται, αρκετά καλή αντοχή για ολόκληρη μοτοσικλετιστική ημέρα. Δεν ακούγεται πολύ δυνατά η μουσική σε μεγάλες ταχύτητες, όπου όμως η συνομιλία δεν επηρεάζεται καθόλου. Είναι άριστη η απόδοση στην ομιλία. Απλά, για μουσική πρέπει να είσαι σε επαρχιακό δίκτυο με χαλαρό ρυθμό, ενώ στην οτοστράδα ο θόρυβος από την ταχύτητα είναι τόσο μεγάλος, που δεν φτάνει η ένταση μουσικής. Τι δεν θα έκανα για την Ελπίδα για να έχει πιο ευχάριστο ταξίδι, μία και δεν βλέπει μπροστά τόσο καλά όσο ο οδηγός ή όσο στο αυτοκίνητο. Πριν το ταξίδι έλεγε, ότι είναι περιττό να το αγοράσω και εάν ήξερε και την τιμή, θα είναι ακόμα πιο αρνητική, αλλά αυτό το έκρυψα. Υπάρχει και κάτι άλλο. Εγώ έχω περίπου δύο χρόνια System 6 κράνος, σχεδόν από τότε, που βγήκε και είμαι πολύ ευχαριστημένος. Η Ελπίδα είχε περίπου εξαετίας ανοιγόμενο Shoei, όχι από τα ήσυχα κράνη. Είχαμε τότε ζεύγος, αλλά το δικό μου πια ήταν πολύ φθαρμένο και το αντικατέστησα με το νέο. Έτσι ήρθε πλήρωμα του χρόνου [και αφορμή...] να αγοραστεί και το δεύτερο το ίδιο κράνος. Τέλος, μου έλειπε δεύτερη τσάντα/σάκος της μαμάς, εκείνο το ασημένιο λουκάνικο με το αδιάβροχο φερμουάρ επάνω. Είχα ήδη ένα και με βόλεψε αφάνταστα και έτσι μου «ήταν τελείως απαραίτητο» να πάρω και το δεύτερο. Εν τω μεταξύ το μοντέλο ελαφρώς άλλαξε σχήμα, άρα δεν είναι ακριβώς ίδια, αλλά χαλάλι. Επιπλέον, μία και έχω τριπλέτα adve από την αρχή, πολλές φορές εκτίμησα την δυνατότητα με τους ιμάντες επάνω στις αλουμινένιες να δέσεις γρήγορα και σίγουρα είτε τις εσωτερικές τσάντες, κερδίζοντας χώρο μέσα στις βαλίτσες, είτε εύκολο και σίγουρο δέσιμο αυτών των τσαντών. Ο τρόπος είναι κατά την γνώμη μου ιδανικός, τόσο πρακτικός, που δεν το μετάνιωσα ποτέ. Έχω ήδη ταξιδέψει αρκετά και επιτρέψτε μου να είμαι «τεμπέλης». Τέτοια, θα πεις, λεπτομέρεια, όπως εύκολα να φορτώσεις ή να ξεφορτώσεις μπαγκάζια κυριολεκτικά με τέσσερεις κινήσεις και με τον ιμάντα να σιγουρέψεις τσάντα άλλοτε μισοάδεια και άλλοτε γεμάτη με την ίδια ευκολία και σιγουριά, χωρίς να ενοχλεί ποτέ τον συνεπιβάτη και πάντα να είσαι με βεβαιότητα αδιάβροχος ..... είναι μεγάλο πράγμα!
Αποφάσισα να πάρω και το tankbag μαζί με τις πλαϊνές του τσέπες, για να έχω άμεση πρόσβαση σε κάτι σαν τα αδιάβροχά μας και παρόμοια πράγματα πρώτης ανάγκης. Εάν θα προσθέσεις και επιβάτη και συνεπιβάτη, νομίζω, ότι τόσο φορτωμένη μηχανή δεν είχα ακόμα ποτέ και αυτό είναι το μεγάλο προτέρημα της ADV. Μεγάλο ρεζερβουάρ, άρα μεγάλη αυτονομία ακόμα με μεγάλες ταχύτητες στην οτοστράδα εξασφαλίζει υψηλό μέσο όρο ταχύτητας, κάτι το αναγκαίο σε μετακινήσεις αρκετών εκατοντάδων χιλιομέτρων κάθε μέρα. Η δυνατότητα να πάρεις μαζί αρκετά πράγματα, αφού δεν κουβαλάμε κάμπινγκ εξοπλισμό επιτρέπει να ξεκινάς από καυτό καλοκαίρι νότου Ευρώπης και να φτάνεις αρκετά βόρια, έχοντας πάντα την κατάλληλη ένδυση. Εγώ για παράδειγμα ταξίδεψα με Rukka Air Vantage, το οποίο είναι απόλυτα διαπερατό σαν καλοκαιρινό, αλλά όπου με προσθήκη εσωτερικής επένδυσης goretex με outlast [τεχνολογία προσαρμογής του υφάσματος σε διάφορες θερμοκρασίες μεγαλώνοντας ή μικραίνοντας οπές στο ύφασμα και έτσι να γίνεται πιο «χονδρό» ή πιο «ψηλό»] και μάλιστα με δυνατότητα να φουσκώσεις, προσθέτοντας και αέρα ως επιπλέων μόνωση ήμουν μία χαρά, απλά έβγαλα στην Ευρώπη την επένδυση από την βαλίτσα. Η Ελπίδα αντίθετα ξεκίνησε με καλοκαιρινό μπουφάν και αργότερα το άλλαξε με ένα πιο χειμερινό, που επιστρατεύτηκε από την βαλίτσα επίσης. Μόνο γόβες τις απαγόρευσα. Τα υπόλοιπα μοτοσικλετιστικά τα είχαμε από παλαιότερα. Απλά την ανάγκασα να αγοράσει εκείνα τα outdoor goretex ελαφρά σπορτεξάκια [εγώ ήδη έχω και τα χρησιμοποιώ και ως après ski], και τα θεωρώ μεγάλη εφεύρεση και ευκολία τελευταίων ετών. Και επειδή, κακά τα αστεία, πραγματικά σμόκιν δεν πήρα μαζί, το τζινάκι με τέτοιο παπουτσάκι είναι η καλύτερος συνδυασμός. Ούτε ιδρώνεις μέσα ούτε και σε νοιάζει, εάν βρέχει ή όχι.
Όπως πλησίαζε ημέρα αναχώρησης, σταδιακά μελετούσα το πρόγραμμα, όπως το ετοίμασε ο Θανάσης. Το μοναδικό πρόβλημα φαινόταν να είναι ο απόπλους και μη εύρεση καμπίνας για εμάς. Θα μπορούσαμε και κατάστρωμα, αλλά επειδή βγαίνοντας από το καράβι είχαμε σκοπό να κάνουμε πολλά χιλιόμετρα και πολύ γρήγορα, ήταν φρόνιμο να είμαστε ξεκούραστοι. Ο Θανάσης είχε κλείσει από καιρό, αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να βρούμε. Προθυμοποιήθηκε βέβαια, ότι εάν χρειαστεί, θα κοιμηθεί στο πλάι σε ένα κρεβάτι μαζί με την Βάνα και εμείς στο δεύτερο κρεβάτι, φτάνει να έχουμε εισιτήρια να μπούμε, εμείς έστω και με αυτήν την λύση κάπως ηρεμήσαμε. Τελικά, χάριν σε γνωριμίες, που έχει ο Θανάσης ως «κοντοΠατρινός», βρέθηκε μία τετράκλινη καμπίνα, εμείς αγοράσαμε, ο Θανάσης άλλαξε εισιτήρια και όλα ΟΚ. Όλη η συμπεριφορά του/τους στα μεϊλ που ανταλλάζαμε όσον αφορά στα διάφορα της προετοιμασίας, όπως και στα τηλέφωνα και λόγω της προθυμίας του να στερηθεί την άνεση της καμπίνας και να μοιραστούμε το ζόρι, παραχωρώντας ένα κρεβάτι, όλα αυτά μας έδειχναν, ότι θα είναι καλή παρέα τα παιδιά. Και όταν συζητούν δύο ήδη ταξιδεμένοι, τα ξέρετε, η συνεννόηση είναι άμεση, γρήγορη και εύκολη, γιατί μιλάτε με την ίδια γλώσσα, με τις ίδιες περίπου εμπειρίες και είστε εξ’ αρχής στο ίδιο μήκος κύματος. Απλό!
