spyro
16/05/2014, 11:17
....
Spyro, για γράψε κανένα στατιστικό, τι ώρες ξεκίνησες, τερμάτισες κάθε μέρα. Ποιοι τερματισαν πριν και λίγο μετά;
Και τις 2 μέρες οδηγούσα γύρω στις 12 ώρες (από 8.30 το πρωι σε 8.30 το βράδυ). Τη πρώτη μέρα που δεν είχε πολλές Εθνικές οι Σπύρος, Σπύρος, Καβαδίας και το νέο ταλέντο της παρέας Άρης (aka Golden Arian) αν και μόνοι για αρκετό διάστημα της διαδρομής, ψιλο συμβαδίσαμε στο τέλος. Ο Άρης φάνηκε πιο έξυπνος και πιο συγκεντρωμένος με την διαδρομή τη πρώτη μέρα και ενώ μας περίμενε για λίγη ώρα στους Ευζώνους, την έκανε και έφτασε μονος του στις Σέρρες μπροστά από όλους. Λίγο πιο μετά εμείς και μετά το δικάβαλο με το ασημί ΧΧ και ο Alx.
Τη δεύτερη μέρα το σκηνικό άλλαξε. Κάτι η πολύ Εθνική κάτι ο κάμπος κάτι που έβαλε κεφάλι κάτω και δεν ξανακοίταξε πίσω του, έστειλε τον Σπύρο με το Busa πολύ μακριά μας, ο οποίος έφτασε στα Καμένα Βούρλα κατά τις 7.30. μετά από μια ώρα έφτασα και εγώ με τον Άρη. Ελάχιστα πιο πίσω (λογω μηχανής κυρίως, γιατί μέχρι και πρόκα πρόλαβε και έβγαλε και έβαλε μπάλωμα, ο Καββαδίας). Λίγο πιο πίσω 2 παιδιά (1 smt & guzzi) και μετά οι υπόλοιποι.
Στα αξιοσημείωτα τα 2 δικάβαλα με τα xx όπου πήγαιναν σφαίρα, ειδικά το ασημί. RESPECT. Ένα ΧΤ 600 με τρελό ρυθμό και διάρκεια και φυσικά τα 2 παπάκια!!!! τα οποία δυστυχώς δε τα πέτυχα πουθενά στο δρόμο. Τέλος να σας παρουσιάσω και επίσημα τον golden arian ο οποίος δε πολύ γράφει αλλά γενικά είναι μουρλός με όλη τη σημασία της έννοιας… χεράς στο δρόμο (άλλαξε πίσω λάστιχο στις Σέρρες το βράδυ και έβαλε ένα με 130 προφιλ!!!!! Από 150 μαμα – που όμως δεν επηρέασε καθόλου τη ψυχολογία του …. Όσο έστριβε πριν έστριψε και τη δευτερη μέρα), τρελός χαβαλές, μέσα στο χαμόγελο και στο πείραγμα και πάνω από όλα σιδερόκωλος.
Η διαδρομή του Σαββάτου ήταν απλά υπέροχη. Λίγο σφιχτή αλλά χορταστική. Η διαδρομή της Κυριακής είχε μόνο Βελβεντό και Πιέρια. Με τον Χολωμόντα δε τρελάθηκα. Μου βγαλε πολύ την αυρα του «εδώ είναι Αράχοβα του βορά». Οι τεράστιες ξύλινες πινακίδες που και καλά πρσπαθούν να ενσωματωθούν με το περιβάλλον, παρ’ ότι είναι δικάδες σε διάφορα σημεία, τα και καλά ωραία κρέατα στη σούβλα, τα παράνομα ημιξύλινα κτίσματα που πουλάνε αισθητική ΣΑΛΟΥΝ από το Δυτικό Μισσισίπι κτλ κτλ.
Εμένα μ’ αρεσε το Πωγώνι λέμε. Άγριο, σκληρό, απόμακρο. Χωρίς καμία ταβέρνα για τους εκδρομείς από τη πόλη. Χωρίς καμια περίεργη ταμπέλα να με ψήσει για τα ωραία ψητά του. Χωρίς κανενα αλογάκι για να με κάνει να πάω τα παιδιά μου για ιππασία και να αισθανθώ ότι πήγα στη φύση, χωρίς κανένα συρματόπλεγμα στο βουνό για να κατοχυρώσει τα ακατοχύρωτα, χωρίς rooms to let, και σαλέ, χωρίς καφετέριες με κόκκινες ταμπέλες Ily στη μέση του πουθενά, χωρίς περιφραγμένες ξύλινες αυλές με γρασίδι και τραπεζάκια με θέα από ψιλά, χωρίς κόκορα κρασάτο, χωρίς χυλοπίτες και τραχανά από τα χεράκια μιας «Γιαγιάς» στα ξύλινα ράφια. Εκει είναι σκληρά και αυθεντικά τα πράγματα. Δε τα έχει ακουμπήσει ακόμα ο Εσωτερικός κιτς αγροτουρισμός.
Δε βαριέσαι, το 36ωρο έχει τη χάρη του ακόμα και στον κάμπο και φέτος εγώ το χάρηκα πολυ. μπορεί και να βοήθησε οτι την απόφαση τη πήρα Τέταρτη πρωί και τη συμμετοχή την έκλεισα Τετάρτη βράδυ. Δεν είχα κάνει καμία απολύτως προετοιμασία!! οπότε μου ρθε σαν δώρο. Ως τέτοιο το εισέπραξα και το χάρηκα πολυ
clopyright Αστραχανκώστας
316236
Spyro, για γράψε κανένα στατιστικό, τι ώρες ξεκίνησες, τερμάτισες κάθε μέρα. Ποιοι τερματισαν πριν και λίγο μετά;
Και τις 2 μέρες οδηγούσα γύρω στις 12 ώρες (από 8.30 το πρωι σε 8.30 το βράδυ). Τη πρώτη μέρα που δεν είχε πολλές Εθνικές οι Σπύρος, Σπύρος, Καβαδίας και το νέο ταλέντο της παρέας Άρης (aka Golden Arian) αν και μόνοι για αρκετό διάστημα της διαδρομής, ψιλο συμβαδίσαμε στο τέλος. Ο Άρης φάνηκε πιο έξυπνος και πιο συγκεντρωμένος με την διαδρομή τη πρώτη μέρα και ενώ μας περίμενε για λίγη ώρα στους Ευζώνους, την έκανε και έφτασε μονος του στις Σέρρες μπροστά από όλους. Λίγο πιο μετά εμείς και μετά το δικάβαλο με το ασημί ΧΧ και ο Alx.
Τη δεύτερη μέρα το σκηνικό άλλαξε. Κάτι η πολύ Εθνική κάτι ο κάμπος κάτι που έβαλε κεφάλι κάτω και δεν ξανακοίταξε πίσω του, έστειλε τον Σπύρο με το Busa πολύ μακριά μας, ο οποίος έφτασε στα Καμένα Βούρλα κατά τις 7.30. μετά από μια ώρα έφτασα και εγώ με τον Άρη. Ελάχιστα πιο πίσω (λογω μηχανής κυρίως, γιατί μέχρι και πρόκα πρόλαβε και έβγαλε και έβαλε μπάλωμα, ο Καββαδίας). Λίγο πιο πίσω 2 παιδιά (1 smt & guzzi) και μετά οι υπόλοιποι.
Στα αξιοσημείωτα τα 2 δικάβαλα με τα xx όπου πήγαιναν σφαίρα, ειδικά το ασημί. RESPECT. Ένα ΧΤ 600 με τρελό ρυθμό και διάρκεια και φυσικά τα 2 παπάκια!!!! τα οποία δυστυχώς δε τα πέτυχα πουθενά στο δρόμο. Τέλος να σας παρουσιάσω και επίσημα τον golden arian ο οποίος δε πολύ γράφει αλλά γενικά είναι μουρλός με όλη τη σημασία της έννοιας… χεράς στο δρόμο (άλλαξε πίσω λάστιχο στις Σέρρες το βράδυ και έβαλε ένα με 130 προφιλ!!!!! Από 150 μαμα – που όμως δεν επηρέασε καθόλου τη ψυχολογία του …. Όσο έστριβε πριν έστριψε και τη δευτερη μέρα), τρελός χαβαλές, μέσα στο χαμόγελο και στο πείραγμα και πάνω από όλα σιδερόκωλος.
Η διαδρομή του Σαββάτου ήταν απλά υπέροχη. Λίγο σφιχτή αλλά χορταστική. Η διαδρομή της Κυριακής είχε μόνο Βελβεντό και Πιέρια. Με τον Χολωμόντα δε τρελάθηκα. Μου βγαλε πολύ την αυρα του «εδώ είναι Αράχοβα του βορά». Οι τεράστιες ξύλινες πινακίδες που και καλά πρσπαθούν να ενσωματωθούν με το περιβάλλον, παρ’ ότι είναι δικάδες σε διάφορα σημεία, τα και καλά ωραία κρέατα στη σούβλα, τα παράνομα ημιξύλινα κτίσματα που πουλάνε αισθητική ΣΑΛΟΥΝ από το Δυτικό Μισσισίπι κτλ κτλ.
Εμένα μ’ αρεσε το Πωγώνι λέμε. Άγριο, σκληρό, απόμακρο. Χωρίς καμία ταβέρνα για τους εκδρομείς από τη πόλη. Χωρίς καμια περίεργη ταμπέλα να με ψήσει για τα ωραία ψητά του. Χωρίς κανενα αλογάκι για να με κάνει να πάω τα παιδιά μου για ιππασία και να αισθανθώ ότι πήγα στη φύση, χωρίς κανένα συρματόπλεγμα στο βουνό για να κατοχυρώσει τα ακατοχύρωτα, χωρίς rooms to let, και σαλέ, χωρίς καφετέριες με κόκκινες ταμπέλες Ily στη μέση του πουθενά, χωρίς περιφραγμένες ξύλινες αυλές με γρασίδι και τραπεζάκια με θέα από ψιλά, χωρίς κόκορα κρασάτο, χωρίς χυλοπίτες και τραχανά από τα χεράκια μιας «Γιαγιάς» στα ξύλινα ράφια. Εκει είναι σκληρά και αυθεντικά τα πράγματα. Δε τα έχει ακουμπήσει ακόμα ο Εσωτερικός κιτς αγροτουρισμός.
Δε βαριέσαι, το 36ωρο έχει τη χάρη του ακόμα και στον κάμπο και φέτος εγώ το χάρηκα πολυ. μπορεί και να βοήθησε οτι την απόφαση τη πήρα Τέταρτη πρωί και τη συμμετοχή την έκλεισα Τετάρτη βράδυ. Δεν είχα κάνει καμία απολύτως προετοιμασία!! οπότε μου ρθε σαν δώρο. Ως τέτοιο το εισέπραξα και το χάρηκα πολυ
clopyright Αστραχανκώστας
316236