5 Λίμνες της Βόρειας Ελλάδας

[700_Thespieis]

Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.. Ας ξεκουράσω λίγο τον εαυτό μου, ας του δώσω κάποιο χρόνο μέχρι το νέο ξεκίνημα..

Και τι προτιμότερο από ένα ταξίδι; Κάποιες αισιόδοξες σκέψεις για Νότια Αμερική παίρνουν στην πορεία διάφορους αστερίσκους και στο τέλος μετάθεση για το μέλλον. Άλλωστε κάθε φορά που λέω ή ακούω άλλους να εξαίρουν την απαράμιλλη ομορφιά της πατρίδας μου, απαριθμώ και τους τόπους της που ακόμα δεν έχουν γεμίσει τα μάτια μου.

Χαζεύω το χάρτη. Την ίδια στιγμή στο ραδιόφωνο ρωτάνε μια κυρία ποιες είναι οι τεχνητές λίμνες της Ελλάδας. Τρίβω το μούσι μου και αρχίζω να μαντεύω.. «Κάτσε.. Αυτό είναι, λίμνες! Ένα ταξιδιωτικό που θα είναι επικεντρωμένο σ’ αυτές. Και δεν έχω περάσει ποτέ από Κοζάνη και Έδεσσα, από Σέρρες και Πτολεμαΐδα.»

Τρίβω τα χέρια μου, το πλάνο γεννήθηκε και αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει μορφή. Το μόνο που λείπει πλέον είναι οι δυο ρόδες κάτω από τα πόδια μου. Χαλάλι και προσευχές, οι τέσσερις να μου χαρίσουν παρόμοιες εμπειρίες..

[700_Thespieis]

1η μέρα Λίμνη Πολυφύτου


«..Τσεκάρω την τελευταία λέξη της λίστας μου. Έχω πακετάρει και μεταφέρει τα πράγματα στο αυτοκίνητο. Συλλογίζομαι πόσο εύκολη είναι αυτή η διαδικασία για κάποιον που είχε συνηθίσει τα ταξίδια με μηχανή. Χαμόγελο και πίκρα την ίδια κιόλας στιγμή. Απλώνω το χέρι για τα cds- όχι δε χρειάζεται πια να τραγουδώ μέσα απ’ το κράνος, κάποτε απαραίτητη συντροφιά στις μεγάλες ευθείες. Έχω και gps που μιλάει, δε χρειάζεται πλέον να ρίχνω κλέφτες ματιές μη χάσω καμιά πινακίδα..»

- Σε 1 χιλιόμετρο, στρίψτε δεξιά.
- Εντάξει.
- Σε 500 μέτρα στρίψτε δεξιά.
- Τ’ άκουσα..
- Σε 200 μέτρα στρίψτε δεξιά.
- Σκάσε!
- Στρίψτε δεξιά. Στρίψτε δεξιά.
- ‘Ήμαρτον..:sad:

«..Ο δρόμος μέχρι τη Λάρισα μου είναι οικείος. Πρώτη στάση στη Στυλίδα να ξεπιαστώ. Μπαίνω στο αμάξι και κατευθύνομαι προς το κέντρο της Λάρισας, όπως φαίνεται είναι αναγκαίο κακό ούτως ώστε να φτάσεις στο Βελβεντό. Δε συναντώ δυσκολίες παρά μόνο κάποια έργα στην έξοδο. Ανεβαίνω σιγά σιγά την οροσειρά, αφήνω τον Τύρναβο, την Ελασσόνα, το τοπίο αλλάζει, η θερμοκρασία πέφτει κάτω από το μηδέν, συνθέσεις φθινοπωρινών χρωμάτων και ομίχλη με κάνουν να χαμηλώσω ταχύτητα. Το οδόστρωμα αξιόλογο, σταματώ να φωτογραφίσω τους μπλε κορμούς που συναντώ μπροστά μου..

[RaGe_Raptor]

Έλα και στη λιμνοθάλασσα του πόρτο-λάγος στην Ξάνθη.(edit:στην επόμενη).σε συνδυασμό με τη φιδίσια διαδρομή στα στενά του Νέστου,το φυσικό σύνορο Μακεδονίας-Θράκης,πιστεύω αξίζει τα παραπάνω χλμ

[700_Thespieis]

Το χωριό δεν απέχει πολύ πλέον. Λίγο πριν τη γέφυρα, στρίβω δεξιά, απομένουν 5-10 χιλιόμετρα. Είναι γύρω στις 3.30, σταματώ σ’ ένα μάρκετ να πάρω τις τελευταίες οδηγίες προς τον ξενώνα «9 μούσες». Παρκάρω δίπλα, η πόρτα ανοικτή, αλλά κανείς μέσα. Καλώ στο τηλέφωνο, καμιά απάντηση. Περιμένω. Περνάει ένα μισάωρο και εν τέλει συνεννοούμαι- μετά από λίγη ώρα καταφθάνει η υπεύθυνη. Το δωμάτιο δεν είναι έτοιμο, τραβάω μια πρώτη βόλτα προς την πλατεία, ξαναγυρνώ, αλλάζω και οδηγούμαι προς την ταβέρνα «Εν βελβεντώ». Πιάνω μια μικρή συζήτηση, περί ‘Καποδίστρια’, μιας και έχω συναντήσει διάφορα πανό. Υποστηρίζουν πως ο νέος δήμος μεριμνά πλέον για άλλα χωριά και όχι για το δικό τους. Το φαγητό νόστιμο και οικονομικό, αφήνω 8 ευρώ και κατευθύνομαι για το δωμάτιο..»

[700_Thespieis]

2η μέρα- Βεγορίτιδα και Άγρα


«..Σηκώνομαι πριν χαράξει- το δωμάτιο κρύο, το air condition δεν είναι αρκετό.. Βάζω τη φόρμα και ξεκινώ ένα γρήγορο περπάτημα- τρέξιμο πέριξ του χωριού. Στο βάθος ξεπροβάλλουν τα Πιέρια Όρη- κάποια σημεία τους είναι καλυμμένα με σύννεφα. Έχει ξημερώσει και σιγά σιγά ξεμυτίζουν μικρές φιγούρες με σάκες στις πλάτες τους, ακούω το κουδούνι και την καμπάνα της εκκλησίας.

Έχω μαζέψει τα πράγματα, είναι κάπου 8.30, βάζω μπροστά και περιμένω να λιώσει ο πάγος στα παράθυρα της Corola. Λίγο έξω από το χωριό φανερώνεται ο ήλιος..

[700_Thespieis]

..Κάνω να περάσω τη γέφυρα, μα το μάτι μου πιάνει πελεκάνους να στέκονται δεξιά, στο βάθος. Αναστροφή και αφήνω το αυτοκίνητο πίσω από την εκκλησία..

[700_Thespieis]

..Περπατώ ανάμεσα σε γρασίδι και λάσπες. Σε κάθε μου βήμα, ένας πελεκάνος αποφασίζει πως δεν του είμαι γνώριμος και πετά μακριά..

[700_Thespieis]

Βάζω πάλι μπροστά και περνάω τη γέφυρα. Αντιλαμβάνομαι πως οι λίμνες που θα συναντήσω όπως και αυτή είναι πολύ μεγαλύτερες από ό,τι τις φανταζόμουν. Συνεχίζω το δρόμο μου, περνώντας έξω από την Κοζάνη. Ομίχλη τριγύρω, τα τζάμια έχουν θαμπώσει. Πάλι 3-4 βαθμούς κάτω από το μηδέν, ο δρόμος πάντως καλός και γω στα περισσότερα κομμάτια να ταξιδεύω μόνος. Περνώ από τα φουγάρα της ΔΕΗ στο Μαυροδέντρι, στην Πτολεμαΐδα, ο ουρανός καλυμμένος από μαύρα σύννεφα. Νέα χωριά προς μεταφορά, νέοι άνθρωποι προς μετοίκηση. Οι περισσότεροι από αυτούς, πρόσφυγες από τον Πόντο, αναγκάζονται πάλι να αφήσουν τον τόπο τους..

Κατευθύνομαι προς Άρνισσα, στο αριστερό μου χέρι η Βεγορίτιδα. Μπαίνω στο χωριό και ρωτάω πως θα πάω στη λίμνη Πετρών. Με συμβουλεύουν να σταματήσω στον Άγιο Παντελεήμονα και από κει να ρωτήσω. Ο δρόμος που σε οδηγεί στο χωριό είναι κατά βάση παραλιακός. Σε κάποια φάση αντικρίζω 2 βοσκούς, μ' ένα τουφέκι στο χέρι ο καθένας, λέω να σταματήσω, τελικά δεν το κάνω και καταλήγω στην είσοδο του χωριού. Στα αριστερά μου, στα 100 μέτρα, βρίσκεται η λίμνη. Αφήνω το αμάξι και κατηφορίζω, αυτή τη φορά κρατώντας τη μηχανή στα χεριά μου..

[700_Thespieis]

..Κάθομαι λίγο στον ήλιο, να τον απολαύσω, συνειδητοποιώ ποσό ζεστός είναι ο ήλιος στην Ελλάδα, κιας είναι Δεκεμβρης. Ανεβαίνω πάλι και σταματώ στο περίπτερο..

- Συγγνώμη η λίμνη Πετρών που βρίσκεται;
- Αυτή είναι.
- Α! Δεν είναι η Βεγορίτιδα;
- Ναι, η Βεγορίτιδα είναι.
- Εεεε..:uplate:
- Είναι και οι 2 μαζί, απλά έχουν διαφορετικό όνομα..

..Καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά, ευχαριστώ και στρίβω με το αμάξι πριν το επόμενο εκκλησάκι. Συναντώ διάφορες πεζούλες-αναχώματα και ψαράδες που έχουν μόλις ξεκινήσει να ξετυλίγουν τα ψάρια από τα δίχτυα τους..

