Κρήτη ... Σαν θες να μάθεις και να δεις, της ψυχής σου τα κρυμμένα ...

[Vrasidas]

Είναι πολλές οι φορές που αναρωτιέμαι εάν η Γη είναι τόσο μικρή ή μικρός τελικά είναι ο ορίζοντας του μυαλού μας. Σε ένα χρόνο και 4 συνολικά σύντομα ταξίδια, ένα Κινέζικο παπί περιπλανήθηκε με μεγάλη αξιοπρέπεια και άνεση σχεδόν σε όλη τη χώρα. Είναι στιγμές που κάθομαι μπροστά στην άψυχη οθόνη και κοιτώντας το χάρτη, η οθόνη παίρνει ζωή … όπως ένα παράθυρο που ανοίγει σε σπίτι ψηλά στον λόφο με θέα τον κάμπο χαμηλά και μακριά. Κοιτώντας το χάρτη την οθόνη τα πάντα γύρω παύουν να έχουν σημασία και η ουσία βρίσκεται εκεί μέσα, στις διαδρομές που το μυαλό χάνεται …

Και εκεί ακριβώς είναι που αντιλαμβάνομαι πράγματα που για πολλά χρόνια ενώ τα αισθανόμουν και τα έβλεπα να περνούν μπροστά μου, δεν είχα την ωριμότητα ? … τη δύναμη ? … τη διάθεση ? … την εξυπνάδα ? … ή απλά δεν είχε έρθει η κατάλληλη ώρα ? … ποιος ξέρει … πράγματα που αδυνατούσα να τα βάλω σε μια σειρά, σε μια τάξη, να τα βάλω στα μπροστινά ράφια της καρδιάς και της ψυχής, σε εκείνα που αξίζουν και πρέπει … Πράγματα που πλέον έχω μια βαθιά πεποίθηση ότι αφορούν τον νόημα του ερχομού του ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο.

Τα τελευταία χρόνια, ενώ κάθε φορά που φεύγω νιώθω ότι ένα ακόμα κομματάκι θα συμπληρώσει αυτή την αποθήκη με αυτό το “κάτι”, κάθε φορά μα κάθε φορά που επιστρέφω από έναν προορισμό, τόσο λιγότερος νοιώθω, τόσο πιο μεγάλο το κενό μέσα μου που πρέπει να καλυφθεί. Όσες περισσότερες εικόνες, μυρωδιές, συναισθήματα αποθηκεύω, τόσο περισσότερος χώρος δημιουργείται από αυτά που ζητάει η ψυχή. Και σε αυτό μεγάλο ρόλο παίζουν αυτά που γεύομαι βλέπω, ακούω, αγγίζω με τα δάκτυλα των χεριών μου ή με τα μάτια της ψυχής μου … όπως μια μαντινάδα, ένα ποτήρι τσικουδιά, ένα γνήσιο καλωσόρισμα … ακόμα και ανθρώπινες μορφές που αρχικά δείχνουν “άγριες” …

Πριν λίγες ημέρες, μετά από κουβέντα με φιλικό μου πρόσωπο, τελείως ξαφνικά και απρογραμμάτιστα αποφάσισα να πάω στην Κρήτη. Αν και οι καιροί δύσκολοι από πολλές απόψεις, η απόφαση πάρθηκε με βάση τι ζητούσε η καρδιά … έτσι απλά και γρήγορα. Το μυαλό και η τσέπη φώναζαν ότι δεν είναι η κατάλληλη ώρα, αλλά η καρδιά έλεγε η πιο σωστή (μεγάλη) ώρα είναι τώρα … τίποτα δεν είναι τυχαίο στα μεγάλα τραγούδια που έχουν περάσει από αυτόν το τόπο.

Μια ερώτηση στο φόρουμ ώστε να αλιευτεί κάποια πληροφορία η οποία θα δώσει άλλη διάσταση στο ταξίδι, μια δυό ερωτήσεις σε γνωστούς που έχουν πάει, λίγες εκκρεμότητες που μπήκαν σε σειρά και τα εισιτήρια αγοράστηκαν χωρίς δεύτερες ή τρίτες σκέψεις. Η απεργία στα λιμάνια είχε και ένα καλό … γλύτωσα πολύ βροχή που εάν έφευγα μεσοβδόμαδα θα ήταν ένα ταξίδι που ο τίτλος του θα είχε σχέση με κάτι από πλημμύρες και μετενσάρκωση ανθρώπου σε πάπια … πως λέμε «έγινα παπί» … Τελικά είναι καλύτερα να ταξιδεύεις με ένα τέτοιο, παρά να γίνεσαι …

Στον σάκο πλάτης μπήκαν τα μισά απ’ ότι πήρα στην Πελοπόννησο και αργά το βράδυ, σαράντα πέντε λεπτά πριν την αναχώρηση του πλοίου, έφτασα Πειραιά. Μπα τι βλέπω .. ?? … αρκετά γνωστά πρόσωπα πάνω σε Ιταλίδες με δυό ρόδες … Να θυμάστε πως ο αριθμός «δύο» είναι μαγικός … Δυο ρόδες – δυο ημισφαίρια μυαλού – δύο χέρια – δύο μάτια … και πολλά ακόμα διπλά μέρη του σώματος …

Πέφτουν οι σχετικές χαιρετούρες, βρίσκω και την «αδερφή ψυχή» που έχω αναφερθεί ξανά σε αυτόν και είμαι σίγουρος ότι το νυχτερινό ταξίδι θα είναι γεμάτο από χαμόγελα – ζεστές κουβέντες – καθαρές ματιές – από κοινές αναμνήσεις πολλών προορισμών εδώ και χρόνια από γνωστό οδοιπορικό … και έτσι και έγινε.

Ο υπνόσακος αποδείχτηκε καταπληκτικό μαξιλάρι και η γωνιά στο πάτωμα από μοκέτα δίπλα στο μπαρ, ότι πρέπει για να ισιώσει η ταλαιπωρημένη μέση με τα τόσα που κουβαλά τόσες 10ετίες … Το πότε ήρθε η ώρα της αποβίβασης ούτε που το κατάλαβα. Οι αγαπητή ομάδα ξεκίνησε για τους προορισμούς της με αρχή την επιδρομή για παραδοσιακή μπουγάτσα (ζήλεψα) … και εγώ για τα δικά μου μονοπάτια. Ούτως ή άλλως λόγω της απεργίας αντί για 06:00 το πρωί φτάσαμε 09:00 και λόγω πολλών φορτηγών που έπρεπε να βγουν πρώτα από το πλοίο, η ώρα είχε πάει περασμένες 10:00. Ήδη χαμένες τρεις ώρες με φως και ο Άγιος Νικόλαος περίμενε …

[SHOOTER045]

:beer::beer:
Πολλές....

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Περιμενουμεεε...

[Vrasidas]

Οι εμπειρίες μου από την Κρήτη ξεκινούν το 1987, όταν εν μέσω απίστευτα ψηλών θερμοκρασιών – εκείνες τις ημέρες είχαν πεθάνει πάνω από 2,000 άτομα στην Αθήνα εξαιτίας του καύσωνα – είχα βρεθεί με πλήρη εξάρτηση να τρέχω πίσω από άρμα σε άσκηση κατάληψης λόφου. Στην συνέχεια καλοκαίρι του 2000 βρέθηκα για λίγες ημέρες στα Χανιά. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα πέρναγα καλύτερα από το καλοκαίρι του 1987 αλλά ο Μέρφυ έβαλε και εκεί το δακτυλάκι του … εννοείται το μεσαίο. Μετά, Χριστούγεννα του 2003, μένοντας σε χωριό έξω από το Ρέθυμνο, μπορώ να πω ότι οι αναμνήσεις είναι από αυτές που είναι απλά χαραγμένες στο μυαλό με κοπίδι που δεν χαρίζει … Μια εβδομάδα από αυτές που τις θυμάσαι μέχρι το τέλος σου καθώς είναι δεμένες με σημαντικά πράγματα της ζωής σου. Στην τελευταία μου επίσκεψη το 2010, πέρασα ένα πράγματι ωραίο 2ήμερο λόγω 36ωρου …

Παραδόξως κανένα από τα πιο πάνω δεν μου χάρισε έντονα συναισθήματα και αναμνήσεις για τα οποία ο κόσμος ενθουσιάζεται και συζητά με πάθος, με μάτια που οι κόρες διαστέλλονται και μόνο στις σκέψεις που αφορούν το Νησί … Κι όμως, αυτή τη φορά κάτι συμβαίνει, κάτι διαφορετικό πλανάται στην ατμόσφαιρα, κάτι που δεν μπορώ να εντοπίσω ... ξέρω ότι είναι εκεί τριγύρω … υπάρχει. Βγαίνοντας από το καράβι τα Λευκά Όρη απέναντι – όντως ακόμη ντυμένα στα λευκά τους – υψώνονται επιβλητικά, δεσποτικά … σίγουρα κάτι θέλουν να πουν … ίσως μόνο γι’ αυτούς που πράγματι θέλουν να ακούσουν …

Με αυτές τις σκέψεις ήδη ακολουθώ το κεντρικό δρόμο από Σούδα προς Ρέθυμνο. Ευτυχώς η κίνηση είναι σχεδόν μηδαμινή και έχω την άνεση που και που να απολαμβάνω την θέα προς την θάλασσα αριστερά μου. Ο Κινέζος είναι με καινούργια αλυσίδα, φρέσκα λαδάκια με μηδέν οξέα και μάλιστα σε διπλάσια ποσότητα απ’ ότι λέει ο κατασκευαστής, καινούργια τακάκια εμπρός που έχουν ήδη στρωθεί … και καλή διάθεση η οποία μάλλον εξαγοράσθηκε με τα προηγούμενα καλούδια. Όμως και μόνο η αίσθηση ότι βρίσκομαι σε κεντρικό δρόμο, μου ανεβάζει την ανυπομονησία να βγω σύντομα προς τα χωριά … και ωπ ! να η διασταύρωση προς Βάμος.

Η διαδρομή είναι στρωτή χωρίς απότομες ανηφόρες, με στενούς δρόμους μέσα από χωριά και αρκετή βλάστηση. Δουλιανά – Γαβαλοχώρι - Κόκκινο χωριό – Δράπανος – Κεφαλάς συνθέτουν μια ωραία κυκλική διαδρομή με εναλλασσόμενα επίπεδα θέας. Από Σέλλια και έπειτα η διαδρομή γίνεται ακριβώς όπως ταιριάζει στα γούστα μου ... ωραίο κατηφορικό κομμάτι, με καλή άσφαλτο και θέα που γεμίζει αισθήσεις και αισθήματα …. Στο βάθος η Γεωργιούπολη σε αναμονή και του φετινού τουριστικού οργασμού … Σταματώ στο γεφυράκι του Αλμυρού ποταμού, στην αρχή της πόλης, για φωτογραφία ενθύμιο την δικής μου «μάχης της Κρήτης» … χωρίς θύματα και δράματα ελπίζω … Έχω κατά καιρούς εκφράσει την απέχθειά μου στην τουριστίλα, οπότε δεν μπαίνω καν στον κόπο να μπω στο κέντρο της Γεωργιούπολης, έστω και εάν είναι μια σταλιά πολιτεία.

Το μυαλό μου είναι ήδη στα βουνά στο μέσο της Νήσου … πρέπει όμως να υποστώ την διαδρομή μέχρι την επόμενη μεγάλη πόλη, το Ρέθυμνο. Η κίνηση εξακολουθεί να είναι ελάχιστη … αριστερά μου οι παραλίες διαδέχονται η μία την άλλη και η θέα προσπαθεί να με αποζημιώσει για την βαρετή, έστω και μικρή, απόσταση μέχρι Ρέθυμνο. Μπαίνω στην πόλη και η αλήθεια είναι ότι εντυπωσιάστηκα από την ζωντάνια της και τους ρυθμούς της. Μια κωμόπολη σε οργασμό … κόσμος να κινείται, μαγαζιά με κόσμο, πολλοί νέοι άνθρωποι παντού … Νομίζω μια πόλη που μπορείς να ζήσεις με αρκετές ανθρώπινες προδιαγραφές. Παρ’ όλα αυτά η αλήθεια είναι ότι ένιωσα βαθειά ενόχληση από την κίνηση. Όχι άλλο κάρβουνο … αρκετό έχουμε βάλει και στις τσέπες στο Μητροπολιτικό Μαντρί που η μοίρα μου φύλαξε για να ξοδέψω πολλά από τα χρόνια της ζωής μου. Μια φωτογραφία δίπλα στο παλιό λιμάνι και όσο πιο γρήγορα φεύγω για τα μέρη που θεωρώ ότι θα έβλεπα περισσότερο γνήσια Κρήτη.

[Vrasidas]

Ρέθμυνο .. παραλιακή προς παλιό λιμάνι.

Δίπλα στο παλιό λιμάνι.

Οι φωτο εμφανώς κακής ποιότητας από τον τηλεφωνοκινέζο που έχει ήδη αρχίσει και παραδίδει πνεύμα ...

[Vrasidas]

Η διασταύρωση προς Πρασιές μου ανεβάζει τη διάθεση και πολλά χαμόγελα προσπαθούν θα δημιουργήσουν ρυτίδες στο πρόσωπο του παιδιού της πόλης … Χαλάλι τους όμως … κάποιες ρυτίδες αξίζει να τις έχεις … Και το πανηγύρι επιτέλους άρχισε … Ο δρόμος μέχρι εκεί ακολουθεί μια χαράδρα από την αριστερή της πλευρά με αρκετό πράσινο. Μου έκανε εντύπωση που συνάντησα αρκετά τουριστικά λεωφορεία με την ίδια κατεύθυνση με εμένα στα οποία εννοείται ότι ο πάπιος δεν τους χαρίστηκε.

