Πελοπόννησος... το καθαρτήριο της ψυχής ...

[Vrasidas]

Ξυπνώ χαράματα και αδειάζω τις τσέπες μου … υπάρχουν ακόμα κάποια χαρτιά από αυτά που εξουσιάζουν ψυχές – καρδιές και τύχες ανθρώπινες … Κατεβαίνω στο υπόγειο και χαζεύω τις μηχανές μου. Κάποιες δεν έχουν πωληθεί ακόμα. Η ματιά πέφτει στο μικρό και χαϊδεμένο μου παπί … Δεν υπάρχει χρόνος για δεύτερες σκέψεις … Μια αλλαξιά – δυό μπλουζάκια –σπρέι αλυσσίδας – τα βασικά μου εργαλεία + σαμπρέλες – σκηνή … ότι ακριβώς χρειάζεται η ψυχή για να χαμογελάσει και να προκαλέσει τους πόνους εκεί πίσω … πίσω και βαθειά … Ένα σημείωμα στο τραπέζι του σαλονιού για την περίπτωση που κάτι συμβεί και πρέπει κάποιος να ανοίξει το σπίτι και το αίσθημα του αγριμιού που σε λίγο θα το βγάλουν από το κλουβί του είναι τόσο, μα τόσο έντονο … Η ανατολή κάποιες φορές είναι βάλσαμο … κρίμα που κρατά τόσο λίγο. Όπως και όλα τα ευλογημένα από Θεό και Φύση …

Το πρωινό κρύο με αφήνει αδιάφορο ... Είμαι ήδη στον δρόμο …

Από τις πιο ιερές στιγμές του 24ωρου είναι όταν έρχεται το πρώτο φως … Όλα εκείνη την ώρα είναι διαφορετικά, η γεύση του καφέ, οι ήχοι της φύσης που απουσιάζουν, οι αισθήσεις και η διαίσθηση, οι στροφές … ακόμα και εάν αυτές είναι πάνω στην καθημερινή διαδρομή … Ίσως είναι η ώρα που οι ψυχές αποτραβιούνται στη δική τους ιερή διάσταση … κάτι σαν σιωπητήριο. Εκείνη ακριβώς την ώρα πρέπει να ξεκινά ο άνθρωπος την περιπλάνησή του στο πουθενά … την ώρα που η φύση επέλεξε να παγώνει το χρόνο έστω και για λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα.

Έχοντας χάσει αρκετά κιλά από το βάρος μου και κουβαλώντας πλέον τα απαραίτητα, είναι εμφανής η διαφορά στην απόδοση της πάπιας. Το τράβηγμά της μακράν καλύτερο από την 10ήμερη απόδραση του καλοκαιριού. Η αίσθηση δεν είναι τόσο στην τελική της όσο στο τράβηγμα στις ανηφόρες.

Σταματώ στο πρώτο ανοικτό πρατήριο καυσίμων και γεμίζω.
- Διακοπές ? … ρωτά ο πιτσιρικάς …
- Μακάρι …. Μια βόλτα σε κοντινή παραλία … απαντώ. Που να εξηγώ πάλι.

Από Αττική Οδό μέχρι πρώτα διόδια και μετά μέσω παλαιάς οδού μέχρι τα Ίσθμια η διαδρομή πέρασε γρήγορα και ευχάριστα. Το κομμάτι με τις στροφές πριν το Μεγάλο Πεύκο δεν θα το χορτάσω ποτέ … Κάθε φορά που περνώ από εκεί να ΄σου και αυτή η νοσταλγία περασμένων ετών από εμπειρίες στην περιοχή … τότε που μας έλεγαν ότι φορώντας το χακί γίνεσαι άντρας … Στο ότι απλά μαζεύεις εφόδια στο κιβώτιο με τις εμπειρίες δεν αναφέρεται κανείς … γιατί σε αυτόν τον κόσμο σημασία έχει να είσαι «άντρας» … Έχει κλείσει και αυτή η ταβέρνα με τα καλύτερα αχνιστά μύδια ever … το ένα κτύπημα κάτω από την ζώνη μετά το άλλο δηλαδή …

Έχω αρκετούς μήνες να ανέβω σε οποιαδήποτε μηχανή και όλα μου φαίνονται παράξενα … Δεν μπορώ ακόμα να συντονιστώ με τον τρόπο που έχω μάθει να οδηγώ και αισθάνομαι λίγο περίεργα. Είναι θέμα χρόνου όμως να επανέλθει η κυτταρική μνήμη στα ίσια της.

Ο ήλιος έχει πλέον ανατείλει και χωρίς με ενοχλεί στην οδήγηση, σηκώνεται αργά αργά πίσω μου. Η ατμόσφαιρα έχει την ιδανική θερμοκρασία … δεν κρυώνω πλέον αλλά ούτε ζεσταίνομαι … για όλα έχει φροντίσει η φύση και η κατασκευάστρια εταιρεία ένδυσης μοτοσικλετιστών. Από το πρωί είμαι μόνο με δύο ποτήρια νερό με στημένα λεμόνια και προληπτικά κουβαλώ μαζί μου ένα μπουκάλι ισοτονικό ποτό. Η διάθεσή μου όμως είναι σε πράγματι ωραία κατάσταση και το μόνο που θέλω είναι να οδηγώ.

Συχνά πυκνά συναντώ τουριστικά λεωφορεία γεμάτα ανοιχτόχρωμους ανθρώπους που αναζητούν λίγο από το όποιο φως έχει απομείνει σε αυτή τη πατρίδα και μπόλικο από το φως του ζωοδότη ήλιου. Στις στροφές της Επιδαύρου σίγουρα έχω πλεονέκτημα και τα περνώ το ένα πίσω από το άλλο … Στις πατρίδες τους δεν συνηθίζεται παπιά να ασελγούν σε πούλμαν 50+ θέσεων … Να το θυμάμαι αυτό εάν καταφέρω και πάω στα μέρη τους …

Φτάνω λίγο μετά από παρατεταμένη ευθεία και δεξιά και αριστερή στροφή σε αυτό το μοναστήρι που με την παρέα δεν σταματήσαμε ποτέ. Απέναντι υπάρχει ένα από τα μνημεία της ντροπής που έχουν στιγματίσει αυτή την χώρα και ακόμα περισσότερο τον αγράμματο και χωρίς Παιδεία λαό της … Νομίζω μνημείο εμφύλιας διαμάχης μεταξύ φίλων – αδελφών – γειτόνων – συγγενών … κάτι τέτοιο …

Το μοναστήρι της “Παναγίας της Αγνούντος” στέκεται εκεί εδώ και αιώνες … τόση ιστορία σε τόση λίγη γη. Μπήκα μέσα με αίσθημα σεβασμού και ηρεμίας. Μια νεαρή καλόγρια με κάτασπρο δέρμα σκούπιζε την αυλή. Μα απλή εγκάρδια καλημέρα και προχώρησα μέσα στον ναό. Παρατηρώντας λεπτομέριες από το εσωτερικό του όντως καταλαβαίνεις την ιστορία που κουβαλά αυτό το κτίσμα και σε κυριεύει δέος …

http://www.epidavros.gr/el/mones-ekklisies/1612-ieramoniagnountos.html

Μια καλημέρα και στην δεύτερη καλόγρια που εμφανίστηκε και δρόμο για τα βουνά που περιμένουν . Στο δρόμο σκεφτόμουν ότι ίσως ήταν απρέπεια που δεν έβγαλα το κράνος στο μοναστήρι … ίσως το περίεργο βλέμμα της δεύτερης καλόγριας να είχε σχέση με αυτό.

[Vrasidas]

Αριστερά η θάλασσα έχει καταπληκτική θέα. Οι στροφές της Επιδαύρου σου φέρνουν ευφορία ότι και εάν οδηγείς … Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι ότι τα διάσπαρτα εικονοστάσια σε όλη τη διαδρομή από την αρχή μέχρι τέλους του ταξιδιού μου, με άφησαν σχεδόν αδιάφορο … Ενώ στο 10ήμερο του καλοκαιριού είχα σταματήσει σε πάρα πολλά από αυτά και σε κάποια είχα έντονα συναισθήματα στεναχώριας, τώρα τίποτα από αυτά δεν συμβαίνουν. Ίσως η κατανόηση του θανάτου να έχει πάρει άλλη θέση στην ψυχή μου …. Εξ’ άλλου είμαι πεπεισμένος ότι “αλλοίμονο σε αυτούς που μένουν και όχι σε αυτούς που φεύγουν”.

Στην Νέα Επίδαυρο στρίβω δεξιά προς Ναύπλιο και μέσω Μονής ταξιαρχών βγαίνω Λυγουριό. Μέχρι και το σημείο που υποχρεωτικά συναντάς τον νέο δρόμο μέχρι το Ναύπλιο, η διαδρομή είναι ξεκούραστη μέσα από χωριά, με ωραία ασφάλτινη στριφτερή χάραξη. Ο νέος δρόμος μέχρι την αγαπημένη πόλη των παράνομων και μη ζευγαριών είναι λίγο βαρετός … τελειώνει σύντομα όμως.

Αποφεύγω το κέντρο του Ναυπλίου και ακολουθώ την παραλιακή προς Παράλιο Άστρος. Είναι πλέον τόσο πολυφορεμένο που εάν δεν έχεις παρέα και χρόνο για περιπλάνηση και καφέ στα σοκάκια του, δεν αξίζει να χαλάσεις χρόνο που θα αφαιρέσεις από κάποια άγνωστη διαδρομή που θα ανακαλύψεις στα βουνά. Κλασσική στάση στην Νέα Κίο για φωτογραφία δίπλα στους φοίνικες. Λες και παρακολουθώ το ύψος τους με βάση το φωτογραφικό μου αρχείο εδώ και κάποια χρόνια …

Ο απεσταλμένος του μαλάκα του βαρκάρη αραιά και που κάνει την υπενθύμισή του κάπου πίσω και δεξιά στην πλάτη μου, αλλά ποιος του δίνει σημασία … Τον γράφω στα παπάρια μου κανονικά και συνεχίζω προς τα βουνά … Ούτως ή άλλως όλα είναι δρόμος, είτε προς τα κάτω … είτε προς τα επάνω …

Αφήνω επιτέλους παραλίες άδειες από κορμιά και λοιπούς σατανάδες και αρχίζω να ανηφορίζω … Άλλοι κατηφορίζουν ψάχνοντας πολύτιμα υλικά σκάβοντας και πηγαίνοντας όσο πιο βαθιά μπορούν … Έχω την αίσθηση όμως ότι η ουσία βρίσκεται κάπου εκεί ψηλά … σε μέρη που δεν τα αγγίζουν πολύτιμοι λίθοι και ανθρώπινη ματαιοδοξία. Όμως ο τύπος που σκέφτηκε το σλόγκαν “Ο χρυσός μας φέρνει πιο κοντά” ήξερε που και σε τι ράτσα αναφερόταν …

Στο Άστρος ψάχνω κάτι που να γεμίσει το στομάχι για κάμποσες ώρες. Δεν ξέρω τι θα βρω μέσα στα βουνά και καλό θα ήταν να έχω φροντίσει για κάποια αποθέματα ενέργειας. Καταλήγω να τρώω μια απαίσια χειροποίητη σπανακόπιτα … Η επαρχία γενικά δεν το έχει με το γρήγορο φαγητό , ίσως γι’ αυτό και δεν ζουν μια “γρήγορη” αλλά άθλια ζωή τύπου πόλης.

Μετά το Άστρος αρχίζει επιτέλους το πανηγύρι … στροφές – στροφές και ξανά στροφές … Το ανέβα προς την Ορεινή Μελιγού ένα όνειρο. Από Άστρος προς Ορεινή Μελιγού περίπου στη μέση της διαδρομής, αριστερά υπάρχει δρόμος προς Μονή Παλαιοπαναγιάς. Ως γνωστόν τα μοναστήρια έχουν πιάσει τους καλύτερους εξώστες στο ανάγλυφο της γης άρα είναι μια διαδρομή που αξίζει κανείς να ακολουθήσει εφ’ όσον δεν έχει μπροστά του να γράψει πολλά χιλιόμετρα.

Η θέα καταπληκτική, ο δρόμος για αυτόφωρο … βάλε και τις πινελιές της Μάνας Φύσης λόγω Άνοιξης … Που να πρωτοκοιτάξει κανείς … τι να πρωτοθαυμάσει … πόσες εικόνες μπορεί να αντέξει το μυαλό …

Σε λίγη ώρα η επιβλητική Μονή Μαλεβής εμφανίζεται μετά από αριστερή στροφή. Μπαίνω στον προαύλιο χώρο και ακολουθώ κυκλική πορεία γύρω από το μοναστήρι. Πράγματι είναι μεγάλο … Μπαίνω πεζός στην κύρια αυλή η οποία είναι πεντακάθαρη και γεμάτη λουλούδια. Η καλοσυνάτη κυρία που προφανώς εξυπηρετεί της ανάγκες του μοναστηριού μου λέει ότι έχει κλειδώσει την κύρια πόρτα και έχει ανοικτά μόνο από εδώ γιατί μπαίνουν γύφτοι και κλέβουν … Αυτό δεν μου το είπε πολύ καλοσυνάτα … Άγιο Μύρο όμως για να έχω μαζί, μου έδωσε … Διαβάζοντας λίγη από την ιστορία του μοναστηριού, το μάτι μου πέφτει στον κλεφτοαρματολό καπετάνιο Ζαχαριά Βαρβιτσιώτη … είναι από τις στιγμές που το χιούμορ της ζωής με ξεπερνά …

http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/monchu/monpanmal.htm

[Vrasidas]

Επόμενο χωριό ο Άγιος Πέτρος … κοίτα να δεις σημάδια που μου δίνει ο βαρκάρης σκέφτομαι … Αλλά εάν ο Πετράν είναι τόσο ωραίος όσο και το χωριό, τότε χαλάλι του … Ένα χωριό που δεν χορταίνεις να το βλέπεις … Η δε διαδρομή από το μοναστήρι έως εκεί, καταπληκτική …

Έχω αρχίσει πλέον και κινούμαι νότια σε πυκνή δασική διαδρομή προς Καρυές. Βόρεια Βούρβουρα και Άνω Δολιανά. Πήξαμε στα χωριά με καταγωγή επιφανών πολιτών αυτής της γωνιάς των Βαλκανίων σύντροφοι …

Καρυές – Βαρβίτσα – Βαμβακού … άντε γειά … Όταν ξαναγυρίσω σε αυτόν τον κόσμο ελπίζω να θυμηθώ ή να έχω κάπου σκονάκι βαθειά στο υποσυνείδητο να μην πιαστώ ξανά ματαιόδοξος μαλάκας και ζήσω σε αστικό μαντρί …

Η διαδρομή έχει ξαναγίνει με το 1000 και το 1400 … Ήταν κάποια στιγμή και μέρος 36ωρου. Δεν νομίζω όμως να την ευχαριστήθηκα τόσο όσο με τον άθλιο κινέζο και αποπλανητή μοτοσυκλετιστικών συνειδήσεων … Τα λάστιχα (Mitas – γόμες) αν και έκλεισαν 9,000 χλμ έχουν απίστευτο κράτημα. Δεν κούνησαν ούτε μια στιγμή, δεν είχα ούτε ένα χάσιμο παρά το ζόρισμα που ώρες ώρες δέχονταν. Τα κλειστά κατηφορικά είναι το στοιχείο του. Μπαίνει με όσα έρχεται, κρατά την γραμμή του, ανοίγεις άφοβα τέρμα το γκάζι, δεν κουνά, σου αφήνει χαμόγελα ευχαρίστησης … Ίσως εάν υπήρχε και κανένας γλήγορος εκεί δίπλα η ευχαρίστηση θα ήταν ίσως περισσότερη …

Με πολύ πόνο ψυχής για τα όσα πριν είδα σε αυτή την απίστευτη διαδρομή φτάνω Πολύδροσο ή Τζίτζινα. Τις δυό προηγούμενες φορές που ήμουν εδώ υπήρχε κόσμος – μαγαζιά – κίνηση … Αυτή η ερημιά λίγο με τρόμαξε … Μα όσο κι αν προσπαθώ σίγουρα δεν θα βρω άκρη με το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι και πως επιλέγουν το πώς θα ζήσουν. Αλλά τι λέω … εδώ δεν μπορώ να βρω την άκρη σχεδόν 50 χρόνια με τον εαυτό μου …

Σε καφενείο με δυό τύπους και μια πιτσιρίκα σερβιτόρα, ρωτώ από πού με συμφέρει να βγω από το χωριό … Να πάω πίσω όπως ήρθα ή να συνεχίσω ευθεία ? … ο Μέρφυ όμως είναι πανταχού παρόν … Ο πιο κόκκινος από τα ουίσκια που βρίσκονταν στον πάγκο αναλαμβάνει χρέη ξεναγού αποπλανημένων παπιοταξιδευτών … Καταλήγουμε ότι με συμφέρει να γυρίσω πίσω για να μην χαθώ μέσα από το χωριό. Με τις οδηγίες που προσπαθούσε να μου δώσει ήταν στανταράκι ότι θα χανόμουν κάπου εκεί μέσα … και άντε τώρα να επιβιώσεις σε ένα άδειο χωριό χωρίς προμήθειες και με τα πάντα κλειστά …

Και φτάνει η ώρα της κρίσιμης ερώτησης :
- Προς τα πού θα πας ??
- Προς Πλατανάκι … λέω.
- Να πηγαίνεις σιγά γιατί είναι παλιόδρομος …
- Οκ θάνγκς … !!

Σιγά πόσο παλιόδρομος δηλαδή … άντε να έχουν πέσει τίποτα κοτρώνια αραιά και πού … ίσως και λίγα νεροφαγώματα …
Επειδή αφήσαμε χωρίς διευκρίνιση τι ακριβώς σημαίνει “παλιόδρομος” και πως ακριβώς ορισμένοι έχουν στο μυαλό τους την έννοια αυτής της λέξης … πάρε 19 χιλιόμετρα χωματόδρομο στην πλάτη … με κοφτερές πέτρες και γόμες λάστιχα … Θα μου πεις γιατι συνέχισα ?? … Γιατί εάν έκανα πίσω θα κέρδιζε στις εντυπώσεις ο μαλάκας ο απεσταλμένος του βαρκάρη … και τέτοιες πλάκες δεν του τις χαρίζω … Να θυμόμαστε λοιπόν : παλιόδρομος = χωματόδρομος …. και πολύ παλιόδρομος = όχι καλά βατός χωματόδρομος (για χρήση enduro ή 4Χ4) … Ούτως ή άλλως θα έβρισκα ξανά μπροστά μου το ίδιο σκηνικό …

Η αλήθεια είναι ότι έχασα πολύ ώρα εκεί μέσα στο δάσος αλλά πράγματι άξιζε τον κόπο και το ρίσκο … Ένας δρόμος γεμάτος δεξιά και αριστερά από κορμούς από υλοτόμους, με πολύ πυκνή βλάστηση, κανονικό δάσος … Η ερημιά όμως ήταν που με προβλημάτισε. Ήταν εργάσιμη ημέρα και ενώ όλα έδειχναν ότι τριγύρω υπήρχε δραστηριότητα, εν τούτοις δεν συνάντησα ψυχή πουθενά, σε όποιο βουνό και εάν βρέθηκα …

[Vrasidas]

Φωτο από Πολύδροσο ...

[Vrasidas]

Προς Πλατανάκι από Πολύδροσο ...

[Vrasidas]

Φτάνοντας Πλατανάκι πάλι συνάντησα ένα ερημικό χωριό …
Βρίσκομαι βορειοδυτικά της Μονής Ελώνης . Κοιτάζοντας τον χάρτη και τη διαδρομή δίπλα στο ρέμα Αγιωργίτικο μου φάνηκε ωραία ιδέα … Η διαδρομή ξεκινά από Πλατανάκι και φτάνει στον δρόμο Λεωνιδίου – Κοσμά λίγο πριν την Μονή Ελώνης.
Όσοι δεν έχετε πάει … ΝΑ ΠΑΤΕ. Διαδρομή όνειρο … από αυτές που τις ανεβοκατεβαίνεις συνέχεια σαν τρελός. Η άσφαλτος κρατά, οι στροφές συνεχείς με ωραία χάραξη, ακολουθώντας ένα απόκοσμο τοπίο κοιλάδας που μόνο σε ταινίες βλέπουμε … Κι όμως πόσες φορές περνώντας αυτήν την διασταύρωση ερχόμενος με την παρέα από Λεωνίδιο δεν κοίταξα δεξιά με περιέργεια και με κάψα για το που πάει αυτός ο δρόμος … Πόσες ακόμα τέτοιες διασταυρώσεις με δρόμους ή ανθρώπους δεν προσπέρασα στην ζωή μου … Πόσες απίθανα μέρη και ψυχές δεν συνάντησα επειδή δεν ακολούθησα το ένστικτό μου … πόσο κοντόφθαλμος υπήρξα.

Φτάνοντας στην διασταύρωση στρίβω δεξιά προς Μονή Ελώνης. Σε λίγο ξεκινά ένα ανέβα ζικ ζακ με καταπληκτική θέα. Από εκεί ψηλά φαίνεται και ο δρόμος που έρχεται από Πλατανάκι στο τελείωμά του. Πόσο ήθελα να ξαναγυρίσω εκεί …

Το έμπα στον Κοσμά με βάζει βαθειά σε αναμνήσεις … Με πιο έντονη την πρώτη φορά που έφτασα εδώ. Είχα ένα FJ 1200 και καταπληκτική παρέα … από αυτές που όταν φεύγουν περνούν πολλά πολλά χρόνια και πολλές σφαλιάρες από την ζωή για να καταλάβεις τι πραγματικά αξίζει και τι όχι … Βγάζοντας φωτογραφία στο ίδιο σημείο με την πρώτη φορά, αντιλαμβάνεσαι την διάσταση του χρόνου και την μικρότητά μας σε αυτόν τον πλανήτη … Ήταν σαν χθες … μόνο που έχουν περάσει σχεδόν 26 χρόνια …

Κι όμως φτάνοντας εδώ με ένα ταπεινό παπί νιώθω ακριβώς όπως τότε … Άλλος ένας μύθος περί υπερόπλων με κυβικά και σούπερ ντούπερ ξανά - καταρρίπτεται μέσα μου …

Όσοι έχουν κατέβει από Κοσμά προς Γεράκι ήδη ξέρετε … Ανοικτές παρατεταμένες – καλή άσφαλτος – έρημος δρόμος … με λίγα λόγια Λούνα Παρκ … Ιδανικός για πολλά κυβικά και δίψα για αδρεναλίνη. Ειδικά το ανέβα … αρκεί να μην κατεβαίνει ταυτόχρονα φορτωμένο παπί με ασπρογένη ονειροπόλο …

[Vrasidas]

Το ζικ ζακ ανέβα προς Μονή Ελώνης ... και πλατεία Κοσμά ...

[Vrasidas]

Από Γεράκι μέχρι Τρίνησα η διαδρομή απλά σχεδόν βαρετή.
Ευθείες μέσα από χωράφια όπου σχεδόν 14 χρόνια πριν και ενώ οδηγώ το αμάξι μου, ένστολος με μπεκροκοιλιά και ανάλογη κατακόκκινη φάτσα, ο οποίος παραμόνευε δίπλα στα χωράφια πάνω σε 6βολτο παπί και ραντάρ στο χέρι, μου κάνει σήμα να σταματήσω …
- Πάτε πάνω από 50 ... μου λέει …
- Μα δεν είναι κατοικημένη περιοχή ... του λέω …
- Μα πως … μου λέει … κατοικημένη είναι …
Άντε τώρα να καταλάβει την διαφορά μεταξύ κατοικημένης περιοχής και ακατοίκητου εγκέφαλου … Την κατάσταση έσωσε η συνοδηγός, συνάδελφος του ταγαριού με το 6βολτο … Είπαμε, η συναδελφική αλληλεγγύη πάνω απ’ όλα …

Από τα Τρίνησα και έπειτα επιτέλους στροφές και θέα θάλασσα αριστερά. Υποχρεωτική στάση για φωτο με το Ναυάγιο “Δημήτριος” στην παραλία Σελινίτσας.

http://room5.trivago.gr/ploio-fantasma-gytheio/

Μπαίνοντας Γύθειο δεν μπορείς παρά να ζηλέψεις τους ανθρώπους της επαρχίας …
Ευλογημένα μέρη που εύχομαι να τα εκτιμούν όπως τους αξίζει όσοι πατούν τα χώματά τους. Θα ήθελα μια στάση για καφέ στην μικρή πλατεία δίπλα στο λιμάνι αλλά ο πολύς κόσμος ήταν αποτρεπτικός για τα γούστα μου και την διάθεσή μου.
Εξ’ άλλου η προσμονή να φτάσω στον προορισμό μου ήταν μεγάλη. Αν και η ώρα ήταν περασμένες 16:00 δεν πεινούσα καθόλου. Έπινα μόνο νερό και αραιά και που συμπλήρωνα με μικρές γουλιές ισοτονικού. Παραδόξως ο «απεσταλμένος» με είχε ξεχάσει εδώ και ώρες … Να πω την αλήθεια ακόμα δεν έχω κατασταλάξει για το ποιος ξέχασε ποιόν … αλλά θα δείξει η συνέχεια ούτως ή άλλως … Κοντός ψαλμός αλληλούια …