[700_Thespieis]

Τους χαζεύω μέχρι να τελειώσουν και παράλληλα μιλώ με έναν συνομήλικο μου. Μου μιλάει αρκετά ανοικτά, μου λέει για τις άσχημες συνήθειες άλλων ψαράδων, περίοικων, χρήματος. Για τους οικογενειακούς δεσμούς που όλο και φθείρουν. Εγώ συμφωνώ και αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο μάς είναι να καταλάβουμε ότι αυτό που μετρά περισσότερο είναι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, ειδικά τώρα. Παρόλα αυτά δε χάνει τις ελπίδες του, έχει νέες ιδέες αξιοποίησης του τόπου του- αλλά αν δεν έχεις άλλους να σε συμμερίζονται, τι να τις κάνεις;

Τον αφήνω, χαιρετώ αυτόν και τους γύρω του και κάνω δεύτερες σκέψεις για τη λίμνη Πετρών. Έχει περάσει η ώρα.. Επιλέγω να μην κάνω το γύρο και να κατευθυνθώ προς εκείνη του Άγρα και τον τελικό μου προορισμό, την Έδεσσα. Στο δρόμο έξω από το χωριό συναντώ τον ίδιο βοσκό με πριν. Αποφασίζω να χαμηλώσω το τζάμι και να ανοίξω κουβέντα. Η συζήτηση συνεχίζεται για τα επόμενα 500 μέτρα, εγώ με πρώτη ταχύτητα, αυτός περπατώντας στο δρόμο, ακολουθώντας τα αιγοπρόβατα που βόσκουν έξω από τη μπάρα, 2-3 μέτρα σε πλάτος από το γκρεμό..

- Προτιμάς τα πρόβατα ή τα κατσίκια;
- Κανένα τους! Μου 'φάγαν τη ζωή και τα δυο τους, μου λέει.. «24 ώρες το 24ωρο θέλουν την προσοχή μου, ζωή είν’ τούτη;
- Και το τουφέκι τι το χεις;
- Για τους λύκους και τις αρκούδες, και μου δείχνει με το χέρι του τα βουνά που βρίσκονται στα αριστερά της Βεγορίτιδας.


Συζητάμε και γι' άλλα. Με ρωτάει αν είναι καλύτερα στην Αθήνα, την οποία και επισκέφτηκε τελευταία φορά το ‘84, ως φαντάρος. Με ρωτά τι απόγινε το ωραιότατο ξενοδοχείο της θείας του στην Ομόνοια. Του δίνω στα γρήγορα μια εικόνα της τωρινής κατάστασης της πλατείας και των υπόλοιπων γειτονιών του κέντρου- σαν να ανακουφίζεται λίγο για τη δική του. Δίνουμε τα χέρια..

[700_Thespieis]

..Κατευθύνομαι για τη λίμνη του Άγρα (μια από τις πολλές ονομασίες της). Στο δρόμο μου συναντώ διάφορα έργα και μια πινακίδα εστιατορίου που διαφημίζει τη λέξη που ψάχνω. «Εδώ θα ναι, δε μπορεί», μονολογώ και κόβω αριστερά. Παρατηρώ καλαμιές να ξεπροβάλλουν, 5-6 νερόκοτες να πετούν πάνω από το κεφάλι μου, δυο αετούς να παίζουν στον αέρα. Φτάνω στην ταβέρνα και μπαίνω για ένα πιάτο φαί. Ανταλλάσσω κάποιες κουβέντες με τον ιδιοκτήτη, συζητάμε για τα κεράσια που βγάζει ο τόπος και την απότομη πτώση της τιμής τους, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο κέρδους πλέον. Αφήνω τον ταβερνιάρη και τη λίμνη και κατευθύνομαι προς Έδεσσα..

[700_Thespieis]

Στο δρόμο συναντώ ένα πτώμα σκύλου (!) και έναν αετό να γεύεται το απρόσμενο δώρο. Κόβω ταχύτητα αλλά βρίσκομαι σε μικρό επαρχιακό δρόμο και αναγκάζομαι να παρκάρω 100 μέτρα παραπέρα. Βγάζω τη μηχανή και κρύβομαι πίσω από ένα θάμνο, μήπως και κάνω τον αετό να ξαναγυρίσει στο μεσημεριανό του. Την ίδια στιγμή πίσω από το δρόμο υψώνεται ένας λόφος όπου ξεχωρίζω ένα μεγαλόσωμο σκύλο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάω πάντα καλά με τα σκυλιά, τελοσπάντων μου έρχεται η ιδέα να του σφυρίξω. Δεν περνάνε 2-3 δευτερόλεπτα και ακούω στο βάθος περισσότερα από ένα γαυγίσματα. «Μπα», λέω, «δε μπορεί..» Αρχίζω να κάνω βήματα προς το αυτοκίνητο, τα γαυγίσματα γίνονται όλο και πιο δυνατά, αρχίζουν και ξεπροβάλλουν φιγούρες στο λόφο, φιγούρες μεγάλων τσοπανόσκυλων, τα βήματα γίνονται ανοίγματα, τα ανοίγματα γίνονται τρέξιμο. Να ναι καλά ο πατέρας μου που μ' έκανε κοντά 2 μέτρα, προλαβαίνω την αγέλη και μπαίνω στο αμάξι, βάζω μπροστά και ξεγλιστρώ από τα σάλια που έχουν κολλήσει στο αριστερό τζάμι.. Bad, bad idea, overall..

..Βρίσκομαι στην Έδεσσα για πρώτη μου φορά. Έχω ακούσει πολύ καλά λόγια η αλήθεια είναι, ανυπομονώ να γνωρίσω τούτη την πόλη. Το gps με οδηγά σωστά έξω από τη Μητρόπολη, παρκάρω και προχωρώ προς τον ξενώνα Βαρόσι..

[700_Thespieis]

Συζητώ με την Κατερίνα, μια από τις τρεις που θα συναντήσεις εκεί, ιδιαίτερα φιλόξενη, όπως και η κυρία Σούλα, η ιδιοκτήτρια. Αφήνω τα πράγματα στο δωμάτιο μου, παραδοσιακό και ζεστό, βάζω την κάμερα στον ώμο και κατευθύνομαι προς τους καταρράκτες..

[700_Thespieis]

Περπατώ ενδιάμεσα του παραδοσιακού οικισμού. Αν και το κρύο είναι αρκετό, διακρίνω παρέες διαφόρων ηλικιών να περπατούν ή να τρέχουν γύρω από τα διάφορα αξιοθέατα. Είναι ένας όμορφος χώρος, που θα ήταν ομορφότερος αν απουσίαζαν τα κακόγουστα tags και οι πολυκατοικίες να τον περικυκλώνουν..

[700_Thespieis]

Σε ένα τμήμα του, παρατηρώ από το τζάμι γυναίκες να ασχολούνται με γλυπτική. Συνεχίζω να περπατώ προς το νερό..

[700_Thespieis]

..ακούγεται όλο και πιο δυνατά και συντονισμένα, μέχρι που φτάνω ακριβώς από πάνω του..

[700_Thespieis]

Γυρίζω πίσω στον ξενώνα. Καθόμαστε στο τζάκι, έχω πάρει τον «Τελευταίο μαύρο γάτο» του Τριβιζά να διαβάσω αλλά τελικά προτιμώ τις διηγήσεις της κυρίας Σούλας. Τα παιδιά της έχουν δημιουργήσει ένα ακόμη μεγαλύτερο χώρο στην ίδια συνοικία, επίσης καλαίσθητο τον οποίο και επισκέφτηκα το επόμενο πρωί για το πρωινό μου. Κάπου εκεί καταφθάνει η παρέα μου, χαιρετούμε και πηγαίνουμε σ' ένα κοντινό μεζεδοπωλείο..


3η μέρα- Λουτρά Πόζαρ, Μενέλαος Λουντέμης

Ξυπνώ με ιδιαίτερη όρεξη για τη σημερινή μέρα. Θα έχω την ευκαιρία να επισκεφτώ το σπίτι του Μενέλαου Λουντέμη, του αγαπημένου μου, έως τώρα, συγγραφέα. Παίρνω ένα δυνατό πρωινό και ξεκινάω για την πρώτη μου στάση, τα λουτρά Πόζαρ, στα βόρεια της Έδεσσας. Ο δρόμος είναι πάρα πολύ όμορφος, έχω πάλι ελάχιστα αυτοκίνητα να με συνοδεύουν. Περνά ίσως και μισή ώρα που δεν έχω δει άνθρωπο. Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στο Λουτράκι (όταν άρχισα να φεύγω πάντως παρατήρησα περισσότερους να έρχονται, είχα πάει και σχετικά νωρίς). Περπατώ μονάχος μου έως το τέλος του φαραγγιού, ένας κοκκινολαίμης δείχνει ιδιαίτερη περιέργεια ακλουθώντας με για 20 μέτρα, στεκόμενος απρόσμενα, ιδιαίτερα κοντά μου.

[700_Thespieis]

Κάνω να φύγω μα παρατηρώ ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο, παλιό ξενοδοχείο, «Η Αύρα..». Έχω μια αδυναμία σε κάτι τέτοια, οπότε δε μου παίρνει καιρό να βρω το δρόμο μου μέσα..