Έρχεται σιγά σιγά εκείνη η ημέρα, που είναι η τελευταία. Εκείνη η ικανοποίηση, ότι όλα είναι μαζεμένα, ότι θα φύγετε, εκείνη η ώρα, που πολλές μέρες πριν την σκέφτεστε πριν τον ύπνο. Πως φεύγετε για την Πάτρα, πως ξεκινάτε από την Ανκόνα, πως περνάτε τις καλοκαιρινές Άλπεις, πως..... εκείνη η ημέρα έρχεται. Όπως πάντα όταν αναχωρώ από την Πάτρα μεσημέρι, πάω πρώτα για λίγο στην πρωινή δουλειά και φεύγω με δίωρη άδεια λίγο νωρίτερα, προκειμένου, να μην παίρνω και άλλη ημέρα άδειας. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι έρχομαι συνήθως κατά τις 10.30 και με την γλώσσα απέξω σπίτι και έχω το πολύ ένα μισάωρο να κουμπώσω βαλίτσες και τσάντες, να κάνω γρήγορο ντους και να φύγουμε το αργότερο 11.00, έχοντας όμως για πάνω από 250χλμ [από το σπίτι μου] λίγο παραπάνω από δίωρο. Εφικτό μεν, δεν πρέπει όμως απολύτως τίποτε να πάει στραβά δε! Ούτε έργα στο δρόμο, ούτε μποτιλιάρισμα, ούτε καν να πάθεις λάστιχο. Για αυτό φέτος αποφασίσαμε να το κάνουμε διαφορετικά. Ξεκίνησα για δουλειά λίγο νωρίτερα, πέρασα από το ιδιωτικό γραφείο, άφησα εκεί τις βαλίτσες, άλλαξα σε τζιν και πήγα στην Δουλειά. Η Ελπίδα έφτασε με την ησυχία της αργότερα με το λεωφορείο και με περίμενε στο γραφείο. Εκεί έφτασα γρηγορότερα από 10.30, άλλαξα, φόρτωσα και φύγαμε αρκετά πριν τις 11.00 από μέσα από την Αθήνα, δηλαδή απλά 200χλμ για σχεδόν τρίωρο. Δεν θέλαμε τίποτε να αφήσουμε σε τύχη, δεν ταξιδεύουμε μόνοι μας.
Μοναδικό μας πρόβλημα στο δρόμο ήταν το νέο κράνος της Ελπίδας. Μετά από μερικές δεκάδες χιλιόμετρα κοκκίνισε το μέτωπο από την πίεση του αφρώδους υλικού που δεν πρόλαβε να προσαρμοστεί. Έπρεπε να αλλάζουμε κατά διαστήματα τα κράνη μας, να ανακουφιστεί με το δικό μου, άνετο πια. Ευτυχώς αυτή η δυσκολία ήταν μόνο μία μέρα, την πρώτη. Μετά δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα. Μου θύμισε όμως, ότι το παιδικό λάθος έχω ξανά κάνει εγώ. Κάποτε με το Enduro κράνος στο Ιράν και με το ίδιο το System 6, όταν πήγα με νέο κράνος τότε Ιταλία. Να είστε προσεκτικοί και να μην ξεκινάτε ένα ταξίδι με εντελώς νέο κράνος. Καλύτερα μερικές ημέρες πριν να ανοίξει, έστω σπίτι-δουλειά. Θα βοηθήσει.
Τον Θανάση με την Βάνα τον συναντήσαμε στην εθνική στο ύψος του Ρίου και άμεσα πήγαμε στο λιμάνι. Επί τούτου αρκετά νωρίς, γιατί το λιμάνι μόλις μεταφέρθηκε στην νέα του θέση, νότια της πόλης. Γνωρίζουμε όλοι οι Έλληνες, ότι όταν κάτι στην πατρίδα μας ξεκινά, πολλές φορές δεν λειτουργεί καλά και υπάρχουν καθυστερήσεις. Δεν ξέραμε, σε σχέση με το παλιό γνώριμο τρόπο στο παλιό λιμάνι, που είναι τσεκιν, που το ένα, που το άλλο. Ο Θανάσης κάλεσε και ένα φιλικό ζευγάρι να μας ξεπροβοδίσουν, να κάνουμε μερικές φωτογραφίες. Τότε ακόμα δεν ήξερα ότι ο Θανάσης είναι ..... «φωτολάγνος», χαχαχα....
Ο απόπλους δεν άργησε, παρόλο που το πλοίο ήταν τελείως γεμάτο. Οι γνωριμίες του Θανάση αλλά και το επικοινωνιακό του στιλ μας εξασφάλισαν προνομιακή θέση μπροστά στην πόρτα, στα πλάγια, προκειμένου να φεύγουμε σχεδόν πρώτοι όταν θα φτάσουμε Ανκόνα. Εξασφαλίσαμε τις μηχανές, δέσαμε και ανεβαίνουμε επάνω, λουσμένοι στον ιδρώτα. Είναι Πέμπτη, 5. Αυγούστου και σίγουρα καύσωνας, είμαστε στο καλοκαίρι και στην Ελλάδα και σε μη κλιματιζόμενα μέρη του πλοίου, όπως γκαράζ, πρώτες σκάλες είναι καυτός αέρας. Γρήγορο ντους και γρήγορα μαζευόμαστε στην καφετέρια για το απόπλου. Ποτέ δεν χάνω και σε κάθε ταξιδιωτικό ίσως το αναφέρω. Όχι, δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι, απλά το περνάω πάντα τόσο έντονα. Μέχρι εκείνη την ώρα είσαι κάπως σε κατάσταση στρες, φοβούμενοι, όλα να «κάτσουν» όπως πρέπει. Περίπου όπως όταν φεύγετε με αεροπλάνο. Μάλλον δεν αισθάνεστε τόσο την αναχώρηση από το σπίτι, όπως αναχώρηση του αεροπλάνου. Και όταν εξαρτιέστε από αεροπλάνο, πλοίο, τραίνο κ.ο.κ., πάντα έχετε ένα άγχος, γιατί μία απρόβλεπτη κατάσταση, ακόμα και ένα χαζό λάστιχο ή μποτιλιάρισμα σας τρομάζει μόνο με την σκέψη. Όταν όμως είσαι μέσα στο πλοίο, στην καφετέρια με το φραπέ ή φρέντο, ξέρετε, ότι τίποτε δεν σας σταματήσει, ότι το ταξίδι ξεκινά πραγματικά.
