DeusEx
08/08/2012, 08:38
Γεια σας φιλοι,
εχω μια προσωπικη ιστοριουλα να σας πω, που εξηγει και τον λογο για τον οποιο χαθηκα τοσους μηνες.
Ας τα παρω τα πραγματα απο το σημειο που ξεκινησαν τα γεγονοτα που με αλλαξαν σαν ανθρωπο...
1η Μαρτιου.
Μια συνάδελφος απο το γραφειο, αποφασισε να φυγει στο εξωτερικο, μιας και βρηκε εκει μια καλοπληρωμενη δουλεια. Γιαυτο καλεσε τους συναδελφους σε ενα μαγαζι στο κεντρο της Αθηνας για να μας αποχαιρετησει. Εκανε τσουχτερο κρυο εκεινο το βραδυ και ψιχαλιζε κ ολας, αλλα ποιος δινει τα λεφτα στο ταξι? ασε που με την μηχανη θα ειμαι πισω στο τσακ μπαμ... δεν εχω σκοπο να το ξενυχτησω εξαλλου, αυριο δουλευω νωρις.
Ωραια ατμοσφαιρα, γλεντι, χορος ... σκεψεις (σχεδον παρανομες) και μυστικες συζητησεις μεταξυ συναδελφων, με αφορμη την αποχωρηση της συναδελφου για ενα καλυτερο μελλον στο εξωτερικο... κατα τις 01.00, λιγο μετα τα μεσανυχτα, φευγουμε... ανησυχω λιγο για εναν συναδελφο που εχει πιει λιγο παραπανω και ειναι με σκουτερ, μιας κ ο δρομος γλυστραει και του προτεινω να παρει ταξι, πραγμα που γελωντας αρνειται...
Καβαλαω την μηχανη και ξεκιναω για το σπιτι. Κανω μια αποσταση περιπου 8 κμ, το κρυο ηταν χειροτερο απο πριν..
Φτανωντας στην περιοχη που μενω, βλεπω τα φωτα στους δρομους σβηστα, σκοταδι.. τι την πληρωνουμε την κωλοΔΕΗ? Ουτε φωτα δεν εχει... βριζω μεσα μου.
Στριβω στον δρομο που μενω, λεω, ευτυχως εφτασα, να παω να αναψω την θερμανση γιατι τον εχω δαγκωσει!
Λιγα μετρα εμειναν ακομα, βλεπω απο αποσταση την εισοδο του σπιτιου, καμμια 50αρια μετρα το πολυ! Υπομονη...
Χανω την προσφυση στον πισω τροχο, αποτομα και χωρις προειδοποιηση, βλεπω την μηχανη να γυρναει στο πλαι, ευτυχως πηγαινα αργα, 30κμ/ω περιπου... προσπαθω με λιγο γκαζι να την επαναφερω ματαια, ο τροχος γυρναει λες και παταει παγο, συνεχιζοντας την πλαγιολισθηση... ξαφνικα πιανει κανονικα, προκαλοντας ενα εξαιρετικα βιαιο ταρακουνημα, εξφενδονιζοντας με ψιλα και ευθεια... θυμαμαι μονο οτι πεταω ψηλα και δεν βλεπω κατι κατω... μονο μαυρο σκοταδι... ευτυχως φοραω εξοπλισμο, κρανος, μπουφαν, γαντια... προετοιμαζομαι ψυχολογικα για την προσκρουση... σκεφτομαι διαφορα. Οτι θα ειναι σκληρη η ασφαλτος, οτι ελπιζω να μην ερχεται κανενας απο πισω και με πατησει, οτι μακαρι να μην γλυστρησω περα απο την διασταυρωση που εχω στοπ και με πατησουν...
Χανω τις αισθησεις μου, μαλλον απο το χτυπημα του κρανους στην ασφαλτο. Ανοιγω τα ματια μου, συνερχομαι καπως, ειμαι ξαπλα, εχει ερθει ενα ζευγαρι (χρυσα παιδια!), με κουβερτες και ομπρελες για να με κρατησουν ζεστο μεχρι να ερθει το ασθενοφορο... πρωτο τσεκ απ, κουναω χερια και ποδια. Ποναω παντου αλλα τα κουναω! Τα παιδια μου λενε να σταματησω να κουνιεμαι... (αποτι εμαθα μετα, χωρις να το θυμαμαι, αφου επεσα, μπουσουλησα στα τεσσερα μεχρι την ακρη του δρομου, ενστικτο μαλλον για να μην πατησει κανενας διερχομενος, και μετα αφαιρεσα το κρανος, μαλλον επειδη δεν μπορουσα να ανασανω)...