[700_Thespieis]

Έχει φτάσει η ώρα 11, παρατηρώ κάποια ζευγάρια που ετοιμάζονται να βουτήξουν. Αν ερχόμουν ξανά και βασιζόμενος σε ό,τι έχω ακούσει, νομίζω πως θα διάλεγα τούτη την περίοδο.. Συνεχίζω το δρόμο μου προς Αριδαία. Το gps έχει παραδώσει πνεύμα και αναγκάζομαι να σταματήσω στο επόμενο χωριό να ρωτήσω το δρόμο. Είναι οι Πιπεριές, ένα χωριουδάκι που μου κάνει αρκετά καλή εντύπωση. Παρατηρώ ένα σπίτι ανοιχτοκίτρινου χρώματος περιτριγυρισμένο με διάφορα δέντρα και δίπλα του ένα άλλο εντελώς διαφορετικό, χωρίς περίφραξη, μια μπουγάδα απλωμένη με πολύχρωμα μανταλάκια να την βαστά, με μια αυτοσχέδια κούνια στο πλάι κι ένα σκύλο από δίπλα που με κοιτά μα δε μου γαυγίζει. Αφήνω αυτή την ωραία εικόνα και με τις οδηγίες που αποκόμισα, μπαίνω στην Αριδαία. Τα επίσης κιτρινωπά κτήρια, τα παλιά λεωφορεία με φέρνουν σε μιαν άλλη εποχή, που δεν έζησα ή που ίσα-ίσα πρόλαβα.. Σε λίγη ώρα έχω φτάσει στον Εξαπλάτανο, τη δεύτερη στάση της ημέρας, το χωριό που μεγάλωσε ο Μενέλαος Λουντέμης..

[700_Thespieis]

Ο,τι και να πω θα είναι λίγο. Η αλήθεια είναι πως δε στενοχωριέμαι πλέον όπως παλιότερα με την κατάντια και την λησμονιά των γύρω μου..

[700_Thespieis]

Διαβάζω την επιγραφή και μειδιάζω, σκέφτομαι πως θα ντρεπόμουν προσωπικά να την έβαζα..

[700_Thespieis]

Προσπαθώντας να σκεφτώ καθαρά, αποβάλλοντας τις Σωκρατικές προκαταλήψεις, στέκομαι απέναντι και κοιτώ το σε πολύ καλύτερη κατάσταση κτήριο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Εκείνη την ώρα μια γυναίκα περνά και με κοιτάζει με την κάμερα, έρχεται κοντά μου και με ρωτά αν θέλω να φωνάξει τον πρόεδρο του συλλόγου, γιατί τώρα δε βρίσκεται κανείς μέσα. Αποφασίζω να πάω εγώ σ' αυτόν. Τον χαιρετώ, πιάνουμε κουβέντα, με ενημερώνει τι κάνει ο σύλλογος, πως η αποκατάσταση του οικήματος έχει κολλήσει σε δικαστικές διαμάχες, κληρονομικές, γι' αυτό και η τωρινή του κατάσταση. Εκφράζει τους φόβους του, ότι ακόμα κι αν όλα κάποτε συμφωνήσουν ίσως το σπίτι δε θα υπάρχει πια για να αποκατασταθεί. Του αφήνω στο τέλος κάποια χρήματα για το ημερολόγιο του συλλόγου και κάπως έτσι αφήνω τον τόπο του δευτέρου πιο αναγνωσμένου Έλληνα συγγραφέα..

Τελευταία στάση της ημέρας είναι η Θεσσαλονίκη. Κατηφορίζω, από τον απέναντι δρόμο προς τον Στρυμόνα, δε βλέπω κάτι αξιόλογο καταγραφής. Όσο πλησιάζω στην πόλη, τόσο η ποιότητα του δρόμου και του τοπίου φθίνει. Η επόμενη μέρα είναι ημέρα ξεκούρασης και προγραμματισμού του υπόλοιπου οδοιπορικού μου.


5η μέρα- Λίμνη Δοϊράνη, Λίμνη Κερκίνη

..Αυτήν τη φορά έχω δυο αγαπημένα μου πρόσωπα να με συνοδεύουν. Ξεκινάμε νωρίς από Θεσσαλονίκη και κατευθυνόμαστε για την πρώτη στάση της ημέρας, τη λίμνη Δοϊράνη. Το κρύο αρκετό και σήμερα αλλά ο ήλιος εξισορροπεί τη διάθεση μας. Φτάνουμε γύρω στις 9 και σταματάμε στον ομώνυμο οικισμό, ακριβώς στα σύνορα με τα Σκόπια..

[700_Thespieis]

Ντυνόμαστε καλά και περπατάμε γύρω από τη μικρή πλατεία. Στέκομαι και παρατηρώ το περιβάλλον. Σημεία εγκατάλειψης, ίσως παρακμής, με κάνουν να φαντάζομαι πως μπορεί να ήταν στο παρελθόν..

[700_Thespieis]

Ξαφνικά ακούμε μια φωνή στο βάθος, ένας κύριος μας κάνει νεύμα να τον πλησιάσουμε..

[700_Thespieis]

Μας ζητά τη βοήθεια μας, φαίνεται έχει χαλάσει η ξυλόσομπα και χρειάζεται κάποιον να διαβάσει το manual που είναι γραμμένο στα Βουλγάρικα. Κάνουμε μια προσπάθεια και μέσα στο σκοτάδι ξεχωρίζουμε μια διεύθυνση και το όνομα του μοντέλου, ή τουλάχιστον ελπίζουμε. Πιάνουμε συζήτηση με τον κύριο και τη γυναίκα του, ιδιοκτήτες της ταβέρνας. Η κατάσταση έχει όντως αλλάξει τα τελευταία χρόνια, ελάχιστοι πια σταματάνε στο χωριό μιάς και η άλλη πλευρά των Σκοπίων έχει περισσότερα να προσφέρει, σε πολύ χαμηλότερες τιμές. Η κουβέντα όσο πάει ελαφραίνει, χαχανίζουν και πειράζουν ο ένας τον άλλον- τουλάχιστον σκέφτομαι είναι καλά μεταξύ τους. Χαιρετούμε και κατευθυνόμαστε προς τη λίμνη.

