View Full Version : Τσαί Μπακλαβα και αμάν αμαν
Μια φράση από το προοίμιο της Οδύσσειας όταν ήμουν 12 χρονών χαράχτηκε βαθειά στο μυαλό μου. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο, όμως ήταν αρκετό για να ξεκλειδώσει μέσα μου τον ταξιδευτή που έκρυβα. Άλλωστε, και η Οδύσσεια, ένα ταξίδι ήταν. Μια βασανιστική περιπλάνηση που κράτησε 10 και πλέον χρόνια με ένα και μόνο στόχο. Την Ιθάκη. Και όπως έλεγε και ο ποιητής:
«Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
…………………………….
…………………………….
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει•
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.»
Από τότε τα χρόνια πέρασαν, αλλά το νεαρό της ηλικίας από την μία, τα όχι και τοσο θαρραλέα οικονομικά από την άλλη, αποτελούσαν αυτό τον ούριο άνεμο που έλειπε για να φουσκώσουν τα πανιά.
Το 2000 με βρήκε στα 24 μου χρόνια, να απολύομαι από τον στρατό, να ψάχνω για δουλειά, και να χωρίζω από μια μακρόχρονη σχέση. Αυτό το τελευταίο νόμιζα ότι ήταν ότι χειρότερο σε εκείνη τη φάση. Και όπως αποδείχτηκε, μάλλον ήταν το καλύτερο. Είναι αυτές οι μικρές πινελιές που βάζει η ζωή εν αγνοία σου γιατί πολύ απλά ξέρει καλύτερα.
Ετσι στη ζωή μου μπήκε ένας άνθρωπος καταλύτης, και που έμελε να γίνει και σύζυγος και μητέρα του παιδιού μου.
Τοτε ξεκίνησαν όλα. Το κουκούλι που τοσα χρόνια περιμενε καρτερικά να ανοίξει, επιτέλους άνοιξε και ανοίξαμε τα φτερά μας.
Κάναμε πολλά ταξίδια και μακρινά. Χωρίς μηχανή. Όμως το πάθος ήταν τέτοιο που όπου πηγαίναμε, νοίκιαζα μηχανάκι και ρούφαγα χιλιόμετρα
Από απλό σκούτερ μέχρι dr650 και Transalp. Ότι υπήρχε διαθέσιμο.
Το πρώτο αμιγώς μοτοσυκλετισικό ταξίδι στο εξωτερικό έγινε το 2006 στην Κροατία. Ηταν ένα τεράστιο βήμα για εμένα. Αν και χρόνια μοτοσυκλετιστής και με πολλά χιλιόμετρα στην Ελλάδα, δεν είχα τολμήσει ποτέ κάτι ανάλογο. Ηταν όμως φυσική εξέλιξη.
Όλα οργανώθηκαν και προγραμματίστηκαν στην εντέλεια παρά το παρθενικό του πράγματος. Ακόμα και οι όποιες αναποδιές ανιμετωπίστηκαν προβλέψιμα. Ισως το πάθος, η αγάπη και τα χρόνια εμπειρίας ως μοτοσικλετιστής έβαλαν ένα χεράκι.
Αυτό το ταξίδι στο εξωτερικό έκλεισε ένα μεγάλο κύκλο μέσα μου για να ανοίξει ένα άλλο. Το 2007 μπήκαν επιπλέον σχέδια. Αποφάσισα να παντρευτώ τον ανθρωπο που με συντρόφευε μεχρι τώρα στα ταξίδια. Τώρα και στη ζωή. Δεν πάψαμε όμως να ταξιδεύουμε. Ετσι κύλησαν τα χρόνια. Ηρθε ο γάμος, ήρθε ένα παιδί, ήρθε ένα διετές μεταπτυχιακό…..ήρθε και η κρίση. Συνεχίζαμε όμως να ταξιδεύουμε, ακόμα και με το παιδί που στα 4 χρόνια του είχε δεί ήδη 5 χώρες. Θα πεί κανείς, μα καλά, δεν θα θυμάται τίποτα. Μπορεί πράγματι να μην θυμάται τίποτα. Αυτό όμως που έμαθε από 5 μηνών είναι να ταξιδεύει. Μπολιάστηκε που λένε.
Η κρίση που ήρθε το 2008 σαν μια μακρινή ιστορία στην αρχή, άλλαξε ριζικά και ταχύτατα τις ζωές μας από το 2011 και μετά. Τα οικονομικά συμπιέστηκαν, οι υποχρεώσεις και τα έξοδα αυξάνονταν, και άρχισα να βλέπω ξεκάθαρα πλεον ότι φως στο τούνελ δεν θα υπάρξει ξανά, τουλάχιστον για την δική μου γενιά.
Ανημερα της πρωτοχρονιάς του 2014, όπως καθόμουν αργά τη νύχτα στην οθόνη του υπολογιστή, χαζεύοντας χάρτες κατά την προσφιλή μου συνήθεια, πήρα μια απόφαση. «Πρέπει να κάνω ένα ταξίδι με την μηχανή το 2014 πάσει θυσία. Ακόμα και αν τελικά δεν καταφέρω να πάω, τουλάχιστον θα ξέρω ότι προσπάθησα.» Επί τόπου αρχίζω το σχεδιασμό. Που, πότε, πόσο, με ποιους.
Το ίδιο βράδυ στέλνω πρόσκληση μεσω email με όλα τα σχετικά σε κάποιους ανθρώπους με τους οποίους θα ήθελα να μοιραστώ αυτό το οδοιπορικό, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι οι ζωες των ανθρώπων είναι καμπύλες άλλοτε συγκλίνουσες και άλλοτε αποκλίνουσες που κάπου, κάπως, τέμνονται σε κοινούς τόπους, αλλά όχι πάντα.
Το επόμενο πρωϊ ανακοινώνω την πρόθεσή μου στη σύζυγο μου. Η εσωτερική μου ανάγκη για αυτό το ταξίδι ήταν τόσο μεγάλη και προφανής, που ακόμα και το γεγονός ότι για πρακτικούς λόγους θα έπρεπε να πάω χωρίς εκείνη, μου απάντησε αμέσως «Αφου το έχεις ανάγκη και το θέλεις, κανε το.»
Οσα ταξίδια κάναμε με την Αμαλία, για εμένα υπήρχαν δύο σταθερές. Η μία ήταν «Δεν πατάω πόδι στις Η.Π.Α ούτε και σαν transit» και η άλλη «Δεν χαλάω ούτε μια δραχμή/ευρώ στην Τουρκιά»
Όπως λέει όμως ο θυμόσοφος λαός, «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη πείς» Από την άλλη βέβαια δεν ήθελα να κάνω ένα οδοιπορικό στην Ευρώπη. Με τον καιρό κατάλαβα ότι τα ταξίδια που με εκφράζουν, με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, με γεμίζουν εικόνες, μυριωδιές και συναισθήματα, είναι αυτά που ξεφεύγουν όσο γίνεται από το δυτικό τρόπο ζωής με κουλτούρα coca cola.. Συνεπώς όσο και να σβούριζα την υδρόγειο του google earth, οι δυνατότητες και οι περιορισμοί με έφερναν στην γείτονα. Αυτό αποτελούσε για εμένα μια θεμελιώδη παραβίαση των αρχών που είχα θέσει παραπάνω. Ισως και να ήταν καρμικό. Ισως η ζωή ήθελε να μου κάνει μια πλακίτσα πάνω στο θέμα αυτό. Έτσι, έπρεπε να βρω ένα άλλοθι.
Το ζητούμενο άλλοθι, ήταν αυτό ακριβώς που με έκανε και να μην θέλω να πατήσω το πόδι μου. Και αυτό ήταν η Ιστορία. Ναι, η ιστορία που έχουν όλα αυτά τα χώματα, από τα παράλια μέχρι τα βάθη της Τουρκίας. Μια Ιστορία που μέσα του, σαν περίτεχνο υφαντό, στην πλέξη του, στην ούγια του, θα βρεις Αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο, Καινή Διαθήκη, Χαμένες Πατρίδες. Και όλα αυτά, βαμμένα με τα χρώματα του ιδιαίτερου φυσικού τοπίου. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο κοντόφθαλμα κοιτούσα όλα αυτά τα χρόνια. Πως τελικά είχα ένα είδος χρέους να επισκεφθώ αυτούς τους τόπους που θα μπορούσαν ίσως, κάτω από άλλες ιστορικές συγκυρίες, να είναι και πατρίδα μου.
Αυτή η συνειδητοποίηση, αποτελούσε και τον γνώμονα πάνω στον οποίο θα έπρεπε να κάνω τον σχεδιασμό μου, αποκλείοντας ανούσιες ίσως περιηγήσεις σε τουριστικά παράλια. Από την άλλη, το περιορισμένο του χρόνου, μόλις οκτώ ημέρες, δεν άφηνε περιθώρια για μια ευρύτερη «προέλαση» στην ενδοχώρα. Ισως να ήταν εφικτό. Όμως ο στόχος του ταξιδιού δεν ήταν απλά να γράψω ατελείωτες ώρες πανω σε μια σέλα ρουφώντας ατελείωτα χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να πώ ότι το έκανα. Στόχος του ταξιδιού ήταν αυτά που θα δώ, να μπορώ και να τα ζήσω, να τα αφουγκραστώ και να τα κάνω κτήμα μου, να τα σμιλέψω στο μυαλό μου. Ήξερα εκ των προτέρων ότι είναι αδύνατο να δω τα πάντα.
Και άρχισε ο σχεδιασμός. Καταρχήν έπρεπε να βρώ μια χρονική περίοδο που να βολεύει από τη μια, αλλά και που να λαμβάνει τα ιδιαίτερα κλιματικά χαρακτηριστικά από την άλλη. Γνώριζα ότι το καλοκαίρι η ζέστη που μπορεί να αγγίξει τους 38-40 βαθμούς θα δυσκόλευε πολύ τον σχεδιασμό και τον ρυθμό του ταξιδιού. Επιπλέον έπρεπε να λάβω κατά νού ότι από τον Σεπτέμβρη και μετά θα έπρεπε να παίξω σοβαρά με την πιθανότητα βροχών κάτι που επίσης θα επηρέαζε το ρυθμό και τη δομή του ταξιδιού. Μελετώντας λοιπόν λίγο τα κλιματικά δεδομένα, αλλά και την διάρκεια της ημέρας, επέλεξα την περίοδο 29/8-6/9 όπου οι μέσες θερμοκρασίες είναι πολύ πιο ανεκτές (33-35 βαθμοί) η πιθανότητα βροχής στα minimum, και η διάρκεια ημέρας (που επηρεάζει και τα ωράρια λειτουργίας αρχαιολογικών χώρων) ικανοποιητική (δύση ηλίου 19:40)
Το κομμάτι της διαδρομής έπρεπε καταρχήν να έχει ιστορικό ενδιαφέρον σε όλα τα επίπεδα. Ετσι, χαράζοντας ξανά και ξανά διαδρομές κατέλειξα ίσως στην πιο χιλιοταξιδεμένη. Χίος-Τσεσμέ-Σμύρνη-Έφεσος-Ιεράπολης(2 δν)-Γκερεμ (3 δν)-Κωνσταντινούπολη (2δν). Εκλεισα δωμάτια, εισιτήρια, έκανα πλάνο περιηγήσεων, ημερήσιου κοστους και ημερήσιου ωραρίου, ασχολήθηκα με την μηχανή, και όταν όλα έγιναν, απλά περίμενα τον χρόνο να περάσει, «παίζοντας με τις τάπες τον βαρελιών» ως άλλος ποτοποιός.
