150 ημέρες στη Νότια Αμερική

[TROOPER]

:cry:ζηλεύω, ζηλεύω, ζηλεύω, ζηλεύω, ζηλεύω, ζηλεύω, ζηλεύω θα σκάσω ρε πόυστη μου. Τι άλλο να πω είστε παράδειγμα πρός μίμηση, μπράβο. ;)

μη λες χαζα.
2 παπαριδες και μισοι ειναι (2 ο ροαντ και μιση η λατρα) :lol::lol:

ρωτα κι εμας που τους ξερουμε...! :lol::lol:

[Corvo]

ειλικρινα χανομαι στις φωτο σου λατρη :beer:

[latris mixanis]

291588

Αυτό που προσδίδει στη Βολιβία μια έξτρα νότα «περιπέτειας» είναι η αβεβαιότητα που καλύπτει τις περισσότερες διαδρομές. Οι αποστάσεις δεν μετρώνται σε χιλιόμετρα αλλά σε χρόνο. Η κατάσταση των δρόμων είναι πολλές φορές άγνωστη ακόμα και μεταξύ των ντόπιων, ενώ συχνά αν ρωτήσεις διαφορετικούς ανθρώπους θα πάρεις διαφορετικές απαντήσεις. Οι χάρτες είτε σε ψηφιακή είτε σε έντυπη μορφή είναι ελλιπείς. Τέλος η ύπαρξη βενζίνης ή ακόμα περισσότερο η διαθεσιμότητα της σε ξένους αποτελεί γρίφο. Η βενζίνη στη Βολιβία χαίρει γενναίας επιδότησης από το κράτος, μόνο όμως προς του πολίτες αυτής της χώρας οι οποίοι έτσι την αγοράζουν πάμφθηνα (περίπου 30 λεπτά ανά λίτρο). Οι ξένοι καλούνται να πληρώσουν την τριπλάσια τιμή. Το πρόβλημα όμως έγκειται στο γεγονός ότι τα πρατήρια επιτρέπεται να πουλήσουν στην “precio por extranero” μόνο αν διαθέτουν τα κατάλληλα παραστατικά ή βιβλία. Για λόγο που δεν γνωρίζουμε, τα περισσότερα βενζινάδικα (χοντρικά, περίπου 4 στα 5) δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα, οπότε και προέβαλαν σθεναρή άρνηση να μας δώσουν βενζίνη!

Έχοντας όλα αυτά κατά νου, το 2ο βράδυ στην La Higuera προσπαθήσαμε να βγάλουμε ένα πλάνο για την συνέχεια της πορείας μας. Στο δείπνο συζητούσαμε με έναν Γάλλο που γυρνούσε ντοκιμαντέρ για τον Che και την διαδρομή του στην Βολιβία. Μας είπε ότι μέχρι την Valle Grande, όπου και θα είχαμε τη μόνη μας δυνατότητα για ανεφοδιασμό, ήταν 4 ώρες και από εκεί μέχρι την Cochabamba θα ήταν «full day’s work» σε κακό δρόμο, καθώς και ότι δεν υπάρχει τίποτα στο ενδιάμεσο για να διανυκτερεύσουμε. Εν τέλει, το επόμενο πρωινό φθάσαμε στη Valle Grande μετά από δυόμιση ώρες οδηγώντας ως επι το πλείστον σε άσφαλτο και περνώντας από καταπληκτικά τοπία. Εκεί, όπως και σε αρκετά άλλα μέρη στη Βολιβία, αρνήθηκαν να μας δώσουν βενζίνη και στα 3 πρατήρια αυτού του χωριού...

291589

...

H συνέχεια στο blog: Από την ruta del che στην La Paz
(http://roadspirit.wordpress.com/2013/05/29/from-ruta-del-che-to-la-paz/)

291590

[road spirit]

Για όσους ξεκινούν το διάβασμα στο θρεντ απο το τέλος, να θυμίσω ότι στην πρώτη σελίδα υπάρχει ευρετήριο* με όλα τα ποστ του blog.


* To οποίο παρεμπιπτόντως χρειάζεται ενημέρωση, αν κάποιος moderator είχε την ευγενή καλοσύνη ... edit: done, thanks!

[sek]

Συγκλονιστικό!!!

:a46:

Περιμένουμε εναγωνίως την συνέχεια!

[8avos]

Χωρίς να ξέρω το παραμικρό,πιστεύω θα ήθελα τρελά να στρίψω και γώ το τιμόνι για death road!
Μια από τις απίστευτες εμπειρίες,γι αυτό ξανά :a23::a23:

Επίσης μια μικρή επισύμανση,έχετε σκεφτεί είτε στο παρόν ή σε άλλο θρέντ να βάλετε
πολύ περισσότερες φωτό από αυτές που μας δίνετε στο ταξίδι σας;Ας μην είναι επεξεργασμένες,
δε χαλιόμαστε....

[road spirit]

Στεκόμασταν εκεί λοιπόν, στην αρχή του “δρόμου του θανάτου”! “Εl camino de la Muerte”, o παλιός δρόμος Yungas, ο δρόμος της μοίρας, ο δρόμος για το Coroico. Όλα αυτά είναι τα ονόματα μιας διαδρομής της οποίας οι φωτογραφίες κυκλοφορούν εδώ και χρόνια στο ίντερνετ απεικονίζοντας οχήματα να κρέμονται στο χείλος του γκρεμού και συνοδευόμενες απο πομπώδεις περιγραφές και απο αναφορές για 200-300 θανάτους ετησίως.

Ο δρόμος βρίσκεται βορειοανατολικά της La Paz και μέχρι πρόσφατα αποτελούσε την μοναδική σύνδεση με την αμαζονιακή επαρχία Yungas και την μικρή γραφική πόλη Coroico. Στις άκρες του, η χαράδρα φτάνει τα 600 μέτρα βάθος σε ορισμένα σημεία. Σε άλλα, το πλάτος του μόλις και μετά βίας χωρά ένα φορτηγό. Η οδήγηση γίνεται στην αριστερή πλευρά του δρόμου, ώστε ο οδηγός του κάθε αυτοκινήτου να μπορεί να ελέγχει απο το παράθυρο του το πάτημα των τροχών του ...

H συνέχεια στο : Οδηγώντας στον πιο επικίνδυνο δρόμο του κόσμου
(http://roadspirit.wordpress.com/2013/05/31/worlds-most-dangerous-road/)
291784

[road spirit]

Χωρίς να ξέρω το παραμικρό,πιστεύω θα ήθελα τρελά να στρίψω και γώ το τιμόνι για death road!
Μια από τις απίστευτες εμπειρίες,γι αυτό ξανά :a23::a23:

Επίσης μια μικρή επισύμανση,έχετε σκεφτεί είτε στο παρόν ή σε άλλο θρέντ να βάλετε
πολύ περισσότερες φωτό από αυτές που μας δίνετε στο ταξίδι σας;Ας μην είναι επεξεργασμένες,
δε χαλιόμαστε....

Θάνο όσες φωτό αξίζουν ή όσες έχουν να διηγηθούν κάτι, μπαίνουν στα 2 blog. Ειδικά στο blog στης Έλενας, κάποια ποστ έχουν νομίζω αρκετά μεγάλη gallery! Έπειτα, το να ποστάρουμε 100άδες φωτό είναι και χρονοβόρο (ακόμη και χωρίς επεξεργασία όπως λες) και θα καταντήσει φλύαρο νομίζω, εκ μέρους μας.

Τώρα, απο εκεί και πέρα το να ποστάρω ξανά τις ίδιες φωτό απο το blog στο φόρουμ είναι αφενός κουραστικό, ειδικά όταν πρέπει να ξαναγίνουν resize (το auto resize που κάνει το φόρουμ συχνά πιξελιάζει τις φωτό και το βρίσκω εκνευριστικό), αφετέρου προσωπικά πλέον ο τρόπος παρουσίασης στο φόρουμ (3 attachments ανά ποστ και in-line) δεν μου "κάθεται". Μου έχει ταιριάξει να το πω με απλά λόγια ο τρόπος παρουσίασης στο blog.

Καταλαβαίνω ότι σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει ο συγκεκριμένος τρόπος και το σέβομαι, αλλά για την ώρα μάλλον δε θα μπω στη διαδικασία να κάνω re-post μεγαλύτερης έκτασης από τη τωρινή.

:beer:

[RaGe_Raptor]

δεν έχω λόγια ....:a012:
θέλει κότσια.....

[stavrouliasp]

Συγχαρητήρια παιδια! Και από εμένα έχετε το σεβασμό μου.

[Da.Vintage]

Μπράβο ρε ... αλήθεια μπράβο.... remake of motorcyle diaries ( 2004)

http://www.imdb.com/title/tt0318462/?ref_=sr_2

[road spirit]

Φύγαμε από την Copacabana στις 18 Οκτωβρίου με πορεία προς τα σύνορα Βολιβίας – Περού, στα οποία φτάσαμε μετά από λίγα λεπτά αφου χαθήκαμε και περιπλανηθήκαμε μέσα σε χωματόδρομους στους οποίους δεν υπήρχε καμία ταμπέλα να μας κατευθύνει και με το GPS να δείχνει το κενό! Για άλλη μια φορά, απρόβλεπτη Βολιβία!. Κάθε μέρα! Αυτή η λέξη, απρόβλεπτη, είναι μια από αυτές που θα μας μείνουν ως ένα από τα πιο έντονα χαρακτηριστικά της χώρας.

Συνολικά ταξιδέψαμε για 19 μέρες στη Βολιβία, διανύοντας 2450 χιλιόμετρα. Προσμετρώντας μαζί και τις πρώτες ημέρες από τη στιγμή που πατήσαμε στις Άνδεις, ζήσαμε ακραίες συνθήκες για τα δεδομένα ενός ταξιδιού με μοτοσικλέτα, ανεβαίνοντας μέχρι τα 5020 μέτρα υψόμετρο αγκομαχώντας, οδηγώντας σε θερμοκρασίες από -8ο C εώς 37ο, πότε με χαλάζι, πότε κάτω από έναν ήλιο που θαρρείς ότι σε ψήνει σε δευτερόλεπτα.

Κάθε μέρα έπρεπε να μελετάμε προσεκτικά τους χάρτες για την πορεία της επόμενης ημέρας και να κάνουμε υπολογισμούς για τα διανυθέντα χιλιόμετρα, λογαριάζοντας τα αποθέματα μας σε καύσιμο και σε εφόδια, όπως σε κανένα άλλο οδοιπορικό στο παρελθόν. Υπήρξε μέρα στο altiplano που ξεκινήσαμε κουβαλώντας 8 λίτρα νερό και μέχρι το επόμενο πρωί αυτό είχε τελειώσει χωρίς να ξέρουμε που θα μπορέσουμε να το αναπληρώσουμε, ενώ είχαμε ήδη αφυδατωθεί ως συνέπεια της ακτινοβολίας, της έλλειψης οξυγόνου και της έντονης σωματικής προσπάθειας.

Δεν είναι υπερβολή να πω ότι όση εμπειρία είχα αποκομίσει από τα προηγούμενα ταξίδια με τη μηχανή, στη Νότια Αμερική και ιδιαίτερα στη Βολιβία δεν είχε καμία συνεισφορά, δε μετρούσε, δεν βοηθούσε. Ήταν σαν να ταξίδευα πρώτη φορά. Χρειαζόταν ολικό reset σε αυτά που ήξερα. Ένας τελείως διαφορετικός κόσμος, με διαφορετικές απαιτήσεις στη διαχείριση των δυνάμεων μου, της ψυχολογίας, στη προετοιμασία της μηχανής, στους καθημερινούς χειρισμούς σε κάθε επίπεδο.

Προσωπικά μιλώντας, οι ημέρες στα άγονα και ερημικά υψίπεδα της νοτιοδυτικής Βολιβίας αποτέλεσαν την πιο απαιτητική και μακράν δυσκολότερη δοκιμασία στην οποία έχω υποβληθεί ποτέ, σωματικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά. Και όμως, αν με ρωτήσει κανείς σήμερα, αν μου δινόταν η δυνατότητα να ξανακάνω ένα και μόνο ένα κομμάτι του ταξιδιού ποιο θα επέλεγα, εκείνο θα ήταν. Εκείνο εκεί που βουλιάζαμε στην άμμο, που με τα χίλια ζόρια κρατούσα τη μηχανή όρθια κάθε λίγα μέτρα, που δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Εκεί που υπήρξαν στιγμές απόγνωσης, που μονολογούσα με τον εαυτό μου αναρωτώμενος πως θα ξεμπλέξουμε από αυτή τη κατάσταση, σκεφτόμενος ότι ίσως έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος, με ένα σωρό άγχη και φοβίες να βγαίνουν στην επιφάνεια.

Η συνέχεια στο λινκ: Κλείνοντας το κεφάλαιο Βολιβία (http://roadspirit.wordpress.com/2013/06/18/closing-chapter-bolivia/)

[road spirit]

293777

Μια νέα χώρα ανοιγόταν μπροστά μας και αυτό ήταν αρκετό για να καβαλήσουμε τη μηχανή αισθανόμενοι ενθουσιασμό και αναζωογονημένοι. Είχαμε μεγάλες προσδοκίες για το Περού, οφειλόμενες κυρίως σε ιστορίες ταξιδιωτών που είχα διαβάσει στο advrider.com. Όμως είχαμε και ένα άγχος. Ο μεγάλος αντίπαλος που ανέφερα στο τέλος του προηγούμενου ποστ ήταν η εποχή των βροχών.

Το Περού καλύπτει μια μεγάλη γεωγραφική έκταση με πολλές διαφορετικές κλιματικές ζώνες και με τις εποχές να μην έχουν τα χαρακτηριστικά που γνωρίζουμε στη Μεσόγειο. Στα δυτικά, κατά μήκος της ακτογραμμής του ειρηνικού ωκεανού το κλίμα είναι άνυδρο και ζεστό σχεδόν όλο το χρόνο. Δεν έχει σημασία αν θα βρεθείς εκεί Ιανουάριο μήνα ή Ιούνιο. Οι συνθήκες θα είναι λίγο πολύ ίδιες.

Μόλις μια εκατοντάδα χιλιομέτρων ανατολικότερα της ακτογραμμής υψώνονται οι Άνδεις που διατρέχουν όλη τη χώρα, όπως και όλη την ήπειρο άλλωστε. Στο περουβιανό λοιπόν τμήμα της μεγάλης οροσειράς διακρίνονται δυο εποχές. Η ξηρή εποχή, που διαρκεί χοντρικά από τον Μάιο εως τον Σεπτέμβριο και εκείνη των βροχών, που ξεκινά σταδιακά από τον Οκτώβριο και διαρκεί εώς τον Απρίλιο. Οι θερμοκρασίες έχουν μικρή διακύμανση όλο το έτος χωρίς να καταλαβαίνεις χειμώνα ή καλοκαίρι, όμως η ποσότητα του νερού που πέφτει την εποχή των βροχών δεν είναι αστεία. Ρίχνει σχεδόν καθημερινά, με ένταση και για αρκετές ώρες. Από μόνο του βέβαια, κάτι τέτοιο δεν καθιστά το ταξίδι με μοτοσικλέτα απαγορευτικό. Σίγουρα προσθέτει κάποιες δυσκολίες, δεν επιτρέπει το camping, χαλάει τις ευκαιρίες για φωτογράφιση και δεν αφήνει να ευχαριστηθείς το τοπίο. Όμως το σοβαρότερο πρόβλημα είναι άλλο. Το αρχικό μας πλάνο ήταν να διασχίσουμε το Περού από νότο προς βορρά παραμένοντας εξολοκλήρου στην ορεινή ζώνη στην οποία οι περισσότερες διαδρομές, οι καλές, εκείνες που προσφέρουν τις καλύτερες εικόνες και σε φέρνουν πιο κοντά στα χωριά με το ανόθευτο περουβιανό στοιχείο, είναι χωμάτινες. Ακατάπαυστη καθημερινή βροχόπτωση και πολύ χώμα σε μια γεωλογικά ασταθή περιοχή, δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλός συνδυασμός.

η συνέχεια στο : Είσοδος στο Περού (http://roadspirit.wordpress.com/2013/06/22/entering-peru/)

293778

[road spirit]

294397

"... Οι κάτοικοι του Amantani είναι ιθαγενείς quechua, μιλούν την αντίστοιχη διάλεκτο και πολύ λίγα ισπανικά, ζουν αποκλειστικά από γεωργικές δραστηριότητες στο νησί και από λιγοστά έσοδα από τους επισκέπτες του νησιού, οι οποίοι όμως δεν είναι τόσο πολλοί όσο αυτοί που πάνε στα πλωτά νησιά. Δεν τρώνε καθόλου κρέας, δεν έχουν ηλεκτρισμό στο νησί παρά μόνο για λίγες ώρες, λειτουργώντας γεννήτριες. Δεν υπάρχουν ξενοδοχεία ή ξενώνες, ούτε εστιατόρια.

Φτάνοντας στο νησί μας περίμεναν ντόπιοι ντυμένοι και εδώ με τις παραδοσιακές τους ενδυμασίες. Ήμασταν καμιά 20αριά επισκέπτες όλοι και όλοι. Ο ξεναγός μας σύστησε με την Rebeca, μια μικροκαμωμένη ρυτιδιασμένη γυναίκα η οποία έδειχνε 60 ετών αλλά δεν πρέπει να ήταν πάνω από 40. Μας πήρε και μας πήγε στο σπίτι της οικογένειας της όπου θα μέναμε για το βράδυ. Ξεκίνησε να μας ετοιμάζει μεσημεριανό, σε μια πλινθόκτιστη κουζίνα, όπως πλινθόκτιστα είναι και όλα τα σπίτια τους. Τα υπνοδωμάτια ήταν σε διαφορετικό κτίσμα. Υποτυπώδη, με τα απολύτως βασικά και απαραίτητα. Χωρίς κρεβάτια, ένα τραπεζάκι, 2-3 μικρά έπιπλα. Το δωμάτιο που θα κοιμόμασταν εμείς είχε κρεβάτια, ένα κομοδίνο και αυτό ήταν όλο.

Το φαγητό ήταν απλό και λιτό. Λιγοστό. Αλλά δεν μπορείς να πείς τίποτα κακό. Το αντίθετο, πρέπει να πείς ένα μεγάλο ευχαριστώ. Έτσι ζουν, αυτή είναι η καθημερινότητα τους και πρέπει να τη σεβαστείς. Πρέπει να προσπαθήσεις να καταλάβεις τις επιλογές τους, τις συνθήκες διαβίωσης, τις δυνατότητες που έχουν ή εκείνες που δεν τους παρέχονται.

Ενώ εμείς περιμέναμε να ετοιμαστεί το φαγητό, ήρθε ο άντρας της, μας χαιρέτησε με ένα μεγάλο χαμόγελο, ήρθαν και τα παιδιά τους, ένα γλυκύτατο κοριτσάκι και ένα αγοράκι που μου είπε πως όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μηχανικός συστημάτων. Με ρώτησε «es possible?». Είναι πιθανό? Μπορώ? Του χαμογέλασα και του είπα «si! Todo es possible». Όλα γίνονται. Δεν θα του έδινα καμία άλλη απάντηση, παρά μόνο κάποια που να μη του στερήσει την ελπίδα του για κάτι λαμπρό, για ένα καλύτερο μέλλον. "

294398

294399

όλο το ποστ στο blog: στα νησιά της λίμνης Titicaca (http://roadspirit.wordpress.com/2013/06/28/islands-lake-titicaca/)

[Da.Vintage]

Μπράβο Τζόνυ και Έλενα! Να περνάτε καλά και να προσέχετε! σας παρακολουθώ! thanks for sharing

[virus]

δεν έχω λόγια ....:a012:
θέλει κότσια.....

κοτσια..

κοτσιδια..

τρελλοκοτσιδου :)


:beer::beer:

[latris mixanis]

Η νύχτα στο Puno μας είχε αγχώσει. Δεν σταμάτησε να βρέχει και η πρόγνωση του καιρού σε 2-3 site για τις επόμενες ημέρες δεν ήταν ευνοϊκή. Φαινόταν πως η εποχή των βροχών μας είχε προλάβει. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να προσαρμόσουμε το ωράριο μας και κατά περίπτωση τα δρομολόγια μας. Για το πρώτο, θα χρειαζόταν πλέον να ξυπνάμε καθημερινά πολύ νωρίς, κατά τις 6:30. Αυτό γιατί υπάρχει ένα μοτίβο στη βρόχινη εποχή: συνήθως η βροχή ξεκινά το μεσημέρι και διαρκεί μέχρι το ξημέρωμα με διαστήματα ανάπαυλας. Έτσι, δίδεται ένα χρονικό παράθυρο λίγων ωρών το πρωί το οποίο θα προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε για να καλύψουμε τις αποστάσεις που θέλαμε. Όσον αφορά τα δρομολόγια μας, αυτά θα ήταν υπο εξέταση καθημερινά, αναλόγως τη κατάσταση του δρόμου.

Tα πρώτα 200 χιλιόμετρα ήταν βαρετά. Κινούμενοι σε μεγάλα υψόμετρα στο Περουβιανό altiplano, οι επίπεδες εκτάσεις απλώνονταν παντού γύρω μας χωρίς να διαθέτουν κάτι που να κάνει το μάτι να χαζέψει. Στη Juliaca πήραμε μια γερή δόση από μποτιλιάρισμα, ηχορύπανση και καυσαέριο, μιας και εδώ δεν υπάρχει περιφερειακός δρόμος για να παρακάμψεις τη πόλη, όπως συμβαίνει εξάλλου σε όλο το Περού και σε όλη τη Βολιβία. Μετά το χωριό Pichu το τοπίο σταδιακά άλλαζε καθώς πλησιάζαμε όλο και περισσότερο στα άγρια τμήματα των Περουβιανών Άνδεων. Χιονισμένες βουνοκορφές, πράσινες κοιλάδες και ποτάμια μας έκαναν παρέα μέχρι το Cusco. Η διαδρομή ήταν απολαυστική.

294724

Στο Cusco κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο εν μέσω έντονης κυκλοφοριακής συμφόρησης και γνωρίζοντας μια νέα οδηγική κουλτούρα. Στη Βολιβία χαρακτηρίσαμε την οδήγηση των ντόπιων δολοφονική, τώρα στο Περού σκεφτόμασταν να αναθεωρήσουμε. Οι Βολιβιανοί έπρεπε να κατέβουν στη κλίμακα και τη πρώτη θέση να καταλάβουν οι Περουβιανοί. Αφήσαμε ένα περιθώριο αμφιβολίας για την ώρα, εξάλλου ήμασταν μόλις 2 μέρες στους δρόμους του Περού.

Φυσικά δεν υπάρχει μαζοχισμός στην πρόθεση μας να καταφεύγουμε στα κέντρα όσων μεγάλων πόλεων είχαν βρεθεί στη πορεία μας. Ήταν αναγκαστική επιλογή. Έξω από αυτά τα αστικά κέντρα δεν υπάρχουν καταλύματα και η αναζήτηση φθηνού χόστελ πάντα οδηγεί στο κέντρο. Στη περίπτωση του Cusco οι επιλογές που μας απέμεναν εξαιτίας των κριτηρίων μας (χαμηλό κόστος και ασφαλές σημείο για τη μηχανή) ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του χεριού. Σε κάθε ένα από τα προτεινόμενα budget hostels στον οδηγό του Lonely Planet είτε δεν θα υπήρχε πάρκινγκ είτε το πλάτος της κύριας εισόδου θα ήταν τόσο στενό που ήταν αδύνατο να περάσει η μηχανή μέσα για να την αφήσουμε σε μια γωνιά της ρεσεψιόν (συνηθισμένη πρακτική) ή στην εσωτερική αυλή. Τη λύση έδωσε- για πολλοστή φορά στο ταξίδι – το horizonsunlimited. Από το hostal Estrellita είχαν περάσει αμέτρητοι μοτοταξιδιώτες στο παρελθόν και ήμασταν τυχεροί που είχε διαθέσιμο δωμάτιο. Με τη βοήθεια του συμπαθέστατου ιδιοκτήτη ξεκινήσαμε τη δημιουργία αυτοσχέδιας ράμπας ώστε να μπορέσω να περάσω τη μηχανή από τα μεγάλα εξωτερικά σκαλοπάτια στην εσωτερική αυλή. Αυτή τη φορά ήταν πιο εύκολα τα πράγματα σε σχέση με το Puno καθώς δεν χρειάστηκε να ισορροπήσουμε τη μηχανή κρατώντας τη δεξιά-αριστερά, μπορούσα να πάρω φόρα και να ρολλάρω στην αυλή. Τακτοποιηθήκαμε και βγήκαμε για περπάτημα στο ιστορικό κέντρο της πόλης και για να πάρουμε προμήθειες.

294726

294727

H συνέχεια του ποστ στο : Cusco (http://roadspirit.wordpress.com/2013/07/03/cusco/)

[8avos]

θα καταντήσει φλύαρο νομίζω, εκ μέρους μας.


Καταλαβαίνω ότι σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει ο συγκεκριμένος τρόπος και το σέβομαι, αλλά για την ώρα μάλλον δε θα μπω στη διαδικασία να κάνω re-post μεγαλύτερης έκτασης από τη τωρινή.

:beer:

Για να απαντήσω (αν και πολύ καθυστερημένα:( ) κρατώντας αυτά που θέλω,ούτε πρόκειται να πει ή σκεφτεί κανείς οτι
πρόκειται να φλυαρίσετε και από την άλλη εσείς ξέρετε πως θα παρουσιαστεί καλύτερα - ευανάγνωστα κλπ.Όπως επίσης
δεν πρόκειται να πει κανείς οτι δεν αρέσει κάτι σε αυτό που μας παρουσιάζετε,είναι το λιγότερο χάρμα οφθαλμών οι φωτος
σας.Εννοείται ότι και στο μπλογκ της Έλενας μπαίνω να τις δω.

Μια ερώτηση:το θέμα "χρονοδιάγραμα" το είχατε ορίσει από πριν-Ελλάδα δλδ ή βάσει βροχοπτώσεων,ώστε να πιέζεστε κάποιες
στιγμές!Ή απλά η ανησυχία του ταξιδιώτη για να δείτε-φτάσετε και τα παραπέρα μιας που ήσασταν χορτασμένοι.

[road spirit]

Για να απαντήσω (αν και πολύ καθυστερημένα:( ) κρατώντας αυτά που θέλω,ούτε πρόκειται να πει ή σκεφτεί κανείς οτι
πρόκειται να φλυαρίσετε και από την άλλη εσείς ξέρετε πως θα παρουσιαστεί καλύτερα - ευανάγνωστα κλπ.Όπως επίσης
δεν πρόκειται να πει κανείς οτι δεν αρέσει κάτι σε αυτό που μας παρουσιάζετε,είναι το λιγότερο χάρμα οφθαλμών οι φωτος
σας.Εννοείται ότι και στο μπλογκ της Έλενας μπαίνω να τις δω.

Μια ερώτηση:το θέμα "χρονοδιάγραμα" το είχατε ορίσει από πριν-Ελλάδα δλδ ή βάσει βροχοπτώσεων,ώστε να πιέζεστε κάποιες
στιγμές!Ή απλά η ανησυχία του ταξιδιώτη για να δείτε-φτάσετε και τα παραπέρα μιας που ήσασταν χορτασμένοι.


Υπήρχε ένα πολύ βασικό χρονοδιάγραμμα το οποίο είχε βγεί απο Ελλάδα, και ήταν συνάρτηση πολλών παραμέτρων:
α) τα χρήματα: θα ταξιδεύαμε μέχρι να τελειώσουν, υπολογίζοντας φυσικά και όσα θα χρειαζόμασταν μετά την επιστροφή για να περάσουμε στοιχειωδώς κάποιους μήνες άνεργοι.
β) οι καιρικές συνθήκες: παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και δεν αναφέρομαι μόνο στην εποχή των βροχών αλλά και στο εντελώς απρόβλεπτο καλοκαίρι της παταγονίας.
γ) ημερολογιακά θέματα όπως πχ τοπικές γιορτές, αργίες κλπ. Πχ δεν θες καθόλου να έχεις ολοκληρώσει το ταξίδι και να βρίσκεσαι στο Μπουένος Άιρες για να ξεκινήσεις τις διαδικασίες φόρτωσης-αποστολής της μηχανής και να βρείς την εταιρεία logistics κλειστή για 2 εβδομάδες λόγω καλοκαιρινών διακοπών.
δ) και φυσικά τα μέρη που θέλαμε να δούμε, υπολογίζοντας τις χιλιομετρικές αποστάσεις, τις ιδιαιτερότητες και τις δυσκολίες των διαδρομών κλπ.

Βεβαίως σε ένα ταξίδι τέτοιας κλίμακας (χρονικά, χιλιομετρικά κλπ) τα χρονοδιαγράμματα και τα πλάνα αλλάζουν για πλάκα. Είναι τόσοι πολλοί οι αστάθμητοι παράγοντες που θες-δε θες κάποιες φορές θα σου προκύψουν. Δεν μπορείς για 5 μήνες να πηγαίνουν όλα όπως τα είχες προγραμματίσει.

Στην περίπτωση μας, πλάνο και χρονοδιάγραμμα τινάχτηκαν στον αέρα απο τα αποδυτήρια, με την καθυστέρηση της μηχανής. Αλλάξαμε τα εισιτήρια της επιστροφής 2 φορές! Αλλάξαμε δρομολόγιο ουκ ολίγες φορές, μέρη που θέλαμε να δούμε αρχικά, στη πορεία τα εγκαταλήψαμε (πχ παραγουάη, καταρράκτες iguazu, μια περιοχή στη Χιλή κοντά στα σύνορα με τη βολιβία κλπ) ,ενώ άλλα που δεν ήταν ποτέ στο πλάνο τα επισκεφθήκαμε (surprise όταν έρθει η ώρα).

Χορτασμένοι δεν αισθανθήκαμε ποτέ ... Παρόλη την απίστευτη κούραση η οποία σε τέτοια ταξίδια συσσωρεύεται, δεν θέλαμε να σταματήσουμε να ήμαστε στο δρόμο.

[8avos]

^^
Σούπερ :a10: Όχι απλά με κάλυψε η απάντηση.....Γιατί γενικά κάποια πράγματα δεν κανονίζονται...
Θενκς για το άμεσο της απάντησης και εύχομαι να σας διαβάσουμε και σε άλλα σύντομα :a23:

[latris mixanis]

Για να πάει κανείς στο Machu Pichu πρέπει αναγκαστικά να περάσει πρώτα από το Agua Calientes, γνωστό και ως «Machu Pichu Pueblo» («χωριό του Machu Pichu»). Για να φτάσεις στο Agua Calientes υπάρχουν δυο τρόποι. Ο mainstream τρόπος σε θέλει να επιβιβάζεσαι στο τραίνο που εκτελεί το δρομολόγιο Cusco – Agua Calientes πληρώνοντας ένα ακριβό εισιτήριο για να στριμωχτείς σαν σαρδέλα μαζί με τις ορδές των τουριστών που κατακλύζουν τη περιοχή με σκοπό να επισκεφθούν την χαμένη πόλη των Ίνκας. Αυτή την επιλογή ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, καθώς στο Agua Calientes δεν οδηγεί κανένας δρόμος. Εμείς θα ακολουθούσαμε έναν εναλλακτικό τρόπο. Θα κυκλώναμε οδικώς με τη μηχανή την ευρύτερη περιοχή της ιερής κοιλάδας των Ίνκας μέχρι το χωριό Santa Teresa, προσεγγίζοντας το Machu Pichu από την πίσω πλευρά. Στη Santa Teresa θα αφήναμε τη μηχανή και μετά από πεζοπορία θα φτάναμε στο Agua Calientes.

Αναχωρήσαμε από το Cusco με την διαδρομή να ξετυλίγεται πάνω στα Περουβιανά βουνά, εν μέσω καταπληκτικών τοπίων, ανεβαίνοντας μέχρι τα 4.300 μέτρα στο ορεινό πέρασμα Abra Malaga.Έβρεχε σε αρκετά κομμάτια, είχε κρύο και θολούρα, τα σύννεφα κάλυπταν το δρόμο και η εντυπωσιακή θέα θύμιζε έντονα Άλπεις. Μετά το Abra Malaga η φιδίσια κατάβαση μας έφερε 2000 μέτρα χαμηλότερα σε μια περιοχή που δεν είχε καμία ομοιότητα με εκείνη στο βουνό λίγα λεπτά πριν. Πολύ ζέστη, υγρασία και τροπική βλάστηση. Ο δρόμος περνούσε από μικρούς οικισμούς, οι αυλές των σπιτιών ήταν γεμάτες μπανανιές και διάφορα άλλα φυτά που δεν μπορούσαμε φυσικά να αναγνωρίσουμε, μας θύμιζαν όμως εικόνες από τα δάση του Αμαζονίου ή της Αφρικής.

Η άσφαλτος εναλλασσόταν με χώμα, ενώ όσο περνούσε η ώρα και χωνόμασταν πιο βαθιά στις απομακρυσμένες περιοχές της επαρχίας του Cusco και η ανθρώπινη παρουσία ελαττωνόταν, οι οικισμοί ξεμάκραιναν, ο δρόμος ήταν άδειος. Στη Santa Maria έπρεπε να διαβάσουμε προσεκτικά το GPS για να βρούμε την έξοδο του χωριού που θα μας έβγαζε στο χωματόδρομο προς την Santa Teresa. Τα 24 χωμάτινα χιλιόμετρα που ακολούθησαν ήταν φανταστικά. Σε κάποια τμήματα η διαδρομή ήταν απαιτητική, με μεγάλες γούβες από αφράτο χώμα, κυλιόμενη πέτρα και νεροφαγώματα. Κινούμασταν κατά μήκος του ποταμού Urubamba ο οποίος ρέει μέσα σε ένα άγριο φαράγγι, με το πλάτος του δρόμου να είναι αρκετό μόλις για ένα αυτοκίνητο θυμίζοντας μας λίγο από τον death road της Βολιβίας.

όλο το ποστ στο blog: Στα ίχνη των Incas (http://roadspirit.wordpress.com/2013/07/15/following-incas/)

295645

[road spirit]

Κάνοντας ένα break στη συγγραφή του ταξιδιωτικού, θα ήθελα να προσθέσω κάτι που πιστεύω θα το βρείτε ενδιαφέρον.

Στο ποστ "Αναζητώντας τον Che (https://roadspirit.wordpress.com/2013/05/15/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-che/)" γράψαμε για 2 αναβάτες που συναντήσαμε στη Βολιβία, τον Vadim και τον Artia. Η φωτό είναι από την ημέρα εκείνη καθώς πηγαίναμε στην La Higuera:

295930

Τα παιδιά τα ξανασυναντήσαμε μετα από 1,5 μήνα στα σύνορα Εκουαδόρ-Κολομβίας:
295931


Τα μηχανάκια, κινέζικα 250άρια, τα είχαν αγοράσει στη Βολιβία έναντι 1500$ και τα πούλησαν στο Εκουαδόρ έναντι 700$. Αυτό, για όσους σκέφτοναι αν υπάρχει εναλλακτικός φθηνός τρόπος για να ταξιδέψει κανείς σε εκείνα τα μέρη.
Σημειώστε ότι δεν είχαν καβαλήσει ποτέ πριν στη ζωή τους 2κυκλο! Αυτό στα υπόψην για κάποιους που δηλώνουν "γκουρού" του μοτοσικλετισμού και της περιπέτειας.

Έφτιαξαν λοιπόν ένα καταπληκτικό βίντεο, στο οποίο καταγράφουν όλο το ταξίδι τους το οποίο δίηρκησε 6 μήνες αλλά περιλάμβανε ταξίδι με αυτοκίνητο από την Αλάσκα στο Λος Άντζελες, μετέπειτα backpacking στην Αφρική και τέλος με τα 250άρια στην Ν. Αμερική. Το "μοτοσικλετιστικό" κομμάτι ξεκινά στο βίντεο απο το 22:15.
Όλα τα μέρη και τις διαδρομές που φαίνονται, τις περάσαμε και εμείς, πχ στο 30:36 παίρνετε μια γεύση απο τα αμουδερά κομμάτια στο αλτιπλάνο της Βολιβίας.

enjoy:
http://vimeo.com/63966024

[DimChios]

:beer::beer::beer::beer::beer::D

[sapila racing]

Respect στον Vadim και τον Artia!!! :a18: :a23:

[Aνεμος]

Είχα τη χαρά να ακούσω λίγα πράγματα απο την Ελενα στην πίτα, να πάρω πληροφορίες απο πρώτο χέρι...είχα κάτσει και άκουγα με ενα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο ...ρούφαγα όση περισσότερη πληροφορία μπορούσα για κάτι που πάντα ονειρευόμουν..

Απο όταν ξεκινήσατε την συγγραφή του ταξιδιωτικού έχω ξεκοκαλίσει κυριολεκτικά το παρών thread και το blog...

Τροφή για την ψυχή...

Μπορεί να το θέλεις μια ζωή,μπορεί να το ονειρεύεσαι νύχτα μέρα αλλα να μην το κάνεις ποτέ.
Γιατί....δικαιολογίες άπειρες,πιθανότατα όλες τους βάσιμες.

Το σημείο που αν το περάσεις αλλάζουν όλα,είναι το να το κάνεις.Να πάρεις την απόφαση.
Εσείς την πήρατε.Και το κάνατε.Παρόλες τις δικαιολογίες που φυσικά και για εσάς υπήρχαν.
Ευχαριστώ για το ταξίδι και για την υπενθύμιση οτι η ζωή είναι μικρή για να αφήνεις τα όνειρα να μένουν όνειρα...:a012:

[TROOPER]

Κάνοντας ένα break στη συγγραφή του ταξιδιωτικού, θα ήθελα να προσθέσω κάτι που πιστεύω θα το βρείτε ενδιαφέρον.

Στο ποστ "Αναζητώντας τον Che (https://roadspirit.wordpress.com/2013/05/15/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-che/)" γράψαμε για 2 αναβάτες που συναντήσαμε στη Βολιβία, τον Vadim και τον Artia. Η φωτό είναι από την ημέρα εκείνη καθώς πηγαίναμε στην La Higuera:.................

:eek::eek:

τι κανανε τα παληκαρια ρε φιλε!!!!!!!

[road spirit]

συνεχίζουμε ...

Είχαμε μείνει στο Agua Calientes με σκοπό να επισκεφθούμε τη χαμένη πόλη των Ίνκας η οποία δέχεται καθημερινά χιλιάδες επισκέπτες. Για να απολαύσουμε μερικές στιγμές ηρεμίας στον ιστορικό αυτό χώρο ατενίζοντας τη μοναδική θέα απερίσπαστοι είχαμε δυο επιλογές: ή θα ξυπνούσαμε τα χαράματα προκειμένου να είμαστε στην είσοδο με το που θα άνοιγε στο κοινό ή θα πηγαίναμε αργά το απόγευμα με τη δύση του ήλιου. Κάναμε το πρώτο αφενός γιατί ο καιρός ήταν άστατος και οι πιθανότητες για βροχή μετά το μεσημέρι ήταν περισσότερες, αφετέρου γιατί αν μέναμε το απόγευμα θα χρειαζόταν να επιστρέψουμε στη Santa Teresa την επόμενη μέρα, τη στιγμή που με τον ιδιοκτήτη του camping είχαμε συνεννοηθεί για να κρατήσει τα πράγματα μας για μια και όχι δυο ημέρες.

296158

Περπατήσαμε ανάμεσα στα χαλάσματα, ανεβήκαμε στο ψηλό σημείο από όπου βγαίνει η κλασσική κλισέ φωτογραφία τύπου “ήμασταν και εμείς εδώ” και αράξαμε εκεί για όσο επικρατούσε ησυχία τριγύρω. Με την επέλαση των ούννων απομακρυνθήκαμε, ακολουθήσαμε ένα σηματοδοτημένο μονοπάτι που οδηγούσε μακριά απο τον κυρίως χώρο φτάνοντας μέχρι την “γέφυρα των Ίνκας”, σε ένα σημείο που πραγματικά κόβει την ανάσα. Το πέρασμα είναι κλειστό φυσικά καθώς είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο και το μονοπάτι δεν έχει συντηρηθεί.

296159

296160

Η συνέχεια στο ποστ : Machu Picchu (https://roadspirit.wordpress.com/2013/07/24/machu-picchu/)

[latris mixanis]

To τελευταίο βράδυ στη Santa Teresa έβρεξε αρκετά αλλά τελικά το χώμα στην καταπληκτική διαδρομή προς την Santa Maria ήταν σε καλή κατάσταση. Επιστρέψαμε στο Cuzco απολαμβάνοντας ξανά τον ίδιο δρόμο που είχαμε κάνει 3 μέρες πριν. Όλα ήταν σαν σε επανάληψη, ο καιρός, η ζέστη χαμηλά, η βροχή και το κρύο ψηλά στο πάσο. Περνώντας μέσα από το χωριό Ollantaytambo πέσαμε πάνω σε μια γιορτή και χωρίς δεύτερη σκέψη σταματήσαμε. Η πλατεία του χωριού ήταν πλημμυρισμένη από χρώματα, μουσικές και κόσμο. Τα πιτσιρίκια ντυμένα στις παραδοσιακές ενδυμασίες χόρευαν και έκλεβαν τη παράσταση.

296758

Μείναμε ένα βράδυ ακόμα στο Cuzco κρατώντας μια στάση αναμονής για να δούμε πως θα εξελισσόταν η ουρολοίμωξη που είχε εκδηλώσει η Έλενα στη Santa Teresa, κατά πάσα πιθανότητα εξ αιτίας των χαμηλών επιπέδων υγιεινής στο camping. Το βράδυ η πλατεία της πόλης γέμισε κόσμο.

296759

Στην κοιλάδα του Apurimac είχαμε τα πρώτα δείγματα των συνεπειών της εποχής των βροχών επί της κατάστασης των δρόμων. Τμήματα μήκους πολλών δεκάδων ή και εκατοντάδων μέτρων εξαφανισμένα κάτω από στρώματα λάσπης, άσφαλτος σπασμένη με το υπέδαφος να καθιζάνει σε πολλά σημεία, όλα αυτά μαρτυρούσαν ότι δυστυχώς δεν είχαμε καταφέρει να αποφύγουμε τον μεγάλο αντίπαλο που φοβόμασταν όπως είχαμε αναφερθεί στο ποστ “Είσοδος στο Περού“.

Στο Abancay κάναμε μια στάση για να προμηθευτούμε μερικά φρούτα. Όση ώρα η Έλενα ήταν στη λαϊκή αγορά, προσπάθησα να μάθω για τη κατάσταση του ορεινού δρόμου προς το Ayacucho. Μίλησα με δυο ντόπιους που έδειξαν ενδιαφέρον στη μηχανή, ο ένας καβαλούσε ένα 250άρι κινέζικο εντούρο οπότε η αντίληψή του θα ήταν πιο κοντά στα δεδομένα μας σε σχέση με έναν οδηγό αυτοκινήτου. Και οι δυο είπαν ότι ο δρόμος είναι «terra» (χώμα), 400 χιλιόμετρα σε πολύ κακή κατάσταση, «dificil» (δύσκολο) και ότι θα πηγαίναμε πολύ αργά και προσεκτικά. Με αυτή την πληροφορία και δεδομένου ότι ήταν ήδη 13:00 και τα μαύρα σύννεφα πύκνωναν όσο περνούσε η ώρα είπαμε να μην συνεχίζαμε εκείνη τη μέρα.

Λίγα λεπτά μετά που τακτοποιηθήκαμε σε ένα ξενοδοχείο άνοιξαν οι κάνουλες των ουρανών και αισθανθήκαμε μια ανακούφιση για τη σωστή απόφαση που είχαμε πάρει. Περπατήσαμε στη λαϊκή αγορά του χωριού κα φτάσαμε στην καρδιά της, όπου είχε στηθεί ένα πανηγύρι φαγητού. Καθίσαμε σε ένα πάγκο μαζί με τους χωρικούς, η οικογένεια δίπλα μας βοήθησε να παραγγείλουμε και υπο το θόρυβο της βροχής που έσκαγε πάνω στα στέγαστρα απολαύσαμε το μεσημεριανό μας.
296760

Ολόκληρο το κείμενο και οι φωτογραφίες στο ποστ: Επιστροφή στο Cuzco (http://roadspirit.wordpress.com/2013/08/02/return-to-cuzco/)

[road spirit]

Με βάση τις πληροφορίες που είχαμε συλλέξει για τη διαδρομή Abancay-Andahuaylas-Ayacucho και έχοντας δει τι συμβαίνει στους ορεινούς δρόμους του Peru εξαιτίας της βροχής, αποφασίσαμε να αλλάξουμε τα σχέδια μας. Αναγκαστικά θα αφήναμε πίσω μας τις περουβιανές Άνδεις και θα στρεφόμασταν προς την ακτογραμμή του Περού συνεχίζοντας από εκεί τη πορεία μας βόρεια. Εάν τις επόμενες μέρες είχαμε προβλέψεις για καλύτερο καιρό θα ξαναγυρνούσαμε στα μεγάλα υψόμετρα. Δεν ήταν το καλύτερο πλάνο επειδή τα παράλια είχαμε σκοπό να τα περάσουμε κάποια στιγμή αργότερα ταξιδεύοντας προς το νότο, αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή όπως φάνηκε και το επόμενο πρωί, από την αρχή της διαδρομής μας αναχωρώντας από το Abancay. Οι δρόμοι ήταν πραγματικά σε άθλια κατάσταση στο μεγαλύτερο μέρος για τα επόμενα 100 χιλιόμετρα. Κατολισθήσεις, πέτρες παντού διάσπαρτες στην άσφαλτο, λάσπες, μπλοκαρισμένοι δρόμοι και υποχρεωτικές στάσεις για να περιμένουμε τα συνεργεία να αποκαταστήσουν τη κυκλοφορία. Δε θέλω να σκέφτομαι πως θα ήταν αν κινούμασταν πάνω στο βουνό στην χωμάτινη διαδρομή προς Ayacucho υπο αυτές τις συνθήκες.

