DUKASII
20/09/2005, 13:13
Είσαι γύρω στα 30 (πάνω / κάτω µία πενταετία). Έχεις σπουδάσει, απέκτησες
µεταπτυχιακό, µιλάς µία µε δύο ξένες γλώσσες. Όταν ήσουν 10 ετών, ήθελες να
γίνεις πιλότος/αστυνοµικός/δάσκαλος. Στα 15 σου,
γιατρός/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και στα 20, brand manager/project manager/IT
specialist. Σήµερα και κοιτώντας το γραφείο όπου δουλεύεις, συνειδητοποιείς
ότι καλύτερα να είχες µείνει στο αρχικό plan. Πηγαίνεις γυµναστήριο (όποτε
µπορέσεις, µία φορά το εξάµηνο), κάνεις συχνά δίαιτες και διαßάζεις το ζώδιό
σου χωρίς να ντρέπεσαι γι' αυτό. Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει το
έντεχνο, νιώθεις καλλιεργηµένος, διαßάζεις λιγότερο απ' όσο θα ήθελες,
ßëÝðåéò Fame Story êáé ðçãáßíåéò óéíåµÜ. Óôç íôïõëÜðá óïõ Ý÷åéò áêüµç µåñéêÜ
îå÷áóµÝíá ôåý÷ç ôïõ Êëéê êáé óôç ßιßλιοθήκη σου υπάρχουν ßιßλία του Μαρκές
και του Ουµπέρτο Έκο. Έχεις πληθώρα cds, τα οποία σπανίως ακούς. Αγοράζεις
τουλάχιστον δύο εφηµερίδες κάθε Κυριακή (µε κριτήριο το dvd) και αρχίζεις
την ανάγνωσή τους από τα ένθετα: πρώτα τα διαφηµιστικά, µετά τα τηλεοπτικά,
τα lifestyle και τέλος -αν προλάßεις- ρίχνεις και µια µατιά στην εφηµερίδα.
Ξυπνάς κάθε πρωί µε κάτι µούτρα µέχρι το πάτωµα και πίνεις έναν καφέ.
Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και ßάζεις στην τσάντα σου το
κινητό. Παίρνεις το αυτοκίνητο, το µετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και
πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να ßρεις, αλλά τέτοια που
είναι, εύχεσαι να µην την είχες ßρει), πίνεις έναν καφέ, τσεκάρεις το e-mail
σου, ανοίγεις το in.gr, διαßάζεις το Μετρόραµα και την AthensVoice, παίρνεις
κάνα τηλέφωνο, κουτσοµπολεύεις µε τους συναδέλφους, χασµουριέσαι κι αρχίζεις
να µελετάς νούµερα και να γράφεις αναφορές. Κατά τη διάρκεια της µέρας,
πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση για το
αυτοκίνητο. Παίρνεις και µία τυρόπιτα. Όταν τη φας, αισθάνεσαι ενοχές για
τις θερµίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου συνήθειες, για τα
ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαµάρες, για τα παιδάκια στο Τζιµπουτί που
δεν έχουν να φάνε.
Σχολάς (γύρω στις 4, στις 5 ή ίσως και στις 7:30). Παίρνεις το αυτοκίνητο,
το µετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώµα. Δεν έχεις καµία
όρεξη να ßγεις, αλλά για να µην σε πουν αντικοινωνικό κανονίζεις να ßρεθείς
µε την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα µπαράκι πολύ κατώτερο από
το κουτούκι που ßρίσκεται στη γωνία, ακριßώς δίπλα στο σπίτι σου. Όταν
φθάσεις στο µπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να ßρεις θέση να παρκάρεις,
στριµώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετηµένο ανάµεσα σε άλλα και
νιώθεις και χαρούµενος που ßρήκες να κάτσεις. Εκνευρίζεσαι µε την κάπνα, τη
µουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια της σερßιτόρας
και ßεßαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασµό, που σου δηµιουργεί και
πάλι τους γνωστούς συνειρµούς για τα πεταµένα ευρώ και τα παιδάκια στο
Τζιµπουτί.