[700_Thespieis]

..δεν απέχει παρά 200 μέτρα από εκεί που βρισκόμαστε. Χωρίς να το θέλουμε αφήνουμε τη συζήτηση και ακούμε την πιο ωραία μουσική του κόσμου, αυτήν της ελεύθερης φύσης..

[700_Thespieis]

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και παίρνουμε τον δρόμο για την Κερκίνη. Βρίσκουμε τον ξενώνα «ο Οικοπεριηγητής», που έχουμε επιλέξει μετά από συστάσεις. Συναντώ τον Γιάννη Ρέκλο, ιδιοκτήτη του ξενώνα, σφίγγουμε τα χέρια και μας κατευθύνει προς το δωμάτιο. Ο χώρος είναι πολύ όμορφος, τα δωμάτια είναι σε διαφορετικά επίπεδα το καθένα, σαν ημιώροφοι και ιδιαίτερα καλαίσθητα και προσεγμένα. Συζητώ με τον Γιάννη τί μπορούμε και τί προτείνει να επιχειρήσουμε για σήμερα, κάνει κάποια τηλεφωνήματα και εν τέλει αποφασίζουμε, συνοδεία δυο ζευγαριών, να δούμε τη λίμνη μέσα από ένα καΐκι. Η μαρίνα δεν απέχει πολύ. Διάφοροι πλανόδιοι παρατάσσουν φιστίκια και άλλα ντόπια καλούδια. Ένας κύριος μας προτείνει βόλτα πέριξ της λίμνης με τα αλογάκια που στέκονται παραπέρα..

[700_Thespieis]

Τους ευχαριστούμε διότι έχουμε κάνει ήδη την επιλογή μας. Μπαίνουμε στο καΐκι ένας-ένας, βαριά ντυμένοι-μας έχουν ενημερώσει για το κρύο που θα επικρατήσει σε λίγο. Η ξενάγηση είναι μέλημα του κυρίου Γιάννη (όχι του ιδιοκτήτη) ο οποίος με ξάφνιασε με την όρεξη και τη λεπτομερή περιγραφή του. «Οι φωτογράφοι να κάτσουν σιγά-σιγά μπροστά», μας καλεί.

[700_Thespieis]

Παίρνω την ευκαιρία και αρχίζω να αποτυπώνω το περιβάλλον.

[700_Thespieis]

Η ενημέρωση για τη λίμνη συνεχίζεται..

[700_Thespieis]

..δίνει τη σκυτάλη σε ερωτοαπαντησεις, σε διάλογο, σε διήγηση για τη δύσκολη ζωή των προσφύγων από τον Πόντο που εγκαταστάθηκαν στα γύρω χωριά. Πολλές όμορφες ιστορίες από τον κυρ-Γιάννη, ίσως κάποιες με μια επιπλέον δόση, αλλά όλες κάθε άλλο παρά επιφανειακές.

[700_Thespieis]

Βγαίνουμε από το καΐκι και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο.

[700_Thespieis]

Κάπου εκεί κάνω νόημα στα παιδιά- από κάτω βοσκά ένα κοπάδι νεροβούβαλων..

[700_Thespieis]

..Στην επιστροφή στον ξενώνα, δοκιμάζουμε πιάτα βουβαλίσιου κρέατος. Τα σουτζουκάκια εξαιρετικά, συνοδευόμενα από ζοχούς και κρασί. Δεν έχει ακόμα νυχτώσει και αποφασίζουμε να επισκεφτούμε ένα γειτονικό χωριό που είχα διαβάσει όταν κανόνιζα το ταξίδι, τα Άνω Πορόια.

[700_Thespieis]

Πιο συγκεκριμένα, θέλουμε να δοκιμάσουμε τα σπιτικά γλυκά από τον συνεταιρισμό γυναικών που δρα στο χωριό. Παραγγέλνουμε καρυδόπιτα και γαλακτομπούρεκο, τα οποία και είναι γευστικότατα. Μας κρατά παρέα η πρόεδρος του συναιτερισμού, συνομιλούμε κάμποσο για την πορεία του και τη ζωή των γύρω οικισμών. Χαιρετούμε και κάνουμε έναν τελευταίο περίπατο γύρω από την πλατεία.

[700_Thespieis]

Ορεινό το χωριό, γεμάτο πλατάνια, πανέμορφο τούτη την περίοδο. Σα νυχτώνει αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω στον ξενώνα. Οι υπόλοιπες ώρες αφιερώνονται σε συζητήσεις με τον Γιάννη και τα υπόλοιπα παιδιά, σε σκάκι και σκραμπλ, σε φρουτοσαλάτες και όλα αυτά πάντα δίπλα στα 2 τζάκια του ισογείου..



