GiorgosLa
13/04/2016, 10:38
Τα μερικά δευτερόλεπτα, που τα βλέπεις όλα.
(Όσοι βαριούνται τα μεγάλα σεντόνια, παρακαλούνται να μην το διαβάσουν. Μούντζες και βρίσιμο δεν δεχόμεθα.)
Πριν «λίγα» χρόνια, είχα ένα ΙΤ 250 (τόσο λίγα) Είναι καλοκαιράκι απόγευμα, και ετοιμάζομαι να βγω για καφεδάκι. Έχω κάνει μπανάκι, ξύρισμα, χτένισμα, με είδα στον καθρέφτη, με έφτυσα και άρχισα να ντύνομαι. Τζιν παντελόνι, καουμπόικη μπότα, και ένα μπλουζάκι. Αυτά. Τα μοναδικά αξεσουάρ, ένα ρολόι και το γυαλί το μαύρο.
Ανεβαίνω στο φρεσκοπλυμένο μηχανάκι, και ξεκινάω να βρω και τον Βαγγέλη με το XL που θα με περίμενε. Ενάμιση χιλ. χαλαρά, με την τέταρτη στο κιβώτιο, σχεδόν ρελαντί, ίσα που να μην χτυπάει η αλυσίδα, το αριστερό χέρι κρεμασμένο κάτω και γενικά στιλ σπαριλιάρικο και όλο μαγκιά.
Φτάνω στο καφέ και δεν βλέπω το XL. Κατεβαίνω χωρίς να το σβήσω και πάω μέσα να ρωτήσω.
«Πριν ένα λεπτό πέρασε και σ έψαχνε»
Κάθονται και έξω μερικοί, που μου λένε το ίδιο.
«Σ έψαχνε και έφυγε βιαστικά προς τα κει». Που σημαίνει ότι πρέπει να γυρίσω απ τον δρόμο που ήρθα.
Ανεβαίνω ξανά στο μηχανάκι, αλλά τώρα, ευκαιρίας δοθείσης, η μαγκιά αλλάζει. Και από σπαριλιάρικη, έγινε καγκούρικη. Ο δρόμος εκεί μπροστά είναι γυαλί και συνήθως, έφευγα κάνοντας 5 – 6 «βαθιές» πάντες (σχεδόν κάθετα με τον δρόμο) παίζοντας το γκάζι με την δεύτερη. Κάπως έτσι το σκέφτηκα και κείνη την στιγμή. Βάζω λοιπόν πρώτη, κάνω την μισή αναστροφή και πριν σιάξω, βάζω και την δεύτερη και το ανοίγω. Τους κάνω μια βαθειά αριστερή πάντα και… δεν ξέρω γιατί, το τελειώνω εκεί. Ίσως γιατί υποτίθεται ότι βιάζομε και δεν θα χασομεράω τώρα με πάντες. (Αν τις συνέχιζα όλα θα άλλαζαν) Αφήνω λοιπόν την δευτέρα να σπάσει μέχρι να πατήσει καλά, βάζω τρίτη και τις αλλάζω όλες στον «κόφτη» μέχρι και την έκτη.
Βάζοντας την έκτη, και πριν γεμίσει έχω περίπου 100 με 120 χλμ. και έχω φτάσει στο προαύλιο του σχολείου. Όλο το οικόπεδο του σχολείου έχει αυλόγυρο με κάγκελο από κάθετες μασίφ γωνιές, ύψους ενάμιση μέτρο περίπου. Η πλευρά που πάει παράλληλα με τον δρόμο μου, είναι καμιά διακοσαριά μέτρα. Ανάμεσα απ τον δρόμο και το κάγκελο υπάρχει ενάμιση, μπορεί και δυο μέτρα πεζοδρόμιο.