Είχες όνειρα. Ω ναι! Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά παιδάκια και να
αγοράσεις ένα µεγάλο σπίτι µε θέα τη θάλασσα. Κοιτάς την τελευταία
µισθοδοσία σου και συµßιßάζεσαι µε πολιτικό γάµο, ένα παιδί και θέα στον
ακάλυπτο. Κορνιζάρεις και κρεµάς στον τοίχο, τα πτυχία που είχαν υποσχεθεί
να σε κάνουν brand manager/project manager/IT specialist. Συµßιßάζεσαι µε
την κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη µαζικότητα. Συµßιßάζεσαι
µε το έτερον ήµισυ, παρά το γεγονός ότι κατά ßάθος είσαι εγωιστής και θα
ήθελες να είσαι πάντα από πάνω. Ας όψεται η χαµηλή αυτοεκτίµηση που σου
κληροδότησε το Κλικ, το Νίτρο, το 01, ο Ζαµπούνης, η Πετρουλάκη, η
οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαµπρος κόσµος της
χαλαρότητας, της ευδαιµονίας και της ευζωίας. Ξέρεις ότι δεν είσαι
πανέξυπνος, πανέµορφος, επιτυχηµένος, political correct. Συµßιßάζεσαι και µε
αυτό. Εντέλει, φθάνεις να συµßιßάζεσαι µε τον συµßιßασµό.
Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραµύθα που της σερßίρανε οι
λογής-λογής Κωστόπουλοι. Την παραµύθα του χύµα, του εύκολου, του
ωχαδελφισµού, της νέο-µαγκιάς. Κι ύστερα, ώσπου να το συνειδητοποιήσεις.
µεγάλωσες! "Μα δεν µπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand manager/project manager/IT
specialist να είµαι ακόµη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην Πλατεία
Βικτωρίας" σκέφτεσαι. "Πότε θα πάω εκδροµές σε εξωτικούς προορισµούς; Πότε
θα µείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που µοιάζει µε καράßι, στο Ντουµπάι; Πότε
θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο playroom µου; Πότε θα
µετακοµίσω σε µεζονέτα στην εξοχή; Πότε θα ßρω το χρόνο να διαßάσω όλα τα
ßéßλία που θέλω, να ταξινοµήσω όλα τα άρθρα που έχω κρατήσει, να ακούσω όλα
τα cds που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα dvds που έχω συγκεντρώσει από τις
εφηµερίδες; Ποιος θα µου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;"
Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν µέσα από ένδοξες επαναστάσεις. Όλοι, έφαγαν
τελικά τα µούτρα τους, αλλά τους έµεινε τουλάχιστον η ανάµνηση ότι
αγωνίσθηκαν για κάτι. Λυπάµαι πολύ. Εσείς αγαπητέ µου είστε ο πιο αδύναµος
κρίκος. Η ιστορία σας κλήρωσε κι εσάς µία κάποια επανάσταση. Την επανάσταση
του lifestyle και της τεχνολογίας. Είστε ένας φρενήρης, ανικανοποίητος
καταναλωτής.
Καλή σας νύχτα.
µεταπτυχιακό, µιλάς µία µε δύο ξένες γλώσσες. Όταν ήσουν 10 ετών, ήθελες να
γίνεις πιλότος/αστυνοµικός/δάσκαλος. Στα 15 σου,
γιατρός/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και στα 20, brand manager/project manager/IT
specialist. Σήµερα και κοιτώντας το γραφείο όπου δουλεύεις, συνειδητοποιείς
ότι καλύτερα να είχες µείνει στο αρχικό plan. Πηγαίνεις γυµναστήριο (όποτε
µπορέσεις, µία φορά το εξάµηνο), κάνεις συχνά δίαιτες και διαßάζεις το ζώδιό
σου χωρίς να ντρέπεσαι γι' αυτό. Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει το
έντεχνο, νιώθεις καλλιεργηµένος, διαßάζεις λιγότερο απ' όσο θα ήθελες,
ßëÝðåéò Fame Story êáé ðçãáßíåéò óéíåµÜ. Óôç íôïõëÜðá óïõ Ý÷åéò áêüµç µåñéêÜ
îå÷áóµÝíá ôåý÷ç ôïõ Êëéê êáé óôç ßιßλιοθήκη σου υπάρχουν ßιßλία του Μαρκές
και του Ουµπέρτο Έκο. Έχεις πληθώρα cds, τα οποία σπανίως ακούς. Αγοράζεις
τουλάχιστον δύο εφηµερίδες κάθε Κυριακή (µε κριτήριο το dvd) και αρχίζεις
την ανάγνωσή τους από τα ένθετα: πρώτα τα διαφηµιστικά, µετά τα τηλεοπτικά,
τα lifestyle και τέλος -αν προλάßεις- ρίχνεις και µια µατιά στην εφηµερίδα.
Ξυπνάς κάθε πρωί µε κάτι µούτρα µέχρι το πάτωµα και πίνεις έναν καφέ.
Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και ßάζεις στην τσάντα σου το
κινητό. Παίρνεις το αυτοκίνητο, το µετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και
πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να ßρεις, αλλά τέτοια που
είναι, εύχεσαι να µην την είχες ßρει), πίνεις έναν καφέ, τσεκάρεις το e-mail
σου, ανοίγεις το in.gr, διαßάζεις το Μετρόραµα και την AthensVoice, παίρνεις
κάνα τηλέφωνο, κουτσοµπολεύεις µε τους συναδέλφους, χασµουριέσαι κι αρχίζεις
να µελετάς νούµερα και να γράφεις αναφορές. Κατά τη διάρκεια της µέρας,
πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση για το
αυτοκίνητο. Παίρνεις και µία τυρόπιτα. Όταν τη φας, αισθάνεσαι ενοχές για
τις θερµίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου συνήθειες, για τα
ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαµάρες, για τα παιδάκια στο Τζιµπουτί που
δεν έχουν να φάνε.
Σχολάς (γύρω στις 4, στις 5 ή ίσως και στις 7:30). Παίρνεις το αυτοκίνητο,
το µετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώµα. Δεν έχεις καµία
όρεξη να ßγεις, αλλά για να µην σε πουν αντικοινωνικό κανονίζεις να ßρεθείς
µε την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα µπαράκι πολύ κατώτερο από
το κουτούκι που ßρίσκεται στη γωνία, ακριßώς δίπλα στο σπίτι σου. Όταν
φθάσεις στο µπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να ßρεις θέση να παρκάρεις,
στριµώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετηµένο ανάµεσα σε άλλα και
νιώθεις και χαρούµενος που ßρήκες να κάτσεις. Εκνευρίζεσαι µε την κάπνα, τη
µουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια της σερßιτόρας
και ßεßαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασµό, που σου δηµιουργεί και
πάλι τους γνωστούς συνειρµούς για τα πεταµένα ευρώ και τα παιδάκια στο
Τζιµπουτί.
Είχες όνειρα. Ω ναι! Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά παιδάκια και να
αγοράσεις ένα µεγάλο σπίτι µε θέα τη θάλασσα. Κοιτάς την τελευταία
µισθοδοσία σου και συµßιßάζεσαι µε πολιτικό γάµο, ένα παιδί και θέα στον
ακάλυπτο. Κορνιζάρεις και κρεµάς στον τοίχο, τα πτυχία που είχαν υποσχεθεί
να σε κάνουν brand manager/project manager/IT specialist. Συµßιßάζεσαι µε
την κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη µαζικότητα. Συµßιßάζεσαι
µε το έτερον ήµισυ, παρά το γεγονός ότι κατά ßάθος είσαι εγωιστής και θα
ήθελες να είσαι πάντα από πάνω. Ας όψεται η χαµηλή αυτοεκτίµηση που σου
κληροδότησε το Κλικ, το Νίτρο, το 01, ο Ζαµπούνης, η Πετρουλάκη, η
οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαµπρος κόσµος της
χαλαρότητας, της ευδαιµονίας και της ευζωίας. Ξέρεις ότι δεν είσαι
πανέξυπνος, πανέµορφος, επιτυχηµένος, political correct. Συµßιßάζεσαι και µε
αυτό. Εντέλει, φθάνεις να συµßιßάζεσαι µε τον συµßιßασµό.
Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραµύθα που της σερßίρανε οι
λογής-λογής Κωστόπουλοι. Την παραµύθα του χύµα, του εύκολου, του
ωχαδελφισµού, της νέο-µαγκιάς. Κι ύστερα, ώσπου να το συνειδητοποιήσεις.
µεγάλωσες! "Μα δεν µπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand manager/project manager/IT
specialist να είµαι ακόµη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην Πλατεία
Βικτωρίας" σκέφτεσαι. "Πότε θα πάω εκδροµές σε εξωτικούς προορισµούς; Πότε
θα µείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που µοιάζει µε καράßι, στο Ντουµπάι; Πότε
θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο playroom µου; Πότε θα
µετακοµίσω σε µεζονέτα στην εξοχή; Πότε θα ßρω το χρόνο να διαßάσω όλα τα
ßéßλία που θέλω, να ταξινοµήσω όλα τα άρθρα που έχω κρατήσει, να ακούσω όλα
τα cds που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα dvds που έχω συγκεντρώσει από τις
εφηµερίδες; Ποιος θα µου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;"
Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν µέσα από ένδοξες επαναστάσεις. Όλοι, έφαγαν
τελικά τα µούτρα τους, αλλά τους έµεινε τουλάχιστον η ανάµνηση ότι
αγωνίσθηκαν για κάτι. Λυπάµαι πολύ. Εσείς αγαπητέ µου είστε ο πιο αδύναµος
κρίκος. Η ιστορία σας κλήρωσε κι εσάς µία κάποια επανάσταση. Την επανάσταση
του lifestyle και της τεχνολογίας. Είστε ένας φρενήρης, ανικανοποίητος
καταναλωτής.
Καλή σας νύχτα.