Τουλάχιστον ο δρόμος προς τη Nazca μας αποζημίωσε με μια άγρια ομορφιά. Στα 4500 μέτρα ο παγωμένος άνεμος ξύριζε και το απέραντο άγονο υψίπεδο, σκεπασμένο από ένα βαρύ σκοτεινό ουρανό, είχε μια απειλητική όψη που ενέπνεε σεβασμό και δέος. Που και που μερικοί σκόρπιοι οικισμοί μας έκαναν να αναρωτιόμαστε πως και γιατί ζουν εκεί πάνω άνθρωποι. Για άλλη μια φορά όμως, το φωτογραφικό υλικό είναι φτωχό για τους ίδιους λόγους που γράψαμε στο προηγούμενο ποστ. Η βροχή που έπεφτε κατά διαστήματα και το κυνήγι με το χρόνο για να προλάβουμε να μη κλειστούμε από εκείνο το πυκνό μαύρο πέπλο που κινούταν απειλητικά στον ορίζοντα, δεν μας επέτρεψαν να βγάλουμε τις φωτογραφικές μας μηχανές. Είχαμε μια πολύ μεγάλη απόσταση να καλύψουμε, σχεδόν 500 χλμ μέχρι τη Nazca και ο χρόνος μας έμοιαζε να τελείωνε. Σε εκείνη τη γωνιά του Περουβιανού altiplano νιώθεις απομονωμένος, εκτεθειμένος, ευάλωτος και πολύ μικρός.

297757

297758

Πλησιάζοντας στην έρημο Nazca ξεκίνησε η σταδιακή μεταμόρφωση του τοπίου και του κλίματος. Για την ομώνυμη πόλη δεν είχαμε συγκεντρώσει καμία πληροφορία κατά το στάδιο της προετοιμασίας του ταξιδιού γιατί δεν σκοπεύαμε ποτέ να μείνουμε εκεί. Εξάλλου δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον στην πόλη αυτή, καταμεσής της ερήμου. Σταματημένοι στη στο πλάι του δρόμου, ψάχνοντας μέρος για να διανυκτερεύσουμε, μας πλεύρισε ένα ταξί. Ο οδηγός του, ο Benny, φωνάζοντας ρώτησε αν ψάχνουμε για κατάλυμα. Μη έχοντας κάτι να χάσουμε, του είπαμε ναι και τον ακολουθήσαμε. Μας πήγε σε ένα χόστελ, καινούριο, καλοφτιαγμένο, σε ήσυχο σημείο, το οποίο αποδείχθηκε πως ήταν δικό του. Μας άνοιξε την μεγάλη μεταλλική δίφυλλη πόρτα και βάλαμε μέσα τη μηχανή παρκάροντας την στη ρεσεψιόν. Στο βάθος, σε μια εσωτερική αυλή δίπλα στη κοινόχρηστη κουζίνα, σε κεντρικό σημείο φυτεμένο ένα δενδρύλλιο μαριχουάνας για προσωπική κατανάλωση.

297759

Η συνέχεια στο blog: Οι γραμμές της Nazca και η Παναμερικάνα (http://roadspirit.wordpress.com/2013/08/19/nazca-lines-panamericana/)

[Kostas2B]

Ωραίες εικόνες,μαγικά τοπία, ειδικά στο Περου...
Ταξιδι-όνειρο για πολλούς,που πραγματοποιείται απο ελάχιστους αφου η Νότια Αμερική ειναι και ο απομακρυσμενος προορισμός για κάποιον που ζει εδώ...

Πρόσφατα τελείωσα σε μιάμιση μέρα το βιβλίο του Μητσακη "Στους δρόμους της Αμερικής" που αναφέρεται σε δυο ταξίδια που έκανε πριν σχεδόν 15 χρόνια σε όλη την ήπειρο ακολουθώντας τον Panamerican Highway...Απίθανα μέρη!

[road spirit]

Αφήσαμε πίσω μας την ακτογραμμή τραβώντας ξανά προς τα βουνά του Περού. Σύντομα βρεθήκαμε πάλι στις Άνδεις, στα μεγάλα υψόμετρα και στα άγρια τοπία. Η διαδρομή όμορφη, γρήγορη, ασφάλτινη και το μόνο που μας απασχολούσε ήταν η οδήγηση των ντόπιων. Δεν πρέπει να έχω οδηγήσει ποτέ άλλοτε τόσο αμυντικά, τόσο φυλαγμένα και πραγματικά αναρωτιόμασταν. Είναι δυνατόν? Να κυκλοφορούν έτσι χωρίς κανένα αίσθημα αυτοσυντήρησης, χωρίς κανένα απολύτως σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή? Τυφλές προσπεράσεις πάνω σε στροφές η μία μετά την άλλη, μικρά ΙΧ, φορτηγά, νταλίκες δεν είχε σημασία το όχημα ή το σημείο του δρόμου ή οι συνθήκες. Περνάω παντού και πάντα, περνάω εδώ και τώρα, απαιτώ όλο το δρόμο. Ήταν σκέτη παράνοια.

Συνεχίζοντας την ανάβαση μας, πρώτα ξεπρόβαλε η Cordillera Negra. Στη λίμνη Coconcha στα 4000 μέτρα στρίψαμε αριστερά με πορεία προς την Cordillera Blanca η οποία πλέον φαινόταν στο βάθος. Φτάσαμε στο Huaraz πάνω στην ώρα, νωρίς το απόγευμα λίγο πριν αρχίσει η δυνατή βροχή. Το μοτίβο της εποχής των βροχών παρέμενε συνεπές, ατυχώς για εμάς, επιβεβαιώνοντας τα στατιστικά.

298566

Στεκόμασταν στο μπαλκόνι έξω από το δωμάτιο μας στο χόστελ, κοιτάζοντας πότε τη μηχανή που βρισκόταν ακριβώς από κάτω στην αυλή, πότε τις σκεπές των σπιτιών τριγύρω με φόντο τα βουνά που κρυβόντουσαν από τα σύννεφα. Είχαμε μια σπαζοκεφαλιά να λύσουμε. Ιδανικά, θέλαμε να μπούμε στα ενδότερα της λευκής κορδιλιέρας, στον εθνικό δρυμό Huascaran και να τον διασχίσουμε κυκλικά γύρω απο το βουνό Alpamayo, την ορειβατική Μέκα του Περού. Η χωμάτινη διαδρομή 100 χιλιομέτρων είναι πολύ απαιτητική και σκαρφαλώνει, οδικώς, μέχρι σχεδόν τα 4.800 μέτρα σε μια από τις πιο τραχιές, σκληρές και αφιλόξενες περιοχές των Άνδεων. Υπάρχουν, σύμφωνα με πληροφορίες που συλλέξαμε στο Huaraz, 2 καταφύγια κατά μήκος της διαδρομής. Το θέμα είναι ότι λόγω της ιδιαίτερης δυσκολίας του δρόμου, με αυτές τις καιρικές συνθήκες θα ήταν μάλλον επικίνδυνο και ανόητο να το επιχειρήσουμε. Τα oρεινά περάσματα στα 4800 στην Cordillera Blanca δεν έχουν καμία σχέση με τις φλαταδούρες στα αντίστοιχα υψόμετρα στο Altiplano.

Εν τω μεταξύ, στο διπλανό δωμάτιο είχαν αφιχθεί λίγα λεπτά μετά από εμάς δυο γερμανοί, o Matt με Super Tenere και ο Alex με Africa, οι οποίοι ταξίδευαν από βορρά προς νότο έχοντας επιχειρήσει όλη τη κάθοδο από το Εκουαδόρ προς το Περού παραμένοντας στις ανατολικές ορεινές διαδρομές. Όπως προγραμματίζαμε δηλαδή και εμείς το δικό μας ταξίδι απλά με αντίθετη κατεύθυνση. Μας επιβεβαίωσαν αυτό που φοβόμασταν για τα αμέσως επόμενα σκέλη του ταξιδιού τις ημέρες που θα ερχόντουσαν. Οι δρόμοι ήταν ένας εφιάλτης λάσπης. Το βράδυ στο ίντερνετ έψαξα να βρω πιο πρόσφατες πληροφορίες για εκείνα τα κομμάτια. Ένα thread στο advrider, μόλις λίγων ημερών, μας αποθάρρυνε αναφέροντας λίγο πολύ τα όσα μας είπαν οι γερμανοί.
Το πρωί ο καιρός ήταν καλός. Αυτό δεν ήταν έκπληξη, λογικά θα υπήρχε μεταβολή προς το μεσημέρι αλλά παρόλα αυτά, με την ελπίδα ότι μπορεί και να γίνει η εξαίρεση στον κανόνα εκείνη τη μέρα, αποφασίσαμε να μπούμε στον εθνικό δρυμό Huascaran. Έτσι όταν φτάσαμε στο χωριό Yungai στρίψαμε δεξιά εγκαταλείποντας την άσφαλτο.

298567

Ο χωματόδρομος αρχικά ήταν μέσης δυσκολίας, αν μπορεί να σταθεί τέτοιος χαρακτηρισμός. Για ένα μονοκάβαλο μεγάλο ον-οφφ χωρίς αποσκευές δεν θα αποτελούσε πρόβλημα, όμως στη δική μας περίπτωση το ταρακούνημα και το καταχτύπημα ήταν έντονο υποβάλλοντας σε πραγματική δοκιμασία το υποπλαίσιο και το αμορτισέρ του βαρυφορτωμένου GS, ενώ οι μεγάλες κοφτερές πέτρες διάσπαρτες σε πολλά σημεία εφιστούσαν τη προσοχή για τα λάστιχα. Υπήρχαν και τμήματα που ήταν εύκολα επιτρέποντας μας να ανεβάσουμε ταχύτητα ή να χαζέψουμε το τοπίο που ήταν μοναδικό. Που και που ρίχναμε κλεφτές ματιές στις χιονισμένες κορυφές όποτε αυτές ξεπρόβαλλαν ανάμεσα από τα σύννεφα που ολοένα και πύκνωναν. Όσο προχωρούσαμε πιο βαθιά η κατάσταση του δρόμου χειροτέρευε μαζί με τον καιρό. Είχαμε φτάσει μόλις μέχρι τις τυρκουάζ λίμνες Llanganuco και Orcoconcha. Εκεί κάναμε μια στάση για φωτογραφίες όταν ξαφνικά ξεκίνησε η βροχή η οποία σε δευτερόλεπτα έδωσε τη θέση της σε μια πολύ δυνατή χαλαζόπτωση ...

298568


H συνέχεια στο blog: Huaraz, Huascaran & Canon del Pato (http://roadspirit.wordpress.com/2013/09/03/huaraz-huascaran-canon-del-pato/)

[latris mixanis]

Εθνικό Πάρκο Huascaran
298616


Canon del Pato
298617

[road spirit]

299613

"Επόμενος προορισμός μας ήταν η πόλη Chachapoyas στην αμαζονιακή επαρχία του Περού. Πριν αναχωρήσουμε από την Cajamarca είχα ρωτήσει έναν αστυνομικό εκεί για την κατάσταση του δρόμου. Σε διάφορες πηγές στο ίντερνετ αναφέρεται πως κατά την εποχή των βροχών το ταξίδι μεταξύ των δυο αυτών πόλεων είναι πρακτικά αδύνατο. Επίσης θέλαμε να μάθουμε αν υπήρχε κάποια πρόσφατη δραστηριότητα κλοπών, μιας και στο παρελθόν είχαν αναφερθεί περιστατικά με ενέδρες σε εποχούμενους τουρίστες. Το όργανο μας είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός.

Η διαδρομή ήταν εκπληκτική. Καθαρά χωμάτινη, διασχίζει καταπράσινα βουνά με μεγάλες απόκρημνες πλαγιές. Όσο προχωρούσαμε προς τα ανατολικά και καθώς ανεβαίναμε σε υψόμετρο η κατάσταση χειροτέρευε, η λάσπη γινόταν όλο και πιο συχνή, η βροχή πιο έντονη, η θέα χανόταν, το πλάτος του δρόμου όλο και πιο στενό. Η ζελατίνα του κράνους μόνιμα θαμπωμένη και επειδή η ταχύτητά μας ήταν χαμηλή το νερό δεν γλιστρούσε πάνω της. Ανοιχτή συνεχώς για να μπορώ να διαβάζω καλύτερα τα πατήματα, ήμουν μονίμως μούσκεμα. Τα γάντια δεν έκαναν πολύ δουλειά, το νερό όλο και προχωρούσε προς τα μέσα στα μανίκια. Η Έλενα τραγουδούσε πίσω στη σέλα παρόλο που τα αδιάβροχά της είχαν αποδειχθεί ανεπαρκή και ένιωθε το νερό να τρέχει παντού στα πόδια της. Η λάσπη ενώ αρχικά με είχε αγχώσει δεν προέκυψε ποτέ τόσο πηχτή και κολλώδης ώστε να μπουκώσει τους τροχούς. Υπήρξαν σημεία που η Έλενα προληπτικά ξεκαβάλησε για να αισθανθώ εγώ καλύτερα με το κοντρόλ της μηχανής, αλλά πέρα από τα γλιστρήματα, οδηγώντας με σταθερό γκάζι προσεχτικά και συνετά δεν αντιμετωπίσαμε τελικά ιδιαίτερα προβλήματα."

299614

" ... Διανύσαμε μόνο 110 χιλιόμετρα εκείνη τη μέρα. Η ολοήμερη βροχή, η λάσπη και οι υποχρεωτικές στάσεις αναμονής μας καθυστέρησαν πάρα πολύ και φτάσαμε απόγευμα στη μικρή πόλη Celendin. Έξω από την είσοδο του ξενοδοχείου τραβήξαμε τη προσοχή των περαστικών. Υποθέτω δεν είναι συχνό θέαμα μια μεγάλη ον-οφφ μοτοσικλέτα με δυο ταξιδιώτες, ενώ η όψη μας, αρματωμένοι με τα αδιάβροχα, βρεγμένοι, λασπωμένοι, ταλαίπωροι θα ήταν από μόνη της τουλάχιστον περίεργη. Γκαράζ για τη μηχανή 1 τετράγωνο παρακάτω, εκεί που πάρκαραν τα ντόπια ταξί-τρίκυκλα και ένα δωμάτιο ξενοδοχείου που θύμιζε πλυσταριό με όλη την εξάρτηση μας απλωμένη."

299615

"...στη διασταύρωση προς Jaen αντί να στραφούμε βόρεια προς το συνοριακό πέρασμα στο San Ignacio συνεχίσαμε δυτικά. Φτάσαμε στα πεδινά και στις μεγάλες εύφορες εκτάσεις με τους αναρίθμητους ορυζώνες. H τροφή του λαού. Δεν υπάρχει menu del dia ή menu del casa στο Περού χωρίς ρύζι. Εκεί μας χτύπησε το κύμα ζέστης και υγρασίας του τροπικού κλίματος με μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ήταν και η στιγμή που η οθόνη αφής του GPS παρέδωσε πνεύμα. Το πρόβλημα είχε κάνει την εμφάνιση του λίγες μέρες πριν αλλά η οθόνη επανερχόταν πάντα μετά από 1-2 στιγμιαία κολλήματα. Πια όμως φαινόταν οριστικό. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν μετά από ένα reboot να προλάβω να κλειδώσω την λειτουργία της οθόνης και πλέον θα συνεχίζαμε χωρίς πλοήγηση και χωρίς χάρτη. Τουλάχιστον έλπιζα να λειτουργεί το track log για να καταγράφει την πορεία μας. Θα έπρεπε στις επόμενες μέρες να βρούμε μια λύση."

Ολόκληρο το ποστ στο : "Επαρχία Amazonas, Peru" (http://roadspirit.wordpress.com/2013/09/18/amazonas-region-peru/).

[road spirit]

Ανεβαίνοντας στο "βουνό της ομίχλης", όπως είναι η ονομασία του (Sachapuyos στην τοπική γλώσσα)
299616

299617

[camen]

Ειναι απο τις λιγες φορες που δε ξερω τι να γραψω... Εδω κ περιπου 2,5ωρες διαβαζω...

Παιδια,θα ευχηθω και εις ανωτερα!!! Δε ξερω τι αλλο πραγματικα μπορει να γραφτει για το εγχειρημα σας....

[road spirit]

Ετοιμάσαμε ένα σύντομο κλιπάκι με μερικές στιγμές του ταξιδιού και σε λίγες μέρες επανερχόμαστε και με νέα ποσταρίσματα στο blog. Enjoy!


http://www.youtube.com/watch?v=F4xCiKcckzk

[byron]

Ομορφο clip για να ξεκινήσει με φευγιό η μέρα. Tnx :beer:

[makis206]

Ομορφο clip για να ξεκινήσει με φευγιό η μέρα. Tnx :beer:

Εγώ το είδα χτες το βράδυ, δυσκολεύτηκα πολύ να κοιμηθώ παρόλο που αισθανόμουν πολύ ανάλαφρα την ψυχή κατά έναν περίεργο κι ευχάριστο τρόπο.. είχα στο μυαλό ή καλύτερα, οδηγούσα εσκεμμένα τη σκέψη σε όλο αυτό και στα συναισθήματα που πιθανότατα θα ένιωθαν ο Γιάννης και η Έλενα κατά την υλοποίησή του.. πως θα ήταν τη στιγμή που την "έκαναν" απ την μέχρι τότε ζωή τους γεμάτοι δίψα για νέες εικόνες, μυρωδιές, μουσική.. πως όταν τελείωνε η κάθε τους μέρα εκεί.. και πως όταν στο τέλος επέστρεψαν στα γνωστά, στους ανθρώπους τους, στη βάση..

Πως να με πάρει ο ύπνος..

Δεν θα μιλήσω για "αρχίδια" και "τρέλα", Γιάννη και Έλενα ένα πράγμα μόνο. Ευχαριστούμε που το ζήσατε, ευχαριστούμε που το μοιράζεστε και μας κάνατε "μέρος" αυτού..

:)

[el_hymador]

Πάρα πολύ καλό το video και αρκούντως προβοκατόρικο και ζημιάρικο! :beer:

[s_gogos]

Σας έγραψα και κάτω απ'το βίντεο...Μας φτιάξατε άσχημα για άλλη μια φορά! Ευχαριστούμε!

[DimChios]

Αχ......

[jimmis5]

Εκπληκτικο!!!!

[pektis]

Πολυ καλο...!

[catmaster]

Ετοιμάσαμε ένα σύντομο κλιπάκι με μερικές στιγμές του ταξιδιού και σε λίγες μέρες επανερχόμαστε και με νέα ποσταρίσματα στο blog. Enjoy!


http://www.youtube.com/watch?v=F4xCiKcckzk

.... να τον βρίξω η όχι μεσημεριάτικα ;; :mad:


(πάντα τέτοια ωραία ταξίδια στη ζωή σας) :beer::beer::beer:

[Uriah Heep]

Μια ταξιδιωτική πραμάτεια όπου το αυθεντικό με το ποιοτικό και το σεμνό με το μεγαλειώδες δεν διαχωρίζονται ούτε με λέιζερ!

Άφεριμ!

:)

[sapila racing]

Να στε καλά κι οι δύο. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. :beer:

Ειναι ανεβαστικό!:)

[tai]

.... να τον βρίξω η όχι μεσημεριάτικα ;; :mad:


βριξε τον τον χαλια.:)

[harris_x]

:)



.

[stavrouliasp]

Καταπληκτικό βιντεάκι! Μπράβο και πάλι παιδιά!

[antsoar]

Το απόλαυσα άλλη μία και από εδώ, Μαγικό ρε φίλε :smokin:

[ggs]

ωραιο βιντεο .....:beer::beer:

...αλλη μια μαχαιρια στην καρδια του μοτοσυκλετιστικου μας εγωισμου...:lol:

[gcrook]

Γιαννη, Ελενα ηταν πανεμορφο.Ευτυχως που βαλατε και αυτες τις σφηνες με σας εκτος μοτοσυκλετας
γιατι αυτα ηταν τα πιο ωραια,τουλαχιστον για μενα.
Χωστε και αλλα τετοια αν εχετε, τοπια εχει και στο Καρπενησι lol :D

[DimChios]

...ως τωρα ειχα διαβάζει την εισαγωγή και το 2ο πόστ στο μπλόγκ! Είχα γενικώς ριξει μονο κλεφτες ματιες...εχω ψιλοσχολιασει κιολας, εχω πατησει 3-4 Like σε φωτο στο FB...
Ειχα υποσχεθει να το κρατησω να τελειώσει όπως έχω κάνει και με άλλα παλιότερα αλλα...είδα το βίντεο και δεν κρατήθηκα!
Ξεκίνησα...βίσκομαι στη Βολιβία αυτη τη στιγμή και πραγματικά κάθε παράγραφος, κάθε πόστ, κάθε φωτό...είναι μαγεία και μια συνταγή τελικού συναισθήματος με πολλα...πάρα πολλα δεδομένα και με ελάχιστο οξυγόνο!
Όσο σας έλειπε εκει πάνω εσάς, άλλο τόσο μου λείπει εμένα που κρατάω την αναπνοή μου για να ρουφήξω μονομιάς μεγαλύτερη δόση αυτού του εγχειρήματος!
Δεν θα τον έλεγα "άθλο" πάντως αν και πιθανα να του ταιριάζει...δεν ξέρω κάν πως θα μπορούσα να το ονομάσω! Πιθανα να είναι και πολύ νωρίς γιατί ποίος ξέρει εκτός απο εσας τους δύο πόσα ακόμη ακολουθούν!

Ενα γνωρίζω όμως σε αυτό παίζει σίγουρα ρόλο οτι σας γνωρίζω προσωπικά!
Εγω που ποτε δεν πρόκειται για 1002 λόγους να κάνω ένα τετοιο ταξίδι, που δεν πρόκειτε κανένας οδηγός να μου μεταφέρει τέτοιες υπέροχες απλές μα και παράλληλα μαγικές εικόνες και συναισθήματα, σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ απο καρδιας που μου δίνετε τη δυνατότητα να πάρω λίγο από τη μυρωδιά όλων αυτών που ζήσατε!

Ευχομαι τα όνειρά σας να σας πάνε ακόμα πιο μακρυά!

Ευχομαι οι ρόδες σας να πατήσουν τα καλύτερα και ομορφότερα μέρη τούτου του κόσμου!

Ένας υπερήφανος φίλος σας

[QSpec]

Με κάτι τέτοια πράγματα που κάνετε μερικοί να ξέρετε ότι σας θεωρώ συνυπεύθυνους για δικές μου μελλοντικές βόλτες.

Ευχαριστώ!
:beer:

[antsoar]

Ο Χίος τα είπε τέλεια :beer::beer:

[alexxxcbr]

:beer::beer:Παω να κλεισω κανα ταξιδι.....

[road spirit]

Ευχαριστούμε πολύ για τα καλά λόγια και πιστεύω να μη παρεξηγήσετε που δεν κουοτάρω κάθε έναν ξεχωριστα. :beer:
Μερικοί πάντως καταφέρνετε και με συγκινήτε, κωλόπαιδα.

Συνεχίζουμε μετά από αρκετή αποχή... Αφήνουμε το Περού και μπαίνουμε στο Εκουαδόρ!

"Συναντηθήκαμε νωρίς το πρωί στην εταιρία του Carlos για να πάρουμε τη μηχανή και για να τον αποχαιρετήσουμε. Σύντομα βρεθήκαμε στη σέλα και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο της πόλης περνώντας ξανά μέσα από τα μίζερα προάστια της Piura. H πορεία μας προς το Εκουαδόρ ήταν βαρετή, αδιάφορη.
Όσο γράφαμε χιλιόμετρα προς το βορά τόσο η ζέστη και η υγρασία μας αγκάλιαζαν όλο και περισσότερο. Μέχρι που φτάσαμε στα σύνορα! Μετά από 23 μέρες περιπλάνησης στους δρόμους του Περού, το Εκουαδόρ ετοιμαζόταν να μας ανοίξει τις πόρτες του και όπως συμβαίνει με κάθε τι νέο, ήμασταν ενθουσιασμένοι. Ο τυπικός έλεγχος των διαβατηρίων κράτησε λίγο παραπάνω από ότι θα έπρεπε εξαιτίας μιας ασυμφωνίας. Τα ελληνικά διαβατήρια αναγράφουν τη χώρα μας ως “Hellenic Republic”. Το μηχανογραφικό σύστημα που λειτουργούν στα σύνορα του Εκουαδόρ δεν έχει καμία τέτοια καταχώρηση. Έχει μόνο “Grecia” το οποίο δεν φαίνεται πουθενά στο διαβατήριο. Στεκόμουν λοιπόν εκεί, μπροστά από τον υπολογιστή του συνοριοφύλακα προσπαθώντας να του εξηγήσω ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα. Του έδειξα το GRC στη 2η σελίδα μήπως και τον βοηθούσε να κάνει τη νοητή σύνδεση. Δεν ήθελε. Δεν του άρεσε. Δυσκολευόταν το παλικάρι. “Donde esta Hellenic Republic” ρωτούσε με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Τη λύση την έδωσε κάποιος ανώτερος του που κλήθηκε σε βοήθεια. Εκείνος το έπιασε το νόημα γρήγορα και μας έβαλε την σφραγίδα. Φεύγοντας μας είπαν ότι υποχρεούμαστε να ασφαλίσουμε τη μοτοσικλέτα. Ρώτησα που. Στο χωριό Macara μόλις 1 χιλιόμετρο από εκεί είπαν ότι θα βρίσκαμε γραφείο. Οk, vamos!"

302959

Στο εκουαδόρ, αυτό είναι σπεσιαλιτέ:
302960

302961

Όπως πάντα, η συνέχεια του πόστ στο blog: Bienvenidos a Ecuador (http://roadspirit.wordpress.com/2013/11/04/bienvenidos-a-ecuador/) ενώ στο ομότιτλο ποστ στο blog της Έλενας (http://latrismixanis.wordpress.com/2013/11/04/bienvenidos-a-ecuador/) θα βρείτε τη συλλογή των φωτογραφιών.

[gino]

Απλα ΤΕΛΕΙΟ!!!!.....

Αναμενουμε την συνεχεια....

[road spirit]

Με την μηχανή λοιπόν χαλασμένη στο Εκουαδόρ, στην Παναμερικάνα. Το μόνο σίγουρο ήταν πως επρόκειτο για βλάβη ηλεκτρολογικής ή ηλεκτρονικής φύσεως την οποία εγώ δεν μπορούσα να χειριστώ εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να βρούμε τρόπο να φορτώσουμε τη μηχανή κάπου και να φτάσουμε στο Quito. Εκεί θα υπήρχαν ουκ ολίγα συνεργεία. Επιπλέον γνώριζα πως υπήρχε και αντιπροσωπία BMW. Τους κάλεσα για οδική βοήθεια. Στην άλλη άκρη της γραμμής βρέθηκε τελικά ο μοναδικός άνθρωπος εκεί μέσα που γνώριζε αγγλικά και μπορέσαμε να συνεννοηθούμε. Είπε πως θα προσπαθούσε να βρεί οδική χωρίς να είναι σίγουρος. Θα μας καλούσε πίσω να μας ενημερώσει.

Είχε περάσει 1 ώρα χωρίς καμία εξέλιξη και σκεφτόμουν πως πιθανόν η συνεννόηση να μην ήταν και τόσο … συνεννόηση. Ξαναπήρα τηλέφωνο στην BMW Quito για να ακούσω τον υπάλληλο να μου λέει ότι ακόμα προσπαθεί και δεν έχει κάτι νεότερο. Πρότεινε να ψάξω για βοήθεια εκεί τριγύρω ζητώντας από περαστικούς μια camioneta. 300 μέτρα παρακάτω ήταν σταματημένο ένα περιπολικό. Το πλήρωμα του έκανε τυπικούς ελέγχους σε διερχόμενα αυτοκίνητα. Δεν μιλούσαν καθόλου αγγλικά αλλά κατάφερα να τους εξηγήσω τι είχε συμβεί. Ήρθαν και κάθισαν για λίγο μαζί μας, σήκωσαν το τηλέφωνο. Από το διάλογο τους έπιασα τη πολυπόθητη λέξη εκείνη τη στιγμή. Camioneta. Αποχώρησαν μετά από λίγο λέγοντας ότι θα ξαναπεράσουν για να τσεκάρουν αν είμαστε ok.

Πέρασαν 2 ώρες επιπλέον και με αρκετό εκνευρισμό εγώ σκεφτόμουν μόνο αρνητικά. 20 μέρες χαμένες στην αρχή, χαλασμένη κάμερα, χαλασμένο gps και τώρα αυτό. Δεν θα έλεγα ότι ήταν και μια από τις καλύτερες μου στιγμές. Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι σε εκείνο το μεσοδιάστημα οι αστυνομικοί με τους οποίους είχαμε μιλήσει πέρασαν 2 φορές ρωτώντας μας αν όλα είναι καλά και αν χρειαζόμαστε κάτι.

Εντωμεταξύ, η Έλενα που σε εκείνη τη κατάσταση αποδείχθηκε πιο ψύχραιμη από εμένα είχε ενεργοποιήσει το plan B. Με το φόβο ότι λόγω ανεπαρκών ισπανικών δικών μας, και ανεπαρκών αγγλικών των ντόπιων δεν θα καταφέρουμε να βγάλουμε άκρη, κάλεσε στο τηλέφωνο έναν άνθρωπο που λογικά θα ήταν ο μόνος με τον οποίο θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Τον έλληνα πρόξενο στο Εκουαδόρ. Του εξήγησε την κατάσταση ζητώντας του απλά μια συνδρομή σε επίπεδο επικοινωνίας. Ο κ. Εμμανουηλίδης μας εξέπληξε ευχάριστα. Δεν στάθηκε μόνο στο ότι θα καλούσε την αντιπροσωπία BMW για να διαπιστώσει αν είχαμε/είχαν καταλάβει σωστά ή αν η αντιπροσωπία επρόκειτο να στείλει οδική. Ενώ ήταν στο κτήμα του στις πλαγιές του ηφαιστείου Pichincha, αρκετά χιλιόμετρα έξω από το Quito, προθυμοποιήθηκε αμέσως να έρθει ο ίδιος με το φορτηγό του για να φορτώσουμε τη μηχανή. Λίγα λεπτά μετά, σε επικοινωνία με την BMW ο υπάλληλος με ενημέρωνε ότι το αυτοκίνητο της οδικής βοήθειας είχε ξεκινήσει και πως θα έφτανε σε μας σε 2 ώρες. Καλέσαμε αμέσως τον πρόξενο λέγοντας του να μην ξεκινήσει.

