Σα βγεις στον πηγαιμό για τη Τρίπολη [Αρχείο]

View Full Version : Σα βγεις στον πηγαιμό για τη Τρίπολη

Bladerunner

19/09/2012, 12:39

"Στον Γιωργάκη είχε ξυπνήσει από νωρίς μέσα του το λεγόμενο
μοτοσικλετιστικό ένστικτο. Και αυτό δεν συνέβηκε από τη μια
μέρα στην άλλη.

Ήταν οι παρέες των _μεγάλων_ στην πλατεία που
μιλούσαν συνέχεια για μηχανές και ο Γιωργάκης με ανοιχτό το
στόμα άκουγε στα κλεφτά τα κατορθώματά τους...
ήταν η άχαρη αυτή ηλικία των 15 χρόνων που δεν του άφηνε και πολλά
περιθώρια...ήταν και κάτι παταγώδεις αποτυχίες με το αντίθετο
φύλο.

O Γιωργάκης επίμονα αναζητούσε τους ήρωές του, εκείνους
που θα ήθελε να τους μοιάσει, εκείνους που θα τον συντρόφευαν
στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς του.
Προσπάθησε με τη μουσική, αλλά όλα αυτά τα _τέρατα_ του
Χέβι-Μέταλ του φαίνονταν πολύ ψεύτικα για να τον πείσουν. Για
εκτόνωση βέβαια ήταν μια χαρά. Προσπάθησε και με το
ποδόσφαιρο, με τους χουλιγκάνους, αλλά μετά το πρώτο ξύλο,
κοιτώντας την πρησμένη φάτσα του στον καθρέφτη κατάλαβε ότι η
συνέχεια δεν θα είχε κανένα νόημα.

Έτσι λοιπόν ανακάλυψε τον Σβαντς, τον Λόσον, τον Ρέινι, τον
Κοζίνσκι, τον Ντούχαν, όλους αυτούς τους _μυθικούς_ για τον
Γιωργάκη, υπεράνθρωπους αναβάτες μοτοσικλέτας και τους έκανε
δικούς του ήρωες. Κόλλησε τις φωτογραφίες τους πάνω από το
κρεβάτι του και κατανάλωνε ώρες επί ωρών, διαβάζοντας για τα
κατορθώματά τους.

Τα όνειρά του το βράδυ είχαν πάντα μια γρήγορη μοτοσικλέτα και
εκείνος ήταν ο οδηγός, ο αγωνιζόμενος που δρέπει τις δάφνες,
που χύνει ευτυχισμένος τις σαμπάνιες και αγκαλιάζει τα
κορίτσια της ομάδας...

Μετά από λίγο καιρό οι φωτογραφίες και τα άρθρα στα περιοδικά
δεν ήταν αρκετά για να τροφοδοτήσουν τη φαντασία του. Ήθελε
κάτι περισσότερο. Φυσικά είχε ενημερωθεί ότι κάπου στην
Τρίπολη γίνονται αγώνες ταχύτητας...να ο επόμενος στόχος!
Βρήκε την ημερομηνία και τα κανόνισε με το φίλο του το Θανάση
που είχε παπί. Ξημέρωμα Κυριακής και όλοι οι δρόμοι οδηγούν
στην Τρίπολη!

Τρεις ώρες δεινοπάθησε πάνω στα λίγα εκατοστά της σέλας του
παπιού, μα όταν από το δρόμο διέκρινε τις μοτοσικλέτες που
γύριζαν γύρω-γύρω από την πίστα, πέταξε από τη χαρά του.
Στο δρόμο για το αεροδρόμιο έβλεπε δεκάδες παρκαρισμένα
αυτοκίνητα, πούλμαν και πλήθος να προχωρά προς την είσοδο του
αεροδρομίου. Χάρηκε...μα δεν ήταν για πολύ. Βλέπετε όλοι αυτοί
απλά πήγαιναν για επίσκεψη στους στρατευμένους, με σακούλες
γεμάτες τρόφιμα και ρούχα.