Ισως κάποιος αναρωτηθεί «Προς τι τόση οργάνωση». Η απάντηση απλή «Κερδίζεις χρόνο». Tο να «πηγαίνεις και όπου σε βγάλει» μπορεί να ταιριάζει σε πολλούς, όμως απλά δεν ταιριάζει και δεν δουλεύει σε εμένα. Σίγουρα υπάρχει μαγεία να ρολάρεις και όπου πας, να μην εχεις άγχος να φθάσεις κάπου μια συγκεκριμένη ώρα, πιστεύω όμως πως όταν εχεις περιορισμένο χρόνο, ο προγραμματισμός σου δίνει bonus πάνω σε αυτό το κομμάτι και
επιπλέον η «υποχρέωση» να φθάσεις κάπου μια συγκεκριμένη ώρα, δίνει επίσης σκοπό και ρυθμό στο ταξίδι.
Ξέχασα να πώ, πως αυτό το ταξίδι είχε και χορηγό. Ναι βέβαια. Είχε χορηγό την τσέπη μου, που σιγά σιγά από τις πολλές υποχρεώσεις και τους φόρους είχε αρχίσει να στενάζει. Δεν παραπονιέμαι όμως. Σίγουρα το ταξίδι αυτό ήταν εκ του περισσού μιας και ήδη είχαμε πάει τις καλοκαιρινές μας διακοπές, και από Σεπτέμβρη θα έπεφταν οι καμπάνες του ιδιωτικού παιδικού σταθμού αφού και ο δημόσιος είναι…άπιαστο όνειρο. Ετσι άνοιξα ένα κουμπαρά, κάτι σαν…παγκάρι. Ότι ψιλά έπεφταν στα χέρια μου μαζί με ένα 50ευρω κάθε μήνα, έμπαιναν μέσα. Το συγκλονιστικό πραγματικά σε αυτό είναι πως το 50% του ταξιδιού χρηματοδοτήθηκε από τα ψιλά!!! Πάνω από 500€ τα διάφορα κέρματα. Μάθημα πρώτο: Μην υποτιμάμε τα ψιλά. Όταν τα μαζεύεις…χοντραίνουν.
Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε μοναχικό σαν σύλληψη. Οι απίστευτοι ρυθμοί της καθημερινότητας με το άγχος, την αγωνία για τον άρτον ημών τον επιούσιον, γέννησαν την ανάγκη μιας μοναχικής περιπλάνησης όχι μόνο στους ατελείωτους αγρούς και ερημιές της Τουρκίας, αλλά και στα ξεχασμένα σοκάκια του εαυτού μου, που η καθημερινότητα και η ρουτίνα τα άφησε στην εγκατάλειψη του χρόνου μα όχι και στη λησμονιά. Από την άλλη όμως, αισθανόμουν και χρέος, να μοιραστώ με ανθρώπους που εκτιμώ, την πρόθεσή μου αυτή, δίνοντας έτσι την ευκαιρία τόσο σε αυτούς, να κάνουν το πρώτο τους μοτοσυκλετιστικό ταξίδι στο εξωτερικό , όσο και σε εμένα να πάρω τη χαρά της επισφράγισης μιας καλής φιλίας με ένα αγαπημένο μας τρόπο. Ετσι επέλεξα το «εμείς» από το «εγώ».
Δυστυχώς, όπως ανέφερα και παραπάνω, οι ζωές των ανθρώπων δεν ακολουθούν την ίδια πορεία και ορίζουν διαφορετικά τις προτεραιότητες τους ανάλογα με την φάση στην οποία βρίσκονται την δεδομένη στιγμή. Τα ρολόγια μας δεν μπόρεσαν τελικά να συγχρονιστούν.
Το ταξίδι αυτό, αποτέλεσε ένα πνευματικό ταξίδι περισσότερο παρά αναψυχής. Τοποθέτησε σκέψεις, συναισθήματα, ανθρώπους και καταστάσεις στο μέγεθος, και στην θέση που τους πρέπει. Όρισε νέους στόχους, έθεσε νεες βάσεις, καινούργιες προϋποθέσεις. Ένα ταξίδι εξομολογητικό, αυτοπροσδιοριστικό, θρησκευτικο, ιστορικό, λαογραφικό.
Η μέρα της αναχώρησης έφτασε, 29/8/2014. Την ανυπομονησία για το ταξίδι ήρθε να την μετριάσει η γλυκιά πίκρα της ιδέας ότι θα έπρεπε να αφήσω των 4,5 ετων υιό μου για πρώτη φορά για 8 ημέρες. Σιγά το πράγμα ίσως πεί κανείς. Όμως για εμένα αλλά και για εκείνον, ήταν ένα πολύ μεγάλο βήμα. Ευτυχώς η Αμαλία τον πήρε μια βόλτα και έτσι μπόρεσα ηρεμα να φορτώσω τη μοτοσυκλέτα.
Εφτασα στο λιμάνι μία ώρα πριν την προβλεπόμενη ώρα αναχώρησης, έτσι για να ζήσω λίγο τη στιγμή, να χωνέψω αυτό που επρόκειτο σε λίγες ώρες να κάνω. Να αδειάσω το μυαλό μου.
325635
Με αυτά και με αυτά, η ωρα πέρασε, και δίχως να το καταλάβω βρέθηκα να βγαίνω από την μπουκαπόρτα του πλοίου στο λιμάνι της Χίου… κάπου στις 3:30 το ξημέρωμα. Κάναμε μια βόλτα με τις μηχανές με το Γιώργο στο γεμάτο ζωή από τα μπαράκια λιμάνι, και αράξαμε σε ενα ανοιχτό καφέ περιμένοντας να μας βρει το ξημέρωμα μεχρι τις 08:00 που ήταν η αναχώρηση για το Τσεσμέ.
325636
Το καραβάκι δεν έκανε πάνω από 40 λεπτά για να μας περάσει απέναντι. Κατευθυνθήκαμε κατευθείαν προς τον έλεγχο διαβατηρίων και στο τελωνείο για την καταχώρηση της μοτοσικλέτας. Αυτό το κομμάτι μπορεί να κράτησε και 45 λεπτά. Ένας νέος υπάλληλος πηγαινοερχόταν με τις άδειες στα χερια μια στα μηχανάκια μια στον υπολογιστή μη μπορώντας να καταλάβω τι ήθελε να κάνει. Αργότερα κατάλαβα ότι δεν πρέπει να ήταν καιρό στο συγκεκριμένο πόστο και για τον λόγο αυτό κατέφτασαν «ενισχύσεις». Ενας παλαιότερος του έδειχνε στρατα στράτα τι έπρεπε να κάνει….
Βγαίνοντας από το λιμάνι του Τσεσμέ ρωτώ τον φρουρό στην πύλη που είναι η Εθνική οδός. Μάλιστα του το λέω στα τούρκικα που το είχα μάθει (Otoyolar) και μου απαντά «aaaaa autobank» για να πάρει την απάντηση από εμάς “si autostrada”……
Τα πρώτα χιλιόμετρα, αναγνωριστικά, μετρημένα, ψαρωμένα. Σιγά σιγά βρήκαμε τον ρυθμό μας. Πρώτη στάση του ταξιδιού μας η Σμύρνη. Την ημέρα που φτάσαμε (30/8/2014) γιόρταζαν (όπως και σε όλη την τουρκία) την Ημέρα της Νίκης (Zafer Bayram) η οποία δεν ήταν τιποτα λιγότερο από τον εορτασμό της νίκης επί των ελληνικών στρατευμάτων, η επί το ελληνικότερο, του γνωστού συνωστισμού…
325637
Στην πόλη όπως και σε όλα τα χωριά, έβλεπες παντού τεράστιες τουρκικες σημαίες και πορτρέτα του Κεμάλ να κοσμούν πλατείες και δημόσια κτίρια. Μάλιστα στην Σμύρνη υπήρχε κατάθεση στεφάνων, καθώς και έκθεση στρατιωτικού ελικοπτέρου, πυροβόλων ενώ παράλληλα κάποιοι χώροι προετοιμάζονταν για συναυλία αργότερα το απόγευμα. Μια σύντομη στάση και βόλτα στην παραλία, και φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας, την Έφεσο.
325638
325639
Τα χιλιόμετρα μέχρι την Έφεσο κύλησαν σχετικά γρήγορα, αν εξαιρέσεις ένα μικρό μποτιλιάρισμα στην έξοδο της πόλης. Ακολουθήσαμε έναν εναλλακτικό επαρχιακό δρόμο που μας έστειλε παραλιακά μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο. Μέχρι τώρα η διαδρομή δεν είχε να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο. Το αντίτιμο για να μπείς στην Εφεσο ήταν περίπου 25 τουρκικές λίρες, κάπου 9 ευρώ δηλαδή.
325640
Εντύπωση κατά την είσοδο σίγουρα προκαλεί το μεγάλο θέατρο περίπου 25χιλιαδων θέσεων. Μερικά μέτρα πιο κάτω δεσπόζει μεγαλόπρεπη η βιβλιοθήκη του Κέλσου.
325641
325642
Σε κάποιο σημείο υπάρχει μια επιγραφή στα ελληνικά την οποία και μπορέσαμε να διαβάσουμε. Θυμάμαι την έκπληξη κάποιων τουριστών στην εικόνα αυτή. Μια κυρία εντυπωσιασμένη μας ρώτησε αν πράγματι μπορούμε να διαβάσουμε και αν καταλαβαίνουμε τι λέει η επιγραφή.
325643
Αφού ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας, συνεχίσαμε για τον τελικό μας προορισμό για εκείνη την ημέρα, το Pamukkale (Ιεράπολη). Η διαδρομή μικρή (180χλμ) και σχετικά αδιάφορη μέσα από μικρά η μεγαλύτερα χωριά, και μάλλον αρκετά φανάρια, μας έφερε σε ένα αγροτικό επί της ουσίας χωριό. Μιας και το gps εκείνη την ημέρα λόγω λάθους στις παραμέτρους υπολογισμού έκανε τα δικά του, χρειάστηκαν 2-3 ερωτήσεις μέχρι να βρούμε το ξενοδοχείο. Βέβαια αν το ξέραμε από πριν, θα μπορούσαμε απλά να ακολουθήσουμε την μυρωδιά από την παρακείμενη στάνη που έκανε φιλότιμη προσπάθεια να εμπλουτίζει με ριπές οργανικών μυρωδιών την ατμόσφαιρα. Ξεφορτώσαμε, πλυθήκαμε, ντυθήκαμε, αράξαμε στην ομολογουμένως όμορφη πισίνα για ένα παραδοσιακό τσαγάκι, ώσπου η μεγαφωνική αναμετάδοση από το τοπικό τζαμί, έσκισε σαν διηπειρωτικός πύραυλος τη γαλήνη της εξοχής. Ηταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε μουσουλμανική χώρα. Φάγαμε ένα πραγματικά όμορφο φαγητό με συνοδεία της κλασικής τοπικής μπύρας Efes. Στην παρέα μας ήρθε και ο Ισμαήλ, ένας τύπος 30-32 χρονών ο μεγαλύτερος από τα παιδιά του ιδιοκτήτη, ο οποίος όπως μας είπε αργότερα, εργάζεται στο χώρο του τουρισμού στην Γερμανία τον χειμώνα και τα καλοκαίρια βοηθά την οικογένειά του στην οικογενειακή επιχείρηση. Μας ρώτησε για την εθνικότητά μας, και στο άκουσμα Yunan, μας έδωσε μια σφικτή χειραψία και μας κέρασε μια μπύρα ακόμα. Κάθισε στο τραπέζι και μας βοήθησε να χαράξουμε το πρόγραμμα της επόμενης μέρας.
Το πρωϊνό ξύπνημα το υπολόγιζα γύρω στις 08:00 το πρωϊ με σκοπό 09:30-10:00 να είμαστε στο κάτασπρο λόφο του Pamukkale. Αμ δε. Ο φίλος μας ο Ιμαμης, με πόνο που θα ζήλευε ακόμα και ο Καρράς ή ο Χριστοδουλόπουλος, μας πέταξε από τα κρεβάτια στις 05:00 το ξημέρωμα και για επτά ολόκληρα λεπτά. Αφού πέρασα το τεστ καρδιάς και οι παλμοί επανήλθαν στο φυσιολογικό, συνέχισα, περισσότερο υποψιασμένος αυτή τη φορά, τον ύπνο μου.
Ο λόφος του Pamukkale απείχε 5 λεπτά με τα πόδια από το ξενοδοχείο. Φτάσαμε νωρίς, όμως η σχετικά υψηλή υγρασία έδειχνε ότι τα πράγματα θα ζόριζαν αργότερα. Περάσαμε την είσοδο, βγάλαμε τα παπούτσια όπως επιβάλετε για λόγους προστασίας, και αρχίσαμε την ανηφορική διαδρομή.
325644
Η αντανάκλαση του ήλιου, εκτυφλωτική. Το τοπίο μαγικό, σαν να περπατάς σε σύννεφο, με τα τρεχούμενα ζεστά ιαματικά νερά να γεμίζουν τις κοιλότητες δημιουργώντας μικρές πισίνες. Η επιθυμία να πέσω μέσα με παρέσυρε σαν έφηβο. Πέταξα τα ρούχα και πλατσούρισα στα ζεστά νερά.
325645
Στην κορυφή του λόφου ξεκινά η αρχαία Ιεράπολη, με τη νεκρόπολη, το θέατρο και την Πισίνα της Κλεοπάτρας. Η Ιεράπολη την ρωμαϊκή εποχή, αλλά και αργότερα από τους βυζαντινούς, ήταν λουτρόπολη, κάτι σαν spa εκείνης της εποχής. Παράλληλα στην Ιεράπολη βρίσκεται και ο τάφος του Αγίου Φιλίππου ο οποίος βέβαια περισσότερο σαν αρχαίο μνημείο παρουσιάζεται παρά ως προσκύνημα.
325646
Για το τέλος της περιήγησης μας, αφήσαμε το μπάνιο στην Πισίνα της Κλεοπάτρας. Πρόκειται για μια πισίνα με αρχαία ερείπια και κολώνες, με ζεστά ιαματικά ανθρακούχα νερά που σου δίνουν την αίσθηση ότι κολυμπάς μεσα σε γκαζόζα. Περάσαμε δυο ωρες χωρίς να το καταλάβουμε. Χαλαρώσαμε τόσο πολύ που προσωπικά αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου.
325648
Το απόγευμα, όταν ο ήλιος άρχιζε σιγά σιγά να δύει, άρπαξα τη φωτογραφική μου μηχανή και κίνησα για άλλη μια φορά για το λόφο του Pammukale. Εστησα το τρίποδο σε ένα ύψωμα, κάθισα στο γρασίδι και απόλαυσα το ηλιοβασίλεμα, παρατηρώντας τον κόσμο να πηγαινοέρχεται στην τεχνιτή λιμνη με τις πάπιες, ενώ τα φώτα σιγα σιγά στόλιζαν το νυχτερινό επαρχιακό τοπίο. Το σκηνικό ήταν πολύ γραφικό και ο φωτισμός κατάλληλος για ρομαντικές φωτογραφίες. Ετσι τα άρτι αφιχθέντα νιοπαντρα ζευγάρια της περιοχής, φωτογραφίζονταν με φόντο την λίμνη και τις τραβεντίνες. Άλλα ερχόντουσαν με Porche και άλλα με Lada τουμπανο σε μωβ χρώμα και κόκκινους φιόγκους. Όλα θέμα τσέπης…και αισθητικής.
325649
Το καθιερωμένο πλέον ραντεβού μας με τον Ιμάμη το επόμενο ξημέρωμα, έφερε το άγχος και την ανυπομονησία για το δεύτερο σκέλος του ταξιδιού. Επρεπε να καλύψουμε τα επόμενα 650 χιλιόμετρα που χωρίζουν το Pamukkale από την περιοχή της Καππαδοκίας και συγκεκριμένα από το χωριό Goreme που ηταν και ο τελικός προορισμός.
Στο πρωϊνό, μας υποδέχτηκε ο Ισμαήλ, ο ευγενικός και επικοινωνιακός νεαρός που γνωρίσαμε το πρώτο μας βράδυ. Αφού ολοκληρώσαμε το πρόγευμα, χαιρετίσαμε τους οικοδεσπότες, οι οποίοι είχαν και την ευγενή καλοσύνη να μας δώσουν από ένα ματάκι για να βάλουμε στις μοτοσυκλέτες μας, πράγμα που κάναμε με μεγάλη χαρά.
Η διαδρομή για το Goreme για εμένα προσωπικά εμπεριείχε πολλές προσδοκίες ως προς την γραφικότητα του τοπίου, αφού μέχρι στιγμής το τοπίο ήταν σχετικά αδιάφορο. Το GPS συνήλθε και πλέον είχα ένα χρήσιμο συνεργάτη πέρα από τις περιεκτικότατες σημειώσεις μου τις οποίες εξακολουθούσα να συμβουλεύομαι πριν από κάθε σκέλος. Από την πόλη Dinar και μετά προς Cay το τοπίο σταδιακά άρχισε να αλλάζει. Τα χωριά και τα χωράφια άρχισαν να δίνουν τη θέση τους σε πιο αχανείς εκτάσεις. Μπαίνοντας στην Konya (Ικόνιο), εντυπωσιάστηκα από την ρυμοτομία, τους σχετικά άνετους δρόμους και τις μεγάλες πλατείες. Μια φαινομενικά σύγχρονη πόλη που ιστορικά θα μπορούσες να πείς ότι ήταν σταυροδρόμι λαών και θρησκειών. Θα ήθελα πολύ να δω το Μουσείο του Μεβλάνα και τους Στροβιλιζόμενους Δερβισηδες (που φήμες θέλουν να έχουν προέλθει από εξισλαμισμένους χριστιανούς ή βυζαντινούς μοναχούς). Όμως δυστυχώς δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Πρέπει να επιλέξεις ανάλογα με τον χρόνο που έχεις. Συνεχίσαμε ανατολικότερα προς το Aksaray κάνοντας μια στάση πρίν στο Sultanhani όπου μπορέσαμε να δούμε και το γνωστό Caravanserai.
325650
325651
Το φυσικό τοπίο γινόταν όλο και διαφορετικό. Αχανείς ακαλλιέργητες εκτάσεις μεχρι τον ορίζοντα από άκρη σε άκρη. Πώς αξιοποιείς και πως ελέγχεις ένα τέτοιο τόπο, αναρωτήθηκα.
Μετά από 8 ώρες οδήγηση, κατά τις 17:00, μετά την έξοδο από μια δεξιά στροφή, βρέθηκα αντιμέτωπος με το εκπληκτικό θέαμα του κάστρου του Uchisar. Ακινητοποιήσαμε αμέσως τις μοτοσυκλέτες μας και μείναμε μερικά λεπτά να χαζεύουμε. Οσες φορές και αν το είχα δεί σε φωτογραφίες, όσα και αν είχα διαβάσει, όσο προετοιμασμένος και αν ήμουν, το θέαμα με ξεπερνούσε.
325652
Το χωριό που θα διαμέναμε απείχε 4 χλμ μόνο, που όμως μας πήρε σχεδόν μισή ώρα να καλύψουμε. Τόσο εντυπωσιασμένοι ήμασταν από τους σχηματισμούς, από τα χρώματα, από τις σκέψεις, από τις εικόνες.
Η επόμενη ώρα μας βρήκε καθαρούς, και παραδόξως, ξεκούραστους να περπατάμε στα λιθόστρωτα δρομάκια του Goreme. Εικόνες και μυρωδιές βγαλμένες από βιβλίο? Από πίνακα ζωγραφικής? Σίγουρα κάτι εξαιρετικά ατμοσφαιρικό. Πιο ατμοσφαιρικό όμως ήταν το πρώτο μας βράδυ. Όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι, ενας τύπος από το διπλανό μπαλκόνι, έσπαγε την ησυχία της νύχτας με την κλασσική του κιθάρα, με ήχους Pink Floyd αλλά και Metallica. Από το ανοιχτό μου παράθυρο έμπαινε μια δροσερή αύρα αέρα με γλυκιές νότες ενός πραγματικά αξιόλογου ερασιτέχνη μουσικού.
325653
Το ξημέρωμα με βρήκε με το μάτι γαρίδα από τις 05:00. Ισως υποσυνείδητα το βιολογικό μου ρολόι συντονίστηκε με την επιθυμία που είχα να φωτογραφίσω τα αερόστατα που κατά τις 06:00 θα ξεκινούσαν το ωριαίο ταξίδι τους, εκεί που φυσούσε ο άνεμος. Ξεκινούν τόσο πρωϊ γιατί εκείνη την ώρα ο αέρας είναι ψυχρός, οπότε είναι πιο πυκνός και άρα πιο ευκολη η ανύψωση του καλαθιού των 20 ατόμων..
Πήρα φωτογραφική μηχανή και καβάλησα το πιστό μου vstromaki για αναζήτηση κάποιου λόφου με όμορφη θεα. Δεν χρειάστηκε να πάω βεβαια και πολύ μακριά. Μετά από ένα ανελέητο κυνήγι από αδέσποτο σκύλο με όρεξη για πρωϊνό τρέξιμο, βρήκα ένα όμορφο σημείο με θεα της κοιλάδας. Το θέαμα που αντίκρυσα υπέροχο. Ο ορίζοντας άρχισε να γεμίζει αερόστατα, λες και κάποιος πλανόδιος «μπαλονάς» άνοιξε τη χούφτα του και άφησε δεκάδες μπαλόνια να πάρουν τον δρόμο προς την ελευθερία, κάνοντας «κόντρες» με τον Ηλιο για το ποιος θα σηκωθεί πιο γρήγορα.
325655
Τράβηξα αμέτρητες φωτογραφίες. Και εκεί που υπέθετα ότι μάλλον είμαι ο μοναδικός τρελός που σηκώθηκε αξημέρωτα να δει τα αερόστατα, να’ σου και μια οικογένεια Τούρκων με τις ίδιες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Με πλησιάζει ο πρεσβύτερος και με ρωτά: Arab? Τόσο χάλια? Αναρωτήθηκα από μέσα μου…..No, Yunan του απαντώ. Στο άκουσμα αυτό, σαν να πάτησα ένα κουμπί, ήρθαν όλοι οι άνδρες της οικογένειας να μου σφίξουν το χέρι. Στην κουβέντα που ακολούθησε, σε μια γλώσσα που δεν ξέρω, κατι μεταξύ τουρκικων-αγγλικων-ελληνικών-νοηματικής, κατάλαβα ότι ήταν σε διακοπές στην Κύπρο και από εκεί πέρασαν απέναντι και συνέχισαν προς Καππαδοκία με προορισμό την Αγκυρα. Εγώ με τη σειρά μου τους είπα το δρομολόγιο μου.
Αφού πήρα το πρωϊνό μου με τον συνοδοιπόρο Γιώργο, ξεκινήσαμε να δούμε το Open Air Museum, περίπου 1,5 χιλιόμετρο από το Goreme. Επί της ουσίας, πρόκειται για μια μοναστική κοινότητα, κάτι σαν Αγιο Όρος, που άκμασε την περίοδο του Βυζαντίου. Λαξευτές εκκλησίες με ελάχιστες σωζώμενες αγιογραφίες. Εντυπωσιακότερη όλων, η Σκοτεινή Εκκλησία (με ξεχωριστό εισιτήριο). Το όνομά της το πήρε από το γεγονός ότι από κατασκευής, δεν μπαίνει φως, με αποτέλεσμα οι αγιογραφίες να έχουν παραμείνει αναλίωτες (και χωρίς τις «εικαστικές» παρεμβάσεις των οθομανών) στο πέρασμα των αιώνων. Θέαμα πραγματικά μοναδικό που σε αφήνει άφωνο και σε μεταφέρει νοερά στην αισθητική, στο μέτρο και στις αντιλήψεις της βυζαντινής εποχής. Σίγουρα ένα χωροχρονικό σκαλοπάτι 600 ετών…
325657
325658
Αφήνοντας πίσω μας γεμάτοι σκέψεις και απορίες το «Αεράτο Μουσείο», κινήσαμε να επισκεφθούμε κάποια γειτονικά χωριά, το Ortahisar και το Cavusin. Το πρώτο μας άφησε μάλλον μια αδιάφορη γεύση οπότε συνεχίσαμε για το δεύτερο. Σε κάποια φάση της προετοιμασίας του ταξιδιού, και κατά την διαδικασία χάραξης διαδρομών και «πονταρίσματων» σημείων ενδιαφέροντος στο GPS, είπα να βρώ και μια διαδρομή εκτός δρόμου. Πράγματι, με τη βοήθεια του google earth, βρήκα ένα σημείο εισόδου από το Ortahisar, μέχρι και το Cavusin, με μια φαινομενικά αδιατάρακτη διαδρομή. Βρήκαμε εύκολα το σημείο και από εκεί και πέρα συνεχίσαμε χωρίς βοήθεια πλοήγησης αφού είχαμε μπει σε αχαρτογράφητη περιοχή. Το τοπίο γύρω μας άγριο, επιβλητικό, αλλά συνάμα όμορφο. Τον φόβο για το άγνωστο τον αντικατέστησε η ικανοποίηση μιας υπέροχης εμπειρίας που είχαμε σκοπό να την τραβήξουμε μέχρι το σημείο που μπορούσαμε. Εκεί βέβαια συνειδητοποίησα πως, αυτό που ΔΕΝ μπορεί να σου πεί το google earth, είναι οι κλίσεις και η ποιότητα του εδάφους που θα συναντήσεις. Πράγματι οι κλίσεις σε κάποια σημεία ήταν αρκετά απότομες, με στενά περάσματα, και πολλές φορές με σχετικά αμμώδες έδαφος. Αυτό που με ανυσηχούσε περισσότερο ήταν το γεγονός ότι έβλεπα ροδιές από μοτοσυκλετες με καθαρά χωματινα ελαστικά, κάτι που με προ-ιδέαζε για τη συνέχεια. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος έγινε ξαφνικά ανηφορικός και μας έβγαλε στην κορυφή ενός μικρού λόφου ο οποίος μετατρεπόταν σε μια εξαιρετικά απότομη κατηφόρα με αμμώδες έδαφος. Ευτυχώς την «ψιλιαστήκαμε» και σταματήσαμε έγκαιρά στην κορυφή του λόφου τα βαριά μηχανάκια μας (vstrom 1000 και gs 1200). Άφησα το μηχανάκι και το έκοψα με το πόδι προς αναζήτηση εναλλακτικής διαδρομής μιας και η περίπτωση να ρισκάρουμε κωλοτούμπες στην άμμο, ήταν ξεκάθαρα εκτώς ημερήσιας διάταξης. Με τα πολλά καταφέραμε να κινηθούμε εναλλακτικά και να φτάσουμε στο χωριό Cavusin. Η αδρεναλίνη που είχε προηγηθεί, εκτός από ωραίες φωτογραφίες, μας χάρισε και ένα αίσθημα ευφορίας ψυχικής. Αράξαμε τις «καμήλες» μας ως άλλοι νομάδες σε παραδοσιακή τσαγερή με art-κιλίμη-deco διακόσμιση, και απολαύσαμε τον φρεσκοστημένο χυμό μας. Αν με ρωτήσει κάποιος αν θα το ξαναέκανα, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ΟΧΙ. Αν δεν εχεις ανάλογο όχημα και λάστιχα, καλύτερα μην ρισκάρεις να κλείσεις άδοξα το οδοιπορικό σου…..
325660
325661
Συνέχεια είχε το χωριό Uchisar με το ομώνυμο κάστρο του. Ένας βράχος από πορόλιθο, που μάστορες είχαν σμιλέψει με τα χέρια τους σε οχυρό. Αν και η γλώσσα μου έφτασε στον αστράγαλο μέχρι να ανέβω τα σκαλιά, ήταν και ντάλα μεσημέρι γαρ, η θέα από την κορυφή, έκοβε την ανάσα. Είχες μιας πανοραμική άποψη της περιοχής σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Πήρα τις ανάσες μου, ήπια και λίγους ακόμα ηλεκτρολύτες, και απόλαυσα κάτω από τη σκιά ενός βράχου, την όμορφη αυτή θέα.
325662
325663
325664
Την επόμενη, και τελευταία μας μέρα στην Καππαδοκία, είχαμε στο πρόγραμμα να επισκεφθούμε την υπόγεια πόλη στο Derinkuyu, περίπου 60χλμ νοτιοδυτικά του Goreme, και την Ihlara Valley (επιπλέον 40χλμ) με είσοδο από το χωριό Belisirma. Ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς για να αποφύγουμε τον συνωστισμό. Αν και στην περιοχή υπάρχουν και άλλες τέτοιες πόλεις, όπως π.χ στο Kaymakli, αυτή του Derinkuyu είναι η μεγαλύτερη και για αυτό γνωστότερη. Η διαδρομή κύλησε γρήγορα και ευχάριστα. Όταν φτάσαμε στην είσοδο, συναντήσαμε μια τεράστια ουρά από γκρουπ ασιατών. Που να ερχόμασταν πιο αργά σκέφτηκα. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του «κινεζου», καταφέραμε να κερδίσουμε μερικά μετρα. Ντροπή μας ξέρω….Η είσοδος 30TL. Αφού περάσαμε την είσοδο, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα σκαλιά. Το πέρασμα στενό, σκοτεινό και η μυρωδιά της κλεισούρας, αρχικά ενοχλητική. Ατελείωτοι διάδρομοι, σκάλες, αίθουσες και δωμάτια. Η πόλη αυτή ήταν οχυρό και μπορούσε να φιλοξενήσει περίπου 12-15.000 άτομα, και είχε για το σκοπό αυτό, πηγάδια, αεραγωγούς, οινοποιεία, αποχέτευση, ακόμα και νεκροταφείο. Είναι εντυπωσιακό….και συνάμα τρομακτικό. Τα περάσματα σε πολλά σημεία είναι τόσο στενά και σκυφτά, που είναι αδύνατο να συναντηθούν αντίθετα δύο άνθρωποι και να περάσουν. Ηταν και αυτό κομμάτι της οχύρωσης. Ο εχθρός δεν μπορούσε να μπεί κατά ομάδες, και έτσι τους…ξεπάστρευαν έναν έναν. Για να είμαι ειλικρινής, κάποια στιγμή, όλη αυτή η στενώτης, η μυρωδιά και η αίσθηση ότι είμαι αρκετά βαθειά, με έκαναν να αισθανθώ ένα αίσθημα κλειστοφοβίας. Δυο γουλιές νερό και μια δυο λογικές σκέψεις, έφεραν τα πράγματα στη θέση τους. Αφού βγήκαμε, πήγαμε να πάρουμε τις μοτοσυκλέτες για να συνεχίσουμε την εκδρομή μας. Εκεί μας σταματούν τρείς μοτοσυκλετιστές από την Σλοβακία που είχαν φθάσει την προηγούμενη μέρα στην Καππαδοκία και συγκεκριμένα στο ίδιο χωριό που μέναμε και εμείς, το Goreme. Μιλήσαμε λίγη ώρα και ανταλλάξαμε εμπειρίες από τις διαδρομές μας μέχρι στιγμής. Αυτοί είχαν περάσει από Βουλγαρία και ακολουθούσαν την ίδια πορεία με εμάς αλλά από την ανάποδη. Δώσαμε αμοιβαία συμβουλές για πράγματα που μας έκαναν εντύπωση, για μπλόκα της αστυνομίας, για ποιότητα δρόμων και άλλα πρακτικά θέματα. Συμπτωματικά θα πήγαιναν αργότερα στην Ihlara Valley αλλά δεν ήξεραν από ποιο σημείο να μπουν. Τους δώσαμε μια συμβουλή να βαλουν στο GPS τους το ίδιο χωριό που βαλαμε και εμείς, μιας και οι αναφορές που είχαμε διαβάσει έλεγαν ότι ηταν το πιο ευκολο σημείο πρόσβασης και ίσως το πιο γραφικό. Σφίξαμε τα χέρια σαν αλληλέγγυοι μοτοσυκλετιστές και ευχηθήκαμε καλή συνέχεια.
325665
325666
Η διαδρομή μας προς το χωριό Belisirma, ηταν πολύ όμορφη κατά την γνώμη μου. Αδεια άγονα χωράφια, με τον δρόμο να γλυστρά φιδίσια ανάμεσά τους. Σε πολλά σημεία δεν ήταν τίποτα άλλο από πατημένο με οδοστρωτήρα χαλίκι, που στο πέρασμα μας σήκωνε σκόνη προσθέτοντας μια …. Adventure νοτα στο σκηνικό.
Η είσοδος της κοιλάδας, ήταν και η στάση μας. Περάσαμε το γεφυράκι και αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες να δροσιστούν και αυτές κάτω από τη σκιά ενός πλατάνου. Το μήκος του φαραγγιού από άκρη σε άκρη είναι περίπου 14 χλμ και σε κάποια σημεία θυμίζει μικρογραφία του Grand Canyon με το ποταμάκι ως άλλος Corarado, να διασχίζει τους καθετους βράχους. Σίγουρα θα άξιζε μια πεζοπορία 2-3 ωρών, όμως μάλλον δεν ήταν του στυλ …και της φυσικής μας κατάστασης. Έτσι, προτιμήσαμε ένα από τα διάσπαρτα καφενεδάκια που υπάρχουν πάνω στο ποτάμι με την γνωστή κιλίμη-αρτ-ντεκο διακόσμιση για να απολάυσουμε ένα τσαγάκι με θέα το καταπράσινο τοπίο και τους ήχους του κελαριστού νερού. Η ώρα πέρασε ευχάριστα με κουβέντα.
325667
325668
Αφήνωντας πίσω μας το όμορφο αυτό τοπίο, συναντούμε τους Σλοβάκους που είχαμε γνωρίσει νωρίτερα στην υπόγεια πόλη. Τελικά αποφάσισαν και αυτοί να ακολουθήσουν την διαδρομή που τους προτείναμε. Παίξαμε ιπποτικά τα φώτα και σηκώσαμε τα χέρια, δίνοντας μια νοερή χειραψία και μια ευχή για καλό κατευόδιο.
Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στην Καππαδοκία. Το επόμενο πρωϊ θα έπρεπε να αφήσουμε την μαγεία της Ανατολής, και να καλύψουμε τα 730 χλμ περίπου, που μας χώριζαν από την τρέλα της Κωνσταντινούπολης. Ήπιαμε το καθιερωμένο μας παραδοσιακό απογευματινό …esspesάκι κάνοντας μια μικρή ανακεφαλαίωση του ταξιδιού. Ανάμεικτα συναισθήματα. Το ταξίδι έμπαινε στην τελική φάση. Από την άλλη αυτές οι μέρες που περάσαμε σε αυτή τη χώρα, μας έδωσαν τόσες πολλές εικόνες, πληροφορίες και συναισθήματα, που αισθανόμασταν ότι ο «εγκεφαλικός επεξεργαστής» είχε υπερφορτωθεί. Για αυτό λατρεύω τα ταξίδια. - Ρε Γιώργο, αισθάνομαι ότι γυρνάμε ένα μήνα- είπα στον συνταξιδιώτη και συνάδελφο. Φεύγοντας από το café, στο ταμείο, συναντούμε τον ερασιτέχνη μουσικό που κάθε βράδυ στόλιζε με μελωδίες την ατμόσφαιρα. Σφίξαμε τα χέρια και λίγο μιλήσαμε. Άνθρωπος μποέμ και φευγάτος αλλά παράλληλα και κοσμοπολίτης, με καλά αγγλικά. Περίεργο φρούτο είπα μέσα μου ενώ αναρωτιόμουν πώς φύτρωσε αυτός εδώ στις ερημιές. Ο συνταξιδιώτης Γιώργος του είπε ότι απόψε είναι το τελευταίο μας βράδυ και ότι την επομένη θα αναχωρούσαμε νωρίς το πρωϊ για Κωνσταντινούπολη, και θα ήταν ιδιαίτερη χαρά για εμάς να έρθει κάποια στιγμή στο μπαλκόνι του να μας συντροφεύσει μουσικά. Πράγματι, λες και περίμενε πότε θα γυρίσουμε, πάνω που είχα ξαπλώσει, ακούω το φοβερό παίξιμό του. «Α, ρε φίλε, είσαι γίγαντας. Ευχαριστούμε» μονολόγησα.
Νωρίς το πρωϊ, κατά τις 7, φορτώνουμε τις μηχανές. Το παλικάρι στη reception, που ή θα κοιμόταν στον καναπέ ή θα έβλεπε Karadayi, σηκώθηκε να μας ξεπροβοδήσει με το γνωστό αυτό βλέμμα που έχεις όταν πετάγεσαι από το κρεβάτι, με ανάλογη κουπ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, του ζητήσαμε να βγάλει μερικές φωτόγραφίες με τα κινητά μας μπροστά από την είσοδο του ξενοδοχείου. Στήσαμε μηχανές, πήραμε πόζα, .ενώ ο Μεχμέτ, ως άλλος τζιχαντιστής, έκοβε σε κάθε φωτογραφία, κεφάλια, μηχανές, φόντο, ότι μπορούσε εν πάσει περιπτώσει. Μου άρεσε δε που εσκυβε, γονατιζε, άλλαζε γωνίες για να δώσει μια πιο αρτιστίκ χρεία. «Τραβα ρε φίλε να τελειώνουμε, αφού θα τις σφάξεις που θα τις σφάξεις τις φωτογραφίες» ψυθίρησα μέσα από το κλασσικό “smileeeee”.
325669
Τα χιλιόμετρα περνούσαν γρήγορα, σαν τις διακεκομμένες γραμμές στο δρόμο, το ένα μετά το άλλο. Περάσαμε την Άγκυρα, με το τοπίο να γίνεται σχετικά ορεινό και…δροσερό. Ο καιρός άρχισε σιγά σιγά να επιβεβαιώνει την πρόβλεψη που είχαμε για πιθανότητα καταιγίδων από εκείνο το σημείο και μετά. Πράγματι ψιχάλισε λίγο, αλλά φαίνεται πως και στη χώρα του Αλλάχ, ο Θεός, μας έκανε το θαύμα του. Αυτό γιατί ενώ ο ουρανός ήταν βαρύς και σκοτεινός σε μεγάλη απόσταση με κατακλυσμιαίες υποσχέσεις, είχε κάποια μικρά ανοίγματα σαν περάσματα, που κοιτώντας στο GPS, έβλεπα ότι ο δρόμος πήγαινε ακριβώς σε αυτά. Σε μια στάση λέω στο Γιώργο: «Δεν ξερω αν πιστεύεις στο Θεό, αλλά ξεκίνα. Φτηνά τη γλυτώσαμε»
Αρχίσαμε σιγά σιγά να πλησιάζουμε το φυσικό σύνορο, τα στενά του Βοσπόρου που χωρίζουν την Κωνσταντινούπολη στα δύο, μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Υπερβολική κίνηση, οδηγοί καουμπουδες να πασχίζουν να κερδίσουν κάθε μέτρο με μανουβρες και ελιγμους σε κάθε κενό που τους παριουσιαζόταν. O νόμος του πιο μεγάλου, ή του πιο γρήγορου. Πολύ νωρίς αποδεχθήκαμε τη μοίρα μας και είπαμε απλά να υπομείνουμε καρτερικά το μποτιλιάρισμα.
Και εκεί που οι σταγόνες του ιδρώτα κυλούσαν γαργαλιστικά στην πλάτη μου, αντικρίζω την μεγάλη γέφυρα του Βοσπόρου. Σιγά σιγά άρχισα να διασχίζω τα 1500 μετρα του μήκους της προς της Ευρωπαϊκή πλευρά, απολαμβάνοντας τη γραφικότητα που σου αποπνέει το σημείο αυτό με τα πλοια και πλοιάρια να τον διασχίζουν. Ήταν το πιο σύντομο διηπειρωτικό ταξίδι που είχα κάνει ποτέ.
325670
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω ήταν και το ξενοδοχείο μας, που ευτυχώς βρήκαμε αμέσως. Δεν είναι εύκολο να ψάχνεις χαμένος σε μια πόλη 15 εκατομμυρίων.
Λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο, βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο. Εκεί θυμήθηκα τα λόγια του φίλου μου Δημήτρη που είχε επισκεφτεί την Πόλη πριν περίπου 10 χρόνια. Μου είχε πεί ότι αυτό που βλέπεις είναι μια βιτρίνα. Αν χαθείς λίγο στα στενά θα δείς και παραγκο-συνοικίες….
325671
Φθάσαμε απόγευμα. Αποθέσαμε, και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από την πλατεία Ταξίμ. Είχα ακούσει διάφορα για τη συγκεκριμένη πλατεία, η οποία έγινε γνωστή κυρίως από τα πρόσφατα γεγονότα που έλαβαν χώρα εκεί. Σίγουρα αυτή κάθε αυτή δεν έχει απολύτως κανένα ενδιαφέρον. Όμως από εκεί ξεκινούν δύο δρόμοι που οδηγούν σε δύο διαφορετικούς κόσμους.
Ο πρώτος, είναι ένας πεζόδρομος ο οποίος οδηγεί νότια της συνοικίας Beshiktas και καταλήγει στη θάλασσα. Μια τεράστια Αθηναϊκή Ερμού, με αμέτρητα καταστήματα, επώνυμα και μη, καφετέριες, ζαχαροπλαστεία, γυράδικα και κάθε λογής, εθνικότητας και καρυδιάς καρύδι. Και τους γνωστούς «ελληναράδες» (αυτοί αποτελούν ξεχωριστή φυλή) οι οποίοι στις αποσκευές, κουβαλούν πάντα την πολύτιμη γκρίνια συγκρίνοντας αρνητικά τα πάντα γύρο, με τη δική τους συνήθως μίζερη πραγματικότητα.
Ο δεύτερος κινείται βοριοδυτικά προς την “sic” συνοικία Nisantasi. Prada, Chanel, Lui Vuiton και άλλοι «οίκοι οικονομικής ανοχής» διαφημίζουν την πραμάτια τους με τις περιποιημένες βιτρίνες, ενώ καλοντυμένες γυναίκες παρκάρουν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους. Άλλος κόσμος, άλλος αέρας που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την Champs Elysees στο Παρίσι που είχα επισκεφθεί μερικά χρόνια πρίν.
Το επόμενο πρωϊ ο καιρός ξεκίνησε με άσχημες διαθέσεις. Ο Γιώργος πρότεινε να πάμε στην πλατεία Ταξιμ και να πάρουμε το τουριστικό λεωφορείο για μια βολτα στην πόλη. Η ιδέα, δεδομένου του καιρού αποδείχθηκε εξαιρετική. Το εισιτήριο τσουχτερό (90 TL περίπου 30€ για 24 ωρες), όμως μας έδωσε μια πολύ καλή εικόνα της πόλης αλλά και ένα πλάνο για το πώς θα κινηθούμε την υπόλοιπη ημέρα, και σε συνδυασμό με τον ηλεκτρονικό ξεναγό του λεωφορείου, μας παρείχε και αρκετές πληροφορίες. Συν, ότι γλιτώσαμε και μια καταρρακτώδη βροχή.
Μετά από 2 ώρες περίπου ο καιρός άνοιξε, και εμείς είπαμε να κατέβουμε στη στάση για την Αγια Σοφιά.
325672
Σίγουρα, η στιγμή που έρχεσαι για πρώτη φορά σε οπτική επαφή με ένα μνημείο για το οποίο έχουν τόσα ειπωθεί, ένα μνημείο σύμβολο τόσο θρησκευτικό όσο και πολιτισμικό, σίγουρα σου προκαλεί σεβασμό και δέος. Όμως, όσο προετοιμασμένος και αν ήμουν, σίγουρα δεν ήμουν προετοιμασμένος για το εσωτερικό.
325673
Το μυαλό σου μοιραία ταξιδεύει στο χρόνο και εικόνες από βιβλία και περιγραφές ξεπηδούν σε κάθε γωνία. Η συναισθηματική κορύφωση ήρθε όταν είδα την Παναγία με τα εξαπτέρυγα ανάμεσα στα μουσουλμανικά σύμβολα. «Α ρε Κυρά Δέσποινα που σε έχουν βάλει ανάμεσα» είπα. Ακριβώς από κάτω, το σημείο όπου κάποτε ήταν η Αγία Τράπεζα που η παράδοση θέλει να βρίσκεται στο βυθό της θάλασσας του Μαρμαρά, και με την πληροφοριακή πινακίδα να λέει μεταξύ άλλων «…..ο ναός ολοκληρώθηκε και πήρε την τελική του μορφή το 1922…..»
325674
Στην έξοδο του ναού υπήρχαν διάφορα εκθέματα μεταξύ άλλων μια σαρκοφάγος που θέλει να είναι της Αυτοκράτειρας Ειρήνης, αλλά και μια καμπάνα από το πάλαι ποτέ καμπαναριό. Στην καμπάνα αυτή υπήρχε μια επιγραφή και ένα απόσπασμα από κάποιον ψαλμό. Όπως έσκυψα να διαβάσω, αισθάνομαι να με πλησιάζει ενας κύριος ο οποίος με ρωτά σε σπαστά ελληνικά «Διαβάζεις?». Ναι του απαντώ. Ετσι κουβέντα στην κουβέντα ξεκίνησε μια γνωριμία με τον Yilmaz, Πόντιο από την Τραπεζούντα, Έλληνα 4ης γενιάς και δάσκαλο σε δημοτικό σχολείο. Γυρνούσε από τις διακοπές στου στην Κάρυστο. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και δώσαμε ραντεβού…σε κάποιο μέλλον.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας με επίσκεψη στο μεγάλο παζάρι, ένας λαβύρινθος από διαδρόμους και μαγαζιά λογιών λογιών. Μπαχαρικά, χαλιά, ρούχα, χρυσαφικά. Κόσμος να πηγαινοέρχεται, ενώ οι πραματευτάδες ντουφεκάγανε με κάθε δυνατό τρόπο το ανυποψίαστο θύμα. Δεν μπορώ να πω ότι μας ενθουσίασε ιδιαίτερα. Σίγουρα πολύ καλό σημείο για φωτογραφίες, αλλά κατά τη γνώμη μου, βασίλειο και άντρο υπερτιμημένων και αμφιβόλου ποιότητας και γνησιότητας αντικειμένων. Αποτελεί μια περισσότερο τουριστική ατραξιόν παρά τόπο για σοβαρές αγορές, πλην εξαιρέσεων. Άλλωστε βρήκαμε ακριβώς τα ίδια πράγματα στους γύρο δρόμους με αρχική τιμή το ½ ή και 1/3 αυτής του παζαριού.
325675
Επόμενη στάση μας η Αιγυπτιακή αγορά. Εδώ υπήρχε μια «ειδίκευση» σε μπακίρια, μπαχαρικά, αλλαντικά αλλά και διάφορα σουβενίρ και λιγότερο σε κοσμήματα. Τιμές ελαφρώς πιο τίμιες.
325676
325677
Δυστυχώς η παραμονή μας στη Πόλη περιλάμβανε μόλις δύο βράδια. Έτσι δεν είχαμε χρόνο για περισσότερα αξιοθέατα. Δώσαμε όμως ραντεβού για κάποια στιγμή στο μέλλον. Συνεχίσαμε περιπλανώμενοι στα σοκάκια της πόλης ρουφώντας εικόνας και μυρωδιές ενός τόπου που σε κάθε στροφή, σε κάθε συνοικία, σε περιμένουν εκπλήξεις. Μίας πόλης που άλλοτε σύγχρονη, άλλοτε οπισθοδρομική, πλούσια αλλά και φτωχή, με υπέροχα κτίρια αλλά και με φαβέλες, πολύ όμορφη αλλά και πολύ άσχημη, που μπορείς εύκολα να λατρέψεις αλλά και να μισήσεις. Μια πόλη που σφυρηλατείτε λόγο γεωγραφικής θέσης από λαούς, πολιτισμούς και θρησκείες, άλλες φορές περισσότερο ως δυτική πόλη και άλλες ως σουλτανάτο του Σουλεϊμαν. Μια πόλη με τόσο ακραίες εκφάνσεις που δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτή η «συνεχής εναλλαγή της θερμοκρασίας» δεν ραγίζει το ευαίσθητο αυτό γυαλί
325683
325685
325686
Το επόμενο πρωϊ θα έπρεπε 7 να είμαστε στο δρόμο για το ταξίδι της επιστροφής. Με τον Γιώργο είχαμε πάρει την απόφαση, από τον σχεδιασμό του ταξιδιού ακόμα, να επιστρέψουμε από Κωνσταντινούπολη αυθημερόν. Μια διαδρομή 1200 περίπου χιλιομέτρων μέχρι τα σπίτια μας. Ηταν ένα στοίχημα που είχαμε βάλει με τους εαυτούς μας. Όπως είπα στην αρχή, το ταξίδι ήταν ένα εσωτερικό κυρίως ταξίδι αναζήτησης. Έτσι και εμείς θέλαμε να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, έχοντας βέβαια κατά του, πως μπορεί να έπρεπε τελικά κάπου να σταματήσουμε. Μιας και ήμουν επιφορτισμένος με το κομμάτι της πλοήγησης, έκανα τις τελευταίες μου επαληθεύσεις και υπολογισμούς.
Η ώρα ήταν 7 το πρωϊ. Εγώ και ο Γιώργος ήμασταν ήδη στον κεντρικό δρόμο που μας έβγαζε από την Πόλη. Ο καιρός μουντός. Η πρόγνωση έλεγε ξεκάθαρα πώς θα τρώγαμε βροχή με το τουλούμι από Κωνσταντινούπολη μέχρι και Θεσσαλονίκη. Είχα όμως μια μικρή ελπίδα ότι ίσως γλυτώναμε κάποια σημεία. Τουλάχιστον έτσι έδειχναν κάποιοι μετεωρολογικοί χάρτες. Σκοπός μας ήταν να μπορέσουμε να κρατήσουμε ένα σταθερό ρυθμό, με ταχύτητες κοντά στα 130, σύντομες στάσεις, και πολύ προσεγμένη διατροφή.
Μέχρι τα ελληνοτουρκικά σύνορα φθάσαμε γρήγορα και απροβλημάτιστα σε περίπου 3 ώρες, με ελάχιστη βροχή κατά περιόδους. Η διαδικασία ελέγχου αρκετά σύντομη και γρήγορα βρέθηκα να χαιρετώ στρατιωτικά τους φαντάρους μας στην Ελληνική πλευρά.
Τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα…ώσπου στο υψος της Αλεξανδρούπολης, ο Γιώργος από πίσω με πλησιάζει και μου δείχνει το αριστερό μου πόδι. «Κάτσε να κατεβάσω μια ταχύτητα» σκέφτομαι. «Μα που στο καλό είναι ο λεβιές των ταχυτήτων?» αναρωτήθηκα, για να καταλάβω κατόπιν ότι μάλλον αυτό εννοούσε ο Γιώργος. Πράγματι, το μοχλικό όλο κρεμόταν σαν ώριμο τσαμπί κάτω από το πόδι μου, λυκνιζόμενο στο αέρα της μοτοσικλέτας. Ψύχραιμα, προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει. Για ένα περίεργο, ακατανόητο λόγο, είχε ξεβιδωθεί η κεντρική βίδα, χωρίς ευτυχώς να πέσει. Προφανώς ήταν μια διαδικασία που γινόταν σιγά σιγά και που εντάθηκε με τα χιλιόμετρα Βγάζω τα εργαλεία και βιδώνω. Και εκεί που όλα δείχνουν ότι έχουν ξεπεραστεί, με το που γυρνώ τον διακόπτη και παράλληλα κατεβάζω για νεκρά, παγώνουν τα όργανα και το μηχανάκι δεν παίρνει εμπρός. Ευτυχώς κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης με τον μηχανικό Θανάση, το πρόβλημα λύθηκε. Καμένη ασφάλεια.
Με αυτά και αυτά χάσαμε περίπου μια ώρα, ήταν μεσημέρι, και είχαμε ακόμα μπροστά μας τουλάχιστον 700 χλμ. Η Εγνατία, πολύ καλός δρόμος, όμως, η έλλειψη σταθμών ανεφοδιασμού είναι απαράδεκτος.