Είχαν συμπληρωθεί 6 ώρες μετά από την ακινητοποίηση μας, ήταν 22:00 το βράδυ, οι 2 ώρες αναμονή για την camioneta είχαν γίνει 3, πλέον έκανε κρύο γερό, και εγώ είχα αρχίσει να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για να βγάλουμε όλη τη νύχτα εκεί, στην άκρη του δρόμου με τις αστραπές να κάνουν την εμφάνιση τους στο βάθος. Τελικά η camionetaεμφανίστηκε.Και ενώ θα έπρεπε να αισθανθώ μια ανακούφιση, η όψη της μου προκάλεσε ένα ακόμα άγχος. Κοιταχτήκαμε με την Έλενα. «Πες μου ότι ΔΕΝ είναι βαμμένη στα χρώματα του General Lee (Dukes)! Πες μου ότι δεν το ζούμε αυτό!».

H συνέχεια στο blog: Breaking down in Ecuador (http://roadspirit.wordpress.com/2013/11/14/breaking-down-in-ecuador/)

[GFawkes]

Υπεροχο ταξιδι....

Εχω λατρεψει την νοτιο αμερικη, και πολυ θα ηθελα να ξαναπαω....

καλους δρομους να εχετε...

[GFawkes]

Και μιας και μιλαμε για Εκουαδορ....παρτε και την αχρηστη πληροφορια της ημερας....


Όλοι γνωρίζουν πως τα Ιμαλάια είναι η πιο ψηλή οροσειρά και το Έβερεστ είναι η πιο ψηλή βουνοκορφή του κόσμου, με κορυφή που αγγίζει τα 8.848 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας!

Όμως δεν υπάρχουν πολλοί που γνωρίζουν το βουνό (και ανενεργό ηφαίστειο) Τσιμποράσο στο Εκουαδόρ.

Το Τσιμποράσο έχει ύψος 6.268 μέτρα και είναι η ψηλότερη κορυφή που βρίσκεται κοντά στον ισημερινό, και έτσι, αν και δεν είναι η ψηλότερη κορυφή όταν μετράται από το επίπεδο της θάλασσας, εξαιτίας του ισημερινού εξογκώματος, η κορυφή του Τσιμποράσο είναι το σημείο που απέχει περισσότερο από το κέντρο της Γης.

Για να το κάνουμε πιο κατανοητό.
Μπορεί το Τσιμποράσο να είναι πιο... κοντό από το Έβερεστ στα "χαρτιά" αλλά είναι το πιο ψηλό βουνό του κόσμου, αν υπολογίσουμε την απόσταση που χωρίζει την κορυφή του με το κέντρο της Γης.
Αυτό συμβαίνει επειδή η γη δεν είναι σφαίρα, αλλά σφαιροειδής με πεπλατυσμένους πόλους!

:rolleyes:

[latris mixanis]

Στο Quito μείναμε μια εβδομάδα, όσο περιμέναμε να επισκευασθεί η μηχανή. Η πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, χτισμένη σε υψόμετρο 2850 μ., έχει τις αντιθέσεις της όπως κάθε μεγαλούπολη. Έχει τα ακριβά προάστια με τους πλούσιους, όπου οι γειτονιές, τα κτίρια, τα αυτοκίνητα και οι λεπτομέρειες των δρόμων σε κάνουν να νομίζεις ότι θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη. Έχει τις φτωχογειτονιές και έχει εκείνο το όμορφο ιστορικό κέντρο, την παλιά πόλη, όπου το πνεύμα, η ιστορία και η κουλτούρα της νοτίου Αμερικής χτυπάει δυνατά σε κάθε γωνιά. Δεν έχει την ομορφιά της Cuenca αλλά έχει μια μεγαλοπρέπεια μοναδική με τον καθεδρικό ναό, τα πολλά μοναστήρια, το παλάτι της κυβέρνησης, τα μουσεία και τα αναρίθμητα κτίρια με τις προσόψεις τους διατηρημένες από τον 17ο αιώνα. Όλα αυτά συνθέτουν μια ατμόσφαιρα ταιριαστή σε έναν τόπο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως έχει χαρακτηρισθεί από την UNESCO.

303988

Οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Οι fruterias πωλούν φρούτα πρωτόγνωρα στα μάτια μας. Τα καρπούζια εδώ (όπως και στο Περού) είναι τα πιο νόστιμα και ζουμερά που έχουμε φάει ποτέ, μακράν. Οι heladerias δεν προλαβαίνουν να σερβίρουν παγωτά. Στην Mercado central (κεντρική αγορά) και στην mercado της Santa Clara οι μυρωδιές των φαγητών που αναδύονται μας τραβούν. Τα meriendas (μεσημεριανό) που σερβίρονται στα κιόσκια με Locros de papa (πατατόσουπες με τυρί και αβοκάντο), truchas (πέστροφες) και corvinas (λαυράκια) είναι νόστιμα, φθηνά αλλά πλούσια. Μοιραζόμαστε τους ίδιους πάγκους με τους ντόπιους για να φάμε. Χαμογελούν γνήσια, μας λένε buenas tardes και μας εύχονται aproveche (καλή όρεξη).

303989

Στο κέντρο του κόσμου

303990

Η συνέχεια όπως πάντα στο blog roadspirit (http://roadspirit.wordpress.com/2013/11/21/quito-mitad-del-mundo/) και όλο το φωτογραφικό υλικό στο latrismixanis (http://latrismixanis.wordpress.com/2013/11/21/quito-ecuador/)

[tifoefs]

καλο δρομο ναχετε !!

:beer:

[zentakiasSF]

ωραιο ταξιδι!! :beer:

[road spirit]

Vamos a Colombia ?? και δεν vamos...

Θα είναι ήρεμα τα πράγματα εκεί...
305574

Λες...
305575

στάνταρ...
305576

[road spirit]

Χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει ιδιαίτερα το που βρισκόμασταν, μέχρι που είχαμε φτάσει ή ότι πατούσαμε πάνω στον Ισημερινό μετά από σχεδόν 2 μήνες στο δρόμο, καβαλήσαμε τη μηχανή και βγήκαμε ξανά στην Panamericana. Το νεφελοσκέπαστο ηφαίστειο Imbabura ελάχιστα τράβηξε το βλέμμα μας καθοδόν προς την έξοδο μας από το Εκουαδόρ. Αδημονούσαμε για τα σύνορα. Φτάσαμε εκεί πριν καν το καταλάβουμε. Σφραγίσαμε τα διαβατήρια μας γρήγορα και χωρίς περιττές γραφειοκρατικές διαδικασίες. Μια απλή ματιά του τελώνη στον αριθμό πλαισίου της μηχανής και ήμασταν ελεύθεροι να συνεχίσουμε.

Σταματήσαμε στο πρώτο μανάβικο που βρήκαμε για προμήθειες. Αυτές οι μικρές ωραίες χαρές του ταξιδιού. Δυο μπανάνες, τρία τέσσερα ψωμάκια, δυο αβοκάντο και νερό. Δεν θυμάμαι πόσες και πόσες μέρες στο ταξίδι τρώγαμε μόνο τέτοια. Αλλά για κάποιο περίεργο λόγο αυτό το ημερήσιο μενού μας γέμιζε ικανοποίηση. Και μας αρκούσε. Και είχε γίνει ιεροτελεστία.

Στην πόλη Ipiales στρίψαμε για το μικρό χωριό Las Lajas. Μια παρέα αμερικανών που είχαμε γνωρίσει στη Βολιβία μας είχε δώσει συντεταγμένες για ένα no name ξενώνα στο χωριό. Εκεί που μας έβγαλαν οι συντεταγμένες είχε ένα χωράφι και γενικώς δεν υπήρχαν χόστελ ή ξενοδοχεία. Ρωτώντας πας στην πόλη. Ρωτάω έναν χωριανό. “Alojamiento?” (κατάλυμα). Να εδώ μου λέει και δείχνει το σπίτι του. Ώστε αυτό σημαίνει no name ξενώνας και εγώ που είχα φανταστεί ότι απλώς δεν είχαν σημειώσει το όνομα. Η μηχανή όμως έπρεπε να περάσει από ένα διάδρομο τόσο στενό που άμα είχα λίγα παραπάνω κιλά δεν θα χωρούσα ούτε εγώ ο ίδιος, πόσο μάλλον η μηχανή. Με λίγη αμηχανία τον ευχαρίστησα αλλά, σενιόρ, θέλω να βάλω κάπου το εργαλείο.

Μας δείχνει το παραδιπλανό κτίριο. Είχε μεγάλο ανοικτό χώρο για παρκινγκ. Η γιαγιά που καθόταν έξω από την πόρτα του σπιτιού της μας υποδέχθηκε με χαμόγελο. Alojamiento aqui μας είπε και έδειξε ένα δωμάτιο δίπλα στην κουζίνα της. Νο name. 15 χιλιάρικα κολομβιανά ζήτησε. Κάτι λιγότερο από 6,5 ευρώ δηλαδή. Η μηχανή κολλητά στην πόρτα του δωματίου. Τουαλέτα κοινή. Η λέξη μπόχα είναι επιεικής. Σούπερ, θα το πάρουμε. ...

305577

305578

305579

Η συνέχεια του ποστ στο blog: Vamos a Colombia (http://roadspirit.wordpress.com/2013/12/12/vamos-a-colombia/) και φωτογραφικό υλικό στο: Las Lajas & Popayan, Colombia (http://latrismixanis.wordpress.com/2013/12/12/las-lajas-popayan-colombia/)

:beer:

[due]

Όνειρα 10 ζωών σε ένα οδοιπορικό....

:a012:

[GKN]

:a18::a20:

[latris mixanis]

Καθοδόν προς το Salento, λίγο έξω από την πόλη Cali μας προσπέρασε ένα 1200GS. Στα μπαγκάζια του πάνω ήταν δεμένη μια μαγκούρα. Χάρη σε αυτόν τον «έξτρα» εξοπλισμό αναγνωρίσαμε αμέσως τη μηχανή. Ήταν ο Mike με τον οποίο είχαμε γνωριστεί στο χόστελ στο Cusco περίπου πριν από 1 μήνα. Κάναμε μια σύντομη στάση και τα είπαμε, έπειτα οδηγήσαμε για λίγο μαζί αλλά εκείνος έπρεπε να συνεχίσει προς Cartagena και αποχαιρετισθήκαμε. Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν μάλλον αδιάφορη, μια ευθεία. Φτάσαμε στη Zona Cafetera. Περάσαμε μέσα από μια ομολογουμένως αρκετά άσχημη πόλη, την Armenia, για να καταλήξουμε, υπό βροχή πάντα, στο μικρό όμορφο και γραφικό χωριό Salento.

Το Salento βρίσκεται στη καρδιά του «τριγώνου του καφέ». Εξαιτίας του υψομέτρου και της εγγύτητάς του στην κεντρική κορδιλιέρα των Κολομβιανών Άνδεων χαίρει ενός ήπιου κλίματος καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Η ζωή εκεί κυλάει αργά και χαλαρά και για το λόγο αυτό τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί σε δημοφιλή προορισμό για backpackers, χωρίς ωστόσο να έχει χάσει την νότα του αυθεντικού, χωρίς να έχει μετατραπεί σε tourist trap.

Βρήκαμε χόστελ του οποίου ο άγγλος ιδιοκτήτης είχε και μια μικρή φυτεία καφέ στην οποία οργάνωνε ημερήσιες ξεναγήσεις. Την επομένη λοιπόν φορώντας γαλότσες δανεικές, μιας και η λάσπη στο μονοπάτι που οδηγούσε στη φυτεία ήταν μπόλικη, απολαύσαμε μια πολύ όμορφη εμπειρία. Είδαμε από κοντά όλη τη διαδικασία της παραγωγής του καφέ, από τα μικρά φυτώρια μέχρι την συγκομιδή, μαθαίνοντας παράλληλα και πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το εμπόριο και τα χαρακτηριστικά των διαφορετικών χαρμανιών. Η ξενάγηση έκλεισε πίνοντας φρέσκο καφέ που μας καβούρδισε εκείνη την στιγμή στο τηγάνι ο υπεύθυνος της εγκατάστασης.

Καφεόδενδρο
308249

Καβουρδίζοντας τον καφέ
308250

ο κεντρικός δρόμος του Salento
308251


Η συνέχεια στα blog road spirit (http://roadspirit.wordpress.com/2014/01/23/fresh-colombian-coffee/) και latrismixanis (http://latrismixanis.wordpress.com/2014/01/23/salento-coffee-zone-colombia/) για τις φωτογραφίες.

[AXL954]

Το προοίμιο ακομα ακόμα του λυτρωτικού οδοιπορικού σου, με κάνει να αισθάνομαι ύβρη που τολμώ να γράψω. Ομως αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω. Δεν μπορώ να πώ τίποτα άλλο. Νομίζω αυτό που αξίζει σε αυτά που γράφεις και μας δείχνεις, με την φιλοσοφία και το σκεπτικό που φαίνεται να σας διακρίνει, είναι ΣΙΩΠΗ. Μια βροντερή, εκκωφαντική ΣΙΩΠΗ...

[teogtp]

Καθοδόν προς το Salento, λίγο έξω από την πόλη Cali μας προσπέρασε ένα 1200GS. Στα μπαγκάζια του πάνω ήταν δεμένη μια μαγκούρα. Χάρη σε αυτόν τον «έξτρα» εξοπλισμό αναγνωρίσαμε αμέσως τη μηχανή. Ήταν ο Mike με τον οποίο είχαμε γνωριστεί στο χόστελ στο Cusco περίπου πριν από 1 μήνα. Κάναμε μια σύντομη στάση και τα είπαμε, έπειτα οδηγήσαμε για λίγο μαζί αλλά εκείνος έπρεπε να συνεχίσει προς Cartagena και αποχαιρετισθήκαμε. Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν μάλλον αδιάφορη, μια ευθεία. Φτάσαμε στη Zona Cafetera. Περάσαμε μέσα από μια ομολογουμένως αρκετά άσχημη πόλη, την Armenia, για να καταλήξουμε, υπό βροχή πάντα, στο μικρό όμορφο και γραφικό χωριό Salento.

Το Salento βρίσκεται στη καρδιά του «τριγώνου του καφέ». Εξαιτίας του υψομέτρου και της εγγύτητάς του στην κεντρική κορδιλιέρα των Κολομβιανών Άνδεων χαίρει ενός ήπιου κλίματος καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Η ζωή εκεί κυλάει αργά και χαλαρά και για το λόγο αυτό τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί σε δημοφιλή προορισμό για backpackers, χωρίς ωστόσο να έχει χάσει την νότα του αυθεντικού, χωρίς να έχει μετατραπεί σε tourist trap.

Βρήκαμε χόστελ του οποίου ο άγγλος ιδιοκτήτης είχε και μια μικρή φυτεία καφέ στην οποία οργάνωνε ημερήσιες ξεναγήσεις. Την επομένη λοιπόν φορώντας γαλότσες δανεικές, μιας και η λάσπη στο μονοπάτι που οδηγούσε στη φυτεία ήταν μπόλικη, απολαύσαμε μια πολύ όμορφη εμπειρία. Είδαμε από κοντά όλη τη διαδικασία της παραγωγής του καφέ, από τα μικρά φυτώρια μέχρι την συγκομιδή, μαθαίνοντας παράλληλα και πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το εμπόριο και τα χαρακτηριστικά των διαφορετικών χαρμανιών. Η ξενάγηση έκλεισε πίνοντας φρέσκο καφέ που μας καβούρδισε εκείνη την στιγμή στο τηγάνι ο υπεύθυνος της εγκατάστασης.

Καφεόδενδρο
308249

Καβουρδίζοντας τον καφέ
308250

ο κεντρικός δρόμος του Salento
308251


Η συνέχεια στα blog road spirit (http://roadspirit.wordpress.com/2014/01/23/fresh-colombian-coffee/) και latrismixanis (http://latrismixanis.wordpress.com/2014/01/23/salento-coffee-zone-colombia/) για τις φωτογραφίες.
:wave2::a012:

[DimChios]

μύρισε καφές...αντε να πιείς αυτό το πράμα που έχω στο φλυτζάνι μου τωρα...

[latris mixanis]

μύρισε καφές...αντε να πιείς αυτό το πράμα που έχω στο φλυτζάνι μου τωρα...

Βρε Δημήτρη, μην που πεις ότι ζηλεύεις αυτό το μαυροζούμι..... Δεν πιστεύω να το λες γιατί ήταν υπέροχο, εύγεστο και μυρωδάτο ........................................ που δυστυχώς μας τελείωσε :(

@Καπ, πόσο είπαμε ότι κάνει? Οχτώ ή δεκαοχτώ ?? :p

[DimChios]

Βρε Δημήτρη, μην που πεις ότι ζηλεύεις αυτό το μαυροζούμι..... Δεν πιστεύω να το λες γιατί ήταν υπέροχο, εύγεστο και μυρωδάτο ........................................ που δυστυχώς μας τελείωσε :(

@Καπ, πόσο είπαμε ότι κάνει? Οχτώ ή δεκαοχτώ ?? :p

ΠΕΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΣΟΥ ΦΤΙΑΧΝΩ ΑΛΛΑ 10 ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΑ!

[road spirit]

ΠΕΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΣΟΥ ΦΤΙΑΧΝΩ ΑΛΛΑ 10 ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΑ! τέλειωσε δυστυχώς... αλλά μπορούμε να κανονίσουμε να ξαναπάμε για ανεφοδιασμό άμα θες

και συνεχίζουμε...

Είχαμε αφήσει πίσω μας την Κολομβία.
Είχαμε χάσει πολλές ώρες στα σύνορα εξαιτίας της διακοπής ρεύματος και για το λόγο αυτό δεν προχωρήσαμε πέραν της Tulcan, της συνοριακής πόλης στο Εκουαδόρ. Μια σύντομη βόλτα στο κέντρο για προμήθειες δεν απεκάλυψε τίποτα το ιδιαίτερο που θα μας παρακινούσε να μείνουμε παραπάνω. Το επόμενο πρωί χωρίς καθυστέρηση οδηγήσαμε 415 χιλιόμετρα στην Panamericana.

Η άνοδος μας στο Εκουαδόρ ήταν σχετικά απλή, αν εξαιρέσουμε το περιστατικό της βλάβης. Δεν παρεκκλίναμε από τη κεντρική οδική αρτηρία, δεν αναζητήσαμε απομακρυσμένα χωριά, δεν αφεθήκαμε στη περιπλάνηση όπως κάναμε στη Βολιβία και στο Περού. Θέλαμε να κερδίσουμε χρόνο. Εξάλλου, όπως έγραψα και στο πόστ “Στο Quito και στο κέντρο του κόσμου” (http://roadspirit.wordpress.com/2013/11/21/quito-mitad-del-mundo/), για τη χώρα αυτή δεν είχαμε πλάνα πέραν της γραμμής του Ισημερινού, παρόλο που το Εκουαδόρ προσφέρει πολλές ευκαιρίες για δυνατές συγκινήσεις, ακόμα και κοντά στην Panamericana. Όπως για παράδειγμα η περιοχή γύρω από το ηφαίστειο Imambura. Εκεί όμως ο καιρός ήταν χάλια τόσο κατά την άνοδό μας όσο και στην κάθοδο. Δεν φαινόταν τίποτα παρά μια καταχνιά οπότε προσπάθεια να το προσεγγίσουμε δεν θα είχε νόημα. Έπειτα, μια άλλη μεγάλη ατραξιόν της χώρας, το ενεργό ηφαίστειο Cotopaxi και ο εθνικός δρυμός που το περικλείει, είναι απαγορευμένη περιοχή για τις μοτοσικλέτες! Τα αυτοκίνητα εισέρχονται, τα δίτροχα δεν επιτρέπονται.

Μοναδική μας ευκαιρία για να δούμε κάτι διαφορετικό χωρίς να χρονοτριβήσουμε, ήταν μια παράκαμψη προς τα δυτικά προς το ηφαίστειο Quilotoa. Πήραμε την έξοδο προς Latacunga. Εκεί κάναμε την καθιερωμένη στάση στα τοπικά μανάβικα και αρχίσαμε την ανάβαση. Φθάσαμε σε ένα οροπέδιο οδηγώντας μέσα σε πυκνό σύννεφο. Στο χωριό Quilotoa βρήκαμε χόστελ με τα απολύτως βασικά. Το δωμάτιο είχε θέρμανση με ξυλόσομπα αλλά το κρύο ήταν παρόλα αυτά πολύ δυνατό. Το φαγητό σερβιρόταν σε άλλο κτίριο, μια απλή πλινθόκτιστη κατασκευή, τα πατώματα ήταν γυμνό τσιμέντο, όλα φτωχικά και απολύτως ουσιώδη.

Το πρωί είχαμε εγερτήριο νωρίς. Θα προσπαθούσαμε να δούμε τον κρατήρα του ομώνυμου ηφαιστείου, μόλις λίγα μέτρα από το χωριό και μετά να καλύψουμε όσο τον δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση, προκειμένου να προσεγγίσουμε το Περού. Η καλντέρα του ηφαιστείου σε υψόμετρο 3.914 μέτρων και με πλάτος 3 χιλιόμετρα είναι προσβάσιμη με τα πόδια και συνιστά ένα εντυπωσιακό θέαμα. Ήμασταν τυχεροί που ο καιρός άνοιξε το πρωί και μπορέσαμε να απολαύσουμε την εικόνα. Καθίσαμε εκεί και χαζέψαμε για κάνα μισάωρο αυτό το δημιούργημα της φύσης.

308753
Η καλντέρα του ηφαιστείου Quilotoa

308754
Δεν περιμένει κανείς πολυτέλειες και ανέσεις απο κάτι τέτοια...

308755
Οι ατελείωτες φυτείες μπανανών του Εκουαδόρ.

Η συνέχεια του ποστ στο λινκ : Εκουαδόρ γύρος 2ος (http://roadspirit.wordpress.com/2014/01/30/ecuador-round2/)

:)

[tsompanis]

Παρακολουθώ πολύ καιρό, ξανά και ξανά το ταξίδι.έχω ξεζουμίσει ότι έχεις αναρτήσει στο διαδίκτυο.
Θέλει πολλά κότσια και μεγάλα κάκαλα αγαπητέ να τα αφήσεις όλα πίσω για να ζήσεις το όνειρο
Εύχομαι να έχετε έμπνευση και υγεία για πολλά πολλά χρόνια ακόμη.
Καλούς δρόμους!

[road spirit]

"Φτάσαμε στη Mancora αργά το βράδυ εξουθενωμένοι. Που κουράγιο για βόλτες γύρω γύρω μέχρι να βρούμε κατάλυμα. Σταθήκαμε στην άκρη του δρόμου για να ρίξουμε μια ματιά στις σημειώσεις μας και στον οδηγό του LP. Από το horizonsunlimited δεν υπήρχε καμία σύσταση. Ούτε στο LP. Τότε σταμάτησε δίπλα μας ένα μοτοταξί, ένα από εκείνα τα φοβερά τρίκυκλα. Ο οδηγός του βγήκε έξω και μας ρώτησε αν ψάχνουμε για δωμάτιο. Μας έδειξε μερικά φυλλάδια. Διαλέξαμε ένα αφού μας είπε με σιγουριά ότι ήταν φθηνό και μας πήγε μέχρι εκεί. Φθηνό δεν ήταν για 70 Soles (~20 ευρώ), τουλάχιστον για τα δεδομένα του Περού, αλλά τέτοια ώρα τρέχα γύρευε. Ήταν όμως ποιοτικό, καθαρό, είχε μια νότα καλοκαιρινού bungalow... "

309588

Oι γειτονιές της Mancora:
309589

"... Οι επόμενες τέσσερις μέρες κύλισαν πάνω στην Panamericana διασχίζοντας περίπου 2.600 χιλιόμετρα μέχρι τα σύνορα με την Χιλή. Εξετάσαμε τo ενδεχόμενο να κατευθυνόμασταν προς τα βουνά για να κάνουμε διαδρομές που εγκαταλείψαμε κατά την άνοδο μας, αλλά το απορρίψαμε γιατί οι συνθήκες εκεί δεν είχαν αλλάξει. Η εποχή των βροχών κρατούσε καλά στις κορδιλιέρες.

Δεν έχεις να κάνεις πολλά στο περουβιανό τμήμα του παναμερικανικού αυτοκινητόδρομου. Γράφεις χιλιόμετρα και καλύπτεις αποστάσεις, ατενίζοντας πότε το απέραντο γαλάζιο του ειρηνικού ωκεανού και πότε την ατελείωτη, αχανή έρημο. Αλλά αυτά τα δυο θεάματα, ενώ υπάρχουν στιγμές που μπορούν και προκαλούν κάποιο δέος κυρίως για το μέγεθος τους και την σκληρότητα τους, σύντομα ξεθωριάζουν και καταλήγουν να περνούν αδιάφορα. Μέχρι που τα στοιχεία της φύσης αποφασίζουν να σου δείξουν λίγο, ένα ελάχιστο μόνο, από τη δύναμη τους. Ξεκίνησε ως δυνατός, πολύ δυνατός άνεμος ερχόμενος από τα δυτικά, από τη θάλασσα. Ακολούθησε η αμμοθύελλα ... "

309590

[road spirit]

Φυσιολογικές καταστάσεις στο Περού:
309593

Ατελείωτη ερημική Panamericana:
309594

Arequipa, ίσως η πόλη με το ομορφότερο ιστορικό κέντρο στο Περού:
309596

Ολόκληρη η περιγραφή στο πόστ : Περού, από το βορά ως το νότο στην Panamerican Highway (http://roadspirit.wordpress.com/2014/02/12/peru-southbound/)

και επιπλέον 35 φωτογραφίες από τη διαδρομή στο μπλόγκ της Έλενας εδώ (http://latrismixanis.wordpress.com/2014/02/12/peru-mancora-to-south-border/)
και ξεχωριστό ποστ με πολλές φωτός από την Arequipa, εδω (http://latrismixanis.wordpress.com/2014/02/12/arequipa-peru/)

[road spirit]

"... Τα 350 χιλιόμετρα στην ruta 5, την χιλιανή Panamericana Norte, ήταν ζόρικα εξαιτίας της ζέστης και του καυτού ήλιου. Εδώ η έρημος Atacama είναι πολύ πιο εχθρική σε σχέση με την έρημο των ακτών του Περού. Δεν υπείρχε ούτε μια πρασιά, κάτι να ξαποστάσεις για λίγο υπο σκιά. Το θερμόμετρο είχε σκαρφαλώσει στους 35ο αλλά η αισθητή θερμοκρασία ήταν πολύ μεγαλύτερη. Και ήταν ακόμα πολύ νωρίς. Που να έπιανε μεσημέρι. O ανοικτός ορίζοντας προς κάθε κατεύθυνση ήταν ξεθωριασμένος από την αντανάκλαση του ήλιου και αυτό ενίσχύε το αίσθημα της πυρωμένης ερήμου. Η αναζήτηση κάμπινγκ στα λιγοστά χωριά κατά μήκος του δρόμου βαίνει άκαρπη. Υπήρχε μόνο ένα έξω από το Pozo Almonte το οποίο όμως υπολειτουργούσε, δεν είχε νερό και ο φύλακας μας έδιωξε ευγενικά. Να στήναμε κάπου χύμα σε τέτοιο περιβάλλον δεν το θέλαμε. Αναγκαστικά βγήκαμε εκτός πορείας και κατευθυνθήκαμε ανατολικά 60 χιλιόμετρα προς την όαση Pica. Εκεί ήταν ώρα σιέστας και οι δρόμοι άδειοι. Μια γυναίκα με το αυτοκίνητο της μας οδήγησε στο μοναδικό κάμπινγκ, στο οποίο ήμασταν και οι μοναδικοί πελάτες..."

310165

310166

"...
Το San Pedro de Atacama ήταν ένας ενδιάμεσος σταθμός. Πήγαμε κατευθείαν στο γνώριμο μας camping από την πρώτη μας επίσκεψη εκεί, πριν δυόμιση μήνες (http://roadspirit.wordpress.com/2013/03/12/san-pedro-de-atacama/). Η επόμενη μέρα μας βρήκε να επιστρέφουμε στα μεγάλα υψόμετρα, στα υψίπεδα των Άνδεων. Αγαπημένο altiplano. Τι μέρος! Εικόνες που ζήσαμε στην Βολιβία επέστρεψαν στο μυαλό μας. Στα αριστερά μας μπορούσαμε να δούμε τα βουνά εκείνης της φανταστικής χώρας και τα αρχικά τμήματα της διαδρομής των λιμνών (http://roadspirit.wordpress.com/2013/03/14/bolivian-altiplano-lagunas-route/) που είχαμε διαβεί το Σεπτέμβριο. Μας έπιασε ρίγος. Από ενθουσιασμό και από συγκίνηση. Σταματημένοι σε μια άκρη της ruta 27 στα 4500 μέτρα, κοιτούσαμε τον τόπο που μας μάγεψε, που μας έκανε να τα χάσουμε και να δοκιμαστούμε στα όρια μας, να παλέψουμε. Αποκτά μια άλλη διάσταση, βλέποντας το πλέον από απόσταση και ξέροντας ότι την έχεις δαμάσει εκείνη την απόκοσμη ερημιά. Μου ‘ρθε να κλάψω. Η Έλενα φώναξε «πάμε άλλη μια». Ήταν τόσο κοντά. Σχεδόν άπλωνες το χέρι σου και ένιωθες να πιάνεις βολιβιανό αιθέρα. Και σχεδόν ένιωθες ένα άλλο, αόρατο, χέρι, κάποιου βολιβιανού σαμάνου να σε τραβάει προς τα εκεί. Θα το «ξαναπάμε άλλη μια». Υπόσχεση. Αλλά σε άλλο χρόνο και διαφορετικά. Καλύτερα προετοιμασμένοι, πιο ανάλαφροι. Με 2 μικρά μηχανάκια.

Η ruta 27 (Chi)/ ruta 52 (Arg) διέρχεται από το Paso Jama. Είναι όλη ασφάλτινη και εύκολη. Κατά τα άλλα δεν διαφέρει πολύ από το Paso Sico και την ruta 51 (http://roadspirit.wordpress.com/2013/03/10/altiplano-paso-sico/), 80 χιλιόμετρα νοτιότερα. Σκαρφαλώνει μέχρι τα 4.800 μέτρα. Το ίδιο αρειανό τοπίο. Τα salars. Τα flamingos. Η αραιή ατμόσφαιρα. Είναι όλα εκεί και ξαναρωτάς. Υπάρχουν αυτά τα μέρη σε ετούτο το πλανήτη? ..."

310167

[road spirit]

310168

310169

310170

Ολόκληρο το ποστ στο λινκ : Απο την έρημο Atacama στα μεγάλα υψίπεδα ξανά (http://roadspirit.wordpress.com/2014/02/19/atacama-and-altiplano-again/)

και ακόμα 60 φωτογραφίες στο blog της latris (http://latrismixanis.wordpress.com/2014/02/19/%CE%AD%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%82-atacama-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-altiplano/)

[DimChios]

:D

:beer::beer::beer::beer::beer::beer:


θενκ γιου ουάνς μόρ!

[road spirit]

"Μετά την Purmamarca ο δρόμος μας συνεχίστηκε μέσα από μια όμορφη κοιλάδα όμως ο καιρός σύντομα χάλασε. Η βροχή ήταν καταρρακτώδης. Καθ’οδόν προς τη Salta είχαμε δυο επιλογές, μια ορεινή διαδρομή ή την εθνική οδό. Με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν δεν είχε νόημα να κατευθυνθούμε στο βουνό. Ούτε φωτογραφίες θα μπορούσαμε να τραβήξουμε ούτε να ευχαριστηθούμε το τοπίο ή την βόλτα γενικότερα. Επιπλέον αισθανόμασταν να έχουμε φθάσει σε ένα στάδιο του ταξιδιού που η υπομονή δεν προέκυπτε αβίαστα. Θα πρέπει να υπάρχει κίνητρο, σκοπός, σε κάθε μας παράκαμψη, σε κάθε διαδρομή. Μαζοχισμός χωρίς λόγο δεν είχε πια θέση στη δρομίσια καθημερινότητα μας. Άσε που θα είχαμε την ευκαιρία να ταλαιπωρηθούμε κατ’ επανάληψη και κατά το δοκούν στον μακρινό νότο, άρα υπήρχε ανάγκη για διατήρηση δυνάμεων και διαφύλαξη της συναισθηματικής μας ισοροπίας για να μπορεί να βγεί ο ενθουσιασμός εκεί που χρειάζεται.

Οπότε εθνική. Εκεί βέβαια η κατάσταση αγρίεψε, η βροχή πλέον ήταν κατακλυσμιαία και ο άνεμος χτυπούσε τόσο δυνατά που μια ριπή του παραλίγο να μας στείλει αδιάβαστους, με τη μηχανή να υδρολισθαίνει χωρίς έλεγχο. Λουσμένος με κρύο ιδρώτα σταμάτησα στο πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε, περιμένοντας εκεί μέχρι να καλυτερέψουν τα πράγματα. Η ruta 9 κατά τμήματα είχε μετατραπεί σε ένα καφέ ποτάμι. Φθάσαμε στη Salta σε μια μάλλον μίζερη κατάσταση έχοντας καταφέρει εκείνη τη μέρα μόλις 190 χιλιόμετρα..."

H quebrada (κοιλάδα) de las Conchas:
310618

"...
Πιάσαμε την περιβόητη Ruta 40 που διατρέχει την Αργεντινή από το βορά μέχρι το νότο, με τη ζέστη να γίνεται όλο και εντονότερη. Οι υψηλές θερμοκρασίες ήταν το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των ημερών που ακολούθησαν ρίχνοντας αρκετά τη ψυχολογία και τις αντοχές μας. Το αδιάφορο τοπίο δεν βοηθούσε. Από το σημείο που η quebrada de las conchas τελειώνει, στα νότια όρια της επαρχίας Salta και για αρκετά χιλιόμετρα προς το νότο, μέσα από τις επαρχίες La Rioja και San Juan, έως το κέντρο της επαρχίας Cuyo, η Αργεντινή δεν έχει να προσφέρει και πάρα πολλά. Τίποτα δεν ικανοποιεί το μάτι, τίποτα δεν ενθουσιάζει. Κατά μήκος των ανατολικών πλευρών των Άνδεων σε εκείνα τα γεωγραφικά πλάτη δεν υπάρχουν αξιόλογες εναλλακτικές διαδρομές παρά μόνο κάποιες οριζόντιες (όπως κοιτάμε το χάρτη) που βγάζουν στην Χιλή. Αναγκαστικά λοιπόν, εφόσον θες να κινηθείς προς το νότο, παραμένεις στις τεράστιες επίπεδες, άγονες, ερημικές εκτάσεις ως την Mendoza, τις οποίες διασχίζεις διεκπεραιωτικά, υπομένοντας το καύσωνα.

Πόσο καύσωνα είχε? Υπο νορμάλ συνθήκες, εκεί τα 600+ χιλιόμετρα βγαίνουν σε μια μέρα. Δεν έχεις τίποτα να φωτογραφίσεις, τοπίο ή άλλο σημείο ενδιαφέροντος. Οι οικισμοί είναι λίγοι. Δεν έχεις λόγο να σταματήσεις. Όμως εμείς με το ζόρι καλύψαμε περίπου 670 χιλιόμετρα σε 2 μέρες. Με το που έπιανε μεσημέρι αναζητούσαμε διακαώς μια σκιά. Η πρώτη μέρα έληξε στην Santa Maria σε ένα συμπαθητικό camping λίγο έξω από το χωριό, αφού είχαν προηγηθεί αρκετά πλημυρισμένα τμήματα στην Ruta 40 και λασπουριές εξαιτίας του κατακλυσμού του προηγούμενου 24ωρου. Τη δεύτερη μέρα διανύσαμε σχεδόν 400 χιλιόμετρα, με τα 45 από αυτά να είναι σε ripio (πατημένο χώμα με στρώματα από χαλίκι) και κάποια μικρά τμήματα με άμμο. Σβήσαμε στο Chilecito όπου προς μεγάλη μας δυσάρεστη έκπληξη το πιο φθηνό χόστελ έπαιζε στα 200 πέσος. Πολύ ακριβά για ένα χωριό στην μέση της ερήμου. Αλλά υποθέτω πως ακριβώς αυτό το παράγοντα εκμεταλλεύονται για να δικαιολογήσουν τις τιμές τους. Αν σου αρέσει. Αλλιώς αν έχεις αντοχές συνέχισε. ... "

Ταξίδι στη Mendoza, τον τόπο των αργεντίνικων κρασιών, χωρίς μια καλή δόση απο αυτά δεν γίνεται:
310619

Η Mendoza είναι γεμάτη πάρκα, πλατείες και πράσινο:
310620

Ολόκληρο το κείμενο στο : Από τη Salta ως την Mendoza

(http://roadspirit.wordpress.com/2014/02/26/salta-to-mendoza/)και έξτρα φωτογραφίες στο μπλογκ της latris στο ομώνυμο ποστ (http://latrismixanis.wordpress.com/2014/02/26/salta-to-mendoza/)

[road spirit]

8 post ακόμα και ... τέλος :a49:

[MikeG]

8 post ακόμα και ... τέλος :a49:

Χουανίτο τέλος; Θα ετοιμάσουμε νέα σειρά. Εκεί θα σε λένε Αστραχάν!

[road spirit]

Χουανίτο τέλος; Θα ετοιμάσουμε νέα σειρά. Εκεί θα σε λένε Αστραχάν!

έγινε Μιχαηλιτσένκο,

volume 2 : 150 ημέρες στην κεντρική Ασία

:a55: ... και άλλο ένα εμότικον που να ζητάει φράγκα :bawl:

[latris mixanis]

Να μας συγχωράτε για την καθυστέρηση του νέου πόστ, αλλά προσθέσαμε μια ακόμα μετακόμιση στο βιογραφικό μας. Συνεχίζουμε λοιπόν.

Μετά την Mendoza πήγαμε στην πρωτεύουσα της Χιλής, το Santiago, για να φροντίσουμε τη μοτοσικλέτα. Φρέσκα λάστιχα και λάδια εν όψει του επόμενου σκέλους του ταξιδιού μας, τη Παταγονία. Η διαδρομή περιελάμβανε ένα ακόμα μεγάλο πέρασμα στις Άνδεις υπο τη σκεπή της κορυφής Aconcagua, της 2ης ψηλότερης του κόσμου (διακρίνεται στη κέντρο της φωτογραφίας) :

313210

313211

Έπειτα κατευθυνθήκαμε στην όμορφη παραλιακή περιοχή της Isla Negra με σκοπό να επισκεφθούμε το σπίτι του νομπελίστα Pablo Neruda, τη Casa del Isla Negra:
313213

[latris mixanis]

H συνέχεια μας βρήκε να καλύπτουμε μερικά διεκπεραιωτικά χιλιόμετρα προς το νότο, μέχρι που αλλάξαμε κατεύθυνση ξανά, μπαίνοντας πάλι στην Αργεντινή. Είχαμε φτάσει πλέον στην Παταγονία ! Τα πρώτα χιλιόμετρα στην επαρχία Neuquen μας επεφύλασαν ένα καλωσόρισμα ταιριαστό στη φήμη της παταγονικής γής. Άγριος καιρός και λυσασμένος αέρας που παρέσερνε τη μηχανή σαν χαρτί στον άνεμο.

313214

Tα τοπία στην Παταγονία είναι απέραντα και δυστυχώς η φωτογραφία δεν μπορεί να αποδώσει την αίσθηση:
313215

313216

Ολόκληρο το πόστ μπορείτε να το βρείτε στο λινκ : Στο Santiago για ανασυγκρότηση και κάθοδος στην Παταγονία (https://roadspirit.wordpress.com/2014/03/31/santiago-service-and-route-to-patagonia/)

και το σύνολο των φωτογραφιών του κομματιού, στην συλλογή εδω (http://latrismixanis.wordpress.com/2014/03/31/paso-libertadores-isla-negra-and-start-of-patagonia/)

:)

[road spirit]

H παταγονία αρχίζει να μας δείχνει της ομορφιές της αλλά και τα δόντια της. Ένα 4μερο σε καταπληκτικά τοπία, να θες να τα κάνεις πανω-κάτω συνέχεια και να μη σταματάς. Βροχή χωρίς τέλος, τρελό κρύο, camping σε λίμνες και βαλίτσες που μπάζουν νερά μας βάζουν σε περιπέτειες.

313897

313898

313899

[road spirit]

...
313900

313901

313902

Όλη η περιγραφή απο εκείνο το κομμάτι του ταξιδιού, στο λινκ : Παταγονία, στους δρυμούς Lanin, Nahuel Huapi και Los Alerces (http://roadspirit.wordpress.com/2014/04/08/patagonia-lanin-nahuel-huapi-los-alerces/)

και σετ 70 φωτογραφιών εδω (http://latrismixanis.wordpress.com/2014/04/09/patagonia-lanin-nahuel-huapi-los-alerces/)!

[antsoar]

Το ξαναζείς απ' την αρχή όσο το γράφεις, έτσι δεν είναι;

[taisteal]

Τι να λεμε...:eek::eek::eek::a012:
Καλα,δεν ειχατε την αισθηση του φοβου στα πολυ απομακρυσμενα μερη??
Εννοω μηχανικο προβλημα κτλ??

[road spirit]

Το ξαναζείς απ' την αρχή όσο το γράφεις, έτσι δεν είναι;
φουλ!

Τι να λεμε...:eek::eek::eek::a012:
Καλα,δεν ειχατε την αισθηση του φοβου στα πολυ απομακρυσμενα μερη??
Εννοω μηχανικο προβλημα κτλ??
Όσο να 'ναι υπάρχει πάντα αυτή η αίσθηση, απλά μαθαίνεις και πορεύεσαι με αυτή. Με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο θα βρεθεί λύση (συνήθως)

[antsoar]

φουλ!



Για αυτό το γράφεις λίγο λίγο και μας ψήνεις, δεν θέλεις να τελειώσει ούτε τώρα ;) :lol:

[road spirit]

Για αυτό το γράφεις λίγο λίγο και μας ψήνεις, δεν θέλεις να τελειώσει ούτε τώρα ;) :lol:

:lol: μπορεί και να έχει βάση αυτό που λες!

Αλλά δεν νομίζω... Το θέμα είναι ότι το γράψιμο μου βγαίνει πολύ δύσκολα. Στην έκθεση ήμουν πάντα σκράπας. Το βαριέμαι κιόλας. Μετά, για κάθε ποστ έχουμε να κοιτάξουμε και να διαλέξουμε ανάμεσα σε 1000 φωτογραφίες κατά μέσο όρο, προκειμένου να μπούν 50-70 κάθε φορά. Άμα σκεφτείς ότι στις περισσότερες κάνουμε και ένα editing στο lightroom, θέλουμε 1 βδομάδα "δουλειάς" για κάθε ποστ, τουλάχιστον.

[hollander]

Άντε λοιπόν 8 εβδομάδες έμειναν ακομα :D . Μην μας κρατάς σε αγωνία.

[road spirit]

Το ζιγκ-ζαγκ στην Παταγονία συνεχίζεται, αφήνοντας τον δρυμό Los Alerces και μπαίνοντας στη Χιλή για να διασχίσουμε την Carretera Austral, μια διαδρομή πραγματικά μοναδική, απο τα ωραιότερα τοπία που έχουμε δει ποτέ.

Ο καιρός συνεχίζει και αυτός να μας τρέχει με κατακλυσμιαία βροχή και κρύο που προκαλεί πόνο.

eXtra Large ποστ, με πάνω απο 100 φωτογραφίες στο blog tης latris
314863

κοίτα δρόμος :
314864

314865

[road spirit]

314866

314867

Στο δρόμο προς τα σύνορα για Αργεντινή (ξανά) και για Χριστούγεννα με τη σκηνή μας :
314868

Ολόκληρο το πόστ εδω : Carretera Austral, Patagonia (http://roadspirit.wordpress.com/2014/04/23/carretera-austral-patagonia/)

και 100+ φωτογραφίες στο ομώνυμο ποστ στο blog της latris (http://latrismixanis.wordpress.com/2014/04/23/carretera-austral-patagonia/).

[flora_perd]

Πολύ ωραία παρουσίαση!
Συγχαρητήρια παιδιά!!

[NikosRR]

Να είστε καλά, σας ευχαριστούμε.

[latris mixanis]

H πορεία μας συνεχίστηκε στην Αργεντινή διασχίζοντας τις αχανείς εκτάσεις της Παταγονίας, σε ένα τμήμα της μυθικής ruta 40 στο οποίο λέγετε ότι οι συνθήκες είναι οι χειρότερες για τους μοτοσικλετιστές.

Επισκεφτόμαστε το Chalten και το Calafate, όπου κάνουμε πρωτοχρονιά παρέα με άλλους ταξιδιώτες, και μένουμε με το στόμα ανοιχτό στον εκθαμβωτικό παγετώνα Perito Moreno, ένα απο τους λίγους (ίσως?) εναπομείναντες στον κόσμο που παρά την υπερθέρμανση του πλανήτη συνεχίζει να αυξάνει τον μεγαλειώδη όγκο του και να επεκτείνεται κάθε μέρα!

Ruta 40:
315715

Santa Cruz, η προ-τελευταία επαρχία στην Παταγονία, πριν τη Γη του Πυρρός
315716

camping στο El Chalten
315717