monstermind
26/09/2005, 05:43
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν εκείνο το κενό, όταν βρέθηκα στο έδαφος. Άκουγα, ανέπνεα, κοίταγα, αλλά δεν ζούσα. Πόση ώρα να πέρασε άραγε; Ήρθε κόσμος, σταμάτησε, ρώτησε, κοίταξε, τους άκουσα. Σηκώθηκα. Μα είχαν όλοι φύγει.
Θυμάμαι τις ανάσες.
Θυμάμαι τον ψίθυρο του ανέμου, την ησυχία της στροφής, τον τρόμο στο φρένο. Σε εκείνα τα ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, που οι αισθήσεις μου με προδώσαν, κάτι άλλο δούλευε ακατάπαυτα. Ήταν σε να με κοίταγε η πλάση όλη, στις στέγες των σπιτιών, στα δένδρα, στον αέρα… κάποιος ήταν εκεί.
Πόσο ειρωνικό είναι το αναπόφευκτο. Ο χρόνος το ορίζει, μα ο χρόνος είναι απών. Εκείνη την στιγμή που δεν μπορεί να κράτησε πάνω από μισό δευτερόλεπτο, τα μάτια του, δεν με κοίταξαν στιγμιαία. Με παρακολουθούσαν ήρεμα και αργά. Ένιωσα ένα περίεργο χαμόγελο. Ένιωσα συμπόνια. Δεν είχα λόγο να φοβάμαι πιά.
σιωπηλοί αιώνες με κρατάνε στα χέρια τους.
Με ταξιδεύουν, πάνω από μια λίμνη…
πράσινη…
φθινοπωρινή.
Θυμάμαι τον τρόμο, αλλά δεν θυμάμαι να τρόμαξα. Θυμάμαι τον κρότο που δεν θυμάμαι να άκουσα, θυμάμαι που πέταξα, μα δεν θυμάμαι να ήμουν πουλί. Ήμουν ένα σακί από χώμα, ανεξέλεγκτο.
Θυμάμαι τον τσιμεντένιο τοίχο.
Θυμάμαι το χέρι μου να χώνεται βαθιά στα μπάζα και σπάζοντας να κόβει την ορμή του σώματος μου.
Θυμάμαι τις ανάσες.
Την πρώτη, που νιώθεις χαμένος. Εκείνη που πασχίζεις να τα βάλεις όλα στη θέση τους. Φτιάχνεις το παζλ του παρόντος για να γίνει παρελθόν. Η σκέψη είναι αργή, υπνωτισμένη από τον ίλιγγο.
Στη δεύτερη ανάσα, την πιο μεγάλη, ξέρεις… πως πρέπει να μάθεις. Φοβάσαι όσο ποτέ άλλοτε, και ψαχουλεύεις δειλά, να βρεις που κρύβεται ο πόνος. Το δεξί χέρι; Κουνιέται. Το δεξί πόδι; Κουνιέται. Το αριστερό πόδι; Κουνιέται. Το αριστερό χέρι; Πονάει. Πνίγεις το βογκητό και συνεχίζεις. Αυχένας και σπονδυλική στήλη… προσεύχεσαι… πνίγεις το χαμόγελο.
Η τρίτη ανάσα έρχεται, και είναι η πιο βαθειά. Αφήνεις ελεύθερο τον πόνο και κλαις σα μωρό για το κακό που σε βρήκε, μα μέσα σου… πόσο γελάς! Και ανασαίνεις ξανά.
Για τέταρτη φορά.
Σηκώνεσαι, ζεις… και όλα μπαίνουν στη θέση τους. Τα χαζά, έρχονται πρώτα τώρα.
Είναι η ώρα που ξεχνάς.
Αυτές οι στιγμές λένε τόσα, όσα ποτέ σου δεν θα μάθεις. Και δεν θα τα μάθεις ποτέ, γιατί όταν φεύγουν ξεχνάς. Χαμογελάς που δεν ξεκίνησες. Γελάς που συνεχίζεις να ζεις. Μα ξεχνάς το γιατί.
Δεν μπορώ, παρά να σκέφτομαι, το πόσο ανόητοι είμαστε:
Πρέπει να ξυπνήσεις, να πάρεις πρωινό.
…Να ετοιμαστείς, να πας στο σκολειό,
…και να γυρίσεις να φας,
να διαβάσεις, να κοιμηθείς…
…για να ξυπνήσεις.
Συγνώμη που είμαι μικρός,
μα εδώ… θέλω να μείνω.
Σαν βρέφος, σαν ποιητής,
Θα αγκαλιάσω όσα αγαπώ,
Και από την πρώτη γραμμή θα φύγω.
Αγκάλιασε με μάνα
Στην άσωτη σοφία μου
ψιθύρισε γλυκά.
Τα μόνα λόγια που ξέρεις
Διώχνουν τον φόβο μακριά.
Τύμπανα τον ύπνο μου στοιχειώνουν
γροθιές που τρέμουν σφίγγω
για Σένα ουρλιάζω
Η καρδιά μου σε ζητά
Και όλες τις σκέψεις τις σκίζω.
Έρχεσαι και με ξυπνάς
Μικρή και όμορφη, Εσύ!!
Της νιότης τροφή.
Ελπίδα!.
Να χορέψω; ή να τρελαθώ;
Να τρελαθώ; ή να χορέψω;
Θυμάμαι τις ανάσες.
Θυμάμαι τον ψίθυρο του ανέμου, την ησυχία της στροφής, τον τρόμο στο φρένο. Σε εκείνα τα ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, που οι αισθήσεις μου με προδώσαν, κάτι άλλο δούλευε ακατάπαυτα. Ήταν σε να με κοίταγε η πλάση όλη, στις στέγες των σπιτιών, στα δένδρα, στον αέρα… κάποιος ήταν εκεί.
Πόσο ειρωνικό είναι το αναπόφευκτο. Ο χρόνος το ορίζει, μα ο χρόνος είναι απών. Εκείνη την στιγμή που δεν μπορεί να κράτησε πάνω από μισό δευτερόλεπτο, τα μάτια του, δεν με κοίταξαν στιγμιαία. Με παρακολουθούσαν ήρεμα και αργά. Ένιωσα ένα περίεργο χαμόγελο. Ένιωσα συμπόνια. Δεν είχα λόγο να φοβάμαι πιά.
σιωπηλοί αιώνες με κρατάνε στα χέρια τους.
Με ταξιδεύουν, πάνω από μια λίμνη…
πράσινη…
φθινοπωρινή.
Θυμάμαι τον τρόμο, αλλά δεν θυμάμαι να τρόμαξα. Θυμάμαι τον κρότο που δεν θυμάμαι να άκουσα, θυμάμαι που πέταξα, μα δεν θυμάμαι να ήμουν πουλί. Ήμουν ένα σακί από χώμα, ανεξέλεγκτο.
Θυμάμαι τον τσιμεντένιο τοίχο.
Θυμάμαι το χέρι μου να χώνεται βαθιά στα μπάζα και σπάζοντας να κόβει την ορμή του σώματος μου.
Θυμάμαι τις ανάσες.
Την πρώτη, που νιώθεις χαμένος. Εκείνη που πασχίζεις να τα βάλεις όλα στη θέση τους. Φτιάχνεις το παζλ του παρόντος για να γίνει παρελθόν. Η σκέψη είναι αργή, υπνωτισμένη από τον ίλιγγο.
Στη δεύτερη ανάσα, την πιο μεγάλη, ξέρεις… πως πρέπει να μάθεις. Φοβάσαι όσο ποτέ άλλοτε, και ψαχουλεύεις δειλά, να βρεις που κρύβεται ο πόνος. Το δεξί χέρι; Κουνιέται. Το δεξί πόδι; Κουνιέται. Το αριστερό πόδι; Κουνιέται. Το αριστερό χέρι; Πονάει. Πνίγεις το βογκητό και συνεχίζεις. Αυχένας και σπονδυλική στήλη… προσεύχεσαι… πνίγεις το χαμόγελο.
Η τρίτη ανάσα έρχεται, και είναι η πιο βαθειά. Αφήνεις ελεύθερο τον πόνο και κλαις σα μωρό για το κακό που σε βρήκε, μα μέσα σου… πόσο γελάς! Και ανασαίνεις ξανά.
Για τέταρτη φορά.
Σηκώνεσαι, ζεις… και όλα μπαίνουν στη θέση τους. Τα χαζά, έρχονται πρώτα τώρα.
Είναι η ώρα που ξεχνάς.
Αυτές οι στιγμές λένε τόσα, όσα ποτέ σου δεν θα μάθεις. Και δεν θα τα μάθεις ποτέ, γιατί όταν φεύγουν ξεχνάς. Χαμογελάς που δεν ξεκίνησες. Γελάς που συνεχίζεις να ζεις. Μα ξεχνάς το γιατί.
Δεν μπορώ, παρά να σκέφτομαι, το πόσο ανόητοι είμαστε:
Πρέπει να ξυπνήσεις, να πάρεις πρωινό.
…Να ετοιμαστείς, να πας στο σκολειό,
…και να γυρίσεις να φας,
να διαβάσεις, να κοιμηθείς…
…για να ξυπνήσεις.
Συγνώμη που είμαι μικρός,
μα εδώ… θέλω να μείνω.
Σαν βρέφος, σαν ποιητής,
Θα αγκαλιάσω όσα αγαπώ,
Και από την πρώτη γραμμή θα φύγω.
Αγκάλιασε με μάνα
Στην άσωτη σοφία μου
ψιθύρισε γλυκά.
Τα μόνα λόγια που ξέρεις
Διώχνουν τον φόβο μακριά.
Τύμπανα τον ύπνο μου στοιχειώνουν
γροθιές που τρέμουν σφίγγω
για Σένα ουρλιάζω
Η καρδιά μου σε ζητά
Και όλες τις σκέψεις τις σκίζω.
Έρχεσαι και με ξυπνάς
Μικρή και όμορφη, Εσύ!!
Της νιότης τροφή.
Ελπίδα!.
Να χορέψω; ή να τρελαθώ;
Να τρελαθώ; ή να χορέψω;