Αφήνουμε το λιμάνι στις δυόμιση, υποτίθεται ότι στην Ανκόνα θα φτάναμε περίπου στις ένδεκα το πρωί. Αλλά ποτέ δεν ισχύει. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των αντίπαλων εταιριών τους αναγκάζει να υπόσχονται 20-21 ώρες, αλλά δεν το τηρούν. Όχι ότι είναι ανέφικτο, απλά θα ήταν με τίμημα αρκετής κατανάλωσης επιπλέον και αυτό απλά δεν συμφέρει. Όταν στην προβλεπόμενη ώρα ήδη ο πελάτης βλέπει το λιμάνι, δεν γκρινιάζει. Άσχετο, εάν θα χρειαστείτε και άλλη μία ώρα να φτάσετε λιμάνι και άλλη μισή να γυρίσει και να δέσει και ανοίξουν πόρτες. Μετά θέλετε περίπου μισή ώρα για να ξεμπλέξετε από το λιμάνι, την πόλη και να φτάσετε στην αρχή της οτοστράδας. Και εάν είστε κάπου βαθιά, κλεισμένοι στο γκαράζ, εκτός από το περίμενε σας περιμένει άγρια ζέστη και είστε πτώμα με το που βγείτε και θέλετε σε λίγο παύση. Όλα αυτά για εμάς είναι σήμερα σημαντικά, διότι εάν σκεφτεί κανείς, ότι θα ξεκινάμε «καθαρά» στην οτοστράδα περίπου στις μία και μας περιμένει όχι μόνο η ετάπ των 756χλμ, αλλά και επειδή θέλουμε να φτάσουμε στην Γενεύη νωρίς, για να αξίζει περιηγηθούμε μέσα στην πόλη. Αρκετά αισιόδοξο σχέδιο, θα έλεγα. Ταχύτητα στην εθνική? Πρώτα θα υπενθυμίσω, ότι έχω τριπλέτα βαλιτσών, δύο τσάντες γεμάτες επάνω στις πλαϊνές και tankbag με πλαϊνές τσέπες αρκετά φαρδιές επάνω στο ήδη φαρδύ ρεζερβουάρ της adve – άρα όχι μονάχα μαστόδοντα, αλλά παχύσαρκου μαστόδοντα, που μόλις παραέφαγε λαίμαργα και βογκάει και κρατάει την κοιλιά του. Εγώ από μόνος μου θα επέλεγα ταχύτητα μεταξύ 140-160χλμ/ω, ανάλογα το τερέν και τις απαιτήσεις προσπελάσεων κτλ. , με το σκεπτικό να βρω χρυσή τομή μεταξύ κατανάλωσης και κόπωσης της μηχανής και ταυτόχρονα ανάγκης για σχετικά υψηλό μέσο όρο ταχύτητας, που οπωσδήποτε πρέπει να φτάσει τουλάχιστον 100χλμ/ω μαζί με τις στάσεις. Πρέπει να το καταφέρουμε, για να έχει νόημα ο περίπατος στην Γενεύη. Για αυτό επιλέξαμε μία μικρή πόλη στα προάστια Γενεύης, καθώς την προσεγγίζουμε, ώστε απλά τα φρεσκαριστούμε και να συνεχίσουμε ανανεωμένοι προς την πόλη. Και έχει και άλλο πλεονέκτημα. Το προάστιο βρίσκεται ακόμα στην γαλλική πλευρά, άρα με γαλλικές και όχι ελβετικές τιμές. Από το κέντρο σύνολο δέκα χιλιόμετρα, ακριβώς δίπλα στην εθνική. Annemasse είναι το όνομα της πόλης και το ξενοδοχείο σούπερ για αυτά που ζητούσαμε, ακριβώς επάνω σε πλατεία και με 50 Ευρώ το δίκλινο. Not bad!
Όμως μόλις ξεκινήσαμε την οτοστράδα, ο ρυθμός σταδιακά ανέβαινε και σε μισή ώρα είμαστε ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά. Κρατούσαμε σταθερά τα 160 και στις προσπελάσεις ή κατηφόρες αμέσως φτάναμε τα 180. Ήξερα, ότι αυτό αναπόφευκτα θα σημαίνει άλλα 2-3 λίτρα σε κάθε εκατό χιλιόμετρα, αλλά είδα, ότι ο Θανάσης προτιμά περισσότερο αυτόν τον λίγο πιο γρήγορο ρυθμό και προσαρμόστηκα. Η αρχή της οτοστράδας είναι αδιάφορη με που και που κανένα τούνελ και λίγες στροφές και ανηφόρες και κατηφόρες. Αργότερα, όπως πλησιάζεις την Μπολόνια, γίνεται πληκτικό. Αλλά αυτό το ξέρουμε, περάσαμε από εκεί όλοι πια τόσες φορές, είτε με αυτοκίνητο είτε με μηχανή, είναι ένα αναγκαίο κακό. Τουλάχιστον στην Ιταλία δεν μετράνε στην εθνική και σβέλτος ρυθμός μας βοηθά να κρατηθούμε φρέσκοι. Και τα χιλιόμετρα μειώνονται ανάλογα γρήγορα.
Κάπου γεμίζουμε και πίνουμε εσπρεσάκι. Ήδη περιμένουμε με προσμονή Άλπεις, όπως θα τις περνάμε στην περιοχή Aosta και θα περάσουμε από το τούνελ του Mont Blanc.
Στην Piacenza είναι μεγάλο σταυροδρόμι, εκείνη ώρα είναι μπροστά ο Θανάσης και στρίβει για να πάρει δρόμο μέσο Alessandria, ενώ εμένα μου δείχνει το GPS, ότι θα έπρεπε να κρατηθούμε ευθεία ακόμα για Μιλάνο. Αλλά φυσικά τον ακολουθώ και σε λίγο [για τις ερωτηματικές χειρονομίες μου] που δείχνει, ότι κατά το δικό του μηχάνημα πάει σωστά. Δεν χρειάζεται να αναφέρω, ότι τελικό προορισμό είχαμε το ίδιο. Απλά, δύο διαφορετικά Garmin [το δικό μου 278C και το δικό του Zumo], με προφανώς δύο διαφορετικές εκδόσεις χαρτών επέλεξαν δύο διαφορετικούς δρόμους. Όπως σε λίγο φάνηκε, και οι δύο επιλογές ήταν εξίσου σωστές με ελάχιστη διαφορά στους χρόνους και τα χιλιόμετρα.