Σειρά έχει το Φράγμα των ποταμών. Φτάνω σύντομα και επιλέγω να ακολουθήσω την αριστερή του πλευρά. Βλέπω ότι τα τουριστικά λεωφορεία πάνε όλα από την δεξιά πλευρά, άρα η «σωστή διαδρομή» είναι από αριστερά … το λέει και ο Νότης στο τραγούδι του : «απόψε στης καρδιάς σου, το πεδίο...» … και δεν έπεσα έξω … Ευχάριστη έκπληξη το «Γιδόσπιτο», καφετέρια υπερυψωμένη δίπλα στην τεχνητή λίμνη, με υπέροχη θέα και αρκετούς τουρίστες που ζουν νόθα γεύση από αντβέντσουρ και σαρβάϊβορ μαζί ... Εταιρεία που διοργανώνει εξτρίμ περιήγηση με γουρούνες, έχει φέρει τους επίδοξους «Σπαλιάρες» να ζήσουν μέρος του ονείρου … Εάν τους προσφέρει γαλήνη ή ικανοποίηση, καλά κάνουν και μακάρι να φύγουν με πολλές αναμνήσεις να έχουν να διηγούνται ... έστω και παραφουσκωμένες …

Μέχρι την Αγία Φωτεινή δεν συνάντησα ψυχή που σημαίνει ότι δεν άφησα ούτε μια στροφή που δεν ευχαριστήθηκα. Τι φοβερή διαδρομή Θεέ μου … Που να ήξερα και την συνέχεια που με περίμενε … Κρήτη, ο αγαπημένος τόπος του Θεού των Στροφών … και δεν κάνω πλάκα … υπάρχει και τέτοιος Θεός … Εδώ υπάρχει Θεός της Μπάλας …

Συνεχόμενα χωριά που αποτελούν όλα και από έναν ξεχωριστό προορισμό. Τα περισσότερα έχουν και κάτι να δείξουν, κάτι να σου μάθουν ... Η ιστορία του Νησιού δεν έχει αφήσει κανέναν από τους ευλογημένους τόπους του παραπονεμένο ... Στον Θρόνο, δίπλα στην εκκλησία της Παναγιάς, φανταζόμουν τον εαυτό μου βράδυ, καλοκαιράκι με αεράκι ... με μια τσικουδιά στο χέρι, να ακούω ιστορίες από βρακοφόρους σοφούς γέροντες και να προσπαθώ να καταλάβω τι λένε ...

Επόμενος προορισμός συγκινητικός, με βαριά ιστορία … η Μονή Αρκαδίου. Μέχρι εκεί, το μυαλό δεν μπορεί να ησυχάσει με αυτά που εξελίσσονταν κάθε μέτρο. Το απίστευτο ανάγλυφο που ακολουθεί ο δρόμος δεν αφήνει περιθώρια για δυσάρεστα συναισθήματα. Όλη η διαδρομή από το Ρέθυμνο μέχρι τώρα καταπληκτική. Παρά του ότι πολλά σημεία ήταν επικίνδυνα λόγω χώματος πάνω στο οδόστρωμα όμως με λίγη παραπάνω προσοχή δεν υπήρχε πρόβλημα. Πρέπει τις προηγούμενες ημέρες οι βροχοπτώσεις να ήταν πολύ έντονες γι’ αυτό και είχε κατεβάσει τόσο χώμα στους δρόμους … Άρα η απεργία όντως με γλύτωσε από πολύ νερό …

Το 2003 είχα κάνει τη διαδρομή μέχρι τη Μονή Αρκαδίου από την ανάποδη. Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο δεν μπορείς να μην νιώσεις δέος.
Τόση ιστορία, τόσες ψυχές, τόσο δάκρυ αλλά και χαρά συνάμα, τόσα γεγονότα που άφησαν λόγους και αιτίες για να έχουν οι επόμενες γενεές να πάνε λίγο παραπέρα και ψηλότερα από τους προηγούμενους … πώς να χωρέσουν σε αυτή την ανθρώπινη αλλά εμπνευσμένη κατασκευή.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BF%CF%85

Δεν κάθομαι πολύ ώρα. Στο μοναστήρι υπάρχουν αναμνήσεις από άλλες εποχές, πλασματικής ξεγνοιασιάς και κάλπικης δημιουργίας … όπως συμβαίνει στην τραγική πλειοψηφία της ανθρώπινης ύπαρξης. Όλα όμως έχουν το σκοπό τους και το λόγο τους. Ακόμα και οι «προδήλως άσκοπες» θυσίες …

[Vrasidas]

