DimChios
03/05/2012, 12:02
…πρέπει να ήταν μέσα στο 1993, χειμώνας!
Πήγαινα τεχνικό λύκειο τότε και είχα διαλέξει το τμήμα Ξενοδοχοϋπαλλήλων για δύο λόγους:
Α) ζούσαμε σε νησί, οπότε έλεγα αν ξεμείνω ποτέ από δουλειά με τη μουσική υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία να απασχοληθώ (χώρια οι τουρίστριες)
Β) στο τμήμα ήμασταν 7 αγόρια και 21 κορίτσια!
Γενικότερα μπορείτε να φανταστείτε τι γινόταν! Και το πρωί κατά η διάρκεια των μαθημάτων μα και τα βράδια όπου δε βάζαμε κώλο κάτω! Το ξενύχτι πήγαινε σύννεφο, πολύ πιώμα και ύπνος ελάχιστος!
…κι εγώ ήμουν και σχετικά φρόνιμος! Ξεχαρμάνιαζα βλέπεις τα βράδια που δούλευα στα μπουζούκια της εποχής, είχα και τα φράγκα να κάνω ό,τι θέλω, να πάω όπου θέλω…
Εκείνο το διάστημα, δικό μου μηχανάκι είχα το παπί το 90αρι. Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε! Δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα για μένα για μεγαλύτερο μοτόρι!
Και το στυλάκι θα το θυμάστε οι της γενιάς μου! Levi’s jeans, βερμαχτ μπότα ή Stan Smith ή All Star, χαϊμαλιά, Doors, ζαχαρώναμε τις Harley…
Ο Πάρης όμως, αχ… ο Πάρης! Παιδί από τα λίγα! Με μπαμπά εργολάβο, τον είχαν τον τρόπο τους αλλά όχι τίποτα ψωνισμένοι ανθρωποι! Του μεροκάματου και χαμηλών τόνων!
Ο Πάρης λοιπόν είχε πάρει το Virago το δυόμιση! Πολύ ροπή μιλάμε το εργαλείο! Ήταν και ωραίο παιδί ανέκαθεν… και με στυλάκι ωραίο, και πολύ cool …έπαιζε και μπαλα σαν αφιονισμένος κι ας είχε πιεί τον πάτο του από βραδύς,
αλλα…το θέμα είναι ότι αυτό το παιδί –γερός να είναι- συνέχεια! Συνεχεια όμως!
Έπεφτε μα… μόνο γρατζουνιές πάθαινε!
Έπεφτε στη μπάλα, γρατζουνιές!
Έπεφτε με τη μηχανή, γρατζουνιές! (Οκ, λίγο περισσοτερες).
Έπεφτε μέσα στις καλαμιές που πήγαινε να κατουρήσει σουρωμένος έξω από το κλάμπ και τον βρίσκαμε στο χαντάκι μετά από κανα δίωρο ψαξίματος επειδή ακούγαμε κάποιον να τραγουδάει
«σε μια στοιβα καλαμιές, αποκοιμήθηκα», πάλι μόνο κάτι γρατζουνιές!
Τα πρωινά λοιπόν έφευγα από το σπίτι μου πιο νωρις ώστε να κανω ένα μικρό κύκλο και να περνάω απ το σπίτι του να πηγαινουμε παρεα σχολείο. Πηγαινα λοιπον, χτυπαγα,
εβγαινε και την καναμε σβελτα γιατι μονίμως θα ειχε αργησει να ξυπνησει…
Ένα πρωινό όμως, μετά από βαρβάτο ξενύχτι με την παρέα, κάτι γκομενάκια σούπερ και μπόλικες σαμπούκες, ούζα με πορτοκάλι, υποβρύχια κλπ πήγα όπως κάθε μέρα να τον πάρω και…
Πήγαινα τεχνικό λύκειο τότε και είχα διαλέξει το τμήμα Ξενοδοχοϋπαλλήλων για δύο λόγους:
Α) ζούσαμε σε νησί, οπότε έλεγα αν ξεμείνω ποτέ από δουλειά με τη μουσική υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία να απασχοληθώ (χώρια οι τουρίστριες)
Β) στο τμήμα ήμασταν 7 αγόρια και 21 κορίτσια!
Γενικότερα μπορείτε να φανταστείτε τι γινόταν! Και το πρωί κατά η διάρκεια των μαθημάτων μα και τα βράδια όπου δε βάζαμε κώλο κάτω! Το ξενύχτι πήγαινε σύννεφο, πολύ πιώμα και ύπνος ελάχιστος!
…κι εγώ ήμουν και σχετικά φρόνιμος! Ξεχαρμάνιαζα βλέπεις τα βράδια που δούλευα στα μπουζούκια της εποχής, είχα και τα φράγκα να κάνω ό,τι θέλω, να πάω όπου θέλω…
Εκείνο το διάστημα, δικό μου μηχανάκι είχα το παπί το 90αρι. Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε! Δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα για μένα για μεγαλύτερο μοτόρι!
Και το στυλάκι θα το θυμάστε οι της γενιάς μου! Levi’s jeans, βερμαχτ μπότα ή Stan Smith ή All Star, χαϊμαλιά, Doors, ζαχαρώναμε τις Harley…
Ο Πάρης όμως, αχ… ο Πάρης! Παιδί από τα λίγα! Με μπαμπά εργολάβο, τον είχαν τον τρόπο τους αλλά όχι τίποτα ψωνισμένοι ανθρωποι! Του μεροκάματου και χαμηλών τόνων!
Ο Πάρης λοιπόν είχε πάρει το Virago το δυόμιση! Πολύ ροπή μιλάμε το εργαλείο! Ήταν και ωραίο παιδί ανέκαθεν… και με στυλάκι ωραίο, και πολύ cool …έπαιζε και μπαλα σαν αφιονισμένος κι ας είχε πιεί τον πάτο του από βραδύς,
αλλα…το θέμα είναι ότι αυτό το παιδί –γερός να είναι- συνέχεια! Συνεχεια όμως!
Έπεφτε μα… μόνο γρατζουνιές πάθαινε!
Έπεφτε στη μπάλα, γρατζουνιές!
Έπεφτε με τη μηχανή, γρατζουνιές! (Οκ, λίγο περισσοτερες).
Έπεφτε μέσα στις καλαμιές που πήγαινε να κατουρήσει σουρωμένος έξω από το κλάμπ και τον βρίσκαμε στο χαντάκι μετά από κανα δίωρο ψαξίματος επειδή ακούγαμε κάποιον να τραγουδάει
«σε μια στοιβα καλαμιές, αποκοιμήθηκα», πάλι μόνο κάτι γρατζουνιές!
Τα πρωινά λοιπόν έφευγα από το σπίτι μου πιο νωρις ώστε να κανω ένα μικρό κύκλο και να περνάω απ το σπίτι του να πηγαινουμε παρεα σχολείο. Πηγαινα λοιπον, χτυπαγα,
εβγαινε και την καναμε σβελτα γιατι μονίμως θα ειχε αργησει να ξυπνησει…
Ένα πρωινό όμως, μετά από βαρβάτο ξενύχτι με την παρέα, κάτι γκομενάκια σούπερ και μπόλικες σαμπούκες, ούζα με πορτοκάλι, υποβρύχια κλπ πήγα όπως κάθε μέρα να τον πάρω και…