Όσον αφορά τo GPS και τον χειρισμό του, καθώς και προγραμματισμό σε κονσόλα, πιστεύω, ότι είμαι λίγο πιο μπροστά από τον Θανάση για δύο λόγους. Καταρχήν χρειάστηκε να μάθω ένα πολύ πιο δύστροπο μηχάνημα, το παλιό και καλό [και σε ορισμένες περιπτώσεις αναντικατάστατο] 278C,ενώ ο Θανάσης έχει ένα Zumo. Αυτό με ανάγκασε να κατανοήσω πλήρως το χειρισμό, γιατί απλά στο 278C είσαι χαμένος, εάν δεν θα μπορέσεις να μάθεις το GPS καλά. Ο άλλος λόγος είναι, ότι δουλεύω το mapsource, άρα είμαι πολύ άνετος στο σχεδιασμό διαδρομών, off-road tracks, καταγραφή τους κτλ., κάτι που ο Θανάσης δεν χρειάζεται γιατί δεν κάνει χώμα και κυρίως διότι το κατά τα άλλα πολύ καλό του ταξιδιωτικό λάπτοπ δεν υποστηρίζει το mapsource. Είναι ένα εξαιρετικό μηχάνημα, νομίζω με 12’ ή 13’ και κυρίως έως εξάωρη αντοχή μπαταρίας, αλλά έχει κάποια διαφορετική ίσως έκδοση ΧΡ, γιατί δεν μπορεί να κάνει εγκατάσταση του mapsource ούτε μέσο διάφορων κόλπων και παρακάμψεων. No way! Κρίμα, γιατί σίγουρα διευκολύνει, ενώ να προγραμματίσεις ολόκληρη την άδεια, όλες τις διαδρομές μέσα από το GPS είναι χρονοβόρο και βαρετό. Στο προκαταρκτικό προγραμματισμό κατά τύχη και οι δύο χρησιμοποιούμε το MS Autoroute, που με βολεύει από την έκδοση ’98, που το είδα για πρώτη φορά. Για να δεις γρήγορα τι καταφέρνεις να κάνεις μέσα σε συγκεκριμένες ημέρες [εύκολο ρυθμίζεις ώρες αναχώρησης και τέλους της ημέρας, μέση ταχύτητα και άλλους παραμέτρους] και βγάζεις πανεύκολα πρόχειρο συμπέρασμα για το πρόγραμμα. Με λίγο παραπάνω δυσκολία θα χειριστείς και το mapsource, και όταν είσαι έτοιμος, απλά κάνεις μεταφορά στην συσκευή. Για τις μεσαίες ανάγκες όμως του ασφάλτινου ταξιδιού το Zumo φτάνει και περισσεύει. Και μάλιστα είναι εύχρηστο, γρήγορο και έχει και δυνατότητα ενσωμάτωσης αρχείων για κάμερες κτλ., κάτι συχνά σωτήριο...
Όπως πλησιάζουμε στην Aosta, ήταν πιο εύθυμα. Η θερμοκρασία αρχίζει και σταδιακά πέφτει, και κυρίως, το περιβάλλον, η φύση είναι πανέμορφη. Ανεβαίνουμε όλο και πιο ψηλά για να προσεγγίσουμε το τούνελ του Mont Blanc. Η κίνηση ήδη αρκετή, αφού είναι Παρασκευή μεσημέρι και αρκετοί Ιταλοί ξεκινούν την άδειά τους.
Τα αυτοκίνητα έχουν αρκετή ουρά, κάτι που όμως δεν μας αφορά και προσπερνάμε. Το μόνο που λυπούμαστε είναι, ότι δεν μπορούμε να πληρώσουμε μόνο το ήμισυ του τιμήματος. Και πως αυτό? Διότι μέχρι τότε πληρώναμε στην Ιταλία μόνο μισή τιμή. Έχει η Ιταλία μισή τιμή? Δεν έχει, εμείς το κάναμε. Απλά στα διόδια επιλέγαμε το σημείο, όπου δεν έχει υπάλληλο και πληρώνεις με κάρτα. Είμαστε σταματημένοι δίπλα δίπλα, ένας πληρώνει και με το που σηκώνεται η μπάρα περνάμε ταυτόχρονα και οι δύο, σαν να είμαστε αυτοκίνητο. Δεν το θεωρώ σε καμία περίπτωση ηθική παράβαση. Το θεωρώ αυτοάμυνα, διότι είναι ανεπίτρεπτο, να πληρώνεις διόδια με την μηχανή ίσια με το αυτοκίνητο. Σε πολλά κράτη, μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα πληρώνεις τα διόδια – ορθώς – περίπου στο ήμισυ. Η φθορά που προκαλεί η μηχανή είναι σίγουρα μικρότερη σε σχέση με το αυτοκίνητο. Όπως και το μοίρασμα δαπάνης , στην μηχανή το πολύ διά δύο, στο αυτοκίνητο πιθανών και δια τέσσερα ή δια πέντε. Για αυτό, καλώς και πράτταμε. Και στην Γαλλία υπάρχει αυτός ο σωστός διαχωρισμός. Εμείς λοιπόν πληρώναμε στην Ιταλία κατά το «ελληνικόν» ή εάν θέλετε να μας κράξετε, υπεραμυνόμαστε, ότι πληρώναμε επίσης και κατά το «γαλλικόν».
Στο τούνελ ευτυχώς υπήρχε διαφορά στην τιμή, εάν θυμάμαι καλά πληρώσαμε 16 Ευρώ, ενώ τα αυτοκίνητα πληρώνουν 25 Ευρώ. Για λόγους ασφαλείας, υπάρχουν αυστηρές προδιαγραφές κίνησης στο τούνελ. Δεν εννοώ μόνο χαμηλή ταχύτητα 80χλμ/ω, όπως για παράδειγμα και στα τούνελ στη Αυστρία, αλλά και η μπάρα για αυτοκίνητο να προχωρήσει προς την σήραγγα δεν ανοίγει, εάν το προπορευόμενο αυτοκίνητο δεν απομακρύνθηκε επαρκώς. Όλοι φυσικά κρατούν τις αποστάσεις και ούτε κουβέντα για καμία παράβαση, γιατί το πρόστιμο είναι πάρα πολύ τσουχτερό, αλλά δεν έχει και νόημα, γιατί να προσπελάσεις έτσι και αλλιώς δεν μπορείς. Άρα κρατάς απόσταση και.... βαριέσαι.
Αυτό, η χαμηλή ταχύτητα είναι ένα θέμα για την μηχανή το καλοκαίρι. Καθώς προχωράμε μέσα στο τούνελ όλο και πιο βαθιά, τόσο ανεβαίνει η θερμοκρασία. Παρά τα συστήματα εξαέρωσης φτάσαμε αισίως 38 βαθμούς, παρά το ότι βρισκόμαστε ψηλά στις Άλπεις. Πίσω από την μεγάλη ζελατίνα και σε τέτοια μικρή ταχύτητα πρακτικά δεν υπάρχει κανένας στροβιλισμός και ζεσταίνεστε γρήγορα. Το άλλο ζήτημα είναι και το καυσαέριο, αισθητό στην μηχανή, γιατί στο αυτοκίνητο κάνεις απομόνωση και ανακύκλωση του αέρα, αλλά στην μηχανή το αναπνέεις. Έτσι πάει όλα τα ουκ ολίγα χιλιόμετρα, κάτι το δύσκολο για ελληνική ιδιοσυγκρασία. Τουλάχιστον λίγο «παίζαμε», αλληλο-φωτογραφίζοντας. Εάν μας οι ελεγκτές είδαν στις οθόνες τους και μας συγχώρεσαν ή και διασκέδασαν βλέποντάς μας δεν ξέρω, πάντως οι Γάλλοι, όπου φτάναμε δεν φυμίζονται για ελαστικότητα της αστυνομίας, αλλά εμάς δεν μας σταμάτησε κανείς, ίσως να είχαμε τύχη.
Το υπόλοιπο μέχρι το Annemasse πέρασε όχι μόνο με καλά κέφια, αλλά διασκεδάζοντας επάνω σε εκπληκτικό δρόμο μέσα από απολαυστική φύση/ διαδρομή. Το ότι και χαρούμενοι από την διαδρομή είμαστε, αλλά και διατηρούμε υψηλό ρυθμό και τα χιλιόμετρα κατεβαίνουν το χαμόγελο διευρύνεται. Η ενδοεπικοινωνία λειτουργεί άψογα, η καθαρότητα ομιλίας με 180χλμ/ω είναι απίστευτη. Στην Γαλλία, μία και δεν περνάγαμε συχνά από διόδια, δεν γνωρίζαμε, ότι η κανονική πληρωμή για τις μηχανές είναι, όπως στην Ελλάδα μισή [δεν πέρασα Γαλλία ποτέ με μηχανή] και πληρώναμε «αλά ιταλικά», δηλαδή πλάι ένας στον άλλον και πληρώναμε, εν αγνοία μας γελοία ποσά. Για την άμυνα μας ξανά λέω, ότι δεν καταλάβαμε αμέσως, για αυτό! Αλλά και τίμια και υπεύθυνα δηλώνω, ότι εξακολουθούμε να το κάνουμε και αργότερα, όταν ήδη καταλάβαμε....:p
Σε όλη την διάρκεια της πρώτης μας ημέρας διαπίστωνα, ότι ο Θανάσης είναι πολύ καλός οδηγός, γρήγορος, αλλά συνειδητοποιημένος και οδηγεί με ασφάλεια. Είναι ψύχραιμος, προβλέπει και έχει και σωστά και γρήγορα αντανακλαστικά, όταν χρειάζεται. Αλλάζαμε μπροστά συνεχώς, δίνοντας μεγαλόψυχα προτεραιότητα ένας στον άλλο. Συνεργασία με μία λέξη απόλυτα αρμονική, τα κορίτσια απασχολούνταν με τις φωτογραφίες εν κινήσει. Η Βάνα είναι γνωστή από προηγούμενα ταξιδιωτικά ως δεινός φωτογράφος, αλλά εδώ θα την «προδώσω». Η αλεπουδίτσα απλά «πυροβολεί αδιακρίτως» και έτσι πετυχαίνει και μερικά απίστευτα στιγμιότυπα. Τα άλλα, δεν βαριέσαι, σήμερα πια δεν πληρώνουμε φιλμ για εμφάνιση, άρα ... χαλάλι. Σε αγαπώ Βάνα, μην θυμώνεις!!!! Το ίδιο έκανε και η Ελπίδα και έτσι, όλες μαζί φωτογραφίες στο τέλος του ταξιδιού έφτασαν αστρονομικό αριθμό.
Έτσι, συγχρονισμένα και άνετα πορευτήκαμε την πρώτη ημέρα, άνετα και γρήγορα συνάμα. Δεν αντέχω εύκολα αργοπορίες. Ξέρετε, όταν φεύγετε από τον καφέ στην οτοστράδα και εμείς με την Ελπίδα ήδη καβαλάμε ντυμένοι και έτοιμοι την μηχανή και ακριβώς εκείνη την στιγμή κάποιος αποφασίζει να πάει τουαλέτα, ένας άλλον , ότι θέλει να βγάλει άλλο ένα φούτερ από την μπαγκαζιέρα και παρόμοια άμυαλα...Σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να τύχει σε κάθε έναν, και σε εμάς, αλλά μέσα από διαδρομή 750 χλμ πια καταλαβαίνεις, τι είναι το σταθερό ως ταξιδιωτικές συνήθειες του άλλου ζευγαριού και τι εξαίρεση. Όπως και ήδη επεσήμανα, Ο Θανάσης με την Βάνα είναι έμπειροι ταξιδιώτες και δεν έχουν αυτούς τους «νεκρούς» χρόνους. Με λογική, σβέλτα, εξοικονομώντας χρόνο, όπου δεν πονάει, αλλά ανεβάζει την παραγωγικότητα. Όποιος από εσάς συχνά ταξιδεύει με άλλο ζευγάρι, ξέρει σε τι αναφέρομαι. Οι κυρίες πάνε τουαλέτα, αλλά ένας από τους κύριους ήδη στέκεται στην ουρά και φροντίζει για κα καφεδάκια. Και κάποιο snack. Εάν όμως οι άνδρες πρέπει πρώτα να φουλάρουν, τα ίδια τα φροντίζει κάποια από τις κοπέλες. Κανένας από εμάς δεν είναι τεμπέλης, κανένας δεν έχει μύτη ψηλά και συνεργαζόμαστε αρμονικά. Μπορεί να φανεί εκ πρώτης ασήμαντο, αλλά είναι εξαιρετικής αποδοτικότητας. Σκεφτείτε μόνο, πόση απόσταση θα διανύσει μία νταλίκα σε πέντε λεπτά, σε απλό «pit stop» για βενζίνη και πόσο χρόνο θα χρειαστείτε, να ξανά περάσετε το αργό αυτό όχημα. Άρα, μετράει και να χάνεις χρόνο άσκοπα μειώνει αισθητά μέσο όρο ταχύτητας.
Στο Annemasse δεν φτάσαμε απλά και μόνο με το φως της ημέρας, άλλα σε άψογο χρόνο, λίγο μετά τις επτά και μισή. Εάν ξεκινάς στις μία το μεσημέρι στην εθνική στην Ανκόνα, δεν είναι κακή επίδοση να είσαι στις επτά και μισή 750χλμ βορειότερα, μαζί με τις στάσεις, το τούνελ και την κίνηση στους δρόμους Παρασκευής απόγευμα.
Στην ρεσεψιόν ο Γάλλος αλγερινής καταγωγής παίνευε τις μοτοσικλέτες μας και το ότι είμαστε από μακριά και πάμε μακριά. Στην τιμή δωρεάν ιντερνέτ ως δώρο. Γρήγορα στο δωμάτιο, και σε μισή ώρα πάλι κάτω στις μηχανές για εξερεύνηση της Γενεύης. Ξεκινάμε ξαλαφρωμένοι και φρέσκοι μόνο με το τζινάκι και σπορτεξάκι για την πόλη. Οι βαλίτσες είναι στο δωμάτιο, προκειμένου να αναδιοργανωθούν οι αποσκευές μας, γιατί παρά το ζεστό βράδυ που βρίσκουμε στην Γενεύη, την νότια Ευρώπη την αφήσαμε πίσω μας και για αύριο η πρόβλεψη στο δρόμο για το Παρίσι είναι χειρότερη, άρα ετοιμάζουμε τα goretex, τα άλλα μπλουζάκια, το άλλο μπουφάν για την Ελπίδα.
Δεν επιστρέφουμε από το Annemasse στην εθνική, αλλά ακολουθούμε το άμεσο δρόμο, μέσα από τα προάστια μέσο GPS, το οποίο μας πάει αδιαπραγμάτευτα κατευθείαν στο κέντρο της πόλης. Περνάμε τα παλιά φυλάκια συνοριακού σταθμού μίας παλιάς εποχής. Η Ενωμένη Ευρώπη μόνο σε κάποια σημεία υπενθυμίζει τις παλιές εποχές ξεχωριστών κρατών.
Μέσα στο κέντρο φτάσαμε ακόμα με το φως της ημέρας, λογικό, είναι καλοκαίρι, για να γνωριστούμε λίγο με την πόλη, Κατά σύμπτωση στην πόλη είχανε γιορτή. Στην όχθη του ποταμού, κάτι μεταξύ Oktoberfest σε μικρογραφία, προωθητικής καμπάνιας κυρίως ασιατικών ταξιδιωτικών γραφείων και προορισμών, rock stage, πανηγύρι με πραμάτεια μαζί. Χωρίς εισιτήριο. Και τιμές όχι μόνο λογικές για Ελβετία, λαϊκές θα έλεγα, σίγουρα φτηνότερες από την Ελλάδα της κρίσης. Περνάμε λίγο από μέσα, χαζεύουμε τα διάφορα. Η μπάντα νεαρών παίζει με εκπληκτική εκτέλεση Bad Company.
