Pew
13/05/2015, 18:56
Ανοιξη, ωραια θερμοκρασια και τα μπουφαν στις κρεμαστρες.
Ολη κι ολη η αποσταση, 4 χιλιομετρα για να φτασω στη δουλεια μου….
Οι διαδρομη σε δυο ροδες, ποτε δεν είναι προκαθορισμενη, βλεπεις το μποτιλιαρισμα δεν υπαρχει και η πολυτελεια για παρκαρισμα σημαντικο αβανταζ εναντι του αυτοκινητου. Άλλες φορες θα στριψεις ένα στενο νωριτερα, άλλες φορες πιο μετα αναλογα τι προηγειται εμπρος σου ή το φαναρι που σημερα θες να αποφυγεις λογω timing του προηγουμενου. Τα μαθαινεις απ’εξω κι ανακατωτα όταν χροοοονια τωρα κανεις το ιδιο δρομολογιο.
Παρατηρεις σαν ρανταρ, τον οδηγο του αυτοκινητου μπροστα σου, που κραταει στο ένα χερι το κινητο και με το άλλο το τιμονι, ετοιμος να αποσπασει την προσοχη του σε κατι άλλο περα από την οδηγηση. Αλλοι οδηγοι φαινεται από την τοποθετηση τους στο δρομο ποσο σε εγρηγορση είναι. Σε δυο ροδες όμως τα πραγματα είναι τελειως διαφορετικα. Επιταχυνεις πολύ πιο ευκολα, αναγκαζεσαι να φρεναρεις απαλα, για να μην ξαπλωθεις στη γυαλισμενη ασφαλτο, αλλα και για να μην καρφωθει από πισω σου ο απροσεκτος οδηγος. Τσεκαρεις καθρεπτες, συνεχεια.
Δεν είναι μονο μπροστα ο κινδυνος, είναι και αλλοι δικυκλοι απροσεκτοι διπλα σου!
Ξεκινας λοιπον από το σπιτι και στο δευτερο φαναρι καμαρωτοι δυο μοτοσυκλετιστες. Εσυ επανω στη δικη σου καλη χαρουμενος, καμαρωτος και εκεινος πανω στο δικο του εργαλειο, ο ηλιος λαμπει και αυτή η μυρωδια της υγρασιας των φυτων από τη φωτοσυνθεση στα ρουθουνια σου. Το φαναρι αναβει πρασινο και ξεκινατε. Συνηθισμενο το φαινομενο εκεινων που εξαντλουν το πορτοκαλι και περνανε ακομα και δευτερολεπτα μετα το κοκκινο! Δεν εκπλησσεσαι πλεον, δεν αξιζει να χαλας την κορνα. Τον μηχανοβιο λοιπον, τον εχεις ξαναδει δυο τρεις φορες.
Σιγουρα και εκεινος σε θυμαται…
Λιγο πιο κατω, η στιγμη που ο εγκεφαλος σου κανει «υπολογισμο νεας διαδρομης» ερχεται οποτε αναβεις φλας πισω του και με το βλεμα στραμμενο στον καθρεπτη του, παρατηρεις ότι γυρναει και σε βλεπει, ξερεις ότι αν ηταν γνωστος σου, από μεσα του θα ελεγε «γειαααα χαραα» καλη δουλεια. Ξερει που πας, ξερεις που παει, πανε 2 χρονια που τον πετυχαινεις να παρκαρει κοντα σε ‘σενα.
Λιγο η μεγαλυτερη διαδρομη, λιγο μικροκαθυστερησεις για παραχωρηση προτεραιοτητας φτανεις σιγα σιγα στον προορισμο.
Μια 10αρια αυτοκινητα σε ουρα, περιμενουν ενώ στο τερμα εχει ΣΤΟΠ, κανεις δεν κορναρει και 2-3 εβγαλαν το κεφαλι τους από το παραθυρο, ενώ καθως πλησιαζεις στους 2 μπροστινους σε λουζει κρυος ιδρωτας.
Θα μπορουσες να ησουν και ‘συ μαζι του; Θα τον ειχες προσπερασει ή θα γινοταν μπροστα στα ματια σου; Το ασθενοφορο ηρθε μετα από 10 λεπτα ενώ σταματησε 2 τετραγωνα πιο πριν απ’οπου εσερναν το φορειο μεχρι τον τοπο του ατυχηματος.
Τα συλληπητηρια μου στους συγγενεις του ατυχου μοτοσυκλετιστη, που απ’οσα ακουσα στον τοπο του ατυχηματος τον παρεσυρε ανασφαλιστο αυτοκινητο με οδηγο ηλικιωμενο ανω των 70.
Σε ερωτηση μου στην τροχαια καθως μερικοι φωναζαν ότι το ασθενοφορο αργησε, τι γινεται με τα παρκαρισμενα σε γωνιες, ηταν πως «θα τους γραψουμε μια κληση».
Ετσι απλα. Περαστικα μας.
Ολη κι ολη η αποσταση, 4 χιλιομετρα για να φτασω στη δουλεια μου….
Οι διαδρομη σε δυο ροδες, ποτε δεν είναι προκαθορισμενη, βλεπεις το μποτιλιαρισμα δεν υπαρχει και η πολυτελεια για παρκαρισμα σημαντικο αβανταζ εναντι του αυτοκινητου. Άλλες φορες θα στριψεις ένα στενο νωριτερα, άλλες φορες πιο μετα αναλογα τι προηγειται εμπρος σου ή το φαναρι που σημερα θες να αποφυγεις λογω timing του προηγουμενου. Τα μαθαινεις απ’εξω κι ανακατωτα όταν χροοοονια τωρα κανεις το ιδιο δρομολογιο.
Παρατηρεις σαν ρανταρ, τον οδηγο του αυτοκινητου μπροστα σου, που κραταει στο ένα χερι το κινητο και με το άλλο το τιμονι, ετοιμος να αποσπασει την προσοχη του σε κατι άλλο περα από την οδηγηση. Αλλοι οδηγοι φαινεται από την τοποθετηση τους στο δρομο ποσο σε εγρηγορση είναι. Σε δυο ροδες όμως τα πραγματα είναι τελειως διαφορετικα. Επιταχυνεις πολύ πιο ευκολα, αναγκαζεσαι να φρεναρεις απαλα, για να μην ξαπλωθεις στη γυαλισμενη ασφαλτο, αλλα και για να μην καρφωθει από πισω σου ο απροσεκτος οδηγος. Τσεκαρεις καθρεπτες, συνεχεια.
Δεν είναι μονο μπροστα ο κινδυνος, είναι και αλλοι δικυκλοι απροσεκτοι διπλα σου!
Ξεκινας λοιπον από το σπιτι και στο δευτερο φαναρι καμαρωτοι δυο μοτοσυκλετιστες. Εσυ επανω στη δικη σου καλη χαρουμενος, καμαρωτος και εκεινος πανω στο δικο του εργαλειο, ο ηλιος λαμπει και αυτή η μυρωδια της υγρασιας των φυτων από τη φωτοσυνθεση στα ρουθουνια σου. Το φαναρι αναβει πρασινο και ξεκινατε. Συνηθισμενο το φαινομενο εκεινων που εξαντλουν το πορτοκαλι και περνανε ακομα και δευτερολεπτα μετα το κοκκινο! Δεν εκπλησσεσαι πλεον, δεν αξιζει να χαλας την κορνα. Τον μηχανοβιο λοιπον, τον εχεις ξαναδει δυο τρεις φορες.
Σιγουρα και εκεινος σε θυμαται…
Λιγο πιο κατω, η στιγμη που ο εγκεφαλος σου κανει «υπολογισμο νεας διαδρομης» ερχεται οποτε αναβεις φλας πισω του και με το βλεμα στραμμενο στον καθρεπτη του, παρατηρεις ότι γυρναει και σε βλεπει, ξερεις ότι αν ηταν γνωστος σου, από μεσα του θα ελεγε «γειαααα χαραα» καλη δουλεια. Ξερει που πας, ξερεις που παει, πανε 2 χρονια που τον πετυχαινεις να παρκαρει κοντα σε ‘σενα.
Λιγο η μεγαλυτερη διαδρομη, λιγο μικροκαθυστερησεις για παραχωρηση προτεραιοτητας φτανεις σιγα σιγα στον προορισμο.
Μια 10αρια αυτοκινητα σε ουρα, περιμενουν ενώ στο τερμα εχει ΣΤΟΠ, κανεις δεν κορναρει και 2-3 εβγαλαν το κεφαλι τους από το παραθυρο, ενώ καθως πλησιαζεις στους 2 μπροστινους σε λουζει κρυος ιδρωτας.
Θα μπορουσες να ησουν και ‘συ μαζι του; Θα τον ειχες προσπερασει ή θα γινοταν μπροστα στα ματια σου; Το ασθενοφορο ηρθε μετα από 10 λεπτα ενώ σταματησε 2 τετραγωνα πιο πριν απ’οπου εσερναν το φορειο μεχρι τον τοπο του ατυχηματος.
Τα συλληπητηρια μου στους συγγενεις του ατυχου μοτοσυκλετιστη, που απ’οσα ακουσα στον τοπο του ατυχηματος τον παρεσυρε ανασφαλιστο αυτοκινητο με οδηγο ηλικιωμενο ανω των 70.
Σε ερωτηση μου στην τροχαια καθως μερικοι φωναζαν ότι το ασθενοφορο αργησε, τι γινεται με τα παρκαρισμενα σε γωνιες, ηταν πως «θα τους γραψουμε μια κληση».
Ετσι απλα. Περαστικα μας.