Από τη πρώτη στιγμή στο Νησί κάτι αλλόκοτο πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Προσπαθώ να καταλάβω εάν είμαι προκατειλημμένος ή κάτι άλλο συμβαίνει … Τα πάντα γύρω είναι διαφορετικά, η Γη με τα εδάφη της και την μορφολογία της, η βλάστηση, οι μυρωδιές, η αόρατη ενέργεια που διαπερνά κάθε κύτταρο του κορμιού, μια αδιανόητη ψυχική ευφορία … και δεν είναι η πρώτη φορά που πατώ αυτά τα χώματα. Έχω ήδη φύγει από το Αρκάδι και κινούμαι στην συνέχεια αυτής της καταπληκτικής διαδρομής … Κινούμαι αρκετά σβέλτα και στρωτά, προσπαθώντας να εντοπίσω την διαφορετικότητα που προκαλούν αυτές τις σκέψεις … Δεν μπορεί, κάτι υπάρχει … Ίσως αργότερα με πιο γεμάτο εικόνες μυαλό, ντοπαρισμένο από το ρακί που ενεργοποιεί ποσότητες ελεύθερης σεροτονίνης, να την βρω την άκρη … ίσως και με κάποια ακούσματα λύρας … Βρασίδα αρχίζεις και μεγαλώνεις ??

Μέσω Άνω Βιρανεπισκοπής ακολουθώ κατεύθυνση προς Πέραμα με σκοπό να φτάσω Ανώγεια. Η αλήθεια είναι πως έχω προβληματιστεί πολύ για τις διαδρομές που πρέπει να επιλέξω. Έχω ήδη καταλάβει ότι από όπου και εάν προσεγγίσω τον οποιονδήποτε προορισμό, θα είναι μια σωστή απόφαση … μια μοναδική διαδρομή που θα αποζημιώσει τις αισθήσεις. Αν δεν το δεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις εύκολα. Ακόμα και το πιο μικρό στενάκι σε προκαλεί να το ακολουθήσεις, να χαθείς μέσα ώστε να ανακαλύψεις τελικά πράγματα και θάματα … της ψυχής τα χαμένα …

Δαφνέδες – Γαράζο – Αξός πάνω σε μαγευτική διαδρομή. Όλα τα χωριά και κάτι να σου δείξουν … κάτι να πουν. Στον Αξό υπάρχει στην αρχή του μουσείο ξυλογλυπτικής. Πόσο ζηλεύω αυτούς που τα χέρια τους έχουν την δύναμη της δημιουργίας. Πόσο ευλογημένοι είναι … Μακάρι να μπορούν να αντιληφθούν το μεγαλείο τού τι σημαίνει να αφήνεις τέτοια παρακαταθήκη όταν φθάσει η ώρα του αποχωρισμού … τι σημαίνει και πόσο βαριά είναι η αθανασία της ύπαρξης όταν αποτυπώνεται σε έργα, λόγια και πράξεις …

[Vrasidas]

Μονή Αρκαδίου

[Vrasidas]

Έργα ανθρώπων ... από όλες τις πτυχές ...

[Vrasidas]

Μουσείο ξυλογλυπτικής.

[nikma]

Ωραίος μπράβο! Γιαυτό βρε μπαγάσα μας ρωτούσες διαδρομές, όχι για να πας αλλά για να τις αποφύγεις;p

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Μεχρης στιγμης καλα τα πας.Φοβαμε ομος τις ρακοιστοριες που θα επακολουθησουν.Υπαρχη σοβαρος κινδηνος εγκαταλυπσης 4 παιδιων στης γιαγιαδες και εξορμησης της ιδιας διαδρομης:D:D

[Vrasidas]

Φτάνω στο σταυροδρόμι έξω από Αξό … δεξιά για Ζωνιανά … αριστερά για Ανώγεια …. Έχω κάποια ακούσματα για αυτά τα μέρη στις ρίζες του Ψηλορείτη … να είναι αλήθεια άραγες ??

Στρίβω δεξιά και αρχίζω να ανηφορίζω. Ο τόπος άγριος, ξερός, πετρώδης … να έχει σχέση με την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων ? Μπαίνω στο χωριό … οι οπτικές εντυπώσεις δεν είναι καλές. Το χωριό δεν έχει χρώμα από την Κρήτη που ψάχνω, τα σπίτια μεγάλα αλλά όχι με την Κρητική αύρα που προκαλεί ανατριχίλα … Λίγος κόσμος κυκλοφορεί και όσους είδα ήταν από αυτούς που θα τους προσέξεις … Σκαμμένα πρόσωπα, ηλιοκαμμένα … με βαριά σκιά ανεξάρτητα από το μέγεθος του σώματος. Η δεύτερη ματιά ήταν πιο προσεκτική … το χωριό μυρίζει Κρήτη … καθαρή Κρήτη …

Πολλές φορές στην διάρκεια του ταξιδιού μου χρειάστηκε δυό και τρεις φορές να σκεφτώ πράγματα, να κοιτάξω ξανά και ξανά πριν βγάλω συμπεράσματα. Η Κρήτη δεν είναι τόπος εύκολος … υπάρχουν βαθιές κοινωνικές ιδιομορφίες που πολύ δύσκολα κάποιος από άλλα μέρη θα μπορέσει να καταλάβει, να αποδεχτεί ή έστω να πλησιάσει λίγο. Και αυτή ακριβώς είναι μια από της ομορφιές της … Με λίγα λόγια δεν είναι ούτε εύκολη «γκόμενα», ούτε για τον οποιονδήποτε …

Φεύγω από το χώρο στάθμευσης του Σπηλαίου Σφενδόνη και αρχίζω να κατηφορίζω προς Ανώγεια … Οι προβληματισμοί μου διαρκούν αρκετή ώρα. Τον εαυτό μου έχω αρχίσει πλέον και τον μαθαίνω καλά … οι προβληματισμοί δεν είναι τυχαίοι … κάτι με τραβά σε αυτά τα μέρη … Όπου και εάν έχω πάει μέχρι τώρα μου έχει αφήσει την γεύση του κάτι δεν είδα, του κάτι δεν αντιλήφθηκα στη σωστή του διάσταση. Όσο με ξέρω, αυτό αποτελεί μεγάλο κίνητρο να ξαναέρθω … με άλλα δεδομένα και άλλους σκοπούς ίσως. Την άκρη όμως θα την βρω με την Κρήτη … και κάτι μου λέει ότι θα είναι καλή …

Η ώρα είναι περασμένες 14:00 και είμαι νηστικός από εχθές το βράδυ. Η πλατεία με το καφενείο του Σκουλά στα Ανώγεια προκαλεί για στάση για λίγη ξεκούραση και ίσως να βάλω κάτι στο στομάχι μου. Το τραπέζι στην άκρη δίπλα στην βρύση μου φάνηκε παράδεισος. Η σαλάτα ήταν ότι έπρεπε, ελαφριά με αρκετό νερό και δύο φέτες (μπαγιάτικο, που προτιμώ) ψωμί … Μισή ώρα ήταν αρκετή να γεμίσουν πάλι οι μπαταρίες και να δω την διαδρομή που υπολείπεται. Αυτή η τρίωρη καθυστέρηση του καραβιού σίγουρα θα με βγάλει εκτός σχεδίων.

Αναρωτιέμαι πόσοι από όσους πέρασαν από αυτά τα μέρη γνώριζαν την ιστορία αυτών των ευλογημένων χωμάτων … Ένας από τους λίγους και αγαπητούς φίλους πίσω στην πόλη – και φυσικά Κρητικός – κατά καιρούς κάνει αναφορές στο Νησί. Ο πατέρας του στην Κατοχή, είχε συμμετοχή στην απαγωγή του στρατηγού Κράιπε τον Αύγουστο του 1944. Τι κρίμα που δεν γράφτηκε κάποιο βιβλίο με τις εμπειρίες αυτού του ανθρώπου. Αλλά είναι η μοίρα αυτού του τόπου … όσοι έχουν να πουν κάτι ή να δείξουν, συνήθως φεύγουν με μια πίκρα αποτυπωμένη στο βλέμμα …

http://www.greekgastronomyguide.gr/item/kafeneio-skoula-anogia-kriti/

[Vrasidas]

Το κατέβασμα προς Γωνιές μέσα από Σισάρχα, απλά Θεϊκό ! Ίσως να φταίει το νερό από τα Ανώγεια … Πάλι στριφογυρίζει στο μυαλό ο έντονος προβληματισμός ότι δεν φτάνει ο χρόνος να γυρίσω όπως πραγματικά αξίζει αυτά τα μέρη. Φυσιολογικά αυτή τη διαδρομή για να την ευχαριστηθείς πρέπει να γίνει καμιά 10ριά φορές πάνω κάτω … μετά λίγη τσικουδιά ένα παξιμάδι να μαζευτούν τα υγρά του στομαχιού … και άλλες 10 φορές πάνω κάτω … για να πεις ότι πράγματι κάτι έκανες … Και βρίσκομαι ακόμη στο μισό της πρώτης ημέρας .. Θεέ μου τι τραβώ … ζω ένα δράμα …

