wthanasis
13/09/2015, 00:10
Πριν από κανα δίωρο είπα να κάνω μια βόλτα μόνος, να ξεσκάσω, όπως κάνω συχνά όταν το κεφάλι και τα @@ είναι πρησμένα από την ένταση της δουλειάς.
Κοντά και χαλαρά, είπα και ξεκίνησα προς Ν.Μηχανιώνα να μυρίσω λίγο θάλασα.
Έλα που στους Ν.Επιβάτες το cbr έσβησε ως δια μαγείας. Ως δια έλειψη βενζίνης για την ακρίβεια.....
Ή εγώ κατα λάθος ή κανένα πιτσιρίκι αργόσχολο, δεν μπορώ να πω με σιγουρια, είχε γυρισμένο το διακόπτη στη ρεζέρβα οπότε δεν έμεινε σταγόνα μέσα.
Μικρή η ξενέρα, λεω βόλτα δεν ήθελες, θα την κάνεις με τα πόδια. Το επόμενο βενζινάδικο προς Περαία στα 5χλμ περίπου, σιγά τα ωα.
Όταν όμως έκανα τα πρώτα 100 μέτρα σπρώχνωντας τη μηχανή, στον στενό και θεοσκότεινο δρόμο, είδα ότι πραγματικά με αυτό που έκανα κινδύνευα, και πολύ μάλιστα.
Δεν υπάρχει ούτε μισό μέτρο κενό για να περπατήσεις και φυσικά ούτε πεζοδρόμιο και ΛΕΑ.
Τα αυτοκίνητα δεν έχουν καμία ορατότητα, όπως κι εγώ άλλωστε, και καταλάβαινα ότι έκανα μ@λ@κια αλλά σίγουρα δεν θα άφηνα το μηχανάκι μέσα στα σκοτάδια και εκτός αυτού δεν περνούσε και κανένα ταξί.
Τότε πέρασε ένα δικάβαλο παπάκι και ακούω " φίλε χρειάζεσαι κάτι ? ''.
''Ναι, αν σου βρίσκεται κανένα μπετόνι με βενζίνη στην τσέπη θα ήταν υπέροχα, του είπα γελώντας".
"Έλα λιγο πιο κάτω που αρχίζουν τα σπίτια μου λέει" και εγώ περπάτησα σπρώχνωντας καμιά 300 μέτρα ακόμη.
Για να μην πολυλογώ άλλο, κάπου εκεί ήταν το σπίτι του. Μου υπέδειξε κάπου όπου και άφησα το μηχανάκι, άφησε τον 15χρονο γιο του να μου το προσέχει, με πήγε με το παπάκι στο πλησιέστερο βενζινάδικο (3-4 χλμ), περίμενε να βρούμε αδειο μπετόνι (εντωμεταξύ μου έκανε κονέ με τη βενζινού), με γύρισε πίσω στο μηχανάκι όπου περίμενε ο γιος του και με περιμένανε μαζί ώσπου να πάρει μπρος κανονικά η μηχανή, οπότε και με καληνύχτισαν ευγενικά και πήρα δρόμο.
Το χαμόγελο του και η καλή του διάθεση δεν έλειψε ούτε για ένα δευτερόλεπτο από τη στιγμή που βρεθήκαμε, ώσπου χαιρετηθήκαμε!
Ή μάλλον κόπηκε για λίγες στιγμές, όταν μετά τις άπειρες ευχαριστίες μου, του είπα ''ελπίζω να στο ανταποδώσω κάπως-κάποτε''.
Σαν να προσβλήθηκε." Δεν χρειάζεται" μου λέει. "Ξέρω από μηχανάκια και είναι μεγάλο μανίκι να σπρώχνεις τόσο μακριά το θηρίο".
Δεν έχω πολλά λόγια γι΄αυτό τον άνθρωπο. Δε νομίζω ότι χρειάζεται κιόλας. Εγώ μάλλον δεν θα ήμουν αντάξιος του σε παρόμοια περίπτωση.
Γιώργο και υιέ σας ευχαριστώ και δημοσίως και εύχομαι να είστε πάντα καλά !
Κοντά και χαλαρά, είπα και ξεκίνησα προς Ν.Μηχανιώνα να μυρίσω λίγο θάλασα.
Έλα που στους Ν.Επιβάτες το cbr έσβησε ως δια μαγείας. Ως δια έλειψη βενζίνης για την ακρίβεια.....
Ή εγώ κατα λάθος ή κανένα πιτσιρίκι αργόσχολο, δεν μπορώ να πω με σιγουρια, είχε γυρισμένο το διακόπτη στη ρεζέρβα οπότε δεν έμεινε σταγόνα μέσα.
Μικρή η ξενέρα, λεω βόλτα δεν ήθελες, θα την κάνεις με τα πόδια. Το επόμενο βενζινάδικο προς Περαία στα 5χλμ περίπου, σιγά τα ωα.
Όταν όμως έκανα τα πρώτα 100 μέτρα σπρώχνωντας τη μηχανή, στον στενό και θεοσκότεινο δρόμο, είδα ότι πραγματικά με αυτό που έκανα κινδύνευα, και πολύ μάλιστα.
Δεν υπάρχει ούτε μισό μέτρο κενό για να περπατήσεις και φυσικά ούτε πεζοδρόμιο και ΛΕΑ.
Τα αυτοκίνητα δεν έχουν καμία ορατότητα, όπως κι εγώ άλλωστε, και καταλάβαινα ότι έκανα μ@λ@κια αλλά σίγουρα δεν θα άφηνα το μηχανάκι μέσα στα σκοτάδια και εκτός αυτού δεν περνούσε και κανένα ταξί.
Τότε πέρασε ένα δικάβαλο παπάκι και ακούω " φίλε χρειάζεσαι κάτι ? ''.
''Ναι, αν σου βρίσκεται κανένα μπετόνι με βενζίνη στην τσέπη θα ήταν υπέροχα, του είπα γελώντας".
"Έλα λιγο πιο κάτω που αρχίζουν τα σπίτια μου λέει" και εγώ περπάτησα σπρώχνωντας καμιά 300 μέτρα ακόμη.
Για να μην πολυλογώ άλλο, κάπου εκεί ήταν το σπίτι του. Μου υπέδειξε κάπου όπου και άφησα το μηχανάκι, άφησε τον 15χρονο γιο του να μου το προσέχει, με πήγε με το παπάκι στο πλησιέστερο βενζινάδικο (3-4 χλμ), περίμενε να βρούμε αδειο μπετόνι (εντωμεταξύ μου έκανε κονέ με τη βενζινού), με γύρισε πίσω στο μηχανάκι όπου περίμενε ο γιος του και με περιμένανε μαζί ώσπου να πάρει μπρος κανονικά η μηχανή, οπότε και με καληνύχτισαν ευγενικά και πήρα δρόμο.
Το χαμόγελο του και η καλή του διάθεση δεν έλειψε ούτε για ένα δευτερόλεπτο από τη στιγμή που βρεθήκαμε, ώσπου χαιρετηθήκαμε!
Ή μάλλον κόπηκε για λίγες στιγμές, όταν μετά τις άπειρες ευχαριστίες μου, του είπα ''ελπίζω να στο ανταποδώσω κάπως-κάποτε''.
Σαν να προσβλήθηκε." Δεν χρειάζεται" μου λέει. "Ξέρω από μηχανάκια και είναι μεγάλο μανίκι να σπρώχνεις τόσο μακριά το θηρίο".
Δεν έχω πολλά λόγια γι΄αυτό τον άνθρωπο. Δε νομίζω ότι χρειάζεται κιόλας. Εγώ μάλλον δεν θα ήμουν αντάξιος του σε παρόμοια περίπτωση.
Γιώργο και υιέ σας ευχαριστώ και δημοσίως και εύχομαι να είστε πάντα καλά !