4 χώρες, μια απέλαση και ένα πραξικόπημα [Αρχείο]

stavrouliasp

09/09/2016, 06:58

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΤΟΥΡΚΙΑ

Η ιστορία ξεκινά στις 5 το πρωί στο λιμάνι της Χίου. Νυσταγμένοι από το ολονύχτιο ταξίδι περιμένουμε να πάει 8.00 ώστε να περάσουμε απέναντι στο Τσεσμέ και να ξεκινήσουν οι διαδρομές μας. Μια κοπέλα με μια μηχανή μικρού κυβισμού σταματάει δίπλα μας, μας χαιρετάει και κάθεται στο δίπλα τραπέζι. Ήταν Τουρκάλα και επέστρεφε από ένα μοναχικό τουρ στην Ελλάδα με τη μηχανή της. Μιλήσαμε αρκετά για ταξίδια και διαδρομές, μας περίμενε να περάσουμε μαζί απέναντι και έμεινε μαζί μας για να μας βοηθήσει με τα χαρτιά και τη συνεννόηση. Πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας έδωσε το τηλέφωνο της σε περίπτωση που χρειαστούμε οτιδήποτε. Έτσι ξεκινήσαμε, με αυτή την ασύγκριτη αίσθηση ότι οι μοτοσικλετιστές και οι ταξιδιώτες πάντα νιώθουν κοντά και θέλουν να βοηθούν ο ένας τον άλλο.

Η Ανατολή από το λιμάνι της Χίου...

365548

Η διαδρομή της πρώτης ημέρας ήταν «διαδικαστικά» χιλιόμετρα για να φτάσουμε στην πρώτη μας στάση: στο Αφιον Καραχισαρ, ξεσκονίστε λίγο τα βιβλία της Ιστορίας Λυκείου! Κάναμε μια γρήγορη βόλτα στην πόλη και καταλήξαμε σε ένα ξενοδοχείο που ήταν στην είσοδο της πόλης. Τρομερά εντυπωσιακό ήταν το πόσα λουλούδια υπήρχαν, καλοδιατηρημένα που έδιναν χρώμα. Αλλά και τα φανάρια : δεν άλλαζε μόνο το φανάρι χρώμα, αλλά και ολόκληρη η κολώνα.

365549

stavrouliasp

09/09/2016, 06:59

Από τα πρώτα διαδικαστικά χιλιόμετρα αυτό που ξεχώριζε ήταν το Sultan Han στο ομώνυμο χωριό, το μεγαλύτερο ίσως και καλύτερα διατηρημένο χάνι της Τουρκίας. Πολλοί από του δρόμους του μεταξιού (δεν είναι μόνο ένας) περνούσαν και από την Τουρκία και όπου υπήρχαν ταξιδιώτες υπήρχαν και τα χάνια για εμπόριο και ξεκούραση.

365550

365551

stavrouliasp

09/09/2016, 07:01

Την επόμενη μέρα συνεχίσαμε την οδήγηση προς τα ενδότερα της Τουρκίας με κατεύθυνση το Goreme, στους απίστευτους δρόμους: άψογα στρωμένη άσφαλτος, πολλές λωρίδες, μια εμπειρία οδήγησης! Έχοντας επισκεφθεί και στο παρελθόν την πόλη, είχαμε μια καλή ιδέα για το που να μείνουμε, που να πάμε για φαγητό, βόλτα κλπ. Κατά το μεσημέρι φτάσαμε στην πόλη, βρήκαμε το ξενοδοχείο (ήταν το μόνο που είχαμε κλείσει από Ελλάδα) και βγήκαμε γρήγορα μια βόλτα στο εντυπωσιακό τοπίο της Καππαδοκίας. Τα FairyChimneys, οι χωμάτινοι λόφοι, δημιουργούν ένα τελείως διαφορετικό τοπίο από τα συνηθισμένα.

Το κάστρο και η θέα από το κάστρο του Uchisar...

365552

365553

365554

stavrouliasp

09/09/2016, 07:06

Αφού λοιπόν αφήσαμε τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο και ξεκουραστήκαμε για λίγη ώρα, σκεφτήκαμε «δεν πάμε μια offroadβόλτα;». Είχα καταγράψει ένα track από την προηγούμενη φορά που είχα έρθει Καππαδοκία, έτσι ξεκινήσαμε ακολουθώντας αυτό, ήταν μια 15λεπτη βόλτα και πρόκειται για την χωμάτινη διάσχιση της Rose Valley. Η ώρα ήταν περίπου 6 , σε περίπου πέντε λεπτά μπήκαμε στο χωμάτινο κομμάτι και σε δέκα λεπτά το είχαμε ήδη ολοκληρώσει.

365555

365556

365557

stavrouliasp

09/09/2016, 07:07

365558

365559

365560

stavrouliasp

09/09/2016, 07:09

Αφού υπήρχε ακόμα αρκετός χρόνος σκεφτήκαμε να εξερευνήσουμε περισσότερο την περιοχή ακολουθώντας κάποια μονοπάτια. Οδηγώντας μπήκαμε σιγά σιγά πιο βαθιά στην κοιλάδα και βρεθήκαμε να περνάμε μονοπάτια με γκρεμούς αριστερά και δεξιά, κάπου εκεί καταλάβαμε ότι μάλλον είναι ώρα να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Μπροστά μας ξαφνικά βρέθηκε μια καλύβα, τελικά ήταν μια καντίνα που πρόσφερε φυσικό χυμό πορτοκάλι ή μανταρίνι. Σταματήσαμε εκεί για να ξεκουραστούμε και να πάρουμε μια ανάσα, και πιάσαμε κουβέντα με τον καντινιέρη για διάφορα, με κύριο θέμα την πολιτική κατάσταση.

365561

Η αρχική ιδέα ήταν να γυρίσουμε από τον ίδιο δρόμο , να γυρίσουμε γρήγορα και να πάμε μια βόλτα στην πόλη. Συζητώντας με τον καντινιέρη, μας ανέφερε ότι από την αντίθετη πλευρά υπήρχε ένας άλλος δρόμος που οδηγούσε σε ένα ωραίο σημείο για να δεις το ηλιοβασίλεμα, παρόλαυτά δεν μας το σύστηνε, μας προέτρεψε να γυρίσουμε πίσω. Ανέφερε ότι υπήρχαν πολλοί γκρεμοί, μαλακά χώματα και ανηφόρες, ένας δρόμος μόνο για trecking. Σα να μας είπε «πηγαίνετε» δηλαδή! Ξεκίνησα να ιχνηλατώ τη διαδρομή με τα πόδια αρχικά και μετά από πέντε λεπτά επέστρεψα με μια έκφραση σιγουριάς στο πρόσωπο μου. «Tο χουμε». Αυτό περίμεναν και τα άλλα παιδιά και αμέσως αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Η αρχή ήταν ανάβαση. Στα πρώτα 200 μέτρα καταλάβαμε ότι δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα. Τα μηχανάκια έπεφταν σαν το ντόμινο, μια το ένα μια το άλλο, η διαδρομή ήταν πολύ δύσκολη. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε είχαν περάσει ήδη τρεις ώρες από την ώρα που μας συμβούλεψε ο καντινιέρης να γυρίσουμε πίσω. Σε πολλά σημεία τα μηχανάκια σφήνωσαν τόσο πολύ που χρειάστηκε να τα πάρουμε στην πλάτη και να συνεχίσουμε. Πονάνε ήδη χέρια, πόδια, πλάτες, μέση, όλα. Αυτό που φοβόμασταν ήταν μήπως πέσει κάποιο μηχανάκι στο γκρεμό και το ταξίδι μας τελειώσει εδώ ή να προκαλέσουμε κάποια σοβαρή βλάβη και το ταξίδι να τελειώσει την πρώτη μέρα. Φυσικά είχε νυχτώσει για τα καλά, πάει το ηλιοβασίλεμα, πάει και η ξεκούραση και πλέον κοιταζόμασταν και δεν ξέραμε, να γελάσουμε ή να σταματήσουμε εκεί και να κοιμηθούμε αγκαλιά με τα μηχανάκια;

365562

365563

stavrouliasp

09/09/2016, 07:13

365564

365565

365566

stavrouliasp

09/09/2016, 07:13

365567

Κατά τις 11 το βράδυ καταφέραμε και βγήκαμε κατά τύχη σε ένα πάρκινγκ , οι λίγοι τουρίστες που είχαν ξεμείνει από το ηλιοβασίλεμα μας κοιτούσαν σαστισμένοι. Φύγαμε γρήγορα για την πόλη, μήπως βρούμε τίποτα για φαγητό. Περάσαμε έξω από το openairmuseum, ανεφοδιαστήκαμε με απαραίτητα για την επόμενη μέρα, αφήσαμε τις μηχανές στο ξενοδοχείο και κατεβήκαμε για φαγητό με τα πόδια: θέλαμε λίγη ώρα μακριά τους μετά από τόση ταλαιπωρία. Τέλος καλό, το φαγητό νόστιμο, όλα καλά!

Η Καππαδοκία στο τέλος της δεύτερης ημέρας είναι πραγματικά ένας μαγευτικός προορισμός. Ειδικά για ταξιδιώτες με χωμάτινες ανησυχίες είναι ένα μεγάλο λούνα παρκ που μπορεί όμως να σε κάνει να ξεχαστείς και ίσως να χαθείς στα μονοπάτια ανάμεσα στους πέτρινους σχηματισμούς.

Κάτι τέτοιο συνέβη και σε εμάς που μπλεχτήκαμε με μεγάλα και βαριά μηχανάκια σε καθαρά εντουράδικες διαδρομές και μάλιστα σε μια ξένη χώρα. Αν και χαίρομαι πραγματικά που το έζησα αυτό, σίγουρα δεν θα το ξαναέκανα μια που εύκολα θα μπορούσε να οδηγήσει στο άδοξο τέλος του ταξιδιού μας.

stavrouliasp

09/09/2016, 07:16

Το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς, κατά τις 6 γιατί επιβάλλεται στην Καππαδοκία να δεις αυτό το θέαμα: Πολύχρωμα αερόστατα γεμίζουν τον ουρανό!
Φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε νωρίς για να διασχίσουμε την κεντρική Τουρκία. Οι δρόμοι και πάλι ήταν απίστευτοι, ο καιρός ιδανικός και η μέρα πέρασε με οδήγηση. Κάποια στιγμή περάσαμε ένα έργο που μας εντυπωσίασε και τους τρεις: ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο - φράγμα τεράστιου μεγέθους, στο οποίο έφθανες από δρόμους, γέφυρες και τούνελ που θα άφηναν τον καθένα με το στόμα ανοιχτό! Μας έκανε να αναρωτηθούμε πως μια χώρα που θεωρητικά είναι πιο πίσω από την Ευρώπη σε πολλά θέματα , καταφέρνει να είναι τόσο μπροστά σε τέτοια έργα. Μείναμε σε μια μικρή πόλη, λίγο πριν το Erzurum , μόνο για διανυκτέρευση, ώστε την επόμενη μέρα να μπούμε στη Γεωργία.

365568

365569

365570

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε και πάλι πρωί και οδηγήσαμε μέχρι τα σύνορα με τη Γεωργία.

Ακολουθεί στις επόμενες ημέρες το ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΓΕΩΡΓΙΑ ( η επιστροφή μέσω Τουρκίας είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, φυσικά!)

stavrouliasp

09/09/2016, 20:33

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΓΕΩΡΓΙΑ

Η διαδρομή του πρώτου και δεύτερου κεφαλαίου...

https://www.google.gr/maps/dir/%C3%87e%C5%9Fme,+%C4%B0zmir,+Turkey/G%C3%B6reme+Open+Air+Museum,+Turkey/%CE%95%CF%81%CE%B6%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC,+%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1/Mestia,+%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1/Lentekhi,+%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1/@41.6479809,41.3898965,7.5z/data=!4m37!4m36!1m5!1m1!1s0x14bb79b752d35675:0x61287b379ef50511!2m2!1d26.303215!2d38.324311!1m5!1m1! 1s0x152a6877bfffffff:0xd39857e57c32a7df!2m2!1d34.8448724!2d38.639906!1m5!1m1!1s0x406e5f28a5eb94f1:0x 10e3fd56abbfb86!2m2!1d41.2658236!2d39.9054993!1m10!1m1!1s0x405bd976dbdf6305:0xd4e140f4c76dc486!2m2!1 d42.6894803!2d43.0334614!3m4!1m2!1d42.8657362!2d42.9723792!3s0x405bc454652ce92f:0xb8f49ea9540c32ec!1 m5!1m1!1s0x405bed1d788f57f5:0x114df8db64f10866!2m2!1d42.7187306!2d42.7931509!3e0?hl=en

Το πέρασμα από την Τουρκία στη Γεωργία έγινε νωρίς το μεσημέρι. Πλησιάζοντας στα σύνορα είδαμε μια μεγάλη ουρά από αυτοκίνητα αλλά μετά από λίγα λεπτά ένας τελωνειακός μας έκανε σήμα να περάσουμε από το πλάι και ευτυχώς προχωρήσαμε πολύ γρήγορα. Τα διαδικαστικά ήταν απλά και εύκολα και στις δύο πλευρές, καθώς οι Έλληνες δεν χρειαζόμαστε βίζα για να μπούμε στη Γεωργία. Η πρώτη μας επαφή με τους Γεωργιανούς ήταν θετική, τα Αγγλικά τους ικανοποιητικά και η συμπεριφορά τους ευγενική. Στα σύνορα συναντήσαμε κι άλλους μοτοσικλετιστές που ταξίδευαν, μια παρέα από Τούρκους που ξεκινούσαν το ταξίδι τους προς τη Γεωργία. Λίγα μέτρα μετά τους συνοριακούς σταθμούς σταματήσαμε για να ανασυνταχθούμε και να ξεκινήσουμε τη διαδρομή προς τον πρώτο μας προορισμό, την παραλιακή πόλη Batumi. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω σταματήσαμε για να βγάλουμε λίγες φωτογραφίες στην παραλία, αφού ο κόσμος και εδώ τον Ιούλιο σπεύδει προς τη θάλασσα.

365623

Περίπου μισή ώρα μετά , μπαίνοντας στο Batumi, και οι τρεις σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα: Τι χάος είναι αυτό; Η πρώτη αίσθηση είναι αυτή της ακραίας ανισότητας: πολυτελή ξενοδοχεία ανάμεσα σε ερειπωμένα σπίτια, πανάκριβα αυτοκίνητα δίπλα σε μισο διαλυμένα οχήματα της δεκαετίας του 1950, παλιοί κακοσυντηρημένοι δρόμοι και ανάμεσα σε όλα αυτά να διασχίζουν τους δρόμους άνθρωποι, αγελάδες και γουρούνια με την οικογένεια τους. Οπότε θέλει διπλή και τριπλή προσοχή στην οδήγηση...

365624

stavrouliasp

09/09/2016, 20:35

Στο Batumi δεν μείναμε, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας ως το χωριό Poti, η πιο γνωστό σε εμάς ως περιοχή της Αρχαίας Κολχίδας. Εκεί δηλαδή που πήγε ο Ιάσωνας με τους αργοναύτες για να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας.

Το Poti είναι μια μικρή πόλη στην οποία όλα γυρίζουν γύρω από το λιμάνι της. Αναζητώντας ξενοδοχείο, σταματήσαμε στο πρώτο που βρήκαμε, ένα επαρχιακό ξενοδοχείο σοβιετικού στυλ – δεν ξέρω αν ήταν και το μοναδικό – και μπήκαμε μέσα να το δούμε και να ρωτήσουμε αν έχει δωμάτιο και πόσο κοστίζει. Αφού μας είπαν τιμή βγήκαμε έξω να το συζητήσουμε και εκεί γνωρίσαμε τον καινούριο μας φίλο: ένας Γεωργιανός μας είδε να συζητάμε και μας πλησίασε. Μας πρότεινε να μείνουμε στο σπίτι του που το ενοικιάζει, μας διαβεβαίωσε ότι έχει παρκινγκ και wifi, με κόστος περίπου 8€ στον καθένα. Αποφασίσαμε να πάμε, εξάλλου θα ήταν μια διαφορετική εμπειρία. Και αυτό ακριβώς ήταν: μια διαφορετική εμπειρία. Φτάνοντας αρχίσαμε να γελάμε και να βρίζουμε ο ένας τον άλλο: ένα ερείπιο με πόρτες, αυτό ήταν το σπίτι. «που είναι ρε φίλε το παρκινγκ; Του λέω». «Να εδώ» μου απαντάει δείχνοντας μου το πεζοδρόμιο έξω από το ρημάδι. «Αυτό δεν είναι πάρκινγκ, είναι ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ» του έλεγα, ανάθεμα άμα καταλάβαινε. Αφού του εξηγήσαμε ότι τις μηχανές δεν πρόκειται να τις αφήσουμε εκεί, μας είπε, οκ, μπορείτε να τις βάλετε μέσα στο σπίτι. Κοροϊδεύοντας την απάντηση του, αρχίσαμε να λέμε ότι θα τις βάλουμε στο σαλόνι, αλλά τελικά εκεί ακριβώς τις παρκάραμε: στο πρώτο σαλόνι. Αφού τις τακτοποιήσαμε αρχίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στο σπίτι, το οποίο πιστεύω ότι θα θυμόμαστε για πάντα. Πάρτε μια γεύση:

Από έξω...

365625

365626

και από μέσα...

365627

stavrouliasp

09/09/2016, 20:37

365628

365629

Ανέβασμα των μηχανών στο χολ και μετά μέσα στο σπίτι...

https://vimeo.com/173527063

stavrouliasp

09/09/2016, 20:39

Μετά ήρθε η επόμενη ερώτηση: «wifi δεν βρίσκω, ποιο είναι;» «Α, είναι στο δωμάτιο μου, έλα πάνω για να πιάσεις». Πήγα πάνω μαζί του για να πάρω τηλέφωνο τη γυναίκα μου, γνώρισα και τους γονείς του και πήγα στην άκρη να τηλεφωνήσω. Εκείνη την ώρα όμως κάποια διαφωνία είχαν και άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους, σκέφτηκα τις ταινίες που έχω δει να την τρώει ξώφαλτσα ο επισκέπτης. Έκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο και του ζήτησα να μου υποδείξει ένα μαγαζί για να αγοράσει ο Κώστας ένα αδιάβροχο για τις επόμενες ημέρες, γιατί είχαμε δει ότι θα έβρεχε και αυτό που είχε μαζί του δεν ήταν καλό.

Πήγαμε μια κοντινή βόλτα και μας έδειξε τα κατατόπια της πόλης, καθώς και ένα εστιατόριο : ένα παλιό ξύλινο καράβι που ήταν σε ένα κανάλι και πρόσφερε παραδοσιακό Γεωργιανό φαγητό. Τα πιάτα ήταν και Ρώσικα και Γεωργιανά ( Ο Χριστόφορος τα ονόμαζε όλα Ποντιακά, για να καταλαβαινόμαστε βρε παιδί μου. Ήταν και ο μόνος που ήξερε όλα τα φαγητά της περιοχής!) . Πολλές πίτες και διάφορα ζυμαρικά γεμιστά με κιμά . Γενικά δεν τρελάθηκα με τίποτα εκτός από μια απίστευτη Γεωργιανή τυρόπιτα που λέγεται Khachapuri.
Μετά το φαγητό κάναμε μια βόλτα στην πόλη για να δούμε τη βραδινή ζωή. Η διασκέδαση τους ήταν να κάθονται έξω στα πεζοδρόμια με μπύρες, οπότε επιστρέψαμε και κοιμηθήκαμε νωρίς γιατί η επόμενη ημέρα θα είχε πολλά χιλιόμετρα.

Στο κέντρο της πόλης υπάρχει μια εκκλησία, μικρογραφία της Αγιάς Σοφιάς. Όλη πόλη περιστρέφεται γύρω από την εκκλησία...

365630

Μην παραλείψω τις λεπτομέρειες: Τα παράθυρα ήταν πρωτότυπα: είχαν το σχήμα του παραθύρου αλλά έλειπε το κάσωμα. Και το παράθυρο. Ομόφωνα ΜΟΝΟΣ του ο Χριστόφορος αποφάσισε να πάρει τον ανεμιστήρα στο δωμάτιο του, τον αφήσαμε γιατί οι γεροπερίεργοι δεν είναι να τους πιέζεις. Στην ηλικία που είναι έχει εξάψεις, σκεφτήκαμε και δεν τον διεκδικήσαμε. Πριν κοιμηθεί έβαλε φωτιά σε μια παστίλια για κουνούπια, την έκανε βόλτα φλεγόμενη και στα τρία δωμάτια σαν ψαλτήρι και μας δήλωσε ότι με αυτές του τις ενέργειες δεν θα μας πλησιάσουν τα κουνούπια το βράδυ.

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε λίγο πρωτότυπα: Επιχείρηση «Βγάζω τη μηχανή από το σαλονάκι». Επειδή δεν είχε πολύ χώρο για να στρίψουν οι μηχανές, τις σηκώναμε για να τις στρίψουμε και μετά βγαίναμε. Το ζήσαμε κι αυτό!
Βγήκαμε από την πόλη κάνοντας σλάλομ ανάμεσα σε μοσχάρια και γουρουνάκια και κατευθυνθήκαμε Βορειο - ανατολικά προς την περιοχή Σβανέτι, στα Καυκάσια Όρη.

stavrouliasp

10/09/2016, 09:24

Η διαδρομή αρχικά ήταν ένας ασφάλτινος επαρχιακός δρόμος στον οποίο δεν μπορούσες να «ανοίξεις», με πολλές στροφές, ένα ιδανικό περιβάλλον για On-off μοτοσικλέτες. Μετά από αρκετές ώρες οδήγηση κάναμε μια στάση σε ένα φράγμα για ξεκούραση και συνεχίσαμε.

365649

Ακολουθήσαμε μια καταπράσινη διαδρομή δίπλα σε ένα ποτάμι, περνώντας κρεμαστές ξύλινες γέφυρες από άλλη εποχή, γέφυρες που οδηγούν σε μικρούς οικισμούς. Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τον Καύκασο και το τοπίο έγινε απλά μαγικό.

365650

Οι γέφυρες που περάσαμε πολλές...

365651

stavrouliasp

10/09/2016, 09:26

365652

365653

365654

stavrouliasp

10/09/2016, 09:37

365655

Φτάσαμε στην περιοχή που ονομάζεται Mestia και είδαμε τα πρώτα χωριά με πύργους – ένα χαρακτηριστικό της περιοχής . Το καλό είναι πως όλος ο Καύκασος δεν έχει καθόλου τουριστική εκμετάλλευση - κακοποίηση όποτε τα τοπία αποκτούν μια άλλη ομορφιά.

365656

365658

stavrouliasp

10/09/2016, 09:40

Σταματήσαμε σε ένα από τα χωριά για να συντονιστούμε και ακολουθήσαμε ένα track που είχα ετοιμάσει από την Ελλάδα και οδηγούσε χωμάτινα αρχικά και πεζοπορικά στη συνέχεια στον Παγετώνα Chaladi.

365661

365662

Σταματήσαμε έξω από το μόνο καφέ-καντίνα που υπήρχε,

365664

stavrouliasp

10/09/2016, 09:43

αράξαμε τις μηχανές, βγάλαμε το ρουχισμό της μηχανής και ξεκινήσαμε την ανάβαση με τα πόδια προς την κορυφή για περίπου 1μιση ώρα. Η ανάβαση είχε πολύ ενδιαφέρον , ήταν μια διαδρομή ανάμεσα σε δέντρα και δίπλα σε ορμητικά νερά, ώσπου να γίνει το τοπίο αλπικό και να κάνουμε σλάλομ ανάμεσα σε «κούκους». Κάποια στιγμή αντικρίσαμε από μακριά τους πρόποδες του παγετώνα, ανοίξαμε βήμα και σε λίγη ώρα είχαμε φτάσει στο κομμάτι που απαιτούσε σχεδόν κάθετη ανάβαση και η δυσκολία γινόταν πολύ μεγαλύτερη. Μας πήρε άλλα 40 λεπτά για να φτάσουμε στο στόχο μας, σε ένα σημείο όπου το τοπίο ήταν γκρι, λευκό και μπλε του οινοπνεύματος, σχεδόν ασπρόμαυρο θα έλεγες. Σταματήσαμε για να ξεκουραστούμε και να τραβήξουμε φωτογραφίες και ξεκινήσαμε την κατάβαση που δεν ήταν καθόλου εύκολη, για να φτάσουμε ξανά στο καφέ και να πάρουμε τις μηχανές για να συνεχίσουμε...

365665

365666

365667

stavrouliasp

10/09/2016, 09:46

365668

Και με λίγο περπάτημα φτάνεις να πάρεις παγάκια για τον φραπέ από παγετώνα...

365669

Πριν φύγουμε φάγαμε κάτι πρόχειρο και ήπιαμε μια – ο θεός να την κάνει – λεμονάδα, φορέσαμε πάλι τα ρούχα της μηχανής και ξεκινήσαμε.
Μετά από περίπου πέντε χιλιόμετρα έπιασε βροχή: Δε σταματήσαμε στην αρχή για αδιάβροχα, μετά από λίγα χιλιόμετρα όμως η βροχούλα έγινε καταιγίδα με αστραπές βροντές και τουλούμια νερό. Στη μέση του πουθενά βρήκαμε ένα υπόστεγο και σταματήσαμε για να φορέσουμε τα αδιάβροχα. Επειδή δεν έδειχνε να σταματάει η βροχή και είχε νυχτώσει, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με κατεύθυνση προς το χωριό Ushguli.
Το τι αποφασίσαμε εμείς όμως δεν είχε και πολύ σημασία καθώς ο καιρός είχε άλλα σχέδια: Η βροχή όσο πήγαινε και δυνάμωνε, ο δρόμος είχε γίνει λάσπη πηχτή και τα μηχανάκια δυσκολευόντουσαν να ευθυγραμμιστούν και να μας υπακούσουν.

Όπως πήγαινε ο Κώστας ευθεία σκάει κάτω σα καρπούζι από αριστερά. Σταματάω εγώ από πίσω του, τον βοηθάω και σηκώνουμε τη μηχανή για να συνεχίσουμε. Με το που ανεβαίνει ο Κώστας στο μηχανάκι, προχωράει 20 μέτρα και σκάει ξανά κάτω σα Κερκυραϊκή στάμνα, από τη δεξιά πλευρά αυτή τη φορά. Σφηνώνει και ο ίδιος από κάτω ενώ «τραυματίζεται» το δεξί ρεζερβουάρ και αρχίζει να χάνει καύσιμα. Ξανασταματάω, τον βοηθάω να ξεσφηνώσει και να σηκώσουμε τη μηχανή. Βρισκόμαστε δίπλα στο ποτάμι και η υγρασία σε συνδυασμό με τη βροχή κάνανε την κατάσταση ανυπόφορη. Συνεχίσαμε για λίγο ακόμα αλλά σύντομα καταλάβαμε ότι δεν είναι δυνατόν να φτάσουμε στο χωριό που είχαμε ως προορισμό.

Σαν από θαύμα στο πουθενά βλέπουμε μπροστά μας ένα μικρό σπίτι με μια πινακίδα GUESTHOUSE. To βλέπω και κοκαλώνω, δεν κάνω βήμα ούτε μπροστά ούτε πίσω. Το σπίτι δεν είχε φώτα αλλά η απόφαση μας ήταν ότι ΟΤΙ και να γινόταν εμείς θα μέναμε εκεί. Αρχίσαμε να κορνάρουμε, στην αρχή καμία αντίδραση. Μετά από 3 λεπτά βγήκε ένας άνθρωπος στην πόρτα, μας κοίταξε καλά καλά, βγήκε και η γυναίκα του και μας άνοιξαν να μπούμε. Στην είσοδο βγάλαμε τα λασπωμένα και βρεμένα μας ρούχα και μπήκαμε μέσα σε ένα φιλόξενο σπίτι/ ξενώνα, όπου ήδη έμεναν και άλλοι ταξιδιώτες.
Αφού κάναμε ένα μπάνιο και συνήλθαμε, κατεβήκαμε στο σαλόνι όπου μας σέρβιραν βραστό κρέας με πατάτες και καρότα, κόκκινο κρασί και πίτες, ότι έπρεπε μετά από ένα τέτοιο βράδυ! Το ζευγάρι ήταν πάρα πολύ φιλόξενο και με τη συμπεριφορά τους μας έκαναν να ξεχάσουμε τελείως την ταλαιπωρία που ζήσαμε λίγο πριν.

365670

Μετά το φαγητό γνωρίσαμε κι άλλους ταξιδιώτες: Μια παρέα Ουκρανούς και μια Ισραηλινο'υς, οι πρώτοι με τζιπ και οι δευτεροι έκαναν trecking. Μια τόσο γεμάτη μέρα τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο.

stavrouliasp

10/09/2016, 09:47

Α, και υλικό μπόνους...

Αγελάδα στον δρόμο για Mestia. Βλέπετε τίποτα περίεργο?

365673

stavrouliasp

10/09/2016, 09:48

Από λίγο πιο κοντά μήπως?

365674

stavrouliasp

11/09/2016, 11:17

συνέχεια λοιπόν. Είχαμε σταματήσει στη βροχερή νύχτα που μας βρήκε στη Γεωργία

Την επόμενη ημέρα το πρωί, αφού πήραμε πρωινό, ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση.
Ο ιδιοκτήτης του πανδοχείου προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει να καθαρίσουμε τον εξοπλισμό μας και τις μηχανές από τις λάσπες, καθώς όμως ο δρόμος ήταν χωμάτινος και λασπωμένος αποφασίσαμε να συνεχίσουμε όπως ήμασταν μιας ήταν άσκοπο να «πλυθούμε». Πήραμε δελτίο καιρού και μπροστά μας είχαμε μια ηλιόλουστη μέρα.

Το Πανδοχείο που μας "έσωσε"...

365726

Ξεκινήσαμε τη διαδρομή και φτάσαμε σύντομα στο χωριό Ushguli, που ήταν σκοπός μας να φτάσουμε το προηγούμενο βράδυ. Η διαδρομή ήταν υπέροχη, σε αλπικά λιβάδια, ανάμεσα σε καταπράσινη φύση.
Τo χωριό είναι ένα από τα ψηλότερα μόνιμα κατοικημένα χωριά στην Ευρώπη (2410m), διατηρημένο καλά, κυρίως λόγω της δύσκολης προσβασιμότητας του στον πολύ κόσμο. Είναι μνημείο UNESCO και κατοικείται από 70 οικογένειες.

365727

365728

stavrouliasp

11/09/2016, 11:20

Ushguli!

365729

365730

365731

stavrouliasp

11/09/2016, 11:24

Είναι βάση για τους λάτρεις του trecking, οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως διαμονή και ξεκίνημα για να περπατούν στα γύρω βουνά. Συναντήσαμε και κάποιους στο δρόμο μας.

Έπειτα συνεχίσαμε προς Lentekhi στη διαδρομή που οδηγούσε στην Τυφλίδα. Μετά το Ushguli η ομορφιά αποκτά άλλες διαστάσεις...Η διαδρομή στην αρχή ήταν αλπική, περάσαμε δίπλα από έναν ακόμα παγετώνα και το τοπίο στη συνέχεια άλλαξε ριζικά, μπαίνοντας σε δρόμους με πολύ πυκνή βλάστηση.

Μπροστά πήγαινε ο Χριστόφορος αεροπορία, ήταν ασταμάτητος λέμε! Στη μέση ήταν ο Κώστας και στο τέλος εγώ που είχα αναλάβει να προσέχω τον Κώστα.

365732

365733

Δεύτερος άγνωστος για τον περισσότερο κόσμο παγετώνας

365734

stavrouliasp

11/09/2016, 11:26

365735

Στάση για ξεκούραση...

365736

Μετά από ώρες οδήγησης είδαμε μια πινακίδα που έγραφε “CAFÉ” και είπαμε να σταματήσουμε.
Το καφενείο στην περιοχή εκείνη έχει ως εξής: Έχεις αυλή στο σπίτι σου; Την ανοίγεις, βάζεις δύο τραπεζάκια, μια ομπρέλα και μια πινακίδα “CAFÉ”.
Μπήκαμε μέσα, ζητήσαμε ένα καφέ στα Αγγλικά και η ιδιοκτήτρια μας κοιτούσε σα να είμαστε εξωγήινοι, προφανώς δεν θα συνεννοούμασταν ποτέ.
Γυρνάω και τους λέω, παιδιά πάμε να φύγουμε. Και τότε σε άπταιστα Ελληνικά μας λέει «Έλληνες είστε;».
Σοκ εμείς, σοκ και εκείνη, η οποία μας είπε ότι δεν έχει ξαναπεράσει Έλληνας ποτέ από εκεί (πληροφορία που εξετάζεται ως υπερβολική ) και μας διηγήθηκε ότι έχει ζήσει στην Ελλάδα 12 χρόνια,
ζούσε στο Κολωνάκι και δούλευε εκεί, μας είπε πόσο της είχε αρέσει η ζωή στην Ελλάδα. Καφέ τελικά δεν μας έφτιαξε αλλά μια μπύρα την ήπιαμε.