Λίγο μετά την Ασπροβάλτα ο καιρός βαραίνει πάρα πολύ, τα καύσιμα τελειώνουν, και ο κατακλυσμός όλος μπροστά μας. Λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, μας υποδέχεται με μια βροχή τέτοιας έντασης, που είχα μια δυο φορές στο παρελθόν ξανασυναντήσει. Δεν μπορούσαμε να δούμε στα 10 μέτρα. Η αγωνία μου ήταν στα καύσιμα για πρώτη φορά. Και οι δύο ήμασταν με ρεζέρβα για πολλά χιλιόμετρα και δεν μπορούσαμε να ρισκάρουμε να μπούμε κατευθείαν στην Αθηνων – Θεσσαλονίκης. Ετσι μια παράκαμψη σε διπλανό χωριό έλυσε το πρόβλημα ενώ παράλληλα μας έδωσε και μια ανάσα από την καταρρακτώδη βροχή. Ξεκουραστήκαμε λίγο και συνεχίσαμε.
Η διαδρομή κύλησε με εναλλαγές του καιρού. Εμείς απτόητοι κρατούσαμε το ρυθμό μας. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα μια μικρή κούραση στο ύψος του πέταλου του Μαλιακού, όμως η σκέψη του εγχειρήματος αυτού, αλλά και η προσμονή να αγκαλιάσω την γυναίκα και το παιδί μου, μου έδωσαν πραγματικά απίστευτη ενέργεια. Είναι φοβερό πως μπορούν οι διάφορες σκέψεις να έχουν αντίκτυπο ακόμα και στη φυσική σου κατάσταση.
Είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά. Η ώρα ήταν 21:00 και εμείς περνούσαμε τα διόδια του Καπανδριτίου. Μέσα από το κράνος φώναζα από χαρά, κουνούσα το κεφάλι μου. Με τον Γιώργο σφίγγαμε και υψώναμε τις γροθιές μας σαν πρωτόγονοι που έπιασαν το θήραμα τους. Οδηγούσα τα τελευταία χιλιόμετρα σαν φουσκωμένο παγώνι από περηφάνια. Το ταξίδι μας αν και έλαβε τέλος, αισθανόμουν ότι ζωντάνευε ξανά μπροστά μου πλέον ως γλυκιά ανάμνηση. Ακόμα και τα διόδια που μόλις πέρασα ήταν για εμένα μακρύ παρελθόν. Κοίταξα από τους καθρέπτες μου τον συνταξιδιώτη Γιώργο. Συνάδελφος από τη δουλειά σε άλλο όροφο, που αν και δεν κάναμε παρέα, πλέον στεναχοριώμουν που σε 2-3 χιλιόμετρα θα χώριζαν οι δρόμοι. Για αυτές τις 8 ημέρες ήμασταν ο ενας η παρέα του άλλου, ο ένας ήταν τα μάτια του άλλου, βάζαμε πλάτη ο ένας στον άλλον. Ήμασταν ο ένας για τον άλλο. Είχε γίνει ένας αδερφός μοτοσικλετιστής. Είναι σπουδαίο πόσο μπορεί να ενώσει η μοτοσικλέτα ανθρώπους με διαφορετικές συνήθειες, με διαφορά ηλικίας, με ιδιοτροπίες εκατέρωθεν. Λίγο πριν χωριστούμε, πλησιάσαμε τις μηχανές, και αυθόρμητα και ταυτόχρονα χτυπήσαμε τα στήθη μας, λέγοντας ένα τεράστιο ευχαριστώ ο ένας στον άλλον. Έσφιξα λίγο τα δόντια μου από τη συγκίνηση και συνέχισα το δρόμο προς τη δική μου καθημερινότητα.
Η τουρκία με μια ματια
Η Τουρκία είναι ένας προφανώς, δημοφιλής προορισμός ανάμεσα στις τάξεις των μοτοσυκλετιστών με πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τόσο γεωγραφικά και τοπογραφικά, όσο και πολιτιστικά και θρησκευτικά. Είναι μια χώρα τόσο με ασιατικές όσο και με ευρωπαϊκές συντεταγμένες. Είναι ένας εναλλακτικός κατ’ εμέ μοτοσυκλετιστικός προορισμός μακριά από τα συνήθη δυτικοευρωπαϊκά στάνταρ για αυτούς που επιθυμούν λίγο παραπάνω δόση περιπέτειας κινούμενοι ανατολικότερα, Μια διαδρομή 1500-1800 χιλιόμετρα ανατολικά των παραλίων, μπορούν να ξεδιπλώσουν μια χρωματική παλέτα με απίθανους συνδυασμούς διαδρομών που μπορεί να καλύψει από μια σύγχρονη δυτική πόλη (πχ Σμύρνη) μέχρι το παλάτι του Dogubayazit βγαλμένο από τις 1000+1 νύχτες και το Βιβλικό όρος Αραράτ.
Η σύνθεση του πλυθησμού παρουσιάζει εξαιρετική ανομοιγένεια. Η Σμύρνη, η Αγκυρα, η Κωνσταντινούπολη είναι καθ’όλα δυτικές πόλεις. Σύγχρονα κτίρια, ελάχιστοι μιναρέδες αναλογικά του πλυθησμού, καταστήματα με γνωστές μάρκες, γυναίκες σύγχρονα ντυμένες χωρίς μαντήλες, με σορτς ή φούστα, και γενικά ένα κόσμο που τρέχει με σύγχρονους ρυθμούς χωρίς να τον πολυενδιαφέρουν εθνικιστικές επιδιώξεις ή εξάρσεις για να προλάβει κάποιο ευρωπαϊκό τρένο ανάπτυξης…όπως του έχουν τάξει…. Αντίθετα όσο προχωράς ανατολικά, το σκηνικό γίνεται πιο παραδοσιακό, πιο θρησκευάμενο, πιο ξεκομμένο. Είναι προφανώς λογικό, για να ελέγξεις το ηθικό μιας τετοιας χώρας, να επενδύεις και σε εντάσεις με τους γείτονες τόσο στα δυτικά (Ελλάδα) όσο και στα νότια σύνορα με το Ιραν και τη Συρία, χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε τα γεωστρατηγικά παιχνίδια. Έτσι η Τουρκία προχωρά στο 21ο αιώνα μέσα από ακραίες κοινωνικές και θρησκευτικές τάξεις, ομοιάζοντας πιο πολύ με ένα λάστιχο που στη μια άκρη έχει ένα βάρος, που πρώτα τεντώνεται, και μετά ακολουθεί η άλλη άκρη. Αυτή η συνεχόμενη εναλλαγή έντασης και αποφόρτισης, ίσως κάποια στιγμή σπάσει τον συνεκτικό δεσμό αυτής της ετερόκλητης κοινωνίας. Άλλωστε η Κωνσταντινούπολη αυτό ακριβώς είναι. Η επιτομή των αντιθέσεων. Ένα περίεργο παιχνίδι πλούτου, ανάπτυξης, ανοικοδόμησης, αλλά και ακραίας φτώχειας. Και όταν τα νούμερα ευημερούν, οι άνθρωποι δυστυχούν. Και το στοίχημα της Τουρκίας είναι ακριβώς αυτό. Να ισορροπήσει σε έντονα αντίρροπες δυνάμεις. Εκτιμήσεις θέλουν η επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση να ξεκινήσει εξ ανατολάς, με το Χρηματιστήριο της Κωνσταντινούπολης, να αποτελεί την πιο ενεργή βραδυφλεγής βόμβα.
Πρακτικά Θέματα
Νόμισμα η Νέα Τουρική Λίρα (TL). Η ισοτιμία διαχρονικά κυμαίνεται στο 2,7 με 2,9 λίρες ανά ευρώ ή 0,35€/TL. Χρήματα βγάζαμε από τα ΑΤΜ χωρίς κανενα πρόβλημα, τόσο με maestro, οσο και με βίζα. Προσοχή μόνο στις χρεώσεις. Παίζουν από τράπεζα σε τράπεζα. Η πιο ακριβή είναι η Garanti Bankasi (6 ευρώ σε 200 ευρω ανάληψη) ενώ η πιο φθηνή (αλλά βρίσκεις μονο σε κετρικά σημεία) η ING (με 1,5 ευρώ). Μια ενδιάμεση λύση είναι η Turkiye Bankasi και η Ziraat με περίπου 2,5 ευρώ προμήθεια.
Η είσοδος στη χώρα γίνεται με ταυτότητα νέου τύπου η διαβατήριο. Με διμερή σύμβαση που κυρώθηκε το 2001 δεν απαιτείται πλέον η διεθνής άδεια κυκλοφορίας οχήματος (δεν εννοώ το διεθνές δίπλωμα) παρά μόνο πράσινη κάρτα του οχήματος (με την απαραίτητη προϋπόθεση η άδεια να είναι στο όνομα του οδηγού).
Στην Τουρκία δεν υπάρχουν διόδια στο μεγαλύτερο μέρος του οδικού δικτύου. Εξαίρεση ο οδικός άξονας Κωσταντινούπολη- Αγκυρα και Τσεσμε/Σμύρνη – Aydin. Όπου αυτά υπάρχουν, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περάσεις παρά μόνο με το ειδικό αυτοκόλλητο σήμα των αυτοκινητοδρόμων HGS. Η προμήθειά του γίνεται από ελάχιστα κεντρικά πρατήρια Shell (πληροφορίες στο επίσημο site) και από τα υποκαταστήματα των ταχυδρομείων (PTT). Πιθανό και σε κάποιους μεγάλος σταθμούς διοδίων. Η διαδικασία είναι απλή…αλλά πρέπει να βρείς κάποιον να μιλά αγγλικά ή να μιλάς Τουρκικά αφού τα έντυπα είναι στα τουρκικά και συνήθως δεν γνωρίζουν αγγλικά. Χρειάζεται η άδεια του οχήματος και ο αριθμός ταυτότητας η διαβατηρίου. Ελάχιστη φόρτωση: 30TL (περίπου 10€) που είναι υπέραρκετά. Εμείς προμηθευτήκαμε από το PTT στο Aksaray…με τη βοήθεια διερμηνέα….
Τα όρια ταχύτητας είναι πολύ αυστηρά. Κανονικά για τις μοτοσυκλέτες είναι τα 90km. Βέβαια ο όρος μοτοσυκλέτα στην Τουρκία είναι σχετικός. Μιλάμε για άγνωστες μάρκες 300-350 κυβικών. Τα μπλόκα είναι εξαιρετικά συχνά, κυρίως κοντά σε κατοικημένες περιοχές. Ευτυχώς τα απέναντι διερχόμενα οχήματα ενημερώνουν εγκαίρως. Η τροχαία έχει δικαίωμα να εισπράττει πρόστιμα επί τόπου.
Η ποιότητα του δρόμου κυμαίνεται από πατημένο χαλίκι μέχρι εξαιρετικής ποιότητας άσφαλτος (κυρίως στους αυτοκινητοδρόμους). Για τον λόγο αυτό απαιτείται συνετή και ελεγχόμενη οδήγηση. Οι οδηγοί, αν εξαιρέσεις την Κωνσταντινούπολη (που είναι σε άλλη κλάση…), είναι ελάχιστα χειρότεροι από εμάς…. Η κίνηση στις μεγάλες πόλεις είναι ένα θέμα. Στην Κωνσταντινούπολη μπορεί να γίνει εφιαλτική. Μην ξεχνάμε ότι επίσημα, είναι 15.000.000. Στην Κωνσταντινούπολη ειδικά, υπάρχει πλέον ικανοποιητικό δίκτυο γραμμών του μετρό που καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό τις αναγκες μετακίνησης ενός ταξιδιώτη με τιμή εισιτηρίου 4TL (1,40€).
Επειδή η Τουρκία είναι μια χώρα με αχανείς εκτάσεις, με χωριά και κομωπόλεις που είναι στην άκρη του πουθενά, ο καλύτερος τρόπος άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής είναι η υψηλοί έμμεσοι φόροι επί της κατανάλωσης. Έτσι οι υψηλοί δασμοί στα καύσιμα, εκτινάσσουν την τιμή της αμόλυβδης στο 1,78-1,85 ευρώ το λίτρο (1,68 στην Ελλάδα, Αύγουστος 2014). Η ποιότητα είναι καλή, τουλάχιστον εκεί που κινηθήκαμε, με οργανωμένα πρατήρια (mini market, τουαλέτα) κάθε λίγα χιλιόμετρα.
Από υγειονομικής πλευράς δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο τουλάχιστον στις περιοχές που κινηθήκαμε. Ότι συναντάς λίγο πολύ παντού. Με λίγη κοινή λογική, η κατανάλωση φαγητού και ποτών είναι ασφαλής. Δεν αντιμετωπίσαμε κανένα απολύτως πρόβλημα γαστρεντερικής φύσης.
gior-gos
25/10/2014, 19:49
Απολαυστικοτατο στον αναγνωστη το ταξιδιωτικο σου φιλε!
Συμπαγης και συναμα αναλυτικη περιγραφη! Χρησιμες οι πληροφοριες που παραθετεις.
Και στα επομενα!
Πολυ ωραιο ταξιδι, ειναι στα υπ' οψιν για το '15 (αλλα απο την αναποδη)
Μπραβο και στους 2 σας κι ευχαριστω για την πολυ ωραια αποδοση του στο κειμενο σου.
:beer:
Πυκνή γραφή, ενδοσκοπική διάθεση κι αυτή η διαφορετική ματιά στην καθημερινότητα του άλλου τόπου.Νιώθω πιο "πλούσιος" διαβάζοντάς το,ευχαριστώ που μοιράστηκες την εμπειρεία σου !
Bradipous
25/10/2014, 22:32
Μπραβο σου και για το ταξιδι και για την παρουσιαση του, οντως περιεκτικοτατος χωρις περιττα σχολια.
Ξερεις, πολλοι Κυπριοι μετα την εισβολη των Τουρκων στο νησι αφησαν πισω τα σπιτια και τις περιουσιες τους τα οποια τωρα βρισκονται υπο Τουρκικη κατοχη. Ε λοιπον δεν ειναι λιγοι αυτοι που 40 χρονια τωρα δεν εχουν περασει στην κατεχομενη Κυπρο για να πανε να δουν τα μερη τους, τις περιουσιες τους. Ακομα και οι πιο "ανετοι" (σε πολλα εισαγωγικα) με αυτη την κατασταση οταν θα πανε δεν θα αφησουν ουτε σεντ. Καθενας πραττει οπως αισθανεται και εννοειται πως οποιαδηποτε και αν ειναι η αντιμετωπιση αυτων των ανθρωπων σε αυτη την κατασταση δεν ειναι κατακριτεο, καθε αλλο μαλιστα. Σιγα - σιγα ομως, κυριως οι νεοτεροι, αρχιζουν να ξεπερνουν αυτη την αντιληψη και υιοθτεουν την αποψη πως τα μερη αυτα ειναι δικα τους, τους ανηκουν και εχουν καθε δικαιωμα να τα επισκεπτονται και να τα βλεπουν, διαφορετικα ειναι σα να αποδεχοντε την κατασταση που επικρατει. Καλο θα ειναι να γνωριζουμε τα μερη μας γιατι ειτε μας ανηκουν ειτε οχι, αποτελουν μερος της ιστοριας μας και αν δεν τα επισκεφθουμε απο τα σχολεια δεν προκειται να τα μαθουμε. Απ' οσο μπορω να καταλαβω απο τα γραφομενα σου μαλλον μετανιωσες για την σταση που ειχες τοσα χρονια να μην επισκφθεις αυτη τη χωρα.
Καλους δρομους και να χαιρεσαι την οικογενεια σου!!!
:beer: :beer: :beer:
Ποιοτικός, περιεκτικός, ενημερωτικος, λόγος και ωραίο ταξίδι! Με το καλό και στο επόμενο :beer:
akis_trevor
26/10/2014, 00:05
Απολαυστικοτατο στον αναγνωστη το ταξιδιωτικο σου φιλε!
Συμπαγης και συναμα αναλυτικη περιγραφη! Χρησιμες οι πληροφοριες που παραθετεις.
Και στα επομενα!
το αυτο!!!πολλες παγωμενες....:beer::beer::beer:
xarisiero
26/10/2014, 02:23
Πολυ ομορφο ταξιδιωτικο...μας ταξιδεψες ομορφα..... Μια απορια εχω ομως ακομη για την Τουρκια αξιζει τελικα η επαρχια της απο αποψη φυσικης ομορφιας και τοπιων??
Ευχαριστώ καταρχήν όσους έκαναν την τιμή...και τον άθλο (είμαι πολυλογάς...), να διαβάσουν το ταξιδιωτικό μου.
Bradipus: Συμφωνώ απόλυτα με την προσέγγισή σου. Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο, για καποιον που έζησε την εισβολή από πρώτο χέρι, συναισθηματικά, να επιστρεψει στους τοπους που μεγαλωσε και εζησε, αλλα αυτη τη φορα χωρις σχολια και εκκλησιές, αλλα με τζαμια και μιναρεδες. Πολλές φορές και εγω αναρωτιέμαι μηπως θα έπρεπε η Κυπριακή πλευρά, να ανακτήσει τα εδάφη κατα μια έννοια, με οικονομικό πόλεμο. Να επιδοτεί τους πολίτες να επιστρέψουν στα εδάφη τους, στις περιουσίες τους, ωστε σιγά σιγά, να ζωντανέψει το ελληνικό στοιχείο στη κατεχόμενη Κύπρο. Να επιδοτήσει την δημιουργία επιχειρηματικών μονάδων και ειδικά πρωτογενούς παραγωγής προκειμένου να τις καταστήσει οικονομικούς παράγοντες της περιοχής. Δεν ξέρω.....Πάντως ναι, έχω μετανοιώσει για την άρνησή μου τόσα χρόνια.
xarisiero: Νομίζω ότι αυτό που προσφέρει ένα μοτοσυκλετιστικό ταξίδι στην Τουρκία, είναι η διαφορετικότητα του φυσικού τοπίου περισσότερο, παρά η ομορφιά του με την κλασσική έννοια του όρου. Είναι ότι πιο κοντά, ότι πιο προσιτό και βατό, για μια εναλλακτική εμπειρία "ανατολής" με ελάχιστο ρίσκο και κόστος. Ισως τελικά η διαφορετικότητα από μόνη της...είναι όμορφη.
Bradipous
26/10/2014, 09:33
Ευχαριστώ καταρχήν όσους έκαναν την τιμή...και τον άθλο (είμαι πολυλογάς...), να διαβάσουν το ταξιδιωτικό μου.
Για τον προφορικο λογο δεν ξερω αν εισαι πολυλογας ή φλυαρος, στον γραπτο λογο παντως εισαι οσο τσιγκουνης χρειαζεται. ;)
Πολλές φορές και εγω αναρωτιέμαι μηπως θα έπρεπε η Κυπριακή πλευρά, να ανακτήσει τα εδάφη κατα μια έννοια, με οικονομικό πόλεμο. Να επιδοτεί τους πολίτες να επιστρέψουν στα εδάφη τους, στις περιουσίες τους, ωστε σιγά σιγά, να ζωντανέψει το ελληνικό στοιχείο στη κατεχόμενη Κύπρο. Να επιδοτήσει την δημιουργία επιχειρηματικών μονάδων και ειδικά πρωτογενούς παραγωγής προκειμένου να τις καταστήσει οικονομικούς παράγοντες της περιοχής. Δεν ξέρω.....
Χωρις να θελω να δωσω συνεχεια, αφου δεν ειναι αυτο το θεμα του νηματος, εχω την εντυπωση οτι
αυτο που λες δεν μπορει να γινει αφενος γιατι η κυπριακη δημοκρατια δεν αναγνωριζει το ψευδοκρατος και εφοσον θα υπαρχουν εκει επιχειρησεις οι φοροι και τα κερδη θα μενουν στο ψευδοκρατος και αφετερου γιατι ετσι θα αναπτυχθουν οι κατεχομενες περιοχες το οποιο θα καταλογιζεται στους Τουρκους. Αυτο που λες με επιδοτησεις για να μενουν στο νησι το κανουν οι Τουρκοι στελνοντας τον καθε φουκαρα να ζησει εκει μονο και μονο για να αυξανεται ο πληθυσμος τους. Το οποιο ελληνικο στοιχειο εχει απομεινει περα απο τα μνημεια οφειλεται και στους Τουρκοκυπριους.
taisteal
26/10/2014, 10:33
Απολαυστικοτατο στον αναγνωστη το ταξιδιωτικο σου φιλε!
Συμπαγης και συναμα αναλυτικη περιγραφη! Χρησιμες οι πληροφοριες που παραθετεις.
Και στα επομενα!
Ετσι ακριβως.
:beer::beer::beer::beer:
:beer::beer::beer::beer:
Πολύ ωραίο το ταξιδιωτικό σου και εξαιρετική η αφήγηση του.
Σε ευχαριστούμε πολύ γι αυτό και εγω προσωπικά σου εύχομαι να μπορείς να καθιερώσεις έστω λίγες μέρες το χρόνο να αποδράς απ΄την καθημερινότητα με την μοτοσυκλέτα σου.
zandesiro
26/10/2014, 21:10
Συμφωνω με τον Γιωργο,απο πιο πανω!
Καλα χιλιομετρα να εχεις,πολυ ομορφες εικονες!
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.