Ηρθε το ασθενοφορο γρηγορα, μετα απο 10-15 λεπτα, και με βαλανε στο φορειο, κατευθειαν για το Αττικο. Βλαστημισα καθε λακουβα στην διαδρομη...
Στα επειγοντα, πανε να μου βγαλουν τα ρουχα, απο τους πονους δεν γινοταν... μου λεει ο γιατρος θα πρεπει να το κοψουμε (το μπουφαν) και φαινεται ακριβο... κοψτο του λεω, δεν με νοιαζει... αρχιζουν εξετασεις, παλι σταματαει ο εγκεφαλος να καταγραφει...
Ανοιγω τα ματια, ειμαι στο κρεβατι, σε εναν σκοτεινο θαλαμο, με ορό, καθετηρα, και μασκα οξυγονου, γεματος με ηρεμιστικα.
Τα παιδια ειχαν ειδοποιησει την κοπελα μου και ειχε ερθει στο νοσοκομειο.
Επομενη μερα, αφορητοι πονοι, δυσκολια στην αναπνοη, ξανα εξετασεις... παρακαλαω τις νοσοκομες για ηρεμιστικα σαν πρεζονι (μην γινομαι γραφικος, καταλαβατε το σκηνικο φανταζομαι)... χερι δεξι, ποδι δεξι, μεση, θωρακας πονανε πολυ. Η αξονικη στην μεση εδειξε εκρηκτικο συντριπτηκο καταγμα στον Θ12 σπονδυλο, και υγρο στους πνευμονες.. Την επομενη μερα, επιπονη ακτινογραφια θωρακος, για να δουν αν υποχωρει το υγρο. Ζηταω και για το χερι και για το ποδι ακτινες, αλλα μου το αρνουνται (αρκετες φορες) χωρις παραπεμπτικο γιατρου.. παλι πισω.. παλι πονος, παλι παυσιπονα κτλ κτλ Για να μην μακρυγορω ετσι συνεχιστηκε το σκηνικο για τις επομενες μερες, δεν θελω να μπω σε λεπτομεριες (οποιος θελει να μαθει κατι σχετικο με το νοσοκομειο ας με ρωτησει)
εχω μια προσωπικη ιστοριουλα να σας πω, που εξηγει και τον λογο για τον οποιο χαθηκα τοσους μηνες.
Ας τα παρω τα πραγματα απο το σημειο που ξεκινησαν τα γεγονοτα που με αλλαξαν σαν ανθρωπο...
1η Μαρτιου.
Μια συνάδελφος απο το γραφειο, αποφασισε να φυγει στο εξωτερικο, μιας και βρηκε εκει μια καλοπληρωμενη δουλεια. Γιαυτο καλεσε τους συναδελφους σε ενα μαγαζι στο κεντρο της Αθηνας για να μας αποχαιρετησει. Εκανε τσουχτερο κρυο εκεινο το βραδυ και ψιχαλιζε κ ολας, αλλα ποιος δινει τα λεφτα στο ταξι? ασε που με την μηχανη θα ειμαι πισω στο τσακ μπαμ... δεν εχω σκοπο να το ξενυχτησω εξαλλου, αυριο δουλευω νωρις.
Ωραια ατμοσφαιρα, γλεντι, χορος ... σκεψεις (σχεδον παρανομες) και μυστικες συζητησεις μεταξυ συναδελφων, με αφορμη την αποχωρηση της συναδελφου για ενα καλυτερο μελλον στο εξωτερικο... κατα τις 01.00, λιγο μετα τα μεσανυχτα, φευγουμε... ανησυχω λιγο για εναν συναδελφο που εχει πιει λιγο παραπανω και ειναι με σκουτερ, μιας κ ο δρομος γλυστραει και του προτεινω να παρει ταξι, πραγμα που γελωντας αρνειται...
Καβαλαω την μηχανη και ξεκιναω για το σπιτι. Κανω μια αποσταση περιπου 8 κμ, το κρυο ηταν χειροτερο απο πριν..
Φτανωντας στην περιοχη που μενω, βλεπω τα φωτα στους δρομους σβηστα, σκοταδι.. τι την πληρωνουμε την κωλοΔΕΗ? Ουτε φωτα δεν εχει... βριζω μεσα μου.
Στριβω στον δρομο που μενω, λεω, ευτυχως εφτασα, να παω να αναψω την θερμανση γιατι τον εχω δαγκωσει!
Λιγα μετρα εμειναν ακομα, βλεπω απο αποσταση την εισοδο του σπιτιου, καμμια 50αρια μετρα το πολυ! Υπομονη...
Χανω την προσφυση στον πισω τροχο, αποτομα και χωρις προειδοποιηση, βλεπω την μηχανη να γυρναει στο πλαι, ευτυχως πηγαινα αργα, 30κμ/ω περιπου... προσπαθω με λιγο γκαζι να την επαναφερω ματαια, ο τροχος γυρναει λες και παταει παγο, συνεχιζοντας την πλαγιολισθηση... ξαφνικα πιανει κανονικα, προκαλοντας ενα εξαιρετικα βιαιο ταρακουνημα, εξφενδονιζοντας με ψιλα και ευθεια... θυμαμαι μονο οτι πεταω ψηλα και δεν βλεπω κατι κατω... μονο μαυρο σκοταδι... ευτυχως φοραω εξοπλισμο, κρανος, μπουφαν, γαντια... προετοιμαζομαι ψυχολογικα για την προσκρουση... σκεφτομαι διαφορα. Οτι θα ειναι σκληρη η ασφαλτος, οτι ελπιζω να μην ερχεται κανενας απο πισω και με πατησει, οτι μακαρι να μην γλυστρησω περα απο την διασταυρωση που εχω στοπ και με πατησουν...
Χανω τις αισθησεις μου, μαλλον απο το χτυπημα του κρανους στην ασφαλτο. Ανοιγω τα ματια μου, συνερχομαι καπως, ειμαι ξαπλα, εχει ερθει ενα ζευγαρι (χρυσα παιδια!), με κουβερτες και ομπρελες για να με κρατησουν ζεστο μεχρι να ερθει το ασθενοφορο... πρωτο τσεκ απ, κουναω χερια και ποδια. Ποναω παντου αλλα τα κουναω! Τα παιδια μου λενε να σταματησω να κουνιεμαι... (αποτι εμαθα μετα, χωρις να το θυμαμαι, αφου επεσα, μπουσουλησα στα τεσσερα μεχρι την ακρη του δρομου, ενστικτο μαλλον για να μην πατησει κανενας διερχομενος, και μετα αφαιρεσα το κρανος, μαλλον επειδη δεν μπορουσα να ανασανω)...
Ηρθε το ασθενοφορο γρηγορα, μετα απο 10-15 λεπτα, και με βαλανε στο φορειο, κατευθειαν για το Αττικο. Βλαστημισα καθε λακουβα στην διαδρομη...
Στα επειγοντα, πανε να μου βγαλουν τα ρουχα, απο τους πονους δεν γινοταν... μου λεει ο γιατρος θα πρεπει να το κοψουμε (το μπουφαν) και φαινεται ακριβο... κοψτο του λεω, δεν με νοιαζει... αρχιζουν εξετασεις, παλι σταματαει ο εγκεφαλος να καταγραφει...
Ανοιγω τα ματια, ειμαι στο κρεβατι, σε εναν σκοτεινο θαλαμο, με ορό, καθετηρα, και μασκα οξυγονου, γεματος με ηρεμιστικα.
Τα παιδια ειχαν ειδοποιησει την κοπελα μου και ειχε ερθει στο νοσοκομειο.
Επομενη μερα, αφορητοι πονοι, δυσκολια στην αναπνοη, ξανα εξετασεις... παρακαλαω τις νοσοκομες για ηρεμιστικα σαν πρεζονι (μην γινομαι γραφικος, καταλαβατε το σκηνικο φανταζομαι)... χερι δεξι, ποδι δεξι, μεση, θωρακας πονανε πολυ. Η αξονικη στην μεση εδειξε εκρηκτικο συντριπτηκο καταγμα στον Θ12 σπονδυλο, και υγρο στους πνευμονες.. Την επομενη μερα, επιπονη ακτινογραφια θωρακος, για να δουν αν υποχωρει το υγρο. Ζηταω και για το χερι και για το ποδι ακτινες, αλλα μου το αρνουνται (αρκετες φορες) χωρις παραπεμπτικο γιατρου.. παλι πισω.. παλι πονος, παλι παυσιπονα κτλ κτλ Για να μην μακρυγορω ετσι συνεχιστηκε το σκηνικο για τις επομενες μερες, δεν θελω να μπω σε λεπτομεριες (οποιος θελει να μαθει κατι σχετικο με το νοσοκομειο ας με ρωτησει)