chris4204
20/06/2014, 11:36
Σήμερα μετά από 11 ολόκληρα χρόνια πήρα διαζύγιο από την νεανική μου συντροφιά.
Πριν από έντεκα χρόνια θυμάμαι ήταν Σεπτέμβρης όταν μας έκαναν την πρώτη γνωριμία. Εγώ κλασικός καγκουροπαπιόβιος 19 ετών τότε γνώρισα αρχικά εξ όψεως
ένα ολοκαίνουριο ασημί skipperάκι. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε κεραυνοβόλος έρωτας, αλλά ούτε καν συμπάθεια.
Η μοίρα όμως (βλέπε γονείς) επέμεναν να με αποκαταστήσουν χρησιμοποιόντας τα γνωστά σε όλους μας "Έλεος πια με το βρωμόπαπο", " Βάλε παιδάκι μου μια εξάτμιση της προκοπής σηκώνεις όλη την γειτονιά" , "πολύ τρέχεις με το χάρο ρε παιδί μου" και άλλα τέτοια όμορφα....
Τελικά όπως απεδήχθει η μοίρα με νίκησε κατά κράτος και έτσι τέλος Σεπτεμβρίου του 2003 "παντρεύτηκα" την ασημένια χοντρούλα.
Στην αρχή η συμβίωση ήταν δύσκολη, με έκανε έναν πολύ γκρινιάρη και ανικανοποίητο σύζυγο. Συχνά την πρόσβαλα, λέγοντας ότι έιναι χοντρή, αργή και άσχημη αλλά και ήσυχη.
Από ότι φάνηκε όμως, αυτή με είχε καψουρευτεί για τα καλά... Δεν με έριξε όταν έκανα καγκουριές στις στροφές, με κράτησε με τα πολύ δυνατά (για την εποχή) φρένα της από την κατρακύλα του ΚΑΤ, με πήγε παντού απροβλημάτιστα και χωρίς παράπονο, όσο και αν την πίεσα όσο και αν την καταπονούσα, δεν έπινε καθόλου σε σχέση με τον πάπιο μου, αλλά ούτε και κάπνιζε.
Τα χρόνια πέρασαν και σιγά σιγά άρχισα κι εγώ όχι να την ερωτεύομαι αλλά να την αγαπάω.
Δυστυχώς τα τελευταία δύο χρόνια οι καυγάδες είχαν ενταθεί, να σου τα νεύρα κατά το πρωινό ξύπνημα, να σου τα σκέρτσα , η λύση του διαζυγίου ήταν πλέον επιβεβλημένη. Όχι γιατί την βαρέθηκα αλλά γιατί
γιατί πλέον δεν είχα την δυνατότητα να της προσφέρω τα απαραίτητα, δηλαδή ένα λίφτινγκ στο πρόσωπο, μία ανύψωση γλουτών και στήθους και εν γένει ένα γενικό μάζεμα όπως του άξιζε.
Δεν περίμενα ποτέ να το πω αλλά θα μου λείψει το μικρό ασημί skooter άκι που με πήγε παντού, και με περίμενε ΠΑΝΤΑ κάτω από το σπίτι έτοιμο για νέες βόλτες, είτε για νεανικά παιδιαρίσματα στο δρόμο είτε για ταξιδάκι για μπανάκι.
Ελπίζω ο επόμενος σύζυγος να την προσέξει και να την επαναφέρει γιατί είναι πολύ καλό παιδί και του αξίζει.
Αντίο λοιπόν skipperάκι μου και να σαι πάντα τόσο καλό όσο ήσουν μαζί μου.
Πριν από έντεκα χρόνια θυμάμαι ήταν Σεπτέμβρης όταν μας έκαναν την πρώτη γνωριμία. Εγώ κλασικός καγκουροπαπιόβιος 19 ετών τότε γνώρισα αρχικά εξ όψεως
ένα ολοκαίνουριο ασημί skipperάκι. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε κεραυνοβόλος έρωτας, αλλά ούτε καν συμπάθεια.
Η μοίρα όμως (βλέπε γονείς) επέμεναν να με αποκαταστήσουν χρησιμοποιόντας τα γνωστά σε όλους μας "Έλεος πια με το βρωμόπαπο", " Βάλε παιδάκι μου μια εξάτμιση της προκοπής σηκώνεις όλη την γειτονιά" , "πολύ τρέχεις με το χάρο ρε παιδί μου" και άλλα τέτοια όμορφα....
Τελικά όπως απεδήχθει η μοίρα με νίκησε κατά κράτος και έτσι τέλος Σεπτεμβρίου του 2003 "παντρεύτηκα" την ασημένια χοντρούλα.
Στην αρχή η συμβίωση ήταν δύσκολη, με έκανε έναν πολύ γκρινιάρη και ανικανοποίητο σύζυγο. Συχνά την πρόσβαλα, λέγοντας ότι έιναι χοντρή, αργή και άσχημη αλλά και ήσυχη.
Από ότι φάνηκε όμως, αυτή με είχε καψουρευτεί για τα καλά... Δεν με έριξε όταν έκανα καγκουριές στις στροφές, με κράτησε με τα πολύ δυνατά (για την εποχή) φρένα της από την κατρακύλα του ΚΑΤ, με πήγε παντού απροβλημάτιστα και χωρίς παράπονο, όσο και αν την πίεσα όσο και αν την καταπονούσα, δεν έπινε καθόλου σε σχέση με τον πάπιο μου, αλλά ούτε και κάπνιζε.
Τα χρόνια πέρασαν και σιγά σιγά άρχισα κι εγώ όχι να την ερωτεύομαι αλλά να την αγαπάω.
Δυστυχώς τα τελευταία δύο χρόνια οι καυγάδες είχαν ενταθεί, να σου τα νεύρα κατά το πρωινό ξύπνημα, να σου τα σκέρτσα , η λύση του διαζυγίου ήταν πλέον επιβεβλημένη. Όχι γιατί την βαρέθηκα αλλά γιατί
γιατί πλέον δεν είχα την δυνατότητα να της προσφέρω τα απαραίτητα, δηλαδή ένα λίφτινγκ στο πρόσωπο, μία ανύψωση γλουτών και στήθους και εν γένει ένα γενικό μάζεμα όπως του άξιζε.
Δεν περίμενα ποτέ να το πω αλλά θα μου λείψει το μικρό ασημί skooter άκι που με πήγε παντού, και με περίμενε ΠΑΝΤΑ κάτω από το σπίτι έτοιμο για νέες βόλτες, είτε για νεανικά παιδιαρίσματα στο δρόμο είτε για ταξιδάκι για μπανάκι.
Ελπίζω ο επόμενος σύζυγος να την προσέξει και να την επαναφέρει γιατί είναι πολύ καλό παιδί και του αξίζει.
Αντίο λοιπόν skipperάκι μου και να σαι πάντα τόσο καλό όσο ήσουν μαζί μου.