View Full Version : Πάααλι Ιράν;
Κάθε φορά που ανεβαίνω στο μηχανάκι για να ξεκινήσω ένα ταξίδι οι πρώτες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μου είναι πού πάω τώρα. Πώς θα βγάλω το ταξίδι, και αν πάθει τίποτα το μηχανάκι; αν αρρωστήσω; Αν τρακάρω; Αν, αν, αν…. Μερικές εκατοντάδες μέτρα όμως παρακάτω όλες οι αρνητικές σκέψεις έχουν φύγει μαζί με τον αέρα και γεμίζω με περιέργεια για το τι καινούργιο θα δω. Φέτος προσπάθησα για δεύτερη φορά να πραγματοποιήσω ένα μετεφηβικό μου όνειρο. Προσπάθησα να πάω στο Νεπάλ και να οδηγήσω στους ψηλότερους δρόμους του κόσμου στο Γιαμμού & Κασμίρ. Δεν τα κατάφερα όμως για άλλη μια φορά. Πέρα από την πίκρα και την απογοήτευση όμως κάτι έμεινε από τα σχεδόν 11.000χλμ που έκανα και αυτό θα μοιραστώ μαζί σας, μπας και μου φύγει η κάψα και βρω κανα άλλο πραγματοποιήσιμο δρομολόγιο.
325647
Ο σοφός λαός λέει ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Εγώ μάλλον δεν ανήκω σε αυτόν γιατί συστηματικά έκανα ότι δεν έβλεπα τα καμπανάκια που βάραγαν συνέχεια σε κάθε μου ενέργεια για τον σχεδιασμό και την πραγματοποίηση του ταξιδιού. Η Μέση Ανατολή συχνά πυκνά έχει γεωγραφικά και πολιτικά προβλήματα. Είναι σαν τις λεπίδες του αεραγωγού που γυρνάνε. Πρέπει απλά να βρεις το σωστό timing για να μπορέσεις να περάσεις ανάμεσά τους.
Το φετινό καλοκαίρι απ’ ό,τι φάνηκε δεν είχε το σωστό timing. Όταν ξεκίνησα τις προπαρασκευαστικές ενέργειες για την βίζα του Ιράν το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου (με προγραμματισμένη ημερομηνία αναχώρησης από Ελλάδα 15/08/2014) το Ιρανικό ταξιδιωτικό πρακτορείο που θα μου έστελνε την πρόσκληση για την βίζα είπε ότι ήθελε 15 μέρες για να την στείλει στην πρεσβεία στην Αθήνα. Σκέφτηκα ότι τόσο είχε πάρει και την άλλη φορά οπότε δεν ανησύχησα. Άρχισα να ανησυχώ όμως μετά τις είκοσι μέρες. Έστελνα mail να ρωτήσω τι γίνεται με την βίζα και δεν έπαιρνα απάντηση. Πίστεψα ότι μου έφαγαν τα λεφτά και άρχισα να σκέφτομαι τι ωραία που θα είναι να κάνω διακοπές στο χωριό μου. Στον μήνα επάνω μου απαντάει ότι θα μου στείλουν την πρόσκληση μέσα στην εβδομάδα.
Μετά από 35 μέρες είχα την πρόσκληση στα χέρια μου (καμπάνα Νο1). Στην πρεσβεία όταν ζήτησα να μου βγάλουν την βίζα ο υπάλληλος μου είπε ότι το ανώτερο που μπορώ να πάρω είναι οκτώ μέρες (καμπάνα Νο2) και πως έχει αλλάξει ο νόμος της έκδοσης όσον αφορά το χρονικό πλαίσιο. Το χρονικό πλαίσιο στο οποίο μπορεί κάποιος να κάνει χρήση της βίζας του είναι πλέον ένας μήνας και όχι τρεις όπως ήταν παλιότερα. Δηλαδή αν σου τυπώσουν την βίζα και την σφραγίσουν στην πρεσβεία την 1η Αυγούστου μέχρι τις 31 πρέπει να έχεις περάσει από την χώρα αλλιώς πάπαλα. (καμπάνα Νο3).
Του είπα ότι πρέπει να πάρω βίζα από Πακιστάν και Ινδία και πως αν γυρίσω αρχές Αυγούστου για να μου την δώσει δεν θα πρέπει να με καθυστερήσει γιατί θα μου τινάξει το πρόγραμμα στον αέρα και μου είπε να μην ανησυχώ. Καινούργιο στοιχείο τα δακτυλικά αποτυπώματα που μου πήραν (με μελάνι, δεν έβγαινε από τα δάχτυλα με τίποτα). Με περιέργεια τους ρώτησα γιατί το κάνουν αυτό και μου είπαν πως το κάνουν γιατί το άρχισε η Ευρωπαϊκή Ένωση για τους Ιρανούς πολίτες που εισέρχονται σε αυτήν, οπότε αντίστοιχα το εφαρμόζουν και αυτοί. Καλή αρχή σκέφτηκα, από ό,τι φαίνεται τα πράγματα έχουν σκληρύνει …
Όσοι θέλουν οδικώς να ταξιδέψουν προς Ινδία μέσω Πακιστάν (όταν ξανανοίξουν τα σύνορα) πρέπει να πάνε πρώτα στην πρεσβεία της Ινδίας για να πάρουν βίζα και μετά στην πρεσβεία του Πακιστάν. Μην κάνετε το λάθος να πάτε πρώτα στην πρεσβεία του Πακιστάν για βίζα και μετά στην πρεσβεία της Ινδίας γιατί οι Ινδοί αν δουν στο διαβατήριο βίζα Πακιστάν και πέρασμα οδικώς στην χώρα τους, θα αρνηθούν να σας δώσουν βίζα. Την πάτησα έτσι πριν από δύο χρόνια για αυτό το λέω. Πήγα στην πρεσβεία της Ινδίας και καθάρισα με την βίζα σε χρόνο dt. Σε ερώτηση πώς θα μπεις στην χώρα απαντάμε με αεροπλάνο. Καινούργιο στοιχείο και εδώ βιομετρική αποτύπωση ίριδας ματιού και δακτυλικών αποτυπωμάτων.
Η πρεσβεία του Πακιστάν τώρα… Τι να πω για αυτό το έργο. Τα πράγματα είχαν ξεφύγει από κάθε έλεγχο ήδη από τις αρχές του καλοκαιριού στην περιοχή του Βαλουχιστάν
325654
δηλαδή στα σύνορα με το Ιράν. Οι επιθέσεις των ταλιμπάν (που περνάνε από το Αφγανιστάν σε Πακιστανικό έδαφος) και των ντόπιων ταλιμπάν (τζιχαντιστών) είχαν αυξηθεί, η Quetta (βασική πόλη στην οποία υποχρεωτικά κάνεις διανυκτέρευση, περίπου 630χλμ από τα σύνορα) μετρούσε ήδη δύο βομβιστικές επιθέσεις το 2014 και το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι είχαν σημειωθεί και κάποιες απαγωγές «δυτικών» στην διαδρομή προς αυτήν.
Ξεκίνησα τις επαφές και τις συζητήσεις με τους υπεύθυνους της πρεσβείας για την έκδοση βίζας από τον Ιούνιο. Όταν η κατάσταση στην χώρα τους είναι «περίεργη», καλό είναι να βολιδοσκοπείς τις προθέσεις τους πριν προβείς σε κάποια ενέργεια. Αρχές Ιούνη μου είχαν πει ότι στην χώρα πας μέχρι το Ισλαμαμπάντ. Πιο πάνω απλά δεν πας. Είχε προηγηθεί το περιστατικό με την δολοφονία των 11 Ουκρανών ορειβατών και των οδηγών τους στην περιοχή του Καρακορούμ για αυτό συνιστούσαν στους αλλοδαπούς τουρίστες να μην πηγαίνουν προς τα εκεί.
Στην αρχή δεν τους είπα ότι θέλω να πάω οδικώς. Μου είπαν ότι δίνουν βίζα και ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν τους ξεφούρνισα ότι θα μπω με το μηχανάκι μου στην χώρα άρχισαν τα προβλήματα (καμπάνα Νο4). Μίλησα με όλους όσους υπάρχουν στην πρεσβεία και έχουν σχέση με την βίζα. Κυριολεκτώ όταν το λέω αυτό. Μίλησα με τον λογιστή, τον υπεύθυνο για την έκδοση, άλλους δύο υπάλληλους, τον πρόξενο και φυσικά το θέμα μου είχε φτάσει μέχρι τον πρέσβη και το Υπουργείο Εξωτερικών στο Πακιστάν.
Στον πρόξενο όταν μου πήρε «συνέντευξη» του είπα ότι ένας φίλος πέρασε τον Μάρτιο από το Ιράν στο Πακιστάν. Μου λέει τον Μάρτιο πέρυσι. Του λέω κατηγορηματικά τον Μάρτιο φέτος αλλά αυτός αρνήθηκε ότι συνέβη αυτό. Χωρίς να το παραδεχθεί ποτέ ότι συνέβη αυτό, προφανώς από αμηχανία ή ενοχές έπιασε μια ολιγόλεπτη κουβέντα μαζί μου και μου είπε ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει στο Βαλουχιστάν και πως ο Πακιστανικός στρατός κάνει επιχειρήσεις στην περιοχή. Δηλαδή έχετε πόλεμο του λέω. Δεν είπα αυτό μου λέει . Γαμημένη διπλωματία...
Το ρεζουμέ ήταν ότι η κυβέρνηση του Πακιστάν είχε εκδώσει οδηγία που απαγόρευε την είσοδο από το Ιράν στην περιοχή του Βαλουχιστάν. Σκέφτηκα ότι απλά δεν θέλει να μου δώσει βίζα και με κοροϊδεύει, αλλά όπως αποδείχθηκε στην λίμνη Βαν μου έλεγε την αλήθεια. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε μια ιδέα, να μπω στο Πακιστάν με πλοίο από το Ιράν και να πάω στο Καράτσι. Από εκεί θα ανέβαινα τον δρόμο που είναι δεξιά του Ινδού ποταμού και θα έμπαινα Ινδία από την Λαχόρη. Με κοίταξε διερευνητικά και μου είπε πως αυτό είναι κάτι το οποίο ίσως να μπορεί να γίνει. Στο ίντερνετ που έψαξα βρήκα δρομολόγια Ρ/Ρ (οχηματαγωγά Roll on /Roll Off) από το Μπαντάρ Αμπάς (στο Ιράν) για το Καράτσι.
325659
Πήγα στην Ομόνοια σε ένα Πακιστανικό ταξιδιωτικό πρακτορείο ο πράκτορας μπήκε στο Ασιατικό σύστημα και μου είπε πως υπάρχει πλοίο που φεύγει από το Μπαντάρ Αμπάς κάθε εβδομάδα τις ημέρες Σάββατο-Κυριακή-Δευτέρα-Τρίτη 09:00 τοπική και φτάνει στο Καράτσι στις 23:00 το βράδυ. Το εισιτήριο κοστίζει 100$ για μηχανή και επιβάτη. Του ζήτησα να μου βγάλει το εισιτήριο επιτόπου αλλά μου είπε πως δεν είναι διαπιστευμένος και δεν μπορεί (καμπάνα Νο5). Τον ρώτησα ξανά και ξανά αν υπάρχει το πλοίο (έχει καεί η γούνα μου με τα ρημάδια) και ξαναπήγα μετά από δύο μέρες με τον χάρτη του έδειξα δρομολόγια, του είπα ότι θα φάω μεγάλο πακέτο εγώ και αυτός συνεπακόλουθα και τον ξαναρώτησα. Μου επιβεβαίωσε ότι υπάρχει το δρομολόγιο. Με τις καινούργιες αυτές πληροφορίες ξαναπήγα στην πρεσβεία του Πακιστάν.
Ο καιρός εντωμεταξύ είχε περάσει και είχαμε ήδη μπει στο πρώτο πενθήμερο του Αυγούστου. Έβγαλα (τύπωσα) την βίζα του Ιράν αυθημερόν και περίμενα την βίζα του Πακιστάν .Τότε άρχισαν τα προβλήματα (καμπάνα Νο6). Ξαφνικά δεν τους έφταναν τα χαρτιά που είχα συμπληρώσει (ήθελαν και άλλα), ήθελαν και τραπεζικό λογαριασμό. Όταν τους τα πήγα αυτά, μου είπαν ότι ο τραπεζικός λογαριασμός έπρεπε να έχει μέσα τουλάχιστον 1.000,00€. Εξυπακούεται ότι στο έγγραφο που γράφει τα δικαιολογητικά έκδοσης βίζας πολλά από αυτά που μου ζήτησαν και ειδικά το θέμα με τα χρήματα δεν αναφερόταν πουθενά.
Έβαλα τις φωνές, κυριολεκτικά άρπαξα τα χαρτιά μου από τα χέρια του υπεύθυνου έκδοσης της βίζας, πήγα να αρπάξω και αυτόν, με σταμάτησε κάποιος που δεν θυμάμαι ούτε καν πως ήταν, τους έκανα και τους δύο Χριστιανούς και έφυγα. Βγαίνοντας από την πόρτα προσπάθησα να ηρεμήσω και να κάνω υπομονή. Σκέφτηκα ότι ευτυχώς που δεν τον έπρηξα (ή δεν τις μάζεψα) γιατί δεν πρόκειται να ξαναέπαιρνα βίζα για το Πακιστάν ποτέ. Εδώ μπορεί να πει κάποιος ότι τόσοι Πακιστανοί έρχονται στην χώρα και μάλιστα παράνομα και εγώ παρακαλάω να μου δώσουν βίζα για την χώρα τους; Η ειρωνεία είναι ότι τα λεφτά τα ήθελαν να υπάρχουν στον λογαριασμό σαν απόδειξη ότι δεν θα μπεις στην χώρα τους και θα μείνεις σαν παράνομος μετανάστης. Κοροϊδευόμαστε δηλαδή…
Μια δεύτερη σκέψη πιο ώριμη (παροιμία : τον θυμό τον βραδινό φύλα τον για το πουρνό) λέει ότι εσύ ζητάς να μπεις στην χώρα τους και μάλιστα σε περίοδο πολέμου και γενικότερης αποσταθεροποίησης οπότε και αυτοί αν δεν μπορούν για κάποιο προφανή λόγο να σου αρνηθούν την είσοδο, προσπαθούν με τεχνάσματα να σε αποθαρρύνουν. Ή μπορεί να φοβούνται ότι είσαι κατάσκοπος, τζιχαντιστής ή οτιδήποτε άλλο και να μην θέλουν να σε βάλουν στην χώρα. Για την ιστορία τότε είχαν αρχίσει και διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Οπότε ή πας με τα νερά τους ή εγκαταλείπεις.
Εγώ δεν ήμουνα σίγουρος τι από τα δύο ήθελα να κάνω όταν δύο μέρες μετά χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου ζήτησαν να πάω από την πρεσβεία για το θέμα της βίζας. Τους είπα ότι θα έρθω μόνο με την προϋπόθεση ότι θα μου δώσουν βίζα και χωρίς περαιτέρω χαρτούρα. Συμφώνησαν, έκλεισα ραντεβού και πήγα. Το χρονικό πλαίσιο όμως δεν ήταν ευνοϊκό γιατί έπεσα πάνω στις ετοιμασίες τους για την ημέρα της Ανεξαρτησία τους (14 Αυγούστου) και η πρεσβεία υπολειτουργούσε (καμπάνα Νο7). Έφαγα πακέτο, καθυστερήσεις, το πρόγραμμά μου πήγε περίπατο (καμπάνα Νο8), άλλαξα ημερομηνία αναχώρησης, άδεια από την δουλειά και μετά από απίστευτη ταλαιπωρία πήρα την βίζα ή οποία έγραφε πάνω «είσοδος μόνο από το λιμάνι στο Καράτσι».
325743
Πραγματικά δεν νομίζω να έχει εκδοθεί ποτέ άλλη τέτοια βίζα.
Κάπως έτσι ξεκίνησα από την Χίο στις 22/08 του σωτήριου έτους 2014 για τις κορυφές του κόσμου… Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί γιατί τέτοια σπουδή να πάω σώνει και ντε κάπου που έχουν πόλεμο και όλα τα σημάδια είναι εναντίον μου και φωνάζουν παράτα το. Είναι πολύ απλό. Η Μέση Ανατολή δεν είναι Ευρώπη που απλά ανεβαίνεις στο μηχανάκι και πας όπου γουστάρεις και το μόνο που σε νοιάζει είναι οι καιρικές συνθήκες. Η Μέση Ανατολή είναι ένα εύφλεκτο μέρος το οποίο από καιρό σε καιρό παίρνει φωτιά. Για να μπορέσεις να την διασχίσεις πρέπει υποχρεωτικά να παρακολουθείς τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα εκεί και να προσπαθείς να καταλάβεις τι θα συμβεί στο μέλλον.
Το καλοκαίρι του 2014 η κατάσταση είχε ως εξής: Το Ισραήλ βομβάρδιζε την λωρίδα της Γάζας, η Τουρκία είχε σποραδικές συγκρούσεις στην επαρχία Χακκάρι με τους Κούρδους, ο Λίβανος είχε κάποιες συγκρούσεις με το ICIL, η Συρία ήταν σε πόλεμο, στο Ιράκ οι τζιχαντιστές είχαν καταλάβει το Βόρειο τμήμα και τα πετρέλαια (Κιρκούκ και Μοσούλη), στο Αφγανιστάν με δεδομένη την αποχώρηση των Αμερικανών στρατιωτών μέσα στο 2014 οι Ταλιμπάν είχαν αρχίσει τις επιδρομές, στην Κίνα οι Ουιγούροι είχαν αρχίσει τις εξεγέρσεις και στο Πακιστάν το Βόρειο μέρος λόγω ταλιμπάν ήταν απλά απροσπέλαστο.
Αν συνυπολογίσει κανείς τα 150.000.000 μουσουλμάνους της Ινδίας και την Ινδονησία ανατολικά με αμιγώς μουσουλμανικό πληθυσμό (άλλα 240.000.000 - ο μεγαλύτερος συμπαγής μουσουλμανικός πληθυσμός στον πλανήτη) έχεις ένα βαρέλι με δυναμίτη και του πετάς φωτιές. Κάποια στιγμή θα σκάσει. Σύμφωνα με την δικιά μου οπτική και ερμηνεία των γεγονότων για την Ινδία είχε μείνει μόνος ένας δρόμος ανοικτός και αυτός περνούσε από το Πακιστάν. Αν δεν τα κατάφερνα φέτος θα έπρεπε να περιμένω πολλά χρόνια για να δοκιμάσω πάλι, γιατί πολύ απλά θα έκλεινε και το τελευταίο πέρασμα. Πιστεύω ότι η ευρύτερη περιοχή θα πάρει φωτιά κάποια στιγμή στα επόμενα δύο χρόνια και στην χειρότερη των περιπτώσεων θα μπορείς να πας μέχρι την Καππαδοκία, ενώ στην καλύτερη θα πρέπει να περάσει ίσως και μια πενταετία μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση. Αυτά πάντα με την δικιά μου οπτική γωνία.
Πάμε λοιπόν Τουρκία...
Κλασσικό ξεκίνημα από Χίο, Τσεσμέ.
325744
Στο λιμάνι και τελωνείο του Τσεσμέ αφού τελειώσεις τις διαδικασίες εισόδου στην χώρα, πληρώνεις και 6 Τούρκικες λίρες (περίπου 2 €) φόρο Λιμενικού Ταμείου. Ο τελώνης που ήρθε και μου ζήτησε τα λεφτά μου ζήτησε 2€. Εγώ (που είχα λίρες από προηγούμενο ταξίδι μου) του λέω να σου δώσω λίρες. Αυτός έκανε τον αδιάφορο και ζήταγε το αντίτιμο σε €. Στο μεροκάματο όλοι σκέφτηκα. Του έδωσα γελώντας τις λίρες και ξεκίνησα την πορεία μου. Συνέχισα προς Σμύρνη, Salihli, Usak, Afyon(Καραχισάρ), Cay, Aksehir, Konya. Αδιάφορη διαδρομή χωρίς «χτυπητές» φυσικές ομορφιές. Λίγο πράσινο και καλλιέργειες οι οποίες βαθμιαία λιγοστεύουν όσο μπαίνεις στο εσωτερικό της χώρας. Συνέχισα προς Karapinar, Eregli και Άδανα (Αντιόχεια της Κιλικίας). Το κομμάτι αυτό δεν το είχα ξανακάνει. Δεν προσέθεσε τίποτα όμως. Καλλιέργειες, επίπεδες εκτάσεις, μια συνεχής μονοτονία. Ίδιο περίπου σκηνικό και στην συνέχεια, Osmaniye (αρχαία Κιλικία),
325745
Gaziantep (φοβερός μπακλαβάς), Nizip, Hilvan, Siverek, Diyarbakir (Άμιδα, η μεγαλύτερη πόλη του τουρκικού Κουρδιστάν).
Από εκεί και πέρα τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται. H διαδρομή άρχισε να προσθέτει μέτρα στο υψόμετρό της και οι εικόνες έγιναν ομορφότερες. Ειδικά από το Silvan και έπειτα ξεκίνησε η αλλαγή . Εκεί ανακάλυψα και το κρησφύγετο του BATMAN. Ποιο Gotham City και παραμύθια, ο νυχτερίδας έχει κάνει κολεγιά με τον Ερντογάν και έχει στήσει το μαγαζί του εδώ, στην Νότια Ανατολία. Ορίστε και η απόδειξη.
325746
Από το Silvan συνέχισα, Kozluk, Ziyaret, και εκεί κάπου αρχίζει ένα υπέροχο φαράγγι με τον ποταμό Bitlis να κυλάει στο βάθος του.
325747
Μια στριφογυριστή διαδρομή με ψηλά βουνά γύρω σου και ωραίες στροφές για να παίζεις λίγο, χωρίς όμως πολλές υπερβολές γιατί οι οδηγοί έχουν χαρέψει σε μεγάλο βαθμό.
Το φαράγγι τελειώνει και δίνει την θέση του σε μια περίεργη διαδρομή
325748
325749
που σε οδηγεί στην πόλη Bitlis. Η Bitlis βρίσκεται στα 1545 μέτρα υψόμετρο. Είναι μια όμορφη πόλη, 25 χλμ από την λίμνη Βαν, με κάτοικους έτοιμους για χασομέρι και φυσικά τσάι. Φυσικά τους ακολούθησα και εγώ στην παρέα τους και έφαγα καμιά ώρα μαζί τους για αυτό έφτασα στο Gevas (στην λίμνη Βαν) βράδυ και δεν βρήκα το κάμπινγκ που ήθελα, βρήκα όμως το χειρότερο ξενοδοχείο ever. Πιο άθλιο ξενοδοχείο δεν θυμάμαι να έχω δει. Είναι χειρότερο και από ένα που είχα μείνει στο Κόσσοβο που από την υγρασία νόμιζες ότι θα βγει κανα νερόφιδο κάτω από την μοκέτα. Καταρχήν είναι γεμάτο με ιστούς από αράχνες (δεν θα έχει τουλάχιστον κουνούπια σκέφτηκα), πέφτουν σοβάδες, και απ΄ έξω λόγω του μηδενικού φωτισμού μοιάζει με στοιχειωμένο.
325750
Είπα να δοκιμάσω τις αντοχές μου γιατί αν φτάσω στην Ινδία θα μείνω σε πολλές τρώγλες και μπήκα. Φυσικά ήμουν ο μοναδικός πελάτης του. Μέσα το πάτωμα δεν είχε πλακάκι, ξύλο ή μωσαϊκό είχε όμως το πλαστικό με σχέδια ξύλινου πατώματος οπότε είμαστε οκ. Είχε και κάτι λακκούβες αλλά ευτυχώς δεν έφαγα τα μούτρα μου.
Το δωμάτιο ήταν μεγάλο με τρία κρεβάτια για να χωράει εμένα και τα μυγάκια που τα είχαν κατακλύσει. Διάλεξα αυτό με τα λιγότερα και την έπεσα. Όπως ξάπλωσα κοιτώντας το ταβάνι είδα κάτι να προεξέχει. Σηκώθηκα και παρατήρησα ότι ήταν ένα καρφί
325751
Τώρα τι ή ποιον είχαν καρφώσει από πάνω και το καρφί προεξέχει από κάτω ούτε ξέρω ούτε θέλησα να μάθω. Από την στιγμή που δεν τρέχει αίμα όλα είναι καλά σκέφτηκα. Μετά θυμήθηκα ότι ήμουν ο μόνος πελάτης του ξενοδοχείου και αγριεύτηκα λίγο. Για αυτό κοιμήθηκα με το φως ανοικτό. Έπρεπε να την είχα καταλάβει ότι το ξενοδοχείο είναι φιάσκο μόνο από το όνομα. Hotel ABALI,
325752
δηλαδή πόσο πιο χάλια; Όφειλα να το είχα καταλάβει. Παρόλα αυτά βρισκόταν σε αξιοζήλευτη θέση στην λίμνη.
325753
Το πρωί στο μηχανάκι με περίμενε μια έκπληξη λίγο δυσάρεστη. Το προστατευτικό της αλυσίδας σχεδόν ακουμπούσε στο έδαφος. Είχε σπάσει από την βάση του πάνω στο ψαλίδι.
325754
Γαμώ την κηδεία μου, πώς έγινε αυτό σκέφτηκα και πόσα χλμ το είχα έτσι; Το μάζεψα, το έβαλα στην τσάντα και πήγα να δω αν έχει τίποτα να φάω για πρωινό γιατί ο αέρας της λίμνης μου είχε ανοίξει την όρεξη. Ύστερα από ένα αναπάντεχα καλό πρωινό (είχε πεντανόστιμες ντομάτες και ζυμωτό ψωμί) μάζεψα και ετοιμάστηκα να κάνω τον γύρο της λίμνης. Η λίμνη Βαν πάντα ηχούσε στα αυτιά μου σαν κάτι το «εξωτικό» οπότε την είχα βάλει στο πρόγραμμα να την γνωρίσω λίγο καλύτερα.
Έχω διασχίσει την Τουρκία ακολουθώντας τα παράλια του Εύξεινου Πόντου (από την Γεωργία) και την έχω διασχίσει κατά μήκος της (κεντρικά). Η νότια διαδρομή που έκανα τώρα μου φάνηκε η πιο φτωχή, από φυσικό κάλλος τουλάχιστον. Όλα αυτά όμως μέχρι το Silvan. Καλλιέργειες, χωράφια, ξεροτόπια ,ξεροπόταμα που και που κάποια λίμνη (συνήθως στο βάθος του οπτικού μου πεδίου) να σπάει την μονοτονία. Το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν το κίτρινο των θερισμένων και μη σπαρτών
325755
σε σημείο που ήρθε στο μυαλό μου ο πίνακας «το σταχοχώραφο με τα κοράκια» του Βαν Γκογκ. Τόσο πολύ ήταν το κίτρινο.
Από την Tatvan και μετά όμως αποζημιώθηκα. Η πόλη αυτή στην κάτω αριστερά πλευρά της λίμνης Βαν σηματοδοτεί την έναρξη ενός άλλου διαφορετικού, πανέμορφου τοπίου. Η λίμνη, με υψόμετρο 1646 περίπου μέτρα, στεφανώνεται με κορυφές βουνών που με ευκολία ξεπερνούν τα 2000 μέτρα και φτάνουν μέχρι τα 4058 στα βόρειά της (κορυφή Suphan Dagi κοντά στο Adilcevaz). Ο μεγάλος της όγκος δε, της προσδίδει μία περίεργη ηρεμία. Το χρώμα του νερού είναι μπλε σε διάφορες αποχρώσεις, και ενίοτε σε κάποια πολύ σκούρα απόχρωση.
325756
Ξεκίνησα να κάνω τον γύρο της λίμνης με φορά αντίθετα από αυτήν που ήρθα. Φυσικά το κάμπινγκ που έψαχνα να βρω ήταν 200 μέτρα από το ξενοδοχείο. Είχε όμως την πινακίδα του στην αντίθετη φορά από αυτήν που ερχόμουνα για αυτό και δεν το είδα το προηγούμενο βράδυ. Χωρίς δεύτερη σκέψη σταμάτησα, μπήκα μέσα έκλεισα για 10€ μία διανυκτέρευση και έφυγα για να κάνω τον γύρο της λίμνης. Η θερμοκρασία ήταν ανεκτή, υπήρχαν και λίγα σύννεφα που κάπου κάπου πρόσφεραν απλόχερα την σκιά τους. Η οδήγηση σε τέτοιο υψόμετρο είναι συνήθως ξεκούραστη και η σημερινή μέρα ευτυχώς δεν διέφερε σε αυτό.
Έφυγα με κατεύθυνση το Τatvan. Η διαδρομή δίπλα στην λίμνη ήταν απλά πανέμορφη. Ο γύρος της λίμνης είναι περίπου 400 χλμ. Τα 300 από αυτά είναι σχεδόν δίπλα στην λίμνη, δηλαδή έχεις άμεση οπτική επαφή με το νερό. Περίπου 20χλμ από το Gevas ο δρόμος περνάει από ένα πέρασμα στα 2.234 μέτρα ή από ένα τούνελ για όποιον θέλει διαφορετικά. Το τούνελ το είχα περάσει χθες οπότε επέλεξα το πέρασμα. Μια ομολογουμένως σωστή απόφαση.
Η διαδρομή στο σύνολό της μέχρι το Resadiye που ξαναβγαίνεις στην λίμνη δεν είναι μεγάλη, περίπου 8 χλμ, είναι όμως μια πανέμορφη πορεία ανάμεσα σε κιτρινισμένα βουνά
325757
με πλινθόκτιστα σπιτάκια και κοπάδια με ζώα που βόσκουν αμέριμνα στις μικρές κοιλάδες που σχηματίζονται. Πράσινες τούφες από συστάδες δέντρων σπάνε το καφεκίτρινο χρώμα,
325758
ο ουρανός πεντακάθαρος, ο αέρας δροσερός και στο βάθος μιας κοιλάδας χωρικοί ασχολούνταν με ένα μεγάλο κοπάδι ζώων.
325759
Το τοπίο είναι άγριο και τραχύ και ευχάριστο στην οδήγηση. Ένα μικρό και άκρως απολαυστικό σύνολο εικόνων.
Μετά το Resadiye ουσιαστικά ξεκινάει η δόμηση, στην αρχή αραιή και μετά πιο έντονη όσο πλησιάζεις στο Tatvan. Το Tatvan είναι μια κλασσική πολύβουη πόλη (όχι σχετικά μεγάλη) με τον κόσμο να έχει γεμίσει τον κεντρικό της δρόμο (που βρίσκεται η αγορά). Την προσπέρασα γρήγορα και συνέχισα για Ahlat. Εδώ ο δρόμος είναι πολύ κοντά στην λίμνη και με μικρή υψομετρική διαφορά. Η μορφολογία του εδάφους που δημιουργεί κολπίσκους, το χρώμα και η κίνηση του νερού, οι ακτές, συνδυάζονται και ξεγελάνε το μάτι οπότε νομίζεις ότι βρίσκεσαι δίπλα σε κάποια θάλασσα.
325760
325761
325762
Το άσπρο και γκρι χρώμα συμπληρώνει την οφθαλμαπάτη της ακτής,
325763
ενώ σε πολλά σημεία της λίμνης κόσμος απολάμβανε το μπάνιο του. Εντωμεταξύ στα δεξιά σου έχεις το νερό και στα αριστερά σου τα βουνά, ένας σπάνιος συνδυασμός, τουλάχιστον όσον αφορά την διάρκειά του.
Ακολούθησε Adilcevaz, Ecris και μετά δεξιά στον 975 για Βαν. Εδώ τα βουνά έχουν απομακρυνθεί από την ακτή και έχουν παραχωρήσει τον χώρο τους σε πεδινές εκτάσεις οι οποίες καλλιεργούνται ανηλεώς θα έλεγα. Διέκρινα ντομάτες, έφαγα κιόλας - πεντανόστιμες, πεπόνια και νομίζω ολόκληρα στρέμματα σπαρμένα με λεβάντα αν και δεν είμαι 100% για αυτό. Η μυρωδιά τους όμως προς τα εκεί πήγαινε την σκέψη μου. Οι αγρότες πουλάνε την πραμάτεια τους κατά μήκος της λίμνης, όπως γίνεται γενικότερα κατά μήκος των δρόμων σε όλη την Τουρκία.
Η πόλη Βαν στα 1717 μέτρα είναι η μεγαλύτερη πόλη από αυτές που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή. Είναι αμιγώς Κουρδική όπως και η πλειοψηφία των πόλεων μετά το Diyarbakir (Άμιδα). Οι άνθρωποι του τουρκικού Κουρδιστάν μορφολογικά είναι διαφορετικοί από τους τούρκους παρόλο που κατοικούν στην ίδια χώρα (πιο σωστά οι τούρκοι έχουν καβατζώσει τα εδάφη τους).
Αρχικά δεν φαίνεται η διαφορά, όταν όμως τους παρατηρήσεις προσεκτικά θα βρεις χαρακτηριστικά που διαφέρουν. Το Βαν έχει τα καινούργια του κτίρια,
325764
325765
την καθαριότητα στους κεντρικούς δρόμους, αλλά παραμέσα οι εικόνες δεν είναι τόσο όμορφες. Χαρακτηριστικό είναι ότι εδώ δεν υπάρχει περιφερειακός δρόμος να παρακάμπτει την πόλη. Υπάρχει όμως ένας συνδυασμός υπόγειων και υπέργειων γεφυρών που σου επιτρέπει να διασχίσεις σχεδόν ολόκληρη την πόλη χωρίς να χρειάζεται να σταματήσεις πουθενά ούτε να στρίψεις. Στις άκρες της πόλης υπάρχουν μαγαζάκια δίπλα στην λίμνη με φαγητό, ενώ δεν λείπουν και οι εγκαταστάσεις αναψυχής.
325766
Οι κάτοικοι περνάνε χαλαρά τον χρόνο τους κάνοντας βόλτες στην παραλία ή μπάνιο. Από το Βαν το Gevas απέχει περίπου 40χλμ. Συνέχισα την διαδρομή και έκλεισα τον κύκλο της λίμνης. Τα βουνά που περικλείουν την λίμνη,
325767
325770
είναι μια πραγματικά απίθανη συμπλήρωση του τοπίου.
Πάντως νιώθεις ότι έχεις πάντα έναν ορεινό όγκο πίσω από την πλάτη σου να σε παρακολουθεί, κάτι σαν το όρος Σάος στην Σαμοθράκη για όσους έχουν πάει. Στο κάμπινγκ με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Δύο Γάλλοι που πήγαιναν και αυτοί Ινδία (έγραφαν στην βαλίτσα τους France to India) είχαν σταματήσει πριν από 10 λεπτά εκεί και σκόπευαν να διανυκτερεύσουν και αυτοί στο κάμπινγκ. Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις στήσαμε τις σκηνές και πιάσαμε κουβέντα.
325769
Τους ρώτησαν αν είχαν βίζα για το Πακιστάν και μου απάντησαν ότι η πρεσβεία του Πακιστάν στο Παρίσι αρνήθηκε να τους χορηγήσει βίζα για την χώρα επικαλούμενη τα προβλήματα στην περιοχή του Βαλουχιστάν. Άρα μου έλεγαν την αλήθεια στην πρεσβεία στην Ελλάδα. Εγώ τους είπα ότι μου έδωσαν βίζα που γράφει «είσοδος μόνο από το λιμάνι στο Καράτσι » και τους έδωσα το διαβατήριο να την δούνε. Ο ένας με κοίταξε με περιέργεια και με ρώτησε αν πραγματικά υπάρχει πλοίο. Του είπα πως θεωρητικά υπάρχει αλλά όταν θα φτάσω στο Μπαντάρ Αμπάς θα ξέρω με σιγουριά.
Το δρομολόγιο που θα ακολουθούσαν αυτοί ήταν Ιράν -Τουρκμενιστάν – Ουζμπεκιστάν – Κιργιστάν – Θιβέτ και από εκεί Ινδία. Αυτό μάλιστα, αυτό είναι δρομολόγιο σκέφτηκα. Στο Θιβέτ μόνο θα έμεναν 17 μέρες. Ο δε νέζος οδηγός που θα τους συνόδευε ήθελε 2000€ το κεφάλι (θα έβρισκαν έναν τρίτο αναβάτη στα σύνορα) και θα έμπαιναν όλοι μαζί στην χώρα. Για όσους δεν ξέρουν, η είσοδος στην Κίνα με δικό σου μεταφορικό μέσο κοστίζει 3.200€ το κεφάλι. Ουσιαστικά πληρώνεις τον συνοδό σου (νέζος κυβερνητικός) που σου λέει που μπορείς να πας και που όχι. Εγώ όταν πάντως πριν από μερικά χρόνια είχα πάει στην πρεσβεία της Κίνας μου είχαν αρνηθεί βίζα για είσοδο στο Θιβέτ. Το όλο εγχείρημα θα κρατούσε τρεις μήνες. Τους ρώτησα τι δουλειά κάνουν και μου είπαν ότι ο ένας είναι computer scientist και ο άλλος οδηγός φορτηγού. Κάνουν ταξίδια και αναλαμβάνουν να οδηγήσουν άλλους μοτοσικλετιστές σε διαδρομές που έχουν κάνει έναντι διόλου ευκαταφρόνητου τιμήματος.
Συνεχίσαμε για λίγη ώρα ακόμα την κουβέντα και μετά πήγα να κάνω μια βουτιά στην λίμνη.
325772
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας είναι ότι το μέγιστο βάθος της λίμνης είναι 451 μέτρα. Είχα διαβάσει ότι το νερό της έχει πολύ αλάτι. Όταν κολύμπησα δεν ένιωσα κάποια διαφορά στην άνωση. Ο βυθός ήταν αφύσικα καθαρός χωρίς φύκια ή άλλη χλωρίδα που να φαίνεται με γυμνό μάτι. Το νερό στην γεύση του μου έκανε κάτι από ιαματικά λουτρά ενώ υπήρχε και μια ελαφριά μυρωδιά όπως κολυμπούσες. Ελαφριά όμως, σχεδόν ανεπαίσθητη. Έψαξα στο ίντερνετ και είδα ότι το νερό έχει ph 9,7 με 9,8 αλκαλικό (άραγε θα φορτίζει μπαταρίες;)) Σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον το μόνο ψάρι που μπορεί να ζήσει είναι το Chalcalburnus Τarichi, ή μαργαριτάρι ή κέφαλος. Συμπεριφέρεται όπως ο σολομός, δηλαδή τον Μάιο και τον Ιούνιο που είναι να γεννήσει ανεβαίνει τα ποτάμια- ρυάκια που τροφοδοτούν την λίμνη με νερό για να εναποθέσει τα αυγά του σε βιώσιμο περιβάλλον. Όταν αυτά γίνουν ψαράκια ξαναγυρνούν στην λίμνη. Το πρόβλημα είναι ότι οι ψαράδες την στήνουν στα ρυάκια και κάνουν παιδομάζωμα στα ψάρια που εξαντλημένα ανεβαίνουν προς τα πάνω. Μάλιστα τα θέλουν και αυγωμένα γιατί τα αυγά τους γίνονται εκλεκτό χαβιάρι. Οπότε δεν το πολυβλέπω καλά το φουκαριάρικο το Τarichi από άποψη μελλοντικής επιβίωσης.
Το βράδυ στην σκηνή δρόσισε πολύ έως υπερβολικά αλλά ο ύπνος ήταν απλά τέλειος. Το πρωί ξεκίνησα για το Ιράν. Είχα αποφασίσει να μπω από τα σύνορα του Razi. Πήγα πάλι πίσω στο Βαν και από εκεί ακολούθησα τις πινακίδες για Ozlap και τον δρόμο D300. Από το Βαν τα σύνορα απέχουν περίπου 100χλμ. Λίγο έξω από την πόλη στα αριστερά υπάρχει η λίμνη Ercek στα 1890 μέτρα.
325773
Η διαδρομή μέχρι την Ozlap ήταν πανέμορφη. Πολύχρωμα, «ήρεμα» βουνά γύρω από τον δρόμο με καταπράσινες κοιλάδες να ξεφυτρώνουν στις στροφές.
325774
325775
Στην Ozlap ο δρόμος είναι άσφαλτος με κολλημένο χαλίκι επάνω. Υποθέτω ότι είναι η λύση τους για το χιόνι γιατί σε τέτοια υψόμετρα θα πρέπει να το στρώνει για πλάκα και να το κρατάει αρκετό καιρό. Η οδήγηση σε τέτοιο δρόμο είναι ύπουλη και θέλει μεγάλη προσοχή. Κάτι αντίστοιχο είχα κάνει και σε κάτι ανηφόρες στην λίμνη Βαν κοντά στο Gevas οπότε είχα πάρει το κολάι.
Μπήκα λοιπόν χαλαρά με 100 χλμ στο χαλίκι και εκεί που απολάμβανα το τοπίο, ξαφνικά αρχίζω να χάνω το μπροστινό, κάνει να διπλώσει, το πίσω λάστιχο αρχίζει τις γυροβολιές και εκεί που λέω τώρα τη γάμησα, το μηχανάκι επανέρχεται μόνο του και όλα καλά. Καπάκια κόβω στα 60χλμ και σκέφτομαι ότι ο θεός έκανε την καλή του πράξη για σήμερα και την έβγαλε την υποχρέωση. Οπότε ας μαζευτώ, γιατί για σήμερα οι χάρες τέλος. Πως είχε μαζευτεί τώρα εκεί τόσο χαλίκι και μάγκωνε το λάστιχο δεν ξέρω και ούτε γύρισα ποτέ να μάθω.
325776
Συνέχισα με 60χλμ μέχρι την Saray. Εκεί ο δρόμος λόγω έργων γίνεται χωματόδρομος μέχρι 10 χλμ από την Κapikoy που είναι και η είσοδος για το Ιράν από την πλευρά της Τουρκίας. Στην διαδρομή από το Βαν μέχρι τα σύνορα με συντρόφευε ένα μεγάλο σύννεφο που αν και έριχνε ένα τόνο μελαγχολίας στα υπέροχα τοπία γύρω μου, έριχνε παράλληλα και την θερμοκρασία σε σημείο που δεν ένιωθες την κούραση της ζέστης. Τα 100 αυτά χιλιόμετρα από το Βαν μέχρι τα σύνορα ήταν απλά μαγευτικά. Τα βουνά, οι πεδιάδες, τα χρώματα είναι όλα τοποθετημένα με ακρίβεια εκεί που πρέπει για να δώσουν την μέγιστη ομορφιά που μπορεί να βγάλει το μέρος.
325777
325778
325779
Είδα κοπάδια ζώων που τα κουμαντάριζαν βοσκοί με άλογα, γυναίκες να πλένουν τα ρούχα χτυπώντας τα με τα ξύλα, πιτσιρίκια να κυλάνε στεφάνια και να καβαλάνε ξύλα για παιχνίδι, είδα εικόνες που βλέπω πια μόνο σε ντοκιμαντέρ.
Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι μου έκανε τεράστια εντύπωση το γεγονός πως από το Diyarbakir και μετά έβλεπα πολλά παιδιά μόνα τους στον δρόμο, στην εξοχή, στα χωράφια, μέσα στις πόλεις, στα πιο πιθανά και απίθανα μέρη με ηλικίες από 4-5 μέχρι 12-13 πάντα αγόρια και χωρίς την συνοδεία κάποιου μεγάλου. Αντίθετα τα κορίτσια πάντα συνοδευόντουσαν από μια μεγαλύτερη γυναίκα και φορούσαν και μπούργκα.(κάτι που στις τουρκικές περιοχές δεν συνέβαινε σε ποσοστό 100%). Ξεφτίλα αλλά και πραγματικότητα συνάμα. Κρίμα. Το υπερατού της υπόθεσης όμως ήταν ότι δεν είδα πουθενά πλαστικά παιχνίδια τύπου Jumbo.
Σκουπίδια πλαστικά είχε παντού διάσπαρτα, αλλά πλαστικά παιχνίδια πουθενά. Στην λίμνη που έκαναν μπάνιο, στις παιδικές χαρές, στους χώρους αναψυχής, στους δρόμους που περπατούσαν, στα μαγαζιά που κάθονταν οι γονείς και τα παιδιά έπαιζαν, κανένα πλαστικό παιχνίδι πουθενά. Τα «χαμίνια»(γιατί πραγματικά έτσι έμοιαζαν) αυτοσχεδίαζαν με πέτρες, ξύλα ότι τους έδινε το μέρος και από ότι φαίνεται το διασκέδαζαν. Δεν είμαι ψυχολόγος για να εξάγω συμπεράσματα αλλά δεν μου φάνηκε να τους ενοχλεί η έλλειψη του πλαστικού παιχνιδιού όπως τα δικά μας πιτσιρίκια εδώ.
Αυτό που μου άρεσε από την φετινή μου ενασχόληση με την χώρα ήταν η λίμνη Βαν και η διαδρομή μετά το Kozluk και αυτό που με πέθανε ήταν η απίστευτη ζέστη μέχρι να φτάσω στην Bitlis. Τέτοια ζέστη δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει ξανά. Έλιωνα στο τιμόνι, έσταζε το κεφάλι μου μέσα στο κράνος και όποτε φύσαγε, φύσαγε ένας ξερός αέρας που σου στέγνωνε όλο σου το σώμα. Έπινα, χωρίς υπερβολή, 3 λίτρα νερό την ημέρα αλλά «έβγαζα» μόνο μία φορά. Το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν να μην συναντήσω τέτοιες συνθήκες και στο Ιράν.
Φτάνοντας στα σύνορα με το Ιράν, ένα μεγάλο ερωτηματικό γέμισε το κεφάλι μου. θα γίνει το πέρασμα στο Καράτσι ή θα φάω σούπα πάλι;
ΙΡΑΝ
Στο Ιράν μπήκα από το Razi στις 26/8/2014. Το Razi είναι η απόλυτη επιλογή εισόδου στο Ιράν. Μικρό, στενό, πενταβρώμικο έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να ξεμπλέξεις σε χρόνο μηδέν. Και πράγματι έτσι έγινε. Από την πλευρά της Τουρκίας ένας αστυνομικός που μίλαγε άπταιστα αγγλικά με καθάρισε με την χαρτούρα σε 10 λεπτά. Από την πλευρά του Ιράν και παρά το γεγονός ότι είχα ένα πρόβλημα με το carne de passage μέσα σε μία ώρα είχα ξεμπλέξει και είχα μπει στην χώρα.
Το πρόβλημα ήταν ότι από λάθος σφραγίδα στο τελωνείο Χίου, σφράγισαν την δεύτερη σελίδα αντί για την πρώτη, οι Ιρανοί ψάχνονταν να βρουν ποιος πήρε την πρώτη σελίδα. Την παρεξήγηση την έλυσε ένας Ιρανός καθηγητής Πανεπιστημίου που τυχαία βρέθηκε εκεί και μιλούσε και αυτός άπταιστα αγγλικά. Οι τελωνειακοί δεν μου ζήτησαν μπαξίσι, δεν έψαξαν καν τα πράγματά μου, χάλασα 100€ προς 40.000 Rial/€ ή 4.000 Τούμαν /€ έδωσα στον κολαούζο που έρχεται και σου παίρνει τα χαρτιά και σε πηγαίνει από εδώ και από κει (ύστερα από παζάρι) 100.000 Rial ή 10.000 Τούμαν ή 2,5€ ή 10λίτρα βενζίνη και μπήκα στην χώρα για δεύτερη φορά.
Προορισμός μου η Khoy (περίπου 60χλμ) που ξεκινάει ο αυτοκινητόδρομος (3+1 λωρίδες) προς Τεχεράνη και το πρώτο βενζινάδικο που θα έβρισκα. Για όσους ενδιαφέρονται να χρησιμοποιήσουν το Razi σαν είσοδο θα πρέπει να έχουν υπολογίσει να έχουν περίπου 100χλμ μέσα στο ντεπόζιτο τους γιατί μέχρι την Khoy δεν έχει βενζινάδικο. Η είσοδος ήταν εξίσου όμορφη με την έξοδο από την Τουρκία. Διέσχισα ένα φαράγγι που το συντρόφευε ένα ποτάμι στο βάθος του, με νερό όμως θολό.
325780
Σκέφτηκα ότι αν δεν κάνουν έργα κάπου κοντά τότε κάπου έχει βρέξει και το ποτάμι έχει κατεβάσει. Ευτυχώς σκέφτηκα, καλύτερα νερό παρά ζέστη. Η ποιότητα του δρόμου δεν ήταν καλή και υπήρχαν αρκετά μικρά χωμάτινα κομμάτια. Η διαδρομή όμως μέσα από το φαράγγι ήταν αρκετά όμορφη οπότε η άσφαλτος δεν με ενόχλησε καθόλου.
325781
325782
Όταν έκανα αίτηση για βίζα διάβασα ότι από τον Δεκέμβριο του 2012 πέρασαν νόμο που έλεγε πως όποιος θέλει να επισκεφτεί την χώρα με δικό του μεταφορικό μέσο και ειδικά μηχανή πάνω από 250 cc θα χρειαστεί να τον συνοδεύσει κάποιος. Πιθανόν αστυνομικό ή στρατιωτικό όχημα. Το ίδιο είχα διαβάσει και σε κάποια φόρουμ στο ίντερνετ. Ευτυχώς στην περίπτωσή μου στα σύνορα δεν μου ανέφεραν κάτι τέτοιο, εγώ έκανα τον κινέζο οπότε υποθέτω ότι θα γυρίζω μέσα στην χώρα ελεύθερος.
Η αλλαγή αυτή στον κανονισμό με είχε παραξενέψει γιατί ο Ροχανί(που διαδέχθηκε τον Αχμαντινεζάντ στην προεδρία της χώρας) χαρακτηριζόταν από τα δυτικά ΜΜΕ ως πιο μετριοπαθής. Μπορεί να σταμάτησε την ρητορική εναντίον του Ισραήλ αλλά οι κινήσεις του όπως μείωση του χρονικού πλαισίου της βίζας, ενδεχόμενη συνοδεία για όσους εισέρχονται στην χώρα με δικό τους μέσο, μου δείχνουν ότι αρχίζει να θωρακίζει την χώρα του. Αυτό το λέω γιατί περίπου 20 χλμ από τα σύνορα σε ένα στρατιωτικό φυλάκιο ,με σταμάτησε ένας βαθμοφόρος και μου ζήτησε διαβατήριο, μου ζήτησε να βγάλω κράνος και γυαλιά, να πω το όνομά μου, που θα κοιμηθώ αν είμαι εγώ αυτός στο διαβατήριο. Εκεί κρανιώθηκα και του ύψωσα τον τόνο της φωνής μου και του είπα στα αγγλικά ποιος άλλος μπορεί να είναι. Μάλλον έπιασε το κόλπο γιατί μου επέστρεψε κατευθείαν το διαβατήριο και έτσι συνέχισα. Τα σύννεφα εντωμεταξύ είχαν αρχίσει να πυκνώνουν και σαν αποτέλεσμα μετά από λίγο μια εικοσάλεπτη βροχή ξέσπασε που πιο πολύ με δρόσισε παρά με ενόχλησε. Απλά έκοψα λίγο την ταχύτητά μου γιατί η ποιότητα της ασφάλτου ήταν μέτρια.
Είχα σκοπό να κάνω διανυκτέρευση στην Zanjan οπότε αφού έφτασα στην Khoy, έβαλα βενζίνη και κινήθηκα προς τον αυτοκινητόδρομο που πάει στην Τεχεράνη.
325783
Με 4,5€ (10.000 Τούμαν ή 0,25€/λίτρο) γέμιζα το ντεπόζιτο και αισθάνθηκα πολύ μαλάκας που την πλήρωνα στην Τουρκία από 1,74€ με 1,80€/λίτρο, αλλά έτσι είναι η κατάσταση και δεν αλλάζει. Βγαίνοντας από το φαράγγι και λίγο πριν την Khoy είχα ξεχάσει τα χωράφια με τα ηλιοτρόπια στην ευρύτερη περιοχή της. Αυτή η εποχή είναι η εποχή της συγκομιδής, οπότε στις άκρες του δρόμου οι κάτοικοι άπλωναν μεγάλα πανιά και έκαναν στοίβες τα μαδημένα ηλιοτρόπια από την μία και τον καρπό τους από την άλλη.
Όπως λοιπόν είχα αφεθεί στην οδήγηση και χάζευα τα τεκταινόμενα, μου κάνουν δύο απανωτά χαριλίκια με προσπέραση στο αντίθετο ρεύμα (το δικό μου) και εγώ να βρίσκομαι τέρμα δεξιά κοντά στο χώμα και να μαζεύω το μηχανάκι μην βγει έξω οπότε συνειδητοποίησα ότι είμαι στο Ιράν και όχι στο μικρό σπίτι στο λιβάδι.
325784
325785
Αν ο προφήτης στην Τουρκία τους απαγορεύει το φλας, στο Ιράν πρέπει να τους το έχει βραχυκυκλώσει γιατί μέχρι την Zanjan δεν το είδα να ανάβει το δόλιο. Καλύτερα όμως έτσι γιατί οι μνήμες από την πρώτη φορά επανήρθαν τάχιστα και εγκλιματίστηκα κατευθείαν οπότε δεν συνάντησα άλλο πρόβλημα.
Συνέχισα προς Marand, Tabris(Ταυρίδα), Bostan Abad, και τελικά Zanjan. Η διαδρομή από την Khoy μέχρι την Zanjan την έχω ξανακάνει οπότε δεν αναφέρομαι ξανά σε αυτήν εκτός από το κομμάτι που βρίσκεται 3χλμ πριν από την Sufigan όπου αυτοί οι υπέροχοι, πανέμορφοι, χρωματιστοί βράχοι σε αναγκάζουν να σταματήσεις και να τους θαυμάζεις ξανά και ξανά. Κόκκινοι, πράσινοι, καφέ με πτυχώσεις σαν αυτές των ρούχων, δίνουν ένα «κλασσικό» στυλ στην μορφή τους που όμοιό τους δεν έχω ξανασυναντήσει πουθενά.
325786
325787
325788
Στην Ταυρίδα έχουν φτιάξει περιφερειακό δρόμο (ευτυχώς) και έτσι γλυτώνεις από τα σαμαράκια, το καυσαέριο και το μπλέξιμο της πόλης. Στην Zanjan έφτασα βράδυ (τι πρωτότυπο). Γύρισα λίγο την πόλη και βρήκα ένα ξενοδοχείο και την έπεσα. Να σημειώσω ότι το ξενοδοχείο ήθελε το χρήμα σε δολάρια. Τους πρόσφερα ευρώ αλλά επέμεναν. Όχι ευρώ, δολάρια. Κοιμήθηκα σκεπτόμενος την επόμενη μέρα.
325789
Επόμενος σταθμός μου ήταν η Mashhad. Η ιερή τους πόλη (μαζί με την Qom). Η Mashhad είναι μεγάλο μαγαζί για τους μουσουλμάνους εντός και εκτός Ιράν. Εκεί βρίσκεται το μαυσωλείο του ιμάμη Reza. Ο ιμάμης δολοφονήθηκε το 818 μ.χ από τον Al Mamun. Κανονικά έπρεπε να την είχε καταλάβει ότι ο Μαμούν είναι λάμο μόνο και μόνο από το όνομα αλλά τέλος πάντων. Ο Reza ήταν ο 8ος ιμάμης της αδελφότητας των 12 σιιτών (της μεγαλύτερης αδελφότητας σιιτών του ισλάμ). Προφανώς για πολιτικούς, συγκυριακούς ή άλλους λόγους που μου διαφεύγουν, η δολοφονία του τους έπεσε βαριά για αυτό αποφάσισαν να τον τιμήσουν, χτίζοντας (σταδιακά μέσα στα χρόνια) ένα τζαμί που κατέληξε να είναι το μεγαλύτερο από άποψη διαστάσεων και το 2ο μεγαλύτερο από άποψη χωρητικότητας πιστών. Καθόλου άσχημα για έναν παπά.
Η απόσταση από την Zanjan είναι περίπου 1300χλμ, οπότε το σχέδιο ήταν να πάω όσο πιο μακριά μπορώ και να διανυκτερεύσω όπου βρω. Σαν γνήσιος περιεργόπουλος, το επόμενο πρωί θα πήγαινα στην πόλη, στο μαυσωλείο και σε ένα πάρκο που ήθελα να δω και αν μου άρεσε θα έμενα, αλλιώς θα συνέχιζα νότια προς την έρημο και το Κερμάν. Άλλο ένα εκπληκτικό σχέδιο. Απλό και ξεκάθαρο.
Το πρωί ξεκίνησα με όρεξη. Μάλλον θα είδα κανα όνειρο ότι οδηγώ στο Νεπάλ και για αυτό ξύπνησα πολύ ευδιάθετος. Ανέβηκα νωρίς στο μηχανάκι και κατευθύνθηκα προς Alvand. Συνέχισα προς Takestan , Qazvin, Mandasht και μετά Τεχεράνη. Η διαδρομή μέσα από απέραντες, άδειες εκτάσεις με σποραδικές καλλιέργειες δεν πρόσφερε κάτι το εντυπωσιακό.
325790
Γεωγραφικά αφήνεις το βόρειο και πιο δροσερό τμήμα της χώρας και αρχίζεις να μπαίνεις στο κεντρικό και πιο ζεστό κομμάτι της. Την εικόνα της διαδρομής την γεμίζουν οι οροσειρές που είναι στο βάθος του ορίζοντα με κορυφές που για πλάκα ξεπερνούν τα 3000 μέτρα. Το Ιράν είναι μια γενικότερα άγονη, ορεινή χώρα (στο σύνολό της) με πολλά οροπέδια. Αυτό έχει σαν επίπτωση το καλοκαίρι να υπάρχει μια γενικότερη θολούρα στο βάθος του ορίζοντα και τον χειμώνα οι κορυφές των βουνών να καλύπτονται από χιόνι. Τουλάχιστον έτσι τις παρουσιάζουν όλα τα κάδρα που είναι αναρτημένα στα ξενοδοχεία του Ιράν. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ δεν έχει την ζέστη της Τουρκίας ο ήλιος καίει πάρα πολύ από τις 12:00 με 16:00 (δικιά μας ώρα). Η τοπική είναι 1,30 ώρες μπροστά. Δηλαδή το 12:00 δικιά μας είναι 13:30 δικιά τους. Καίει υπερβολικά και ανάμεσα σε αυτό το τετράωρο τα χλμ δεν βγαίνουν, απλά δεν βγαίνουν. Η ζέστη; Η ατμόσφαιρα; Τα καυσαέρια; Ο αέρας; Δεν ξέρω . Ξέρω όμως ότι η οδήγηση αυτό το τετράωρο είναι εξαιρετικά δύσκολη και χρειάζεσαι συνέχεια στάσεις.
Στην Τεχεράνη, αυτή την τεράστια, φουλ στην κίνηση πόλη κλασσικά έφαγα τσάμπα 30 χλμ προσπαθώντας να βρω την έξοδο για Gamsar και Mashhad. Όλοι οι δρόμοι του Ιράν καταλήγουν σε αυτό το ρημάδι που είναι η πρωτεύουσα. Υπάρχουν 4 κεντρικές οδικές αρτηρίες που διασχίζουν όλη την χώρα και οδηγούν εκεί. Εννοείται ότι δεν υπάρχει περιφερειακός δρόμος που να την παρακάμπτει. Όποιος θέλει να διασχίσει το Ιράν πρέπει υποχρεωτικά να περάσει μέσα από την πόλη. Υποχρεωτικά όμως. Για κάποιον σαν εμένα που ταξιδεύει χωρίς GPS αυτό είναι τεράστια ταλαιπωρία.
Η λογική των δρόμων είναι ακολουθείς τις εξόδους οι οποίες σε οδηγούν σε τεράστια δαχτυλίδια
325791
(τύπου Κηφισίας – ΟΤΕ στην Αθήνα), τα οποία σε ρίχνουν σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας μέσα στην πόλη, οι οποίοι σε ρίχνουν σε άλλα δαχτυλίδια τα οποία σε ρίχνουν σε άλλους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας κ.λπ μέχρι που κάποια στιγμή, και αν έχεις ακολουθήσει σωστά όλες τις εξόδους, έχεις βγει από την πόλη και κατευθύνεσαι στον προορισμό σου.
Τα προβλήματα εδώ είναι δύο. Πρώτον η τεράστια επικινδυνότητα αυτών που βγαίνουν από τα δαχτυλίδια και μπαίνουν στους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας γιατί μπαίνουν με χίλια και πάνε σε όποιο ρεύμα τους εξυπηρετεί. Δεύτερον γιατί αλλάζεις τόσο συχνά κατεύθυνση που σε χρόνο μηδέν έχεις χάσει τον προσανατολισμό σου και δεν ξέρεις αν κατευθύνεσαι βόρεια, ανατολικά, αν μπαίνεις, ή αν βγαίνεις στην πόλη. Από την τελευταία φορά που είχα έρθει η κίνηση έχει αυξηθεί κι άλλο (πόσο πια; ) επίσης και τα χαριλίκια των οδηγών , σε εκνευριστικό σημείο όμως. Έχουν εμφανιστεί και κάτι μηχανάκι που στο σουλούπι μοιάζουν με το fazer αλλά έχουν κάτι αυτοκόλλητα πάνω που γράφουνε «APACHEE» και πολύ σωστά το κάνουν γιατί οι οδηγοί τους σίγουρα είναι απόγονοί τους και συμπεριφέρονται στον δρόμο έτσι. Που είσαι ρε Τζων Γουέιν να επιβάλεις την τάξη;
Αφού βαρέθηκα να κάνω κύκλους και να κάνω Χριστιανούς τους Ιρανούς που φιλότιμα προσπαθούσαν να με πατήσουν, άραξα κάπου για ένα τσιγάρο. Ήταν μεσημέρι και μέσα στην στολή έβραζα από τον ιδρώτα. Βρήκα λοιπόν μια σκιά και την άραξα από κάτω. Δίπλα είχε μία τράπεζα. Ρώτησα κανα δύο (στην νοηματική πάντα) πως βγαίνουν από την πόλη και ένας από αυτούς μου έφερε έναν φύλακα μιας χρηματαποστολής για να μου δώσει οδηγίες. Αυτός είχε έρθει στην Ελλάδα και ήξερε την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Βέροια(και την Βέροια;). Φουκαρά σκέφτηκα τι θα έχεις περάσει στην ζωή σου. Με σκόρπιες Ελληνικές και αγγλικές λέξεις μου σημείωσε τις εξόδους που έπρεπε να ακολουθήσω για να βγω από την πόλη.
Όσο το έκανε αυτό είχε ένα ημιαυτόματο (κινέζικης κατασκευής) που το έστρεφε συνέχεια πάνω μου και εγώ του έσπρωχνα την κάνη προς τα κάτω. Με το που την άφηνα, αυτός την ξαναέστρεφε πάνω μου. Αφού έγινε αυτό δύο τρεις φορές του λέω «πάρτο από ρε μαλάκα με αγριεύεις». Αυτός γέλασε και μου είπε «Γιουνάν, μαλάκα, μαλάκα». Τον κοιτάω και του λέω πρόλαβες και τα έμαθες τα γαλλικά έτσι; Τι να πω, εξάγουμε πολιτισμό με αυτή την λέξη. Χαιρετηθήκαμε και συνέχισα τον δρόμο μου.
Μέχρι να φτάσω στην Gamsar ταλαιπωρήθηκα αρκετά κυρίως επειδή η κίνηση έπνιγε τους δρόμους. Και αυτό το ρημάδι το καυσαέριο. Τα φορτηγά κυρίως, αλλά και τα αυτοκίνητα δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βγάζουν. Κάργα μαυρίλα από τις εξατμίσεις τους σε σημείο που νομίζεις ότι καίνε λάστιχα αντί για βενζίνη και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός. Καυσαέριο όσο δεν πάει και δεν μπορείς να το γλυτώσεις με τίποτα. Για αυτό έβαλα ένα μαντήλι μέσα από το κράνος να μου καλύπτει όλο το μουτσούνι εκτός από τα γυαλιά μπας και κόψω τίποτα. Άσε που είναι και προστασία από τον ήλιο γιατί μια μέρα δεν έβαλα αντηλιακό στο πρόσωπο και η μύτη μου έγινε σαν αστακός.
Η διαδρομή όμως από την Gamsar μέχρι την Semnan ήταν απολαυστική. Στα αριστερά μου είχα άλλη μια δόση (μικρότερη βέβαια) με αυτά τα πανέμορφα χρωματιστά βουνά με τις πτυχώσεις που σχηματίζονται στις πλαγιές τους, ενώ στα δεξιά μου είχα μια απέραντη πετρώδη έρημο.
325792
325793
Η θερμοκρασία ευτυχώς είχε πέσει γιατί πλησίαζε απόγευμα και αυτό βοηθούσε στο να απολαύσεις την οδήγηση. Λίγο μετά το Semnan o δρόμος ανηφορίζει και περνάει ανάμεσα από μία συστάδα βουνών. Ευχάριστες στροφές, χρώματα, ορεινό τοπίο για τα επόμενα 20χλμ. Μετά ο δρόμος κατηφορίζει και ξαναβρίσκει το αρχικό του επίπεδο, ενώ τα βουνά που διέσχιζε αρχίζουν να ξεμακραίνουν από αυτόν.
325794
Περίπου 40 χλμ πιο μετά έχουν σχεδόν χαθεί στα δεξιά και αριστερά του δρόμου. Στην δεξιά πλευρά η πετρώδης έρημος έχει αντικατασταθεί από αραιές συστάδες πράσινου μαζί με ορισμένες ομάδες καλλιεργήσιμων δέντρων. Υπάρχουν προσπάθειες αναδάσωσης σε όλο το Ιράν αλλά η κλίμακα που εφαρμόζονται είναι σχετικά μικρή και τα αποτελέσματα πενιχρά. Μετά νύχτωσε και δεν έβλεπα τίποτα. Συνέχισα όμως αποφασισμένος να κάνω όσο περισσότερα χιλιόμετρα μπορούσα. Το αρχικό σχέδιο (από την Ελλάδα) ήταν να περάσω Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν το συντομότερο δυνατόν και τις εναπομείναντες μέρες να τις αξιοποιήσω στο Κασμίρ και στο Νεπάλ.
Συνέχισα λοιπόν προς Damghan. Εκεί έχοντας σχεδόν μείνει από βενζίνη βγήκα από τον αυτοκινητόδρομο και κατευθύνθηκα προς την πόλη για να βρω βενζινάδικο. Βενζινάδικο βρήκα αλλά μετά έχασα τον τρόπο για να ξαναβγώ στον αυτοκινητόδρομο. Έψαξα λοιπόν να βρω που έχει πλατεία(μαζεύεται κόσμος συνήθως τα βράδυα εκεί) και να πάρω οδηγίες για την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσω. Σχεδόν αμέσως βρήκα μία και σταμάτησα εκεί που ήταν μαζεμένος ο κόσμος. Με νοήματα αλλά και με το όνομα του ιμάμη Reza ένας από αυτούς με χαρά μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω.
Μπήκε στο φορτηγάκι του και ξεκίνησε να με βγάλει στον αυτοκινητόδρομο. Η διαδρομή που ακολούθησε δεν ήταν πάνω από 4χλμ. Με πέρασε όμως μέσα από κάτι ερημιές, μπροστά από ένα εργοστάσιο (πιθανόν ηλεκτρισμού), από δρόμους που κανένας φως δεν υπήρχε για να με βγάλει ξαφνικά, και αφού περάσαμε κάτω από μια γέφυρα, στα απόλυτα σκοτάδια έξω από την πόλη πάνω σε έναν δρόμο χωρίς φως, από τον οποίο όμως φαινόταν ο αυτοκινητόδρομος. Εξυπακούεται ότι κατά την διάρκεια της διαδρομής δεν υπήρχε ούτε μία πινακίδα. Όχι που να δείχνει κατεύθυνση, δεν υπήρχε ούτε μία πινακίδα γενικά.
Αν ήμουν στην Ισπανία κατά την διάρκεια της διαδρομής θα έλεγα ότι ο τύπος με πάει καρφωτό για ληστεία, κλοπή στην καλύτερη, ειδικά αν τον έβλεπα να μιλάει στο κινητό του όπως έκανε αυτός εδώ. Ήμουν όμως στο Ιράν και δεν ανησυχούσα. Οξύμωρο αλλά πραγματικό. Αφού σταματήσαμε κατέβηκα από το μηχανάκι και του λέω ξέρω τώρα «μουστεργίμ» (ευθεία) κάνοντας και την αντίστοιχη κίνηση με το χέρι μου. Βάλε, βάλε (ναι, ναι) μου απαντάει και μου κάνει νόημα να περιμένω λίγο. Σκύβει μέσα στο φορτηγάκι και αρχίζει να ψάχνει, να ψάχνει, να ψάχνει για να βγει περίπου μισό λεπτό αργότερα περιχαρής με ένα χαρτονόμισμα 5000 Rial (περίπου 0,12€)
325795
στο χέρι του και μου κάνει κίνηση να τα ρίξω λέγοντάς μου ιμάμ Reza, ιμάμ Reza. Σκέφτηκα να του πω ξοδεύτηκες αλλά του λέω άστο πάνω μου. Χαιρετηθήκαμε, βγήκα στον αυτοκινητόδρομο και συνέχισα προς Shahrud.
Ακολούθησε Mayamey, Abbas Abad, Mehr. Στον δρόμο όπου μπορούσα έσβηνα τα φώτα (έχω βάλει διακόπτη και τα έχω απομονώσει) και απολάμβανα έναν πραγματικά απίστευτο γεμάτο άστρα ουρανό. Καθώς περνούσαν τα χιλιόμετρα, χαλαρά πλησίαζα στον προορισμό μου και λίγο η δροσιά της νύχτας, λίγο τα άστρα, λίγο ο δρόμος έδιωχναν την κούραση των χιλιομέτρων από πάνω μου. Μπήκα στον πειρασμό να κρατήσω τα 5000 Rial για να τα ρίξω στην Μητρόπολη στην Αθήνα μόνο και μόνο για να δω την πρεμούρα στα μούτρα των παπάδων όταν θα έβλεπαν τυπωμένο πάνω στο χαρτονόμισμα το 5000, αλλά κυρίως για να δω την ξενέρα στα μουτσούνια τους όταν θα ανακάλυπταν ότι ο «χρυσός τους» αξίζει μόλις 12 σεντς του ευρώ. Όσο για την υπόσχεση που είχα δώσει στον τύπο που μου έδωσε τα λεφτά έκρινα ότι όλοι οι παπάδες του κόσμου είναι ίδιοι. Ειδικά ισλάμ και χριστιανισμός που έχουν και τον ίδιο θεό.
Στις 00:00 περίπου έφτασα στην Sabzevar. Η Mashhad απείχε περίπου 230 χλ από εκεί. Το βγάλαμε και σήμερα το μεροκάματο σκέφτηκα και έψαξα να βρω κάποιο χώρο πρασίνου να στήσω την σκηνή μου και να την πέσω. Ακριβώς στην είσοδο της πόλης είχε ένα. (άμα σε θέλει), Κοιτάω ήταν πίτα στις σκηνές.
325796
Εδώ είμαστε λέω, παρκάρω , στήνω και την δικιά μου δίπλα στις άλλες και ξαπλώνω. Πριν κοιμηθώ άκουγα και άλλους που ερχόντουσαν και στήνανε.
Το πρωί που ξύπνησα είχε καμιά δεκαριά σκηνές πιο πέρα από εκεί που είχα στήσει εγώ σαν τελευταίος. Υπάρχει ρυμοτόμηση τουλάχιστον σκέφτηκα… Ο Reza είναι τεράστια μούρη για τον μουσουλμανικό κόσμο. Συρρέουν από πολλές χώρες για να δουν το μαυσωλείο-τζαμί του. Το προηγούμενο βράδυ σε ένα πάρκινγκ – βενζινάδικο κοντά στην Mehr εκεί που είχα αράξει για τσιγάρο με πλησίασαν δύο 25χρονοι; δύσκολο να πω. Πάντως ήταν ανάμεσα 20 με 30. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και βλέποντας τον χάρτη του Ιράν στην ζελατίνα του τανγκμπαγκ άρχισαν να μου λένε Καρμπάλα , Ιράκ και να μου δείχνουν ένα λεωφορείο. Καρμπάλα είπα, κάπου το έχω ξανακούσει αυτό το όνομα. Βγάζω τον χάρτη τον ανοίγω και μου δείχνουν την Καρμπάλα. Είναι μια μεγάλη πόλη στο Ιράκ δίπλα στην Βαγδάτη.
Με νοήματα και τον χάρτη που «περιέγραψαν» ένα δρομολόγιο και το στόρυ τους έχει ως εξής. Πενήντα νοματαίοι από το Ιράκ ξεκίνησαν με το λεωφορείο να πάνε στην Qom και στην Mashhad για να δούνε τα τζαμιά του Reza και της αδελφής του [αν δεν κάνω λάθος αυτή(η Φατιμά) έχει αφιερωμένο ναό στην Qom]. Καλά ρε μαλάκες σκέφτηκα, εδώ στην χώρα σας από τότε που οι γιάνκιδες έριξαν τον Σαντάμ έχετε ισοπεδωθεί από τις βομβιστικές επιθέσεις και τώρα που μιλάμε το χαλιφάτο (ICIL) έχει καταλάβει το βόρειο τμήμα της χώρας σας σκοτώνει Κούρδους, χριστιανούς, μουσουλμάνους και όποιον βρει μπροστά του, βιάζει, εκπορνεύει, βασανίζει, κόβει κεφάλια, κάνει δυτικού τύπου μπίζνες με το πετρέλαιό σας και εσείς τρέχετε να δείτε τους παπάδες σαν να μην τρέχει τίποτα; Εκεί συνειδητοποίησα από πού αντλεί την δύναμή του το ισλάμ.
Είχα ξυπνήσει στις 05:00 δική μας ώρα (τοπική 06:30).
325797
Ήθελα να προλάβω την ζέστη και να δω την Mashhad με την ησυχία μου. Ο ήλιος είχε ήδη σηκωθεί αρκετά ψηλά στον ουρανό. Όταν ταξιδεύεις ανατολικά το ξημέρωμα έρχεται πιο γρήγορα. Το ίδιο όμως και η νύχτα. Ειδικά τώρα που πλησίαζα τον 59ο μεσημβρινό(η Ελλάδα τελειώνει στον 29ο με το Καστελόριζο) και τα ανατολικά σύνορα του Ιράν το ξημέρωμα ερχόταν στις 04:30 περίπου (τοπική ώρα) δηλαδή στις 06:00 δική μας και η νύχτα περίπου στις 18:00 (τοπική ώρα). Αυτό σημαίνει ότι στις 11:00 (δική μας) είναι ήδη 12:30 (τοπική ώρα) και ο ήλιος κάνει πάρτυ. Είχα αρχίσει ευτυχώς να εγκλιματίζομαι με το ξύπνα – κοιμήσου, οπότε τα χλμ από δω και πέρα θα έβγαιναν πιο εύκολα.
Σε όλο το Ιράν έβλεπα μικρούς οικισμούς φτιαγμένους από πηλόχωμα. Στην πλειονότητά τους όμως ήταν γκρεμισμένοι και εγκαταλελειμμένοι.
325798
325799
Παρόλα αυτά κάποιοι έμοιαζαν να κατοικούνται ακόμα, αν και σαν γενική εικόνα καταλάβαινες ότι είχαν αφεθεί στην τύχη τους. Επισκέφτηκα δύο αλλά δεν βρήκα μεγάλο νόημα γιατί είχαν αφεθεί και τα κτίρια ήταν σχεδόν χαλάσματα. Όμως λίγο έξω από την Sabzevar (περίπου 40χλμ) βρίσκεται η Zaaferanieh. Ένας δεινόσαυρος κοντά στον αυτοκινητόδρομο. Ένα χωριό βγαλμένο από άλλη εποχή σε πλήρη λειτουργία. Η διαρρύθμιση του είναι η παγκόσμια κλασσική διαρρύθμιση του χωριού. Η εκκλησία- τζαμί – ναός – ζιγκουράτ στην μέση και γύρω της αναπτυγμένος όλος ο οικισμός. Κτίσματα φτιαγμένα από μικρά κίτρινα τουβλάκια επικαλυμμένα με λάσπη και θολωτές σκεπές,
325800
κάποια με μαντρότοιχους και μεγάλες δίφυλλες πόρτες, κάποια άλλα κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, χωματόδρομοι να διασχίζουν το χωριό και στην περιφέρειά του τα χωράφια που προμήθευαν τα απαραίτητα προς το ζην. Ζώα και σκυλιά συμπλήρωναν το κάδρο της ζωής όπως αυτή ήταν 100 χρόνια πριν.
Το τζαμί περιστοιχισμένο από τούβλινο ψηλό τείχος, με τετράγωνο σχεδόν σχήμα, είχε πιο πολύ την μορφή φρουρίου αλλά οι θολωτές καμάρες στο εσωτερικό του δεν άφηναν αμφιβολία για την θρησκευτική του καταγωγή.
325801
325802
Μία τεράστια ξύλινη επιβλητική δίφυλλη πόρτα με καρφιά στην κεντρική του είσοδο μου θύμισε το δέος που έπρεπε να ένιωθαν όλοι αυτοί που εισέρχονταν στο εσωτερικό του.
325803
Την στιγμή που το επισκέφτηκα εγώ ήταν εγκαταλελειμμένο, οπότε έσπρωξα τις πόρτες και μπήκα στον εσωτερικό του χώρο χωρίς να βγάλω τις μπότες μου. Βγαίνοντας από το κτίριο απ’ έξω με περίμενε ένας παππούς με πράο και γαλήνιο πρόσωπο. Στα γαλανά του μάτια και τα ροζιασμένα του χέρια μου φάνηκε ότι είδα κάποιον που έχει ζήσει με κόπο και ιδρώτα την ζωή του και είναι ευχαριστημένος για αυτό. Προσπάθησα να του πιάσω κουβέντα αλλά δεν ήξερε ούτε μία λέξη στα αγγλικά. Με τις λίγες λέξεις στα Περσικά που ξέρω κάναμε κάτι σαν συνεννόηση αν και αυτός ο άνθρωπος μόνο και μόνο που καθόσουνα δίπλα του σε γέμιζε ηρεμία. Προσπάθησα να τον βγάλω φωτογραφία αλλά δεν ήθελε. Σε αντίθεση με τα άλλα μέρη που όταν σε πλησιάσει κάποιος μετά έρχονται όλοι σαν μιλιούνια γύρω σου εδώ αυτός ήταν δίπλα μου και κάποιοι άλλοι παρακολουθούσαν διακριτικά από μακρυά και δεν πλησίαζαν . Ίσως αυτός να ήταν ο πρεσβύτερος του χωριού και να ακολουθούσαν έναν κώδικα συμπεριφοράς που εγώ δεν καταλάβαινα. Προσφέρθηκε να κάτσω για τσάι αλλά ευγενικά αρνήθηκα .
Του έδειξα ένα κτίσμα που κατεβαίνεις κάποια σκαλιά σαν υπόγειο και με νοήματα μου έδωσε να καταλάβω ότι είναι αποθηκευτικοί χώροι που μαζεύουν νερό για να πίνεις και να πλένεσαι.
325804
Το γράφω αυτό γιατί αργότερα στην έρημο πριν το Κερμάν είδα πολλά τέτοια κτίσματα στην μέση του πουθενά. Του έδειξα και ένα ψηλό κωνικό, με «κυκλικά βαθμιδωτά πατώματα» που μίκραιναν όσο ανέβαιναν προς την κορυφή, κτίσμα στην άκρη του χωριού και μου είπε πως η ονομασία του είναι « γιακ » χωρίς όμως να μπορέσω να καταλάβω κάτι παραπάνω.
325805
Αν δεν υπήρχαν στύλοι με ηλεκτρικό ρεύμα θα ορκιζόμουνα ότι είχα ταξιδέψει πίσω στον χρόνο σε μια άλλη εποχή.
325806
Πανευτυχής για την περιπλάνησή μου τον ευχαρίστησα προσπαθώντας να σχηματίσω το πιο εγκάρδιο χαμόγελό μου, ανέβηκα στο μηχανάκι και συνέχισα προς την Neyshabur.
Σε ένα πάρκινγκ κοντά στην Neyshabur πέτυχα κάτι τούρκους φορτηγατζήδες. Είχα δει πολλά τουρκικά φορτηγά στα σύνορα και αργότερα μέσα στο Ιράν και είμαι σίγουρος ότι σπάνε το εμπάργκο. Οι συγκεκριμένοι πάντως μου είπαν ότι πήγαιναν στο Τουρκμενιστάν και μάλλον έλεγαν αλήθεια γιατί τα σύνορα ήταν κοντά στα 200χλμ από εκεί και ήμασταν σχεδόν τέρμα ανατολικά στο Ιράν. Από εκεί μέχρι την Mashhad η διαδρομή ήταν σχετικά πράσινη. Κοντά στην Neyshabur είδα στέρνες με νερό και καλλιέργειες οι οποίες βαθμιαία λιγόστευαν μέχρι που εξαφανίστηκαν τελείως λίγα χιλιόμετρα έξω από την Mashhad, που το τοπίο ήταν ξερό με λίγα βουνά να σπάνε την ερημιά.
Στην Mashhad έφτασα σχετικά πρωί. Οι πιστοί το δηλώνουν όπου και όπως μπορούν ότι είσαι στο Νο1 θρησκευτικό μαγαζί της χώρας.
325807
Δεν δυσκολεύτηκα να βρω τον δρόμο για το τζαμί – μαυσωλείο καθόλου. Το Ιράν που βάζει πινακίδες όπου και όποτε θυμάται για το συγκεκριμένο μαγαζί είχε κυριολεκτικά παντού. Και όταν λέω παντού το εννοώ. Έπρεπε να προσπαθήσεις πολύ για να χάσεις τον δρόμο. Ακόμα και εγώ που έχω έμφυτο ταλέντο στο να χάνομαι μέσα στις πόλεις τους δεν τα κατάφερα. Και να έχανα καμια στροφή επειδή κοιτούσα κάπου αλλού έπεφτα σε πινακίδα που με έστελνε καρφί στο τζαμί. Βρήκα λοιπόν το τζαμί, αλλά βρήκα και την πιο ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΙΝΗΣΗ που έχω δει ποτέ στην χώρα.
325808
Θυμάστε στις Ελληνικές χρυσές εποχές του χρηματιστήριου και της Ολυμπιάδας που κάθε οικογένεια είχε 1 αμάξι ανά μέλος και αυτά πλημμύριζαν τους δρόμους όταν είχαν απεργία τα Μ.Μ.Μ.; πολλαπλασιάστε το επί τρία και είστε μέσα. Με μηχανάκι χρειάστηκα 30 λεπτά για 2 χιλιόμετρα. Ήμουν εγκλωβισμένος, απλά δεν μπορούσα να κινηθώ. Ένιωθα σαν σαρδέλα μέσα στο κουτί. Το τι πέρασα μέχρι να φτάσω στην είσοδο της παράστασης δεν λέγετε. Αυτοκίνητα να μου ακουμπάνε τα πόδια, φορτηγάκια να με βρίσκουν στο τιμόνι, πιτσιρίκια που έρχονταν πάνω μου να με ρωτήσουν από πού είμαι. Το αποκορύφωμα ήταν όταν ξεκινώντας σε φανάρι ένα μηχανάκι τρικάβαλο πετάχτηκε από το πεζοδρόμιο και στα φρένα με βρήκε στο δεξί πόδι. Έγειρα λίγο αλλά το κράτησα το vstrομάκι. Δεν οδηγείς τριήρη μαλάκα του φώναξα. Πρέπει να μας την φυλάνε για το κάζο που έπαθαν στην Σαλαμίνα το 480π.χ, δεν εξηγείται αλλιώς…
Στην είσοδο του τζαμιού είχε αστυνομία, στρατό, ταξί, φύλακες και άλλους φύλακες. Μέτρησα 4 διαφορετικές στολές. Οι φύλακες δεν σε άφηναν να παρκάρεις ούτε για πλάκα πέριξ της εισόδου. Άσε που γινόταν ο κακός χαμός.
325809
Μικροπωλητές, ταξί, κόσμος, και φουλ στις νίντζα.
325810
Τόσους νίντζα είχα να δω από τις ταινίες καράτε που έβλεπα μικρός στο σινεμά (τα Ακατάλληλα κάτω των 13) , όσοι σχετικά παλιοί θυμάστε και τις ταινίες και τον λόγο που πηγαίναμε να τις δούμε. Πάρκαρα καμιά 200σαριά μέτρα από την είσοδο και προσπάθησα να καταλάβω τι παίζει. Αυτό το πολύβουο μελίσσι που συνέρρεε μέσα στο τζαμί δεν είχε τελειωμό.
325811
Με τα πόδια, με μηχανάκια, λεωφορεία, ταξί, αυτοκίνητα, με όποιο μέσο, για να φτάσουν στο «πρώτο όνομα». Κακία, αλλά είχε την φάση του να τους βλέπεις να σπρώχνονται και να στριμώχνονται. Το πραγματικό έργο όμως παιζότανε απ΄ έξω. Όταν κάθεσαι σε ένα μέρος και παρατηρείς, μετά από λίγη ώρα αρχίζεις να παίρνεις χαμπάρι τι ρόλο παίζει ο καθένας που κινείται στον χώρο που εσύ σκανάρεις. Είχε λοιπόν μερικούς αετομούρηδες που έκοβαν βόλτες πέρα δώθε, πέρα δώθε. Μόλις είδα έναν από αυτούς ,στην αδιάφορη, να κάνει κάτι σε μια πόρτα ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου (μάλλον δοκίμαζε αν είναι ανοιχτή) κατάλαβα ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αφήσω το μηχανάκι με τα πράγματα χύμα στη σέλα μόνο του και αποφάσισα να την κάνω. Η αλήθεια είναι ότι είχα ξενερώσει από την απίστευτη κίνηση και δεν ψηνόμουνα με την καμία να μπω και εγώ στο στριμωξίδι με τις μπότες και την στολή και τον ήλιο από πάνω μου να με βαράει. Έφτασα μέχρι εδώ και μου φτάνει σκέφτηκα. Ότι δεν είδα θα το δω στο ίντερνετ σκέφτηκα και αποφάσισα να φύγω και να πάω σε ένα πάρκο που είχα σημειώσει στον χάρτη.
Γενικά στο ιράν έχω αφήσει και θα συνεχίσω να αφήνω το μηχανάκι μόνο του με τα πράγματα (εννοείται ότι χρήματα, χαρτιά τα έχω σε τσαντάκι που το παίρνω μαζί μου) για να μπω σε ένα ξενοδοχείο, να αγοράσω κάτι ή να δω κάποιο αξιοθέατο. Επιστρέφοντας έχω δει πολλές φορές κόσμο να το κοιτάει, να πιάνει τις μανέτες, τους καθρέπτες αλλά μέχρι εκεί. Ποτέ δεν έλλειψε τίποτα από αυτά που είχα. Ούτε ο χάρτης που έχω πάντα στην ζελατίνα του τανκμπαγκ. Πότε δεν έλλειψε τίποτα. Εδώ όμως για πρώτη φορά έκρινα ότι δεν με έπαιρνε καθόλου. Και έφυγα. Αποχαιρέτησα τον ιμάμη, είπα ότι τα 5000 Rial θα τα βάλω σε κάποιο κουτί φιλανθρωπίας από αυτά που υπάρχουν κατά χιλιάδες στο Ιράν και όλα καλά. Βρήκα το πάρκο σχετικά εύκολα. Άραξα λίγο εκεί, αλλά όλη η βαβούρα της πόλης και ο απίστευτος σε αριθμό κόσμος με είχε κουράσει και δεν είχα πια την διάθεση να κάτσω να την γυρίσω για να την γνωρίσω καλύτερα όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός
Θα ακολουθούσα νότια κατεύθυνση προς το Κερμάν που ήθελα να δω το περίφημο σκεπαστό παζάρι του, το οποίο φημίζεται για τα εξαιρετικής ποιότητας χαλιά του. Βγαίνοντας από την πόλη είδα αυτό που είχα διαβάσει πριν ξεκινήσω το ταξίδι αλλά το είχα ξεχάσει τελείως μέχρι τώρα. Το μοναδικό κάμπινγκ στο Ιράν. Περιφραγμένο, τεράστιο, γεμάτο δέντρα με εγκαταστάσεις υγιεινής και σχετικά καθαρό για μουσουλμανικό. Πήγα στην πύλη έπιασα κουβέντα στην νοηματική με τους δύο φύλακες και έκανα μια βόλτα μέσα για να το δω. Δεν μετάνιωσα που δεν έμεινα εδώ γιατί ακόμα και εδώ ο κόσμος ήταν ασφυκτικός.
Συνέχισα προς Molkabad, Robat e Sang και Torbat Heydariyeh. Στην Molkabad σταμάτησα να φάω κάτι. Δεν είχα φάει κρέας όλες αυτές τις μέρες και ένιωθα ότι πλέον το ζητούσε ο οργανισμός μου. Εκεί έξω από μια σειρά μαγαζιών που πουλούσαν φαγητό διάλεξα ένα που μου φάνηκε καθαρό και έγραφε στην επιγραφή απ’ έξω “hot dog” και μπήκα. Τώρα πως γίνεται το “hot dog” να έχει μπιφτέκι μέσα αυτό το ξέρουν οι Ιρανοί και όχι εγώ. Πάντως σαν σύνολο γεύσης ήταν συμπαθέστατο.
Βγαίνοντας από το μαγαζί πέφτω πάνω σε ένα ζητιάνο ο οποίος έκοβε βόλτες έξω από τα μαγαζιά και ζητούσε χρήματα. Ξερακιανός, βρώμικος, ρακένδυτος αλλά σακακωμένος έμπαινε και έβγαινε στο οπτικό μου πεδίο συνέχεια. Πότε πρόλαβε και με προσέγγισε όταν έφτασα στο μηχανάκι και από πού ήρθε δεν το κατάλαβα. Αλάνι λέω, είσαι αετός και βγάζω και του δίνω τα 5000 Rial του τύπου και άλλα 5000 Rial δικά μου[ξοδεύτηκα και εγώ]. Έκρινα ότι αυτός ο φουκαράς τα έχει μεγαλύτερη ανάγκη από τον Reza.
Από την Mashhad μέχρι την Torbat Heydariyeh η διαδρομή ήταν αξιολογότατη!!! Διέσχισα άλλη μία δόση από «πολύχρωμα βουνά», ενώ διάφορα χωριουδάκια ξεπρόβαλλαν από το πουθενά. Κυριολεκτικά κρυμμένα χωριά σε ένα σύμπλεγμα από χρώματα και πέτρες.
325812
325813
325814
Συνέχισα νοτιότερα για Feyz Abad, Marandiz, Bajestan.
Εδώ έκανα μία παράκαμψη περίπου 70χλμ από τον κεντρικό δρόμο και ακολούθησα μια καθαρά επαρχιακή διαδρομή. Στον δρόμο ήμουν σχεδόν μόνος μου. Το τοπίο πετρώδης έρημος και βουνά.
325815
Μία απεραντοσύνη απλωνότανε γύρω μου και μια απλή ηρεμία που με γοήτευε. Παλιοί οικισμοί θύμιζαν ότι κάποτε τα μέρη αυτά είχαν ζωή, απαραίτητοι σταθμοί για την διάσχιση αυτών των άγονων περιοχών την εποχή που τα αυτοκίνητα και οι δρόμοι δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους σε αυτά τα μέρη της χώρας Δεν είδα παραπάνω από 10 τροχοφόρα σε αυτά τα 70 χλμ. Πραγματικά την ευχαριστήθηκα αυτή την μικρή μου πορεία. Το καφέ και το κίτρινο κυριαρχούσαν σαν χρώματα, ενώ είδα και αρκετές κατασκευές σαν αυτές στην Zaaferanieh. Δηλαδή βρύσες εδώ όμως πραγματικά ήταν χτισμένες στην μέση του πουθενά.
325818
325817
Κοιτώντας τον χάρτη μου είδα πως το κομμάτι αυτό της διαδρομής το έδειχνε σαν ένα μέρος του «δρόμου του μεταξιού» οπότε θεώρησα ότι τέτοιες κατασκευές ήταν επιβεβλημένες (αν ήταν όσο παλιές όσο έδειχναν). Πάντως σίγουρα κάποιος διψασμένος θα μπορούσε να βρει χρησιμότητα σε αυτές τις μικρές «οάσεις» είτε παλιά είτε τώρα. Κάπου εκεί είδα και το πρώτο λατομείο μαρμάρου σε ένα βουνό δίπλα στον δρόμο. Σε βάθος λιγότερο από ένα μέτρο από την επιφάνεια του βουνού, τεράστια κομμάτια βράχου έχουν αποκοπεί σε ορθογώνιο σχήμα, αφήνοντας ένα τεράστιο βουνό μισό, σαν μια τεράστια θήκη με πολλές εσοχές για να τοποθετείς αντικείμενα. Έτσι εξηγείται το πλήθος των φορτηγών που φορτωμένο με ογκόλιθους ασθμάινοντας διέσχιζε την χώρα προς κάθε κατεύθυνση.
Αργότερα στην ευρύτερη περιοχή είδα και άλλα λατομεία.
325819
325820
Από το Bajestan έκανα μια τρίπλα και βγήκα στην Ferdows. Ferdows στον χάρτη, Ferdos στις πινακίδες. Αυτό που παρατήρησα είναι ότι πολλές ονομασίες είναι διαφορετικές στις πινακίδες που συναντάω και διαφορετικές στο google maps και στον χάρτη μου. Αισθανόμουν πολύ ικανοποιημένος από την εξαιρετική διαδρομή που έκανα σήμερα. Στην Ferdos βρήκα ένα ξενοδοχείο με κάτι κανόνια στην είσοδο (ωραίος τρόπος να υποδέχεσαι τους πελάτες) και την άραξα.
325821
Το βράδυ έκανα μια βόλτα στην πόλη που δεν έλεγε όμως και πολλά. Αντίθετα οι κάτοικοί της ήταν όλα τα λεφτά. Μαζευόντουσαν γύρω από το μηχανάκι και έκαναν σαν μικρά παιδιά. Έκανα βόλτα και κανα δύο από αυτούς και οι υπόλοιποι με ακολουθούσαν πορεία με μηχανάκια και αυτοκίνητα. Μου έδωσαν και κάμποσα τσαμπιά με φιστίκια τα οποία αν και άψητα, ήταν εξαιρετικής μυρωδιάς και γεύσης.
Αύριο πάμε έρημο ...
325822
Το πρωί το ξενοδοχείο ζήτησε να πληρωθεί σε δολάρια. Όχι ευρώ δολάρια. Πάντα έχω δολάρια μαζί μου, αλλά γιατί τέτοια επιμονή; Λες να ξέρουν κάτι; Από την Ferdos κινήθηκα νοτιότερα προς την Robat-e Khowshab και Deyhuk. Εδώ η έρημος αρχίζει να είναι εντονότερη και το στοιχείο της άμμου αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του στην αρχή δειλά και όσο περνούσαν τα χιλιόμετρα πιο έντονα.
325865
Το τοπίο ήταν πανέμορφο.
325866
325867
Η περιοχή στην οποία εισερχόμουνα ήταν το βορειοδυτικό κομμάτι της ερήμου Bam. Δηλαδή της περιοχής της Γεδρωσίας(Αυτή του Μεγάλου Αλεξάνδρου). Η έρημος της Γεδρωσίας εκτείνεται στο μεγαλύτερο μέρος της στο σημερινό Βαλουχιστάν (ναι αυτό με τον πόλεμο) και σε ένα κομμάτι του ανατολικού Ιράν. Στην Wikipedia ως Γεδρωσία ορίζεται η περιοχή που εκτείνεται από τον Ινδό ποταμό(στο Πακιστάν), μέχρι το νοτιότερο άκρο των στενών του Ορμούζ (στο Μπαντάρ Αμπάς στο Ιράν). Οπότε τραβηγμένα, θα μπορούσα να πω ότι μέχρι το Κερμάν θα έκανα μια διαδρομή στα «προάστια της ερήμου».
Είχα ξεκινήσει νωρίς για να γλιτώσω την ζέστη η οποία όσο κατευθυνόμουν νότια προοδευτικά αυξανόταν. Κατευθυνόμουν πιο νότια προς Nayband. Είχα αρχίσει να διασχίζω το «Καταφύγιο Άγριας Ζωής Nayband». Το καταφύγιο έχει έκταση 15.000 τετρ. χλμ (η Πελοπόννησος έχει 21.439 τετρ. χλμ) και αποτελεί το κύριο μέρος διαβίωσης και αναπαραγωγής του Ασιατικού Τσιτάχ το οποίο βρίσκεται στα κόκκινα από άποψη μελλοντικής επιβίωσης.
Το τοπίο γύρω μου ήταν επίπεδο με αρκετές εναλλαγές χρωμάτων όμως. Διέφερε από οτιδήποτε άλλο είχα δει μέχρι τώρα στο Ιράν χωρίς όμως αυτό να είναι αρνητικό. Μου είναι δύσκολο να σας μεταφέρω την «διαφορά». Ήταν περίεργο αλλά πολύ όμορφο.
325868
Πριν την Nayband συνάντησα την Zenowghan. Η παλιά πόλη της Zenowghan βρίσκεται σε ελάχιστη απόσταση από την καινούργια και δεν έχει καμία σχέση μαζί της. Είναι ένα πανέμορφο απομεινάρι από μια άλλη εποχή με τα σπίτια χτισμένα «σφιχτά» μεταξύ τους κυρίως από χώμα.
325869
Συνάντησα πολλά τέτοια απομεινάρια σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής μου. Κρίμα που οι Ιρανοί δεν έχουν δώσει την δέουσα προσοχή για να αναδείξουν αυτή την όμορφη πτυχή της ιστορίας τους.(Όχι ότι εμείς είμαστε καλύτεροι).Στην συνέχεια προς Nayband κατά μήκος του δρόμου έβλεπα πινακίδες «προσοχή καμήλες».
325870
Σκεφτόμουν από μέσα μου, ναι επίσης προσοχή στους πτεροδάκτυλους και στις γοργόνες. Σαν εικόνα, προοδευτικά η διαδρομή γινόταν όλο και πιο άγονη και ξερή.
Η έρημος είχε αρχίσει πλέον να κάνει αισθητή την παρουσία της και τα πετρώδη κομμάτια της άρχισαν να «κάνουν κενά» στα οποία επικρατούσε η άμμος.
325871
Παρόλα αυτά έβλεπες διάσπαρτα σε διάφορα σημεία ελάχιστα χόρτα τα οποία σε πείσμα της ζέστης, του ήλιου, και της ερημιάς συνέχισαν να μου υπενθυμίζουν πόσο απίστευτη είναι η δύναμη της φύσης.
325872
Στο βάθος του οπτικού μου πεδίου υπήρχε μια γούβα η οποία πρέπει να γίνεται λίμνη όταν βρέχει, κάτω από τα βουνά Kuh - e - Jamal(με κορυφή στα 2.752 μέτρα). Ένα άνυδρο τοπίο, ταυτόχρονα πολύχρωμο όμως ιδανικό για οδήγηση. Και ξαφνικά στα δεξιά μου καμήλες....
325873
Περίπου 60 με 80 μέτρα από τον δρόμο, έβοσκαν ανάμεσα στις πέτρες. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν ένα κοπάδι από πέντε μεγάλες και δύο μικρές. Όλες με μονή καμπούρα. Είχα διαβάσει ότι στο Ιράν υπάρχουν πληθυσμοί ελεύθεροι αλλά ποτέ μου δεν είχα πιστέψει ότι θα είχα την τύχη να δω κάποια από κοντά.
325874
325875
Σταμάτησα κολλητά στην άκρη του δρόμου και άρχισα να τις βγάζω φωτογραφίες. Στην αρχή σταμάτησαν όλες να βόσκουν και με κοιτούσαν. Έχω ανέβει σε καμήλα στην Τυνησία και ξέρω ότι είναι γρήγορο, ψηλό και δυνατό ζώο. Επίσης το έχω δει να στραβώνει και να ρίχνει κάτω δύο Ουκρανούς τουρίστες. Όμως εδώ δεν ένιωθα ότι θα συμβεί κάτι. Αυτές μετά την αρχική έκπληξη συνέχισαν να βόσκουν αμέριμνες.
325876
Όλες εκτός από τις δύο μεγαλύτερες οι οποίες δεν σταμάτησαν να κοιτάνε προς το μέρος μου. Κάθισα περίπου 10 λεπτά ακόμα να τις χαζεύω σαν μικρό παιδί. Ευχαρίστησα την τύχη μου για το θέαμα και την εμπειρία που μου προσέφερε και συνέχισα προς Nayband.
Τα βουνά Kuh - e – Murgun (με κορυφή στα 2.845 μέτρα) και οι περίεργοι σχηματισμοί τους έδιναν έναν απόκοσμο αέρα στην έρημο. Σκέφτηκα ότι εδώ κάλλιστα θα μπορούσε να γυριστεί κάποιο επεισόδιο του Star Wars Το τοπίο είναι ιδανικό. Λίγο πριν την Nayband η κοίτη ενός ξερού ποταμιού τεράστιου σε μήκος και πλάτος σε κάνει να αναρωτιέσαι πως μπορούν να ζουν άνθρωποι και ζώα σε αυτό το περιβάλλον. Πιθανών όταν βρέχει (όποτε γίνεται αυτό) να μαζεύεται το νερό κάπου και έτσι να μπορεί να διατηρείται μια στοιχειώδη μορφή ζωής.
Εντωμεταξύ το τοπίο γίνεται όλο και πιο ξερό αλλά ταυτόχρονα πιο όμορφο. Κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, βουνά, αντικατοπτρισμοί που έμοιαζαν με νερό,
325877
κατασκευές για την συλλογή νερού, λίγα ξερόχορτα, κομμάτια που από μόνα τους είναι εκπληκτικά, πόσο μάλλον όταν δέσουν όλα μαζί σε εικόνα.
325878
325879
Κάπου εκεί είδα και πινακίδα με φωτογραφία για το Ασιατικό Τσιτάχ, (γατόπαρδος στα Ελληνικά) αλλά ήξερα ότι και ο Γκαστόνε να είσαι δεν υπάρχει περίπτωση να το δεις ζωντανά ούτε στο ένα χιλιόμετρο από σένα. Παρόλο που τα τσιτάχ, ασιατικά και μη, είναι ως επί το πλείστον πρωινοί κυνηγοί (που είναι οι θερμοκρασίες χαμηλές ακόμα και δεν υπάρχει ο ανταγωνισμός από τα μεγαλύτερα αιλουροειδή) το να δεις ένα τέτοιο ζώο στην μέση του πουθενά απλά να περιφέρεται, είναι απλά αδύνατο. Πάντως εγώ δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν τέτοια ζώα στο Ιράν...
Όταν έφτασα στην Nayband δεν πίστευα στα μάτια μου.
325880
Μία όαση στην μέση της ερήμου, όχι όμως όπως τις έχουμε μάθει από τις ταινίες. Ένα μικρό δασάκι από φοίνικες στα ριζά του βουνού και από πάνω του ένα πετρόκτιστο και πλινθόκτιστο χωριό στην απόλυτη χρωματική αρμονία με τον βράχο σε σημείο που δεν ξεχώριζες τα σπίτια από αυτόν. Τα σπίτια νόμιζες ότι είναι προέκταση του βράχου, πως σμίλεψαν την πέτρα και τα έφτιαξαν, τόσο μεγάλη ήταν η αφομοίωσή τους. Οι φοίνικες σε απόλυτη υγεία, στιβαρότητα και περιορισμό στην εξάπλωση σε έκαναν να καταλάβεις ακριβώς που βρίσκεται το νερό και το γόνιμο έδαφος στον μικρό αυτό παράδεισο. Έμεινα χαζός. Τέτοιο μέρος δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει. Ένα μικρό κομμάτι πράσινου, μια σταγόνα ζωής στον ωκεανό της ερημιάς. Πραγματικά απίστευτο. Ξεκίνησα να τραβάω φωτογραφίες από μακρυά και πλησιάζοντας σταμάτησα πάλι για να βγάλω φωτογραφίες προσπαθώντας να αποτυπώσω την ομορφιά του μέρους όσο καλύτερα μπορώ.
325881
Βάζω και μια φώτο από το ίντερνετ γιατί δεν με άφησαν να πλησιάσω κοντύτερα στην πόλη.
325882
Η ζέστη και η κούραση είχαν με έναν μαγικό τρόπο εξαφανιστεί από πάνω μου. Λίγο μετά την στροφή για την πόλη, σε ένα χώρο δίπλα στην άσφαλτο είχα ένα μπλόκο της αστυνομίας. Από εκεί ξεκινάει και ένας περιφραγμένος χώρος στον οποίο υπήρχαν δύο αστυνομικά κτίσματα. Ενώ εγώ χάζευα την Nayband και τράβαγα φωτογραφίες είδα με την άκρη του ματιού μου κάποιον να με κοιτάει. Σε μερικά λεπτά και εγώ συνέχιζα να κοιτάω αυτός είχε έρθει δίπλα μου. Μου ζήτησε χαρτιά, διαβατήριο κ.λπ. Αφού τελειώσαμε με τα διαδικαστικά του δείχνω την Nayband και τον δρόμο που οδηγεί σε αυτήν. Αυτός με νοήματα μου έδειχνε πως όχι. Έκανα πως δεν κατάλαβα και με τα πόδια κίνησα προς τον δρόμο. Αυτός μου έκλεισε τον δρόμο και μου έδειχνε τον κεντρικό δρόμο που πάει προς το Κερμάν. Δεν κατάλαβα γιατί δεν με άφησε να πάω. Μπορεί τα μούσια, μπορεί η βίζα του Πακιστάν στο διαβατήριο, δεν ξέρω. Απογοητευμένος έφυγα και συνέχισα προς το Κερμάν.
Εδώ να πω ότι ήταν η δεύτερη φορά που με σταμάταγαν σήμερα. Και τα δύο μπλόκα ήταν στην μέση του πουθενά. Το πρωί νωρίτερα με σταμάτησαν επειδή πήγαινα με 120 σε έναν δρόμο που επίσημα πας με 90. Ο τσος που μου έκανε νόημα να σταματήσω μου έκανε νόημα να μην πηγαίνω τόσο γρήγορα. Ούτε ζήτησε διαβατήριο, ούτε πρόστιμο, ούτε τίποτα. Τους φουκαράδες τους Ιρανούς αντίθετα …
Pan (dvs)
29/10/2014, 08:46
Δωσε,δωσε.....
Από την Nayband και μετά η έρημος γίνεται ακόμα πιο όμορφη, πιο αμμώδης, ενώ σε πολλά κομμάτια το κίτρινο κυριαρχεί πλέον σαν χρώμα.
325896
325897
Βουναλάκια και διάσπαρτες συνθέσεις από βράχους εμφανίζονται και εξαφανίζονται στο οπτικό μου πεδίο.
325898
Περίπου 50 χλμ από την Ravar στην ευθεία του δρόμου εμφανίζεται μία οροσειρά κάθετη σε αυτόν. Ο δρόμος, μία ατελείωτη ευθεία πήγαινε καρφί πάνω τους.
325899
Σε λίγα λεπτά άρχισε η ανηφόρα. Ο δρόμος χάθηκε μέσα στα βουνά και άφησε πίσω του την έρημο. Για τα επόμενα 30 χλμ το τοπίο είχε αλλάξει τελείως. Δεξιά και αριστερά υπήρχε ένα ξερό τοπίο με μικρότερες και μεγαλύτερες κορυφές να γεμίζουν το οπτικό σου πεδίο 360ο Η έρημος κάνει και πάλι αισθητή την παρουσία της αλλά όχι στην προηγούμενη έκτασή της. Βράχια με απίθανους χρωματικούς και μορφολογικούς συνδυασμούς, έρημος, πέτρα, βουνά όλα αναμεμειγμένα όπως μόνο η φύση ξέρει να κάνει.
325900
325901
Χωρίς να είμαι ικανός στην φωτογραφία, σας παραθέτω μερικές εικόνες που στα μάτια μου ήταν πανέμορφες γιατί πραγματικά την ευχαριστήθηκα αυτή την διαδρομή.
325902
325903
325904
Περίπου 15 χλμ από την Ravar ο δρόμος αφήνει πίσω του τα βουνά κατηφορίζει και βγαίνει σε μία πεδιάδα στην οποία η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Σχεδόν στην έξοδο του δρόμου προς την πεδιάδα ξαναβλέπω καμήλες στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Αυτή την φορά το κοπάδι ήταν μεγάλο. Σταμάτησα και μέτρησα περίπου 40 ζώα !
325911
Καλλιέργειες φιστικιών (τύπου Αιγίνης) γεμίζουν και πρασινίζουν ταυτόχρονα την κοιλάδα. Το Ιράν είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς φιστικιών παγκοσμίως και μάλιστα άριστης ποιότητας. Δοκίμασα και αυτήν την φορά και έμεινα πάλι ικανοποιημένος. Από το Ravar το Κερμάν δεν απείχε πολύ. Το σκηνικό με τις καλλιέργειες συνεχίστηκε.
325912
Η ευρύτερη περιοχή του Κερμάν και της Shiraz αποτελούν το μέρος που παράγεται ο κύριος όγκος του φιστικιού του Ιράν. Ενδιάμεσα από το Κερμάν υπήρχε το Hojedk. Κοντά στην έξοδο της πόλης μία «συστάδα» πράσινων βουνών σε κάνει να κοιτάς για άλλη μια φορά περίεργα.
325913
Η διαδρομή συνεχίζει μέσα από ένα σύμπλεγμα βουνών, έχει ανεβοκατεβάσματα και πολύ όμορφες εικόνες και ακόμα πιο όμορφους σχηματισμούς βράχων.
325914
Το αποκορύφωμα ήταν στο σημείο όπου ο δρόμος έχει βυθιστεί ανάμεσα στις πλαγιές δίνοντας σου την εντύπωση ότι οδηγείς μέσα σε ένα φαράγγι, για να ξαναβγεί λίγο αργότερα σε ένα μικρό άνοιγμα, ενώ το τοπίο γύρω σου, σου θυμίζει οροπέδιο με πολλές μικρές κορυφές στις άκρες του.
325915
Μετά από αρκετές όμορφες εικόνες και αφού πλέον ο ήλιος είχε αρχίσει να με τσουρουφλίζει έφτασα στο Κερμάν.
Το Κερμάν στα 1750 μέτρα υψόμετρο είναι η «καθαρότερη» πόλη της χώρας. Δεν μπορώ να πω ότι το είδα αυτό, αλλά πάμε παρακάτω. Αφού βρήκα κατάλυμα περίμενα να πέσει ο ήλιος, και να σκοτεινιάσει λίγο, για να ξετρυπώσω και να πάω στο «περίφημο» σκεπαστό παζάρι. Δεν ήθελα να οδηγήσω άλλο και για αυτό ζήτησα από την ρεσεψιόν να καλέσει ένα ταξί. Περίμενα να έρθει το ταξί (τα ταξί είναι πράσινα και κίτρινα) και αντί για ταξί σκάει ένα πεζό με ένα τυπάκι μέσα και που μου έλεγε παζάρι, παζάρι. Κατάλαβα, στο μεροκάματο όλοι.
Μπήκα μέσα, το κοντέρ δεν δούλευε και από τα φώτα δούλευε μόνο το ένα. Ο τυπάκος με σκόρπιες λέξεις μου λεγε, του λεγα και εγώ μου έβαλε και τα Ιρανικά ντιριντάχτα στο κασετόφωνο (Pioneer παρακαλώ) και άρχισε να με κάνει κύκλους. Το προσυμφωνημένο αντίτιμο ήταν 50.000 Rial ή 1,25€ αλλά επειδή το ποσό ήταν προφανώς τεράστιο για αυτούς με έκανε βόλτες για να αποδείξει ότι η διαδρομή αξίζει τόσο. Στον δρόμο πεταγόντουσαν αυτοκίνητα από παντού, περνούσαν κόκκινα, έκαναν ότι να ναι. Του έλεγα εεεεεεεε τι είναι αυτά θα μας μορτάρουν. Αυτός καταλάβαινε τις κινήσεις μου και έκανε με το στόμα του τσ-τσ-τσ-τσ-τσ παίρνοντας ταυτόχρονα μία έκφραση αποδοκιμασίας και μετά καπάκια πέρναγε και αυτός ένα κόκκινο. Αφού φτάσαμε στην πλατεία έξω από το παζάρι του είπα σε τρεις ώρες να έρθει να με ξαναπάρει. Δεν ξέρω, μου έκανε κέφι ο τυπάκος γιατί ήταν γειαχαρόπουλος.
Έφερα τον χώρο λίγο βόλτα μέτρησαν τουλάχιστον 3 εισόδους ξαναγύρισα στην κεντρική και μπήκα.
325916
Το σκεπαστό παζάρι του Κερμάν είναι φημισμένο για τα χαλιά του. Όχι όμως για τα χάλια του. Καταρχήν δεν είναι όλο σκεπαστό. Σαν κατασκευή αποτελείται από δύο κύριους διάδρομους που τέμνονται στο κέντρο τους και σχηματίζουν το σχήμα της πρόσθεσης (+). Κατά μήκος των δύο αυτών διαδρόμων υπάρχουν μικρότεροι διάδρομοι που μετρούν από μερικά έως το πολύ 40 μέτρα μήκος. Σε όλους τους διαδρόμους (μικρούς και μεγάλους) υπάρχουν μαγαζιά. Στα αριστερά της κεντρικής εισόδου του, και εντός του χώρου, υπάρχει ένα αίθριο με παγκάκια, λίγο γρασίδι και επιπλέον καταστήματα.
325917
Μούφα Νο1:Το παζάρι είναι σκεπαστό στις άκρες του και όχι στο σύνολό του. Στο κέντρο του είναι ανοιχτό και αντί για πάτωμα έχει χαλίκια, λακκούβες και σε μερικά σημεία λάσπες. Επιπλέον στο κέντρο του και εκεί ακριβώς που τέμνονται οι δύο κύριοι διάδρομοι υπάρχει ένας στύλος με κάμερα (βοήθειά μας). Μούφα Νο2: Χαλιά δεν είδα (όχι ότι ήθελα να πάρω) έτσι από περιέργεια. Τα μόνα που είδα ήταν χαλάκια μπάνιου και μοκέτες made in China. Είδα όμως παπούτσια και ρούχα σαν αυτά που βρίσκεις στην Αγία Βαρβάρα Αττικής. Επίσης είχε πλήθος από μπιχλιμπίδια, ηλεκτρονικά και γενικά ότι μπορεί να βρει κανείς στα παζάρια που στήνονται το καλοκαίρι έξω από τις εκκλησίες μας τις ημέρες των εορτών τους. Το τσίρκο συμπληρώνεται με καταστήματα από μπαχαρικά, φρούτα, φαγητό και πλανόδιους πωλητές στο ξεσκέπαστο μέρος του. Για τα χαλιά κρατάω μια επιφύλαξη γιατί κάποια μαγαζιά ήταν κλειστά. Χαλιά είδα έξω από το παζάρι στα καταστήματα που είναι πέριξ της πλατείας αλλά όχι κάτι το εντυπωσιακό.
Τα μόνα καταστήματα που άξιζαν ήταν κάποια που πουλούσαν τόπια από υφάσματα. Χωρίς να είμαι γνώστης από την αφή κατάλαβα ότι η ποιότητά τους ήταν καλή και η τιμή τους χαμηλή. Κάπου 50.000 Rial(1,25€) το μέτρο αν η τιμή που αναγραφόταν δίπλα στα Περσικά εννοούσε τιμή/μέτρο. Μου πέρασε από το μυαλό να πάρω κανα δύο αλλά σκέφτηκα ότι με το τόπι πάνω στην μηχανή είχα δύο επιλογές. Ή να το κρατάω σαν κοντάρι μπροστά και να μοιάζω με τον Ιβανόη, ή να το βάλω πάνω από την βαλίτσα κάθετα και το μηχανάκι να αποκτήσει σπόιλερ όπως το enterprise στο Star Treck. Οπότε όπως καταλαβαίνεται την εγκατέλειψα την ιδέα. Όχι ικανοποιημένος έφυγα και διασχίζοντας την μεγάλη πλατεία που έχει μπροστά,
325918
βρήκα ένα μαγαζάκι στα αριστερά της που πουλούσε το γιαουρτοποτό (Dough)
325919
που πολύ το κάνω κέφι οπότε πήρα τρία γιατί περίπου τόσα έπινα κάθε μέρα. Δύο πιτσιρικάδες που ήταν μέσα μου έλεγαν για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό ενώ ο καταστηματάρχης όταν με είδε να στρίβω τσιγάρο μου ζήτησε ένα. Του έστριψα αλλά δεν το κάπνισε. Δεν μου άρεσε αυτό. Και πράγματι στα καπάκια ήρθε και μύριζε τον καπνό μου και μου έλεγε μπλακ, μπλακ. Την κατάλαβα την δουλειά γιατί πολλές φορές όταν με έβλεπαν να στρίβω τσιγάρο με ρωτούσαν χασίς, χασίς. Δεν υπάρχουν στριφτά τσιγάρα στο Ιράν μόνο φίλτρου, οπότε όταν με έβλεπαν να στρίβω συνειρμικά προφανώς νόμιζαν ότι έστριβα «τσιγάρο». Διακριτικά αποχώρησα από το μαγαζί γιατί το κλίμα είχε αρχίσει να γίνεται περίεργο.
Ήθελε λιγότερο από 3 τέταρτα για να έρθει το ταξί οπότε ξαναγύρισα στην πλατεία να αράξω και να πιω κανα γιαούρτι(σαν συνταξιούχος ένιωθα) μέχρι να έρθει το ταξί. Εκεί που ήμουν αραχτός ήρθαν δύο άτομα και με ρώτησαν κάτι αλλά μόνο όταν τους απάντησα κατάλαβαν ότι δεν είμαι Πέρσης. Αυτό το πρόσεξε μια παρέα φαντάρων που καθόταν παραδίπλα και ήρθαν και μου έπιασαν κουβέντα. Για άλλη μια φορά σκόρπιες λέξεις και νοηματική και η ώρα περνούσε. Κάποια στιγμή, ένας από αυτούς μου ζήτησε αναπτήρα. Πρόσεξα ότι κρατούσε ένα κανονικό τσιγάρο στο χέρι του αλλά κρυμμένο. Περίεργο θέμα έχουν εδώ με τα τσιγάρα σκέφτηκα. Δεν πέρασε ένα λεπτό και σκάνε μύτη δύο ασφαλίτες, άλλος ένας αστυνομικός με καπέλο σοφέρ,
325920
ο φιάνος καταστηματάρχης που είχα αγοράσει τα γιαούρτια
325921
και ένας 55άρης ασπρομάλλης . Ο 55άρης ήρθε από πίσω μου ενώ η άλλη η «παρέα» από αριστερά μου. Ωραία σκέφτηκα, το κατάλαβα το σενάριο : ο λύκος, τα λυκόπουλα και ο ρουφιάνος. Οι λήτες τράβηξαν όλους τους φαντάρους αριστερά, τους μύριζαν τα χέρια, τους έψαχναν για τσιγάρα και από τις κινήσεις τους έμοιαζε σαν να θέλουν να τους «τραβήξουν». Ο ασπρομάλλης έκατσε δίπλα μου στο παγκάκι. Εγώ για να του δώσω να καταλάβει ότι δεν έχω ναρκωτικά πάνω μου έστριψα ένα τσιγάρο και του πρόσφερα και τον ρώτησα τι έγινε. Αυτός με πιο πολλές λέξεις αγγλικών (εξαιρετικά περίεργο για άτομο της ηλικίας του με αυτό το ντύσιμο και σε αυτό το μέρος) μου είπε ότι έχει έρθει η Secret police, και στην συγκεκριμένη κατηγορία φαντάρων δεν επιτρέπεται να καπνίζουν. Του λέω αυτό ισχύει και για μένα; Μου λέει ότι εσύ δεν έχεις πρόβλημα. Πουλάκι μου σκέφτηκα, αφού είναι έτσι του λέω ότι εγώ του έδωσα το τσιγάρο και πως δεν φταίει αυτός και σηκώνομαι και πάω προς το μέρος τους. Εκείνη την στιγμή είδα με την άκρη του ματιού μου τον 55άρη να τους κάνει κάποιο νόημα.
Τότε ο ιδιοκτήτης του καταστήματος άρχισε να με δείχνει και να λέει κάτι για τον καπνό μου. «Good morning» Του κάνω γιατί έτσι με είχε χαιρετίσει όταν πήγα στο κατάστημα του. Ο ένας ασφαλίτης μου ζήτησε διαβατήριο και εγώ του έβγαλα την κάρτα του ξενοδοχείου. Στο Ιράν τα διαβατήρια τα κρατάνε στα ξενοδοχεία από την στιγμή που μπαίνεις μέχρι την στιγμή που φεύγεις. Κάποια στιγμή είχα ρωτήσει και αν με σταματήσουν και μου ζητήσουν διαβατήριο τι κάνω, και μου είχαν πει να τους δείξω την κάρτα του ξενοδοχείου. Οπότε. όποτε έβγαινα από τα ξενοδοχεία φρόντιζα πάντα να έχω μία κάρτα τους μαζί μου.
Ο λήτης με το που είδε την κάρτα ίσιωσε, εγώ καπάκια άρχισα να μετράω μέχρι το δέκα στα Ιρανικά και να του λέω ότι λέξεις ήξερα και η ένταση έπεσε αμέσως. Τον φαντάρο τον αφήσανε, ο 55άρης είχε εξαφανιστεί. Ο ρουφιανομαγαζάτορας με χαιρέτησε 4 φορές με «Good morning» αλλά δεν έφευγε, εγώ βγήκα φωτογραφία με όποιο «όργανο» ένστολο και μη υπήρχε στον χώρο και αφού χαιρέτησα (με «Good morning» φυσικά ) πήγα να πάρω το ταξί γιατί η όλη η ιστορία είχε τραβήξει μία ώρα και. Ο φουκαράς ο τυπάκος (ο ταξιτζής μου) που είχε δει όλο το σκηνικό είχε κρυφτεί πίσω από μια κολώνα. Secret police του λέω no problem. Μπήκαμε σβέλτα στο ταξί και με γύρισε στο ξενοδοχείο στον μισό χρόνο, φυσικά περνώντας όλα τα φανάρια κόκκινα. Στο ξενοδοχείο η ρεσεψιονίστ με ρώτησε Secret police, problem; Νο, no είπα αλλά το κλίμα για μένα στο Κερμάν είχε βαρύνει… Ήταν μια πραγματικά γεμάτη μέρα.
amyroukai
31/10/2014, 08:47
Συνέχεια, δεν έχει; :)
Πρωί, πρωί ξεκίνησα με προορισμό πρώτα την Περσέπολη και μετά την Shiraz. Τράβηξα προς Bardsir. Θα διέσχιζα την προστατευόμενη περιοχή Bidoyeh. Η διαδρομή δεν πρόσφερε κάτι το ιδιαίτερο. Επόμενος σταθμός η Sirjan. Ο δρόμος περνούσε μέσα και πάνω από βουναλάκια. Στην πλειονότητα αυτών υπήρχαν φυτρωμένες αφάνες όπως στα κυκλαδίτικα νησιά. Μετά την Sirjan κατευθύνθηκα δυτικά προς την Neyriz. Το κομμάτι Sirjan – Neyriz ήταν πιο ενδιαφέρον. 25χλμ περίπου πριν την Neyriz στο βάθος του δρόμου φαινόντουσαν αχνά επίπεδες επιφάνειες με χρωματική διαφορά από το γύρω τοπίο. Επρόκειτο για την ξερή κοίτη της λίμνης Bakhtegan.
326025
Στην επιφάνειά της δεν υπήρχαν ούτε καλλιέργειες ούτε κάποιο κτίσμα. Οι καλλιέργειες και τα κτίσματα άρχιζαν εκεί που τέλειωνε η ξερή κοίτη της λίμνης. Αν οι κάτοικοι ήξεραν ότι δεν θα γέμιζε η λίμνη ή ότι σπάνια έχει νερό θα είχαν προχωρήσει στην εκμετάλλευσή του εδάφους κάτι το οποίο όμως δεν είχαν κάνει. Σταμάτησα και κοίταξα τον χάρτη μου. Μετά την Neyriz (η ξερή λίμνη Bakhtegan συνέχιζε) ο δρόμος περνούσε μέσα από το εθνικό πάρκο Bakhtegan και διέσχιζε μία άλλη λίμνη, πιθανότατα και αυτή ξερή, την Tashk.
Ωραία θα είναι σκέφτηκα και ξεκίνησα. Πράγματι. Αμέσως μετά την πόλη της Neyriz οι εικόνες της ξερής λίμνης ήταν υπέροχες. Η ασπριδερή, επίπεδη κοίτη της σε συνδυασμό με τις ακτίνες του ήλιου σε ξεγελούσε σε σημείο που πίστευες ότι υπάρχει νερό.
326026
Αποκορύφωμα τα βουναλάκια μέσα στην λίμνη τα οποία περικυκλωνόντουσαν από την κοίτη και έμοιαζαν σαν νησιά μέσα στην θάλασσα.
326027
326028
Μικρά χωριουδάκια που ξεφύτρωναν κατά την διάρκεια της διαδρομής, πλαισίωναν το θέαμα με τον καλύτερο τρόπο. Τα χωριουδάκια στην δεξιά πλευρά του δρόμου και η λίμνη στην αριστερή. Πραγματικά εξαιρετική διαδρομή.
Επόμενη μεγάλη πόλη η Abadeh Tashk. Έχω περάσει στην επόμενη ξερή λίμνη και υπάρχουν στις όχθες της ατελείωτες καλλιέργειες με ροδιές.
326031
Είδα και αυλάκια με νερό για να ποτίζονται τα δέντρα. Η απορία μου από πού προέρχεται όλο αυτό το νερό λύθηκε όταν είδα πλαστικούς σωλήνες άρδευσης που έπαιρναν το νερό από γεωτρήσεις το έχυναν σε μικρές στέρνες και αυτές το διοχέτευαν σε αυλάκια. Συνεπώς το έδαφος κάτω από την λίμνη κρατάει το νερό που στραγγίζει. Ή τουλάχιστον μέρος από αυτό, διαφορετικά δεν εξηγείται η ύπαρξη τόσων οικισμών και καλλιεργειών σε αυτό το μέρος. Οι πρωτόγνωρες αυτές εικόνες με συντροφεύουν για αρκετά χιλιόμετρα
326032
326033
Συνεχίζω προς Arsanjan και περίπου 20 χλμ από αυτό συναντώ καλλιέργειες καλαμποκιού, πρασινάδας, ενώ οι καλλιέργειες της ροδιάς έχουν λιγοστέψει.
Εκεί και λίγο πριν το τέλος της λίμνης είδα και ένα λατομείο.
326034
Απ ότι φαίνεται από αυτό το μέρος του Ιράν προέρχεται η πλειονότητα των μαρμάρων. Μετά το Arsanjan ο δρόμος ανηφορίζει και περνά ανάμεσα από βουνά. Μαζί του ακολουθεί και η κοιλάδα. Στην αρχή μικρή και στενή με φάρδος όχι παραπάνω από 200 μέτρα για να ξεδιπλωθεί αργότερα και ύστερα από λίγα χιλιόμετρα σε όλη της την έκταση καταλαμβάνοντας μεγάλη έκταση και μήκος αφού συνεχιζόταν μέχρι την Περσέπολη, δηλαδή κάπου 40χλμ μετά. Οι αρχαίοι πάντα ήξεραν που να χτίσουν τις πόλεις τους και αυτό αποδεικνύεται σε κάθε αρχαία πολή. Τα βουνά έχουν μεταφερθεί τώρα στις άκρες του δρόμου και είναι σαν να οδηγείς ανάμεσα σε ένα πεπλατυσμένο φαράγγι με ισιωμένη κοίτη. Η κοιλάδα ανάμεσά τους είναι γεμάτη καλλιέργειες, κτηνοτροφία, αγροικίες και κάποια σκόρπια χωριουδάκια.
326035
Η κίνηση εδώ είναι πιο ζωηρή με τους αγρότες να ασχολούνται με τα χωράφια τους και τους κτηνοτρόφους με τα κοπάδια τους. Αγροτικά φορτωμένα με κρεμμύδια, ντομάτες και σανό πηγαίνουν τον δρόμο πάνω κάτω σε ένα πολύχρωμο πανδαιμόνιο. Παίρνω κατεύθυνση προς Marvdasht και Περσέπολη. Παρόλο που είχα φτάσει σε απόσταση αναπνοής από την Περσέπολη δεν είχα δει ούτε μία πινακίδα στον δρόμο που να υποδεικνύει την ύπαρξή της.
Το ισλάμ δεν θέλει ανταγωνιστές. Είναι αυτό, είναι μόνο αυτό, πριν από αυτό δεν υπήρχε τίποτα ή αν υπήρχε ήταν υποδεέστερο. Κάτι δηλαδή σαν τα βιβλία που πουλάει ο Άδωνις. Το ισλάμ δεν αφομοιώνεται και ίσως αυτή να είναι η αδυναμία του. Περίπου 3 χλμ πριν από την Περσέπολη είδα την πρώτη πινακίδα. Τα ερείπια της αρχαίας πόλης τα είχα δει όμως από πολύ πιο μακρυά.
Φτάνοντας εκεί το εισιτήριο για τους αλλοδαπούς ήταν 150.000 Rial (3,5€) ενώ για τους Ιρανούς το 1/3. Καλά ξηγιούνται σκέφτηκα και προχώρησα στον τεράστιο διάδρομο που οδηγεί στην αρχαία πόλη. Αισθάνθηκα ένα δέος να με πλημμυρίζει. Επιτέλους πολιτισμός! Κάθισα κανα δίλεπτο χαζεύοντάς την και μετά ξεκίνησα να ανέβω τα σκαλιά που οδηγούν στους χώρους της.
326036
326037
Η Περσέπολη ξεκίνησε να χτίζεται περίπου το 500π.χ επί δυναστείας Δαρείου Α΄ στους πρόποδες του βουνού Μίθρα (Mehr) το οποίο είναι και γνωστό και ως «βουνό του ελέους». Το αρχικό της όνομα ήταν Πάρσα(το εθνικό όνομα των Περσών). Οι Έλληνες την ονόμασαν πόλη των περσών (Περσέπολη) και η ονομασία αυτή πέρασε στην ιστορία. Η έκτασή της είναι περίπου 125 στρέμματα και μέσα σε αυτήν συμπεριλαμβάνονται βασιλικά και άλλα κτίρια. Ξεκίνησε να χτίζεται επί βασιλείας Δαρείου Α΄, συνεχίστηκε να χτίζεται επί βασιλείας Ξέρξη Α΄ και η επέκτασή της κράτησε μέχρι την παρακμή της δυναστείας των Αχαιμενιδών το 330π.χ, δηλαδή όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε την πόλη, της έβαλε φωτιά και κατέλυσε την περσική αυτοκρατορία.
Το σύνολο του αρχαιολογικού χώρου είναι εκπληκτικό. Ανάγλυφα, αγάλματα, κολώνες, πέτρες με ιστορία. Δεν θέλει πολύ προσπάθεια για να μπορέσεις να αναπαραστήσεις μέσα στο μυαλό σου το μεγαλείο και την αίγλη της τις περιόδους της ακμής της. Χαρακτηριστικά στα ανάγλυφα ήταν οι πολλές αναπαραστάσεις στρατιωτών (Μήδων και Περσών) αλλά και των πασίγνωστων «αθανάτων»
326038
326039
που από ότι φαίνεται είχαν ξεχωριστό ρόλο στην περσική αυτοκρατορία. Επιπλέον εικόνες από τις στιγμές της βασιλικής ζωής είναι σκαλισμένες και κοσμούν τους τοίχους των κτιρίων. Περίπου στο κέντρο της Περσέπολης υπάρχουν μακρά ανάγλυφα που πλαισιώνουν τις σκάλες που οδηγούν στο τελευταίο και πιο ψηλό επίπεδο της πόλης. Τα θέματά τους είναι αναπαράσταση ιστορικών γεγονότων αλλά και πλήθος σκηνών από την καθημερινή ζωή του βασιλείου.
Εικόνες από αγροτικές εργασίες και θρησκευτικές πομπές δείχνουν το επίπεδο του πολιτισμού τους ενώ δεν λείπει και το λιοντάρι που δαγκώνει τον ταύρο. Ο συμβολισμός αυτού του ανάγλυφου (πολύ κοινό στην αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών) συμβολίζει τον ερχομό της άνοιξης καθώς το λιοντάρι (ήλιος) τρώει τον ταύρο (φεγγάρι) και έτσι ο ήλιος νικάει το σκοτάδι και επικρατεί στην γη φέρνοντας μαζί του και την αναζωογόνηση της φύσης. Εννοείται ό,τι δεν λείπουν οι αγαπημένες μου καμήλες μόνο που αυτές είχαν δύο καμπούρες αντί για μία. Πραγματικά αξίζει να την δει κανείς αυτήν την πόλη.
326040
326041
326042
326044
Ένα μεταγενέστερο σκάλισμα που είδα στον «τοίχο του Ξέρξη» μου κέντρισε το ενδιαφέρον και όταν το έψαξα στο ίντερνετ είδα ότι ανήκει στο αγγλικό τάγμα των 17th Light Dragoons ή αλλιώς «Death or Glory boys» και το έμβλημά τους είναι η νεκροκεφαλή με τα χιαστεί κόκκαλα.
326045
Για την ιστορία να πω ότι το τάγμα αυτό των Δραγόνων αποτελείτο από άλογα μικρότερα σε μέγεθος, αλλά πιο γρήγορα και πιο ευκίνητα στους ελιγμούς, και οι αναβάτες τους έφεραν μικρή καραμπίνα και ξίφος. Η διάρκεια ζωής του τάγματος ήταν από το 1759 – 1821. Οι δραγόνοι πολέμησαν το 1775 στον Αμερικάνικο πόλεμο της ανεξαρτησίας, το 1795 πολέμησαν τους Γάλλους στην καραϊβική και το 1810 τους έστειλαν στην Ινδία όπου και σε μία αποστολή στην Περσία ο S.R.Willock σαν γνήσιο αγγλικό γίδι σκάλισε αυτό που φαίνεται στην φωτογραφία.(και εδώ να πω ότι έχω και κάτι «Τάσος» σκαλισμένα σε Ελληνικά μνημεία και έχω φύγει στα κεραμίδια).
Μοναδική παραφωνία στην όλη εικόνα οι Ιρανοί που συστηματικά παραβίαζαν τις περιφράξεις των αρχαίων μνημείων και φωτογραφίζονταν πάνω στα αρχαία «ξαπλωμένοι όρθιοι.»
326046
Δεν έχω ιδέα αν έχει να κάνει με το ισλάμ ή με την νοοτροπία τους σαν λαός. Ξέρω όμως αυτό που βλέπω, ότι στην πολιτιστική τους αυτή κληρονομιά συμπεριφέρονται εντελώς επιδερμικά, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς να παίρνουν τροφή για σκέψη, χωρίς να μπορούν να την συνδέσουν με το πλούσιο ιστορικό της υπόβαθρο και να βγουν κερδισμένοι. Συνεπώς μία επίσκεψη σε ότι καλύτερο έχει να τους προσφέρει η ίδια η ιστορία τους για αυτούς, απ’ ότι φαίνεται, δεν διαφέρει από μία επίσκεψη σε ένα εμπορικό κέντρο. Ίσως βέβαια στο εμπορικό κέντρο να χαρούν περισσότερο.
Μερικές εικόνες από την Περσέπολη ...
326047
326048
Φεύγοντας είχα ακόμα 60χλμ μέχρι την Shiraz . Τα έκανα αργά σκεπτόμενος όλα όσα είχα δει πριν. Έφτασα στην πόλη το σούρουπο. Η είσοδος της πόλης είναι εντυπωσιακή. Στα αριστερά σου ένα ποτάμι σε τσιμεντένια κοίτη, στα δεξιά σου μία αψίδα και σε ένα λόφο ελάχιστα μέτρα παρακάτω ένα ομολογουμένως εντυπωσιακότατο πεντάστερο ξενοδοχείο δεσπόζει στην κορυφή του. Δυστυχώς όμως και εδώ ίντερνετ έχει μόνο στο λόμπυ. Για έναν αδιευκρίνιστο λόγο όλα τα ξενοδοχεία από το Κερμάν και κάτω έχουν ίντερνετ μόνο στο λόμπυ και όχι στα δωμάτια.
Εντωμεταξύ σε όλο το Ιράν ενώ μπορείς να μπεις στα mail σου και να μιλήσεις στο skype, όποτε προσπαθούσα να μπω σε κάποιο ειδησεογραφικό Ελληνικό site η πρόσβασή μου μπλοκαριζόταν και στην οθόνη παρουσιάζονταν περσικά γράμματα που δεν είχαν μία στοιχειώδη μετάφραση για να καταλάβεις την αιτιολογία για το ψαλίδι που σου έκαναν.
Εδώ να συμπληρώσω ότι σε αντίθεση με την «Ευρωπαϊκή Τουρκία» που δεν θα βρεις τίποτα γραμμένο στα αγγλικά (ούτε στις πινακίδες των δρόμων, ούτε στα προϊόντα τους, ούτε στις διαφημίσεις τους) στο Ιράν τα αγγλικά είναι μια γλώσσα που μπορεί να μην την μιλάνε αλλά «της δίνουν πρόσβαση» . Υπάρχει στις πινακίδες στους δρόμους, στα προϊόντα τους, στους αρχαιολογικούς τους χώρους, στις ταμπέλες στα καταστήματά τους. Στους αρχαιολογικούς τους χώρους δε, έχουν μακροσκελέστατες περιγραφές στη αγγλική γλώσσα. Οξύμωρο αυτό για κάποια χώρα η οποία σε πολιτικό τουλάχιστον επίπεδο μισιέται από την την Δύση, αλλά και η ίδια την μισεί.
Η Shiraz είναι ότι πιο «δυτικό» μπορεί να δει κανείς στο Ιράν. Πιο «δυτική» και από το Ισπαχάν. Τα κτίρια, οι δρόμοι, ο κόσμος και ειδικά τα καταστήματα αποπνέουν έναν διαφορετικό «αέρα» ενώ δεν λείπουν οι άφθονες επιγραφές της Pepsi & της Coca cola στα ταχυφαγεία που υπάρχουν στην πόλη.
326056
Καταστήματα που πουλάνε i-pad, i-phone, συσκευές της apple, κινητά Nokia, Samsung, htc, Howei, συμπληρώνουν τα ερωτηματικά για το εμπάργκο που μου γεννήθηκαν από την πρώτη μέρα που μπήκα στην χώρα. Από περιέργεια αγόρασα δύο τσίγκινα κουτάκια Coca cola (υπάρχουν και fanta). Στο κουτάκι γράφει original και λέει ότι κατασκευάζονται στο Ιράν κατόπιν άδειας από την εταιρία Khoshgovar company στην Mashhad, μπουλεβάρντ τάδε και τα ρέστα.
326057
326058
Στις πόλεις όλοι οι ιρανοί έχουν i-phone και συσκευές android(τηλέφωνα, τάμπλετ). Στους δρόμους είδα να κυκλοφορούν αρκετά καινούργια αυτοκίνητα Hyundai (sonata), Toyota και Nissan (τζιπ). Σε φορτηγά είδα φορτωμένα καινούργια αυτοκίνητα Peugeot, Toyota και Hyundai.
Στον στόλο των φορτηγών έχουν προστεθεί πάρα πολλά Volvo, Scania, Iveco, Isuzu όλα καινούργια και άλλες δύο μάρκες φορτηγών που δεν τις ξέρω πιθανών μία Ιρανική (συναρμολόγηση στο Ιράν – προέλευση Κίνα ή Κόρεα) και μία Κινέζικη ή Κορεάτικη.
326059
326060
Μεμονωμένα είδα και καινούργια μερσεντές, Audi και ένα Porsche Cayen. Να δεχθώ ότι τα τηλέφωνα είναι κινέζικες αντιγραφές που πουλιούνται εν άγνοια των πραγματικών εταιριών κατασκευής τους. Να δεχθώ ότι πολλές από τις Ευρωπαϊκές και Ασιατικές μάρκες αυτοκινήτων έχουν αγορασθεί από Ιρανούς που διαμένουν στο εξωτερικό και αυτοί τα έχουν φέρει στην χώρα και τα έχουν πλέον εκεί με ιρανικές πινακίδες.
Οι «καραβιές» όμως με τα Κορεάτικα, Ιαπωνικά και Ευρωπαϊκά αυτοκίνητα που κουβαλάνε τα φορτηγά πως εξηγούνται;
326061
326062
Η Κορέα και η Ιαπωνία δεν είναι στο εμπάργκο; Και αν δεν είναι (που τουλάχιστον η Ιαπωνία είναι) τότε πως οι Η.Π.Α έχουν αναλάβει την προστασία τους απέναντι στις εχθρικές διαθέσεις της Κίνας και της Β. Κορέας ; Και ο καινούργιος στόλος των φορτηγών; Τι είναι αυτό; Μέρος της ανθρωπιστικής βοήθειας δόθηκε σε φορτηγά και όχι σε φάρμακα; Μου φαίνεται ότι κοροϊδευόμαστε κανονικά. Εμπάργκο αλλά να δουλέψουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες, οι εταιρίες παραγωγής κινητών και τάμπλετ, το νεροζούμι της coca cola και της pepsi. Έχω την εντύπωση πως εμπάργκο έχουν τελικά μόνο τα Ελληνικά νεκταρίνια σε αυτό τον πλανήτη. Επειδή δεν πίνω αναψυκτικά τις δύο coca cola τις έδωσα εδώ στην Ελλάδα σε δύο γνωστούς που πίνουν τέτοια για να αποφανθούν για την αυθεντικότητα της γεύσης τους. Φυσικά μου είπαν ότι δεν βρήκαν καμία διαφορά.
Η συνέχεια της διαδρομής μου πήγαινε νοτιότερα προς το Sarvestan. Ένα κομμάτι της διαδρομής (το αρχικό) πέρναγε δίπλα από την λίμνη Maharlu(ξερή). Το τοπίο είχε πεδιάδες με καλλιέργειες και βουνά στις άκρες τους. Η θερμοκρασία όσο κατέβαινα νότια ανεβαίνει και αυτό έκανε την οδήγηση όλο και πιο δύσκολη. Το τοπίο αρχίζει και γίνεται πιο ξερό πλησιάζοντας προς την Fasa και οι καλλιέργειες αραιώνουν μέχρι που σταματάνε στην Darab. Η εικόνα του τοπίου έχει διαφοροποιηθεί. Από την Shiraz και μετά υπάρχουν οι φοίνικες ως κύριο δέντρο. Σε κάποιες περιοχές δε, οι φοίνικες σχηματίζουν μικρά άλση.
326063
Εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που είχα συνηθίσει για την χώρα. Σίγουρα όμως ευχάριστη. Οι αγροικίες που υπήρχαν διάσπαρτες στην περιοχή περιστοιχίζονταν από δέντρα, σημάδι που φανερώνει την δύναμη του ήλιου σε αυτά τα μέρη.
326064
Η δύναμη του ήλιου φαινόταν και σε αυτούς που οδηγούσαν μηχανάκι. Ενώ σε όλο το Ιράν κυκλοφορούσαν χωρίς κράνος. Εδώ είχαν καλυμμένο όλο το κεφάλι τους με μαντήλι σαν τους παλαιστίνιους της Χαμάς στις πορείες μέσα στην λωρίδα της Γάζας.
326065
Η διαδρομή συνεχίζει νωχελικά μέσα από τις πεδιάδες για να σκαρφαλώσει μέσα από βουνά στα 250 περίπου χλμ πριν από το Μπαντάρ Αμπάς. Μερικές στροφές, λίγη ανηφόρα και ο δρόμος φεύγει από το σύμπλεγμα των βουνών για να ξαναδιασχίσει μια πεδιάδα με καλλιέργειες και φοίνικες οι οποίοι καθώς περνούν τα χιλιόμετρα βαθμιαία λιγοστεύουν μέχρι που παίρνουν την θέση τους στην αριστερή πλευρά του δρόμου ενώ την δεξιά την έχει καταλάβει η «πετρώδης έρημος». Περνάω το Forg και 110χλμ περίπου πριν τον Περσικό κόλπο συναντώ δύο κατακόκκινα βουνά(λογικά θα ήταν πίττα στον βωξίτη).
326066
Ακολουθούν δύο τούνελ και η πορεία μπαίνει πάλι ανάμεσα σε «ανάγλυφα» βουνά των οποίων οι αποχρώσεις είναι σε πράσινο χρώμα. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μικρές μικρές κορυφές να με περιστοιχίζουν. Ήταν σαν να ήμουν μέσα σε μια βάρκα και γύρω μου να υψώνονται τα κύματα.
326067
326068
Οι φοίνικες κάνουν πάλι έντονη την παρουσία τους και το γενικότερο τοπίο βγάζει μια ξεχωριστή όψη.
326069
Η απίστευτη ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία έκαναν την ατμόσφαιρα πνιγηρή, ενώ σου μείωνε κατά πολύ και την ορατότητα. Συνέχισα νοτιότερα και απορούσα γιατί δεν έβλεπα θάλασσα ακόμα και ας ήμουν αρκετά μακρυά από αυτήν. Ακριβώς μετά το Gohreh και ενώ είμαι στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής, ο ουρανός μαυρίζει και μία πεντάλεπτη καταρρακτώδης βροχή μου έδωσε την απαραίτητη δροσιά για να συνεχίσω. Είναι από τις λίγες φορές που έχω ευχηθεί να βρέξει παραπάνω.
Η ταχύτητά μου είχε μειωθεί στα 90χλμ /ώρα γιατί το ντεπόζιτό μου ήταν σχεδόν άδειο και δεν είχα παραπάνω από 10 με 20 χλμ μέσα. Δεν ανησύχησα όμως γιατί σε όλο το Ιράν έχω δει κόσμο να κουνάει μπουκάλια στην άκρη του δρόμου δίπλα στα σταματημένα του αυτοκίνητα, οπότε ήξερα ότι θα βρεθεί λύση και να έμενα. Σιχτίρισα τον εαυτό μου που δεν σταμάτησα στο βενζινάδικο 220χλμ πιο πριν γιατί βαριόμουνα επειδή είχα ήδη κάνει μία στάση δέκα λεπτά πριν το συναντήσω. Η οδήγηση που πρέπει να καλύψει χιλιόμετρα είναι απαιτητική και μπορεί να γίνει μόνο με προγραμματισμό. Προσωπικά σπάω το σύνολο της διαδρομής σε κομμάτια και αποφασίζω ανά πόσα χλμ θα κάνω στάση. Συνήθως κάνω ανά 150χλμ. Ανάλογα με τον χρόνο που έχω, τις συνθήκες, κάποιο αξιοθέατο ή κάποια σωματική ανάγκη διαφοροποιώ το πρόγραμμα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση απλά βαριόμουνα.
Η βενζίνη στο Ιράν είναι ένα θεματάκι. Στον κεντρικό άξονα από Khoy μέχρι Τεχεράνη δεν υπάρχει πρόβλημα. Ανά τακτά χιλιομετρικά διαστήματα υπάρχουν βενζινάδικα πάνω στον αυτοκινητόδρομο οπότε δεν έχεις φόβο να ξεμείνεις από καύσιμα. Μάλιστα την εποχή που πήγα είδα ότι κατασκευάζουν πολλά βενζινάδικα και ολόκληρους σταθμούς εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών όχι μόνο στους αυτοκινητόδρομους, αλλά σχεδόν παντού.
326070
Από την Τεχεράνη μέχρι την Mashhad (ανατολικά) και το Kashan (νότια) εξίσου δεν υπάρχει πρόβλημα. Τα σημεία ανεφοδιασμού δεν είναι το ίδιο πολλά αλλά και πάλι αν το ντεπόζιτό σου ή ο τρόπος οδήγησής σου σου φτάνει για περίπου 250 χλμ είσαι καλυμμένος. Το πρόβλημα υπάρχει στις υπόλοιπες περιοχές. Το γεγονός ότι εγώ είμαι στο ένα ρεύμα και το βενζινάδικο είναι στο αντίθετο δεν σημαίνει ότι θα υπάρχει βενζινάδικο αντίστοιχα και στο ρεύμα που είμαι. Θα χρειαστεί να κάνεις ολόκληρο κύκλο να κινηθείς αντίθετα με την κατεύθυνσή σου, να φουλάρεις και να ξανακάνεις κύκλο για να ξαναμπείς στην πορεία σου. Συνήθως όμως αυτή η παράκαμψη δεν είναι παραπάνω από 5 χιλιόμετρα.
Επίσης δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι υπάρχουν βενζινάδικα στις εισόδους και εξόδους των πόλεων. Το σίγουρο είναι ότι κάθε πόλη έχει βενζινάδικο και κάθε κωμόπολη ίσως (κλίνει όμως πιο πολύ προς το όχι). Θα χρειαστεί να «κυνηγήσεις την βενζίνη». Δεν ήταν λίγες οι φορές που έβγαινα από τον αυτοκινητόδρομο ή την εθνική για να μπω σε πόλη και να φουλάρω (φυσικά ρωτώντας).
Το θετικό είναι πως με 0,25€/λιτρο δεν φοβάσαι μήπως κάνεις παραπάνω χλμ και «κάψεις» βενζίνη. Η τιμή της ήταν αυξημένη (10.000 Rial/λίτρο) σε σχέση με τα 7.000 Rial/λίτρο που είχε πριν από 2 χρόνια. Η ποιότητα παραμένει η ίδια με χαμηλή περιεκτικότητα σε οκτάνια, αλλά δεν παύει να είναι μια «σχετικά αξιοπρεπής» βενζίνη. Καινούργιο στοιχείο ήταν ότι στα βενζινάδικα μέχρι και την Zanjan είχανε και βελτιωτικά βενζίνης. Οκτάν μπούστερ μου έλεγε ο υπάλληλος στο βενζινάδικο κοντά στην Ταυρίδα και μου κούναγε ένα μπουκαλάκι που μόνο από το φινίρισμά του, τα αυτοκόλλητα που είχε αλλά και το καπάκι του, δεν υπήρχε καμία περίπτωση κανένας Ευρωπαίος οδηγός να το ρίξει στο ντεπόζιτό του.
Αμέσως μετά την βροχή ο ουρανός καθάρισε αρκετά, η θερμοκρασία έπεσε αισθητά και ένα σύννεφο με προστάτευε από τον καυτό ήλιο. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, αυτή η υπέροχη μυρωδιά μετά την βροχή που πολύ μου αρέσει, είχε γεμίσει την ατμόσφαιρα και ταυτόχρονα είχε ανεβάσει την διάθεσή μου.
326071
Είχαν περάσει περίπου 5 λεπτά και είχα κατέβει από τα βουνά και μια ευθεία φαινόταν στο βάθος του δρόμου. Το υψόμετρο όμως συνέχιζε να είναι σχετικά υψηλό. Ο δρόμος συνέχιζε να είναι ελαφρά κατηφορικός δίνοντάς σου την δυνατότητα να βλέπεις πιο μακρυά.
Κάποιες μικρές πεδιάδες άρχισαν να σχηματίζονται, ενώ τα ρέματα είχαν ξαναζωντανέψει με το νερό που κυλούσε μέσα τους. Αστραφτερά βράχια που λαμπύριζαν από τις σταγόνες της βροχής, μικρά «ανάγλυφα» λοφάκια με σμιλεμένους από το νερό διαδρόμους ανάμεσά τους, συστάδες από φοίνικες συνέθεταν μια καινούργια εικόνα που πάλι δεν είχα ξαναδεί.
326072
326073
Πολύ ενδιαφέρον κομμάτι αυτό σκέφτηκα. Και πραγματικά ήταν αφού κυριολεκτικά από το πουθενά σηκώνει έναν απίστευτο αέρα ο οποίος σε λιγότερο από ένα λεπτό εξελίχθηκε σε αμμοθύελλα. Γαμώ την κηδεία μου λέω τώρα την γάμησα, θα μπει άμμος στα καρμπυρατέρ και θα τελειώσω εδώ. Χωροταξικά είχα βγει στην ευθεία και στο βάθος της, και στην αριστερή πλευρά του δρόμου (δηλαδή στο αντίθετο ρεύμα) είχα διακρίνει, πριν αρχίσει το πατιρντί, κάποια κτίρια τα οποία πιο πολύ ευχόμουν, παρά πίστευα ότι ήταν βενζινάδικο. Η θολούρα, ο θόρυβος, οι ριπές τις άμμου που πονούσαν στα χέρια μου με έκαναν να πραγματοποιήσω μία αλλά Τσάκι Τσαν καρατιά. Κατεβάζω τρίτη, δίνω τα τελευταία γκάζια στο μηχανάκι, φορτώνω 4η και με το μηχανάκι να πηγαίνει βάρκα γυαλό, χωρίς να βλέπω ποιος ή τι υπάρχει μπροστά μου έχω φτάσει στο ύψος των κτιρίων.
Ευτυχώς είχε αναστροφή. Από τον αέρα πλέον δεν έβλεπες στα 3 μέτρα, κάνω δεύτερη καρατιά και διασχίζω κάθετα τον δρόμο ξερά χωρίς να δω αν ερχόταν κάποιος(δεν μπορούσα άλλωστε) και εισέρχομαι στα κτίρια. Με το που πάω να σβήσω το μηχανάκι, αυτό με προλαβαίνει και σβήνει μόνο του. Ωραία σκέφτομαι τέτοιο timing… Με την ορμή που είχα στριμώνω μηχανάκι και εμένα σε ένα τοίχο, κατεβαίνω, και με τα χέρια μου προσπαθώ να κλείσω όσο καλύτερα μπορώ τους αεραγωγούς του v strom ενώ παράλληλα προσπαθώ να καταλάβω που βρίσκομαι. Ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα ο αέρας αρχίζει να κοπάζει η ορατότητα αρχίζει να επανέρχεται και βλέπω πλήθος αυτοκινήτων και κόσμου στο χώρο.
326074
326075
Για καλή μου τύχη είχα όντως «προσγειωθεί» σε βενζινάδικο. Πως όμως είχαν καταλάβει όλοι αυτοί ότι έρχεται αμμοθύελλα και είχαν καβατζωθεί εκεί δεν έμαθα ποτέ. Σε δύο λεπτά όλα είχαν τελειώσει το ίδιο ξαφνικά όπως άρχισαν. Ο κόσμος άρχισε να κινείται κανονικά χωρίς να δείχνει σημάδια έκπληξης. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις του συνειδητοποίησα ότι το φαινόμενο αυτό δεν ήταν κάτι ξένο για αυτούς. Καθάρισα κράνος, ζελατίνα, μπουφάν, μπότες κοίταξα λίγο το φίλτρο αέρα έβαλα βενζίνη και συνέχισα προς Μπαντάρ Αμπάς.
Η πόλη του Μπαντάρ Αμπάς «χωρίζεται» από το υπόλοιπο Ιράν από μία εκτεταμένη οροσειρά (οροσειρά Geno κορυφή στα 2.437 μέτρα). Η οροσειρά αποτελεί προστατευόμενη περιοχή συνολικής έκτασης 350 τ.χλμ. Λόγω της ιδιόρρυθμης θερμοκρασίας που αναπτύσσεται από τις ζεστές πηγές του βουνού, του κλίματος και της ύπαρξης νερού επιτρέπει σε πολλά είδη λουλουδιών να αναπτύσσονται εκεί και αποτελεί έναν παράδεισο για τους βοτανολόγους. Επίσης έχει και κάποιο γκέιζερ.
326076
Το σχέδιο ήταν να πάω στο λιμάνι, να τακτοποιήσω τα εισιτήρια για το Καράτσι και να επισκεφτώ την περιοχή μετά. Άλλωστε τα 30χλμ απόσταση από την πόλη δεν ήταν απαγορευτικά όσο κουρασμένος και να ήμουνα. Συνέχισα ευθεία και μπήκα στην πόλη. Βρήκα τον πρώτο μεγάλο κάθετο δρόμο που οδηγούσε στην παραλιακή και έτσι έφτασα στον Περσικό κόλπο. Από εκεί είδα που ήταν το λιμάνι και κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Βρήκα το τελωνείο και πήγα να ρωτήσω από πού φεύγει το πλοίο για Καράτσι.
Η στιγμή της ΦΑΠΑΣ ...
Εκεί με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Οι τελωνειακοί με νοήματα, σκίτσα, και με την βοήθεια του χάρτη μου έδωσαν να καταλάβω ότι δεν υπάρχει πλοίο για Καράτσι. Και μόνο στο άκουσμα της λέξης Πακιστάν η ένταση ανέβαινε. Ανάμεσα στους τελώνηδες υπήρχε κάποιος που μιλούσε αγγλικά (κάπως) αλλά όποτε πήγαινε να μου μιλήσει ένας ανώτερός του τον έκοβε. Περίεργο σκέφτηκα. Στο μεταξύ γύρω μου είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά άτομα όπως είθισται να συμβαίνει σε αυτή την χώρα. Ένας από αυτούς μιλούσε συνεννοήσιμα αγγλικά. Του εξήγησα την κατάσταση ότι πρέπει να πάρω το πλοίο που φεύγει κάθε Σαβ-Κυρ-Δευτ-Τριτ στις 09:00 και φτάνει στο Καράτσι στις 23:00. Με κοίταξε δύσπιστος και μου έκανε νόημα να περιμένω. Σήκωσε το κινητό το, μίλησε λίγα λεπτά και μετά μου είπε ότι δεν υπάρχουν πια δρομολόγια για το Πακιστάν. Οι θαλάσσιες συνδέσεις έχουν διακοπεί όλες από τον Μάρτιο του 2014. Και τα πλοία που φεύγουν από εδώ που πάνε τον ρώτησα; Απέναντι στο Qeshm(νησί μπροστά από το Μπαντάρ Αμπάς). Τον ρώτησα αν υπάρχει πλοίο που να πηγαίνει απέναντι στα Η.Α.Ε. που είναι στην άλλη πλευρά του Περσικού.
326077
Οι Έλληνες δεν χρειάζονται βίζα και είχα διαβάσει ότι υπήρχαν και από εκεί πλοία που πήγαιναν στο Καράτσι. Πήγε μίλησε στους τελωνειακούς, μετά σήκωσε πάλι το τηλέφωνό του, μίλησε και μετά ήρθε και μου είπε πως οι τελωνειακοί του είπαν ότι πλοίο φεύγει μόνο για το Qeshm. Για τα Η.Α.Ε. δεν ξέρουν πότε φεύγει. Αλλά και από τα Η.Α.Ε. πάλι έχουν διακοπεί τα δρομολόγια. Τα μόνα πλοία τα οποία κυκλοφορούν πλέον ανάμεσα στις δύο χώρες είναι κοντεινεράδικα αλλά και αυτά δεν έχουν πλέον σταθερά δρομολόγια. Τον ρώτησα που τα ξέρει όλα και μου είπε ότι είναι φορτηγατζής και μιλάει με το πρακτορείο του. Τον ρώτησα που είναι το πρακτορείο του και μου είπε στο Bandar-e-Jask (παραθαλάσσια πόλη περίπου 330χλμ πιο ανατολικά).
Την ιστορία με τα κοντεινεράδικα την είχα ψάξει από Ελλάδα. Υπάρχει μια εταιρία με γραφεία στο Ντουμπάι και στην Σερβία (Gulf Line International Trading Co LLC) στην οποία όμως για να ανέβεις εσύ και μηχανάκι στο πλοίο πρέπει να σε δηλώσουν εσένα πλήρωμα (ναύτης) που με το κατάλληλο αντίτιμο αυτό δεν είναι πρόβλημα αλλά το μηχανάκι σου δηλώνεται κάργκο. Και εδώ είναι το θέμα. Εσύ βγαίνεις στο λιμάνι με το διαβατήριό σου και περιμένεις το μηχανάκι σου να εκτελωνιστεί σαν φορτίο – εισαγωγή στην χώρα - τουλάχιστον 10 μέρες. Οπότε και το είχα αφήσει αυτό το σενάριο από την αρχή.
Από την αρχή του ταξιδιού είχα στο μυαλό μου ότι μπορεί να συνέβαινε αυτό, αλλά όσο προετοιμασμένος και να είναι κανείς για την ήττα, το χτύπημα είναι πάντα σκληρό και χρειάζεσαι χρόνο για να συνέλθεις. Ξαφνικά άδειασα τελείως. Έχασα κουράγια, διάθεση, όρεξη και μου βγήκε μία απίστευτη κούραση σε σημείο να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Συνειδητοποίησα ότι έχω μουσκέψει όλος από τον ιδρώτα και πως αν έμενα λίγο ακόμα κάτω από τον καυτό ήλιο ίσως και να λιποθυμούσα. Με βαριές αργές κινήσεις ανέβηκα στο μηχανάκι και κινήθηκα κατά μήκος της παραλιακής.
Βρήκα ένα χώρο αναψυχής με σκιά, και παγκάκια αρκετά μέτρα από την θάλασσα και άραξα εκεί. Στον χώρο υπήρχαν βρύσες οπότε έβαλα το κεφάλι μου από κάτω σε μία από αυτές αρκετή ώρα για να ρίξω την θερμοκρασία μου. Κάθισα στο παγκάκι για να ανασυγκροτήσω την σκέψη μου και να διαχειριστώ την ήττα μου. Με έπιασε ένα νευρικό γέλιο, αυτό που σε πιάνει όταν νιώθεις αμηχανία, το οποίο με βοήθησε κάπως να ηρεμήσω. Κοιτούσα την θάλασσα μπροστά μου και προσπαθούσα να ηρεμήσω. Έκανα σκέψεις μήπως υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να περάσω Πακιστάν, μήπως υπάρχει κάποιο δρομολόγιο που δεν είχα προσέξει, μήπως, μήπως...
Από τις σκέψεις μου με έβγαλε η φιγούρα ενός μεσήλικα που πλησίασε με ένα μηχανάκι και ήρθε και κάθισε δίπλα μου στο παγκάκι. Δεν μιλούσε γρι αγγλικά αλλά η γαλήνια έκφρασή του και η ηρεμία των κινήσεών του με συνέφερε κάπως. Με νοήματα τον ρώτησα αν ξέρει κανα ξενοδοχείο και αυτός με οδήγησε σε ένα το οποίο δεν απείχε παραπάνω από 500 μέτρα από εκεί που είμασταν.
326078
326079
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να μπω κάτω από το ντουζ όπου πρέπει να έμεινα κανα δεκάλεπτο. Προσπαθούσα να δροσιστώ αλλά μάταια. Η θερμοκρασία και η υγρασία παρόλο που δεν ήταν υψηλές (36C0 και 60% στις 19:30 τοπική ώρα) απλά σε έλιωναν. Περπατούσες 10 μέτρα και ίδρωνες απελπιστικά και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός σε αυτό. Έκανα ένα γύρο επικοινωνίας με Ελλάδα με γνωστούς και φίλους μήπως βρω κάποια λύση αλλά μάταια. Δεν υπήρχε τίποτα. Είχαν όλα σταματήσει.
Είχαν όλα τελειώσει και έπρεπε να κοιτάξω και το θέμα της επιστροφής. Η βίζα μου έληγε σε 2 μέρες και τα σύνορα με την Τουρκία απείχαν περίπου 2.200χλμ. Το πλησιέστερο γραφείο ανανέωσης βίζας ήταν στην Shiraz(περίπου 600χλμ) και ελάχιστα εκτός πορείας για επιστροφή. Τα φόρουμ που μου έστειλαν όμως έλεγαν ότι έπρεπε να φας ένα πρωινό στο γραφείο εκεί και δεν ήταν και σίγουρο ότι θα σου έδιναν ανανέωση. Η ψυχολογία μου όμως δεν ήταν για συναλλαγές. Ήμουν πολύ στεναχωρημένος και προσωπικά σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό μου βγάζει νεύρα και επιθετικότητα. Άσε που το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από την χώρα γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ την ήττα μου. Είχα πραγματικά αγριέψει…
Είχε βραδυάσει για τα καλά όταν αποφάσισα να βγω από το ξενοδοχείο και να κάνω μια βόλτα στο Μπαντάρ Αμπάς. Περπάτησα καμιά ώρα περίπου ή μάλλον έσερνα τα βήματά μου στην αποπνικτική ζέστη και ατμόσφαιρα της πόλης. Βρήκα ένα μαγαζί, αγόρασα μπισκότα, νερό και ότι χρειαζόμουνα για την επιστροφή και συνέχισα την βόλτα μου κυρίως παραλιακά.
Το Μπαντάρ Αμπάς είναι η πιο εκσυγχρονισμένη Ιρανική πόλη, τουλάχιστον στο παραλιακό κομμάτι που κινήθηκα. Η ακτογραμμή χωρίζεται από την πόλη από μια λεωφόρο και από την πλευρά της θάλασσας πέρα από πλακόστρωτα, χώρους αναψυχής, κιόσκια και παγκάκια δεν υπάρχει σχεδόν κανένα κτίσμα. Σε κάποια φαρδύτερα σημεία υπάρχουν ξενοδοχεία και γραφεία αλλά μόνο σε αυτά. Η θάλασσα, θυμήθηκα όταν το μεσημέρι είχα καθίσει για να συνέλθω από το σοκ, είχε άμπωτη, ενώ είχα δει και πολύ κόσμο να κάνει μπάνιο. Οι γυναίκες φυσικά με τα ρούχα και την μπούργκα. Η ξεφτίλα σε όλο της το μεγαλείο.
326080
326081
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι σε όλους σχεδόν τους δρόμους, ανάμεσα στην άσφαλτο και το πεζοδρόμιο υπήρχαν χαντάκια με βάθος περίπου 1,5 μέτρα και πλάτος τουλάχιστον μισό μέτρο. Η πρόσβαση στο πεζοδρόμιο γινόταν με τσιμεντένιες και σιδερένιες ράμπες. Δεν μου φάνηκαν για αγωγοί όμβριων υδάτων. Πιο πολύ μου πήγαινε για την διαχείριση της πλημμυρίδας και της άμπωτης.
Όταν γύρισα στο ξενοδοχείο ήμουν τόσο μούσκεμα λες και είχα τρέξει μαραθώνιο. Μάζεψα τα πράγματά μου, στερέωσα την στολή που δεν έλεγε να στεγνώσει από τον μεσημεριανό ιδρώτα κοντά στο air condition και ξάπλωσα να κοιμηθώ. Ελάχιστες φορές στην ζωή μου έχω κοιμηθεί με air condition. Η χθεσινή νύχτα ήταν μία από αυτές. Η υγρασία και η ζέστη απλά δεν παλευόντουσαν.
Ακολουθεί η "ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ" και το κλείσιμο του ταξιδιού μου (του κουτσουρεμένου)
Περιμένω με αγωνία και συνάμα απογοητευμένος τη συνέχεια. Εύχομαι ολόψυχα να επιτύχεις το στόχο σου αυτό ή τα επόμενα καλοκαίρια, δίτροχος.
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.