6η μέρα - Στρυμόνας - Θεσσαλονίκη


Την επόμενη μέρα ο καιρός, αν και βροχερός, έχει καταφέρει να ρίξει το πολύ κρύο. Πρωινό τρέξιμο λοιπόν, με λίγους τόνους βροχής, από τον ξενώνα μέχρι και τη λίμνη.

[SHOOTER045]

ΤΕΛΕΙΟ φιλε!!!
Αν και ειχαμε μιλησει πριν καιρο γι αυτο το ταξιδι σου και περιμενα οταν θα ερχοσουν να πιναμε και καφε και να σου εδινα και οδηγιες
Αλλα τα πηγες μια χαρα
Για το σπιτι του Λουντεμη τα ειπαμε και τοτε
Η λιμνη πετρων ειναι μετα τον παντελεημονα προς Αμυνταιο απλα επικοινωνουν υπογειως
Τελος παντων νεξτ ταιμ κολ μη και παντα τετοια

[700_Thespieis]

Στην πορεία έχουμε και μια μοναδική συνάντηση με τα άλογα της λίμνης. Ένα από αυτά ίσως αισθάνεται την αδυναμία μου προς εκείνα και έχοντας γυρισμένη την πλάτη μου, περνάει το λαιμό του από το μπράτσο μου σα να με αγκαλιάζει. Του προσφέρω όποια λουλούδια βρίσκω εκεί κοντά και επιστρέφουμε στον ξενώνα για το πολλά υποσχόμενο πρωινό. Οι προσδοκίες μας δεν πάνε χαμένες. Καταλήγουμε στο τζάκι και πάλι, όπου πιάνουμε κουβέντα μ’έναν δάσκαλο του χωριού, δεινό μηχανόβιο και άνθρωπο που σίγουρα θα ήθελα να μοιραστώ περισσότερες ιστορίες μαζί του, για τον τρόπο ζωής και τα ταξίδια του.

Φτάνει σιγά σιγά η ώρα της αναχώρησης μας για Θεσσαλονίκη. Κατόπιν εξίσου ουσιωδών διαλόγων με τον Γιάννη Ρέκλο, τον ασπαζόμαστε και χαιρετούμε μέχρι την επόμενη φορά. Από το λίγο που τον γνωρίζω, μου φαίνεται ένας άνθρωπος πολύ δουλεμένος, σωματικά μα κυρίως ψυχικά. Ο,τι βλέπω γύρω μου δείχνει ότι πιάνουν τα χέρια του, αλλά πολύ περισσότερο, ότι έκανε πολλά μέχρι τα χέρια του να μάθουν να πιάνουν.

[700_Thespieis]

Είναι σχετικά νωρίς, δε μας κάνει καρδιά να γυρίσουμε στο τσιμέντο. Μετά από λίγα χιλιόμετρα, βρίσκουμε ένα χωριό και μια πινακίδα που οδηγεί σε κάποιο σημείο του Στρυμόνα. Κάνω δεξιά και καταλήγουμε σε ένα κιόσκι, δίπλα στον ποταμό. Στο βάθος φαίνεται ένα λεωφορείο, παρκαρισμένο εκεί που δρόμος έχει τελειώσει, με κόσμο να βγαίνει στο ψιλόβροχο και να γελάει - «Που πάνε οι κουζουλοί;» σκέφτομαι και ακολουθώ την παρέα στα αριστερά της γέφυρας. Περπατάμε για λίγο. Στο δεξί μας χέρι ξεχωρίζουμε κάποια φλαμίνγκο, κοντοστεκόμαστε και χαζεύοντας τα, αφηνόμαστε πάλι στη φυσική ησυχία.

[700_Thespieis]

Κάπου εκεί μας ξυπνάει το βέλασμα μιας καφέ, τροφαντής αγελάδας που μοιάζει να την ενοχλεί η παρουσία μας στα χωράφια της. Κινούμαστε πίσω προς το κιόσκι, κι' όσο περισσότερο πλησιάζουμε, τόσο προσπαθούμε να ξεβουλώσουμε τ’ αυτιά μας- « Ρε συ, ακούς και συ γκάιντα να παίζει;»

[700_Thespieis]

Συστηνόμαστε, εμείς οδοιπόροι, εκείνοι μέλη ενός θιάσου από την Κατερίνη έχουν διάλειμμα από τα γυρίσματα της ταινίας τους βασισμένη στο «Παραμύθι χωρίς όνομα». Ιδιαίτερα φιλικοί, μας προσφέρουν τσίπουρο και γεμάτα κομμάτια σπανακόπιτας, ανταποκρινόμαστε με κάποια σπιτικά μπισκότα που έχουμε φέρει μαζί μας. Μας εξηγούν το σκοπό τους, συζητάμε για το θέατρο και το σχολείο, μαθαίνουμε πως φτιάχνεται μια γκάιντα, βλέπουμε πως παίζεται, ακούμε.. Το διάλειμμα τελειώνει και το κιόσκι αφήνει τους φιλοξενούμενους να συνεχίσουν τον δρόμο τους..