Από την Αθήνα μέχρι εδώ συνάντησα μόνο 2 μηχανές στον δρόμο μου … Εγώ ανέβαινα προς Ελώνη και αυτοί κατέβαιναν και αν πρόλαβα να δω καλά πρέπει να ήταν 2 Yamaha 1200 super tenere. Ο ένας ανταπόδωσε τον χαιρετισμό μου …

Από Γύθειο και έπειτα επιτέλους γνήσια Μάνη με ότι και αν αυτό σημαίνει … Με τα απίστευτα κτίσματα – πύργους, τα πανέμορφα τοπία, την ωραία χάραξη δρόμου, την καταπληκτική θέα προς θάλασσα και Λακωνικό κόλπο, τον φρέσκο αγέρα … Ευτυχώς είναι καθημερινή και η κίνηση είναι ελάχιστη.
Ευχαριστιέμαι κάθε μέτρο της διαδρομής, κάθε στροφή, κάθε γωνιά αυτού του ευλογημένου τόπου …

[Vrasidas]

Φτάνω σύντομα Σκουτάρι και ακολουθώ πινακίδα προς Κότρωνα.
Σειρά έχει το Φλωμοχώρι και μια σειρά από παραθαλάσσια χωριά μέχρι την Κοκκάλα. Εκεί υπάρχει αυτή η απίστευτη γραφική παραθαλάσσια γωνιά με τη μικρή εκκλησία του Ταξιάρχη … Φαντάζομαι τον εαυτό μου εκεί, δίπλα στο κύμα, με κουβέρτα απλωμένη στα βότσαλα, με καλή παρέα, παγωμένο κρασί, συζητήσεις για οτιδήποτε γεμίζει την ψυχή … μέχρι το ξημέρωμα, μέχρι το πρώτο φως που αποτραβιούνται τα δαιμόνια στα μέρη τα δικά τους και η φύση αρχίζει να ξυπνά τον άλλον εαυτό της … Πόσοι έρωτες να έχουν διαδραματιστεί σε αυτή την μικρή γραφική παραλία …

Σταματώ σε ταβέρνα να ζητιανέψω βρεγμένη χαρτοπετσέτα να καθαρίσω την γεμάτη από μυγάκια ζελατίνα του κράνους … και πέφτω εμπρός στην σε 2-3 χρόνια υποψήφια και φαβορί για Μις Ελλάς … Να ‘ταν τα νιάτα δυό φορές … Φεύγω άρον άρον γιατί ο «μαλάκας» πίσω μου ξύπνησε και μου θύμισε πράγματα που δεν συνάδουν με την ηλικία μου και την φυσική μου κατάσταση …

Μετά την Κοκκάλα το τοπίο είναι απόκοσμο … μαγευτικό … Την Μάνη ή θα την λατρέψεις ή θα την μισήσεις … ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Μέρος που πιάνει τα δύο άκρα των αισθημάτων λατρείας και μίσους … αν και αυτά τα δύο δεν απέχουν κα πολύ μεταξύ τους … όπως δυό άνθρωποι που έτυχε να αγαπηθούν και μετά να μισηθούν …
Μακάρι να υπήρχε τρόπος …

Στην διαδρομή μέχρι Κοκκινόγεια και τον Φάρο του Ταίναρου συναντάς αρκετές συστάδες Πύργων στις κορυφές των λόφων … Κάθε λόφος και μια αιτία για φωτογραφία, μια αιτία να πυροδοτηθεί η φαντασία … Τι να αποθανατίσεις όμως με ένα κινέζικο κινητό της κακιάς ώρας … απλά προσβάλεις την εικόνα.

Σταματώ σε κάθε ευκαιρία και θαυμάζω την αρχιτεκτονική των πύργων, παρατηρώ τις λεπτομέρειες στην τοποθέτηση των πετρών και την απίστευτη τέχνη των κτιστάδων της εποχής εκείνης … Στην φαντασία μου σε κάθε συστάδα Πύργων ξετυλίγονται επικές σκληρές μάχες επιβίωσης και συνέχισης των γενεών … Πόσο αίμα έχει ποτίσει αυτά τα άγρια εδάφη … κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει … Ποιος από τους παλαιούς θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι οι Πύργοι θα άλλαζαν χέρια και θα μετατραπούν σε τουριστικούς προορισμούς … Αυτή η γη για να δουλευτεί χρειάζεται σκληρά χέρια, σκληρούς ανθρώπους … σκληρές ψυχές … Όπως η γη έτσι και οι άνθρωποί της …

Όσο πλησιάζω προς τον Φάρο μια θλίψη και πικρία με βυθίζει σε στενάχωρες και περίεργες σκέψεις … Θα έπρεπε να είμαι χαρούμενος με κέφι και χαμόγελα μέχρι τα αυτιά και λίγο πιο πίσω από αυτά. Κι όμως …

[Vrasidas]

Μάνη ... και σιγά που το "μεγαλείο" της φυλής δεν θα έδειχνε δείγμα γραφής παρηκμασμένου πολιτισμού ... Με κολώνα ίσως πέσει από τος αέρα ... με τον βράχο όμως υπάρχει μια σιγουριά ...

[Vrasidas]

Πριν τις 18:00 είμαι πλέον στο νοτιότερο σημείο της Βαλκανικής χερσονήσου …
Ο κόσμος ελάχιστος, ο αέρας κάνει τα πάντα για να θυμίζει ότι είσαι στην άκρη του Θεού. Τόσο δυνατός όσο χρειάζεται για να μην ξεχνιέσαι ότι τα μέρη εκεί είναι άγρια … Αφήνω την πάπια στην άκρη του έρημου σχεδόν parking και με την τσάντα στην πλάτη ξεκινώ για τον Φάρο …
Σε λίγο είμαι ακουμπισμένος στο πεζούλι και μπροστά μου το απέραντο γαλάζιο φτάνει μέχρι εκεί που τα μάτια μπορούν. Με την ψυχή όμως πας πολύ μακρύτερα … Στο βάθος περνά αργά ένα πλοίο γεμάτο κοντέινερ με πραμάτειες προφανώς από χώρες εξωτικές …
Και εκεί ακριβώς μου βγήκε ένα παράπονο … ή μάλλον μια λύτρωση από έναν πόνο βουβό και βαθύ … Έτσι άραγες έτσι είναι να φτάνεις στο τέλος ? Ο Φάρος όμως είναι εκεί για ακριβώς αυτόν το λόγο … να δίνει Φως και να παρατείνει το τέλος … να δείχνει άλλες ρότες, γεμάτες από ζωή και αισθήματα που αξίζει οι άνθρωποι να έχουν γεμάτες τις καρδιές τους …
Μια κυρία από άλλους κόσμος με την φωτογραφική στα χέρια με κοιτά μάλλον με απορία. Δεν είχα αντιληφθεί την παρουσία της και ξαφνιάστηκα … Βρας είναι ώρα να πηγαίνεις, δεν είναι ώρα ούτε για συζητήσεις ούτε για εξηγήσεις …

Ο πόνος και η θλίψη πρέπει να είναι βουβά και εξιδανικευμένα στην ψυχή του καθενός και μέχρι εκεί που αντέχει ... μέχρι να ξανασταθεί στα πόδια του δυνατότερος και σοφότερος … Η θλίψη είναι ένας οδηγός και φίλος μαζί που φωνάζει ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στον δρόμο που ακολουθείται. Κάτι που θα οδηγήσει στην μία και μοναδική αλήθεια … εκεί που δεν υπάρχουν “σχεδόν” και “δήθεν” … θυμός και μίσος … Αλλά τι λέω τώρα … εδώ είναι ταξιδιωτικό …

Πιο ανάλαφρος παίρνω τον δρόμο της επιστροφής … Έφτασα στην κινεζόπαπια πλημμυρισμένος από σκέψεις και εικόνες … Τριγύρω δεν υπάρχει ψυχή …

[Vrasidas]

Παίρνω τον δρόμο του γυρισμού αλλά από την Δυτική πλευρά του ακρωτηρίου, προς Γερολιμένα. Η διαδρομή δεν λέει να ηρεμίσει τις αισθήσεις … και τι δεν δουλεύει υπερωρίες πάνω στο παπί με τα όσα συμβαίνουν γύρω … Οι μυρωδιές, η όραση, η φαντασία … όλο το “είναι “ …

Ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά και η θερμοκρασία όπως ακριβώς πρέπει. Πουθενά έως τώρα δεν κρύωσα ή ζεστάθηκα. Ένα κοντομάνικο από μέσα και το ¾ μπουφάν με την εσωτερική του επένδυση. Ακόμα και στα 1,000 + υψόμετρο η θερμοκρασία ήταν ιδανική.

Τα χιλιόμετρα περνούν γρήγορα και ευχάριστα … Κάτι πρέπει να συμβαίνει με τα Nissan MIcra σε αυτόν τον τόπο … Είναι γεμάτα από άσπρα πρόσωπα που οδηγούν ψαρωμένα σαν την πρώτη φορά που βγαίνει κανείς στην δημοσιά με τον δάσκαλο δίπλα … Περίεργα πράματα … Πρέπει να προσπέρασα και 10 -15 Micra …

Φτάνοντας στα Σπήλαια Διρού με πιάνει πάλι μια θλίψη … Α ρε Βρας τι τραβάς με τις αναμνήσεις σου … Σε αυτό το Σπήλαιο πρέπει να υπάρχουν εγκλωβισμένες εκατοντάδες αναμνήσεις από τότε που δόθηκε στο κοινό … Μια ανάμνηση όμως έχει αξία, μόνο όταν περνάς από δίπλα της και δεν σε αφήνει αδιάφορο … Τι να κάνει άραγες αυτή η ψυχή …

Λιμένι – Νέο Οίτυλο – Καραβοστάσι … όλα πανέμορφα και γραφικά. Το καλοκαίρι θα είναι απίθανοι προορισμοί για ηρεμία και επαναπροσδιορισμούς … ή όπως λένε και οι σύμμαχοι και παντοτινοί μας φίλοι , “τόταλ ρισέτ οφ δε μάιντ” ….

Το περισσότερο κομμάτι μέχρι Στούπα είναι γεμάτο στροφές … η χαρά του παιδιού … και του παπιού … Το κακόμοιρο μέχρι τώρα δεν έχει κάνει κιχ … Φτάνω παραλία Καλόγριας και μπαίνω στο κάμπινγκ. Ο ήλιος ακόμα είναι ψηλά. Όμορφο με σκιά, καθαρό … Στήνω σκηνή (κακώς δεν είχα Pop up μέχρι τώρα) αλλάζω ένα μπλουζάκι και βγαίνω για βόλτα στη Στούπα.
Μεγάλη ηρεμία στον παραλιακό “πεζόδρομο” … Έχω μαζί μου το σημειοματάριό μου και τον χάρτη αλλά δεν έχω διάθεση να γράψω τίποτα … Κάθομαι ακριβώς απέναντι από την ταβέρνα που είχα κάτσει 16 χρόνια πριν … σαν χθες … Αυτό δεν είναι ταξίδι … καθαρτήριο ψυχής είναι … Μόλις συνειδητοποιώ ότι από τον Φάρο δεν πήρα ούτε μια φωτογραφία … Ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να ξαναγυρίσω εκεί …

Πίνω μια μικρή μπύρα και θυμάμαι ότι από το πρωί είμαι με μια σπανακοτυρόπιτα της κακιάς ώρας. Στον πεζόδρομο υπάρχει σουβλατζίδικο, αποφασίζω να χαλάσω τη διατροφή μου και να προκαλέσω τον απεσταλμένο του μαλάκα του βαρκάρη … Μεριδάρα γύρο κοτόπουλο με μπόλικο τζατζίκι, λαδωμένες πατάτες, πίτες και ντομάτα … και μια ακόμη μπύρα.

Πίσω μου κάθεται παρέα με ντόπιους πιτσιρικάδες που αναλύουν σε βάθος τα τεκταινόμενα του σαρβάιβορ και δεξιά μου επίσης ντόπιος ντίρλα παππούς, τραγουδά κάτι που δε νομίζω κανείς να μπορεί να καταλάβει … και επειδή και ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι αντιληπτός, το επαναλαμβάνει συνέχεια …

Η τεχνολογία μας φέρνει πιο κοντά και μέσω αυτής – μεταξύ τζατζικιού και λαδωμένης πατάτας – επικοινωνώ με φίλους που με έχουν χάσει τόσες ώρες χωρίς σήμα στις βουνοκορφές του Πάρνωνα. Σε ζωντανή μετάδοση περιγράφω τα όσα γύρω μου συμβαίνουν και ο χαβαλές με τα πειράγματα φέρνουν τη διάθεσή μου στα κανονικά και συνήθη ανθρώπινα …
Και εκεί που σκεφτόμουν πριν χρόνια τον χαμό από το νυφοπάζαρο του πεζόδρομου και την σημερινή ερημιά … περνά ψηλό τρυφερό αγόρι που μου ρίχνει λάγνα ματιά … Μλκ μου ζω ένα δράμα …

Βρας ώρα να πληρώσεις και να πας για νάνι … Και δεν έμαθα τελικά ποιο ήταν το τραγούδι του παππού ντίρλα …

Η σκηνή είναι θεωρητικά για δύο άτομα, αλλά έχει υπερχώρο για έναν με την πραμάτεια του.
Ο ύπνος ήταν γλυκός – ήρεμος – βαθύς … χωρίς τους εφιάλτες των τελευταίων μηνών. Τι φανταστική ημέρα που ήταν σήμερα … πόσο όμορφα ήταν εκεί ψηλά στα βουνά Ανοιξιάτικα … Ο πάπιος συνέβαλε σε αυτό τα μέγιστα … ίσως βοήθησαν και τα 555 χλμ σε αυτό …

Συνεχίζεται …

[Vrasidas]

Μέχρι Οίτυλο γεμάτος ο τόπος από τέτοιες γωνιές ...

Η απόλυτη διατροφική παρακμή ...

Διαδρομή 1ης μέρας ...

https://www.google.gr/maps/dir/%CE%A0%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%BF+%CE%A1%CE%AC%CF%86%CF%84%CE%B7/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BF+%CE%86%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82/%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CE%B7+%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%B2%CE%AE%CF%82/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B9/%CE%9Co%CE%BD%CE%AE+%CE%95%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82/%CE%A6%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%82+%CE%A4%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BF/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%B1/@37.2438401,21.5132066,8z/data=!4m69!4m68!1m10!1m1!1s0x14a18efaddaea2f1:0x6628ccc3f65b7d67!2m2!1d24.0026867!2d37.8911713!3m4!1 m2!1d23.1373213!2d37.6821097!3s0x14a026f16ab7712f:0xbb5348595f2121d5!1m5!1m1!1s0x149fe70827581e6d:0x edcd78a6ac8fa95d!2m2!1d22.7647506!2d37.4152314!1m15!1m1!1s0x136027236e61a539:0x661cc00d686de697!2m2! 1d22.5819979!2d37.3279984!3m4!1m2!1d22.5267141!2d37.2752835!3s0x136026006cecd247:0x9d497b89f40d356a! 3m4!1m2!1d22.5791599!2d37.1856209!3s0x1360298125b095bb:0x565da739062da3fa!1m5!1m1!1s0x149fd6e8259018 a3:0x564e9bd561d07852!2m2!1d22.6672264!2d37.1712266!1m15!1m1!1s0x149fd1872d0629bf:0x6fdb0db40eb789f9 !2m2!1d22.769031!2d37.1458386!3m4!1m2!1d22.4772644!2d36.6171602!3s0x1361fb279cc4146b:0xaf99abbf790c6 29!3m4!1m2!1d22.4730012!2d36.568356!3s0x1361fa4b9b9e946f:0xf1650792819c3d46!1m5!1m1!1s0x13620386dadf ceaf:0x49db07a1ab3fd97b!2m2!1d22.4828277!2d36.3861581!1m5!1m1!1s0x1361c0165eab6769:0x2af0b9cfd2ab551 2!2m2!1d22.2594861!2d36.8507723!3e0?hl=el

[Vrasidas]

Ξέρει κανείς πως διορθώνεται το ορθογαρφικό λάθος στον τίτλο ?? ... έγραψα από βιασύνη το "Πελοπόννησος" λάθος και θα μας κρεμάσουν οι οχθροί κουδούνια ...

[TERRAMOTO]

Ευχαριστούμε για την ωραία περιγραφή και τις πανέμορφες εικόνες,ταξιδέψαμε και εμείς μαζί σου!
Πολλά μπράβο

[amyroukai]

Ξέρει κανείς πως διορθώνεται το ορθογαρφικό λάθος στον τίτλο ?? ... έγραψα από βιασύνη το "Πελοπόννησος" λάθος και θα μας κρεμάσουν οι οχθροί κουδούνια ...

Διορθώθηκε, μίστερ γκρίνια.


Ωραίο βολτάκι.

[Vrasidas]

Διορθώθηκε, μίστερ γκρίνια.


Ωραίο βολτάκι.


Θανγκς ! ... με τα παπάκια γίνονται βολτάκια ... με τις μεγάλες γίνονται βολτάρες ... αφου ...

[amyroukai]

Θανγκς ! ... με τα παπάκια γίνονται βολτάκια ... με τις μεγάλες γίνονται βολτάρες ... αφου ...

σόρι, το υποκοριστικό "άκι" γιατί όπως λες με την μεγάλη το Ταίναρο βγαίνει ημερήσια (και έχει γίνει αρκετές φορές). Έχοντας κάνει πρόσφατα κομμάτι της διαδρομής σου, όντως τα χρώματα αυτή την εποχή είναι μαγικά. Ήθελα μέσα στον Μάιο να το βάλω ένα διήμερο με επίσκεψη στον φάρο. Θα δω αν βγαίνει γενικώς.

περιμένουμε τα υπόλοιπα. Καλημέρα ;)

[ggs]

Ωραία αφήγηση μιας ωραίας βόλτας!!
:beer::beer:

[devil's animal]

:beer::beer::beer:

[azar41]

Ιδιαίτερη βόλτα σε αγαπημένα μέρη,εύχομαι τα καλύτερα για τη συνέχεια !

[bulmont]

:beer::beer::beer:

[lykourgi]

Ωραία η βόλτα και οι φωτογραφίες, αλλά ακόμη καλύτερη η περιγραφή.
Μπράβο. :a10:

[Billymuse]

Αφήγηση και εικόνες απλα respect :beer:

[vaska]

Όμορφες εικόνες σε όμορφες διαδρομές και ειδικά με τον πάπο είναι απόλαυση.

Ευχαριστούμε που μας ταξίδεψες.
Και στην επόμενη καταδρομική.

:beer::beer:

edit

Sory δεν κατάλαβα ότι δεν είχες τελειώσει. Μόλις ολοκληρωθεί αυτό που γράφεις ας το μεταφέρει κάποιος μοντ στο τέλος.

[Vrasidas]

Πολύ νωρίς το πρωί τα μάτια άνοιξαν με ένα αίσθημα ξεγνοιασιάς. Τι ωραίο πράγμα να ξυπνάς από τους ήχους της Φύσης. Χουζούρεψα για λίγο προσπαθώντας να χορτάσω ήχους και μυρωδιές. Είμαι γεμάτος από την χθεσινή ημέρα και το μυαλό ήδη ταξιδεύει στις πλαγιές του Ταΰγετου …

Το μάζεμα της σκηνής είναι πλέον παιχνιδάκι … το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να τυλιχθεί όπως οι κοινές και να πιάνει λίγο χώρο, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες … Με το 1000 είναι αδύνατο να την δέσω επάνω του, να ένας ακόμη λόγος να ταξιδεύω με την πάπια … Έχω από εχθές πληρώσει και τακτοποιήσει θέματα καυσίμων – αλυσίδων – λαδιών, οπότε φεύγω χωρίς καθυστερήσεις. Περνώ για μια τελευταία ματιά από την παραλία της Καλόγριας … Μακάρι όλες οι καλόγριες να ήταν έτσι …

Βγαίνω στον κεντρικό δρόμο και στρίβοντας αριστερά αποχαιρετώ την Στούπα … θα την ξαναδώ άραγες ?

Μέχρι Καρδαμύλη η διαδρομή είναι υπέροχη. Πόσο τυχερός που έφυγα καθημερινή … όλος ο δρόμος για πάρτυ μου … Η κίνηση αγγίζει το μηδέν … ότι πρέπει δηλαδή για να απολαύσει κανείς ότι αξίζει σε μια τέτοια ρότα.

Δεξιά μου η Νότια πλευρά του Ταΰγετου προκαλεί την φαντασία και τις σκέψεις. Τι μαγικό βουνό, τι μυστήρια που κρύβει, πόσα δαιμόνια κατοικοεδρεύουν στις ρωγμές του … Το ανέβα προς τα εκεί δίνει άλλη διάσταση στο τι μπορούν τα μάτια να διαχειριστούν … Τι να δείξεις με μια φωτογραφία της κακιάς ώρας … μόνο να προκαλέσεις την Νέμεσις με το θράσος σου …

Κάθομαι για λίγα λεπτά και κοιτώ προς την Καρδαμύλη … δεν θέλω να φύγω …

Περνώ έξω από το Προσήλιο και ο δρόμος πλέον έχει ισιώσει. Η χάραξη του δρόμου προκαλεί τον τραυματισμένο μου αδένα και υπεύθυνο για την έκκριση αδρεναλίνης να δουλέψει υπερωρίες … Μια τάση αυτοκαταστροφής με έχει κυριέψει και σχεδόν σε κάθε στροφή κάποιο μαρσπιέ θα ξύσει άσφαλτο … Από Μάλτα μέχρι χαμηλά στο Ακρογιάλι, η μλκ που με έχει πιάσει βρίσκεται στο αποκορύφωμά της … Τι διαδρομή ήταν αυτή Θεέ μου … Φτάνοντας θάλασσα κόβω ρυθμούς και τα βιοχημικά μου σταδιακά επανέρχονται στα φυσιολογικά τους … Δεν ξέρω τι διάλα με έπιασε … δεν το μετάνιωσα όμως ούτε για μια στιγμή.

Σε λίγο περνώ από μέρη που η ψυχή μου σκοτεινιάζει … Θα περάσει όμως και αυτό …

[Vrasidas]

Αφήνω την Καλαμάτα περίπου βόρεια στη μέση της και επιτέλους ανηφορίζω προς το μαγικό βουνό … Αυτή η θέα του Ταΰγετου μπροστά μου … σκέτη πρόκληση. Περνώ δίπλα από την Πύλη του 9ου ΣΠ αναλογιζόμενος πόσοι από τους πιτσιρικάδες που θα αφιερώσουν μήνες από την ζωή τους εκεί μέσα θα έχουν την τύχη να εξερευνήσουν το βουνό που τους φιλοξενεί στα πόδια του …

Φτάνω Μενινά και η κατηφόρα προκαλεί πάλι για αυτοκαταστροφή … Αυτή την φορά όμως δεν προκαλώ τον μαλάκα που έχει μπαστακωθεί στον αδένα … ίσως αργότερα. Η θέα προς την κοιλάδα του Νέδοντα ποταμού αφοπλιστική … Τι ζω Θεέ μου … Μέχρι την Νέδουσα μου έχει κοπεί η ανάσα με όλα όσα οι αισθήσεις μου λαμβάνουν … Πόσο θέλω να γυρίσω πίσω και να το ξανακάνω, ξανά και ξανά … Μηδενική κίνηση, απίστευτη χάραξη, απίστευτο κράτημα, απίστευτη ομορφιά, απίστευτες εικόνες και οσμές …

Μετά την Νέδουσα αρχίζει το ανέβα. Ένα ανέβα που δεν κουράζει παπί, ούτε αναβάτη … Λίγο πριν τη μέση της διαδρομής Καλαμάτας – Σπάρτης και μετά την Αρτεμισία, αφήνω τον κεντρικό δρόμο και στρίβω αριστερά προς Γεωργίτσι. Η θέα από το σημείο εκείνο προς Καλαμάτα κόβει την ανάσα.

Για κάποια χιλιόμετρα πάμε παρέα με Πυροσβεστικό όχημα που κάνει περιπολία στην περιοχή. Κάποια μικρή έκταση έχει ακόμα πληγές από παλαιότερη πυρκαγιά. Τι να του κάνουν όμως του Ταΰγετου … σε κάποια χρόνια που για τους ανθρώπους φαντάζουν πολλά, αλλά για την Φύση είναι ένα απλό κλάσμα του χιλιοστού, όλα θα επανέλθουν στη φυσιολογική τους κατάσταση … με κύριο χαμένο τον μαλάκα που ονομάζεται “άνθρωπος” … Σταματάμε μαζί σε πηγή με φρέσκο τρεχούμενο ευλογημένο νερό και ανανεώνουμε το περιεχόμενο των μπουκαλιών μας. Εννοείται ότι αδειάζω το ξέπλυμα του αγορασμένου και γεμίζω από την πηγή … Αποχαιρετιζόμαστε και πλέον ο καθένας ακολουθεί την μοίρα του …

Ακολουθώ δασική ερημική διαδρομή που την απολαμβάνω όσο τίποτα. Φτάνω σε διχάλα και ακολουθώ το δεξί δρόμο προς Γεωργίτσι … και ξαναμπαίνω στον Παράδεισο … Αν τα όνειρά μου είναι ακριβή, κάπως έτσι πρέπει να είναι ο Παράδεισος … καταπράσινος, φωτεινός, ευωδιαστός, με ήχους που ημερεύουν την ψυχή … όπως η διαδρομή που ακολουθώ … Αρκεί κάποιος να θέλει να το δει και να έχει τα μάτια της καρδιάς του ανοικτά ….

Μπαίνω Γεωργίτσι από την νότια είσοδό του και πάω προς το κέντρο του. Επειδή δεν είδα πινακίδα σταματώ σε καφενείο με εξώστη – πλατεία στην απέναντι πλευρά του δρόμου και ρωτώ εάν όντως είμαι στο χωριό αυτό. Όλο περηφάνια η παρέα απόμαχων συνταξιούχων μου επιβεβαιώνει ότι βρίσκομαι στο χωριό τους και με καλεί για καφέ. Δεν ήταν άσχημη ιδέα … μα καθόλου άσχημη ιδέα …

Ο Ελληνικός διπλός ήταν ότι πρέπει … η θέα προς τον κάμπο της Πελλάνας βάλσαμο στα μάτια … Αν δεν κάνω λάθος το Γεωργίτσι το αποκαλούν το μπαλκόνι του Ταϋγέτου … και δεν έχουν καθόλου άδικο … Το χωριό πριν κάποιες δεκαετίες είχε πάνω από 2,000 μόνιμους κατοίκους … τώρα κάτω από 200 … Σημασία όμως σύντροφε, έχει να μην πιαστείς μαλάκας και μείνεις στα πατρικά σου εδάφη … Το μαντρί της πόλης σε κέρδισε με αντάλλαγμα την ψυχή σου, εξοφλημένη με καθρεφτάκια και χάντρες …

[Vrasidas]

Η διαδρομή προς Γεωργίτσι ... από νότο.

[Vrasidas]

Πριν την είσοδο του χωριού ....

Η θέα από την πλατεία εξώστη στο καφενείο ...

[Vrasidas]

Συνεχίζεται ...

[GFawkes]

Αλλη μια ομορφη βολτα απο τον Βρασιδα!!!


Παντα τετοια!!!

[Eversman]

Αγαπητέ Βρασίδα, το ταξιδιωτικό σου με προκαλεί να τα γράψω όλα στα παλιά μου τα παπούτσια και να κάνω αυτή τη μοναχική βόλτα που θέλω εδώ και καιρό, αλλά συνέχεια αναβάλω.

Να 'σαι καλά, ευχαριστούμε που το μοιράζεσαι :beer:

[buckley]

Βιβλίο γράψε αδελφέ...

[Vrasidas]

Ένα θέμα που δεν μπορώ να βρω λύση αλλά προκύπτει πάντα, είναι όταν από ντόπιους ζητώ πληροφορίες για το πώς θα πάω κάπου … Καθόμασταν στην πάνω πλατεία και ρωτώ πως θα πάω προς Μεγαλόπολη.

- Ααα … εύκολο … μου λένε. Θα πας από κάτω από το χωριό και θα τραβήξεις προς Λογκανίκο και όλο ίσια.
- Δηλαδή, λέω …. την κατηφόρα κάτω μέχρι έξω από χωριό και θα βρω πινακίδα που λέει προς τα πού πάει ο δρόμος ?
- Ε ναι .. μου λένε … Έξω από το χωριό και μετά ίσα πέρα …
- Υπάρχει πινακίδα ?
- Υπάρχει …

Αφού τους χιλιοευχαρίστησα για τον κερασμένο καφέ (νά είστε πάντα καλά ρε πατριώτες !), δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω … ήταν και αυτή η κολασμένη κατηφόρα με τον διαβολοασφαλτοτάπητα … να μην κάνω το λάθος ? Πόσα και πόσα λάθη δεν μας άφησαν και καλές αναμνήσεις …
Είχα τόσο παρασυρθεί από το στροφιλίκι που φτάνοντας στο Καστόρειο κάτι δεν μου κόλλαγε … Σταματώ και ρωτώ προς τα πού πάει για Λογκανίκο.

- Φίλε από πού έρχεσαι … με ρωτούν.
- Από Γεωργίτσι …
- Πρέπει να γυρίσεις πίσω στο χωριό και να στρίψεις δεξιά μέσα στο χωριό … Έχεις έρθει τελείως ανάποδα …

… δεν ξαναρωτώ ντόπιο για οδηγίες … τέλος.

Ανεβαίνω ξανά και στην είσοδο του χωριού (χωρίς να υπάρχει καμία πινακίδα) στρίβω δεξιά. Γύρω από την άκρη του χωριού πάω πλέον προς Λογκανίκο. Περνώντας από την κάτω πλατεία με τον μεγάλο πλάτανο και τις ταβέρνες θυμήθηκα κάποια 36ωρα πριν που με την παρέα είχαμε σταματήσει εκεί λόγω βροχής. Όταν είχαμε τελειώσει τα ψητοπαϊδια και λοιπά χοληστηρενούχα εδέσματα έφταναν και οι πρώτοι από το οδοιπορικό αντοχής … Περασμένα μεγαλεία …

Η διαδρομή μέχρι και έξω χαμηλά από Λογκανίκο ακολουθεί την ανατολική πλευρά του Ταϋγέτου. Εάν είναι όμορφη ? … έχουν στερέψει πλέον οι λέξεις που περιγράφουν την ομορφιά … δεν ξέρω πως αλλιώς να εκφράσω αυτά που τα μάτια της καρδιάς μου έβλεπαν … Κάτι ήξερε ο Λιαντίνης που διάλεξε αυτό το βουνό για να αποθέσει το φθαρτό σώμα και να αφήσει επιτέλους ελεύθερη την ψυχή του …

Φτάνω εύκολα και γρήγορα Γέφυρα και αποφασίζω να μπω Μεγαλούπολη. Λίγο πριν περάσω απέναντι τον νέο δρόμο που ενώνει Κόρινθο με Καλαμάτα, στο κατάστιχο με τις καλές πράξεις της ζωής μου, γράφω το σώσιμο μιας χελωνίτσας που το τέλος της θα ήταν μοιραίο αν δεν πέρναγα από εκεί … Ελπίζω ο Πετράν να μετρήσει αυτόν τον πόντο όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού …

Κάπου στο τέλος της δεκαετίας ’60, ένα φεγγάρι μέναμε οικογενειακώς εδώ. Ο πατέρας μου δούλευε στο νεοκτιζόμενο τότε εργοστάσιο της ΔΕΗ και μέναμε σε εργατικές κατοικίες – παραπήγματα που είχαν κατασκευαστεί για αυτό τον σκοπό. Κάποιες φωτο από τότε σε ένα παλιό ξεθωριασμένο άλμπουμ έχουν καταφέρει και διατηρήσει αρκετές εικόνες και αναμνήσεις από εκείνες τις ημέρες. Αναρωτιέμαι εάν κάποτε η επιστήμη καταφέρει να ανασύρει από τα βάθη του σκληρού του μυαλού αυτά που είναι καταχωρημένα εκεί μέσα … τι θα βγει στην επιφάνεια …

Διασχίζω την Μεγαλόπολη (σιγά την μεγάλη πόλη) από το κέντρο και βγαίνω προς Λύκαιο. Η θέα των εργοστασίων θλιβερή και αποκρουστική … και το ημερολόγιο γράφει 2017 … Πόσο μαλάκας μπορεί να γίνει ο άνθρωπος … Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε αυτά τα όντα που κατοικούν και μολύνουν την Γη, έχει δοθεί η ονομασία “άνθρωπος” … κάποιος να αλλάξει την ετυμολογία αυτής της λέξης και μάλιστα άμεσα …

[Vrasidas]

Αυτό που απλώνεται μπροστά μου όμως προμηνύει ότι θα χορτάσω πάλι εικόνες …επιλέγω τη διαδρομή προς Λύκαιο μέσω Λυκόσαυρας. Διαδρομή πνιγμένη στο πράσινο, με στενό φιδίσιο δρόμο … από αυτούς που δεν μπορείς να σταματήσεις ούτε για μια φωτο ….

Η Πελοπόννησος είναι το μοναδικό ίσως μέρος που μόλις σε λίγη ώρα χάνεσαι στις τόσες εναλλαγές των τοπίων … Ένας ευλογημένος τόπος που έχει τεράστια ποικιλία διαφορετικών εικόνων, εδαφών, βλάστησης, ατμόσφαιρας, ενέργειας, ανθρώπων … Θάλασσα και βουνά ενωμένα με τρόπο που μόνο παρέμβαση από Θεϊκό χέρι θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο … Ένας από τους λόγους που συνεχώς αναρωτιέμαι τι θέλει τελικά να μας υποδείξει η Φύση … Ο τόπος γεμάτος σημάδια για παρατήρηση και ανάγκη να πας βαθύτερα. Πως όμως … με τις καρδιές παγωμένες? Με τα μάτια της ψυχής κλειστά ? Με είδωλα και πρότυπα βγαλμένα από την εικονική πραγματικότητα του χαζοκουτιού ? Μας έλεγαν ότι με τα χαζοκούτια άνοιξε ένα παράθυρο του κόσμου μέσα στα σπίτια μας … δεν μας είπαν όμως ότι έκλεισαν τα παράθυρα της ψυχής και της καρδιάς … Κανείς δεν είπε ότι ταυτόχρονα με το άνοιγμα του διακόπτη του χαζοκουτιού, έπεσε ο γενικός διακόπτης της καθαρής ψυχής και του σκεπτόμενου μυαλού …

Όπως οι εναλλαγές των τοπίων έτσι και οι εναλλαγές των συναισθημάτων μου 2 μέρες τώρα … Υπήρξαν στιγμές που βούλιαζα βαθιά στις σκέψεις μου … σε σημείο να μην θυμάμαι σχεδόν τίποτα από διαδρομές και εικόνες … Έτσι και στιγμές που η διάθεση έφτανε πιο ψηλά από τις ευλογημένες κορυφές των αθάνατων βουνών που με παρακολουθούσαν σιωπηρά … Είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να γίνεις άνθρωπος τελικά. Και τι σημαίνει τελικά άνθρωπος … ποιος πράγματι ξέρει … Οι απώλειες των τελευταίων μηνών έχουν αφήσει βαθιά σημάδια … τόσο στην ψυχή, όσο και στο σώμα. Η Πελοπόννησος όμως είναι τόπος κάθαρσης … και το εννοώ … Ίσως πιο κάτω βρεθεί η αφορμή να γίνω πιο κατανοητός … αλλά άρχισα πάλι των εσώψυχών μου τις παπαριές … Εδώ είναι ταξιδιωτικό …

Λύκαιο – Νέδα – Αμπελιώνα … ένας ερημικός αλλά πανέμορφος δρόμος που σε αναγκάζει να προσπαθήσεις να τα βρεις βαθιά με τον εαυτό σου … Ακολουθείς το ανάγλυφο των ορεινών όγκων και γίνεσαι ένα με αυτό … Η απόφαση χαράματα να πάρω το παπί και να εξαφανιστώ ήταν λυτρωτική … Βρίσκομαι στην μέση του πουθενά και η γεύση που έχω είναι ότι κάνω κάτι απόλυτα φυσιολογικό … Δεν μου κάνει καμιά αίσθηση ότι βρίσκομαι κάπου μακριά και απομονωμένα … Όλα γύρω μου είναι αρμονικά δεμένα με την ψυχή μου … Δένεται όμως η ψυχή ?

Φτάνω στην διασταύρωση δεξιά για Ανδρίτσαινα, αριστερά για Ναό Επικούρειου Απόλλωνα. Εννοείται ότι έστριψα αριστερά …
Το μόνο που αρχικά νιώθεις φτάνοντας στη μαγική αυτή τοποθεσία, είναι ΔΕΟΣ … Απορώ πως οι “πολιτισμένοι” άνθρωπες δεν το έχουν κατεδαφίσει ακόμα … δεν το έχουν αφανίσει ολοκληρωτικά. Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς μπροστά σε αυτό το μεγαλείο από ανθρώπινα χέρια. Στέκεται εκεί από το δεύτερο μισό του 5ου π.Χ. αιώνα … Πόσα έχουν δει τα μάτια του, πόσους αναστεναγμούς έχει ακούσει, πόσοι έχουν μείνει μουδιασμένοι από τον θαυμασμό … Τι να θέλει άραγες να μας πει …
Μπαίνω μέσα και βγάζω φωτο στο ίδιο σημείο που είχα βγάλει χρόνια πριν … Γυρίζοντας σπίτι κάνω σύγκριση στις φωτο τότε και τώρα … Μλκ μου μεγάλωσα και άλλο …

https://www.youtube.com/watch?v=HPKGTxjGTaM

Στον ναό βρίσκονται ένας ονειροπόλος παραπλανημένος παπιοταξιδευτής και ένα ζευγάρι χλωμά πρόσωπα από κάπου βόρεια ... Ευτυχώς μόνο λίγοι διαταράσσουν την ιερότητα του χώρου.