365737

Συνεχίσαμε για ώρες την οδήγηση σε κακοτράχαλους χωματόδρομους ( πιστεύω ότι την άσφαλτο σε εκείνα τα χωριά την έχουν δει μόνο στην τηλεόραση!) χωρίς στάσεις, παρα μόνο στιγμιαία σταματήματα για φωτογραφίες.

stavrouliasp

11/09/2016, 21:15

Η διαδρομή από αυτό το κομμάτι του ταξιδιού...

https://www.google.gr/maps/dir/Ushguli,+Georgia/Dariali,+Georgia/Rustavi,+Kvemo+Kartli,+Georgia/David+Gareji+Monasteri+St.+David+Lavra,+%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1/Sadakhlo,+%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1/@42.0787095,42.8453094,8z/data=!3m1!4b1!4m37!4m36!1m10!1m1!1s0x405bb87f06de2919:0x685be4a5c3b6a58e!2m2!1d43.0157989!2d42.91753 24!3m4!1m2!1d42.9200542!2d42.1821528!3s0x405c95a864383e23:0x15f1822d70f8d133!1m5!1m1!1s0x405ab5a87b4 90a1d:0xd465124249c45c79!2m2!1d44.633333!2d42.733333!1m5!1m1!1s0x404401a12359047b:0x920e6898a197d475 !2m2!1d45.0430369!2d41.5225612!1m5!1m1!1s0x4046b0894dba1c41:0xa339d4c5d76f8091!2m2!1d45.3766546!2d41 .4474592!1m5!1m1!1s0x4041678c8334310b:0xb5875d3c70747b03!2m2!1d44.7861929!2d41.2403636!3e0?hl=en

Κατεβαίνοντας από το Lentekhi συναντήσαμε μια ταμπέλα που μας οδηγούσε στο σπήλαιο του Προμηθέα. Η αλήθεια είναι ότι για αυτό δεν είχα διαβάσει κάτι στο Lonely Planet. Ρώτησα την ξεναγό γιατί λέγεται έτσι αφού από όσο τουλάχιστον θυμάμαι από την ελληνική μυθολογία ο Προμηθέας ήταν αλυσοδεμένος σε βουνό και όχι χωμένος σε μια σπηλιά. Μου απάντησε ότι όντως το σπήλαιο το ονόμασε έτσι ο προηγούμενος πρόεδρος της χώρας ο Σακασβίλι τα τελευταία χρόνια και αναφέρεται σε έναν ήρωα της δικής τους μυθολογίας και όχι στον Προμηθέα. Άρα μούφα η υπόθεση. Το σπήλαιο όμως εντυπωσιακό.

Για την ιστορία πάντως ο Προμηθέας ήταν αλυσοδεμένος όντως στον Καύκασο και ο Καύκασος θεωρείται σήμερα η κοιτίδα της λευκής φυλής.

365786

Στόχος της ημέρας ήταν να φτάσουμε όσο πιο κοντά γινόταν στην Τυφλίδα κι έτσι αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην πόλη Gori, τη γενέτειρα του Στάλιν. Μετά από μια μικρή βόλτα στο κέντρο, βρήκαμε ένα ξενοδοχείο, ασφαλίσαμε τις μηχανές στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου και βγήκαμε για μια βόλτα, να δούμε την πόλη και να φάμε.
Αν η ώρα είναι περασμένη, στις μικρές πόλεις δεν βρίσκεις να φας πουθενά, τα εστιατόρια κλείνουν νωρίς. Το φαγητό πάντως σε γενικές γραμμές ήταν κοντά στις δικές μας γεύσεις.
Η πόλη δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Επιστρέψαμε για ξεκούραση.

365787

stavrouliasp

11/09/2016, 21:16

Το επόμενο πρωί φορτώσαμε και πριν ξεκινήσουμε κάναμε μια βόλτα από το πάρκο του Στάλιν. Είχε ξεκινήσει το ψιλόβροχο και το δελτίο καιρού έδειχνε βροχή. Το πρόγραμμα της ημέρας είχε το ανέβασμα και κατέβασμα του Military road. Ένας στρατιωτικός δρόμος 212 χιλιομέτρων με μεγάλη ιστορία, απαγορεύσεις και μάχες. Σε υψόμετρο 2400 μέτρα, σήμερα ο δρόμος έχει χάσει την αίγλη του. Το 2013 η Ρωσία συμφώνησε να ανοίξει ξανά τα σύνορα και έτσι, ο δρόμος έχει γίνει ξανά μια σημαντική αρτηρία μεταφορών , κυρίως για φορτηγά που πάνε από Αρμενία προς Ρωσία.
Πριν μπούμε στο Military road, το ψιλόβροχο μας ταλαιπωρούσε αρκετά. Εκεί το επάνω μέρος του αδιάβροχου του Κώστα τον εγκατέλειψε, καθώς μετά από πλύσιμο (που το είχε βάλει η γυναίκα του) είχε χάσει πλέον την αδιαβροχοποίηση του και άφηνε όλο το νεράκι να περνάει μέσα. Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε αναζητήσει προς αγορά από αδιάβροχο μέχρι σακούλες σκουπιδιών, αλλά δεν είχαμε βρει τίποτα από τα δύο! Φτάνοντας στη διασταύρωση προς το Military road έπρεπε να αποφασίσουμε εάν θα συνεχίσουμε κι ο Κώστας απλά θα γινόταν μούσκεμα, ή αν θα αλλάζαμε πλάνο. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε αφού κάναμε την πατέντα της πατέντας: τυλίχτηκε με μια αλουμινοκουβέρτα και γύρω γύρω με ταινία δεμάτων και ήταν έτοιμος! Θα κρατούσε και σωστή θερμοκρασία σώματος και δεν θα γινόταν λούτσα! Έβαλε τα ρούχα από πάνω και ξεκινήσαμε.
Στο δρόμο είχε αυτοκίνητα αλλά όχι κίνηση ( είχαμε ακούσει ότι θα βρούμε πολύ μεγάλη κίνηση από τις νταλίκες) με αποτέλεσμα να κινούμαστε αρκετά γρήγορα. Η ανάβαση είχε πολλές στροφές και βροχή που μια σταματούσε μια ξεκινούσε, ευτυχώς όχι πολύ έντονο φαινόμενο. Συνεχίσαμε τη διαδρομή προς τη Ρωσία χωρίς να σταματήσουμε καθόλου παρά μόνο για φωτογραφίες και φτάσαμε στα σύνορα. Η διαδρομή ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λόγια.

365788

365789

365790

stavrouliasp

11/09/2016, 21:18

365791

365792

Τα σύνορα με την Ρωσία

365793

stavrouliasp

11/09/2016, 21:19

Σταματήσαμε στα σύνορα για λίγα λεπτά ξεκούρασης και ξεκινήσαμε να επιστρέφουμε τον ίδιο δρόμο προς τα πίσω. Στο δρόμο συναντήσαμε πολλά τούνελ, τα οποία χρησιμοποιούνται μόνο τους χειμερινούς μήνες λόγω κακοκαιρίας. Το ψιλόβροχο της επιστροφής είχε παρέα του και ομίχλη, η οποία κατά τόπους ήταν πολύ πυκνή. Ο δρόμος αυτός προσφέρεται για μοτοσυκλετιστικές διαδρομές, με πολλές παρατεταμένες στροφές και άλλα σφιχτά κομμάτια. Αν και το οδόστρωμα δεν είναι τόσο καλής ποιότητας, είναι πολύ ωραία εμπειρία η οδήγηση του.
Σταματήσαμε σε ένα σύμπλεγμα κάστρων ( Ananuri) για φωτογραφίες. Εκεί είναι ένα χειμερινό θέρετρο για σκι, το οποίο ήταν πολύ ωραίο να το βλέπεις καλοκαίρι χωρίς χιόνια. Είναι επίσης μνημείο UNESCO. Βρισκόμασταν περίπου 70 χιλιόμετρα πριν την Τιφλίδα.

365794

stavrouliasp

12/09/2016, 13:10

συνέχεια
Οδηγήσαμε προς τα εκεί, περάσαμε από την παλιά πόλη και κατευθυνθήκαμε προς τη σύγχρονη Τιφλίδα.
Είναι μια πόλη που έχει ενώσει το κλασικό μιας σοβιετικής πόλης με το (πολύ) σύγχρονο, δεν είμαι ακόμη σίγουρος αν το δέσιμο αυτό είναι επιτυχημένο.
Στην παλιά πόλη βλέπεις πλανόδιους ζωγράφους και μικροπωλητές, όπως βλέπουμε στις περισσότερες Ευρωπαϊκές πόλεις , και ξαφνικά μπαίνεις στη νέα πόλη και η αλλαγή είναι τρομερά απότομη: φουτουριστικά σχήματα, γυάλινες κατασκευές και μεταμοντέρνα κτίρια και τελεφερίκ, δίπλα σε παλιά κτίρια. Σταματήσαμε για λίγο δίπλα στο ποτάμι να χαζέψουμε λίγο αυτή την αλλόκοτη πόλη και τη θέα.

365831

365832

365833

stavrouliasp

12/09/2016, 13:11

Αποφασίσαμε να μη διανυκτερεύσουμε εκεί και να προχωρήσουμε, προτιμούσαμε τα πιο μικρά μέρη, ώστε και οι μηχανές να είναι πιο ασφαλείς αλλά να έχει και περισσότερη ησυχία. Επίσης μακρυά από τις πρωτεύουσες είναι εκεί που βλέπεις το πραγματικό πρόσωπο μιας χώρας.

Η ημέρα κατέληξε στην πόλη Rustavi. Είχαμε διαβάσει στο Lonely Planet ότι αυτή είναι η πόλη με τους μεταλλωρύχους. Πρόκειται δηλαδή για μια πόλη χτισμένη από το μηδέν αποκλειστικά για να τροφοδοτήσει με εργάτες την γειτονική βιομηχανική ζώνη. Με άλλα λόγια ήταν μια πόλη που όλοι οι κάτοικοι της ήταν ουσιαστικά γρανάζια του εργοστασίου. Και αυτές οι εικόνες, κατάλοιπα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ήταν και ένας από τους λόγους που μας οδήγησε να επισκεφτούμε αυτές τις χώρες.

Μείναμε στο Hotel Rustavi, μια ακόμα εμπειρία. Σοβιετικού τύπου ξενοδοχείο, κτισμένο για να φιλοξενεί συγκεντρώσεις του «κόμματος» , με την αίσθηση της μεγαλοπρέπειας που διέκρινε τη συγκεκριμένη περίοδο.

365834

365835

365836

stavrouliasp

12/09/2016, 13:12

Το βράδυ στο Rustavi. Η πόλη το βράδυ ήταν σαν ένα Σοβιετικό χριστουγεννιάτικο δέντρο...

365837

Κλασικά ασφαλίσαμε τις μηχανές και βγήκαμε για βόλτα και φαγητό. Γεωργιανό φαγητό και πολύ καλό κρασί. Ενώ κάνοντας βόλτες ως τουρίστες τα βράδια, κανείς δεν μας έδινε σημασία, ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας βλέποντας μας με τις μηχανές μας χαιρετούσαν και έδειχναν πολύ φιλικοί και χαρούμενοι που έχουμε επιλέξει τη χώρα και το μέρος τους για τις διαδρομές μας. Εκείνο το βράδυ όμως είχαμε πολύ «πέραση». Επιστρέφοντας προς το ξενοδοχείο πολλά «κοριτσάκια» μας χαιρετούσαν. Πολύ φιλικός ο κόσμος σε αυτή την πόλη, σκεφτήκαμε. Χαιρετούσαμε κι εμείς.
Το επόμενο πρωί πριν συνεχίσουμε αποφασίσαμε να πλύνουμε επιτέλους τις μηχανές. Στο δρόμο κι άλλα κοριτσάκια μας χαιρετούσαν. Στο πλυντήριο συναντήσαμε ένα τύπο με ένα γυαλιστερό πολυτελές αυτοκίνητο και τρία χρυσά ρόλεξ στο κάθε χέρι. Άρχισε να μας ρωτάει τι κάνουμε εκεί, από πού είμαστε κλπ. Πολύ φιλικός και αυτός, σκεφτήκαμε. Μετά μας ενημέρωσε ότι αυτή είναι η πόλη με τις περισσότερες πουτάνες και καταλάβαμε ότι το Lonely planet είχε ένα κενό στην ενημέρωση του.

Α, συναντήσαμε και ένα τύπο με ένα κόκκινο street Kawasaki και κάναμε μια άτυπη κόντρα. Έφαγε τον καπνό μας!

stavrouliasp

12/09/2016, 13:17

Το πρόγραμμα της ημέρας είχε επίσκεψη στο μοναστήρι David Gareja και μετά είσοδο στην Αρμενία. Πρόκειται για ένα Ορθόδοξο Γεωργιανό σύμπλεγμα από μοναστήρια, μονές και κατοικίες, χτισμένο μέσα στο βράχο. Το σημείο έχει γίνει πεδίο διαμάχης ανάμεσα στους Γεωργιανούς και τους Αζέρους. Λίγο πριν φτάσουμε συναντήσαμε μια τεράστια στρατιωτική φάλαγγα που δεν μας άφηνε να προσπεράσουμε, οπότε επιλέξαμε να σταματήσουμε και να απολαύσουμε για λίγο τα λιβάδια, μέχρι να προχωρήσουν και να μπορέσουμε να οδηγήσουμε ανενόχλητοι. Επισκεφθήκαμε τους χώρους του μοναστηριού και συνεχίσαμε προς τα σύνορα με την Αρμενία.

Ο δρόμος μέχρι εκεί από άλλο πλανήτη...

365838

365839

365840

stavrouliasp

12/09/2016, 13:19

και το μοναστήρι...

365841

365842

stavrouliasp

12/09/2016, 13:20

Ακριβώς όμως πίσω από το μοναστήρι, στην άλλη πλευρά του λόφου, βρισκόταν τα σύνορα με το Αζερμπαιτζάν αλλά και οι σκήτες των παλαιών μοναχών. Μετά από μια σύντομη πεζοπορία το gps έδειχνε πλέον ότι ήμασταν στην γειτονική χώρα. Το μονοπάτι που φαίνεται είναι μη κατάλληλο για υψοφοβικούς. Οδηγούσε όμως στις σκαμμένες εκκλησίες και δεν γινόταν να μην το ακολουθήσουμε...

365843

365844

365845

stavrouliasp

12/09/2016, 13:26

Φτάσαμε στα σύνορα το μεσημέρι. Στο επόμενο επεισόδιο : ΑΡΜΕΝΙΑ

365846

stavrouliasp

15/09/2016, 11:46

Ξανά στις οθόνες σας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΑΡΜΕΝΙΑ

Το πέρασμα των συνόρων από τη Γεωργία προς την Αρμενία είχε κάποιες διαδικασίες και χρειαζόταν λίγο χρόνο. Συμπληρώσαμε έντυπα, πληρώσαμε ένα ποσό για να μπούμε στη χώρα. Η όλη διαδικασία μας πήρε περίπου δύο ώρες και ολοκληρώνοντας ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε. Βγαίνοντας μας ενημέρωσαν κάποιοι περίεργοι τύποι ότι πρέπει να πάμε εκεί απέξω σε κάποιο ασφαλιστικό πράκτορα για να βγάλουμε μια ασφάλεια για τις μηχανές. Καβαλήσαμε τις μηχανές, τους αγνοήσαμε και φύγαμε. Στα πρώτα μέτρα μας έκαναν νοήματα διάφορα πιτσιρίκια για τον ίδιο λόγο, πετάχτηκαν μπροστά μας, τους προσπεράσαμε και συνεχίσαμε. Όπως καταλαβαίνετε, ποτέ δεν βγάλαμε αυτή την ασφάλεια για την αναγκαιότητα της οποίας όμως δεν είχαμε διαβάσει τίποτε σχετικό.

366266

Από τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής νιώσαμε ότι έχουμε μπει σε μια βαθιά πρώην Σοβιετική χώρα, με τα καλά και τα άσχημα της: οι δρόμοι ήταν κατασκευασμένοι κατά την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, σπασμένοι, κατεστραμμένοι, με πολλές στροφές και λακούβες. Το τοπίο δεν ήταν έντονο πράσινο, σε αντίθεση με τις διαδρομές που κάναμε τις προηγούμενες ημέρες. Τα δέντρα και τα φυτά είχαν το χρώμα της ελιάς και ήταν κοντά και αραιά, η βλάστηση δεν ήταν πυκνή. Νιώθεις ότι κινείσαι σε φαράγγι.
Δεν οδηγήσαμε πολλά χιλιόμετρα μέσα στην Αρμενία, καθώς είχαμε ήδη κάνει αρκετά για να φτάσουμε στα σύνορα. Περάσαμε από ένα χωριό στο οποίο ζούσαν πολλοί μεταλλωρύχοι με τις οικογένειες τους , σταματήσαμε στο κέντρο του για μικρό διάλειμμα και ανασύνταξη . Με το που σταματήσαμε μπροστά μας αντικρίσαμε ένα παντοπωλείο που ονομαζόταν «Η μικρή Ελλάς»! (μάλλον έπρεπε να το λένε παντα – πωλείο γιατί πουλούσε τα πάντα, όπως και όλα τα μαγαζιά που είδαμε στην Αρμενία: φρούτα, μπισκότα, σαμπουάν, ανταλλακτικά , ρούχα, ότι μπορείς να φανταστείς!)

