PDA

View Full Version : Αναζητώντας έναν Φάρο ...



Vrasidas
01/05/2017, 17:06
Παράξενη κατασκευή ο ανθρώπινος εγκέφαλος … μα πιο παράξενη, η καρδιά … Προσπαθώ να καταλάβω χρόνια τώρα εάν η καρδιά έχει μάτια δικά της ή δανείζεται με το έτσι θέλω αυτά πάνω από την μύτη μας. Όπως και να έχει δεν έχω ακόμα καταλήξει σε τεκμηριωμένη άποψη. Το μόνο σίγουρο προς το παρόν, τις παραξενιές της ακόμη δεν μπορώ να τις δαμάσω.

Το σώμα ακόμα καταρρακωμένο από το ατύχημα στις αρχές του έτους … η ψυχή μου σε ακόμα δυσκολότερη θέση … Βυθισμένος πλέον αρκετές ώρες στην από επιλογή μοναχικότητά μου, έχω μπει σε διαδικασίες που το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια … Αυτή η αναπάντεχα ξαφνική αλλαγή στάσης ζωής έχει δείξει άλλα μονοπάτια ... Κάποια από αυτά είναι πραγματικά λυτρωτικά, γεμάτα ανακούφιση και γαλήνη . Ο φόβος του θανάτου έχει νικηθεί εδώ και καιρό … Τον κοιτάζεις κατάματα και χαμογελάς όλο περιφρόνηση … Μάλλον θα πρέπει να τσαντίζεται με αυτά τα απαξιωτικά χαμόγελα …

Πλησιάζει καλοκαίρι και μια σημαντική επέτειος, σταθμός ζωής … Δεν με χωρά ο τόπος … Η φύση τριγύρω οργιάζει δείχνοντας δρόμους και μακρινούς ορίζοντες … Οι πόνοι όμως είναι σταθερά εκεί, από την μια να σκληραίνουν σώμα και ψυχή και από την άλλη να προκαλούν περιφρονητικά τον μαλάκα τον βαρκάρη του Αχέροντα. Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα προσπαθεί να καταστρέψει την ζωή μας, το θέμα είναι πότε θα του επιτρέψεις να το κάνει … Η απόφαση για τον καθένα διαφορετική … Η επιλογή μου είναι σύμφωνη με την στάση ζωής που πλέον ακολουθώ … Πάντα τολμούσα στην ζωή μου και τις περισσότερες φορές η ανταμοιβή ήταν ικανοποιητική. Η τόλμη περιέχει κίνδυνο – έκθεση σε καταστάσεις και κρίσεις – φωτιά που καίει φόβους και αμφιβολίες - κίνηση … Ότι παραμένει στατικό εξάλλου, αργοπεθαίνει άσκοπα …

Πριν λίγες εβδομάδες πήγα υποχρεωτικά μέχρι τον Πειραιά με το παπί μου. Χρειάστηκαν δυό στάσεις μέχρι εκεί για ξεκούραση … Το ηθικό μου είχε πέσει σε βούρκο. Υποχρεώθηκα να επιστρέψω στην μοναχικότητά μου, να ανακτήσω πάλι δυνάμεις … Με βάση την μέχρι τώρα ζωή μου αυτό πόνεσε βαθειά , ώρες ώρες όμως, χαίρομαι την ατελή μου πλευρά … μου έχει γίνει πλέον συνήθειο να πέφτω και να ξανασηκώνομαι. Κάθε φορά όμως με περισσότερη δύναμη και σιγουριά σε σημείο να περιφρονείς τον μαλάκα τον βαρκάρη … Τις τελευταίες εβδομάδες η ζωή έχει άλλη γεύση, άλλους ορίζοντες. Κάτι λείπει και υπάρχει απεγνωσμένη προσπάθεια να βρεθεί αυτό το κάτι … Γυρίζεις το βλέμμα 360 μοίρες και πάντα κάτι λείπει … με κυριότερο το χάδι και τη καλή κουβέντα … Το βλέμμα γαληνεύει όταν κοιτά ψηλά, εκεί στο απέραντο γαλάζιο, στο κατάφωτο από αστέρια μαύρο … Υπάρχει εκεί ψηλά ένα φως που σε μαγνητίζει, είτε είναι ημέρα είτε βράδυ … Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν δουν αυτό το φως, συνήθως λιγοψυχούν, τρομάζουν … αρέσκονται να παραμένουν στα οικεία και γνωστά … αυτά που τους δίνουν την πλασματική σιγουριά, την ωραιοποιημένη καβάτζα, το προσποιητό χάδι και τον γεμάτο υποκρισία και συμφέρον καλό λόγο … Κι όμως, αυτό το φως είναι όλη η ουσία …

Πήξαμε στα “σχεδόν” … Σχεδόν ευτυχισμένος – σχεδόν καλά – σχεδόν μετανιωμένος – σχεδόν ολοκληρωμένος … Το μόνο σίγουρο όμως ότι το ναυάγιο της ζωής δεν είναι «σχεδόν» αλλά κυριολεκτικά στον πάτο … Και η ευτυχία ήταν «σχεδόν» δυό μέτρα μακριά …

Ξυπνώ χαράματα και αδειάζω τις τσέπες μου … υπάρχουν ακόμα κάποια χαρτιά από αυτά που εξουσιάζουν ψυχές – καρδιές και τύχες ανθρώπινες … Κατεβαίνω στο υπόγειο και χαζεύω τις μηχανές μου. Κάποιες δεν έχουν πωληθεί ακόμα. Η ματιά πέφτει στο μικρό και χαϊδεμένο μου παπί … Δεν υπάρχει χρόνος για δεύτερες σκέψεις … Μια αλλαξιά – δυό μπλουζάκια –σπρέι αλυσσίδας – τα βασικά μου εργαλεία + σαμπρέλες – σκηνή … ότι ακριβώς χρειάζεται η ψυχή για να χαμογελάσει και να προκαλέσει τους πόνους εκεί πίσω … πίσω και βαθειά … Ένα σημείωμα στο τραπέζι του σαλονιού για την περίπτωση που κάτι συμβεί και πρέπει κάποιος να ανοίξει το σπίτι και το αίσθημα του αγριμιού που σε λίγο θα το βγάλουν από το κλουβί του είναι τόσο, μα τόσο έντονο … Η ανατολή κάποιες φορές είναι βάλσαμο … κρίμα που κρατά τόσο λίγο. Όπως και όλα τα ευλογημένα από Θεό και Φύση …

Το πρωινό κρύο με αφήνει αδιάφορο ... Είμαι ήδη στον δρόμο …

liospi
01/05/2017, 17:25
εάν γουστάρεις λίγο διάβασμα, λίγο μυθιστορήματα εποχής, κάτι σαν άρχοντα δαχτυλιδιών
διάβασε Michael Moorcock: Elric of Melnibone
μπορεί και να σε βρεις εκεί μέσα

;-)

NIKOS.
01/05/2017, 18:41
προβληματισμένος ο φίλος....
τον αέρα π αναπνέεις θάρρος κανε και ζωή..

Vrasidas
01/05/2017, 22:28
Πρώτη ημέρα ... 550 χλμ ??

leftos
02/05/2017, 11:02
Αφου μποεριες οπως μπορεις καβαλα και φυγε.
Καλους δρομους και ταξιδεψε και εμας για αλλη μια φορα που δεν μπορουμε.

AXL954
02/05/2017, 22:38
Νομίζω ότι καταλαβαίνω τι λες.

Κοίτα το Φως και συνέχισε. Σκότωσε τους δαίμονες. Ζήσε.

Καλούς δρόμους

Vrasidas
05/05/2017, 23:33
Έχω ήδη επιστρέψει ... 1.130 κοντερίσια χλμ ... δύο μέρες ... 12 ώρες καθημερινής οδήγησης ...
Τόσες πολλές εικόνες, ακόμα περισσότερα συναισθήματα ... Από που να ξεκινήσει κανείς ...

Συνεχίζεται ...

sfigas
06/05/2017, 02:44
:beer: