MG-KTiNoS
22/05/2012, 16:35
Ποιος έφαγε το Moto gp η κρίση ή η DORNA ?
Μετά την αποχώρηση της Σουζούκι το 2012 εκκίνηση θα πάρουν μόνο 3 εργοστασιακές ομάδες.
Ακόμα και οι αγώνες μοτοσικλέτες δεν γλιτώνουν από τη τανάλια της κρίσης και κανένας δε μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ασφαλή σε όποια κατηγορία και αν αγωνίζεται.
Το γενικό επίπεδο είναι σίγουρο πως θα χαμηλώσει .
Λιγότερο θέαμα, λιγότερο ενδιαφέρων, λιγότεροι σπόνσορες, λιγότερος κόσμος, λιγότερο ενδιαφέρον και από το μιντια.
Το Μ.gp όμως πληρώνει ακριβότερα την κρίση γιατί η «επανάσταση» που επέβαλε η Ντόρνα στη μεγαλύτερη κατηγορία, που γεννήθηκε το 1949, δείχνει σήμερα τα όρια της.
Είναι γεγονός ότι η Ντόρνα ποντάρισε τα πάντα στη μεγάλη κατηγορία.
Κόπηκαν τα 250 και τα 125 και αντικαταστάθηκαν από τη Μότο 2 και 3 που πρακτικά είναι πρωταθλήματα που μοιάζουν με τα μονομάρκα, αφού είναι αδιάφορα στις εταιρίες παραγωγής μοτοσικλετών. Αποδυναμώθηκαν άλλωστε και τεχνολογικά.
Με τον τρόπο αυτό όλα τα κεφάλαια, όλα τα συμφέροντα και όλα το ενδιαφέρων οδηγήθηκε στα motogp. Μια κατηγορία βασίλισσα που σήμερα δεν έχει κορόνα.
Αν η κατηγορία αυτή αδυνατεί να μαζέψει τις καλλίτερες μάρκες μοτοσικλετών και τους καλλίτερους πιλότους, αδυνατεί να γίνει η μηχανή του τρένου και να τραβήξει όλο το συρμό.
Και σε άλλες εποχές κρίσης τα 500 πήγαν στη πίστα με μια επίσημη ομάδα μόνο και έναν ή δυο πιλότους.
Πώς κρατιόταν τότε το πρωτάθλημα?
Με ένα 500 που ήταν σίγουρος νικητής, να αγωνίζεται ενάντια στον εαυτό του για το ρεκόρ πίστας?
Όχι γιατί για το βάθρο γίνονταν επικές μάχες ανάμεσα σε 40 πιλότους που μπορεί να είχαν κατώτερες μοτοσικλέτες, αλλά ανήκαν σε 10 τουλάχιστον εταιρίες…
Επίσης θέαμα και σε τεχνικό επίπεδο προσφέρονταν και όλες τις άλλες κατηγορίες
50 125 250 350 όλες στο ΙΔΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ με τα 500.
Τα τελευταία χρόνια τα 125 και τα 250 θεωρήθηκαν φτωχοί συγγενείς των moto gp και το πλήρωναν ακόμα και στη μοιρασιά του χώρου των πάντοκ στα μποξ.
Δεν ήταν αλήθεια για χρόνια τα 2,5 η πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία στους αγώνες?
Όπως και να έχει στα 500 Hocking, Hailwood και Agostini έδιναν θέαμα ακόμα και μόνοι τους και η Αγκούστα ήταν αδιαφιλονίκητη νικήτρια αλλά ο κόσμος πλάκωνε στη πίστα από νωρίς το πρωί γιατί στις 9 έπαιρναν εκκίνηση τα εξωφρενικά 50άρια, στις 10 τα 125 που τερμάτιζαν 5, 8 και 10 πιλότοι μαζί και ύστερα τα 2,5 με μια από τα ίδια.
ΤΟ θέαμα ήταν εξασφαλισμένο και από τους un Angel Nieto, un Tarquinio Provini, un Renzo Pasolini που είχαν την ίδια αξία με τον Agostini.
Σήμερα μπορεί να πει κανείς ότι είναι έτσι?
Όταν στον αγρό μένει μόνο ένα δέντρο και αυτό δεν μπορεί να αντέξει στη καταιγίδα τότε τι γίνεται?
Γιατί πάνω κάτω εδώ είμαστε.
Και δεν μιλάω για νοσταλγία και ούτε κανένας θέλει να γυρίσει πίσω σε ένα παρελθών που σήμερα είναι ανεφάρμοστο.
Η αλήθεια είναι όμως ότι περάσαμε από ένα πρωτάθλημα 30 κατασκευαστών (ποτέ κάτω από 10 στις χειρότερες εποχές) σε ένα με 3 !
Έτσι λοιπόν από το παρελθόν κάποιο μάθημα μπορούμε να πάρουμε και σ αυτό το μάθημα είναι η βάση για τις αποφάσεις που πρέπει να παρθούν από τους υπεύθυνους.
Ο δρόμος που πήρε η Ντόρνα με την συνενοχή (!) της ΦΙΜ οδηγεί τους αγώνες σε αδιέξοδο.
Αντέχει ένα Τσίρκο με σούπερ πίστες, σούπερ πάντοκ, σούπερ φιλοξενία, σουπερ πρόγραμμα, σούπερ σπόνσορες, πλαισιωμένο από 3 κατασκευαστές ?
Αρκεί να μεταφερθούν οι αγώνες σε νέο- αναπτυσσόμενες χώρες για να ξεφύγουμε από τη κρίση ?
Γιατί ο κίνδυνος δεν είναι να χαμηλώσουμε τα φώτα αλλά να κλείσει το κουκλοθέατρο και οι κούκλοι μαζί !
Η αντιπαράθεση είναι ανοιχτή και ο λόγος σε αυτούς που έχουν πάθος για τους αγώνες.
Τους αληθινούς ιδιοκτήτες της εταιρίας moto gp
Massimo Falcioni
Μετά την αποχώρηση της Σουζούκι το 2012 εκκίνηση θα πάρουν μόνο 3 εργοστασιακές ομάδες.
Ακόμα και οι αγώνες μοτοσικλέτες δεν γλιτώνουν από τη τανάλια της κρίσης και κανένας δε μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ασφαλή σε όποια κατηγορία και αν αγωνίζεται.
Το γενικό επίπεδο είναι σίγουρο πως θα χαμηλώσει .
Λιγότερο θέαμα, λιγότερο ενδιαφέρων, λιγότεροι σπόνσορες, λιγότερος κόσμος, λιγότερο ενδιαφέρον και από το μιντια.
Το Μ.gp όμως πληρώνει ακριβότερα την κρίση γιατί η «επανάσταση» που επέβαλε η Ντόρνα στη μεγαλύτερη κατηγορία, που γεννήθηκε το 1949, δείχνει σήμερα τα όρια της.
Είναι γεγονός ότι η Ντόρνα ποντάρισε τα πάντα στη μεγάλη κατηγορία.
Κόπηκαν τα 250 και τα 125 και αντικαταστάθηκαν από τη Μότο 2 και 3 που πρακτικά είναι πρωταθλήματα που μοιάζουν με τα μονομάρκα, αφού είναι αδιάφορα στις εταιρίες παραγωγής μοτοσικλετών. Αποδυναμώθηκαν άλλωστε και τεχνολογικά.
Με τον τρόπο αυτό όλα τα κεφάλαια, όλα τα συμφέροντα και όλα το ενδιαφέρων οδηγήθηκε στα motogp. Μια κατηγορία βασίλισσα που σήμερα δεν έχει κορόνα.
Αν η κατηγορία αυτή αδυνατεί να μαζέψει τις καλλίτερες μάρκες μοτοσικλετών και τους καλλίτερους πιλότους, αδυνατεί να γίνει η μηχανή του τρένου και να τραβήξει όλο το συρμό.
Και σε άλλες εποχές κρίσης τα 500 πήγαν στη πίστα με μια επίσημη ομάδα μόνο και έναν ή δυο πιλότους.
Πώς κρατιόταν τότε το πρωτάθλημα?
Με ένα 500 που ήταν σίγουρος νικητής, να αγωνίζεται ενάντια στον εαυτό του για το ρεκόρ πίστας?
Όχι γιατί για το βάθρο γίνονταν επικές μάχες ανάμεσα σε 40 πιλότους που μπορεί να είχαν κατώτερες μοτοσικλέτες, αλλά ανήκαν σε 10 τουλάχιστον εταιρίες…
Επίσης θέαμα και σε τεχνικό επίπεδο προσφέρονταν και όλες τις άλλες κατηγορίες
50 125 250 350 όλες στο ΙΔΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ με τα 500.
Τα τελευταία χρόνια τα 125 και τα 250 θεωρήθηκαν φτωχοί συγγενείς των moto gp και το πλήρωναν ακόμα και στη μοιρασιά του χώρου των πάντοκ στα μποξ.
Δεν ήταν αλήθεια για χρόνια τα 2,5 η πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία στους αγώνες?
Όπως και να έχει στα 500 Hocking, Hailwood και Agostini έδιναν θέαμα ακόμα και μόνοι τους και η Αγκούστα ήταν αδιαφιλονίκητη νικήτρια αλλά ο κόσμος πλάκωνε στη πίστα από νωρίς το πρωί γιατί στις 9 έπαιρναν εκκίνηση τα εξωφρενικά 50άρια, στις 10 τα 125 που τερμάτιζαν 5, 8 και 10 πιλότοι μαζί και ύστερα τα 2,5 με μια από τα ίδια.
ΤΟ θέαμα ήταν εξασφαλισμένο και από τους un Angel Nieto, un Tarquinio Provini, un Renzo Pasolini που είχαν την ίδια αξία με τον Agostini.
Σήμερα μπορεί να πει κανείς ότι είναι έτσι?
Όταν στον αγρό μένει μόνο ένα δέντρο και αυτό δεν μπορεί να αντέξει στη καταιγίδα τότε τι γίνεται?
Γιατί πάνω κάτω εδώ είμαστε.
Και δεν μιλάω για νοσταλγία και ούτε κανένας θέλει να γυρίσει πίσω σε ένα παρελθών που σήμερα είναι ανεφάρμοστο.
Η αλήθεια είναι όμως ότι περάσαμε από ένα πρωτάθλημα 30 κατασκευαστών (ποτέ κάτω από 10 στις χειρότερες εποχές) σε ένα με 3 !
Έτσι λοιπόν από το παρελθόν κάποιο μάθημα μπορούμε να πάρουμε και σ αυτό το μάθημα είναι η βάση για τις αποφάσεις που πρέπει να παρθούν από τους υπεύθυνους.
Ο δρόμος που πήρε η Ντόρνα με την συνενοχή (!) της ΦΙΜ οδηγεί τους αγώνες σε αδιέξοδο.
Αντέχει ένα Τσίρκο με σούπερ πίστες, σούπερ πάντοκ, σούπερ φιλοξενία, σουπερ πρόγραμμα, σούπερ σπόνσορες, πλαισιωμένο από 3 κατασκευαστές ?
Αρκεί να μεταφερθούν οι αγώνες σε νέο- αναπτυσσόμενες χώρες για να ξεφύγουμε από τη κρίση ?
Γιατί ο κίνδυνος δεν είναι να χαμηλώσουμε τα φώτα αλλά να κλείσει το κουκλοθέατρο και οι κούκλοι μαζί !
Η αντιπαράθεση είναι ανοιχτή και ο λόγος σε αυτούς που έχουν πάθος για τους αγώνες.
Τους αληθινούς ιδιοκτήτες της εταιρίας moto gp
Massimo Falcioni