7η και 8η μέρα-Θεσσαλονίκη


Δεν είναι η πρώτη φορά που την επισκέπτομαι. Χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν, δεν μπορώ να μοιραστώ τα τόσο κολακευτικά σχόλια που έχω κατά καιρούς ακούσει ή διαβάσει. Το μαγικό μου ραβδί θα τη γκρέμιζε όλη -πέραν κάποιων μνημείων και χώρων και μεγάλου μέρους της Άνω Πόλης- και θα την έφτιαχνε από την αρχή. Ναι, γνωρίζω για το ‘17 για το ότι είναι φοιτητούπολη, για τους ανθρώπους της που της δίνουν έναν άλλον αέρα, για το ότι αρκετά μέρη της Αθήνας θα έπρεπε να έχουν την ίδια τύχη. Δε θα διαφωνήσω σ’ αυτά, ίσως να φταίει το πολύ παίνεμα που έχει κάτσει για τα καλά στο υποσυνείδητο μου. Και δεν πέρασα άσχημα, κάθε άλλο. Αλλά ήταν τόσες οι φορές που γυρνούσα στους δρόμους με μόνιμο και απαράλλακτο déjà vu από τσιμέντο, που έψαχνα μάταια για μια δόση πράσινου να πάω να τρέξω σαν άνθρωπος, που έβλεπα τα ελάχιστα πλέον μικρά κονάκια να περικυκλώνονται από άμορφα τέρατα σαν να έβλεπα το «UP» και μ’ έπιανε η καρδιά μου..



10η – 13η μέρα- Άγιο Όρος


Μια ξεχωριστή ιστορία για κάποια άλλη διήγηση από μέρους μου. Ίσως τη μοιραστώ, ίσως την κρατήσω για μένα. Να είστε όλοι καλά, ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν στο πλάνο μου από εδώ για τις πολύτιμες και χρήσιμες συμβουλές τους, όλους όσους συναναστράφηκα σ' αυτό το ταξίδι μου. Καλούς δρόμους..

[makis206]

Υπέροχος!:beer:

[ggs]

Ευχαριστούμε για το ταξίδι και τις υπέροχες φωτο και περιγραφές… :beer::beer::beer:

[700_Thespieis]

Ευχαριστούμε για το ταξίδι και τις υπέροχες φωτο και περιγραφές… :beer::beer::beer:

Απλα συνεχίζω στα χνάρια σας που με δίδαξαν τόσα χρόνια:)

@makis Χαίρομαι που σου άρεσε πατριώτη.

:wave2:

[Joyrider]

Έχει πλάκα να ξαναγνωρίζεις τα μέρη που σου είναι συνηθισμένα από τα μάτια κάποιου που τα βλέπει πρώτη φορά.

Ωραίες φωτογραφίες :beer:

[Μaggellanos]

Ευχαριστούμε για το ομορφο βολτακι!!:beer:

[stam2]

μας ταξίδεψες...


φανταστικές φωτογραφίες...!

[pektis]

Μου θυμισες την βολτα του '12 που ειχαμε κανει απο αυτα τα μερη... πολυ ωραιες φωτογραφιες...:beer:

[matmat]

Να είσαι πάντα καλά Βαγγέλη και με όποιο μέσο να ταξιδεύεις , κυρίως με την ψυχή
σε ευχαριστούμε για αυτά που μας έδειξες , για την ομορφιά της επικοινωνίας και την ζέστη για τον συνάνθρωπο .

:beer::beer::beer:

[700_Thespieis]

Σας ευχαριστω, χαιρομαι που σας αρεσε:)

@matmat Η πρόταση σου για τον Γιάννη ήταν εξαιρετική. Σευχαριστώ για αυτό. Χαρά μου να μοιράζομαι τα ταξίδια μου σε σας.

Μέχρι το επόμενο..

[700_Thespieis]

ΤΕΛΕΙΟ φιλε!!!
Αν και ειχαμε μιλησει πριν καιρο γι αυτο το ταξιδι σου και περιμενα οταν θα ερχοσουν να πιναμε και καφε και να σου εδινα και οδηγιες
Αλλα τα πηγες μια χαρα
Για το σπιτι του Λουντεμη τα ειπαμε και τοτε
Η λιμνη πετρων ειναι μετα τον παντελεημονα προς Αμυνταιο απλα επικοινωνουν υπογειως
Τελος παντων νεξτ ταιμ κολ μη και παντα τετοια

Μολις προσεξα την απαντηση σου. Σκοπευα να σε παρω τηλεφωνο, αλλα ειχα μια αναπαντεχη αλλαγη προγραμματος. Δεν πειραζει, θα υπαρξει και επομενη φορα:)

Σευχαριστω για τις πληροφοριες, καλους δρομους και σε σενα.

:beer: