Η πρώτη βόλτα.

[GiorgosLa]

Η πρώτη βόλτα.
Είμαι καινούριος εδώ και δεν ξέρω αν σωστά το ανάρτησα εδώ. Αν όχι, συγνώμη και ας το σβήσουν οι διαχειριστές αν πρέπει. Αφορμή ήταν το υπέροχο κείμενο του Άκη «catmaster» με το «Δέσποινα με λένε» που διάβασα τυχαία και με γύρισε 35 χρόνια πίσω.

Πάσχα στο χωριό, συγκέντρωση μετοίκων (που λέει και το τραγούδι). Περίπου στα 14 με 15 χρονών εγώ τότε. Πέντε έξι αρνάκια γυρνούσαν στη σούβλα από ώρα. Όλη η γειτονιά σχεδόν. Μεταξύ άλλον ξενόφερτων ήρθε και η θεία μου η Αγγέλα απ την Λάρισα. Ήρθε με τον μεγάλο της γιό και τα εγγονάκια της. Ο μικρότερος γιος, που περίμενα εγώ, πουθενά.
-Θεία ο Αντώνης γιατί δεν ήρθε?
-Κοιμάται ακόμα το γομάρι! Μπορεί να έρθει αργότερα.
«Μπορεί?» Με ζόσαν τα φίδια. Λες να μην έρθει? Λες να μου είπε ψέματα? Λες να έχουν δίκιο οι άλλοι που τον λένε αλητάκο και να μην είναι θεός? Γιατί ο Αντώνης, εδώ και μερικά χρόνια, γινόταν μύθος στο μυαλό μου. Από τότε που με πήγε μια βόλτα με κάτι σαν μηχανάκι, (μάλλον δική του κατασκευή ήταν) άλλαξαν πολλά μέσα μου. Πρέπει να ήμουν γύρο στα 8 με 10 (δεν είμαι και σίγουρος. Ο χρόνος σ αυτές τις ηλικίες μετράει διαφορετικά) Αυτός ήταν καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερος. Με έβαλε μπροστά και κρατιόμουν απ το τιμόνι. Κάποια στιγμή, μέσα στον αέρα και τον θόρυβο, (πρέπει να πηγαίναμε γύρο στα… 30χιλ) τον άκουσα να φωνάζει.
-Ξέρεις ποδήλατο?
–Ναι, του λέω.
-Κράτα το τιμόνι. Και μου το παρατάει. Χέστηκα, αλλά είδα ότι δεν άλλαξε κάτι και το πήγα ακόμα λίγο μέχρι το σπίτι. Ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσα μηχανοκίνητο όχημα. Πρέπει να πήγαινε γύρο στα 35 με 40χιλ τελική. Ήταν η πρώτη βόλτα. Το πρώτο καμάρι, αλλά όχι η μεγάλη συγκίνηση, όπως κατάλαβα αργότερα. Μπήκε όμως το σαράκι μέσα μου, και τα επόμενα χρόνια, άρχισα να το ψάχνω. Να ρωτάω, να διαβάζω περιοδικά αυτοκινήτου (δεν υπήρχαν μοτοσικλέτας) να ασχολούμαι με το ποδήλατο πιο… αγωνιστικά κλπ. Μέχρι που αργότερα, (13 με 14) παράτησα την τεχνική σχολή που πήγαινα και έπιασα δουλειά στην αντιπροσωπεία της Ζούνταπ, Μέγκο Μεβέα. Εκεί, πήρα και το πρώτο μου μηχανάκι. Ένα αυτόματο Μέγκο με κινητήρα Μιναρέλι. (15 χιλιάδες. Τρείς χιλ μπροστά και 12 γραμμάτια) Παρόλο που μέχρι το Πάσχα που μιλάμε δεν το είχα ούτε ένα χρόνο, μπορούσα να το πάω μακριά με μια ρόδα (με τα πόδια κάτω λιώνοντας τα παπούτσια) και είχα είδη κάνει μια μικρή πιστούλα στα μέτρα μας. Οι θεωρητικές γνώσεις αρκετά καλές πλέον, αλλά εμπειρία μηδέν. Δεν είχα δει ποτέ αγώνα αλλά ούτε και ζωντανό μηχανάκι μότοκρος.
Από την πρώτη βόλτας μας, (στα 8 με 9 που λέγαμε) της λίγες φορές που τον έβρισκα, (τον Αντώνη λέω) μου έλεγε ιστορίες για μηχανές, για μότο κρός , για οδηγούς αγώνων, (Εποχές Νάμνα κλπ) ότι έχει ένα μότο κρος και πάει στην πίστα και ότι φέτος το Πάσχα θα ερχότανε με την μηχανή και θα μου έκανε και βόλτα… Θεός! Πάντα μ άρεσε το Πάσχα αλλά εκείνη την χρονιά το περίμενα πως και πως. Και… ήρθε το Πάσχα!

[GiorgosLa]

Τα αρνάκια λοιπόν στις σούβλες άρχισαν να παίρνουν χρώμα κι εγώ περίμενα ακόμα. Κάποια στιγμή, μεταξύ των τσουγκρισμάτων, της μουσικής και της όλης φασαρίας, ακούγετε μακριά στον δρόμο ένας παράξενος θόρυβος να έρχεται. Κάτι σαν χαλασμένο τρακτέρ αλλά ούτε. Κάτι άλλο ήταν. Πλησίαζε πιο γρήγορα. Κάτι που αμέσως έσφιξε το στομάχι μου. Κάρφωσα τα μάτια μου στο γεφυράκι που θα έστριβε να έρθει προς τα εκεί. Όντως. Λίγο πριν φανεί ακούστηκε εκείνο το αργό μεταλλικό «νταν νταν νταν» που κάνουν τα δίχρονα όταν κλείσεις το γκάζι. Στρίβει στο γεφυράκι, λίγο γκάζι στο χωματόδρομο, λίγη σκόνη και ξανά «νταν νταν νταν». Φτάνει μπροστά μας και με ένα καινούριο «κρακ νταν μπαμ» το σβήνει με ταχύτητα μέσα. Το ακούμπησε πάνω στα κάγκελα. Η ήταν άσπρο κιτρινισμένο απ το χρόνο, η ήταν κίτρινο ξεθωριασμένο απ τον ήλιο. Μπροστινό φτερό δεν είχε. Φυσικά ούτε φώτα ούτε στάντ ούτε μαρσπιέδες για τον πίσω. Το πίσω φτερό ήταν σπασμένο και ραμμένο άσχημα με σύρμα. Η σέλα σχεδόν μόνο με το σφουγγάρι και το μεταλλικό ντεπόζιτο… έργο τέχνης απ τις λακκούβες. Μου ξίνισε λίγο, αλλά το δικαιολόγησα αμέσως με την συνηθισμένη έκφραση του Αντώνη: «Καθαρόαιμο είναι, τι περιμένεις?) Ναι, ναι! Τελικά ήταν… πανέμορφο. Ήταν ένα JAWA 250cc «καθαρόαιμο» μότο κρος τουλάχιστον μιας δεκαετίας πίσω. Εκείνη την μέρα όμως ήταν ένα θεριό για μένα. 250 κυβικά!!! Πέντε φορές πάνω απ το δικό μου. Ένα τέρας. Η φαντασία μου οργίαζε. Δέος και κάποιος φόβος μαζί στην προοπτική βόλτας. Τα σχόλια του τύπου: «Που τον βρήκες αυτόν τον μπαρταλαμά ρε?» που του κάναν οι μεγαλύτεροι δεν με άγγιζαν καθόλου. Χωριάτες είναι. Δεν ξέρουν από… «καθαρόαιμα» έλεγα μέσα μου καμαρώνοντας που εγώ… ήξερα. Μετά από λίγη ώρα και αφού με είδε ότι δεν ξεκολλούσα από εκεί, μου φωνάζει.
-«Έλα πάμε». Ξανά σφίξιμο στο στομάχι. Πιο έντονο αυτή την φορά.
-«Που»? Κατάφερα να πω.
-«Δεν θες να πάμε βόλτα?»
… Μου κόπηκαν τα γόνατα. Ήθελα??? Τόση αναμονή, τόση φαντασία, τόσα όνειρα, θα πήγαιναν χαμένα σε μια στιγμή για έναν απροσδιόριστο φόβο.
-«Εμ πως δεν θέλω?» κατάφερα επιτέλους να ξεστομίσω.
Άρχισε να το σπρώχνει. Μισοσκασίματα μισοφρεναρίσματα, κάποιο ψιλοβρίσιμο και κάποια στιγμή παίρνει. Τελευταίο σφίξιμο αλλά δεν έχω σκοπό να το χάσω. Πηδάω πάνω και ξεκινάμε.
«Που θα πάμε» του φώναξα, περισσότερο για να σπάσω την ταραχή μου.
«προς το αυλάκι» μου λέει.
«περνάω συχνά από εκεί» του λέω. «είναι γεμάτος λακκούβες ο δρόμος» Κάτι μουρμούρισε αλλά δεν άκουσα. Με χτύπησε καθησυχαστικά στο πόδι και συνέχισε. Μόλις βγήκαμε απ το χωριό άνοιξε το γκάζι… Μαγικό!!! Απερίγραπτη αίσθηση. Πέρασε και ο φόβος και όλα. Μια καινούρια ταραχή γεμάτη χαρά πήρε την θέση του. Μια…
Πώς να περιγράψω αυτό το συναίσθημα? Αυτό το τράβηγμα προς τα πίσω. Αυτή η τεράστια δύναμη που σου κόβει την ανάσα. Όσοι δεν το έζησαν δεν θα μπορέσουν να το καταλάβουν απ την δική μου περιγραφή δυστυχώς. Το γράφω όμως εδώ μέσα γιατί πιστεύω ότι οι περισσότεροι εδώ το έχουν ζήσει την πρώτη τους φορά και δεν θα χρειαστεί να ψάξω πιο γλαφυρή περιγραφή. Μακάρι να είχα τον τρόπο και τις λέξεις που θα έβγαζαν στο χαρτί εκείνη την αίσθηση. Θυμάμαι μόνο τις επόμενες μέρες που είχα κολλήσει. Είχα αρρωστήσει. Δεν μιλιόμουν. Έβλεπα στον ύπνο μου τον τρόπο που περάσαμε τις λακκούβες. (με το δικό μου σταματούσα και περνούσα με τα πόδια κάτω) Νόμιζα ότι έχω παραισθήσεις και οι λακκούβες έφυγαν. Θυμάμαι επίσης τις υπερβολές που έλεγα στους φίλους μου όταν τους περιέγραφα την εμπειρία. «τα μάγουλα τραβιούνται πίσω. Τα μαλλιά κοντεύουν να ξεκολλήσουν, ίσως να έφτασε και τα 150 και 200» και άλλα τέτοια τρελά που σχεδόν τα πίστευα. Στην πραγματικότητα, όπως το σκέπτομαι τώρα, με πήγε μια πολύ χαλαρή βολτίτσα δυο τρία χιλιόμετρα με μια κακομεταχειρισμένη γριούλα. Δεν ξέρω αν βγήκε εδώ όμως, πόσο δυνατή την ένιωσα εγώ εκείνη την γριούλα, και πόσο πολύ κράτησε εκείνη η μικρή βόλτα. Μια μεγάλη περιπέτεια, περίπου 35 χρόνων.
Ήθελα να γράψω και για ένα μπουλντάκο ματαντόρ που οδήγησα μόνος μου μετά από λίγο καιρό, αλλά τι μου φταίτε και σεις?
Καλύτερα να το κλείσω εδώ προς το παρών.
Συγνώμη αν σας κούρασα και αν δεν βγήκε τίποτα άλλο πέρα από μια… φλυαρία.

[buckley]

Κάπου εδώ σε βλέπω .

http://www.vintagebike.co.uk/pictures/1970-cz-250-type-980/#.VQlPO46LWEY

332538

[Bladerunner]

Ήθελα να γράψω και για ένα μπουλντάκο ματαντόρ που οδήγησα μόνος μου μετά από λίγο καιρό, αλλά τι μου φταίτε και σεις?

Μα... γι αυτό είμαστε εδώ! Για τη μοτοσυκλέτα!

Καλώς ήρθες. :beer:

[zannisvel]

Τρικαβαλο ημασταν με τον Αντωνη....:beer:
Σαν να ημουν εκει ενιωσα διαβαζοντας την ιστορια σου.
Φυσικα και περιμενω και τα του ματαντορ.

[akis_trevor]

:beer:

[Eversman]

:beer::wave2:

[MikeG]

Keep on writing!

:welcome:

[taisteal]

Ωραιος

:beer::beer::beer::beer:

[Vice]

Ωραία ιστορία και ωραία περιγραφή.

[GiorgosLa]

Κάπου εδώ σε βλέπω .

http://www.vintagebike.co.uk/pictures/1970-cz-250-type-980/#.VQlPO46LWEY

332538


Ναι εκεί με βλέπω κι εγώ. Ευχαριστώ!
Όταν μπήκα στον πειρασμό να γράψω την μικρή μου περιπέτεια, το έψαξα κι εγώ λίγο. Δεν βρήκα όμως τίποτα να μου το θυμίζει. Φαντάστηκα ότι απλός το ξέχασα. (δεν το ξανάδα κι από τότε) Μόλις είδα την φωτογραφία σου ανατρίχιασα. Αν βγάλεις το φτερό, σκίσεις τι σέλα και το ξεθωριάσεις λίγο… είναι αυτό!!! Επίσης είχα ξεχάσει τα δύο μπουζί. Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις λένε. Μου ήρθαν πολλά στο μυαλό. Χαρακτηριστική σκηνή που ενώ το μαστόρευε γονατιστός, εγώ να τον ρωτώ έκπληκτος, «Μα δυο μπουζί?» Και ο Αντώνης: «Ε ναι ρε. Καθαρόαιμο είναι»
Να είσαι καλά. Πρέπει να ήταν αυτό ακριβός το μοντέλο.
Δυστυχώς, ενώ έχω δεκάδες φωτογραφίες από όλα σχεδόν τα μηχανάκια, ακόμα κι απ το Mego έχω κάποιες, (Λίγοι είχαν φωτογραφικές τότε) απ το Jawa to Bultaco και ένα montesa 125 που είχαμε «συνεταιρικό» για λίγο, δεν έχω ούτε μια.

[sapila racing]

«Ε ναι ρε. Καθαρόαιμο είναι»


Καλως ήρθες κι ευχαριστούμε που μοιραστηκες μαζί μας αυτην την υπέροχη ιστορία. :beer:

[nikos_abel]

Υπέροχα :beer:

[daz]

:beer:

[notakos600]

Δώσε πόνο, ξύσε πληγές, κάνε μας πολλά τέτοια deja vu.
Καλώς ήρθες στον θάλαμο των εξαρτημένων μοτοσυκλετιστών και καλή διαμονή. :beer:

[GiorgosLa]

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια. Ιδικά σήμερα. Μ ανεβάσατε λίγο μετά από μια κακή μέρα.
Γυρνώντας το μεσημέρι, περνάω από ένα σταυροδρόμι με άπλετη θέα, αριστερά και δεξιά. Έρχεται από τα δεξιά μου ένα αυτοκίνητο μόνο και επειδή έχω στοπ, κόβω λίγο από πριν για να μην σταματήσω τελείως. Όλα καλά. Περνάει ο άνθρωπος τον δρόμο και… σταματάει στη μέση του δρόμου. Τον κοίταξα παραξενεμένος αλλά αφού είχε περάσει δεν έδωσα σημασία και συνέχισα πριν χρειαστεί να ακουμπήσω το πόδι. Έλα όμως που ο άνθρωπος κάτι θυμήθηκε, βάζει όπισθεν και μου ορμάει σα να του χρωστούσα λεφτά Να σταματήσω ούτε λόγος. Ήμουν ακριβός πίσω του. Ανοίγω το γκάζι αλλά ήμουν πολύ χαμηλά και δεν έφυγε όσο γρήγορα θα ήθελα. Με πετυχαίνει πίσω από τον πίσω μαρσπιέ στην αριστερή εξάτμιση. Και ω του θαύματος δεν έπεσα. Ίσως η μικρή αυτή επιτάχυνση να βοήθησε να εξισορροπήσουν οι δυνάμεις. Η μόνη ζημιά είναι η στραβωμένη αριστερή εξάτμιση, που έφυγε τελείως από κάτω. Αυτό βοήθησε να μην γίνει σαν σίγμα τελικό. Από πέρυσι τον Μάιο έχω ένα sbf 1000 του 2008. Το αγόρασα με γιοσιμούρα (όχι από επιλογή αλλά γιατί ήταν σε καλή τιμή και με λίγα χιλιόμετρα.) Η πρώτη βόλτα που το έκανα ήταν Αθήνα Λάρισα. Κατέβηκα με το κεφάλι καζάνι και μου υποσχέθηκα να τις αλλάξω το συντομότερο. Κατάφερα πούλησα τις γιοσιμούρα και έβαλα τις δικές του. Μου άρεσαν πολύ. Άλλαξε όλο το μηχανάκι. Ε κάποιος μου τις μάτιασε γμτ. (500 ευρώ η μία μου είπαν) Πρώτη φορά μπλέκομε σε τέτοια φάση και με πείραξε πολύ. Χόρια η ταλαιπωρία με αστυνομίες ασφάλειες κλπ.
Οπότε γύρισα σπίτι χωρίς καμία διάθεση για τίποτα. Βλέποντας όμως τα σχόλιά σας ανέβηκα λίγο και είπα να... σας φορτώσω «και» με αυτό. :beer:
Ευχαριστώ και πάλι για τα καλά σας λόγια και όχι μόνο.

[spyrakos35]

ολα καλά φίλε....

σκέψου να ήταν ο αστραγαλος αντί την παλιοχαμούρα....

:beer:

[daz]

Μια σπασμένη εξάτμιση και χαλασμένη διάθεση.
Μικρό το κακό.

Δες τα θετικά. Εξαργύρωσες την θέση σου στα στατιστικά, με τις μικρότερες δυνατές ζημιές.

[GiorgosLa]

ολα καλά φίλε....

σκέψου να ήταν ο αστραγαλος αντί την παλιοχαμούρα....

:beer:

Το κακό είναι ότι το παρασκέφτομαι. Και περισσότερο αν είχα συνοδηγό.
Τέλος καλό όλα καλά. :beer:

[VANDA]

Καλώς ήρθες, ωραία ιστορία.. :beer:

[GiorgosLa]

Εδώ είμαι πάλι.
Ο zannisvel Και ο Bladerunner μου ζήτησαν να συνεχίσω την ιστορία με το μπουλτακο, (Γι αυτό, αλλιώς εγώ δεν ήθελα…) οπότε… την πατήσατε και οι υπόλοιποι.
Βέβαια, είναι ένα μεμονωμένο μικρό περιστατικό. Απλά έκανα μια βόλτα με μια μηχανή στα 15 με 16. Ε και? Άλλοι οδηγούν απ τα έξι! Ναι τίποτα δεν έγινε. Απλά εδώ θέλω να βγάλω την ψυχολογία, τις μηχανορραφίες , τις προσπάθειες και τις βλακείες που μπορεί να κάνει ο κάθε αρρωστάκος για μια βολτίτσα. Για να είναι κοντά σ αυτά τα διαόλια. Ειδικά σ εκείνες τις ηλικίες.
Κανονικά η αφήγηση μιας βόλτας, θα ήταν μια μικρή παράγραφος. Θέλω να τραβήξω όμως λίγο (ως πολύ) το πριν και το μετά. Δεν ξέρω αν έχει νόημα αλλιώς.
Μετά από εκείνη την εμπειρία λοιπόν με το jawa, η αρρώστια μεγάλωσε κατακόρυφα. Το καημένο το μεγκο το είχα βγάλει το ζουμί. Δεν μου έφτανε πλέον πουθενά για πουθενά. Ούτε υπήρχε και προοπτική για κάτι άλλο όμως. Ούτε στην ζούνταπ η δουλειά με γέμιζε πια. Περισσότερο ασχολούμασταν με τα τρίκυκλα των τσιγγάνων. Και αυτοί λίγοι είχαν μείνει. Οι περισσότεροι άρχισαν προ πολλού να παίρνουν ντατσουν. Όχι έπρεπε κάτι να κάνω. Κόντευα να γεράσω (Ίσως να πλησίαζα και τα 17) και η μοναδική εμπειρία που είχα από μηχανή ήταν εκείνο το jawa. Έβλεπα καμιά φορά στο δρόμο εκείνο το μπορντο το Kawasaki (500cc Δίχρονο τρικύλινδρο) και χάζευα. Κόντευαν να με πατήσουν τα αυτοκίνητα. (Αν και χωμάτινος το θεωρούσα το πιο όμορφο μηχανάκι του κόσμου) Άλλες φορές, περνούσα απ τον Σαρακάκι και χάζευα με τις ώρες απ την τζαμαρία ένα κατακόκκινο χόντα έλσινορ. Μέχρι κάποια στιγμή βγήκε κάποιος υπάλληλος και σχεδόν με έδιωξε. Μεγάλη καψούρα κι αυτό. Ντράπηκα όμως και δεν ξαναπήγα. Γενικότερα τα πάντα γυρνούσαν γύρο απ αυτό. Πώς να μπω σε κάποια παρέα με μεγαλύτερα μηχανάκια απ τα δικά μας. Οι είκοσιπεντάριδες και πάνω που είχαν τα… καλά, ούτε γυρνούσαν να σε κοιτάξουν. Ναι θα άλλαζα δουλειά. Στη ζουνταπ δεν πατούσε κανένας απ αυτούς. Έψαξα. Όλοι ήταν κομπλέ από υπαλλήλους. Την καβασάκι την άφησα τελευταία. Ντρεπόμουνα. Τα θεωρούσα κορυφή. Αισθανόμουν πολύ λίγος για τέτοιο μαγαζί. Δεν είχα άλλη επιλογή όμως και πήγα. Το μέγκο το άφησα λίγο πιο κάτω. Ε ναι! Πώς να παρουσιαστώ με ένα αυτόματο στα ανάκτορα του μπακιγχαμ! Να μην τα πολυλογώ , έπιασα δουλειά. Μια τρύπα ήταν το μαγαζί. Απομυθοποιήθηκε γρήγορα. Εγώ όμως ανέβηκα σκαλί. Με ρωτούσαν στο χωριό που δουλεύω και απαντούσα με στόμφο. «Στην καβασάκι ρε» Ε ναι. Αλλιώς ακούγετε!
Την πρώτη μέρα, το πρωί, έβγαλα 15 με 20 μηχανές έξω. Αισθανόμουν ότι έκανα βουτιά στο μέλι. Μούσκεμα στον ιδρώτα αλλά… έστριβα τα τιμόνια τους, τις έστηνα πείραζα τα κουμπιά τους, το γκάζι… Το βράδυ πάλι μέσα. Βουτιά στο μέλι σου λέω. (πέρασε καιρός να καταλάβω τι χαμαλίκι τραβούσα) Απ το πρωί ως αργά το βράδυ στο λάδι και στη μουτζούρα λοιπόν αλλά μ άρεσε. Άλλες γνωριμίες άλλες συζητήσεις, άλλα πολλά. Ήταν όμως και τα φιλαράκια στο χωριό. Το σαββατοκύριακο ήταν αφιερωμένο εκεί. Βολτίτσες στα περίχωρα, μαγκιές στην πιστούλα μας, και βασικά ατέλειωτες συζητήσεις. Είχα άλλωστε να τους πω τόσα συγκλονιστικά απ την πόλη. Το παντιλίκι που έκανε ο Μήτσος, τη σάρα που έφαγε ο Κήτσος , τη μπιέλα που τίναξε ο Πήτσος κλπ. Στην πόλη κλητήρας αλλά στο χωριό δήμαρχος!

[GiorgosLa]

Ένα απ αυτά τα σαββατοκύριακα, μάθαμε απ το Σάββατο, ότι ο Θανάσης (ένα δυο χρόνια μεγαλύτερος που είχε φύγει πριν κάνα χρόνο στα καράβια) είναι στο χωριό με έναν φίλο του που έχει μηχανή. Αναστάτωση και οργάνωση να τον φέρουμε στην πίστα μας, να μας κάνει κάτι καλό. Δεν μας ένοιαζε τι μηχανάκι ήταν. Αργά το βράδυ μάθαμε απ τον Μάκη (τον αδερφό του Θανάση) ότι ήταν ένα Μπουλτάκο ματαντορ (250 η 350 δεν θυμάμαι) ο οποίος ανέλαβε και να τους ψήσει να έρθουν.
Απ τα χαράματα σχεδόν εμείς στο ποτάμι. (εκεί είχαμε την πίστα) και κάναμε ότι μπορούσαμε για να παρουσιάσουμε κάτι καλό αν χρειαζόταν. Κατά της δώδεκα, και αφού ξεπατωθήκαμε όλη μέρα, ακούσαμε πίσω απ το ανάχωμα το γνώριμο πια, νταν νταν νταν. Σβήνουμε μηχανάκια, σηκωνόμαστε όρθιοι με τα μάτια καρφωμένα στο ανάχωμα. Σκάει μύτη ένα πολύ όμορφο, ολοκαίνουριο μπλε μηχανάκι. Δεν ήταν σκέτο μπλε όπως τα μοτο κρος και αν θυμάμαι καλά το φτερό ήταν στον τροχό και όχι ψηλά. Όπως και νάχει, ήταν πολύ όμορφο. Φτάνουν κοντά μας και οι προτροπές του στιλ: «Δώστα μεγάλε δώστα» η «κάνε κάτι καλό» δεν τους άφησαν να σταματήσουν. Το έδωσε λίγο όπως ήταν δικάβαλοι στην ευθεία και ξαναγύρισαν. Χειροκροτήματα, κραυγές και καινούριες προτροπές για κάτι καλό. Κατεβαίνει ο Θανάσης και κάνει μερικά πάνω κάτω στην ευθεία μόνος του. Σ’ αυτόν τον χρόνο, εγώ έχω ήδη πλησιάσει τον Θανάση. Μου μίλησε πρώτος. «Τι κάνεις ρε Γιώργη?» Μου μίλησε πρώτος. Άρα μου μ έχει θάρρος, άρα τον έχω κι εγώ. Μου καρφώθηκε η ιδέα της βόλτας και μου κόπηκαν τα πόδια. Ευτυχώς σε λίγο απάντησα. «Καλά ρε Θανάση. Εσύ πως τα περνάς?» Κάτι μου είπε κι αυτός αλλά δεν άκουσα. Το αίμα είχε ανέβει όλο στο κεφάλι μου. Ο χρόνος έτρεχε σε βάρος μου. Σε λίγο θα ερχόταν ο άλλος. Αν ήταν να κάνω κάτι, έπρεπε στο επόμενο δευτερόλεπτο. Με τα μηνίγγια μου να χτυπάνε, του πετάω έτσι ξεκάρφωτα.
«Ρε Θανασάκι, πως θα γίνει να το κάνουμε καμιά βολτίτσα?
«Μαλάκας είσαι ρε?» Μου πετάει κάπως απότομα. Με παράχωσε. Ατιμάζομαι να πάω παραπέρα. Ακούω τη μηχανή να έρχεται. Δεν πρέπει να τα παρατήσω. Είμαι στα πρόθυρα εγκεφαλικού απ το άγχος.
«Γιατί ρε Θανάση είμαι μαλάκας?» επιμένω γεμάτος παράπονο.
«Δεν θα στο δώσει ρε μαλάκα. Δεν έχουμε και βενζίνη.» Μου λέει πιο μαλακά τώρα.
«Ε! πες του το εσύ!» Τολμώ να ξαναπώ. Χαμογέλασε και… μ έγραψε. Έρχεται ο άλλος και είναι η σειρά του Θανάση να κάνει ένα πάνω κάτω. Ώσπου να γυρίσει με τραβά στην άκρη ένας Βαγγέλης που άκουσε την συζήτηση πριν και μου λέει: «Είναι απένταροι. Δώστους κάτι και μπορεί να στο δώσει» - «Τι να τους δώσω ρε» - «Κάνα φράγκο ρε συ. Τουλάχιστον για την βενζίνα» - «Για μαλάκες ψάχνουν ρε?» - «Δεν ξέρω. Εγώ σου είπα.» Πάντως αν έψαχναν για μαλάκες, μάλλον βρήκαν έναν. Στην αρχή μου φάνηκε ξευτήλα αλλά σιγά, σιγά συμφιλιώθηκα με την ιδέα. Κατεβαίνει ο Θανάσης και ξανά από κοντά εγώ.
«Τι έγινε Θανάση? Τον είπες?»
«Μαλάκας είσαι ρε? Δεν έχουμε και βενζίνη σου λέω.»
«Θα την πληρώσω την βενζίνη ρε»

[GiorgosLa]

«Τι να πληρώσεις ρε? 5 δραχμές? Αυτό φουλάρει με 35. Δεν έχουμε μια. Πως θα φίγουμε?»
Το μυαλό μου είχε κάψει τα μισά εγκεφαλικά κύτταρα και είχα πάρει φούρια. Το μέγκο τότε φουλάριζε γύρο στις 25 δραχμές. Εγώ έβαζα πάντα 16 δρχ βενζίνη και 4 δρχ λάδι για να βγαίνει στρόγγυλο εικοσάρικο. Είχα μαζί μου 110 δραχμες για να την βγάλω όλη την εβδομάδα με δυο τουλάχιστον φουλαρίσματα. Τα θυμάμαι καλά όλα.
«Ρε σύ Θανάση, Αν είναι να σου πληρώσω ένα φουλάρισμα για να μπορέσετε να φύγετε.»
«Τι ένα φουλάρισμα? 35 δραχμές?»
«Ναι ρε γαμότω 35 δραχμές.» Έπαιξε το μάτι του.
«Για περίμενε λίγο.» Και πάει προς τον άλλον. Σε λίγο γυρίζει
«Κοίτα, βάλε κάτι παραπάνω και θα στο δώσει»
«Τι παραπάνω ρε Θανάση? Πόσο παραπάνω?»
«Ε Ξέρω κι εγώ? Κοτζάμ μηχανή σου δίνει. Φοβάται κι αυτός»
Περνούσαν όλα με χίλια απ το μυαλό. Η ξεφτίλα που θα μου πιαναν τον κόλο. Η μαγκιά που θα οδηγούσα μηχανή μπροστά σε τόσο κόσμο, η αγωνία μην κάνω καμιά χαζομάρα και γίνω ρεζίλι μπροστά σε τόσο κόσμο, η αφραγκία που θα έχω όλη την βδομάδα …όλα!
«Πενήντα δραχμές» του κάνω.
«Πενήντα δραχμές? Δώστα εδώ μην μας πάρουν χαμπάρι» Βγάζω το ένα απ τα δυο πενηντάρικα και το δίνω. «Έλα πάμε.» Και πάμε. Κάτι μουρμουρίζουν στο αφτί. Με κοιτά για λίγο ο άλλος με δυσπιστία αλλά συμφωνούν. Γυρνά αργά προς το μηχανάκι και το βάζει μπρός. «Έλα πάρτω» Μου λέει. Αυτή την φορά το «νταν νταν» του ρελαντί, ήταν για μένα. Όλα τα μέσα μου δέθηκαν κόμπος. Θα τα καταφέρω?
«Μέχρι το δέντρο θα πας και θα γυρίσεις έτσι?» Περίπου 200 μέτρα.
«Ε ναι ρε συ. Μια βολτίτσα να δω πως πάει» του λέω όσο πιο άνετα γίνετε.
Με ένα τρέμουλο που άρχισε να με πιάνει, ανεβαίνω πάνω πριν το μετανιώσω. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά σε λεβιέδες μανέτες να δω που βρίσκονται. Κάνω ένα γρήγορο άνοιγμα του γκαζιού. Ψαρωτική και άμεση απόκριση. Το άγχος ανεβαίνει κατακόρυφα και το αριστερό μου πόδι αρχίζει να τρέμει ανεξέλεγκτα. Θα γίνω ρεζίλη, σκέφτηκα. Βρίσκω με δυσκολία το λεβιέ, βάζω πρώτη και ξεκινάω γρήγορα και μάλλον λίγο άτσαλα. Τα υπόλοιπα λέω θα τα σκεφτώ στο δρόμο. Πιο δρόμο? Αυτό με το που άφησα τον συμπλέκτη, όρμησε μπροστά χωρίς γκάζι σχεδόν. Ένα που δεν με άδειασε με την μία. Άρχισα να το ελέγχω. Βάζω και την δεύτερη χωρίς να ανεβάσω καθόλου. Όλα καλά. Ανοίγω λίγο. Ορμάει ξανά μπροστά σαν να είχα πρώτη και τώρα νιώθω και τον αέρα. Ξανακλείνω γκάζι και βάζω και την Τρίτη. Το κρατάω έτσι να συνέλθω λίγο και ανοίγω ξανά. Η ίδια δύναμη. Σαν να θέλει να μ αδειάσει και να φύγει μόνο του. Φτάνω στο δέντρο, κάνω την στροφή και ξανά με πρώτη. Αυτή την φορά το έχω και προσπαθώ να το ζήσω. Να μου μείνει κάτι τουλάχιστον. Στο πήγαινε δεν πολυκατάλαβα τι έγινε. Παίζω λίγο με την δεύτερη, δίνω λίγο περισσότερο την Τρίτη και πριν περάσω μπροστά τους βάζω και την τέταρτη. Η ίδια δύναμη. Σαν να είχα πρώτη. Μόνο που τώρα έτρεχε πολύ με μισό γκάζι. Έτρεχε πολύ. Όσο δυο φλορέτες κι ένα ζουνταπ μαζι.
Γύρισα και τους το έδωσα.
Ήμασταν εκεί 20 με 30 άτομα. Μαζεύτηκαν οι περισσότεροι γύρο μου και με ρωτούσαν. «πως ήταν, πως ήταν?» Είπα μερικά «ωραίο, ωραίο» άναψα ένα τσιγάρο και πήγα λίγο παραπέρα σε μια πέτρα να καθίσω. Το κοίταξα λίγο από εκεί. Ανάμεσα στα sachs, στις φλορέτες και στα ποδήλατα, έδειχνε θεϊκό.
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε 10 με 15 λεπτά. Ήθελα να ρίξω λίγο νερό στο μυαλό μου να κρυώσει.

[buckley]

Ένα απ αυτά τα σαββατοκύριακα, μάθαμε απ το Σάββατο, ότι ο Θανάσης (ένα δυο χρόνια μεγαλύτερος που είχε φύγει πριν κάνα χρόνο στα καράβια) είναι στο χωριό με έναν φίλο του που έχει μηχανή. Αναστάτωση και οργάνωση να τον φέρουμε στην πίστα μας, να μας κάνει κάτι καλό. Δεν μας ένοιαζε τι μηχανάκι ήταν. Αργά το βράδυ μάθαμε απ τον Μάκη (τον αδερφό του Θανάση) ότι ήταν ένα Μπουλτάκο ματαντορ (250 η 350 δεν θυμάμαι) ο οποίος ανέλαβε και να τους ψήσει να έρθουν.
Απ τα χαράματα σχεδόν εμείς στο ποτάμι. (εκεί είχαμε την πίστα) και κάναμε ότι μπορούσαμε για να παρουσιάσουμε κάτι καλό αν χρειαζόταν. Κατά της δώδεκα, και αφού ξεπατωθήκαμε όλη μέρα, ακούσαμε πίσω απ το ανάχωμα το γνώριμο πια, νταν νταν νταν. Σβήνουμε μηχανάκια, σηκωνόμαστε όρθιοι με τα μάτια καρφωμένα στο ανάχωμα. Σκάει μύτη ένα πολύ όμορφο, ολοκαίνουριο μπλε μηχανάκι. Δεν ήταν σκέτο μπλε όπως τα μοτο κρος και αν θυμάμαι καλά το φτερό ήταν στον τροχό και όχι ψηλά. Όπως και νάχει, ήταν πολύ όμορφο. Φτάνουν κοντά μας και οι προτροπές του στιλ: «Δώστα μεγάλε δώστα» η «κάνε κάτι καλό» δεν τους άφησαν να σταματήσουν. Το έδωσε λίγο όπως ήταν δικάβαλοι στην ευθεία και ξαναγύρισαν. Χειροκροτήματα, κραυγές και καινούριες προτροπές για κάτι καλό. Κατεβαίνει ο Θανάσης και κάνει μερικά πάνω κάτω στην ευθεία μόνος του. Σ’ αυτόν τον χρόνο, εγώ έχω ήδη πλησιάσει τον Θανάση. Μου μίλησε πρώτος. «Τι κάνεις ρε Γιώργη?» Μου μίλησε πρώτος. Άρα μου μ έχει θάρρος, άρα τον έχω κι εγώ. Μου καρφώθηκε η ιδέα της βόλτας και μου κόπηκαν τα πόδια. Ευτυχώς σε λίγο απάντησα. «Καλά ρε Θανάση. Εσύ πως τα περνάς?» Κάτι μου είπε κι αυτός αλλά δεν άκουσα. Το αίμα είχε ανέβει όλο στο κεφάλι μου. Ο χρόνος έτρεχε σε βάρος μου. Σε λίγο θα ερχόταν ο άλλος. Αν ήταν να κάνω κάτι, έπρεπε στο επόμενο δευτερόλεπτο. Με τα μηνίγγια μου να χτυπάνε, του πετάω έτσι ξεκάρφωτα.
«Ρε Θανασάκι, πως θα γίνει να το κάνουμε καμιά βολτίτσα?
«Μαλάκας είσαι ρε?» Μου πετάει κάπως απότομα. Με παράχωσε. Ατιμάζομαι να πάω παραπέρα. Ακούω τη μηχανή να έρχεται. Δεν πρέπει να τα παρατήσω. Είμαι στα πρόθυρα εγκεφαλικού απ το άγχος.
«Γιατί ρε Θανάση είμαι μαλάκας?» επιμένω γεμάτος παράπονο.
«Δεν θα στο δώσει ρε μαλάκα. Δεν έχουμε και βενζίνη.» Μου λέει πιο μαλακά τώρα.
«Ε! πες του το εσύ!» Τολμώ να ξαναπώ. Χαμογέλασε και… μ έγραψε. Έρχεται ο άλλος και είναι η σειρά του Θανάση να κάνει ένα πάνω κάτω. Ώσπου να γυρίσει με τραβά στην άκρη ένας Βαγγέλης που άκουσε την συζήτηση πριν και μου λέει: «Είναι απένταροι. Δώστους κάτι και μπορεί να στο δώσει» - «Τι να τους δώσω ρε» - «Κάνα φράγκο ρε συ. Τουλάχιστον για την βενζίνα» - «Για μαλάκες ψάχνουν ρε?» - «Δεν ξέρω. Εγώ σου είπα.» Πάντως αν έψαχναν για μαλάκες, μάλλον βρήκαν έναν. Στην αρχή μου φάνηκε ξευτήλα αλλά σιγά, σιγά συμφιλιώθηκα με την ιδέα. Κατεβαίνει ο Θανάσης και ξανά από κοντά εγώ.
«Τι έγινε Θανάση? Τον είπες?»
«Μαλάκας είσαι ρε? Δεν έχουμε και βενζίνη σου λέω.»
«Θα την πληρώσω την βενζίνη ρε»

Πριν 3-4 ημέρες τραβηγμένη στην ανατολική Αττική.
332705


Είχε και παρέα...
332706

[GiorgosLa]

Πριν 3-4 ημέρες τραβηγμένη στην ανατολική Αττική.
332705


Είχε και παρέα...
332706

Ναι ναι. Κάτι τέτοιο. Είσαι ωραίος. Με μπερδεύει λίγο η κατάσταση του. Το θυμάμαι ολοκαίνουριο και αστραφτερό. Το αντίθετο με το άλλο που το βρήκες ολοκαίνουριο. Αν βάλω όμως και τα πλαϊνά καπάκια, πρέπει να είναι αυτό. Που τα βρίσκεις? Ασχολείσαι με παλιά μηχανάκια? Πάντως ευχαριστώ που ασχολήθηκες.

[GiorgosLa]

Πριν 3-4 ημέρες τραβηγμένη στην ανατολική Αττική.
332705


Είχε και παρέα...
332706


Τα κοιτάμε τώρα και γελάμε. Ήταν πολύ όμορφα όμως τότε και πολύ σύγχρονα. Τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Τι μ έπιασε αυτές τις μέρες με τα πισωγυρίσματα?

[SHOOTER045]

http://up.picr.de/14219531jq.jpg
Πρώτη βόλτα με ένα τέτοιο

[GiorgosLa]

http://up.picr.de/14219531jq.jpg
Πρώτη βόλτα με ένα τέτοιο

Τι είναι? Κάτι μου κάνει αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ. Μοιάζει λίγο με Μαικο αλλά δεν πρέπει να είναι. Κάπως αλλιώς το λέγαν.

[SHOOTER045]

Sachs 250

[GiorgosLa]

Sachs 250

Τα πτερύγια μου θύμιζαν sakhs αλλά κάτι δεν μου πήγαινε με το μοτέρ. Έκανα κι εγώ κάτι μήνες με ένα Σιμονινι 250. Το μοτέρ πρέπει να είναι το ίδιο αλλά ο σκελετός ήταν χάλια σε εκείνο. Χάναμε τις βίδες του κινητήρα συνέχεια.

[dimmie_72]

Έχει δίκιο ο GiorgosLa. 50άρι είναι αυτό που έβαλες ;)

[SHOOTER045]

Μετά από χρόνια όταν πήρα ΤΟ ΙΤ ένας φίλος πήρε ένα τέτοιο.
Τότε κατάλαβα ότι είχε 7αρι σαζμαν με δύο νεκρά.
Όσο για τις βίδες σκορποχωρι όντως.
Και ένας κύλινδρος σαν σόμπα έκανε αυτόν τού ΙΤ να μοιάζει σαν 50αρακι

[SHOOTER045]

Έχει δίκιο ο GiorgosLa. 50άρι είναι αυτό που έβαλες ;)

Που να θυμάμαι major.
Έβαλα στο google Sachs 250 και ανέβασα την ποίο καθαρή φώτο

[dimmie_72]

ο teo λέει σε κοροϊδεύανε και νόμιζες οδηγάς 250 :cool:

[GiorgosLa]

332709
Sachs 250

332708

[SHOOTER045]

ο teo λέει σε κοροϊδεύανε και νόμιζες οδηγάς 250 :cool:

Ρε μη σας πω δημοτικό πήγαινα
Νομίζω αυτό είναι το σωστό μεγεθυνα την φώτο http://miloslife.gr/uploads/ArticlesPhotos/2264577_2_b.jpg μαζι με αυτήν την σουπιά είσαι?

[GiorgosLa]

Μετά από χρόνια όταν πήρα ΤΟ ΙΤ ένας φίλος πήρε ένα τέτοιο.
Τότε κατάλαβα ότι είχε 7αρι σαζμαν με δύο νεκρά.
Όσο για τις βίδες σκορποχωρι όντως.
Και ένας κύλινδρος σαν σόμπα έκανε αυτόν τού ΙΤ να μοιάζει σαν 50αρακι

Πιο IT είχες? Εγώ είχα το 250 απ το 82 ως το 85 και ήταν μόνο ένα στην Λάρισα και ένα στον πλαταμώνα εκείνο τον καιρό. Υπέροχο μηχανάκι και υπέροχα χρόνια και υπέροχη ηλικία.

[dimmie_72]

μαζι με αυτήν την σουπιά είσαι?

ναι και γελάμε με την τάπα που σούριξε ο GiorgosLa. :cool:

[dimmie_72]

Πιο IT είχες?

τι νάχε μωρέ, το 50 μάλλον... :rotflmao:

[SHOOTER045]

Το 250 με μονοσοκ αλλά με το ψαλίδι με την γέφυρα.
Το είχα πάρει το 91 από την Νάουσα, με στρογγυλό φαναράκι πίσω φτερό- βραχίωνας και ζωγραφιά camel / σαν τα τσιγάρα στο τεποζιτο

[SHOOTER045]

ναι και γελάμε με την τάπα που σούριξε ο GiorgosLa. :cool:

Όχι λουκάνικα
Τι λουκάνικο μού θα πάρει πες του

[GiorgosLa]

332711
Το 250 με μονοσοκ αλλά με το ψαλίδι με την γέφυρα.
Το είχα πάρει το 91 από την Νάουσα, με στρογγυλό φαναράκι πίσω φτερό- βραχίωνας και ζωγραφιά camel / σαν τα τσιγάρα στο τεποζιτο

332710

[dimmie_72]

Γιώργο φτάνει ρε, λίγο ακόμη και θα κάνει χαρακίρι :D

[teogtp]

Sachs 250

Mητς αυτο καβαλαγες;
ειπαμε kinky αλλα οχι και ετσι (http://www.britannica.com/EBchecked/topic/515280/Nelly-Sachs)

:bawl:

[GiorgosLa]

Mητς αυτο καβαλαγες;
ειπαμε kinky αλλα οχι και ετσι (http://www.britannica.com/EBchecked/topic/515280/Nelly-Sachs)

:bawl:

Επειδή δεν τα πάω καλά με τα αγγλικά… Τι είναι το «kinky?» Αν είναι κακό, να μη μαρτυράω ότι πέρασε κι από μένα ένα τέτοιο. :confused:

[teogtp]

Πειράζω τον shooter για τις "πιπεράτες" ορέξεις του....;)

[dimmie_72]

...σε κάθε λογής αρχαιολογίες :cool:

[SHOOTER045]

...σε κάθε λογής αρχαιολογίες :cool:

Δηλαδή τώρα κάνατε κόμμα οι δύο σάς?
Πως ξεκίνησε η εβδομάδα?
Ποιος απ τούς δύο κάνει την κυρία τού σπιτιού?

[GiorgosLa]

Έφυγε σήμερα ξαφνικά ο Αντώνης. Ο ξάδερφος με το jawa της "πρώτης βόλτας". 60τόσο χρονών.
Θα μου πεις... "και ποιόν νοιάζει?"
Κανέναν ίσως. Απλά, όπως αυθαίρετα χρησιμοποίησα το όνομά του, σ αυτήν την ιστοριούλα, ήθελα να γράψω κι αυτό. Έτσι. Σαν επίλογο...

[bulmont]

Έφυγε σήμερα ξαφνικά ο Αντώνης. Ο ξάδερφος με το jawa της "πρώτης βόλτας". 60τόσο χρονών.
Θα μου πεις... "και ποιόν νοιάζει?"
Κανέναν ίσως. Απλά, όπως αυθαίρετα χρησιμοποίησα το όνομά του, σ αυτήν την ιστοριούλα, ήθελα να γράψω κι αυτό. Έτσι. Σαν επίλογο...

:(:(

[buckley]

Καλό ταξίδι...

[o_gavros]

Να εισαι καλα να τον θυμάσαι!
Ωραια η "πρωτη βολτα"

[wthanasis]

Αρχικά συλλυπητήρια για τον εξάδερφο σου φίλε μου.

*Προσωπική μου άποψη :
Αν ένας άνθρωπος έχει καταφέρει να "σημαδέψει" έτσι όμορφα και να αφήσει μια τόσο γλυκιά ανάμνηση σε ένα παιδί,
τότε άξιζε το πέρασμα του από αυτόν τον κόσμο.

[SoR]

Μου θύμησες κατι ανίψακια που έχω 3 και 6 ετών.

τα κάνω μικρή βόλτα με την μοτο,
ο 6χρονος , οταν ανοίγω 1η μέχρι τα 50χλμ (ελαφρά απότομα) νομίζει οτι απογειωνόμαστε.
ο 3χρονος, κλαίει για να τον κάνω και αυτόν βόλτα. Οταν τον κανω βόλτα κλαίει γιατι φοβάται και οταν τον κατεβάσω, κλαίει γιατι κατέβηκε....

[Ασωτος]

Έφυγε σήμερα ξαφνικά ο Αντώνης. Ο ξάδερφος με το jawa της "πρώτης βόλτας". 60τόσο χρονών.
Θα μου πεις... "και ποιόν νοιάζει?"
Κανέναν ίσως. Απλά, όπως αυθαίρετα χρησιμοποίησα το όνομά του, σ αυτήν την ιστοριούλα, ήθελα να γράψω κι αυτό. Έτσι. Σαν επίλογο...

Συγγνώμη αλλά τώρα το είδα όλο ...

Συλλυπητήρια για τον ξάδερφο ....
.
.
.
.
Αλλά μου θύμησες πολλά. Τον ξάδελφο ίσως να τον ήξερα, φατσικά έστω.....Την κόκκινη elsinore άστην κάτω, εγώ την είδα πρώτος ...Στην kawasaki, στον Ντάνο ; ατη Νέα Σμύρνη εννοείς ;

Θα τα πούμε από κοντά ...:beer:

[Bowleno]

Καλό του ταξίδι....:(

Να τον θυμάσαι έτσι όπως ήταν όταν σου είπε "δεν θες βόλτα;"

[andreastwin]

Έφυγε σήμερα ξαφνικά ο Αντώνης. Ο ξάδερφος με το jawa της "πρώτης βόλτας". 60τόσο χρονών.
Θα μου πεις... "και ποιόν νοιάζει?"
Κανέναν ίσως. Απλά, όπως αυθαίρετα χρησιμοποίησα το όνομά του, σ αυτήν την ιστοριούλα, ήθελα να γράψω κι αυτό. Έτσι. Σαν επίλογο...

:(:(:( μερες που ειναι , καλο ταξιδι.

[SoR]

συλληπητηρια για τον ξάδερφο..