Διάφορες μπίρες, κάτι δοκιμάζουμε, λίγο αστειεύουμε με τα ασιατικά και αφού πια το σούρουπο παραχώρησε την θέση στο σκοτάδι, βγαίνουμε έξω, να βρούμε κάτι να φάμε. Περιφερόμαστε αρκετή ώρα πρώτα, ψάχνοντας κάτι να μας αρέσει, γιατί είμαστε από το πρωί πρακτικά νηστικοί. Τελικά καταλήγουμε σε ένα δρόμο με δύο καλές επιλογές . Το ένα με εκλεκτά εδέσματα στην σάλα σε κοινή θέα, διάφορες σαλάτες, περιποιημένα και σίγουρα νόστιμες λιχουδιές. Κόσμος? Μισό μαγαζί Παρασκευή βράδυ. Ακριβώς απέναντι ένα μείγμα Tex-mex και αμερικάνικου steak house. Η πείνα και διαφορά ελβετικής προσέγγισης ως προς την τιμή ενάντια στο σίγουρο και μεστό κρέας με τιμές tex-mex/αμερικάνικες, δηλαδή κοντά μισές και γεμάτο ζωή το αμερικάνικο. Η επιλογή εύκολη, φτηνότερη, εύπεπτη, νεανικό προσωπικό [ο σερβιτόρος ράστα αλά reggae κάτω από τους ώμους και παντελόνι κάτωθεν του σημείου, που κανονικά τελειώνει το κοντό παντελονάκι και βασικά ντυμένος σε μποξεράκι], επιλογές από μπίρες. Έχουμε εμπειρία από ελβετικές τιμές εστιατορίων, που με εκατό ευρώ τα τέσσερα άτομα δεν συνήθως δεν χωράνε και φεύγουνε και νηστικά. Εμείς δεν θέλαμε να ξε-ελβετο-ξε-ξεφραγκιαστούμε από την πρώτη βραδιά, γιατί κάπως ψάχναμε μέρος κατάλληλο όχι μόνο να φας, αλλά και να κάτσεις λίγο μετά, για να μοιραστείς εντυπώσεις από την πρώτη ημέρα. Μια ανακεφαλαίωση. Να συζητήσουμε, που σε ένα παμπ κάνεις εύκολα με μία μπύρα δεν είσαι περίεργος. Σε εστιατόριο Ευρώπης όμως, όπου τα πιάτα εξαφανίζουν αμέσως μόλις τα αδειάζεις σημαίνει, ότι στο τέλος έμεινες με άδειο τραπέζι [χωρίς νέα ή τελειωμένα φαγητά, άντε με υπόλοιπο κρασί ή μπίρας και απλά δεν συνηθίζεται καθίσεις για το υπόλοιπο της βραδιάς, ακόμα και να είναι μισοάδειο το μαγαζί.
Άρα, ένα μεγάλο T-bone, Schnitzel, BBQ ribs και άλλες κλασικές ανδρικές λιχουδιές μετά από όλη την μέρα με κανένα μικρό junk ή snack το χρειαζόμασταν.
Όπως γεμίζαμε τα στομάχια, χαλαρώναμε όλο και περισσότερο και κουβέντα άνοιγε άνετα. Η Βάνα αποδεικνύεται ένας εύθυμος άνθρωπος, είμαστε μαζί της όλο γέλια αλλά και ο Θανάσης δεν πήγε πίσω. Φτάνουμε σε κάποιο μικρό ξεκαθάρισμα ημερήσιων μεταξύ μας λογαριασμών, γιατί τα διόδια Ιταλίας με την μισή τιμή τα φόρτωνε συνήθως ο Θανάσης στην κάρτα του, αλλού κάποιες δαπάνες εμείς, άλλα λιγότερες. Μετά μπαίνουμε στ ελβετικό φράγκο, χαμός. Ότι πρέπει για τις γυναίκες, που εάν δεν έχουν την απαραίτητη υπομονή, άνεση στην συμπεριφορά κάτι πολύ εύκολο να υπάρχουν μικρό [στην αρχή ταξιδιού] ή και μεγαλο [όπως προχωράνε ημέρες] παρεξηγήσεις. Εδώ όπως έχουμε ανωτερότητα στην συμπεριφορά εκατέρωθεν, γέλιο και καλά λογιστικά την Βάνας, άρα όλα περνάνε άμεσα, άνετα και με γέλιο. Και χρειάστηκε μέσα στο ταξίδι να γίνει άπειρες φορές, γιατί εκτός από κοινές αγορές υπήρχαν και πολλές φορές, που χωρίζαμε άνδρες αλλού και γυναίκες αλλού και εγώ συνήθως δεν κρατώ για λόγους ασφαλείας πολλά λεφτά επάνω μου [όχι λόγω σπαταλών, αλλά όποιος έχει διαβάσει προηγούμενα μου ταξιδιωτικά, ξέρει, ότι μα τα διαβατήρια και τα πορτοφόλια έχω ένα θεματάκι, καμιά φορά τα ξεχνάω και κτλ. Οπότε με στέλνει η Ελπίδα συνήθως σαν μαθητή δευτέρας λυκείου με χαρτζιλίκι και μου λέει που μου βάζει τα λεφτά και το εμπεδώνει και στον Θανάση, να με προσέχει. Άλλα εδώ, στην Γενεύη την πρώτη βραδιά ήδη φαίνετε, ότι δεν θα υπάρξει θέμα σε αυτά. Μεγαλοπρεπώς τα μετράνε, με γέλιο και τίμια. Τι καλύτερο. Ο Θανάσης γενικά αρκετά χαλαρότερος, όχι ότι ήταν κακόκεφος στο δρόμο, αλλά εμφανώς ανακουφισμένος, ότι δηλωμένη εχθρός και ΜΗ-μηχανόβια Ελπίδα είναι τελικά ανθεκτική.
Αυτό το γράφω για εσάς, ακόμα ελεύθερους οδηγούς. Μη πιστέψετε προγαμιαίες υποσχέσεις. Ναι αγάπη μου Γιώργο, Πέτρο, Γιάννη, πολύ μου αρέσει η μηχανή και πώς σε συνοδεύω, θα σε ακολουθήσω για πάντα. Όταν το πουλάκι το πιάνουνε, ωραία του τραγουδάνε. Αλλά μόλις κλείνει η πόρτα του κλουβιού, αλλάζει η κουβέντα. Εν μέρει διαξιολογημένα, τα παιδιά που θα έρθουν αλλάζουν και τα δεδομένα, αλλά ακόμα εκεί μου θα υπήρχε μία καλή λύση για φύλαγμα των παιδιών, οι γυναίκες επί το πλείστων δεν ακολουθούν. Ρωτήστε για εμπειρίες τους πανδρεμένους και κάντε στατιστική.
Με την Ελπίδα είναι αλλιώς τα πράγματα . Γνωρίζω ότι είναι με άνεση ικανή να αντέχει όλες τις υποχρεώσεις σε ρουχισμό και κακουχίες τις μηχανής, αλλά από την άλλη δεν υπάρχει λόγος να την πιέζω σε κάτι, που δεν προτιμάει. Παρόλα αυτά, κατά καιρούς «μου κάθεται :D» επειδή με αγαπάει και απλά το κάνει για μένα. Αλλά όταν θα το κάνει, βάζει κάτω πολλές δηλωμένες μοτο-συντρόφισσες, και ας δηλώνει μη-μηχανόβια. Η Βάνα έχει επίσης αντοχή, απλά είναι λιγάκι κρυουλιάρα, κάτι που αποδίδω εγώ ιατρικώς στην λεπτή κατασκευή [με γυμναστήριο] αλλά χωρίς ίχνος λίπους, ενώ ο Θανάσης το προσεγγίζει ηλεκτρολογικά και εντοπίζει το πρόβλημα στον χαλασμένο τις θερμοστάτη. Η Βάνα με τον άνδρα τις είναι ζευγάρι που αλληλοσυμπληρώνεται μία χαρά και την εκτιμώ όσο περνάνε ώρες και την γνωρίζω καλύτερα όλο και περισσότερο. Αργότερα αναπτύξαμε μία ιδιαίτερη σχέση, θα έλεγα, γιατί σε πολλά θέματα, θα έλεγα, συμφωνήσαμε περισσότερο από με τους συντρόφους μας. Στο Λονδίνο σε ένα παμπ πήραμε μαζί μία μερίδα φαγητό, γιατί τόσο είχαμε όρεξη και την μοιραζόμαστε άνετα, καταλαβαίνετε λοιπόν. Άρα δεν υπήρχε ποτέ ποτέ κανένα ζήτημα αντιπάθειας, απλά σίγουρα υπήρχε άγχος και του Θανάση και της Βάνας, πόσο εμείς και κυρίως η μη-μηχανόβια Ελπίδα θα μπορέσει στην πράξη να ακολουθήσει πράγματι να μας ακολουθήσει χωρίς προβλήματα. Αλλά, και αφού η πρώτη δοκιμή [και δεν είναι λίγο να κάνεις από το μεσημέρι 750 χλμ και ας είναι εθνική μέχρι τις 7.30 και τώρα, περίπου δέκα το βράδυ να κάθεσαι άνετα σε ένα παμπ, Guinness και να διασκεδάζεις σαν να ήσουν στο σπίτι μέχρι εκείνη την ώρα και μόλις βγήκες έξω, περιποιημένη και κεφάτη. Εγώ το ήξερα από την αρχή, αλλά τα άλλα παιδιά, σίγουρα ήθελαν και έμπρακτη απόδειξη, παρά τις διαβεβαιώσεις, ότι όλα θα πάνε καλά και θα μπορέσουμε όλες τις ακολουθούμε ημέρες με την ίδια άνεση και να απολαύσουμε το ταξίδι. Σε πολύ καλή ατμόσφαιρα λοιπόν κύλαγε η ώρα, αλλά φεύγουμε για μικρό περίπατο, έτσι, για να κατακάτσει το φαγητό και να χωρέσει και κάτι γλυκές λιχουδιές από τους πλανόδιους.
Πίνουμε και ένα long drink πράσινου χρώματος, δεν θυμάμαι πως λεγόταν. Μετά χωρίσαμε, εμείς με την Ελπίδα τραβήξαμε για το δωμάτιο, γιατί θέλαμε με την άνεσή μας από τώρα να αναδιοργανώσουμε τις βαλίτσες, για να είμαστε το πρωί έτοιμοι. Και οι άλλοι δεν αργούν, σε λίγο ακούμε και το δεύτερο μποξέρ να παρκάρει ακριβώς στην είσοδο ξενοδοχείου, κάτι που παρείχε πρόσθετη ασφάλεια/ηρεμία. Συνεννοηθήκαμε για το πρωινό ραντεβού, όλα καλά. Και εκεί καταλαβαίνεις, με ποιόν έχεις να κάνεις. Περιμένατε ποτέ κάποιον περισσότερο από μία ώρα? Εμείς το έχουμε συναντήσει και το απεχθανόμαστε. Δεν μιλάω φυσικά για εξαίρεση και έκτακτο γεγονός, μιλάω για ασυνέπεια ως σύστημα. Ραντεβού λοιπόν στις 8 στις μηχανές.
Πρωινό δεν είχαμε στο ξενοδοχείο για δύο λόγους, αρκετά συχνά στην Γαλλία δεν περιλαμβάνεται στην τιμή στα μέτρια και χαμηλότερα ξενοδοχεία και εάν θελήσετε, το χρεώνουν ακριβά για τα τελείως στοιχειώδη, όπως είναι φρυγανιές, μία μαργαρίνη και μία μαρμελάδα με καφέ φίλτρου. Αντίθετα, εμείς αγαπήσαμε τις boulangerie, κάτι σαν ελληνικό φούρνο, που όπως έχει χίλια κρουασάν, διάφορες πίτες και λιχουδιές, καλό καφέ και συνήθως και δύο τρία τραπεζάκια έξω στο πεζοδρόμιο. Ακριβώς τέτοια σταμπάραμε από χθες στην ίδια πλατεία, στα 50 μέτρα πλάγια. Εγώ ξεκίνησα με τις βαριές βαλίτσες και ότι άλλο χώραγε στους ώμους μου στο ασανσέρ να αρχίζω να φορτώνω την μηχανή λίγο πριν τις οχτώ. Η Ελπίδα συνήθως κουβαλάει τα υπόλοιπα, κάνει τσεκάουτ και είμαστε έτσι γρήγοροι και συνεπής. Αλλά τι έκπληξη, η μηχανή ήταν κάτω μόνο μία, μόνο δικιά μου. Δεν ήξερα τι ακριβώς έγινε και ταραγμένος παίρνω τηλέφωνο, μήπως κάτι έχει συμβεί, κάτι απρόβλεπτο, ίσως κλοπή! Ο Θανάσης το σηκώνει ναι μου λέει, ότι απλά μας περιμένουν ήδη στην boulangerie. Θα σας πω μετά γιατί, όταν θα έρθετε.
Δεν αργώ ούτε εγώ ούτε η Ελπίδα, μεταφέρουμε την μηχανή το ένα τετράγωνο δίπλα και την βάζω δίπλα στου Θανάση. Γιατί τόσο νωρίς Θανάση? Αλλά, άσε, κάναμε μαμακία εμείς. Έβαλα ξυπνητήρι στο κινητό μου, αλλά δεν έχει αυτόματα αλλάξει την ώρα ακόμα από την Ελλάδα, άρα είμαστε εδώ και καθόμαστε από τις επτά ήδη... Πίνουμε ήδη δεύτερο καφέ. Για γιατί δεν μας χτύπησες ένα τηλέφωνο, για να μας ξύπναγες έστω όταν το κατάλαβες, για να μοιραστούμε το λάθος στο ήμισυ. Ε, δεν θέλαμε, η βλακεία ήταν ολόκληρη δική μας και δεν ξέραμε κιόλας, μήπως είχατε τίποτε άγρια νύχτα...::p, και χρειαζόσαστε καλή ξεκούραση. Ευχαριστούμε πολύ Θανάση, που έχεις κατά νου και την σεξουαλική μας ζωή, αλλά πέσαμε για την πατρίδα σε χρόνο μηδέν...
Επιλέγω λοιπόν ένα κρουασάν με πουτίγκα και ένα άλλο με σοκολάτα και κυρίως ένα τέλειο καπουτσίνο. Βιαζόμαστε, γιατί τα παιδιά είναι πια τόση ώρα εκεί.
Ξεκινάμε λοιπόν, περνάμε Annemasse, μόλις η πόλη ξυπνάει.
Σε ένα φανάρι λέει όμως ο Θανάσης, ότι κάτι βλέπει στο πίσω λάστιχό μου. Για κάνε μπροστά αργά, να προλάβω να δω, λέει. Ναι, έχεις πρόκα, γυαλίζει!
Γμτ, τώρα, κυριακάτικα, στην Γαλλο-Ελβετία, όπου δεν κυκλοφορούν τόσες μηχανές όπως στην Ελλάδα, για να είναι σε κάθε γωνία και ένα λαστιχάδικο και πιθανόν κάποιο και Κυριακή ανοικτό. Ψάχνουμε, ρωτάμε, μας στέλνουν και λίγο λάθος.
Άλλο ένα είναι ανοικτό, αλλά μόνο για αυτοκίνητα. Με τα πολλά τελικά βρίσκουμε ένα ανοικτό, αν και έχει μέσα μόνο κάτι σκούτερ, αλλά μας αφοπλίζει άμεσα. Δεν επισκευάζουμε λάστιχα. Δεν επιτρέπεται, προτείνουμε αντικατάσταση. Για μία πρόκα? Κρίμα δεν είναι? Ο Θανάσης βγάζει από το topcase τα σύνεργα και προσπαθούμε να επισκευάσουμε με το κορδόνι. Η πρώτη προσπάθεια δεν βγήκε πολύ καλή, η δεύτερη δείχνει [με το σάλιο], ότι θα κρατήσει.
Για να δούμε. Αλλά καθυστέρηση που έχουμε είναι ήδη σχεδόν δίωρο.
Οδεύουμε προς την εθνική, για πάμε γρήγορα στο Παρίσι. Θέλουμε να είμαστε νωρίς, εξάλλου μέχρι και το ξενοδοχείο στο κέντρο του Παρισιού [κοντά στην Galerie Laffayette] το έχουμε περίπου 550χλμ. Γενικώς στην προετοιμασία ταξιδιού συνήθως επιλέγουμε τα ξενοδοχεία για τις πρώτες μερικές ημέρες, όπου θεωρείς το πρόγραμμα στάνταρ και δεν προβλέπονται ή και δεν επιτρέπονται παρεκκλίσεις. Σίγουρα συμφέρει από πλευράς κόστους, γιατί επιλογές μέσο ιντερνέτ είναι πολλές και φθηνότερες. Για αργότερα μέσα στην διαδρομή ταξιδιού πλέον αυξάνεται το ρίσκο, κάποιας αναγκαστικής αλλαγής προγράμματος ή και ακόμα εθελοντικής και δεν γίνεται για τους ίδιους, οικονομικούς λόγους, εκτός εάν θα θυσίαζες το πέναλτι που παρακρατείται. Ήδη το πέρασμα από το Παρίσι τώρα, καθοδόν για το ξενοδοχείο ήταν πολύ ευχάριστο και μου ξύπνησε τις καλές αναμνήσεις από παλαιότερα. Βρίσκουμε το ξενοδοχείο χάριν στο GPS άμεσα και όπως είμαστε, ντυμένοι στα αδιάβροχα ανεβάζουμε όλες τις αποσκευές επάνω στα δωμάτια. Δεν ήθελα να βολτάρω στο Παρίσι με τις φαρδιές βαλίτσες, κάπως το ήθελα πιο light, μετά από τόσες ώρες βροχής. Βοήθησε και ο καιρός, που άρχιζε να ξανά δείχνει ήλιο. Πιο χαρούμενα λοιπόν θα βολτάρουμε!
Πριν μερικά χρόνια ήμασταν εδώ τέσσερεις ημέρες στα πλαίσια ενός μεγάλου κύκλου 17 ημερών, που κάναμε στην Γαλλία, επικεντρωμένοι τότε για Παρίσι, Νορμανδία, Βρετάνη, κατά μήκος Ατλαντικού μέχρι τους Βάσκους στην Ισπανία, κατά μήκος Πυρηναίων [μαζί με το κύκλο των κάστρων των Καθαρών – Les Cathars, ψάξτε, όποιος θα είστε κάποτε εκεί, κάπου κοντά, είναι μία γεμάτη μονοήμερη εκδρομή με πολύ καλές διαδρομές και ενδιαφέροντα μέρη, μεταξύ Carcassonne και Montpelier], και μετά περάσαμε όλη Κυανή Ακτή. Πολλά χιλιόμετρα και πολλά τα ενδιαφέροντα.
Αλλά στο Παρίσι ήμασταν τότε τυχεροί. Αρχές Αυγούστου, όπως και τώρα, η μεγαλούπολη αδειάζει και παρά το ότι ήμασταν με αυτοκίνητο, κυκλοφορούσαμε πολύ άνετα στους φαρδιούς δρόμους της Πόλης του Φωτός. Μετά από τον αρχικό προσανατολισμό μέσο του ποταμιού και των μαιάνδρων που δημιουργεί και στην αρχή σε αποπροσανατολίζει λίγο, τελικά είναι πολύ εύκολη πόλη να μάθεις. Και κυκλοφορείς άνετα, τουλάχιστον ως προς την κίνηση Αυγούστου. Τότε είχα ένα PDA Acer με σπασμένο Navigator, μία πρώτη μου επαφή με τα GPS στην πράξη, αλλά μετά από λίγο τρέχαμε στο Παρίσι χωρίς την βοήθειά του, παρά μόνο όταν ψάχναμε κάτι συγκεκριμένο. Αλλά να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο ήταν πάντα εύκολο και χωρίς πλοηγό. Πόσες φορές περάσαμε παραποτάμιες λεωφόρους δίπλα στο ποτάμι, πόσες φορές περάσαμε τις γέφυρες, πόσες φορές δίπλα στο Λούβρο και πόσες φορές το Champs Elyse, Etoil, Place de la Concord δεν θυμάμαι. Πάντως μας άρεσε.
μποτιλιάρισμα πριν το Παρίσι
Άρα και τότε με αμάξι καλό? Τώρα να δεις πόσο όμορφο θα είναι με την μηχανάρα μας! Ανυπομονούσα να αλλάξουμε και να κατέβουμε στην μηχανή. Ο Θανάσης με την Βάνα θα πήγαιναν πρώτα για shopping, εξάλλου ήτανε εδώ ακριβώς πέρυσι για ολόκληρη εβδομάδα, αφιερωμένη μόνο στο Παρίσι, άρα δεν είχαν την ανάγκη για βόλτα όπως εμείς.
Στο δωμάτιο κρεμάμε όλα τα αδιάβροχα και τα όποια άλλα μουσκεμένα ρούχα, ντυνόμαστε ελαφρά και ευχάριστα για βόλτα στην πόλη. Αργότερα θα συνεννοηθούμε με τον Θανάση για κάποιο ραντεβού κάπου στην περιοχή του Eiffel.
Και πάλι πλήρωσα τον ενθουσιασμό μου. Έχει σχέση με τα αδιάβροχα, όπως πάντα... Δεν τα αγαπώ, και πάντα προσπαθώ να τα αποφύγω, εάν μπορώ. Το ντουζάκι του ξενοδοχείου το κάναμε γρήγορα και στις τρεις το μεσημέρι ήδη καβαλάμε με το τζινάκι, goretex σπορτεξάκι και μπλουζάκι με μπουφανάκι όχι αδιάβροχο, μόνο απλό. Αφού βγήκε ο ήλιος, άρα, να το χαρούμε! Ξεκινήσαμε πρώτα στην περιοχή Etoile, γιατί τότε εκεί κοντά μέναμε, ανεβαίναμε και κατεβαίναμε την πόλη χαρούμενοι. Αναγκαστική στάση για καφέ στο Πεδία, γιατί η καταρρακτώδη βροχή που ξαφνικά ξέσπασε, το απλά επέβαλε. Άρα πληρώσαμε 9 Ευρώ το κάθε καπουτσίνο. Ο καιρός μετά καθάρισε, αλλά η βελτίωση απλά έφτασε στο βαθμό, μουντό-δεν βρέχει. Περνάμε λοιπόν στην άλλη πλευρά ποταμού, κοντά στο Notre Dame, και βολτάρουμε στα δύο νησάκια, ιδιαίτερα στο Ile de Saint Louis. Εκεί δεν αντιστάθηκα και χτύπησα πεντανόστιμη κρέπα.
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.