O δρόμος για τη πίστα ήταν σχεδόν άδειος...το ίδιο άδειο ήταν
και το πάρκινγκ, αλλά ποιος νοιάζεται...οι οδηγοί και οι
ομάδες ήταν εκεί.
Πλήρωσε είσοδο, συνειδητοποιώντας ακόμη μια φορά, ότι αυτή τη
βδομάδα πρέπει να περιορίσει ακόμα περισσότερο τα προσωπικά
του έξοδα.
O δρόμος μέχρι τα πίτς ήταν δύσκολος! Την προηγουμένη είχε
βρέξει και η λάσπη έφτασε μέχρι τον αστράγαλο!

Παγωμένοι από το _δροσερό αεράκι_της Τρίπολης και με σφιχτά
κουμπωμένα τα μπουφάν αντίκρυσαν για πρώτη φορά το θέαμα.
Φυσικά και δεν άνοιξαν το στόμα τους από έκπληξη. Το περίμεναν
σίγουρα διαφορετικό...Τα πίτς ήταν κατά το ήμισυ μέσα στη
λάσπη και τίποτα δεν θύμιζε τις εικόνες από το παγκόσμιο
πρωτάθλημα. Ένα κιτρινο-μπλέ κουβούκλιο της ΕΛΠΑ ήταν στην
απέναντι μεριά μαζί με τα χρονόμετρα, τους κριτές και τους
ανθρώπους της διοργάνωσης. Οι γνωστές πορτοκαλί κορίνες
διέγραφαν την τροχιά της πίστας...αν αυτή θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί έτσι.

Ξαφνικά ένα μπουλούκι από μοτοσικλέτες μπήκε στην πίστα και η
γεμάτη απογοήτευση περιπλάνηση του Γιωργάκη διακόπηκε. Τα
μάτια του στράφηκαν επάνω στις μοτοσικλέτες και τους αναβάτες
τους. Πολύχρωμες φόρμες και κράνη, μοτοσικλέτες φορτωμένες με
αυτοκόλλητα και ένας υπέροχος θόρυβος από πολλούς κινητήρες
μαζί. O αγώνας αρχίζει...να η ένταση!

H πρώτη κατηγορία είχε ξεκινήσει, οι μηχανές ούρλιαζαν και οι
οδηγοί έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους. Τα γόνατα σχεδόν
ακουμπούσαν σε κάθε στροφή και οι καλύτεροι άρχιζαν να
ξεχωρίζουν. O Γιωργάκης μπορούσε να διαλέξει το νούμερο που
του άρεσε περισσότερο και να το υποστηρίξει όπως μπορούσε. Του
άρεσε αυτή η διαδικασία, του έδινε κάποιο σκοπό ακόμα και στην
περίπτωση που δεν γνώριζε τίποτε για κανέναν από τους
αγωνιζόμενους. O σκοπός ήταν η νίκη και κάποιο νούμερο από όλα
αυτά θα μπορούσε να είναι και το δικό του. Σε τελική ανάλυση
μετά από λίγα χρόνια θα μπορούσε και ο ίδιος να τρέχει!
Μόλις τελείωσε ο πρώτος αυτός αγώνας ο Γιωργάκης ξεκίνησε την
περιπλάνησή του στα πιτς."

Bladerunner

19/09/2012, 12:40

Οι μεγάλες ομάδες με τα φορτηγά και τις καλοβαμμένες δυνατές
μοτοσικλέτες ήταν εκεί, πρώτες-πρώτες. Ομοιόμορφο ντύσιμο,
σχετική τάξη, οδηγοί, μηχανικοί και να...τα κορίτσια της
ομάδας! _Εε! όχι και κάτι το τρομερό..._ ψυθίρισε στο αυτί του
ο Θανάσης, επαναφέροντας τον Γιωργάκη στην πραγματικότητα.
Πιο κάτω το σκηνικό άρχιζε να αλλάζει. _Πόσες είναι οι ομάδες
και πόσοι είναι όλοι αυτοί εδώ!_ ψυθίρισε και πάλι ο Θανάσης
κάνοντας τον Γιωργάκη να του ρίξει ένα άγριο βλέμμα. Και
συνέχισε:

_Τις μεγάλες ομάδες μπορούσες να τις μετρήσεις στα δάχτυλα του
ενός χεριού, ενώ όλα αυτά τα παιδιά...αυτά είναι που κάνουν
τον αγώνα να φαίνεται αγώνας._
Οι εικόνες ήταν αποκαλυπτικές...οι _σχετικά ημίθεοι_ στο μυαλό
του Γιωργάκη έγιναν κοινοί θνητοί, χειροπιαστοί και μάλιστα
γεμάτοι προβλήματα, αφού όλο και κάτι δεν ήταν σωστό με τη
μοτοσικλέτα τους, ενώ από τα βλέμματά τους έλειπε η σπιρτάδα
και η χαρά αυτής καθαυτής της συμμετοχής σε έναν
αγώνα...τουλάχιστον έτσι το έβλεπε ο Γιωργάκης!

Οι μοτοσικλέτες σκόρπιες ή δεμένες έδιναν το περιέργο εκείνο
αίσθημα που σου βγάζουν οι ερασιτέχνες που θα ήθελαν να είναι
επαγγελματίες, αλλά οι συνθήκες...αυτές οι συνθήκες made in
Greece!
H επόμενη κατηγορία είχε ξεκινήσει, με τα χέρια δεμένα επάνω
στις κίτρινες μπάρες ο Γιωργάκης απολάμβανε το θέαμα, έδινε
κουράγιο στον εκλεκτό του αναβάτη και αγωνιούσε για το
αποτέλεσμα.

Μαζί με τον τερματισμό, επαναφορά στην πραγματικότητα. Όλοι
εκείνοι οι _ημίθεοι_ της ταχύτητας έμπαιναν καταταλαιπωρημένοι
στα πιτς για να πει ο καθένας τη δική του προσωπική ιστορία.
Και εκείνος άκουγε, ρουφούσε τα λόγια τους και έφτιαχνε δικές
του παραστάσεις από τον υποθετικό δικό του αγώνα... _πώς μπήκε
στη στροφή, κατεβάζοντας δυο ταχύτητες και του γλύστρησε το
πίσω, αλλά δεν μάσησε και ντριφτάροντας επάνω σε μερικά
εκατοστά ελαστικού την πήρε την αναθεματισμένη την κούρμπα,
πέρασε με ευκολία το σαμαράκι, ούτε ειδική εντούρο να ήτανε,
ανοίχτηκε όμως πολύ και δεν του έφτανε για να μπει στην
επομένη, οπότε σουτάρησε μερικές κορίνες, είδε την έξοδο και
μαζί τον πρώτο του αγώνα που ήταν μέσα στα κόκκινα και πριν να
προλάβει να αλλάξει ταχύτητα του έριξε μισή μοτοσικλέτα έτσι
για να μαθαίνει!_

Το λεξιλόγιο του ήταν κατανοητό, το έπιασε αμέσως και ήταν
έτοιμος να το αναπαράγει, αν και ντρεπόταν λίγο γιατί δεν το
συνήθιζε. O φίλος του ο Θανάσης το κατάλαβε και τον κοίταζε
χαμογελαστός. Σε λίγο άρχιζε ο επόμενος αγώνας, μα ο
ενθουσιασμός καταλάγιαζε. Δεν βαριόταν, αλλά τα πόδια του
πονούσαν από την ορθοστασία και η κοιλιά του χρειαζόταν κάτι
φαγώσιμο για να σταματήσει να διαμαρτύρεται. O αγώνας από την
άλλη...ίδιος και απαράλλαχτος, άσε που μερικούς από τους
αναβάτες τους είχε δει να τρέχουν και σε άλλη κατηγορία!

Περίμενε μέχρι να τελειώσει και ο τελευταίος αγώνας, βλέποντας
συνέχεια τον εαυτό του να κάνει το γύρο του θριάμβου με την
καρό σημαία στην πλάτη του, τον κόσμο-έστω και αυτά τα λιγοστά
άτομα-να πανηγυρίζουν, να τον χειροκροτούν και εκείνος να
σηκώνει τη μηχανή στη μια ρόδα, να ακουμπάει το γόνατό του στη
σέλα, να περνάει τις ευθείες όρθιος επάνω στους μαρσπιέδες, με
τα χέρια σηκωμένα στον αέρα.

Το αεροδρόμιο της Τρίπολης άρχισε να αδειάζει, ενώ άρχισαν οι
απονομές. O Γιωργάκης περίμενε καρφωμένος εκεί, ήθελε να τους
δει όλους από κοντά και να τους χειροκροτήσει. Τα πόδια του
δεν τον βαστούσαν όμως και ο Θανάσης τον έσπρωχνε γιατί ο
δρόμος του γυρισμού ήταν μακρύς.

Δίπλα από το παπί περνούσε μια διαφορετική _παρέλαση_...μα
ναι...αυτές είναι οι μηχανές που έτρεχαν στον αγώνα...και
κοίτα αυτός είναι που έτρεχε στα 125 και να αυτός που μου
άρεσε στα 250...
Με μπουφάν, κράνη και ένα μεγάλο σακίδιο στον κοκοβιό, η
σιωπηλή πλειοψηφία των αγωνιζόμενων έπαιρνε το δρόμο του
γυρισμού, έτσι όπως ήρθε, καβαλώντας τις μοτοσικλέτες με τις
οποίες έτρεχαν στον αγώνα.

O ουρανός άρχιζε να σκοτεινιάζει και τα γνωστά βαριά σύννεφα
του οροπέδιου της Τρίπολης είχαν και πάλι συγκέντρωση. Τα
πρώτα μπουμπουνητά ακούστηκαν ξεκάθαρα και καθώς οι πρώτες
σταγόνες βροχής έβρισκαν τους ακάλυπτους στόχους τους, ο ήρωάς
μας και πάλι ονειροπολούσε.

Τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Είχε, λίγο ως πολύ, προφητεύσει
ποια ήταν η θέση του ανάμεσα στις τόσες παραστάσεις που
εντυπώθηκαν στο μυαλό του σήμερα. H πραγματικότητα ήταν
ομολογουμένως σκληρή. Ανήκε και αυτός στη _σιωπηλή πλειοψηφία
των αγωνιζομένων_. Μετρώντας τα πάντα λογικά δεν θα μπορούσε
να κάνει τίποτε παραπάνω...και τα όνειρα;

Αλήθεια ήταν και αυτά μέσα στη μέση. Μεγάλα όνειρα, υψηλές
προσδοκίες, να ήταν όμως μόνο αυτά!
Ήταν η τρομερή έλξη που είχε για τους αγώνες. Σκεφτόταν
συνεχώς τον εαυτό του επάνω σε μια αγωνιστική μοτοσικλέτα, να
κυνηγά τη νίκη.

Το έντονο ένστικτο του 15χρονου τον οδηγούσε κατ_ευθείαν
εκεί...και δεν βαριέσαι, ακόμα και έτσι θα είναι καλά!
Την επομένη θα διηγόταν στους φίλους του για εκείνους που
έτρεχαν στους αγώνες και μετά από μερικά χρόνια θα μιλά για
τον ίδιο του τον εαυτό και τους αγώνες.

Bladerunner

19/09/2012, 12:41

O Γιωργάκης έχοντας αρπάξει για τα καλά _το μικρόβιο_ είναι
έτοιμος να αναπαράγει όλα όσα είδε και άκουσε. O Γιωργάκης θα
ξαναπάει στην Τρίπολη σαν θεατής και θα δοκιμάσει σε μερικά
χρόνια να πραγματοποιήσει το όνειρο, όπως-όπως. O Γιωργάκης θα
αφομοιωθεί μέσα στην _παραγωγή έργου_ με ένα όνειρο ξεφτισμένο
που θα δοκιμάσει να το κρατήσει με τα δόντια για να μη του το
χαλάσουν.