Από Γωνιές το κατέβασμα προς Τύλισο κανονικό πανηγύρι οδηγικής απόλαυσης ! Ακολουθώ δρόμο ανάμεσα σε ορεινούς όγκους , με ωραίο στρωτό στροφιλίκι και άσφαλτο που κρατά … ο παράδεισος του αυτοφοράκια … Παρεμπιπτόντως, έξω από τα Ζωνιανά και πριν τα Ανώγεια υπήρχε μπλόκο που είχαν σταματήσει δύο αγροτικά … εννοείται ότι όποιος ερχόταν από την απέναντι έπαιρνε προειδοποίηση … Έτσι, για να μην με κοιτούν περίεργα περνώντας με την πάπια μου …

https://www.youtube.com/watch?v=KnumlxWQhck

Στην Τύλισο υπάρχει προβληματισμός. Έχω ήδη χάσει 3 ώρες και είμαι λίγο μετά την μέση της διαδρομής που έχω σχεδιάσει. Φυσιολογικά θα πήγαινα Ηράκλεια κάνοντας κύκλο βόρεια μέσω Κρουσώνα. Αποφασίζω να αφήσω αυτό το κομμάτι ως εκκρεμότητα και φεύγω για Γάζι. Έχω σκοπό να φτάσω Άγιο Νικόλαο πριν νυχτώσει οπότε η αλλαγή είναι μονόδρομος.

Γάζι και Ηράκλειο φεύγουν γρήγορα και στρίβω για Κνωσό. Ά ρε ’87 με τις αναμνήσεις σου … να ‘ταν τα νιάτα δυό φορές που λέει και ο σοφός λαϊκός βάρδος … Αυτό το νοικιασμένο Σαμουράι με το περιεχόμενό του και το κυνήγι του, με έχει στοιχειώσει … η κατάληξή του ακόμα περισσότερο …

Καλοκαίρι του ’87 επίσης, κατά την διάρκεια περίπολου στην περιοχή του όρχου και πολύ αργά το βράδυ, είχε συμβεί κάτι στον ουρανό που όλη την ομάδα περιπόλου, μας είχε «κολλήσει» … Κανένας δεν μίλησε γι’ αυτό ποτέ και σε κανέναν … Μόνο ότι ειπώθηκε μεταξύ μας. Απλά να πω ότι ο στόλος των «φίλων και σύμμαχών» μας Αμερικανών, με κάτι αεροπλανοφόρα (όπως είχαμε μάθει) και λοιπά πλοία ήταν Νότια της Κρήτης … Κάτι μου λέει ότι τα σενάρια της σειράς «Στην ζώνη του λυκόφως» δεν ήταν τυχαία …

Από Κνωσό αρχίζει το ανέβα προς Πεζά. Αγία Ειρήνη – Πατσίδες – Κουνάβοι – Πεζά έως και Αρκαλοχώρι διαδρομή μπουκιά και συχώριο. Επίσης μου λύθηκε η απορία γιατί πολλοί έχουν λυσσάξει με τα κρασιά από την Ένωση Πεζών … Είδα τα αμπέλια και τις καλλιέργειες και κατάλαβα. Νοικοκυρεμένα , καθαρά, περιποιημένα … που σε προκαλούν να κάτσεις κάτω με καλή παρέα, τον σωστό μεζέ, την μουσική που πρέπει, να γευτείς το νέκταρ από τα σταφύλια τους … και όλα τα υπόλοιπα θα βρουν τον δρόμο τους αυθόρμητα, γλυκά, αβίαστα …

Επόμενος στόχος το Οροπέδιο Λασιθίου από Καστέλι – Καλό Χωριό – Ποταμιές – Κερά. Μετά το Καστέλι η διαδρομή γίνεται ξανά όπως την προτιμώ … Ανάμεσα από ορεινούς όγκους με στροφές που προκαλούν τις αισθήσεις … Τώρα που το σκέφτομαι, αν κάποιος διαβάσει αυτές τις περιγραφές χωρίς να ξέρει ποια η μηχανή που χρησιμοποιώ, ίσως συμπεράνει αυθόρμητα ότι πρόκειται για κάποια μεγάλου κυβισμού μοτοσικλέτα. Θα το πω για ακόμη μια φορά … δεν είναι απαραίτητα τα πολλά κυβικά για να πάρεις ευχαρίστηση. Μια μικρή αλλά σωστά στημένη μηχανή, κάνει παπάδες … Εξ’ άλλου σε κλειστές διαδρομές – όπως συνήθως είναι στην Κρήτη – τα πολλά κυβικά και οι μεγάλες ιπποδυνάμεις είναι μη λειτουργικές σύμφωνα με αυτά που πράγματι μπορούν να αποδώσουν. Το αποτέλεσμα μετά από κάθε ταξιδιωτικό το αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά ας μη χαλώ το όνειρο αρκετών …

[SHOOTER045]

