lspiros
28/04/2014, 19:16
Πέντε χρόνια και κάτι. Δεν σηκώνεται ποτήρι να πιεις σ αυτό.Δεν δίνεται ευκαιρία να γιορτάσεις, να περιμένεις με αγωνιά να περάσει άλλος ενας χρόνος.
Πέντε χρόνια που ειχα την τελευταία ευκαιρία να σ ακούσω,να απλώσω τα χέρια να σ αγκαλιάσω,να μυρίσω χλωρίνη απο τα χέρια σου.
Πέντε χρόνια που βιάστηκες να δώσεις πίσω αυτό που σου δόθηκε χωρίς να πολεμήσεις.Αψήφισες τις πιθανότητες και ένιωθες άτρωτη.Γέλαγες στο ενδεχόμενο και ήταν το γέλιο τόσο βαθύ ,που έγινε βήχας και ο βήχας έφτασε στα πνευμόνια.Αλλα και κει δεν χόρτασε και κίνησε για αλλού και μετα για αλλού και ήρθε και δεν υπήρχε πια μέρος να πάει.
Πέντε χρόνια απο τότε που νευρίασα στο τηλέφωνο γιατι με έπαιρνες επίμονα.Που σου μίλησα απότομα γιατι δεν ήθελα να βάλω το γαμομπουφάν, γιατί ήταν κοντά και το κράνος με ζέσταινε.Γιατί ήμουν χορτάτος και το ζεστό φαγητό σου δεν πήγαινε κάτω.
Πέντε χρόνια που ζηλεύω τις άλλες, που αγκαλιάζουν και δίνουν δύναμη,που στέλνουν πεσκέσια και μαγειρευμένα φαγητά.Που αγωνιούν μέχρι να τελειώσει η βόλτα,που κλαίνε κρυφά κάθε βράδυ μην σε πληγώσουν.
Πέντε χρόνια που σε ξέχασα.Που αψηφώ το δώρο που μου έκανες και συ,που νιώθω και γω άτρωτος τρωτός.Που ξεχνώ πως ένιωσα και διακινδυνεύω να νοιώσουν το ίδιο τα παιδιά μου.Που έκλαψα για σένα κρύφα,που σου νευρίασα,που σε ξέχασα και δεν ερχόμουν να σε δω.
Τα 5 γίναν 10 και αυτά με τη σειρά τους αυγάτισαν και ήρθε και γίναμε ίδιοι ,εμείς με τους γονείς μας και τα παιδιά μας με μας.Τα ίδια λάθη,οι ίδιες αγωνίες απο γενιά σε γενιά,κληρονομιά ενοχική.
Κάθε μέρα μια επέτειος αρχή μιας αντίστροφης μέτρησης,μια μέρα ακόμη,μια βδομάδα,ενας μήνας...
Πέντε χρόνια που δεν έμαθα τίποτα.Που απέτυχα.Τουλάχιστον κάποιοι απο σας έχετε την ευκαιρία σας,απλώστε χέρια, σηκώστε το ακουστικό ,δεν έχετε ιδέα πόσο γρήγορα περνάνε τα 5 χρόνια.
Πέντε χρόνια που ειχα την τελευταία ευκαιρία να σ ακούσω,να απλώσω τα χέρια να σ αγκαλιάσω,να μυρίσω χλωρίνη απο τα χέρια σου.
Πέντε χρόνια που βιάστηκες να δώσεις πίσω αυτό που σου δόθηκε χωρίς να πολεμήσεις.Αψήφισες τις πιθανότητες και ένιωθες άτρωτη.Γέλαγες στο ενδεχόμενο και ήταν το γέλιο τόσο βαθύ ,που έγινε βήχας και ο βήχας έφτασε στα πνευμόνια.Αλλα και κει δεν χόρτασε και κίνησε για αλλού και μετα για αλλού και ήρθε και δεν υπήρχε πια μέρος να πάει.
Πέντε χρόνια απο τότε που νευρίασα στο τηλέφωνο γιατι με έπαιρνες επίμονα.Που σου μίλησα απότομα γιατι δεν ήθελα να βάλω το γαμομπουφάν, γιατί ήταν κοντά και το κράνος με ζέσταινε.Γιατί ήμουν χορτάτος και το ζεστό φαγητό σου δεν πήγαινε κάτω.
Πέντε χρόνια που ζηλεύω τις άλλες, που αγκαλιάζουν και δίνουν δύναμη,που στέλνουν πεσκέσια και μαγειρευμένα φαγητά.Που αγωνιούν μέχρι να τελειώσει η βόλτα,που κλαίνε κρυφά κάθε βράδυ μην σε πληγώσουν.
Πέντε χρόνια που σε ξέχασα.Που αψηφώ το δώρο που μου έκανες και συ,που νιώθω και γω άτρωτος τρωτός.Που ξεχνώ πως ένιωσα και διακινδυνεύω να νοιώσουν το ίδιο τα παιδιά μου.Που έκλαψα για σένα κρύφα,που σου νευρίασα,που σε ξέχασα και δεν ερχόμουν να σε δω.
Τα 5 γίναν 10 και αυτά με τη σειρά τους αυγάτισαν και ήρθε και γίναμε ίδιοι ,εμείς με τους γονείς μας και τα παιδιά μας με μας.Τα ίδια λάθη,οι ίδιες αγωνίες απο γενιά σε γενιά,κληρονομιά ενοχική.
Κάθε μέρα μια επέτειος αρχή μιας αντίστροφης μέτρησης,μια μέρα ακόμη,μια βδομάδα,ενας μήνας...
Πέντε χρόνια που δεν έμαθα τίποτα.Που απέτυχα.Τουλάχιστον κάποιοι απο σας έχετε την ευκαιρία σας,απλώστε χέρια, σηκώστε το ακουστικό ,δεν έχετε ιδέα πόσο γρήγορα περνάνε τα 5 χρόνια.