Δεν ξέρω αν θαυμάζω ή λυπάμαι τον κάθε Γιωργάκη, μικρό ή
μεγάλο, πλούσιο ή φτωχό, αγωνιζόμενο ή θεατή. Σίγουρα όμως
ξέρω ότι του αξίζει μια καλύτερη τύχη."

Του Γιάννη Ντρενογιάννη. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 2Τροχοί τον Δεκέμβριο του 1992

Έτσι, για να θυμόμαστε πού και πού εκείνους που "(...)Με μπουφάν, κράνη και ένα μεγάλο σακίδιο στον κοκοβιό, η σιωπηλή πλειοψηφία των αγωνιζόμενων έπαιρνε το δρόμο του
γυρισμού, έτσι όπως ήρθε, καβαλώντας τις μοτοσικλέτες με τις
οποίες έτρεχαν στον αγώνα."

VASOS

19/09/2012, 12:59

Πολύ ωραίο κείμενο αν και λίγο στενάχωρο :sad:

sniper

19/09/2012, 13:07

Mια χαρά κείμενο είναι - μεταφέρεται εδώ (http://www.moto.gr/forums/forumdisplay.php?f=6)

GIXXERAKIAS

19/09/2012, 13:26

Καταπληκτικό κείμενο....ανατρίχιασα και βούρκωσα.....:(

chr1s_86

19/09/2012, 13:28

Του Γιάννη Ντρενογιάννη. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 2Τροχοί τον Δεκέμβριο του 1992

Έτσι, για να θυμόμαστε πού και πού εκείνους που "(...)Με μπουφάν, κράνη και ένα μεγάλο σακίδιο στον κοκοβιό, η σιωπηλή πλειοψηφία των αγωνιζόμενων έπαιρνε το δρόμο του
γυρισμού, έτσι όπως ήρθε, καβαλώντας τις μοτοσικλέτες με τις
οποίες έτρεχαν στον αγώνα."

Ωραίο κείμενο... :a012::a012:

MG-KTiNoS

19/09/2012, 18:29

και πάνω κάτω τα ίδια θα είχε γράψει αν μιλούσε για κάποιον που ήθελε να γίνει ... (ότι θες βάλε)

Έτσι είναι εδώ !
Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε ... γελασε !

:(

iliasfyntanidis

19/09/2012, 18:40

Πολύ ωραίο κείμενο.Θυμήθηκα όταν πρωτοπήγα να δω αγώνες με ενα ούνο.Ξυπνάω κυριακή,καθαρός ουρανός με την ωραία λιακάδα που έχει τις μέρες αυτές.Έχουν κάτι ξεχωριστό οι κυριακές ,δεν ξέρω πως να το εξηγήσω...
Στις 2 δόδες σηκώθηκε στο αρτεμίσιο το φίατ...
Παρκάρω και στην ευθεία που έχει για την είσοδο στην πίστα,αριστερά το κλασικό τραπεζάκι για το κόψιμο εισητηρίων..ακόμα έτσι είναι νομίζω
Άκουγα το 750 gsxr του Μπούστα να στριγλίζει..
Επιταχύνω να μην χάσω ούτε λεπτό....
Στήνομαι στην Κ1,αριστερή μετά την εκκίνηση.....
Χαμός,δύο οδηγοί στα 250 racing μαζέυουν πλαστικά από κάτω.Με τον ένα γίναμε και φίλοι στην πορεία...
Χαρακτηριστική στιγμή-στιγμές η πλαγιολίσθηση του Μπούστα με το πίσω φρένο.Τι κάνει ο Γιάννης και κερδίζει τόσα χρόνια...
Αργότερα του ζήτησα και αυτόγραφο.Πάνω στο δίπλωμα ακόμα το έχω...
Του λέω ΄΄καλή τύχη'' και φεύγω με παρολίγο οργασμό....Θα το τρίψω στην μούρη του Κώστα,του Βασίλη,του Γιάννη....
Αργότερα διαβάζω σε μία συνεντευξη ότι απεχθάνεται να του λένε καλή τύχη...Sorry John
Οι αγωνιζόμενοι ήταν μικροί θεοί στα μάτια μου.
Τα 250 η αγαπημένη μου κατηγορία,μέχρι τώρα.....
Το συνέχισα και ακολουθησα σχεδόν όλο το πρωτάθλημα.Τραγική στιγμή στις Σέρρες πάω να βγάλω γυμνή φωτό από πρωτοκλασάτο 250 της εποχής με μία παλιατζούρα canon του πατέρα μου...
Μπαίνει μπροστά ο team manatzer LOL και ανοίγει τα χέρια του σαν με είδε σε εκπομπή της Βικύς Χατζηβασιλείου..ΌΧΙ φωτογραφίες.....
ΟΚ λέω....έντονος ο ανταγωνισμός και τα μυστικά πρέπει να μείνουν μέσα στην ομάδα,στα στεγανά...
Αργότερα γνώρισα και άλλους αγωνιζόμενους από τα σχετικά καταστήματα συνεργεία,ένδυση-υπόδηση-περικεφαλαία...
όσο τους γνώριζα ξενέρωνα όλο και περισσότερο...
Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι για τα μηχανάκια πήγαινα για το άρωμα,για τον ήχο,για τα χρώματα.....
Υπήρχαν και υπάρχουν βέβαια αγνοί φίλοι του σπορ που τα έδωσαν όλα....

TROOPER

20/09/2012, 09:11

:beer::beer:

devil's animal

20/09/2012, 11:59

δυνατη γραφη που σε κανει να φτιαχνεις εικονες μεσα στο κεφαλι σου...
:beer::beer::beer:

Bladerunner

20/09/2012, 13:20

268722

Τον πρώτο μου αγώνα, αν εξαιρέσεις το πολυεστερικό κοστούμι, τον έκανα με τελείως μαμά μηχανάκι. Ούτε ένα τελικό εξάτμισης δεν φόραγε, έτσι για τον σαματά!

Όλο το τριήμερο βγήκε με ένα ζευγάρι λάστιχα τα οποία χρησιμοποιήθηκαν και στο δρόμο μέχρι να λιώσουν τελείως.

Η μηχανή -όπως κι εγώ- ανεβήκαμε Σέρρες με φορτηγό ψυγείο κρεάτων. Κάναμε πολλές, πάρα πολλές ώρες να φτάσουμε. Η μηχανή δε, χρειάστηκε απόψυξη όλο το βράδυ για να μπορέσει να πάρει μπροστά!

Αν θα το ξανάκανα;

Χαλαρά!!

sniper

20/09/2012, 13:28

sapila racing

20/09/2012, 13:39

byron

20/09/2012, 13:51

268722
Η μηχανή δε, χρειάστηκε απόψυξη όλο το βράδυ για να μπορέσει να πάρει μπροστά!

:tooth: :tooth:

Πες μου οτι έβαλες και κουβέρτες μετά στα λάστιχα? :tooth:

MG-KTiNoS

20/09/2012, 14:06

όχι ρε κουβέρτες είχε για τον ίδιο, ξέρεις πως είναι 12 ώρες στο ψυγείο ????
:lol:

Bladerunner

20/09/2012, 14:11

:tooth: :tooth:

Πες μου οτι έβαλες και κουβέρτες μετά στα λάστιχα? :tooth:

Σιγά μην είχα κουβέρτες... Δε λες καλά που μου έκοψε και τσέκαρα την πίεση; Δε θυμάμαι τώρα πόσο είχαν, πάντως μονοψήφιο νούμερο ήταν!

Αυτό που πραγματικά όμως θα μου μείνει, ήταν το ατελείωτο ταξίδι. Σταθερά με 90, και τριακόσιες πενήντα δύο στάσεις για φαγητό! Ναι. Για φαγητό.

Ο φίλος, συναθλητής και ιδιοκτήτης του φορτηγού που ανεβαίναμε παρέα, έκανε βάρη και έτρωγε κάθε δύο ώρες περίπου!