366267

366268

stavrouliasp

15/09/2016, 11:48

Συνεχίσαμε για μερικά χιλιόμετρα ακόμα, περνώντας μέσα από off road τουνελ και αποφασίσαμε να σταματήσουμε πριν νυχτώσει για διανυκτέρευση. Το πρώτο ξενοδοχείο στο οποίο σταματήσαμε ήταν over budget και προχωρήσαμε στο επόμενο, όπου και μείναμε τελικά. Το ξενοδοχείο ήταν παραποτάμιο, εκτός πόλεων, οπότε το πρόγραμμα δεν είχε βόλτα και αναζήτηση εστιατορίου, φάγαμε εκεί και ξεκουραστήκαμε.
Στο ξενοδοχείο γινόταν το γλέντι ενός γάμου, έτσι ο Κώστας αποφάσισε να κάνει ένα πέρασμα σαν γνήσιος guest star, αφήνοντας εμένα και τον Χριστόφορο σε ρομαντικό τραπέζι δίπλα στο ποτάμι να ζήσουμε μοναδικές στιγμές :):):) .

Το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς, φάγαμε πρωινό κάτω από μια πέργκολα στο μεγάλο κήπο του ξενοδοχείου. Εκεί που πίναμε καφέ, βλέπουμε να ανοίγει η πόρτα ενός υπόγειου γκαράζ και βγαίνει η ιδιοκτήτρια οδηγώντας μια Αμερικάνικη Limo . Εδώ να τονίσω ότι δύο στα τρία αυτοκίνητα που συναντούσαμε στο δρόμο ήταν παλιά LADA.Τα σχόλια δικά σας

Φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε.

Η διαδρομή από το κομμάτι αυτό του ταξιδιού

https://www.google.gr/maps/dir/Sadakhlo,+Georgia/Haghpat+Monastery+Complex,+Haghpat,+Lori+Province,+Armenia/Sanahin+Monastery+Complex,+Alaverdi,+Lori+Province,+Armenia/Tatev+Monastery,+Tatev,+Syunik+Province,+Armenia/Tegh,+%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1/@40.3069316,44.3715984,8z/data=!3m1!4b1!4m32!4m31!1m5!1m1!1s0x4041678c8334310b:0xb5875d3c70747b03!2m2!1d44.7861929!2d41.240363 6!1m5!1m1!1s0x404171ed17a6d6ff:0x90d29945babf093b!2m2!1d44.7119892!2d41.0937169!1m5!1m1!1s0x4041710e dddc29c7:0xf8d7a402d302d72d!2m2!1d44.6660897!2d41.0872827!1m5!1m1!1s0x401606656a198faf:0xeef9e3e0088 2096!2m2!1d46.2501946!2d39.3793571!1m5!1m1!1s0x403e07ff38cdd26d:0x58c477c6b8d3439e!2m2!1d46.4763299! 2d39.5560889!3e0?hl=en

Η διαδρομή περιείχε και πάλι πολλά off road τούνελ, κινηθήκαμε σε μια κυκλική διαδρομή για να επισκεφθούμε δύο γνωστά μοναστήρια, μνημεία UNESCO. Τα μοναστήρια που επισκεφθήκαμε είναι τα Haghpat και Sanahin , δύο πολύ σημαντικά Βυζαντινά μοναστήρια , κέντρα μάθησης από το 10 – 13ο αιώνα. Είναι δείγματα Αρμένικης Χριστιανικής Αρχιτεκτονικής που αναπτύχθηκε από την ανάμειξη των στοιχείων της βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής και την παραδοσιακή λαϊκή αρχιτεκτονική της περιοχή του Καυκάσου .

366270

366271

366272

stavrouliasp

15/09/2016, 11:49

Στο ένα μάλιστα είχε κανονικά λειτουργία την οποία και παρακολουθήσαμε για λίγο...

366274

366275

Οδηγώντας από το ένα μοναστήρι στο άλλο

366276

stavrouliasp

15/09/2016, 11:51

Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας νότια. Περάσαμε από ένα το Dilijan που θεωρείται το θέρετρο της Αρμενίας.

366277

Ξαφνικά, αμέσως μετά από αυτό το θέρετρο, η διαδρομή άλλαξε τελείως: Βρισκόμασταν μέσα στο δάσος, ανεβαίναμε συνεχώς υψόμετρο, σε μια τρελή διαδρομή με στροφές, καινούρια άσφαλτο και δύο ρεύματα ανά κατεύθυνση. Κατευθυνθήκαμε προς τη λίμνη Sevan , σταματήσαμε λίγο για φωτογραφίες και ξεκούραση και συνεχίσαμε νότια σε επαρχιακούς δρόμους με μεγάλο υψόμετρο, άνω των 2000 μέτρων.

366278

366279

stavrouliasp

15/09/2016, 12:11

Κατά το μεσημέρι φτάσαμε στο Selim Pass, ένα γνωστό πέρασμα στο οποίο σταματήσαμε για ξεκούραση. Εκεί γνωρίσαμε κάποιους Ρώσους που ήρθαν αεροπορικώς στην Αρμενία και είχαν ενοικιάσει μηχανές για να κάνουν αυτές τις διαδρομές.Στη συνέχεια ξεκινήσαμε την εκπληκτική κατάβαση: φιδωτός δρόμος με καλή πρόσφυση, ανοιχτός καιρός και σωστή θερμοκρασία.

366280

366281

Βενζινάδικο στην Αρμενία. Η βενζίνη που βάζαμε τις περισσότερες φορές ήταν η παλιά απλή για όποιον θυμάται των 92 οκτανίων. Τα μηχανάκια ωστόσο δεν φάνηκε να έχουν κάποιο θέμα με αυτό, ούτε παρατηρήσαμε αυξημένη κατανάλωση ή κάτι άλλο...

366282

stavrouliasp

15/09/2016, 12:11

Στην διαδρομή για τον νότο της Αρμενίας...

366283

stavrouliasp

17/09/2016, 19:31

Αποφασίσαμε να μείνουμε κάπου εκεί κοντά. Βρήκαμε μέσω του Lonely Planet ένα φανταστικό σπίτι, χωμένο στην άκρη της πόλης Yeghegnadzor, το οποίο δεν το έβρισκες αν δεν το αναζητούσες. Η ιδιοκτήτρια προς έκπληξη μας μιλούσε καλά Αγγλικά.Αφού τακτοποιηθήκαμε και μας μίλησε λίγο για την πόλη, μας έδειξε πως θα μπορούσαμε να βάλουμε πλυντήριο και ότι άλλο χρειαζόμασταν, μας κάλεσε ταξί και μας έστειλε σε ένα κάμπινγκ ( το οποίο ήταν και αυτό δικό τους) και είχε εστιατόριο. Μαζί έστειλε και τις δύο κόρες της, οι οποίες ήταν super ευγενικές και μιλούσαν τέλεια Αγγλικά. Η μικρή ( 18 ετών ) μας είπε ότι σε μια εβδομάδα θα πήγαινε στην Ήπειρο, στα Τζουμέρκα για hiking. Ετοίμασαν το φαγητό μας, φάγαμε και μετά επιστρέψαμε. Κοιμηθήκαμε σχετικά νωρίς, το πρωί μας είχαν ετοιμάσει πρωινό, χαιρετίσαμε και ξεκινήσαμε τη διαδρομή.

Η ημέρα ήταν φανταστική: ακολουθήσαμε μια παραλίμνια διαδρομή, την οποία οι φωτογραφίες όπως τις είδα δεν μπορούν να αποτυπώσουν. Είχε φούξια λουλούδια που έμοιαζαν με λεβάντες και έφταναν έως το νερό.

367244

367245

Φτάσαμε σε ένα μέρος που οι θεωρείται το Αρμένικο Stonehenge. Μπορεί να μην είναι τόσο εντυπωσιακό όσο το Αγγλικό αλλά η ουσία είναι ότι χρησιμοποιούνταν και αυτό για αστρονομικούς λόγους, στοιχείο που αποδεικνύει την ανάπτυξη του πανάρχαιου αυτού πολιτισμού που αναπτύχθηκε στην περιοχή αυτή.

367246

stavrouliasp

17/09/2016, 19:34

367247

Οι τρύπες στους βράχους χρησιμοποιούνταν για την παρατήρηση των πλανητών - αστερισμών...

Μετά θα συνεχίζαμε την ανάβαση για να πάμε σε ένα ψηλότερο σημείο όπου βρίσκονται τα διάσημα πετρογλυφικά του Ughtasar. Σίγουρα μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες που έχω ζήσει.... Είμασταν στα 2000 μέτρα και τα πετρογλυφικά ήταν στα 3400 μέτρα. Μπήκαμε σε ένα στενό χωμάτινο μονοπάτι ανάμεσα σε ψηλά φυτά και φτάνοντας περίπου στα 2400 το transalp άρχισε να «φτερνίζεται». Το ξεφορτώσαμε, κρύψαμε τις αποσκευές και δοκιμάσαμε να συνεχίσουμε μήπως και με λιγότερο βάρος κατάφερνε να ανέβει. Και είχαμε δίκιο! Ανέβηκε άλλα δέκα μέτρα :roflmao::roflmao::roflmao:
Αποφασίσαμε να το αφήσουμε εκεί και να συνεχίσουμε με δικάβαλο στο 990. Ο Κώστας άνοιγε το δρόμο και ακολουθούσαμε εγώ και ο Χριστόφορος. Αυτό ήταν κάτι που αναρωτιόμουν σε όλο το ταξίδι, αν δηλαδή αυτή η διαδρομή θα μπορούσε να γίνει δικάβαλο, τελικά χρειάστηκε να γίνει. Η ανάβαση ξεκίνησε κανονικά και μετά από κανένα χιλιόμετρο ακούει ο Κώστας από την ενδοεπικοινωνία κάτι θορύβους σαν :a52::whiteflag::a37::a57: και καταλαβαίνει ότι σαβουριαστήκαμε. Άφησε τη μηχανή και ξεκίνησε να κατεβαίνει με τα πόδια. Κατεβαίνοντας συνάντησε το Χριστόφορο να ανεβαίνει με τα πόδια και εμένα με τη μηχανή, έτσι συνεχίσαμε για λίγη ώρα ώσπου να βρούμε λιγότερο απότομη ανηφόρα και να μπορέσει να ξανανέβει ο Χριστόφορος στο 990. Καταφέραμε να φτάσουμε στα 3300, συναντήσαμε μια λίμνη όπου και αράξαμε για αρκετή ώρα, βλέποντας τα σύννεφα να έρχονται κατά πάνω μας. Εγώ έφυγα να αναζητήσω τα πετρογλυφικά. Μετά από λίγη ώρα επέστρεψα θριαμβευτής, φόρτωσα το Χριστόφορο και προχωρήσαμε λίγο πιο πάνω στα 3400 σε μια ακόμα πιο ωραία λίμνη, η μισή καλυμμένη από πάγο και γύρω γύρω τα πετρογλυφικά χιλιάδων χρόνων. Εκεί μείναμε αρκετή ώρα, αράξαμε, ξεκουραστήκαμε και απολαύσαμε τον καθαρό αέρα. Κάναμε εξαέρωση στα φρένα του 990 και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε.

Η διαδρομή...

367248

367249

stavrouliasp

17/09/2016, 19:38

Κάπου εδώ αφήσαμε το Transalp...

367250

3000m and counting...

367251

3300m

367252

stavrouliasp

17/09/2016, 19:41

3400m και η λίμνη των πετρογλυφικών...

367253

367254

Ο Χριστόφορος στα πετρογλυφικά (τα οποία βρίσκονταν παντού στους γύρω βράχους)...

367255

stavrouliasp

17/09/2016, 19:41

367256

Ξαφνικά , κοιτώντας το gps συνειδητοποιούμε ότι τα σύνορα με το Ναγκόρνο Καραμπάχ ήταν πολύ κοντά. Αποφάσισε ο Κώστας να πάει μια μικρή βόλτα για να τα περάσει. Σε τέτοιο υψόμετρο τα σύνορα είναι απλώς θεωρητικά χωρίς κανένα διαχωρισμό. Ανέβηκε στα 3500 μέτρα, προχώρησε περίπου 1,5 χιλιόμετρο, διασχίζοντας μια οροσειρά με μοβ λουλούδια. Όταν πέρασε τα σύνορα έκανα ένα print screen το χάρτη του gps για απόδειξη, έκανε αναστροφή και γύρισε να μας βρει καθώς εμείς είχαμε ξεκινήσει την κατάβαση.

Κατεβαίνοντας πήραμε διαφορετικό μονοπάτι και χάσαμε το transalp (που κακώς δεν είχαμε βάλει στίγμα στο gps για την ακριβή του θέση). Όταν καταλάβαμε ότι φτάσαμε σε μια διασταύρωση που κανονικά θα έπρεπε να έχουμε βρει το μηχανάκι, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα κύκλο, να ανέβουμε ξανά το μισό δρόμο για να ξανακατέβουμε από το σωστό σημείο. Έτσι και έγινε και το βρήκαμε.

(συνεχίζεται)

stavrouliasp

18/09/2016, 18:19

Αφού βρήκαμε το μηχανάκι, συνεχίσαμε προς το μοναστήρι Tatev, στο οποίο για να πας ανεβαίνεις στο μακρύτερο τελεφερικ του κόσμου.
Στο δρόμο συναντήσαμε βροχή και ομίχλη. Βρίσκουμε το τελεφερίκ αλλά είχε κλείσει λόγω ώρας. Αλλά και πάλι, με τόση ομίχλη δεν θα βλέπαμε τίποτα. Αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδρομή με τις μοτοσυκλέτες, διαδρομή χωμάτινη, μέσα σε ένα φαράγγι που οδηγούσε σε ανάβαση ενός φιδωτού δρόμου, κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να κρατήσουμε τα μηχανάκια στην ευθεία, καθώς η λάσπη και η βροχή έκαναν ότι μπορούσαν για να μας ρίξουν κάτω. Φτάσαμε αλώβητοί στο μοναστήρι, το οποίο μπορούσαμε να το δούμε μόνο απέξω.

Το μοναστήρι Tatev. Άλλο ένα μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO...

367374

367375

367376

stavrouliasp

18/09/2016, 18:27

Βρήκαμε ένα φύλακα και συζητήσαμε λίγο, μας εξήγησε ότι έκλεισε το cable car λόγω κακοκαιρίας και ότι θα το βλέπαμε καλύτερα αύριο. Τον ρωτήσαμε που θα μπορούσαμε να μείνουμε και μας είπε ότι έχει εκείνος ένα δωμάτιο αλλά σχολάει σε μισή ώρα. Είδαμε την πινακίδα από ένα καφέ και του είπαμε ότι θα πάμε να καθίσουμε εκεί να τον περιμένουμε.

367377

Πήγαμε στο καφέ, στο οποίο μόνο καφέ δεν παραγγείλαμε αφού πεινούσαμε σα λύκοι! Παραγγείλαμε ότι είχε ο κατάλογος ( «φέρε μια από όλα» ) και αράξαμε τρώγοντας. Το μενού είχε και Γάτα...

367378

Ο τύπος που είχε το καφέ είχε και δωμάτια στο κοντινό χωριό, τα οποία μας πρότεινε και τσεκάροντας τα βρήκαμε να τα προτείνει και το Lonely Planet. Όταν ήρθε ο φύλακας τον ευχαριστήσαμε και του είπαμε ότι τελικά βρήκαμε δωμάτια.

Μετά από το λαίμαργο φαγητό μας οδήγησαν στα δωμάτια, ενώ η βροχή συνεχιζόταν.
Φτάσαμε σε ένα σπίτι, ανεβήκαμε πάνω, σκορπίσαμε τα πράγματα και χωριστήκαμε στα δύο δωμάτια. Η διανυκτέρευση έγινε στο σπίτι του ζευγαριού που διατηρούσε την ταβέρνα. Το σπίτι από μέσα...