Φεύγω ακόμα μια φορά εντυπωσιασμένος από πράγματα που συνέβησαν σε αυτή την γωνιά του πλανήτη. Μακάρι να συμβούν ξανά τα ίδια στο μέλλον … Τέσσερα χιλιόμετρα οδηγικής απόλαυσης με περιμένουν μέχρι την διασταύρωση για Ανδρίτσαινα. Γιατί η αξία των ωραίων να έχει τόση λίγη διάρκεια ?

[Vrasidas]

Ο ναός που εξάπτει την φαντασία ...

[Vrasidas]

Η Ανδρίτσαινα είναι μόλις 10 χλμ μακριά … Στη μέση του χωριού θυμήθηκα ότι από το πρωί δεν έχω φάει τίποτα απολύτως και η αλήθεια είναι ότι αυτό το μαγαζί δίπλα στον κεντρικό δρόμο, με την ωραία αυλή και τα δέντρα για σκιά με ξελόγιασαν. Ευκαιρία για στάση και ένα σουβλάκι … Πάει η διατροφή μου αυτό το διήμερο …

Έχω βρει ένα τρόπο που με κάνει να βγάζω εύκολα πολλά χλμ και εύκολα … Τουλάχιστον σε εμένα δουλεύει μια χαρά. Π.χ. ξέρω ότι ο επόμενος προορισμός είναι σε απόσταση 30 χλμ μέσα από βουνά. Σκέπτομαι ότι η απόσταση σπίτι - γραφείο είναι 55 χλμ και το κάνω χρόνια τώρα με κίνηση και άλλες περίεργες συνθήκες όπως π.χ. με άσχημο καιρό. Το κάνω εύκολα και για μεγάλο χρονικό διάστημα, άρα έχω μια αίσθηση του χρόνου και της απόστασης. Σπάζοντας τις αποστάσεις σε μικρότερα κομμάτια αφενός οι προορισμοί δείχνουν πολύ κοντά και διαχειρίσιμοι χιλιομετρικά, αφετέρου δεν έχεις άγχος για το πώς θα τα καταφέρεις. Π.χ. Σπίτι - γραφείο πήγαινε έλα 110 χλμ … και λες, άνετα μπορώ να πάω και ν αέρθω 4 – 5 φορές όλη την ημέρα από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα ή νωρίς το βράδυ … 5 Χ 110 χλμ = 550 χλμ … έτσι απλά …

Αυτά τα χωριά της Πελοποννήσου έχουν φτιαχτεί σε μέρη αλλά και με τρόπο για να προκαλούν … Αφενός οδηγικούς οργασμούς, αφετέρου οπτικούς … Εάν δει κανείς στον Γκούκλη το ανάγλυφο τους εδάφους από Ανδρίτσαινα μέχρι Καρίταινα αλλά και το που έχουν κτιστεί αυτά τα χωριά, καταλαβαίνει αμέσως τι εννοώ και το πώς. Είπαμε, η εναλλαγή των τοπίων στην Πελοπόννησο δεν σε αφήνει να ησυχάσεις ούτε λεπτό. Για το πότε άφησα πίσω μου την Ανδρίτσαινα και το πότε βρέθηκα στα σοκάκια της Καρίταινας, ούτε που το κατάλαβα …
Η Άνοιξη είναι ίσως η ωραιότερη εποχή για να ταξιδεύει κανείς. Κινείσαι διαρκώς μέσα σε έναν πίνακα από χρώματα και ευωδιαστές οσμές που η Φύση έχει φροντίσει απλόχερα και γενναιόδωρα να σκορπίσει σε όλη την Πλάση … Πως είναι δυνατόν να κουραστεί κανείς ή να βαρεθεί κινούμενος μέσα σε αυτή την γιορτή των χρωμάτων… Ακόμα και ο απεσταλμένος του βαρκάρη έκανε πίσω και εδώ και ώρες δεν έχει δώσει ίχνη παρουσίας …

Κάποια στιγμή έχουμε βρεθεί με την παρέα καθώς ερχόμαστε ολοήμερη βολτάδα από τα “Άγια Χώματα”, σταματάμε για φαγητό στην Καρίταινα. Έκανε κρύο και κάτω από το τραπέζι της ταβέρνας υπήρχε ένα μικρό αερόθερμο που δούλευε υπερωρίες προσπαθώντας να ζεστάνει χώρο και κορμιά. Μετά από κάνα δίωρο πληρώνουμε να φύγουμε. Ο ένας από εμάς έχει αφήσει το πανάκριβο Arai στο πάτωμα χωρίς να προσέξει το αερόθερμο … Τώρα το πώς κατάφερε και έβαλε το κεφάλι του μέσα αυτό το περίεργο σχήμα που πήρε το κράνος από την ζέστη του αερόθερμου, δεν το κατάλαβε κανείς … Πάντως μας μίλαγε για κάτι πονοκεφάλους και αυχενικούς πόνους κάνα 6μηνο …

Φεύγοντας από Καρίταινα κατάλαβα πόσο μου είχαν λείψει αυτού του είδους οι ολοήμερες βολτάδες με τα μεγάλα και παρέα. Πόσες φορές καθίσαμε σπίτι ή σκοτώσαμε τον χρόνο μας κάνοντας ανούσια πράγματα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν η απόφαση της στιγμής, τα κλειδιά στο χέρι, λίγα χαρτονομίσματα για βενζίνη και έναν καφέ … και όρεξη να ζήσεις και να χαρείς την ζωή με τον σύντροφό σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου … Η Ελλάδα είναι τόσο … μα τόσο μικρή …
Φεύγεις 08:00 το πρωί και γυρίζεις 20:00 το βράδυ … και νομίζεις ότι έφτασες στην άκρη του κόσμου. Τόσες πολλές είναι οι εικόνες και ενέργεια που μάζεψες. Δεν χρειάζονται πολλά … λίγη τροφή που μπορεί να φτιαχτεί από το σπίτι, λίγα ποτά σε ένα ψυγειάκι, κράτημα το χέρι της ψυχής που κάθεται δίπλα σου, δυό γλυκόλογα … Εάν φύγεις με μηχανή, σχεδόν τα ίδια … ίσως με περισσότερα γλυκόλογα από την γλώσσα του σώματος όταν οι ψυχές αγγίζονται υποχρεωτικά μοιραζόμενες την ίδια σέλα … Το σίγουρο είναι ότι γυρίζοντας σπίτι, έστω και για λίγο, βλέπεις και αισθάνεσαι τα πάντα γύρω σου διαφορετικά … ακόμα και τον σύντροφό σου τον βλέπεις με άλλη ματιά, πιο γλυκά, με περισσότερο θαυμασμό, με περισσότερη ανάγκη για άγγιγμα …Τα ταξίδια, όσο μικρά και εάν είναι, ανοίγουν ορίζοντες σε πολλά επίπεδα … αρκεί να θέλεις να τους δεις …

[Vrasidas]

Καρίταινα ... η ταβέρνα που κατάστρεψε ένα Arai

Καρίταινα ... θέα από πλατεία

Καρίταινα ... είσοδος χωριού

[Vrasidas]

Εδώ και χρόνια είχα βάλει σκοπό να περάσω από το χωριό που γέννησε έναν από τους σπουδαιότερους ανθρώπους που έβγαλε αυτός ο τόπος. Μιλώ για το Λιμποβίτσι και τον Κολοκοτρώνη. Διαβάζοντας πληροφορίες σχετικές με την ζωή αυτού του ανθρώπου αισθάνεσαι δέος αλλά και έναν χείμαρρο ακόμη συναισθημάτων. Πως μια μόνο ψυχή μπορεί να προκαλέσει ανατροπές σε τόσο βάθος …

Η διαδρομή μέχρι το σπίτι που γεννήθηκε είναι καταπληκτική. Φιδίσιος δρόμος, ήσυχος μέσα σε πυκνό δάσος. Ωραίος προορισμός … από αυτούς που αφήνουν μια γλυκιά γεύση στο θυμικό. Φυσικά ο τόπος έρημος. Φαντάζομαι Σαββατοκύριακα θα γεμίζει αλλά οι καθημερινές έχουν άλλη αξία. Δεν ξέρω πόσοι έχουν την πολυτέλεια ή την δύναμη να πουν “σήμερα η μέρα είναι δική μου …” και να φύγουν για τέτοιους προορισμούς. Όσες φορές το τόλμησα δεν το μετάνιωσα … είτε μόνος μου είτε με παρέα.

Ήταν πρωί και πήγαινα προς κέντρο για δουλειά με ένα μικρό μηχανάκι – δεν θυμάμαι πιο ακριβώς. Χτυπά το τηλέφωνο …
- Έλα ρε … που είσαι ?
- Στον δρόμο για δουλειά …
- Πάρε το 1000 και έλα …
- Για πού ?
- Δεν ξέρουμε …
Αυτό ήταν … επί τόπου αναστροφή, μπότες, μπουφάν, τσαντάκι και σε μισή ώρα βρισκόμαστε με τους άλλους δύο. Η ιδέα για καφέ στο Ναύπλιο φάνηκε ωραία …. Ναι καλά … πάρε περίπου 800 χιλιόμετρα τον γύρο σχεδόν της Πελοποννήσου μέσα από στεναδούρες και διαδρομές που σου κουνιούνται μυαλό και αισθήματα … Και δεν είναι οι φωτο στο αρχείο που χάραξαν την μνήμη … είναι ο πιο πάνω διάλογος …

Από Καρίταινα μέχρι πριν την Στεμνίτσα δρόμος αξίζει να διαβείς. Ακολουθείς ένα ωραίο ανάγλυφο που όσο πλησιάζεις προς Στεμνίτσα ανηφορίζει συνεχώς, χωρίς να κουράζει την πάπια όμως. Για τον αναβάτη δεν συζητάμε… είναι στην κοσμάρα του. Περνώντας ενδιάμεσα από το Ελληνικό, μου κάνει εντύπωση η καθαριότητα αυτού του χωριού. Πανέμορφο, γραφικό … με ωραία κτίσματα. Όμως εντελώς έρημο παρά το μέγεθός του. Θα περίμενα κάποια παρουσία ζωής στα κεντρικά του μέρη που πέρασα. Ίσως επειδή η ώρα ήταν σχεδόν 16:00 ο κόσμος να είχε αποτραβηχτεί στα σπίτια του. Φτάνοντας στην μεγάλη διασταύρωση φεύγω δεξιά για Λιμποβίτσι. Τι όμορφα … τι ωραία διαδρομή … Δεξιά και αριστερά καταπράσινες γωνιές, πόσοι τόποι για μία διανυκτέρευση σε σκηνή … είτε με μηχανή είτε με αυτοκίνητο. Τολμήστε το …

Η αλήθεια είναι ότι περίμενα η πολιτεία να έχει αξιοποιήσει με περισσότερο σεβασμό αυτό το ιερό για την χώρα μνημείο. Αλλά τι ζητώ τέτοια ώρα … Ίσως εάν τα συμφέροντα ήταν διαφορετικά εκεί να υπήρχε ένα μνημείο ή ένα ακριβό ίδρυμα προς τιμή του … όπως συμβαίνει συχνά πυκνά σε αυτόν τον τόπο.

Από την πλατεία με την πέτρινη καφετέρια στο Λιμποβίτσι ακολουθώ τον μικρό στενό δρόμο χαμηλά στο τέλος της, προς Αλωνίστενα … και δεν το μετάνιωσα ΚΑΘΟΛΟΥ. Λούνα παρκ κανονικό … από αυτά που δεν σου ζητούν χρήματα για ευχαρίστηση αλλά που στην προσφέρουν απλόχερα – γενναιόδωρα – τζάμπα … Κάτι λιγότερο από 10 χλμ απίστευτης οδηγικής απόλαυσης με στροφές πνιγμένες στο πράσινο, γλυκιά κατηφόρα, έρημος δρόμος ανάμεσα σε ορεινούς δεξιά και αριστερά όγκους … Το Λιμποβίτσι κατοχυρώθηκε πλέον ως σημαντικός προορισμός …

[Vrasidas]

Λιμποβίτσι ...

[Vrasidas]

Λιμποβίτσι ... παλαιά οικία Κολοκοτρώνη

[Vrasidas]

Περνώντας την κοιλάδα της Αλωνίσταινας ο δρόμος ανηφορίζει προς Βυτίνα η οποία ξεπροβάλει μπροστά μου μόλις φτάνω στην κορυφή του βουνού. Το χιονοδρομικό της πρέπει να μαζεύει αρκετό κόσμο το χειμώνα. Σκέφτομαι εάν θα πρέπει να πάω προς Λεβίδι μέσω Χιονοδρομικού Μαινάλου αλλά μάλλον η ώρα λειτουργεί πλέον εναντίον μου και έχω μπροστά μου τη Στυμφαλία και Νεμέα που περιμένουν.
Συνεχίζω ευθεία κάνοντας το γύρω του Μαινάλου και φτάνω Λεβίδι σχετικά σύντομα. Στην πλατεία του στρίβω αριστερά προς Σκοτεινή … μέρος όνομα και πράγμα. Μέχρι Κανδήλα το μέρος ίσιο, περιτριγυρισμένο από τα βουνά των Αρματολών και Κλεφτών. Και μετά αρχίζει πάλι το πανηγύρι. Κατεβαίνοντας προς Σκοτεινή δεν θέλεις να τελειώσει … Ο δρόμος μετά ισιώνει με σκοπό να ισιώσει και τα επίπεδα των ορμονών στο αίμα. Μέχρι και το Πλατανάκι ακολουθείς μια κοιλάδα ανάμεσα από βουνά. Λίγο πριν η διαδρομή γίνεται ξανά ενδιαφέρουσα και επανέρχονται πάλι παράξενες αισθήσεις που προκαλεί το οδόστρωμα.

Η Νεμέα – Κουτσοπόδι και Αρχαία Νεμέα φεύγουν γρήγορα και αρχίζει το κατέβα προς Χαλκείο και Σουληνάρι. Τελικά δεν πέρασα από Στυμφαλία. Τελευταία στιγμή έστριψα προς Νεμέα … μάλλον δεν θα άντεχα και άλλη συναισθηματική φόρτιση από μέρη που έχουν ριζωθεί βαθειά μέσα μου για διάφορους λόγους. Αρχαία Νεμέα – Βραχάτι ένα ήρεμο κατέβα … πηγαίνω πλέον πολύ σιγά και έχω ρίξει βαθιά βουτιά στις σκέψεις μου. Από Λεβίδι μέχρι τέλους δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία … Ουσιαστικά το ταξίδι μου έχει τελειώσει μέσα μου. Το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι σπίτι είναι απλά μια σχεδόν τυπική διαδικασία. Ότι ήταν να δω, να αισθανθώ, το είδα. Κι όμως …

Φθάνω Βραχάτι και ακολουθώ την παλαιά εθνική μέχρι και είσοδο Αττικής Οδού. Έχει πέσει ο ήλιος κάμποση ώρα τώρα αλλά υπάρχει ακόμα φως. Δεν πάω σπίτι ακόμα. Στάση στο συνεργείο του Στέλιου για δυό ανθρώπινες κουβέντες. Φίλοι και γνωστοί είναι εκεί και μόλις με βλέπουν ανοίγουν αγκαλιές και λένε 1000 χρόνια θα ζήσεις … Σίγουρα μου κάνουν πλάκα …
Προφανώς είχαν την κουβέντα μου και συζητούσαν το οδοιπορικό μου. Βγαίνουν χάρτες και κάνω μια σύντομη περιγραφή της διαδρομής. Στα περισσότερα μέρη έχουμε πάει μαζί. Ανασύρονται μνήμες και περιστατικά …

Το παπί για άλλη μια φορά φάνηκε πλέον του δεόντως αντάξιο των προσδοκιών … Θα μου πεις εδώ άντεξε 4.500 χλμ σερί σε 10 μέρες και με πάνω από 30 κιλά περισσότερο βάρος, στα 1.150 θα κολλήσει ? Το μόνο που έπαθε, έφυγε το στοπ εκεί που τερματίζει το δίποδο σταντ με αποτέλεσμα να έρθει πιο κοντά στην αλυσίδα και κάπου κάπου να βρίσκει επάνω της … Θεωρητικά θα υποστεί ακόμα μια πρόκληση με πολλαπλάσια χιλιόμετρα και ίσως με πιο ακραίες συνθήκες … αλλά αυτό σηκώνει πολύ κουβέντα με τον βαρκάρη … Μην είμαστε όμως και πλεονέκτες …

Συνεχίζεται …

[Vrasidas]

Πέρασαν κάμποσες ημέρες από αυτό το καταλυτικό διήμερο και ακόμα το μυαλό μου βασανίζουν σκέψεις σκόρπιες. Αυτό το “θα βάλω την ζωή μου σε τάξη” ακούγεται τόσο γελοίο πλέον … Πως μπορώ να βάλω σε ένα καλούπι τέτοιο ταξιδιωτικό ? Πιάνω την άκρη του νήματος από την αρχή και προσπαθώ να θυμηθώ κυρίως συναισθήματα και τι τα προκαλούσαν. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί έφυγα έτσι ξαφνικά και κυρίως γιατί έφυγα … Γιατί στην Πελοπόννησο και όχι βόρεια ? Το μόνο σίγουρο “γιατί”, είναι δεν με χωρά εδώ και καιρό ο τόπος …

Σήμερα ρωτήθηκα γιατί αυτά που γράφω δεν τα κρατώ για εμένα και γιατί εκθέτω τον εαυτό μου … Μου φάνηκε τόσο ανούσια αυτή η ερώτηση … Λοιπόν, θα έλεγα οι λόγοι πολλοί … με κυριότερο ότι από μικρός τολμούσα να κάνω πράγματα. Και όσο περισσότερο τολμούσα, τόσο η ζωή με αντάμειβε. Τόσο λύσεις εμφανίζονταν με τρόπο μαγικό … άλλες φορές ευχάριστα ή και δυσάρεστα. Ο άνθρωπος που τολμάει ανταμείβεται από την ζωή, ίσως σε βάθος χρόνου, αλλά ανταμείβεται και δικαιώνεται είναι δεν είναι εδώ.

Και από τις μεγαλύτερες ανταμοιβές είναι η συσσώρευση πλούτου εμπειριών … μεγάλη παρακαταθήκη για προσωπική χρήση ή ακόμα και να την μοιραστείς εκεί που αξίζει … Και όποιος τολμά, φυσικό επακόλουθο είναι να εκτίθεται … Και που το κακό στο να εκτεθεί κανείς … εξάλλου όλα γράφονται στο τεφτέρι με τον λογαριασμό στο τέλος. Ούτως ή άλλως οι άνθρωποι είναι περισσότερο αυτό που κρύβουν παρά αυτό που δείχνουν. Αλλά ποιος δίνει σημασία σε αυτό ...

Ρωτήθηκα επίσης γιατί ταξιδεύω με τέτοιο όχημα και όχι με τα μεγάλα που έχω … Τι να εξηγήσεις και πως … Πως κάθε ξεκίνημα για νέο ταξίδι έχει την αίσθηση της τελευταίας προσευχής λίγο πριν το άγνωστο μονοπάτι που σε χωρίζει από την ζωή ? Πως κάθε ταξίδι και ένας λόγος για παραμονή στην ίδια την ζωή και ας κοιτάς κατάματα τον πανάρχαιο “εχθρό” της, τον βαρκάρη ? Πως κάθε ταξίδι και ένα λιθαράκι στο ψηφιδωτό του πεπρωμένου μας … ακόμα και τα ταξίδια που αρνηθήκαμε ? Πως εάν δεν ρισκάρεις, ουσιαστικά παίρνεις το μεγαλύτερο ρίσκο ? Πως ζωή χωρίς λάθη, είναι το μεγαλύτερο λάθος ? Πως πρέπει να βρίσκεις τρόπους να ξεγελάς και να γιατρεύεις πόνους ψυχής και σώματος ? Πως η πραγματική χαρά βρίσκεται στα ελάχιστα ? Τι να εξηγήσεις σε ποιόν και κυρίως γιατί …

Πριν λίγους μήνες ένα τροχαίο ατύχημα, μια απίστευτα σπάνια σύμπτωση που έχει σχέση με το ατύχημα και μια σειρά από βαθιές συνεχόμενες προδοσίες, έφεραν τον κόσμο ανάποδα. Μετά από λίγο καιρό αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι τίποτα από αυτά που συνέβησαν δεν είναι απαραίτητα κακό. Πόσοι είναι αυτοί που χωρίς αιτία ανοίγουν τις κλειδωμένες πόρτες στα υπόγεια της καρδιάς τους ? Δεν γνωρίζω πολλούς … μάλλον δεν έτυχε έως τώρα να γνωρίσω κανέναν. Κι όμως, αυτά τα τρία γεγονότα έδωσαν όσα δεν έχει δώσει μια ολόκληρη ζωή μέχρι τώρα. Εκεί που νομίζεις ότι όλα τελείωσαν, εκεί ακριβώς αρχίζει το διάβα προς τα επάνω … Κάθε ένα πράγμα που συμβαίνει στη ζωή μας, μας προετοιμάζει για ένα γεγονός που δεν έχει έρθει ακόμα. Τι υπέροχη που είναι η ζωή με τις ανατροπές και τις ιστορίες της …

Εδώ και κάποιο διάστημα έχω περάσει και στην απέναντι όχθη … εκεί που δεν περνάς χωρίς να βραχείς μέχρι το κόκκαλο. Το ποτάμι της ζωής από απέναντι δεν φαντάζει τόσο ορμητικό όσο όταν είσαι από την άλλη πλευρά … Μια απέναντι όχθη που δεν χωρούν εκλογικευμένες εξηγήσεις, κριτική διάθεση, παρακαλετά και συναισθηματικοί εκβιασμοί …
Από την μία όχθη το ποτάμι της ζωής φαίνεται να κατεβαίνει ορμητικό, θολό και βρώμικο με ότι κουβαλά στο πέρασμά του και από την απέναντι πλευρά το ίδιο ποτάμι φαίνεται πράο – ήρεμο … κυλά τα νερά του τόσο γαλήνια και απαλά … Από την απέναντι όχθη η ματιά είναι πιο καθαρή, τα συναισθήματα πιο αγνά, πιο έντονα, η διαίσθηση πιο βαθιά, λείπουν τα άσχημα όπως ο εγωισμός – ο θυμός – η ματαιοδοξία – η εκδίκηση … Πόσο μεγάλη πλάνη στην ψυχή των ανθρώπων. Με κάθε "αντίο" μαθαίνεις να καλοδέχεσαι τις “ήττες” σου … αλήθεια όμως, πράγματι υπάρχουν “ήττες” ? Τελικά απλά, υπάρχουν μόνο μικρόψυχοι άνθρωποι.

Όλα τα εμπόδια είναι μια δοκιμασία ζωής … ένα πέρασμα του ποταμιού. Την δοκιμασία θα την εισπράξεις είτε σαν δώρο είτε σαν μάθημα … και τα δύο έχουν την αξία τους. Οι δοκιμασίες σου δείχνουν τις αντοχές σου, τα όριά σου, την γνώση για το ποιος είσαι τελικά και μέχρι που μπορείς να πας το καντήλι σου πριν σβήσει. Και αυτό πολλές φορές αφήνει στους μικρόψυχους γύρω σου μια απορία και μια περίεργη γεύση … ίσως και ένα μάθημα …

[Vrasidas]

Η ζωή πλέον αποτελείται από στιγμές … μετριέται μέρα με την μέρα … Παλεύεις να παραμείνεις ζωντανός για χάρη της στιγμής. Της στιγμής που κάποιος θα σε αγγίξει τρυφερά, που θα σου χαμογελάσει από τα βάθη της ψυχής του, που θα σου πει μια ανθρώπινη κουβέντα, που θα ακούσεις τον πιτσιρικά σου να σου λέει ότι είσαι ο ήρωάς του, που ο γνήσιος φίλος θα σου τσουγκρίσει το ποτήρι και θα το εννοεί και θα σιγοτραγουδήσεις μαζί του αγαπημένο τραγούδι και θα βουρκώσετε μαζί, που θα γύρεις με πολλά στην στροφή και θα ακολουθήσεις την τέλεια γραμμή εξόδου, που θα δεις την άσφαλτο με την περιφερειακή όραση να κυλά με ταχύτητα σχεδόν δίπλα σου … πως είναι δυνατόν να εξηγήσεις σε κάποιον αυτή την άγρια χαρά στο μέσο της στροφής … Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι όταν βραδιάζει λέμε “άντε, πάει και αυτή η κωλομέρα” … και δεν αντιλαμβάνονται πως έκαναν ακόμα ένα βήμα προς την ψευδαίσθηση του γήινου θανάτου…

Και έρχεται η ευλογημένη στιγμή που λες δεν με νοιάζει πια τίποτα … Μόνο να κινούμαι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο … να τολμώ να κάνω πράγματα που θέλω, να τολμώ να γράφω και να κάνω αυτό που σκέφτομαι … να τολμώ να ζω σαν ελεύθερος άνθρωπος. Για να νιώσει όμως ο άνθρωπος πράγματι την γεύση της ελευθερίας, πρέπει να κολυμπήσει μέχρι την απέναντι όχθη … να ματώσει από τα χτυπήματα στα κοφτερά βράχια, να νιώσει την παγωνιά και την αγωνία της τελευταίας ανάσας και περνώντας απέναντι να σηκωθεί ξανά όρθιος. Μούσκεμα, αλλά όρθιος …

Όλα αυτά είναι σκέψεις που στις μοναχικές διαδρομές ανάμεσα σε βουνά και έρημους δρόμους, η ψυχή έκανε βαθιά βουτιά μέσα τους, σε κλειδωμένα υπόγεια του μυαλού … Σε υπόγεια που μια βαθιά λύπη συνήθως κοιμάται μέχρι να βρεθεί η σοβαρή αιτία να την ξυπνήσει … και εκεί ή θα λυτρωθείς ή θα καταστραφείς … Εκεί πάνω στα καταπράσινα βουνά του Πάρνωνα και του Ταΰγετου, στις ξερές γεμάτες βράχια ακρογιαλιές της Μάνης και στην άκρη των Βαλκανίων δίπλα σε ένα Φάρο, έμαθα πως δεν έχει τόσο σημασία πόσο βαθιά ράγισε η καρδιά σου, όσο πως η ζωή ποτέ δεν σταματά … δεν σταματά γιατί σκοπός της είναι να ξεπεράσεις τη στεναχώρια, την θλίψη και την όποια πίκρα σου. Έμαθα πως δεν έχει σημασία πόσο αργά κινείσαι, σημασία έχει να μην σταματάς. Έμαθα πως μπορείς να είσαι πλούσιος με ελάχιστα … Έμαθα ακόμη πως, η ζωή κάνει κύκλους … αυτά που κάποτε αφήσαμε πίσω μας τρέχοντας, κάποτε θα βρουν τον τρόπο να ξαναγυρίσουν και να μας κυνηγήσουν … γιατί τα πάντα γυρνάνε, από κατάρες μέχρι ευχές …

Περίεργο μέρος η Πελοπόννησος … ίσως και γι’ αυτό η ψυχή μου ασυναίσθητα τράβηξε προς τα εκεί … Όπως η ιδιομορφία και πολυμορφία των εδαφών της, έτσι και τα πάνω κάτω της διάθεσης κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Απίστευτα τα εσωτερικά σκαμπανεβάσματα δυο μέρες συνεχόμενα, με αποκορύφωμα τα ξεσπάσματα στον Φάρο και στις στροφές από Προσήλιο μέχρι Ακρογιάλι … Και τα δύο λύτρωση, εξαγνισμός και κάθαρση μαζί …

Πριν λίγο καιρό, νύχτα εξελίχτηκε ένα δράμα … Εκείνη την νύχτα που πάγωσε το δωμάτιο … εκείνη την νύχτα που η διαίσθηση εκτινάχθηκε στα ύψη … Από την μια η διαίσθηση και από την άλλη η ανθρώπινη φύση, η κατασκευασμένη από μωρό … Μια σχεδόν άνιση μάχη μεταξύ τους … Όμως, λίγες ημέρες μετά την τελικά επιβίωσή μου, κατάλαβα τι παίχτηκε εκείνη την νύχτα … κατάλαβα ποιος ήταν ο νικητής … Να εμπιστεύεστε τις ραγισμένες καρδιές … όσο μεγαλύτερη η ρωγμή τους, τόσο περισσότερο Φως εισχωρεί μέσα τους …

Να έχουμε καλούς και φωτισμένους δρόμους ...

[GFawkes]

Ήταν πρωί και πήγαινα προς κέντρο για δουλειά με ένα μικρό μηχανάκι – δεν θυμάμαι πιο ακριβώς. Χτυπά το τηλέφωνο …
- Έλα ρε … που είσαι ?
- Στον δρόμο για δουλειά …
- Πάρε το 1000 και έλα …
- Για πού ?
- Δεν ξέρουμε … ...

Αυτο μου εχει λειψει...


ανθρωποι αυθορμητοι....!!!

[karellen]

Ρε φίλε.
Πιο πολύ ρουφάω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου παρά το ταξιδιωτικό!
Να σαι καλά που μας ταξιδεύεις! :beer: :beer:

[irinia]

:a10::a18::a23:

[daculas]

Ευχαριστώ!!!

[tsopanoskylo]

Πολύ όμορφες εικόνες και περιγραφές, πήρα ιδέες για Ιούνιο. Υπέροχη εκδρομή!

[jokey66]

Όλοι λίγο πολύ με τα δαιμόνιά μας παλεύουμε και προσπαθούμε να ξεφύγουμε στις ομορφιές της φύσης.
Ωραίο οδοιπορικό και πολύ πιο ωραία η αφήγηση.

[sot econ]

:wave2::a23::a23::a23::a10:

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Για αλλη μια φορα μπραβο ρε vrass.Με τον κινεζο σου βγηκες παλι αητητος.Αλλα δεν καταλαβενω γιατι επρεπε να τον δωσεις.Σε συντροφεψε χωρις κιχ τοσα χιλ.Ισος δε του αξιζε.

[Vrasidas]

Για αλλη μια φορα μπραβο ρε vrass.Με τον κινεζο σου βγηκες παλι αητητος.Αλλα δεν καταλαβενω γιατι επρεπε να τον δωσεις.Σε συντροφεψε χωρις κιχ τοσα χιλ.Ισος δε του αξιζε.

Καλημέρα ! Ο κινέζος άνοιξε πόρτες και έδειξε άλλους ορίζοντες. Κάνοντας τον γύρο της Ελλάδας έκλεισε έναν κύκλο "ζωής" ανοίγοντας όμως έναν άλλο ίσως μεγαλύτερο ... ίσως καλύτερο ... Θα δείξει ...

Ο αντικαταστάτης του θα είναι ένα μικρό εντουράκι (max 350 cc) το οποίο θα τροποποιηθεί και αυτό κατάλληλα ώστε να αντέχει για περισσότερα από όσα το εργοστάσιο έχει φροντίσει ή οι άνθρωποι νομίζουν .... και ο Θεός βοηθός ... :smokin: ;)

Σε δυό μέρες φεύγω για ένα 10ήμερο στα βουνά (Ναύπακτος - Γράμμος) με το "πολεμικό εντούρο" που έχω ... εννοείται τροποποιημένο και αυτό ... ;)

Ελπίζω να επιβιώσω και γυρίζοντας να αδειάσω στην οθόνη τα όσα το μυαλό αποθήκευσε ... Τα λέμε ...

[billy84]

Total respect για το ταξιδιωτικό σου και για την αφήγηση των σκέψεων σου.

Την επόμενη φορά που θα βρεθείς στη Μάνη μην αμελησεις να πας εδω κοντα στην Κοκκάλα https://goo.gl/maps/eArFnDZG3qT2

Με μια προχειρη αναζητηση θα διαπιστωσεις οτι πρόκειται για ενα απο τα 5 καλύτερα σημεία της Μάνης.:beer:

[mia_zoi_kawa]

''Πριν λίγους μήνες ένα τροχαίο ατύχημα, μια απίστευτα σπάνια σύμπτωση που έχει σχέση με το ατύχημα και μια σειρά από βαθιές συνεχόμενες προδοσίες, έφεραν τον κόσμο ανάποδα. Μετά από λίγο καιρό αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι τίποτα από αυτά που συνέβησαν δεν είναι απαραίτητα κακό. Πόσοι είναι αυτοί που χωρίς αιτία ανοίγουν τις κλειδωμένες πόρτες στα υπόγεια της καρδιάς τους ? Δεν γνωρίζω πολλούς … μάλλον δεν έτυχε έως τώρα να γνωρίσω κανέναν. Κι όμως, αυτά τα τρία γεγονότα έδωσαν όσα δεν έχει δώσει μια ολόκληρη ζωή μέχρι τώρα. Εκεί που νομίζεις ότι όλα τελείωσαν, εκεί ακριβώς αρχίζει το διάβα προς τα επάνω … Κάθε ένα πράγμα που συμβαίνει στη ζωή μας, μας προετοιμάζει για ένα γεγονός που δεν έχει έρθει ακόμα. Τι υπέροχη που είναι η ζωή με τις ανατροπές και τις ιστορίες της …''


Βρασιδα ειναι πολλοι οι ανθρωποι που κατα την διαρκεια της κρισης χασανε ταυτοχρονα υγεια, ανθρωπους και ...λεφτα.. και σε μια δυσκολη ηλικια οπως τα 40+. Ομως οπως ειπε και ο ποιητης Κωστας Βαρναλης: Kι αν ειναι ο λακκος σου πολυ βαθύς, χρεος με τα χερια σου να σηκωθεις...

Οπως και να χει συγχαρητηρια για το ταξιδιωτικό . Να σημειωσω οτι καθε φορα γραφεις και καλυτερα. Επισης (χωρις να ειμαι moderator ) νιωθω ότι κανεις πολύ καλό και στο forum που αποδεικνυεις ότι μπορεις να ταξιδεψεις on a budget με ενα απλο παπακι αποριπτωντας την πανακριβη προταση του μοτο τουρισμού που μας επιβαλλουν τα διαφορα τμηματα marketing..( τα οποια ειναι συνηθως στελεχωμενα με ανθρωπους οι οποιοι δεν οδηγανε μοτοσυκλετες...).

Το ταξιδιωτικο σου εχει επισης πολλα θεματα για περαιτερω συζητηση. Απο την ερημια της επαρχιας μεχρι τις pop up σκηνες.

[doctoras]

Μπράβο βρασιδα πολυ ωραιο ταξιδιωτικό με κατάθεση ψυχής που διχνει οτι οχι απλα το βιωνει αλλα το πιστεύει και αυτο νομιζω ειναι το απολυτο αποτέλεσμα για την μεταφορά ψυχής και σώματος.

Η αποδοση του ταξιδιωτικού με παπι το κανει ακομη πιο γοητευτικό
Ειχα την εντύπωση οτι εαν αλλαζες θα το εκανες ακομη πιο περιπετειώδη πηγαίνοντας σε δίκυκλο 50cc αλλα μου τα χαλας με τα κυβικα
Anyway παιζουν και 125ρια εντουρακια εαν θαλεις να συνεχίσεις να κρατήσεις τον χαλαρό και περιπετειώδη τροπο οδήγησης δικυκλου
Think about it εκτος εαν εχεις βαλει πλώρη για περισσοτερα χιλιομετρα στο εξωτερικό

[Vrasidas]

Επισης (χωρις να ειμαι moderator ) νιωθω ότι κανεις πολύ καλό και στο forum που αποδεικνυεις ότι μπορεις να ταξιδεψεις on a budget με ενα απλο παπακι αποριπτωντας την πανακριβη προταση του μοτο τουρισμού που μας επιβαλλουν τα διαφορα τμηματα marketing..( τα οποια ειναι συνηθως στελεχωμενα με ανθρωπους οι οποιοι δεν οδηγανε μοτοσυκλετες...).

Το ταξιδιωτικο σου εχει επισης πολλα θεματα για περαιτερω συζητηση. Απο την ερημια της επαρχιας μεχρι τις pop up σκηνες.


Αυτό και εαν είναι μεγάλη συζήτηση ... Πρέπει όμως μια μερίδα ανθρώπων, να εξασφαλίσει τα υψηλά εισοδήματα που χρειάζονται για την συντήρηση της απατηλής τους ζωής ... :hmm: .... και μια άλλη επίσης να εξασφαλίσει την ματαιοδοξία του έχω "ταξιδιάρικο" μηχανάκι ...

Εχθες στο 90 χλμ - στο γνωστό χρηματοκοπτείο της Εθνικής Οδού - ένας τύπος βλέπει το WRF φορτωμένο και με ρωτά όλο έκπληξη :
- Ρε φίλε με το WR450 ταξίδι ??? ...

- Εεε ... το 250 είναι ... του λέω ...

Με κοιτά με βλέμμα απροδιόριστων συναισθημάτων ... και απλά φεύγει ....

Ο άλλος στον Βοϊδομάτη έρχεται γρήγορα για να μου πει ότι έχει και αυτός ΤΤ 600 ... σαν το δικό μου δηλαδή ... Το βλέπει καλύτερα, με ρωτά πόσα κυβικά είναι .... Πόσο μου αρέσουν αυτά τα βλέμματα ....

Τι τα θές όμως .... ίσως όταν ηρεμίσει το μυαλό γράψω κάνα δυό κουβέντες ... ίσως βοηθήσουν και οι σημειώσεις μου ... ίσως και οι σημειώσεις του GS 650 που ήταν μαζί μου ... Να θυμάσαι όμως πως μπροστά σε αυτά που έκανε το gs ... τα δικά μου είναι παιδική χαρά για προνήπιο ....

[Δεινόσαυρος]

Α, τελικά σε WR250 κατέληξες;
Και προσπαθούσα να μαντέψω τι θα ήταν το «καινούργιο».
Τι να πώ ρε φίλε, σκέτη έμπνευση είσαι... Μπράβο σου.
Return to Roots.
ΛΟΛ.

[doctoras]

θελω πολύ να δώ φωτό απο το τροποποιημένο για μακρά ταξίδια νέο σου πολυεργαλείο!!
καλορίζικο καλοτάξιδο!!

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

θελω πολύ να δώ φωτό απο το τροποποιημένο για μακρά ταξίδια νέο σου πολυεργαλείο!!
καλορίζικο καλοτάξιδο!!


+100