Ένα δευτερόλεπτο μετά την αλλαγή σε έκτη και φτάνοντας στην πρώτη γωνία του σχολείου, ακούγετε ένα «γκαπ» και νιώθω ένα τράνταγμα τόσο δυνατό, που νομίζω ότι χτύπησαν τα δόντια μου μεταξύ τους και το μηχανάκι αρχίζει να φεύγει με δύναμη δεξιά προς το πεζοδρόμιο. Τι έγινε? Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι έγινε μεγάλη ζημιά. Σαν να έσπασε ο άξονας του τροχού η κάτι χειρότερο που δεν μπορώ να φανταστώ. Αποκλείετε να ήταν κάτι στο δρόμο. Ήταν τόσο δυνατό, που θα το έβλεπα. Εν το μεταξύ προσπαθώ να το τραβήξω αριστερά, αλλά έχει πάρει γραμμή για το πεζοδρόμιο και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Το νιώθω ότι δεν πρόκειται να το καταφέρω πριν το πεζοδρόμιο. Το τραβάω όσο μπορώ αλλά το πεζοδρόμιο πλησιάζει, και πλησιάζει τόσο παράλληλα που είναι αδύνατον να ανέβω πάνω. Θα ακουμπήσουν και οι δυο τροχοί σχεδόν ταυτόχρονα. Αν δεν ανέβει θα με ρίξει δεξιά και θα πέσω με το κεφάλι στα κάγκελα. Αφού σχεδόν ακουμπάω πεζοδρόμιο κάνω μια προσπάθεια να το ανέβω. Βάζω το βάρος στο αριστερό πόδι και τραβιέμαι λίγο πίσω να βοηθήσω τον μπροστινό τροχό τουλάχιστον, ενώ κατεβάζω το δεξί πόδι χωρίς να υπολογίσω τα χιλιόμετρα, που είναι ακόμα γύρο στα 100. Το πόδι χτύπησε με τόση δύναμη κάτω, που για δυο τρεις μέρες μετά, με πονούσε το γόνατο.
Πρέπει να έκανε δουλειά όμως. Λίγο αυτό, λίγο η άγνωστη δύναμη που με τραβούσε δεξιά, λίγο τα τακουνάτα λάστιχα, ο μπροστινός ανέβηκε, και με ένα χαζό κούνημα, ανέβηκε και ο πίσω. Η πορεία όμως προς τα δεξιά δεν λέει να σταματήσει και συνεχίζω προς τα κάγκελα. Το νιώθω ότι η δύναμη που με τραβάει, δεν είναι πια τόσο μεγάλη, αλλά έχω φτάσει τόσο κοντά στα κάγκελα που αισθάνομαι τον αέρα τους στα δάχτυλα. Τόσο που ενώ προσπαθώ με όποιο τρόπο να το τραβήξω αριστερά, είμαι και έτυμος να πάρω το δεξί χέρι απ το γκριπ και να φυλάξω το πρόσωπο αν ακουμπήσει το τιμόνι στο κάγκελο. Κάποια στιγμή όμως σταματάει. Αρχίζει πόντο, πόντο να απομακρύνετε απ το κάγκελο κι εγώ να παίρνω ανάσα. Δεν προλαβαίνω όμως να χαρώ και βλέπω την ράμπα. Το προαύλιο του σχολείου, είναι αρκετά πιο χαμηλά απ τον δρόμο και η κεντρική είσοδος έχει ράμπα να κατεβαίνουν τα αυτοκίνητα. Βαθειά εσοχή για τα χιλ που πάω. Κάνω ένα κουράγιο ακόμα, σηκώνομαι όρθιος ανοίγω το γκάζι και το τραβάω με όλη την δύναμη πίσω. Έχω όμως έκτη μέσα και δεν βοηθάει πολύ. Ευτυχώς οι γωνίες της ράμπας είναι στρογγυλεμένες. Ο μπροστινός τροχός περνά όλη την ράμπα στον αέρα και ίσα που βρήκε λίγο στο τελείωμα. Ο πίσω όμως έρχεται και σκάει στη μέση ακριβός και με τινάζει πάνω. Καμιά εμπειρία σε οδήγηση μόνο με τον μπροστινό και πάω αρκετά μέτρα κοιτώντας το μπροστινό φτερό και το σαγρέ τσιμέντο να με φλερτάρει και να με περιμένει να πέσω με τα μούτρα και μετά να έρθει και το μηχανάκι από πάνω.
(Όσοι βαριούνται τα μεγάλα σεντόνια, παρακαλούνται να μην το διαβάσουν. Μούντζες και βρίσιμο δεν δεχόμεθα.)
Πριν «λίγα» χρόνια, είχα ένα ΙΤ 250 (τόσο λίγα) Είναι καλοκαιράκι απόγευμα, και ετοιμάζομαι να βγω για καφεδάκι. Έχω κάνει μπανάκι, ξύρισμα, χτένισμα, με είδα στον καθρέφτη, με έφτυσα και άρχισα να ντύνομαι. Τζιν παντελόνι, καουμπόικη μπότα, και ένα μπλουζάκι. Αυτά. Τα μοναδικά αξεσουάρ, ένα ρολόι και το γυαλί το μαύρο.
Ανεβαίνω στο φρεσκοπλυμένο μηχανάκι, και ξεκινάω να βρω και τον Βαγγέλη με το XL που θα με περίμενε. Ενάμιση χιλ. χαλαρά, με την τέταρτη στο κιβώτιο, σχεδόν ρελαντί, ίσα που να μην χτυπάει η αλυσίδα, το αριστερό χέρι κρεμασμένο κάτω και γενικά στιλ σπαριλιάρικο και όλο μαγκιά.
Φτάνω στο καφέ και δεν βλέπω το XL. Κατεβαίνω χωρίς να το σβήσω και πάω μέσα να ρωτήσω.
«Πριν ένα λεπτό πέρασε και σ έψαχνε»
Κάθονται και έξω μερικοί, που μου λένε το ίδιο.
«Σ έψαχνε και έφυγε βιαστικά προς τα κει». Που σημαίνει ότι πρέπει να γυρίσω απ τον δρόμο που ήρθα.
Ανεβαίνω ξανά στο μηχανάκι, αλλά τώρα, ευκαιρίας δοθείσης, η μαγκιά αλλάζει. Και από σπαριλιάρικη, έγινε καγκούρικη. Ο δρόμος εκεί μπροστά είναι γυαλί και συνήθως, έφευγα κάνοντας 5 – 6 «βαθιές» πάντες (σχεδόν κάθετα με τον δρόμο) παίζοντας το γκάζι με την δεύτερη. Κάπως έτσι το σκέφτηκα και κείνη την στιγμή. Βάζω λοιπόν πρώτη, κάνω την μισή αναστροφή και πριν σιάξω, βάζω και την δεύτερη και το ανοίγω. Τους κάνω μια βαθειά αριστερή πάντα και… δεν ξέρω γιατί, το τελειώνω εκεί. Ίσως γιατί υποτίθεται ότι βιάζομε και δεν θα χασομεράω τώρα με πάντες. (Αν τις συνέχιζα όλα θα άλλαζαν) Αφήνω λοιπόν την δευτέρα να σπάσει μέχρι να πατήσει καλά, βάζω τρίτη και τις αλλάζω όλες στον «κόφτη» μέχρι και την έκτη.
Βάζοντας την έκτη, και πριν γεμίσει έχω περίπου 100 με 120 χλμ. και έχω φτάσει στο προαύλιο του σχολείου. Όλο το οικόπεδο του σχολείου έχει αυλόγυρο με κάγκελο από κάθετες μασίφ γωνιές, ύψους ενάμιση μέτρο περίπου. Η πλευρά που πάει παράλληλα με τον δρόμο μου, είναι καμιά διακοσαριά μέτρα. Ανάμεσα απ τον δρόμο και το κάγκελο υπάρχει ενάμιση, μπορεί και δυο μέτρα πεζοδρόμιο.
Ένα δευτερόλεπτο μετά την αλλαγή σε έκτη και φτάνοντας στην πρώτη γωνία του σχολείου, ακούγετε ένα «γκαπ» και νιώθω ένα τράνταγμα τόσο δυνατό, που νομίζω ότι χτύπησαν τα δόντια μου μεταξύ τους και το μηχανάκι αρχίζει να φεύγει με δύναμη δεξιά προς το πεζοδρόμιο. Τι έγινε? Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι έγινε μεγάλη ζημιά. Σαν να έσπασε ο άξονας του τροχού η κάτι χειρότερο που δεν μπορώ να φανταστώ. Αποκλείετε να ήταν κάτι στο δρόμο. Ήταν τόσο δυνατό, που θα το έβλεπα. Εν το μεταξύ προσπαθώ να το τραβήξω αριστερά, αλλά έχει πάρει γραμμή για το πεζοδρόμιο και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Το νιώθω ότι δεν πρόκειται να το καταφέρω πριν το πεζοδρόμιο. Το τραβάω όσο μπορώ αλλά το πεζοδρόμιο πλησιάζει, και πλησιάζει τόσο παράλληλα που είναι αδύνατον να ανέβω πάνω. Θα ακουμπήσουν και οι δυο τροχοί σχεδόν ταυτόχρονα. Αν δεν ανέβει θα με ρίξει δεξιά και θα πέσω με το κεφάλι στα κάγκελα. Αφού σχεδόν ακουμπάω πεζοδρόμιο κάνω μια προσπάθεια να το ανέβω. Βάζω το βάρος στο αριστερό πόδι και τραβιέμαι λίγο πίσω να βοηθήσω τον μπροστινό τροχό τουλάχιστον, ενώ κατεβάζω το δεξί πόδι χωρίς να υπολογίσω τα χιλιόμετρα, που είναι ακόμα γύρο στα 100. Το πόδι χτύπησε με τόση δύναμη κάτω, που για δυο τρεις μέρες μετά, με πονούσε το γόνατο.
Πρέπει να έκανε δουλειά όμως. Λίγο αυτό, λίγο η άγνωστη δύναμη που με τραβούσε δεξιά, λίγο τα τακουνάτα λάστιχα, ο μπροστινός ανέβηκε, και με ένα χαζό κούνημα, ανέβηκε και ο πίσω. Η πορεία όμως προς τα δεξιά δεν λέει να σταματήσει και συνεχίζω προς τα κάγκελα. Το νιώθω ότι η δύναμη που με τραβάει, δεν είναι πια τόσο μεγάλη, αλλά έχω φτάσει τόσο κοντά στα κάγκελα που αισθάνομαι τον αέρα τους στα δάχτυλα. Τόσο που ενώ προσπαθώ με όποιο τρόπο να το τραβήξω αριστερά, είμαι και έτυμος να πάρω το δεξί χέρι απ το γκριπ και να φυλάξω το πρόσωπο αν ακουμπήσει το τιμόνι στο κάγκελο. Κάποια στιγμή όμως σταματάει. Αρχίζει πόντο, πόντο να απομακρύνετε απ το κάγκελο κι εγώ να παίρνω ανάσα. Δεν προλαβαίνω όμως να χαρώ και βλέπω την ράμπα. Το προαύλιο του σχολείου, είναι αρκετά πιο χαμηλά απ τον δρόμο και η κεντρική είσοδος έχει ράμπα να κατεβαίνουν τα αυτοκίνητα. Βαθειά εσοχή για τα χιλ που πάω. Κάνω ένα κουράγιο ακόμα, σηκώνομαι όρθιος ανοίγω το γκάζι και το τραβάω με όλη την δύναμη πίσω. Έχω όμως έκτη μέσα και δεν βοηθάει πολύ. Ευτυχώς οι γωνίες της ράμπας είναι στρογγυλεμένες. Ο μπροστινός τροχός περνά όλη την ράμπα στον αέρα και ίσα που βρήκε λίγο στο τελείωμα. Ο πίσω όμως έρχεται και σκάει στη μέση ακριβός και με τινάζει πάνω. Καμιά εμπειρία σε οδήγηση μόνο με τον μπροστινό και πάω αρκετά μέτρα κοιτώντας το μπροστινό φτερό και το σαγρέ τσιμέντο να με φλερτάρει και να με περιμένει να πέσω με τα μούτρα και μετά να έρθει και το μηχανάκι από πάνω.