367379

Πέσαμε για ύπνο νωρίς. Μέσα στη νύχτα ο Κώστας κρύωνε και σηκώθηκε να ψάξει γύρω γύρω μήπως και βρει κάτι να σκεπαστεί. Ψάχνοντας βρήκε άλλο ένα δωμάτιο που δεν το είχαμε δει, βρήκε ένα πάπλωμα και το πήρε. Γύρισε στο δωμάτιο και κοιμήθηκε ξανά μια χαρά.
Λίγο μετά ακούμε θόρυβο . Ενώ είχαμε κλειδώσει ακούμε κάποιον να ανοίγει την πόρτα και να μπαίνει μέσα. Σηκώθηκε ο Κώστας πάνω (που είχε τον ρόλο του βραδινού φρουρού!) και βλέπει τον ιδιοκτήτη του καφέ με τη γυναίκα του να μπαίνουν μέσα με άνεση. Τον χαιρετάνε και καταλαβαίνει ότι είναι το σπίτι τους, οπότε επέστρεψαν για να κοιμηθούν! Αφού πάνε προς το δωμάτιο τους συνειδητοποιεί ότι τους έχει πάρει και το πάπλωμα τους χαχαχαχα! Έκανε τον κινέζο και γύρισε και κοιμήθηκε.
Σκεφτόταν ότι θα πάνε κουρασμένοι να κοιμηθούν και δε θα βρουν πάπλωμα και από τη μια νιώθαμε ενοχές, από την άλλη όμως κλαίγαμε από τα γέλια.

Το πρωί της επόμενης ημέρας ξυπνήσαμε κατά τις 7 και αφού καταλάβαμε ότι οι ιδιοκτήτες δεν πρόκειται να σηκωθούν οικειοθελώς όπως μας είχαν πει, τους ξυπνήσαμε για να μας φτιάξουν πρωινό. Φάγαμε, φορτώσαμε τα πράγματα, γρασάραμε τις αλυσίδες, εκτός από εμένα που με μισούσαν σε όλο το ταξίδι λόγω του αυτόματου συστήματος λίπανσης που είχε το μηχανάκι μου (να προσεχθεί το "είχε").
Ο καιρός ήταν μουντός με πολλή ομίχλη και έτσι ενώ επισκεφθήκαμε ξανά το Tatev δεν είδαμε και πολλά από την ωραία θέα που είχαμε διαβάσει ότι έχει.

stavrouliasp

18/09/2016, 18:29

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: ΝΑΓΚΟΡΝΟ ΚΑΡΑΜΠΑΧ

Το πρόγραμμα της ημέρας περιείχε την είσοδο και περιήγηση στο αυτοαποκαλούμενο κράτος του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Για να καταλάβετε λίγο καλύτερα τη σημερινή ιστορία, ξεκινάμε με κάποιες σημαντικές πληροφορίες για την περιοχή, τις οποίες κι εμείς μάθαμε κατά την έρευνα μας για το ταξίδι

Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ήταν παλαιότερα μία αυτόνομη διοικητική περιφέρεια της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης που ανήκε στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν.
Σήμερα συνεχίζει ν' αποτελεί μια "εκ των πραγμάτων" αυτόνομη δημοκρατία (Δημοκρατία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ) στο Νότιο Καύκασο, που επισήμως όμως αποτελεί μέρος της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν. Bρίσκεται περίπου 270 χλμ δυτικά της αζερικής πρωτεύουσας Μπακού,και πολύ κοντά στα σύνορα με την Αρμενία, αποτελώντας ουσιαστικά θύλακα μέσα στο Αζερμπαϊτζάν.
Το 1991 και καθώς η Ε.Σ.Σ.Δ. κατέρρεε, δημοψήφισμα που έλαβε χώρα στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και στο γειτονικό Σαχουμιάν κατέληξε στη διακήρυξη ανεξαρτησίας από το Αζερμπαϊτζάν ως Δημοκρατία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Η κρατική αυτή οντότητα ακόμη δεν έχει αναγνωριστεί από κανένα διεθνή οργανισμό ή χώρα, συμπεριλαμβανομένης της Αρμενίας (λόγω διεθνών πιέσεων). Η περιοχή έγινε πηγή διαμάχης ανάμεσα στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, η οποία έφτασε στο αποκορύφωμά της με τον Πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Ο σκληρότατος πόλεμος κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους, και προκάλεσε κύματα προσφύγων από το Καραμπάχ προς την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν,καθώς και μικρό τμήμα αυτών σε χώρες της Δύσης. Από την κατάπαυση πυρός που συμφωνήθηκε το 1994, το μεγαλύτερο μέρος του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και διάφορες περιοχές του Αζερμπαϊτζάν γύρω του (συνολικά περίπου το 14% του εδάφους του Αζερμπαϊτζάν) παραμένουν υπό τον έλεγχο των Αρμενίων αυτονομιστών του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Ως αποτέλεσμα της διαμάχης, το Αζερμπαϊτζάν και η Τουρκία έκλεισαν τα σύνορά τους με την Αρμενία, πλήττοντας καίρια την οικονομία της χώρας.

Ο δρόμος έως τον συνοριακό σταθμό ήταν επαρχιακός, με στροφές, απολαυστικός.

367382

367384

stavrouliasp

18/09/2016, 18:31

Φτάνοντας, δώσαμε τα διαβατήρια μας και μας ενημέρωσαν ότι μπορούμε να μπούμε στη «χώρα» αλλά δεν μπορούμε να βγούμε. Για να βγούμε από τη χώρα θα έπρεπε να πάμε κατευθείαν στην πρωτεύουσα, στο Υπουργείο Εξωτερικών για να βγάλουμε VISA. Μας έγραψαν τη διεύθυνση σε ένα χαρτάκι και ξεκινήσαμε και το Στεπάνακερτ.

367385

367386

Το Στεπάνακερτ από ψηλά...

367387

stavrouliasp

18/09/2016, 18:32

Μετά από περίπου 40 λεπτά φτάσαμε και ξεκινήσαμε να ψάχνουμε το Υπουργείο. Αρχικά πήγαμε σε ένα άλλο Κυβερνητικό κτίριο, τους δείξαμε το χαρτάκι και μας υπέδειξαν που έπρεπε να πάμε. Το βρήκαμε μετά από λίγο, παρκάραμε απέξω, και εγώ με τον Κώστα μπήκαμε μέσα για να βγάλουμε τις βίζες . Ο Χριστόφορος έμεινε έξω να φυλάει τις μηχανές. Επειδή σε αυτό το «κράτος» δεν υπάρχουν μηχανές, ΟΠΟΙΟ κοριτσάκι ( από 20 έως και 40) περνούσε από εκεί, έβγαζε μια σέλφι με τις μηχανές. Και με το Χριστόφορο!
Μετά από μια σχετικά γρήγορη διαδικασία, βγάλαμε τις βίζες και ο υπάλληλος του Υπουργείου έβγαλε ένα μεγάλο χάρτη και μας ζήτησε να δηλώσουμε τις περιοχές στις οποίες θέλαμε να πάμε. Ο χάρτης χωριζόταν σε 6 περιοχές. Εμείς δηλώσαμε ότι θα πάμε στις 5 , μην αναφέροντας καθόλου την 6η περιοχή, στην οποία γνωρίζαμε ότι απαγορεύεται να πάμε.
Καβαλήσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε αμέσως, με προορισμό την 6η περιοχή...

367388

Στο δρόμο συναντήσαμε το μνημείο του Στεπάνακερτ, σταματήσαμε για φωτογραφίες, και συνεχίσαμε.

367389

367390

stavrouliasp

18/09/2016, 18:34

Στο επόμενο τέταρτο αφήσαμε την άσφαλτο και κατευθυνθήκαμε στην πόλη – φάντασμα του Αγκνταμ.

Διάλειμμα για λίγη ακόμα ενημέρωση:

Το 'Αγκνταμ είναι πόλη φάντασμα στα νοτιοδυτικά του Αζερμπαϊτζάν στα σύνορα με το Ναγκόρνο - Καραμπάχ. Ιδρύθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα και στα αζέρικα το όνομα της πόλης σημαίνει "λευκό σπίτι". Μέχρι τον πόλεμο του Ναγκόρνο - Καραμπάχ, η πόλη αριθμούσε περί τους σαράντα χιλιάδες κατοίκους. Διέθετε εργοστάσια και σιδηροδρομικό σταθμό ενώ ήταν γνωστή για το κρασί και το βούτυρο. Με την έναρξη του πολέμου η πόλη αποτέλεσε σημαντικό στρατηγικό σημείο για τις αζέρικες δυνάμεις. Στα τέλη Ιουλίου του 1993 οι αυτονομιστές κατόρθωσαν, ύστερα από σκληρή μάχη, να καταλάβουν την πόλη με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να εκδιωχθούν. Λόγω του φόβου της ανακατάληψης από τους Αζέρους, οι αυτονομιστές αποφάσισαν να καταστρέψουν την πόλη. Σήμερα η πόλη έχει ερημωθεί και αποτελεί στρατιωτική ζώνη των δυνάμεων του Ναγκόρνο - Καραμπάχ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το "Τζαμί του Άγκνταμ", το οποίο κατασκευάστηκε το 1870 και έχει παραμείνει ανέπαφο.

Κάπου εδώ πήραμε τον "κακό" το δρόμο...

367391

Μέσω χωματόδρομου κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης, έχοντας βάλει στο χάρτη το Τζαμί. Μπροστά πήγαινα ο Κώστας, δεύτερος ο Χριστόφορος και τρίτος εγώ. Όπως οδηγούσαμε μέσα από στενά και διαδοχικές στροφές, πέσαμε πάνω σε ένα μπλόκο από περίπου 50 στρατιωτικούς και φορτηγά. Μας έκαναν σήμα να σταματήσουμε και όπως σταματήσαμε μπροστά στο πρώτο φορτηγό, ακούσαμε από το δεύτερο φορτηγό κάτι φωνές «terrorist, terrorist». Σβήσαμε τις μηχανές με ψυχραιμία, βγάλαμε τα κράνη και τους ρωτήσαμε αν μπορούμε να πάμε να δούμε την πόλη. Μας είπαν ότι απαγορεύεται, τους είπαμε ότι είμαστε τουρίστες και η συζήτηση ήταν ήρεμη και χαλαρή. Κατάλαβαν ότι έχουμε μπερδευτεί/ χαθεί και μας είπαν ότι πρέπει να γυρίσουμε πίσω, να βρούμε τον κεντρικό δρόμο και να κάνουμε δεξιά προς την πρωτεύουσα γιατί εκεί που ήμασταν απαγορευόταν. Τους είπαμε οκ, βάλαμε πάλι τα κράνη, γυρίσαμε προς τα πίσω και στη διασταύρωση που έπρεπε να κάνουμε δεξιά, ομόφωνα αποφασίσαμε να κάνουμε αριστερά και να πάμε να δούμε πως είναι η απαγορευμένη πόλη.

Στρίψαμε αριστερά και μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο στρίψαμε σε ένα μικρό στενό με κατευθυνση το κέντρο της πόλης. Μπήκαμε σε ένα ακόμη πιο στενό δρομάκι, σα μονοπάτι, κρύψαμε τις μηχανές πίσω από κάτι δέντρα και θάμνους. Συνεχίσαμε πεζοί ανάμεσα σε χαλάσματα και αρχίσαμε να βλέπουμε την πόλη και να τραβάμε φωτογραφίες.

367392

367393

stavrouliasp

18/09/2016, 18:36

367394

Υπήρχε έντονα η αίσθηση ότι ήταν μια μεγάλη και ζωντανή πόλη που λόγω της φρίκης του πολέμου καταστράφηκε. Ότι άνθρωποι πέθαναν εκεί, ότι η ζωή σταμάτησε. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία. Είχα τη φαεινή ιδέα να βρούμε το τζαμί και να ανέβουμε πάνω να βγάλουμε μια φωτογραφία 360. Εκεί καταλάβαμε ότι έχουμε ξεπεράσει το όριο και σκεφτήκαμε ότι ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω και κατευθυνθήκαμε προς τις μηχανές μας.

Κάπου εκεί καταλάβαμε ότι έχουν αρχίσει να μας αναζητούν καθώς ακούσαμε μια κινητικότητα, προφανώς είχαν σε άλλα σημεία δικούς τους ανθρώπους και τους ενημέρωσαν ότι δεν περάσαμε. Αποφασίσαμε να κάνουμε γρήγορα και αθόρυβα . Σκεφτήκαμε να μην κάνουμε δεξιά γιατί θα πέφταμε πάλι πάνω στο μπλόκο και αποφασίσαμε να κάνουμε αριστερά κυκλώνοντας την πόλη, όπως μας έδειχνε το gps , ώστε να αποφύγουμε το μπλόκο και να συνεχίσουμε τη διαδρομή που είχαμε σχεδιάσει προς τα βουνά. Μετά από περίπου πέντε λεπτά, και αφού κινούμασταν γοργά και όσο γινόταν με λιγότερο θόρυβο φτάσαμε στο τελείωμα της πόλης και στρίψαμε αριστερά 150 μοίρες και ήμασταν ανάμεσα στο Αζερμπαιτζάν και το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Σε 2 – 3 χιλιόμετρα πέφτουμε πάνω σε μπλόκο στρατιωτικής αστυνομίας, στο οποίο από ότι καταλάβαμε είχε δοθεί σήμα να μας σταματήσουν.

stavrouliasp

18/09/2016, 18:36

Μπαίνουν στη μέση του δρόμου, με τα όπλα στα χέρια και μας ζητούν να σταματήσουμε, να σβήσουμε τις μηχανές και να κατέβουμε. Κάναμε ότι είπαν . Μας ζήτησαν όλα μας τα χαρτιά: διαβατήρια, βίζα καθώς και το χαρτί στο οποίο είχαμε δηλώσει τις περιοχές που θα επισκεπτόμασταν. Δίπλα εκεί στο μπλόκο υπήρχε μια καλύβα από μπαμπού. Μας πήγαν εκεί απ έξω και ξεκίνησαν οι ερωτήσεις: γιατί βρισκόμαστε εκεί, γιατί ήρθαμε από τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, για ποιο λόγο ενώ δηλώσαμε ότι δεν θα πηγαίναμε σε αυτή την περιοχή πήγαμε. Τα Αγγλικά του αστυνομικού ήταν τέλεια και δεν χώραγαν λάθη στην κατανόηση. Εμείς ξεκινήσαμε τις χαζές δικαιολογίες, ότι το gps έκανε λάθος, ότι έχουμε χαθεί, ότι δεν έχουμε καταλάβει ότι απαγορεύεται και άλλα τέτοια.
Αφού μας αφήνει να τα πούμε όλα αυτά, μας λέει «Οκ. Ας τα αφήσουμε αυτά και ας πούμε αλήθειες. Τι κάνετε εδώ;».
Μέχρι και εκείνη την ώρα βρισκόμασταν σε χαλαρή διάθεση και δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Οι ερωτήσεις όμως σοβάρευαν και έπαιρναν τη μορφή ανάκρισης με πολύ έντονο και αυστηρό ύφος. Ο δεύτερος αστυνομικός ήταν συνεχώς με το χέρι στη σκανδάλη . Από την έλλειψη πραγματικής δικαιολογίας προσπαθούσαμε να τον μπερδέψουμε λέγοντας ότι ναι, είχαμε ακούσει ότι υπάρχει η απαγόρευση και ότι υπάρχει διαμάχη, ότι έχουμε ενημέρωση για την ιστορία, αλλά εμείς δεν πήγαμε εκεί με κακό σκοπό. Ότι είμαστε φίλοι με τους Αρμένιους , ότι έχουμε πολλούς φίλους Αρμένιους στην Ελλάδα και ότι άλλη παπαριά μας κατέβαινε στο κεφάλι.
Αφού έχει περάσει ένα 2ωρο ξεκινά μια επικοινωνία μέσω ασυρμάτου με άλλους στρατιωτικούς και πολιτικό προσωπικό, προσπαθώντας να διαπραγματευτεί τι θα γίνει με εμάς. Ακούγαμε έντονες συνομιλίες, φυσικά δεν καταλαβαίναμε τίποτα από ότι έλεγαν αλλά νιώθαμε την ένταση της κατάστασης. Ο αστυνομικός που μας ανέκρινε ήταν υψηλόβαθμος αξιωματικός, οπότε δεν επηρεαζόταν από φωνές , είχε τη δική του αίσθηση της κατάστασης και καταλαβαίναμε ότι αυτή ήθελε να επιβάλλει. Απλά δεν καταλαβαίναμε ποια είναι η γνώμη του. Ξαφνικά ξέσπασε μια βροχή έντονη και μας έβαλαν μέσα στην ξύλινη καλύβα . Σε όλο αυτό το διάστημα μας είχαν απαγορεύσει να μιλάμε μεταξύ μας Ελληνικά, αν θέλαμε να μιλήσουμε έπρεπε να το κάνουμε μόνο στα Αγγλικά.Μέσα στην καλύβα υπήρχαν όπλα και μαχαίρια.

Τότε μας ζήτησαν να φέρουμε ότι ηλεκτρονικό εξοπλισμό είχαμε μαζί μας: υπολογιστές, κάμερες, κινητά, tablet κλπ. Πηγαίνοντας προς τις μηχανές για να φέρουμε τα πράγματα μου ζήτησε ο Κώστας το κινητό μου, για να προσποιηθεί ότι είναι δικό του. Ταυτόχρονα έβαλε την go pro και το κινητό του μέσα στο εσώρουχο. Εγώ είπα ότι δεν είχα κινητό αλλά μόνο το gps.
Πήραν όλο τον εξοπλισμό που τους δώσαμε και άρχισαν να τον επεξεργάζονται. Μας ζήτησαν να ξεκλειδώσουμε όλα μας τα πράγματα και να τα δώσουμε στο βοηθό του. Αυτός ξεκίνησε να τα ερευνά με κινήσεις χάκερ. Ήξερε όλα τα μοντέλα φωτογραφικών και κινητών, πώς να τα ψάξει και να τα χειριστεί σε χρόνο dt. Διέγραψε όλο το υλικό που είχαμε τραβήξει, μας ρώτησε εάν υπάρχει τίποτα άλλο , του απαντήσαμε όχι και μετά από διαπραγματεύσεις και πολλή κουβέντα το κλίμα ηρέμησε.
Μας μιλούσε για τη «μητέρα Ρωσία» και εμείς του λέγαμε για ταξίδια.
Αποφάσισε να μας αφήσει να φύγουμε, παρόλαυτά θα έπρεπε άμεσα να εγκαταλείψουμε το Ναγκόρνο Καραμπάχ, χωρίς να δούμε τίποτα άλλο. Μας έδωσε διορία μια ώρα να φύγουμε από τα ίδια σύνορα από τα οποία είχαμε μπει, ενώ εμάς το σχέδιο μας ήταν να βγούμε από αλλού. Απέλαση δηλαδή, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.
Τόσο έξυπνος ήμουν εγώ που πετάχτηκα κάπου εκεί και είπα στον αξιωματικό ότι εμείς έχουμε κανονίσει να κάνουμε διαφορετική διαδρομή, με αγριοκοίταξε πρώτα αυτός, μετά τα παιδιά γιατί φοβήθηκαν μη χαλάσει το καλό κλίμα που είχε δημιουργηθεί, και το ξέχασα γρήγορα.

Έτσι, μετά από συνολικά τρεις ώρες, η περιπέτεια μας άρχισε να τελειώνει. Φύγαμε με κατευθυνση προς την έξοδο, αφού βάλαμε καύσιμα. Ο βενζινάς άρχισε και αυτός τις ερωτήσεις, για ποιο λόγο έρχεστε από εκείνη την κατεύθυνση, ε ρε φίλε κι εσύ! Ξαφνικά εμφανίζεται ένας άλλος τύπος και αρχίζει να μας κάνει διάφορες ερωτήσεις. Σταματάμε τελείως να απαντάμε, προφανώς ο τύπος ήταν κάποιος μυστικός αστυνομικός από ότι καταλάβαμε. Ανεβήκαμε στις μηχανές και ξεκινήσαμε. Σε όλο το δρόμο νιώθαμε ότι μας παρακολουθούν. Υπήρχε ένα λευκό βαν πίσω μας που μας ακολουθούσε. Σε κάποιο σημείο που σταματήσαμε σταμάτησε και αυτό. Ξαναξεκινήσαμε με γρήγορο ρυθμό προς το σημείο από το οποίο είχαμε μπει. Φτάνοντας στα σύνορα, δώσαμε τα διαβατήρια και είδαμε τους υπαλλήλους να σκουντάει ο ένας τον άλλο. Είχαμε γίνει μάλλον διάσημοι.
Περάσαμε την πύλη και έληξε αίσια αυτή η περιπέτεια.

Ακολουθήσαμε τη διαδρομή για Yerevan. Όπως καταλαβαίνετε, το φωτογραφικό υλικό της ημέρας είναι πολύ περιορισμένο ( και πάλι καλά που υπάρχει και αυτό!)

stavrouliasp

18/09/2016, 18:40

Η διαδρομή από αυτό το κομμάτι του ταξιδιού...

https://www.google.gr/maps/dir/Tegh+3219,+Armenia/Juma+Mosque,+Agdam,+Azerbaijan/%CE%93%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CE%BD,+%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1/Tashir,+Lori+Province,+Armenia/Vardzia,+%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1/@40.4635288,42.8629159,7z/data=!3m1!4b1!4m42!4m41!1m5!1m1!1s0x403e07ff38cdd26d:0x58c477c6b8d3439e!2m2!1d46.4763299!2d39.556088 9!1m15!1m1!1s0x403e91e53ba65f95:0xfab81dada491e8c8!2m2!1d46.9317233!2d39.9933347!3m4!1m2!1d46.898600 4!2d40.0284003!3s0x403e925840f2d6a1:0xc7dc9e53ac0d114d!3m4!1m2!1d44.5955819!2d39.9143406!3s0x4015336 ebd601105:0x8d8c1ecf905227fd!1m5!1m1!1s0x406aa2dab8fc8b5b:0x3d1479ae87da526a!2m2!1d44.4991029!2d40.1 791857!1m5!1m1!1s0x4041807977ba0f5d:0x328e056abd575b0e!2m2!1d44.285778!2d41.1159648!1m5!1m1!1s0x4042 f154446949db:0xa3f04b72bcb61f1c!2m2!1d43.2841627!2d41.3812068!3e0

Αφού φύγαμε από το Ναγκόρνο Καραμπάχ, ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας προς την πρωτεύουσα της Αρμενίας, το Yerevan. H διαδρομή ήταν απολαυστική, ο δρόμος ήταν φαρδύς με ανοιχτές στροφές και μας επέτρεπε να κινούμαστε με υψηλές ταχύτητες.Η θερμοκρασία ήταν τέλεια και η έκπληξη της ημέρας ήταν μια μαγική εικόνα: Καθώς κατευθυνόμασταν προς το Yerevan είδαμε τον ήλιο να δύει και τα πάντα να κοκκινίζουν, με φανταστικές εναλλαγές χρωμάτων , και στο βάθος το όρος Αραράτ, γνωστό σε όλους μας από τα Θρησκευτικά, στο σχολείο, αφού εκεί λέγεται ότι προσάραξε η κιβωτός του Νώε. Ενώ το βουνό βρίσκεται στο έδαφος της Τουρκίας, παίζει σημαντικό ρόλο στην κουλτούρα και τον εθνικισμό της Αρμενίας και φαίνεται στο Εθνόσημο της Αρμενίας.

367395

367396

Μετά από μια μέρα περιπέτειας, σουρουπώνοντας μπήκαμε στο Yerevan. Μπαίνοντας στην πόλη φτάσαμε σε μια μεγάλη πλατεία και είδαμε ένα ξενοδοχείο στα δεξιά. Σταματήσαμε και μπήκα να ρωτήσω. Τελικά δε μείναμε γιατί μας το ενοικιάζανε μόνο για 2 ώρες :yew:

Προχωρήσαμε λίγο και βρήκαμε ένα άλλο ξενοδοχείο. Αυτό ήταν καλύτερο. Το ενοικιάζανε για δύο ώρες αλλά σου είχαν και τις γυναίκες παροχή :laugh::laugh::laugh:
Ξανακαβαλάμε τις μηχανές και για να μην τριτώσει βάζουμε στο GPS και κατευθυνόμαστε προς την κεντρική πλατεία, την Republic Square. Συγκεκριμένα ζητούσαμε ένα ξενοδοχείο που να μπορούμε να μείνουμε όλο το βράδυ γι αυτό είχαμε βάλει στο gps το Best Western, Φτάνουμε εκεί και μπαίνουμε μέσα εγώ με τον Κώστα. Ρωτάμε εάν έχει δωμάτια , μας λέει ναι φυσικά. Ρωτάμε την τιμή και μας έρχεται μια σκοτοδίνη.

Το Yerevan είναι μια πόλη πολύ εντυπωσιακή, ισάξια των μεγάλων Ευρωπαικών πόλεων, με όλα τα γνωστά και ακριβά καταστήματα, όπου μένουν όσοι είναι αρκετά ματσό.

367397

stavrouliasp

18/09/2016, 18:42

Κάναμε μια μινι έρευνα επι τόπου και βρήκαμε μετά από λίγο ακόμα ψάξιμο ένα ξενοδοχείο με νορμάλ κόστος και ολονύχτια διανυκτέρευση. Αφήσαμε τα πράγματα μας, κλειδώσαμε τις μηχανές και βγήκαμε βόλτα με τα πόδια για να δούμε το κέντρο της πόλης και να φάμε. Η πλατεία είναι τεράστια, οβάλ και πολυτελής, γεμάτη μαρμάρινες κατασκευές και ακριβά ξενοδοχεία. Μετά από λίγο περπάτημα το στομάχι είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται και βρήκαμε ένα εστιατόριο – όπου φάγαμε όλο το μενού!!
Μετά από τόσες ημέρες στα βουνά, απολαύσαμε ένα βράδυ στην πόλη!

367398

Στο Υερεβάν το ξενοδοχείο διέθετε και πρωινό. Από τις 7.30 έως τις 10.30 όπως γράφει χαρακτηριστικά...

367399

Ε εντάξει, δεν ήταν όλα τα μέρη grande. Εδώ είναι η "θέα" από το πίσω μέρος του ξενοδοχείου μας

367400

stavrouliasp

18/09/2016, 18:43

Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε χαλαρά, με ωραίο πρωινό και ξεκούραστοι κατευθυνθήκαμε προς ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μνημεία της Αρμενίας, το άγαλμα Mother Armenia που αντιπροσωπεύει τη νίκη τους στον Β Παγκόσμιο πόλεμο και κοιτάζει από ψηλά την πρωτεύουσα, σα να την προστατεύει, με το βλέμμα στραμμένο στην Τουρκία. Το άγαλμα συμβολίζει την Ειρήνη μέσω της δύναμης και θυμίζει στους Αρμένιους κάποιες κλασικές γυναικείες φιγούρες της Αρμένικης Ιστορίας που πήραν τα όπλα για να βοηθήσουν τους άντρες τους ενάντια στον τούρκικο και Κουρδικό στρατό. Επίσης συμβολίζει το πόσο σημαντικές είναι οι ηλικιωμένες γυναίκες, ως μέλη της Αρμένικης οικογένειας.

367401

367402

Μετά επισκεφθήκαμε το μνημείο της Γενοκτονίας των Αρμενίων ( 24/4/1915) , που χτίστηκε το 1967. Κάθε χρόνο στις 24 Απριλίου, ημέρα της Γενοκτονίας, χιλιάδες κόσμου συγκεντρώνεται για να αποτίσει φόρο τιμής στα θύματα της Γενοκτονίας. Εκεί υπάρχει μια φλόγα που δε σβήνει ποτέ , αφιερωμένη στο 1,5 εκατομμύριο Αρμένιους που αφανίστηκαν από τους Οθωμανούς κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας. 22 κράτη έχουν αναγνωρίσει την Γενοκτονία.

367403

stavrouliasp

18/09/2016, 18:47

Μάθημα ιστορίας τέλος και για σήμερα.

Καβαλήσαμε τις μηχανές για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, από άλλη διαδρομή.Επιλέξαμε ένα μικρό επαρχιακό δρόμο με πολλές στροφές και δυστυχώς πολλές κάμερες. Το όριο ταχύτητας ήταν 50 χιλιόμετρα και εμείς κινούμασταν συνέχεια πάνω από το όριο περίπου στα 70 -80 χιλιόμετρα. Κάθε φορά που περνούσαμε μπροστά από κάποια κάμερα, ο Κώστας έκοβε για να είναι νόμιμος και ωραίος και τσουπ πεταγόταν ο Χριστόφορος, ερχόταν δίπλα του και χαμογελάγανε παρέα στην κάμερα. Τα πουστρλ$&*#&@ πήγαν σύννεφο! Συνεχίσαμε έτσι για κάποια ώρα. Σε κάποια στιγμή περνάει ο Κώστας από μια κάμερα ασφαλείας με κανένα 80άρι, πίσω εμείς. Ακούει από την ενδοεπικοινωνία «Σε κυνηγάει ένα περιπολικό». Μετά από κανένα χιλιόμετρο ακούει τις σειρήνες, βλέπει και τους φάρους και του κάνουν σήμα να σταματήσει δεξιά. Μπαίνει δεξιά και από πίσω μου το περιπολικό. Εμείς προσπερνάμε και συνεχίζουμε για να πάμε να σταματήσουμε πιο κάτω. Εδώ να σημειώσω ότι είχαμε συμφωνήσει ότι αν σταματήσουν οποιονδήποτε από τους τρεις, οι άλλοι δύο θα συνεχίσουν και θα τον περιμένουν λίγο πιο κάτω.

Σταματάει, βγάζει το κράνος, ξεκουμπώνει τη στολή και σκέφτεται, ότι θα τους μπερδέψει τώρα, δεν θα μιλάνε γρι Αγγλικά. Πλησιάζει με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, τους χαιρετάει με ευγένεια, ώστε να σπάσει λίγο ο πάγος. Για μια ακόμη φορά κάναμε λάθος και τα Αγγλικά του αστυνομικού ήταν άψογα με καλή προφορά. Αφού το μπέρδεμα λοιπόν αποκλειόταν, έπρεπε να προχωρήσει με το plan B: Ευγένεια και παραδοχή . Μου εξηγεί ότι το όριο ήταν 50 χιλιόμετρα κι εγώ πήγαινα με 85, έκανε λίγο τον κατάπληκτο, αλλά και μετανιωμένο. Με ενημερώνει ότι το πρόστιμο είναι 40 δολάρια. Οκ σκέφτεται από μέσα μου, φτηνά τη γλιτώσαμε. Κάπου εκεί του ζητάει τα χαρτιά του: δίπλωμα , άδεια και ασφάλεια. Του τα δίνει και του ξαναζητάει την ασφάλεια που βγάλαμε στα σύνορα της Αρμενίας. Μήπως θυμάστε στα σύνορα κάτι τύπους που προσπαθούσαν να μας σταματήσουν για να κάνουμε ασφάλεια κι εμείς τους προσπεράσαμε, σχεδόν τους πατήσαμε και φύγαμε; ΑΥΤΟ. Του δείχνω την πράσινη κάρτα , με την οποία ήταν ασφαλισμένος σε όλες τις χώρες. Σε όλες;;;;!!! Μου λέει, οκ, για δείξε μου που γράφει « Αρμενία» ; Την κοιτάζει, διαβάζει Αλβανία, Αζερμπαιτζάν , ΓΑΜΩΤΟ! Του εξηγεί ότι δεν ήξερε ότι τη χρειαζόταν, ζητάει και συγνώμη και κάπου εκεί του εξηγεί ότι το πρόστιμο είναι επιπλέον 200 δολάρια.
Την κάτσαμε , σκέφτεται.
Άκου να δεις του λεει. Θα σου πω τι λεφτά έχω πάνω μου . Βγάζει κάτι Γεωργιανά, κάτι Τούρκικα και κάτι Αρμένικα, θα ταν δε θα ταν όλα μαζί 15 ευρώ . Μόνο που δε του τα πέταξε στο κεφάλι. Τι να τα κάνω αυτά του λέει;;;
Λέει, οκ άκου. Δεν έχω λεφτά, στην Ελλάδα είμαστε φτωχοί και δεν έχουμε χρήματα. Μια κοίταζε τον Κώστα, μία το KTM που λογικά κόστιζε όσο το σπίτι του και είχε κολλήσει. Ήταν πολύ χαλαρός και δεν μπορούσε να με ψυχολογήσει μάλλον, το κλίμα ήταν πολύ καλό και δε μπορούσε να μιλήσει με πολλή αυστηρότητα.
Αλλά δεν είχε και επιλογή: «Αφού δεν έχεις χρήματα του λέει θα γυρίσουμε πίσω και θα πας στην Πρεσβεία να ζητήσεις χρήματα για να πληρωθεί το πρόστιμο.»

Προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει, να του πει ότι πρέπει να φύγει και θα ταλαιπωρηθει πολύ αν τον γυρίσουν πίσω, είχε περάσει και κάνα μισάωρο με όλα αυτά, και του λέει:
« Έχω και 50 δολάρια αλλά αυτά είναι όλα μου τα λεφτά και πρέπει να βάλω και καύσιμα. Μπορούμε να βρούμε μια λύση;» Όπως ήταν σκεπτικός ανοίγει και τα βγάζει από το βαλιτσάκι. Του λέει, βάλτα μέσα γρήγορα. Αντί να τα βάλει στη βαλίτσα τα δίνει στο συνοδηγό του . Κοιτάχτηκαν και συνεννοήθηκαν άτυπα. Κρατάει 20 ο ένας, 20 ο άλλος και του δίνουν και 10 + όλα τα ψιλά που τους είχα δώσει.

Γυρνάει ο συνοδηγός στο πίσω μέρος του καθίσματος, πιάνει μια σακούλα με βερίκοκα, του τη δίνει και του λέει “ It’s a good deal bro”.
Δίνουν τα χέρια – σα να πρωταγωνιστούν σε χολιγουντιανή παραγωγή - , ανταλλάσουν ευχές, παίρνει τα βερίκοκα και φεύγει. Καβαλάει τη μηχανή και κανένα χιλιόμετρο πιο κάτω μας βρίσκει πίσω από μια πινακίδα.

«τι έγινε ρε», του λέμε
« Έδωσα 40 δολάρια και πήρα μια σακούλα βερίκοκα, νομίζω έκανα καλό deal»
Μας εξηγεί όλη τη φάση, γελάμε όλοι μαζί. Μοιραστήκαμε το πρόστιμο όπως ήταν και σωστό και συνεχίσαμε το δρόμο μας με τους δικούς μας ρυθμούς, κάνοντας και πάλι γαργάρα τα όρια, τα θελε λίγο ο #*$&# μας!

stavrouliasp

18/09/2016, 18:48

Φτάσαμε στα σύνορα με Γεωργία και λίγο πριν μπουμε στη χώρα μας είχαν μείνει κάτι Αρμένικα Drum και μπήκαμε σε ένα Παντοπωλείο. Επειδή το 80% των πραγμάτων ήταν ληγμένα ( και πάνω από χρόνο!), δεν ξέραμε τι να πάρουμε και αγοράσαμε ότι πιο άχρηστο: κάτι άφιλτρα τσιγάρα που δεν καπνίζει ούτε το τζάκι , κάτι σοκολάτες - μέσα στο κατακαλόκαιρο - που δεν είχαν λήξει.

Συνεχίσαμε προς τα σύνορα, μας πήρε κανένα δίωρο η διαδικασία, έπρεπε να πληρώσουμε ένα ποσό για να μπούμε στη χώρα πάλι, κάναμε ότι χρειαζόταν και περάσαμε.
Με το που μπήκαμε στη Γεωργία, στα λίγα μέτρα όλα πάλι έγιναν πράσινα! Ήμασταν στο Νότιο τμήμα της Γεωργίας, διασχίσαμε ένα υδροβιότοπο , πάντα σε σπασμένους δρόμους, αλλά νιώθαμε πολύ ωραία που είχαμε αφήσει πίσω μας την Αρμένικη ξεραΐλα και βρισκόμασταν σε τόσο όμορφη Φύση. Η διαδρομή ήταν απόλαυση!

367410

367411

367413

stavrouliasp

18/09/2016, 18:50

367415

Προορισμός μας ήταν η περιοχή Vardzia, μια πόλη – σπηλιά που αναφέρεται στους ταξιδιωτικούς οδηγούς ως η πιο εντυπωσιακή πόλη της γεωργίας. Ένας ποταμός διασχίζει την περιοχή στην οποία πρωταγωνιστούν τα φαράγγια και οι σπηλιές. Εκεί υπάρχει ένα μοναστήρι χτισμένο στο βράχο, σε σπηλιές. Φτάσαμε εκεί και επισκεφθήκαμε το μοναστήρι, πολύ εντυπωσιακό.

Η βραχούπολη της Vardzia στην Γεωργία...

367416

367417

stavrouliasp

18/09/2016, 18:51

Μετά την επίσκεψη αναζητήσαμε κατάλυμα και βρήκαμε ένα πεντάστερο #NOT δίπλα στο ποτάμι. Άθλιο. Φτάνουμε εκεί απέξω, η πινακίδα γράφει hotel wifi ΚΑΙ spa
Μπαίνουμε στον προαύλιο χώρο και ανεβήκαμε να το δούμε. Ο Κώστας ήταν κάτω αραχτός. Μετά από πέντε λεπτά πάμε και από τη στιγμή που ήμασταν κουρασμένοι του λέμε ότι είναι "οκ" και έχει όντως και spa. Κατεβάζει κι αυτός τα πράγματα του και κατευθύνεται στο δωμάτιο. Νομίζω ότι στη ΖΩΗ μου όλη δεν έχω δει κάτι χειρότερο! Ξεφλουδισμένοι τοίχοι, σάπια σανίδια που τρίζανε, μούχλα και μπίχλα παντού, ξύλα φαγωμένα από το σαράκι, πόρτα σπασμένη και σάπια να μην κλειδώνει και φυσικά δεν συζητάμε για κουρτίνες, ευτυχώς δεν υπήρχαν καν. Τουαλέτες, βρύσες και παντός είδους συσκευή δεν δούλευε. Ευτυχώς όμως είχε SPA. Το spa ήταν μια βρωμερή γούρνα με πλακάκια και ακόμα δεν πιστεύω ότι μπήκαμε εκεί μέσα...

367418

367419

367420

Αφού αφήσαμε τα πράγματα είχαμε δει ένα παραποτάμιο μαγαζάκι που είχε μπύρες και κρεατικά και πήγαμε εκεί για να φάμε. Φάση ελευθερο κάμπινγκ που κάποιος ψήνει. Φάγαμε πάρα πολύ ωραία, ήπιαμε τις μπύρες μας και λέγαμε ιστορίες.

Μετά γυρίσαμε στο πεντάστερο για να ψοφήσουμε. Παρολίγο να ψοφούσαμε κυριολεκτικά, λόγω μπίχλας. Όπως καταλαβαίνεται φασκιώθηκα όλη νύχτα με ένα δικό μου σεντόνι και προσπάθησα να μην ακουμπάει έξω ούτε το δαχτυλάκι μου.

Την επόμενη ημέρα, πριν καν χτυπήσει το ξυπνητήρι, είχαμε φορτώσει και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε. Δεν συζητήσαμε για πρωινό, ακόμα και σφραγισμένο να ήταν δεν θα το ακουμπούσαμε. Ξεκινήσαμε τη διαδρομή μέσα στη Γεωργία με κατευθυνση τα σύνορα με Τουρκία. Και αυτή θα είναι η τελευταία περιπέτεια που θα σας διηγηθώ σε επόμενο post. :wave2:

stavrouliasp

19/09/2016, 17:50

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού...

https://www.google.gr/maps/dir/Vardzia,+%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B9,+%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1/Athens,+Kentrikos+Tomeas+Athinon/@39.4848646,23.9030645,5z/data=!3m1!4b1!4m25!4m24!1m10!1m1!1s0x4042f154446949db:0xa3f04b72bcb61f1c!2m2!1d43.2841627!2d41.38120 68!3m4!1m2!1d42.1446016!2d41.6408149!3s0x405d5b56e74c0ce9:0xcce6b92a885be5a6!1m5!1m1!1s0x406786304ea 2d221:0x7a3053a9e12ea967!2m2!1d41.6367455!2d41.6167547!1m5!1m1!1s0x14a1bd1f067043f1:0x2736354576668d dd!2m2!1d23.7275388!2d37.9838096!3e0?hl=el

Η διαδρομή προς τα σύνορα ήταν super: άσφαλτος καλής ποιότητας με πολλές απανωτές στροφές . Υψηλή αδρεναλίνη και διασκέδαση. Εγώ πήγαινα πρώτος, δεύτερος ο Κώστας και ο Χριστόφορος τρίτος. Στην έξοδο μιας σχετικά κλειστής στροφής μπαίνουμε με περίπου 100 χιλιόμετρα και ξαφνικά πετάγεται ένα σκυλί Καυκάσου κυνηγώντας εμένα. Στην έξοδο της στροφής πέφτει ο Κώστας πάνω στο σκύλο, χωρίς να έχει περιθώριο αντίδρασης. Ξεκινάει να φρενάρω από τα 100, δεν προλαβαίνει να ισιώσει και έχει πάρει ήδη το σκύλο από κάτω. Με διάφορα ταχυδακτυλουργικά που ούτε αυτός κατάλαβε, άνοιξε το γκάζι και πέρασε το σκύλο από πάνω, αυτός πρόλαβε με τα δόντια και τα νύχια του να γαντζωθεί στην επιγονατίδα μου και στο πλαϊνό καπάκι της μηχανής. Το ότι δεν έπεσε ήταν θαύμα, και ότι και ο Χριστόφορος κατάφερε να φρενάρει εγκαίρως και να μην πέσει πάνω του. Αφού τη γλιτώσαμε σταματήσαμε δεξιά και κοιτάξαμε πίσω. Ο σκύλος ήταν όρθιος και μας κοιτούσε με βλέμμα αγελάδας. Αφού πέσανε τα σχετικά μπινελίκια αρχίσαμε να τσεκάρουμε τη μηχανή για να δούμε εάν έχει σκορπίσει. Με ένα πρώτο έλεγχο όλα έδειχναν οκ. Εδώ θέλω να σημειώσω ότι το μηχανάκι πιστεύω ότι τον έσωσε, το γεγονός ότι ήταν τόσο ελαφρύ και ευέλικτο του επέτρεψε να το σηκώσει στη στροφή και οι καταπληκτικές του αναρτήσεις και τα λάστιχα που κολλάνε κάτω έκαναν θαύματα από μόνα τους.

Συνεχίσαμε τη διαδρομή αυτή ώσπου φτάσαμε σε ένα σημείο που έπρεπε να επιλέξουμε εάν θα πάμε τη Νότια Γεωργία μέχρι το Batumi ή αν θα μπαίναμε νωρίς στην Τουρκία. Αποφασίσαμε να μην πάμε από τους καινούριους, εντυπωσιακούς, ασφαλείς αλλά super βαρετούς δρόμους, αλλά να συνεχίσουμε στους επαρχιακούς απολαυστικούς δρόμους της Γεωργίας. Από τα πρώτα χιλιόμετρα ο δρόμος ήταν σπασμένος ασφάλτινος και χωματόδρομος, με σήματα για έργα. Υποθέσαμε ότι τα σήματα για τα έργα θα ήταν για λίγα χιλιόμετρα και μετά θα συνεχιζόταν η άσφαλτος. Για ακόμα μια φορά γελαστήκαμε. Φάγαμε πάνω από΄100 χιλιόμετρα χώμα σε σπασμένο κακοτράχαλο χωμάτινο δρόμο με μεγάλα νεροφαγώματα και φτάνοντας για μια ακόμη φορά στα 2100 και πάλι κάτω. Ουσιαστικά ανεβοκατεβήκαμε ένα βουνό. Σε αυτή τη διαδρομή δεν μπορούσαμε να αναπτύξουμε ταχύτητα οπότε για πλάκα μας πήρε ένα πεντάωρο. Η διαδρομή ήταν πολύ σπασμένη και οι αναρτήσεις μας είχαν εγκαταλείψει εδώ και μέρες (του Κώστα του τα είχε φτύσει το μπροστινό από την Γεωργία και εμένα το πίσω μπαίνοντας στην Αρμενία), με συνέπεια τα μηχανάκια να μας βασανίζουνε και εμείς να τα βασανίζουμε επίσης. Ξαφνικά περίπου στα 2000 μέτρα εμφανίζεται μπροστά μας ένα μαγικό χωριό, ίσως το πρώτο μουσουλμανικό μέρος που είδαμε στην περιοχή της Γεωργίας. Οι άνθρωποι είχαν καθαρά, γαληνια πρόσωπα, παιδάκια με πολύχρωμα πουλόβερ να έπαιζαν με ένα κλωτσοσκούφι, διάφορα ζώα στα τριγύριζαν στα λιβάδια και οι χωριανοί απασχολούνταν σε αγροτικές εργασίες.

367520

367521

367522

stavrouliasp

19/09/2016, 17:52

367523

367524

Κάναμε μια στάση για φωτογραφίες , το χωριό είχε ξύλινα σπιτάκια και βρισκόταν σε ένα καταπράσινο λιβάδι, μια πραγματικά μοναδική εικόνα που δύσκολα βρίσκεις: σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι! Σιγά σιγά ξεκινήσαμε την κατάβαση και μετά από καμία δεκαριά χιλιόμετρα συναντήσαμε ένα χιονοδρομικό κέντρο. Το περίεργο εκεί ήταν ότι ενώ ήταν ένα άρτια εξοπλισμένο χιονοδρομικό, δεν υπήρχε κανένας δρόμος για να φτάσεις εκεί! Είδαμε διάφορα 4κίνητα βανάκια να ανεβοκατεβάζουν κόσμο για καλοκαιρινή βόλτα.
Αράξαμε σε ένα λιβάδι για ξεκούραση και αγνάντεμα.

Μετά από κανένα μισάωρο, τεντωθήκαμε καλά, ρίξαμε μια τελευταία ματιά σε αυτή την υπέροχη θέα και αρχίσαμε την κατάβαση. Στο πρώτο χωριό, αν και δεν ήταν μεγάλο φουλάραμε καύσιμα και συνεχίσαμε προς το Batumi. Ακόμα και σε αυτά τα μικρά χωριά γινόντουσαν έργα διαπλάτυνσης δρόμου στους σπασμένους χωματόδρομους.
Τα τελευταία μας χιλιόμετρα μέσα στη Γεωργία μας οδήγησαν στα σύνορα με την Τουρκία.

367525

stavrouliasp

19/09/2016, 17:53

Η διαδικασία στα σύνορα γνώριμη, περάσαμε και ξεκινήσαμε με τελικό προορισμό της ημέρας την παραθαλάσσια πόλη Ordu στην Τουρκία. Βρήκαμε ένα παραλιακό ξενοδοχείο, εννοείται ότι πάλι πέσαμε πάνω σε γάμο χαχαχα
Παρκάραμε τις μηχανές μπροστά στο ξενοδοχείο, ο ιδιοκτήτης ήταν πάρα πολύ φιλικός και φρόντισε ώστε οι μηχανές να μπουν σε καλό και ασφαλές σημείο για να μην τις έχουμε άγχος. Ανεβήκαμε στα δωμάτια να κάνουμε ένα μπάνιο και βγήκαμε έξω για μια βόλτα στη θάλασσα και το μοναδικό γεύμα της ημέρας. Πήγαμε σε ένα εστιατόριο φανταστικό, με super design, ανακαινισμένο με καταπληκτικό (όπως νομίζαμε) φαγητό.

367527

Εδώ να σημειώσω ότι ο Κώστας, καθώς έχει ευαισθησία στο στομάχι και έχει τύχει να του χαλάσει προηγούμενο ταξίδι, ήτανπολύ προσεκτικός και έτρωγε μόνο ότι καταλάβαινε τι είναι, ποτέ από το δρόμο και ποτέ δοκιμές. Το νερό πάντα εμφιαλωμένο. Εμείς πάλι…. καμία σχέση. Ότι μας φαινόταν νόστιμο το τρώγαμε, ο Χριστόφορος δε, πρέπει να ξεπέρασε και τους ντόπιους ως δοκιμαστής νερού. Η ιδιόμορφη κριτική του για το αν το νερό πίνεται η όχι ήταν: το δοκιμάζουμε και αν δεν έχει περίεργη γεύση, πίνουμε περισσότερο! Σε κάποιο ξενοδοχείο ήπιε νερό, μας είπε ότι είναι καλό, και μετά ο ιδιοκτήτης μας είπε ότι δεν πίνεται! Αλλά σκύλος μαύρος, δεν πάθαινε τίποτα.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Στη διαδρομή ο Κώστας είχε παρατηρήσει ότι το ψυκτικό υγρό είχε πέσει και χρειάστηκε να συμπληρώσει και του μύριζε και καμένο παραφλού, οπότε ήτουν σίγουρος ότι έχει διαρροή. Κοίταξε τα κολλάρα , ήταν όλα στη θέση τους χωρίς ρωγμές, οπότε άρχισε να ψάχνει λίγο περισσότερο από πού χάνει ψυκτικό υγρό. Αφού δεν κατάφερε να βρει τη διαρροή σκέφτηκε ότι είναι μικρή και θα μπορούσε συμπληρώνοντας να φτάσει στην Ελλάδα.

Το πρωί ξυπνήσαμε, φάγαμε ένα ωραίο πρωινό και ξεκινήσαμε. Στόχος μας ήταν να φτάσουμε σε ένα χωριό έξω από την Κωνσταντινούπολη και την επόμενη ημέρα να μπούμε στην Ελλάδα. Η ημερομηνία ήταν 15 Ιουλίου και δεν φανταζόμασταν τι θα μας περίμενε στο τέλος της.
Από την αρχή φάνηκε ότι η ημέρα θα ήταν δύσκολη. Εγώ ξύπνησα με στομαχόπονο και ο Κώστας από τα πρώτα χιλιόμετρα άρχισε να παρατηρεί ότι το ψυκτικό υγρό άδειαζε πιο γρήγορα από το κανονικό. Φαντάστηκε ότι υπάρχει μια ρωγμή που συνέχεια ανοίγει. Παρόλαυτά συνεχίζαμε κανονικά για κάποια χιλιόμετρα. Μετά από περίπου 200 χιλιόμετρα η ρωγμή μεγάλωνε, δεν καταλαβαίνω γιατί , αφού το ΚΤΜ δεν έχει καθόλου κραδασμούς (χιχιχι). :hungry::hungry:
Σταματήσαμε στην άκρη να ελέγξουμε ξανά τη διαρροή, μιας και φαινόταν να μεγαλώνει. Κάπου εκεί εγώ την έπεσα κάτω από ένα δέντρο, και ανά διαστήματα έβγαζα τα "εσώψυχά" μου. Τα παιδιά είδαν στο περίπου από πού χάνει υγρά αλλά δεν εντόπισαν το ακριβές σημείο. Για να βρούν που ακριβώς ήταν είχε δουλειά, και έτσι είπαμε να ξανασυμπληρώσουμε και να συνεχίσουμε. Εγώ ενώ ήμουν πραγματικά χάλια, δεν ήθελα να καθυστερήσω την ομάδα και προσπάθησα με κάθε τρόπο να πιάσουμε το στόχο της ημέρας.

Μετά από άλλα 100 – 150 χιλιόμετρα το ψυκτικό υγρό εξαφανιζόταν μόλις το βάζαμε οπότε δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Σταματήσαμε σε ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο βενζινάδικο που είχε μια αντλία για βενζίνη και τουαλέτες. Παρκάραμε τις μηχανές στην άκρη να μην ενοχλούμε και συζητήσαμε τις επιλογές μας: Μια επιλογή ήταν να χρησιμοποιήσουμε την ADAC και η δεύτερη ήταν να λύσουμε το μηχανάκι και να δούμε εάν επισκευάζεται . Εκείνη την ώρα τα μπινελίκια στο σκύλο πήγαιναν σύννεφο (μάλλον αυτός μας έκανε τη ζημιά). Αφού το συζητήσαμε λίγο, βγάλαμε όλα τα εργαλεία από το transalp και το KTM και ξεκίνησε ο Χριστόφορος με τον Κώστα να ξεβιδώνουν το μηχανάκι. Μέσα σε ένα μισάωρο είχαν βγάλει πλαστικά, τα εμπρός ρεζερβουάρ, το ψυγείο και τα κολλάρα. Να σημειωθεί ότι ο Χριστόφορος εκτός από φίλος είναι και ο μηχανικός και των δυο μας...

stavrouliasp

19/09/2016, 17:55

Επισκευή στον δρόμο της Τουρκίας του τρυπημένου ψυγείου του Κώστα από τον Χριστόφορο...

367528

367530

ο οποίος Χριστόφορος πρέπει να ομολογήσω ότι σε εμένα και τον Κώστα δημιουργούσε μια επιπλέον ασφάλεια για το ότι μπορεί να παρουσίαζαν τα μηχανάκια μας στον δρόμο. Είναι καλή φάση να ταξιδεύεις με τον μηχανικό σου μαζί! Στο κάτω κάτω KTM είχαμε και ως γνωστόν δεν είναι και τα πιο αξιόπιστα του κόσμου.

Για του λόγου το αληθές, εξαέρωση του πίσω φρένου μου που παρέδωσε το πνεύμα του στα 3400μ υψόμετρο από τον Χριστόφορο...

367531

stavrouliasp

19/09/2016, 17:56

Έβγαλαν το ψυγείο πάνω σε ένα σκουπιδοτενεκέ, βρήκαν τη διαρροή αφού έβγαλαν το βεντιλατέρ, είδαν ότι η ζημιά είναι σοβαρή και οι τρύπες είναι σε 6 σημεία. (ο σκύλος έπεσε επάνω στο ψυγείο και το ψυγείο χτύπησε στο βεντιλατέρ που ήταν από πίσω). Συζητήσαμε εκ νέου τις επιλογές: η μια επιλογή ήταν να κόψουν τις κυψέλες και να τις διπλώσουν και η άλλη να τις μπαλώσουν εξωτερικά με πλαστελίνη. Οι ρωγμές ήταν στην άκρη αριστερά και το κόψιμο της κυψέλης θα ήταν αρκετά επικίνδυνο, οπότε προχώρησαν με το μπάλωμα, που ήταν πιο σοφό. Αφού επισκευάστηκε, απομάκρυναν το βεντιλατέρ κατά κάποια χιλιοστά από το ψυγείο και ξεκίνησαν να το μοντάρουν. Εκεί χρειάζονται δύο άτομα, ώστε η δουλειά να γίνεται πιο γρήγορα. Ο Χριστόφορος ήταν ο μάστορας κι εγώ ο Κώστας ο βοηθός του. Τελείωσαν το δέσιμο σε γρήγορους χρόνους, έβαλαν νερά, έκαναν τις δοκιμές, όλα ήταν οκ και ξεκινήσαμε. Συνολικά όλο αυτό μας έφαγε ένα τρίωρο γεμάτο, μαζί με το χρόνο που χρειάστηκε η πλαστελίνη για να στεγνώσει.

367532

stavrouliasp

19/09/2016, 17:57

Κάπου εκεί ο ήλιος έδυε οπότε αποφασίσαμε ότι τα 300 χιλιόμετρα που είχαμε ακόμα ήταν δύσκολο να γίνουν, κυρίως λόγω της εξάντλησής μου αλλά και επειδή δεν ξέραμε σίγουρα αν θα κρατούσε η επισκευή, και αν μας άφηνε μέσα στη νύχτα δεν θα ήταν το καλύτερο.
Το πιο κοντινό χωριό ήταν στα 15 χιλιόμετρα και πήγαμε εκεί. Το χωριό είχε ένα ξενοδοχείο, στην πλατεία και εκεί πήγαμε. Ρωτήσαμε τιμή και αν έχει δωμάτιο , μας είπαν ότι είναι οκ αλλά ο Χριστόφορος είχε την ιδέα να πάμε και στο άλλο ξενοδοχείο που είχε δει. Βγήκαμε έξω, καβαλήσαμε τις μηχανές, κάναμε τον κύκλο της πλατείας και ξαναπήγαμε στο ίδιο ξενοδοχείο ( εκείνο, το άλλο που είχε δει ) :roflmao::roflmao::roflmao::roflmao::roflmao: .
Κρύψαμε τις μηχανές σε μια γωνία πίσω από κάτι καρέκλες, γιατί το ξενοδοχείο δεν είχε πάρκινγκ. Ο υπάλληλος μας είπε ότι από το παράθυρο που ήταν κοντά του θα τις έβλεπε όλο το βράδυ, αλλά ήταν και πολύ σκοτεινά και δύσκολα κάποιος θα τις έβλεπε. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, εγώ έμεινα εκεί να ξεκουραστώ, αφού φυσικά το στομάχι μου δεν άντεχε ίχνος τροφής, και ο Κώστας με το Χριστόφορο βγήκαν να τσιμπήσουν κάτι. Τα παιδιά πήγαν σε ένα παραδοσιακό καφενείο, το οποίο έφτιαχνε γκιουσλεμέδες με κεμπάπ, ο γκιουσλεμές είναι ένα είδος πίτας, σαν πολύ λεπτή αραβική πίτα. Αφού έφαγαν 2 – 3 , έκαναν μια βόλτα να δούν το χωριό, αγόρασαν διάφορα συσκευασμένα τρόφιμα για την επόμενη μέρα και γύρισαν να κοιμηθούν. Η ώρα ήταν 10.30 . Μπαίνοντας, στη ρεσεψιόν είχε μια μεγάλη τηλεόραση και έβλεπαν ειδήσεις, φυσικά στα Τούρκικα. Είδαν κάτι φασαρίες σε μια πλατεία και σκέφτηκαν, σαν την Ελλάδα είναι κι εδώ, έχουν διαδηλώσεις όλη την ώρα. Καληνύχτησαν και έφυγαν.
Το μπάνιο ήταν έξω από το δωμάτιο και πηγαίνοντας να βγει ο Κώστας να παει στο μπάνιο πριν κοιμηθεί, ανοίγει την πόρτα βλέπει 2 – 3 να προσεύχονται ακριβώς απέξω. Εκεί που ήταν η πόρτα μας ήταν τα χαλιά της προσευχής. Τους προσπέρασε με προσοχή χωρίς να τους πατήσει.
«Είναι κάτι μουτζαχεντίν εδώ απέξω και θα μας ανατινάξουνε.», λέω σε εμάς μόλις ξαναμπαίνει στο δωμάτιο. Δε τον ακούσαμε όμως γιατί ήδη είχαμε ψιλοκοιμηθεί. Εκείνη την ώρα, θα ταν περίπου 11.30 αρχίζει να χτυπάει το κινητό του από μηνύματα. Ήταν ένας φίλος υτου και η γυναίκα μου. Αρχίζουν να του στέλνουν φωτογραφίες από την τηλεόραση και τον ενημερώνουν ότι έχει γίνει πραξικόπημα και να μπει στα διεθνή δίκτυα να δει τι γίνεται.
Αρχίζει να διαβάζει BBC και Reuters ,ήταν η ώρα του κακού χαμού. Κάπου εκεί μας ξύπνησε και αρχίσαμε τη σύσκεψη...

367534

stavrouliasp

19/09/2016, 17:57

Σκεφτόμασταν ότι καλύτερα που δεν φτάσαμε κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Είχαν κλείσει οι γέφυρες του Βοσπόρου, από εκεί δηλαδή που θα περνούσαμε στην επιστροφή. Μιλώντας με τους δικούς μας προσπαθούσαμε να φτιάξουμε ένα σχέδιο σε περίπτωση που το ξημέρωμα τα πράγματα είχαν εξελιχθεί πολύ άσχημα.

Αρχίσαμε να φτιάχνουμε πλάνα: 1. Να φύγουμε προς Ουκρανία από το Βόσπορο, 2. Να επιστρέψουμε στη Γεωργία, να αφήσουμε εκεί τις μηχανές και να πετάξουμε πίσω ή και να κάνουμε τον κύκλο 3. Να διασχίσουμε την Τουρκία μέσω μικρών επαρχιακών δρόμων κάθετα προς το Νότο και να φτάσουμε απέναντι από την Κω η τη Ρόδο. Ταυτόχρονα ακόμα μαθαίναμε από τους δικούς μου όλες τις εξελίξεις. Στο χωριό επικρατούσε μεγάλος αναβρασμός, ο κόσμος είχε βγει έξω και στα ΑΤΜ είχε ουρές και υπήρχαν αμάξια που έκαναν γύρω γύρω την πλατεία, διαδηλώνοντας κάποιοι υπέρ του Ερντογάν . Και από πίσω η αστυνομία να τους κυνηγάει να σταματήσουν. Όλο αυτό προκαλούσε εκνευρισμό, αλλά κατά τις 3μιση αποφασίσαμε ότι έπρεπε να κοιμηθούμε για να είμαστε ξεκούραστοι καθώς θα ήταν μια πολύ δύσκολη ημέρα.

Με το που ξυπνήσαμε είχα ήδη λάβει μηνύματα που μας έλεγαν ότι το πραξικόπημα απέτυχε. Τηλεφωνήσαμε στο προξενείο. Μας είπαν ότι οι γέφυρες δεν έχουν ανοίξει ακόμα αλλά πρόκειται. Μας συμβούλεψαν να κατευθυνθούμε σε δρόμους και μέρη που έχει πολλούς τουρίστες. Και έτσι ξεκινήσαμε τη διαδρομή προς την Κωνσταντινούπολη. Στο δρόμο αρχικά δεν είδαμε κάτι ιδιαίτερο. Ακολουθήσαμε την κλασική διαδρομή της μαύρης θάλασσας, μεγάλος δρόμος με πολλές λωρίδες. Περίπου 40 χιλιόμετρα πριν την Κωνσταντινούπολη πέφτουμε σε ένα μποτιλιάρισμα που όμοιο της δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Κατεβάζουμε τις μηχανές σε ένα χαντάκι δεξιά, ένα χαντάκι που χρησιμοποιείται για να φεύγουν τα νερά, και οδηγούμε εκεί μέσα προσπερνώντας όλη την κίνηση. Σε κάποιο σημείο το χαντάκι τελείωσε και βγαίνοντας κατά τύχη ήταν ένα ασθενοφόρο μπροστά μας οπότε μπήκαμε από πίσω και γλιτώσαμε κι άλλο χρόνο. Φτάνοντας λίγο πριν τη γέφυρα τα αυτοκίνητα ήταν εντελώς ακινητοποιημένα. Αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα βενζινάδικο για να γεμίσουμε. Εκεί υπήρχε ένα τεράστιο μπλόκο των δυνάμεων καταστολής της αστυνομίας , περνάω εγώ, περνάει ο Χριστόφορος και σταματάνε και πάλι τον Κώστα. Τον σημάδευαν με κάτι πολυβόλα και τον ρώταγαν στα Τούρκικα κάτι. Τους απάντησε ότι μιλάει μόνο Αγγλικά αλλά συνέχισαν με έντονο ύφος στα Τούρκικα. Αφού μάλλον κατάλαβαν ότι δεν θα συνεννοηθούν, του έκαναν νόημα να περάσει, βρίζοντας. Μπαίνουμε στο βενζινάδικο, φουλάρουμε και επικοινωνούμε ξανά με το προξενείο. Μας ενημερώνουν ότι έχουν ανοίξει οι γέφυρες και μπορούμε να προχωρήσουμε. Βγαίνοντας από το βενζινάδικο είμαστε σε ένα τεράστιο δρόμο 3 μηχανές και κανένας άλλος. Λίγο ταινία θύμιζε. Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε μήπως κάνουμε μαλακία που πάμε προς τα εκεί. Προχωράμε λίγο και μετά από μια στροφή βλέπουμε κι άλλα αυτοκίνητα οπότε χαλαρώσαμε. Αντικρίζουμε από μακριά τη γέφυρα και ανοίγουμε περισσότερο το γκάζι για να φύγουμε από εκεί και να φτάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Στην είσοδο της γέφυρας βλέπουμε δεξιά τανκς και στρατιωτικά οχήματα. Πριν λίγο είχε γίνει το λιντσάρισμα, οπότε εμείς είδαμε πολίτες να έχουν καταλάβει τα οχήματα και να στέκονται μπροστά με τα όπλα. Τα αυτοκίνητα που περνούσαν δίπλα μας ήταν ντυμένα με τούρκικες σημαίες και περνούσαν, κόρναραν και χαιρετούσαν αυτούς που είχαν καταλάβει τα τανκς. Τρελό το σκηνικό.

Εδώ είχαμε μόνο την Gopro να γράφει. Στο βίντεο της αρχής έχει πλάνα.

stavrouliasp

19/09/2016, 17:58

Μέσα σ αυτόν τον κακό χαμό περάσαμε τη γέφυρα και όλα ήταν ήρεμα. Μετά από κάποια χιλιόμετρα σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο και εκεί ήταν σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Κόσμος έξω έτρωγε, ψώνιζε κλπ. Κατευθυνθύκαμε προς τα σύνορα των Κήπων, περάσαμε αμέσως γιατί είχε ανακοινωθεί ότι είναι κλειστά οπότε κανένας δεν πλησίαζε. Οι υπάλληλοι μας είπαν ότι τα σύνορα δεν έκλεισαν ποτέ. Περάσαμε και συνεχίσαμε τη διαδρομή, σε Ελληνικό έδαφος επιτέλους. Το σήμα ξαναγύρισε στα κινητά μας, πήραμε τις οικογένειες μας να πούμε ότι όλα είναι καλά και χαρούμενοι συνεχίσαμε προς το τέλος του ταξιδιού. Κάναμε μια στάση σε ένα βενζινάδικο στην Κομοτηνή να ξεκουραστούμε λίγο και να φουλάρουμε. Το βραδάκι φτάσαμε στην Καβάλα, το καλύτερο τέλος για το ταξίδι μας. Μας περίμεναν τα παιδιά από την τοπική λέσχη, αλλά γενικά στην πόλη έτυχε να έχουν πολλά κλαμπ συγκεντρώσεις και ήταν σα γιορτή μοτοσικλέτας. Βγήκαμε για φαγητό με τα παιδιά από τη λέσχη και λέγαμε όλες τις ιστορίες, γελάσαμε και περάσαμε ωραία.

367535

367536

Την επόμενη ημέρα ο Χριστόφορος κι ο Κώστας επέστρεψαν στην Αθήνα και εγώ αποφάσισα να παρατείνει λίγο το ταξίδι για 1 – 2 ημέρες στην Καβάλα (την γενέτηρά μου). Μετά από λίγες ώρες τα παιδιά ήταν ασφαλείς στα σπίτια τους.