lspiros
07/08/2014, 18:16
Την είχε παρακαλέσει αυτή την υγρασία, ικετεύε γι αυτήν σχεδόν οκόκληρο μήνα.Χωρίς αποτέλεσμα,προκαταβολές μερικά σύννεφα και εξόφληση ζέστη και σκόνη μόνο.Συνήθισε άρχισε να το ξεχνάει,έπειθε μέρα με τη μέρα τον εαυτό του ότι έτσι ήταν πάντα,ζέστη και σκόνη.
Άνοιξε τα μάτια απο συνήθεια λίγα δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει το κινητό που χρησιμοποιούσε για ξυπνητήρι,μόνο που σήμερα ήταν λίγο διαφορετικά.Tο δωμάτιο ήταν πιο σκοτεινό,δεν είχε σκεπαστεί το βράδυ στον ύπνο του και έξω ησυχία.Σηκώθηκε παραπατώντας,τον πονούσαν τα πόδια το πρωί,λίγα βήματα χρειάζονταν και ξεχνιόταν και αυτό.Έφτασε στο μικρό κουζινάκι και παραμερίζοντας την κουρτίνα κοίταξε έξω,πρώτα να σιγουρευτεί ότι το μηχανάκι ήταν εκεί και μετά τον ουρανό. Φορτωμένος μολύβι εκείνος για άλλη μια φορά έδινε υποσχέσεις που δεν θα μπορούσε να κρατήσει.
Λίγη ώρα αργότερα είχε ετοιμάσει το μαγαζί και ετοιμαζόταν να κατεβεί στην πόλη για προμήθειες,έγραψε τα τελευταία ψώνια στο μπλοκάκι του και πρόσθεσε σταφίδες και καρύδια. Πλησίαζε η γιορτή του άγιου και όλοι κάτι έχουν χάσει για να φτιάξουν την πίτα του.Σκέφτηκε τι είχε χάσει στη ζωή του,και τι απ αυτά άξιζε να ζητήσει να βρεθεί με μια πίτα.Γέλασε από μέσα του και σκέφτηκε να μην στερήσει τα υλικά απο τους πελάτες του.
Μ αυτές τις σκέψεις ούτε που κατάλαβε για πότε περνούσε την είσοδο της κεντρικής λαχαναγοράς.Πήρε με τη σειρά τα μαγαζιά που συνήθως συνεργαζόταν,πείραξε- πειράχτηκε ψώνισε- πλήρωσε, τον φόρτωσαν και κανα δίωρο αργότερα βρισκόταν στο δρόμο της επιστροφής. Βαρύτερος κάνα τόνο και ελαφρύτερος στο πορτοφόλι μερικές εκατοντάδες ευρώ.Ο ίδιος κύκλος συνεχώς, το τιμολόγιο της μαναβικής πουλιέται μετά κιλό κιλό και πάλι από την αρχή,με τη ζωή να μην ξέρει αν συνεχίζεται,να επαναλαμβάνεται όμως σίγουρα.
Στο ράδιο άρχισε να ψάχνει κάτι ν ακούσει για να χαλαρώσει μέχρι να φτάσει στο μαγαζί. Τίποτα κουλτουριάρικο,κάτι ελαφρύ με ρυθμό κάτι που να θυμίζει beach bar και αποτριχωμένους με τατουάζ που χαβαλεδιάζουν αποτριχωμένες με spray tan.Περνώντας γρήγορα σταθμούς ένας ελιγμός τον ανάγκασε ν αφήσει το ράδιο σε σταθμό με ειδήσεις.Κάτι έλεγε για ένα φορτηγό που δίπλωσε και καραμπόλα πολλών αυτοκίνητων με τραυματίες και ακινητοποιημένα τα δύο ρεύματα.Έκανε ν αλλάξει το σταθμό και κοίταξε μπροστά...
Ίσα που πρόλαβε να δει ένα τοίχος από πολύχρωμες λαμαρίνες λουσμένες με καπνό και σκόνη να στέκεται μπροστά του σε πολύ μικρή απόσταση. Έσφιξε το τιμόνι και πάτησε το φρένο με όλη του τη δύναμη,νωρίς κατάλαβε ότι η επιβράδυνση του δεν θα τον γλίτωνε και ότι η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Έκλεισε τα μάτια και περίμενε ν ακούσει το μπαμ.
Το σώμα του είχε πάρει μια αστεία και αφύσικη στάση,ο μισός κορμός και το κεφάλι στον ουρανό του αυτοκινήτου με το βλέμμα να κοιτά το σπασμένο παμπρίζ.Ο άλλος μισός κορμός και τα πόδια,ότι τέλος πάντων είχε απομείνει από αυτά έξω από το παράθυρο παράλληλα με την άσφαλτο. Το ένα χέρι ελεύθερο αλλά ανίκανο για οποιαδήποτε κίνηση,το άλλο στριμωγμένο στον τεμπέλη ανάμεσα στα δύο καθίσματα. Κουνώντας το ένα μάτι -το άλλο ήταν καλυμμένο με αίμα που έτρεχε από ανοιχτή πληγή στο κεφάλι του- προσπάθησε να προσδιορίσει την κατάσταση του. Κατάλαβε ότι είχε ντελαπάρει και μπορούσε να κουνήσει ελάχιστα μέλη έστω και με προσπάθεια. Άκουγε φωνές που εκλιπαρούσαν για βοήθεια,παιδικά κλάματα,και φλόγες. Άκουγε φλόγες να ροκανίζουν λάστιχο και πλαστικό. Γύρισε το κεφάλι στα πλάγια ψάχνοντας το κινητό του.Το πάτωμα γεμάτο καρύδια και σταφίδες ανακατεμένα με γυαλιά παμπρίζ.Για να χαμογελάσει ούτε λόγος,δεν ήταν μόνο ο πόνος που δεν το επέτρεπε αλλά και το ένα χείλος που είχε σκιστεί και ακολουθούσε διαφορετικές εντολές απο κείνες του εγκεφάλου. Αρκέστηκε λοιπόν να σκεφτεί τι σόι πίτα θα ήταν αυτή που θα έφτιαχνε και για τι πράγμα που είχε χάσει με υλικά καρύδι-σταφίδα και securit γυαλί παμπρίζ.
Ένιωσε υγρασία στο πρόσωπο και χάρηκε.Του είχε κάνει επιτέλους το χατίρι έστω και έτσι.Έστω και τώρα η υγρασία τον είχε επισκεφτεί.Γύρισε το κεφάλι να κοιτάξει τον ουρανό,να δει το δώρο του κατάματα.Μα τίποτα δεν ερχόταν απ αυτόν,γι άλλη μια φορά έστεκε βλοσυρός από πάνω του και τον περιγελούσε.Μα τότε; Όλο αυτό που τον έλουζε;Τι ήταν αυτό που έτσουζε τα μάτια του και τις πληγές του,τι ήταν αυτό που μπούκωνε τα ρουθούνια του;Μια λάμψη το τελευταίο που είδε και μια καυτή ανάσα που μπήκε στα πνευμόνια του αντί να βγει απ αυτά.
Ξύπνησε λουσμένος στον ίδρωτα.Κοιμόταν δίπλα του ήσυχη,σηκώθηκε προσέχοντας να μην την ξυπνήσει και βγήκε έξω.Μούλιασε κάτω απο τη βροχή και ήταν ευτυχισμένος,τουλάχιστον μέχρι να διαλυθούν τα σύννεφα.
Την ήμερα του αγίου Φανουρίου έβρεχε ασταμάτητα εκείνη τη χρονιά,το χώμα κάθισε αρκετά και οι μαρμαράδες θα μπορούσαν να δουλέψουν με ασφάλεια τώρα,λίγα χορταράκια που φύτρωσαν βγαίνουν και με το χέρι...
321349
Άνοιξε τα μάτια απο συνήθεια λίγα δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει το κινητό που χρησιμοποιούσε για ξυπνητήρι,μόνο που σήμερα ήταν λίγο διαφορετικά.Tο δωμάτιο ήταν πιο σκοτεινό,δεν είχε σκεπαστεί το βράδυ στον ύπνο του και έξω ησυχία.Σηκώθηκε παραπατώντας,τον πονούσαν τα πόδια το πρωί,λίγα βήματα χρειάζονταν και ξεχνιόταν και αυτό.Έφτασε στο μικρό κουζινάκι και παραμερίζοντας την κουρτίνα κοίταξε έξω,πρώτα να σιγουρευτεί ότι το μηχανάκι ήταν εκεί και μετά τον ουρανό. Φορτωμένος μολύβι εκείνος για άλλη μια φορά έδινε υποσχέσεις που δεν θα μπορούσε να κρατήσει.
Λίγη ώρα αργότερα είχε ετοιμάσει το μαγαζί και ετοιμαζόταν να κατεβεί στην πόλη για προμήθειες,έγραψε τα τελευταία ψώνια στο μπλοκάκι του και πρόσθεσε σταφίδες και καρύδια. Πλησίαζε η γιορτή του άγιου και όλοι κάτι έχουν χάσει για να φτιάξουν την πίτα του.Σκέφτηκε τι είχε χάσει στη ζωή του,και τι απ αυτά άξιζε να ζητήσει να βρεθεί με μια πίτα.Γέλασε από μέσα του και σκέφτηκε να μην στερήσει τα υλικά απο τους πελάτες του.
Μ αυτές τις σκέψεις ούτε που κατάλαβε για πότε περνούσε την είσοδο της κεντρικής λαχαναγοράς.Πήρε με τη σειρά τα μαγαζιά που συνήθως συνεργαζόταν,πείραξε- πειράχτηκε ψώνισε- πλήρωσε, τον φόρτωσαν και κανα δίωρο αργότερα βρισκόταν στο δρόμο της επιστροφής. Βαρύτερος κάνα τόνο και ελαφρύτερος στο πορτοφόλι μερικές εκατοντάδες ευρώ.Ο ίδιος κύκλος συνεχώς, το τιμολόγιο της μαναβικής πουλιέται μετά κιλό κιλό και πάλι από την αρχή,με τη ζωή να μην ξέρει αν συνεχίζεται,να επαναλαμβάνεται όμως σίγουρα.
Στο ράδιο άρχισε να ψάχνει κάτι ν ακούσει για να χαλαρώσει μέχρι να φτάσει στο μαγαζί. Τίποτα κουλτουριάρικο,κάτι ελαφρύ με ρυθμό κάτι που να θυμίζει beach bar και αποτριχωμένους με τατουάζ που χαβαλεδιάζουν αποτριχωμένες με spray tan.Περνώντας γρήγορα σταθμούς ένας ελιγμός τον ανάγκασε ν αφήσει το ράδιο σε σταθμό με ειδήσεις.Κάτι έλεγε για ένα φορτηγό που δίπλωσε και καραμπόλα πολλών αυτοκίνητων με τραυματίες και ακινητοποιημένα τα δύο ρεύματα.Έκανε ν αλλάξει το σταθμό και κοίταξε μπροστά...
Ίσα που πρόλαβε να δει ένα τοίχος από πολύχρωμες λαμαρίνες λουσμένες με καπνό και σκόνη να στέκεται μπροστά του σε πολύ μικρή απόσταση. Έσφιξε το τιμόνι και πάτησε το φρένο με όλη του τη δύναμη,νωρίς κατάλαβε ότι η επιβράδυνση του δεν θα τον γλίτωνε και ότι η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Έκλεισε τα μάτια και περίμενε ν ακούσει το μπαμ.
Το σώμα του είχε πάρει μια αστεία και αφύσικη στάση,ο μισός κορμός και το κεφάλι στον ουρανό του αυτοκινήτου με το βλέμμα να κοιτά το σπασμένο παμπρίζ.Ο άλλος μισός κορμός και τα πόδια,ότι τέλος πάντων είχε απομείνει από αυτά έξω από το παράθυρο παράλληλα με την άσφαλτο. Το ένα χέρι ελεύθερο αλλά ανίκανο για οποιαδήποτε κίνηση,το άλλο στριμωγμένο στον τεμπέλη ανάμεσα στα δύο καθίσματα. Κουνώντας το ένα μάτι -το άλλο ήταν καλυμμένο με αίμα που έτρεχε από ανοιχτή πληγή στο κεφάλι του- προσπάθησε να προσδιορίσει την κατάσταση του. Κατάλαβε ότι είχε ντελαπάρει και μπορούσε να κουνήσει ελάχιστα μέλη έστω και με προσπάθεια. Άκουγε φωνές που εκλιπαρούσαν για βοήθεια,παιδικά κλάματα,και φλόγες. Άκουγε φλόγες να ροκανίζουν λάστιχο και πλαστικό. Γύρισε το κεφάλι στα πλάγια ψάχνοντας το κινητό του.Το πάτωμα γεμάτο καρύδια και σταφίδες ανακατεμένα με γυαλιά παμπρίζ.Για να χαμογελάσει ούτε λόγος,δεν ήταν μόνο ο πόνος που δεν το επέτρεπε αλλά και το ένα χείλος που είχε σκιστεί και ακολουθούσε διαφορετικές εντολές απο κείνες του εγκεφάλου. Αρκέστηκε λοιπόν να σκεφτεί τι σόι πίτα θα ήταν αυτή που θα έφτιαχνε και για τι πράγμα που είχε χάσει με υλικά καρύδι-σταφίδα και securit γυαλί παμπρίζ.
Ένιωσε υγρασία στο πρόσωπο και χάρηκε.Του είχε κάνει επιτέλους το χατίρι έστω και έτσι.Έστω και τώρα η υγρασία τον είχε επισκεφτεί.Γύρισε το κεφάλι να κοιτάξει τον ουρανό,να δει το δώρο του κατάματα.Μα τίποτα δεν ερχόταν απ αυτόν,γι άλλη μια φορά έστεκε βλοσυρός από πάνω του και τον περιγελούσε.Μα τότε; Όλο αυτό που τον έλουζε;Τι ήταν αυτό που έτσουζε τα μάτια του και τις πληγές του,τι ήταν αυτό που μπούκωνε τα ρουθούνια του;Μια λάμψη το τελευταίο που είδε και μια καυτή ανάσα που μπήκε στα πνευμόνια του αντί να βγει απ αυτά.
Ξύπνησε λουσμένος στον ίδρωτα.Κοιμόταν δίπλα του ήσυχη,σηκώθηκε προσέχοντας να μην την ξυπνήσει και βγήκε έξω.Μούλιασε κάτω απο τη βροχή και ήταν ευτυχισμένος,τουλάχιστον μέχρι να διαλυθούν τα σύννεφα.
Την ήμερα του αγίου Φανουρίου έβρεχε ασταμάτητα εκείνη τη χρονιά,το χώμα κάθισε αρκετά και οι μαρμαράδες θα μπορούσαν να δουλέψουν με ασφάλεια τώρα,λίγα χορταράκια που φύτρωσαν βγαίνουν και με το χέρι...
321349