Bladerunner
19/09/2012, 12:39
"Στον Γιωργάκη είχε ξυπνήσει από νωρίς μέσα του το λεγόμενο
μοτοσικλετιστικό ένστικτο. Και αυτό δεν συνέβηκε από τη μια
μέρα στην άλλη.
Ήταν οι παρέες των _μεγάλων_ στην πλατεία που
μιλούσαν συνέχεια για μηχανές και ο Γιωργάκης με ανοιχτό το
στόμα άκουγε στα κλεφτά τα κατορθώματά τους...
ήταν η άχαρη αυτή ηλικία των 15 χρόνων που δεν του άφηνε και πολλά
περιθώρια...ήταν και κάτι παταγώδεις αποτυχίες με το αντίθετο
φύλο.
O Γιωργάκης επίμονα αναζητούσε τους ήρωές του, εκείνους
που θα ήθελε να τους μοιάσει, εκείνους που θα τον συντρόφευαν
στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς του.
Προσπάθησε με τη μουσική, αλλά όλα αυτά τα _τέρατα_ του
Χέβι-Μέταλ του φαίνονταν πολύ ψεύτικα για να τον πείσουν. Για
εκτόνωση βέβαια ήταν μια χαρά. Προσπάθησε και με το
ποδόσφαιρο, με τους χουλιγκάνους, αλλά μετά το πρώτο ξύλο,
κοιτώντας την πρησμένη φάτσα του στον καθρέφτη κατάλαβε ότι η
συνέχεια δεν θα είχε κανένα νόημα.
Έτσι λοιπόν ανακάλυψε τον Σβαντς, τον Λόσον, τον Ρέινι, τον
Κοζίνσκι, τον Ντούχαν, όλους αυτούς τους _μυθικούς_ για τον
Γιωργάκη, υπεράνθρωπους αναβάτες μοτοσικλέτας και τους έκανε
δικούς του ήρωες. Κόλλησε τις φωτογραφίες τους πάνω από το
κρεβάτι του και κατανάλωνε ώρες επί ωρών, διαβάζοντας για τα
κατορθώματά τους.
Τα όνειρά του το βράδυ είχαν πάντα μια γρήγορη μοτοσικλέτα και
εκείνος ήταν ο οδηγός, ο αγωνιζόμενος που δρέπει τις δάφνες,
που χύνει ευτυχισμένος τις σαμπάνιες και αγκαλιάζει τα
κορίτσια της ομάδας...
Μετά από λίγο καιρό οι φωτογραφίες και τα άρθρα στα περιοδικά
δεν ήταν αρκετά για να τροφοδοτήσουν τη φαντασία του. Ήθελε
κάτι περισσότερο. Φυσικά είχε ενημερωθεί ότι κάπου στην
Τρίπολη γίνονται αγώνες ταχύτητας...να ο επόμενος στόχος!
Βρήκε την ημερομηνία και τα κανόνισε με το φίλο του το Θανάση
που είχε παπί. Ξημέρωμα Κυριακής και όλοι οι δρόμοι οδηγούν
στην Τρίπολη!
Τρεις ώρες δεινοπάθησε πάνω στα λίγα εκατοστά της σέλας του
παπιού, μα όταν από το δρόμο διέκρινε τις μοτοσικλέτες που
γύριζαν γύρω-γύρω από την πίστα, πέταξε από τη χαρά του.
Στο δρόμο για το αεροδρόμιο έβλεπε δεκάδες παρκαρισμένα
αυτοκίνητα, πούλμαν και πλήθος να προχωρά προς την είσοδο του
αεροδρομίου. Χάρηκε...μα δεν ήταν για πολύ. Βλέπετε όλοι αυτοί
απλά πήγαιναν για επίσκεψη στους στρατευμένους, με σακούλες
γεμάτες τρόφιμα και ρούχα.
O δρόμος για τη πίστα ήταν σχεδόν άδειος...το ίδιο άδειο ήταν
και το πάρκινγκ, αλλά ποιος νοιάζεται...οι οδηγοί και οι
ομάδες ήταν εκεί.
Πλήρωσε είσοδο, συνειδητοποιώντας ακόμη μια φορά, ότι αυτή τη
βδομάδα πρέπει να περιορίσει ακόμα περισσότερο τα προσωπικά
του έξοδα.
O δρόμος μέχρι τα πίτς ήταν δύσκολος! Την προηγουμένη είχε
βρέξει και η λάσπη έφτασε μέχρι τον αστράγαλο!
Παγωμένοι από το _δροσερό αεράκι_της Τρίπολης και με σφιχτά
κουμπωμένα τα μπουφάν αντίκρυσαν για πρώτη φορά το θέαμα.
Φυσικά και δεν άνοιξαν το στόμα τους από έκπληξη. Το περίμεναν
σίγουρα διαφορετικό...Τα πίτς ήταν κατά το ήμισυ μέσα στη
λάσπη και τίποτα δεν θύμιζε τις εικόνες από το παγκόσμιο
πρωτάθλημα. Ένα κιτρινο-μπλέ κουβούκλιο της ΕΛΠΑ ήταν στην
απέναντι μεριά μαζί με τα χρονόμετρα, τους κριτές και τους
ανθρώπους της διοργάνωσης. Οι γνωστές πορτοκαλί κορίνες
διέγραφαν την τροχιά της πίστας...αν αυτή θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί έτσι.
Ξαφνικά ένα μπουλούκι από μοτοσικλέτες μπήκε στην πίστα και η
γεμάτη απογοήτευση περιπλάνηση του Γιωργάκη διακόπηκε. Τα
μάτια του στράφηκαν επάνω στις μοτοσικλέτες και τους αναβάτες
τους. Πολύχρωμες φόρμες και κράνη, μοτοσικλέτες φορτωμένες με
αυτοκόλλητα και ένας υπέροχος θόρυβος από πολλούς κινητήρες
μαζί. O αγώνας αρχίζει...να η ένταση!
H πρώτη κατηγορία είχε ξεκινήσει, οι μηχανές ούρλιαζαν και οι
οδηγοί έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους. Τα γόνατα σχεδόν
ακουμπούσαν σε κάθε στροφή και οι καλύτεροι άρχιζαν να
ξεχωρίζουν. O Γιωργάκης μπορούσε να διαλέξει το νούμερο που
του άρεσε περισσότερο και να το υποστηρίξει όπως μπορούσε. Του
άρεσε αυτή η διαδικασία, του έδινε κάποιο σκοπό ακόμα και στην
περίπτωση που δεν γνώριζε τίποτε για κανέναν από τους
αγωνιζόμενους. O σκοπός ήταν η νίκη και κάποιο νούμερο από όλα
αυτά θα μπορούσε να είναι και το δικό του. Σε τελική ανάλυση
μετά από λίγα χρόνια θα μπορούσε και ο ίδιος να τρέχει!
Μόλις τελείωσε ο πρώτος αυτός αγώνας ο Γιωργάκης ξεκίνησε την
περιπλάνησή του στα πιτς."
μοτοσικλετιστικό ένστικτο. Και αυτό δεν συνέβηκε από τη μια
μέρα στην άλλη.
Ήταν οι παρέες των _μεγάλων_ στην πλατεία που
μιλούσαν συνέχεια για μηχανές και ο Γιωργάκης με ανοιχτό το
στόμα άκουγε στα κλεφτά τα κατορθώματά τους...
ήταν η άχαρη αυτή ηλικία των 15 χρόνων που δεν του άφηνε και πολλά
περιθώρια...ήταν και κάτι παταγώδεις αποτυχίες με το αντίθετο
φύλο.
O Γιωργάκης επίμονα αναζητούσε τους ήρωές του, εκείνους
που θα ήθελε να τους μοιάσει, εκείνους που θα τον συντρόφευαν
στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς του.
Προσπάθησε με τη μουσική, αλλά όλα αυτά τα _τέρατα_ του
Χέβι-Μέταλ του φαίνονταν πολύ ψεύτικα για να τον πείσουν. Για
εκτόνωση βέβαια ήταν μια χαρά. Προσπάθησε και με το
ποδόσφαιρο, με τους χουλιγκάνους, αλλά μετά το πρώτο ξύλο,
κοιτώντας την πρησμένη φάτσα του στον καθρέφτη κατάλαβε ότι η
συνέχεια δεν θα είχε κανένα νόημα.
Έτσι λοιπόν ανακάλυψε τον Σβαντς, τον Λόσον, τον Ρέινι, τον
Κοζίνσκι, τον Ντούχαν, όλους αυτούς τους _μυθικούς_ για τον
Γιωργάκη, υπεράνθρωπους αναβάτες μοτοσικλέτας και τους έκανε
δικούς του ήρωες. Κόλλησε τις φωτογραφίες τους πάνω από το
κρεβάτι του και κατανάλωνε ώρες επί ωρών, διαβάζοντας για τα
κατορθώματά τους.
Τα όνειρά του το βράδυ είχαν πάντα μια γρήγορη μοτοσικλέτα και
εκείνος ήταν ο οδηγός, ο αγωνιζόμενος που δρέπει τις δάφνες,
που χύνει ευτυχισμένος τις σαμπάνιες και αγκαλιάζει τα
κορίτσια της ομάδας...
Μετά από λίγο καιρό οι φωτογραφίες και τα άρθρα στα περιοδικά
δεν ήταν αρκετά για να τροφοδοτήσουν τη φαντασία του. Ήθελε
κάτι περισσότερο. Φυσικά είχε ενημερωθεί ότι κάπου στην
Τρίπολη γίνονται αγώνες ταχύτητας...να ο επόμενος στόχος!
Βρήκε την ημερομηνία και τα κανόνισε με το φίλο του το Θανάση
που είχε παπί. Ξημέρωμα Κυριακής και όλοι οι δρόμοι οδηγούν
στην Τρίπολη!
Τρεις ώρες δεινοπάθησε πάνω στα λίγα εκατοστά της σέλας του
παπιού, μα όταν από το δρόμο διέκρινε τις μοτοσικλέτες που
γύριζαν γύρω-γύρω από την πίστα, πέταξε από τη χαρά του.
Στο δρόμο για το αεροδρόμιο έβλεπε δεκάδες παρκαρισμένα
αυτοκίνητα, πούλμαν και πλήθος να προχωρά προς την είσοδο του
αεροδρομίου. Χάρηκε...μα δεν ήταν για πολύ. Βλέπετε όλοι αυτοί
απλά πήγαιναν για επίσκεψη στους στρατευμένους, με σακούλες
γεμάτες τρόφιμα και ρούχα.
O δρόμος για τη πίστα ήταν σχεδόν άδειος...το ίδιο άδειο ήταν
και το πάρκινγκ, αλλά ποιος νοιάζεται...οι οδηγοί και οι
ομάδες ήταν εκεί.
Πλήρωσε είσοδο, συνειδητοποιώντας ακόμη μια φορά, ότι αυτή τη
βδομάδα πρέπει να περιορίσει ακόμα περισσότερο τα προσωπικά
του έξοδα.
O δρόμος μέχρι τα πίτς ήταν δύσκολος! Την προηγουμένη είχε
βρέξει και η λάσπη έφτασε μέχρι τον αστράγαλο!
Παγωμένοι από το _δροσερό αεράκι_της Τρίπολης και με σφιχτά
κουμπωμένα τα μπουφάν αντίκρυσαν για πρώτη φορά το θέαμα.
Φυσικά και δεν άνοιξαν το στόμα τους από έκπληξη. Το περίμεναν
σίγουρα διαφορετικό...Τα πίτς ήταν κατά το ήμισυ μέσα στη
λάσπη και τίποτα δεν θύμιζε τις εικόνες από το παγκόσμιο
πρωτάθλημα. Ένα κιτρινο-μπλέ κουβούκλιο της ΕΛΠΑ ήταν στην
απέναντι μεριά μαζί με τα χρονόμετρα, τους κριτές και τους
ανθρώπους της διοργάνωσης. Οι γνωστές πορτοκαλί κορίνες
διέγραφαν την τροχιά της πίστας...αν αυτή θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί έτσι.
Ξαφνικά ένα μπουλούκι από μοτοσικλέτες μπήκε στην πίστα και η
γεμάτη απογοήτευση περιπλάνηση του Γιωργάκη διακόπηκε. Τα
μάτια του στράφηκαν επάνω στις μοτοσικλέτες και τους αναβάτες
τους. Πολύχρωμες φόρμες και κράνη, μοτοσικλέτες φορτωμένες με
αυτοκόλλητα και ένας υπέροχος θόρυβος από πολλούς κινητήρες
μαζί. O αγώνας αρχίζει...να η ένταση!
H πρώτη κατηγορία είχε ξεκινήσει, οι μηχανές ούρλιαζαν και οι
οδηγοί έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους. Τα γόνατα σχεδόν
ακουμπούσαν σε κάθε στροφή και οι καλύτεροι άρχιζαν να
ξεχωρίζουν. O Γιωργάκης μπορούσε να διαλέξει το νούμερο που
του άρεσε περισσότερο και να το υποστηρίξει όπως μπορούσε. Του
άρεσε αυτή η διαδικασία, του έδινε κάποιο σκοπό ακόμα και στην
περίπτωση που δεν γνώριζε τίποτε για κανέναν από τους
αγωνιζόμενους. O σκοπός ήταν η νίκη και κάποιο νούμερο από όλα
αυτά θα μπορούσε να είναι και το δικό του. Σε τελική ανάλυση
μετά από λίγα χρόνια θα μπορούσε και ο ίδιος να τρέχει!
Μόλις τελείωσε ο πρώτος αυτός αγώνας ο Γιωργάκης ξεκίνησε την
περιπλάνησή του στα πιτς."