Στιγμές

[nimbus]

Στιγμές

Διάφανα Κρίνα

Μουσική/Στίχοι: Διάφανα Κρίνα/Ροδοστόγλου Παντελής



Ποιος να σε βάφτισε στης Στύγας τα νερά

A G#m B

κι έτσι αμίλητη στον κόσμο υποφέρεις

E B

Δυσεύρετο αίνιγμα γεμάτο μυστικά

A G#m B

Κατάγομαι απ' τη λύπη σου, το ξέρεις



F#m G#m A E B

F#m G#m A E B



Έλα κοντά μου να σου πλύνω τα μαλλιά

μ' αμφίβια μύρα και νερό απ' την Παλαιστίνη

Θεέ μου τι λέω, πως επέστρεψε αυτή η μνήμη

Σαν ένα πλοίο με τα φώτα του σβηστά



F#m G#m A E B

F#m G#m A E B



Πες μου τι ψάχνουμε σ' αυτή τη συμφορά

όλα λιγόστεψαν κανείς δεν έχει μείνει

Και η αγάπη μας ένα μικρό δελφίνι

που ξεμακραίνει λαβωμένο στ' ανοιχτά



F#m G#m

Στυφή αρμύρα πάει να πιει

A E B

και πίκρα των κυμάτων

F#m G#m

Και κουβαλάει στη ράχη του

A E B

στιγμές μικρών θανάτων



A E C#m E B G#m C#m F#m A

E C#m E B G#m C#m F#m A

E C#m E B G#m C#m F#m A

E C#m E B G#m C#m F#m A

E C#m E B G#m C#m



F#m A E C#m E B G#m F#m A

E C#m E B G#m C#m F#m A

E C#m E B G#m C#m F#m A

E C#m E B G#m C#m F#m A E

[matmat]

Συννεφιασμένε μου ουρανέ


Στίχοι: Mogol
Μουσική: Battisti
Ερμηνευτές: Domenica, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Φίλιππος Πλιάτσικας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Περνάς μπροστά μου η αύρα σου με κυκλώνει
με προσγειώνει στο μηδέν
Θα 'θελα να 'μουν στο κορμάκι σου ζώνη
τραγουδάκι σου ρεφρέν

Έχεις φεγγάρι μου δυο μέτρα μπόι
αλλά υπόγεια μυαλά
ούτε μιλιά κοιτάς στον τοίχο το ρολόι
μέσα από μαύρα γυαλιά

Είσαι ένας δρόμος που ψυχή δεν πατάει
πάντα μόνη
πάντα μόνη πάει
Η ερημιά σου το χέρι κρατάει
και τι δεν θα 'δινα να έσβηνα τ' αστέρι που σ' οδηγάει
να 'μουν αγέρι τα μαλλιά σου να φυσάει

Η αγάπη μάγισσα κινάει βουνά
Γι αυτό κι εγώ παίρνω όρκο
τον δράκο που έβαλες πριγκίπισσα να σε φιλά
θα τον αφήσω στον τόπο

Συννεφιασμέ-, συννεφιασμένε μου ουρανέ
μια χαραμάδα στην καρδιά σου άνοιξε μου

Όσο με διώχνεις άλλο τόσο με πεισμώνεις
κι ας με τελειώνεις στο τερέν
θα 'θελα να ‘μουνα παλτό να μην κρυώνεις
να σου ξορκίσω όλα τα δεν

Πως να σε πείσω κούκλα μου δυο μέτρα μπόι
να σου γυρίσω τα μυαλά
ούτε μιλιά κοιτάς στον τοίχο το ρολόι
μέσα απ' τα μαύρα γυαλιά

Είσαι ένας δρόμος που ψυχή δεν πατάει...

Συννεφιασμε' συννεφιασμένε μου ουρανέ...

[matmat]

Στιγμές
Ενδελέχεια


Όπως τα φώτα στη βροχή τριγύρω απλώνουν,
Χάνουν την αίγλη τους σα'ρθεί το πρωινό,
Όπως ματώνει το κορμί που το πληγώνουν
Και σαν της κάθε Κυριακής το δειλινό...

Σαν άδειο σπίτι που φυλάκισε ένα κλάμα,
σα να εμφάνισες κομμένο αρνητικό,
όπως της άγουρης ζωής το πρώτο γράμμα,
του τελευταίου του φιλιού το μυστικό...

Μοιάζουνε τούτες οι στιγμές
ζητάνε κάτι,
είναι στα κόκκινα ντυμένες
- παραπατάνε -
κι όλο μου κλείνουνε το μάτι.

Σαν το αντίο στη στερνή στροφή του δρόμου,
σαν περιτύλιγμα σκισμένο από παιδί,
όπως τα μάτια της στ' αντίκρυσμα του πόνου
και σαν εικόνα που την έχεις αρνηθεί...


Μοιάζουνε τούτες οι στιγμές
ζητάνε κάτι,
είναι στα κόκκινα ντυμένες
- παραπατάνε -
κι όλο μου κλείνουνε το μάτι.

[matmat]

Στιγμές

Πράσσειν Άλογα


Eίναι κάτι στιγμές
διαλεγμένες στιγμές
που περνούν μια φορά

Κι όταν μένεις μονάχος
στο σκοτάδι σκυφτός
τις σκιές κυνηγάς

Σκόρπια λόγια, θολές αναμνήσεις
από ίσως που μάλλον δεν έκανες
Mακρινές όλες οι ευκαιρίες
που μπροστά σου περνούσαν και έχανες

Είναι ώρες που ως και ο χρόνος
σου μοιάζει νεκρός
κάποιες ώρες που θα ευχόσουν
να ήσουν θεός

Είναι κάτι στιγμές
που στα σύννεφα χάνονται
στον ουρανό

Πρόσωπα αγαπημένα
πρόσωπα λατρεμένα
που αφήνουν κενό

Ένας κόμπος το στήθος σου σφίγγει
και είναι τόσο βουβή η ανάσα σου
Και όλα εκείνα, που είχες κρατήσει
τώρα κύματα γίνονται μέσα σου

Είναι ώρες που ως και ο χρόνος
σου μοιάζει νεκρός
Κάποιες ώρες που θα ευχόσουν
να ήσουν θεός

Είναι κάτι στιγμές
που στα σύννεφα χάνονται
στον ουρανό

Πρόσωπα αγαπημένα
πρόσωπα λατρεμένα
που αφήνουν κενό

Αν ήσουν θεός...

[matmat]

Η στιγμή


Ελευθερία Αρβανιτάκη


Όταν βλέπω πόσο λίγα σου ‘χω δώσει
τις κουβέντες τις πικρές που σου ‘χω πει
πόσο θα ‘θελα για μια στιγμή μονάχα
να γυρνούσε η ζωή μου στην αρχή.

Όσα λάθη έχω κάνει να διορθώσω
και να ζήσω ζωή μόνο για σένα
κι όσα μείνανε στη μέση να τελειώσω
και να σβήσω όσα ήτανε γραμμένα.

Αχ, δεν είν’ ο θάνατος που με τυραννάει,
είναι η στιγμή, είναι η στιγμή που περνάει και χάνεται.

Πόσοι μήνες, πόσα χρόνια πεταμένα
ό,τι χάνεται ακόμα με τρομάζει
κι η εικόνα σου που φαίνεται στον τοίχο
μόνη έξοδος κινδύνου τώρα μοιάζει.

Αχ, δεν είν’ ο θάνατος που με τυραννάει
είν’ η στιγμή, είν’ η στιγμή που περνάει και χάνεται