Το γλέντι του γάμου, πλησιάζει ???? :D

[astrapogiannos7]

Ποοο πέρασες και απο το χωριό μου βλέπω τη φωτο απο την παναγία :beer: Μπράβο σου που απολαμβάνεις τις στιγμές πάνω στο δίτροχο σου που πολλοί είμαι σίγουρος το περιφρονούν αλλά εγώ το ζηλεύω :D Άντε να έρθει το καλοκαίρι να πάμε και εμείς με την κοπέλα καμιά βόλτα μπουχτίσαμε στο Ηράκλειο και στο διάβασμα :yuck:

[motomaniac]

κι εγω ζηλευω.. ισως κατεβω με xl του 82 το καλοκαιρι

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Vrasida σε αλλη συζητηση εχω παραθεσει κατι που εκανα και εγω με ενα κινεζο.το γυρο της διτικης κρητης με τη γυνεκα μου μονοημερη.Και αλες πολλες μονοημερες.Πιστευα οτι αυτο που εκανα ηταν κατορθωμα.Εσενα ομος vrasida ειναι πραγματικος αθλος.Με τρος ανοιχτα.το μπραβο να σου πω ειναι λιγο.Στο τελος περιμενω να δω κα συνολικα χλμ.ταξιδιου για να ξεφυγω εντελως:a012:

[Vrasidas]

Έχω κολλήσει πραγματικά ... δεν ξέρω τι να πρωτογράψω ... Μεγάλη ζημιά η Κρήτη αδέρφια ...

Συνεχίζεται ...

[panavour]

φρέσκα λαδακια με μηδέν οξέα και μάλιστα σε διπλάσια ποσότητα απ’ ότι λέει ο κατασκευαστής.

πως γινεται αυτο??

[Vrasidas]

Στο Καστέλι κάνω λάθος (όλα τα λάθη στην ζωή μου έχουν και κάτι να μου πουν, κάτι να μου προσφέρουν που γίνονται αντιληπτά είτε εκείνη την στιγμή ή απροειδοποίητα σε μελλοντικό χρόνο) και αντί να συνεχίσω προς Καλό Χωριό στρίβω δεξιά προς Λύττο .... Τι διαδρομή ήταν αυτή Παναγιά μου !!! Τι φοβερό στροφιλίκι !!! Τι μαμάτο λάθος ήταν αυτό ??!! ....

Επιτέλους φτάνω στη διασταύρωση που δεξιά στρίβει για Οροπέδιο Λασιθίου. Λοιπόν … εδώ υπάρχει ένα θέμα. Το «επιτέλους» πάει σε μια απίστευτη προσμονή να περάσω από ένα τόπο, που από την πρώτη στιγμή που άκουσα για αυτόν, κάτι μέσα μου, στα βαθειά της καρδιάς επηρεάστηκε. Ποτέ μου δεν υπήρξα θρησκόληπτος, όμως κάπου μέσα στα σκοτάδια της ψυχής μου μια ριζωμένη πίστη υπάρχει. Θεωρώ ότι αυτή η πίστη με έχει κρατήσει ζωντανό μέχρι τώρα και ας μη θέλω να το παραδεχτώ. Όσο περνά ο καιρός τόσο αντιλαμβάνομαι ότι εξ’ αιτίας αυτής της πίστης, μια απίστευτα τραγική βραδιά κάποιες εβδομάδες πίσω, κρατήθηκα όρθιος. Υπάρχουν πράγματα στους περισσότερους από εμάς που είναι αυστηρά προσωπικά και δεν αφορούν άλλους. Όμως θεωρώ ότι κάποιοι προβληματισμοί πρέπει να εξωτερικεύονται … Εντελώς τυχαία έμαθα για το μοναστήρι της Παναγιάς της Κεράς Καρδιώτισσας λίγο πριν το Οροπέδιο. Και πάνω στην κουβέντα μου περιέγραψαν το μοναστήρι … Δεν ξέρω τι και πως, αλλά από εκείνη τη στιγμή χωρίς την παραμικρή θρησκοληπτική εμμονή, κάτι με έσπρωχνε να πάω εκεί. Και πήγα …

Στρίβοντας στην διασταύρωση δεξιά, από τον έναν παράδεισο μπήκα στον άλλο ... Α ρε Κρήτη με το απίστευτο εδαφικό σου ανάγλυφο … ποιος καλλιτέχνης σε σμίλεψε έτσι … Με τι λόγια να περιγράψω αυτό το Νησί …
Φτάνω στην τεχνητή λίμνη με το φράγμα Αποσελέμη και στην απέναντι άκρη του το χωριό Σφενδύλι που πλέον σιγά σιγά βυθίζεται στην λίμνη. Χωρίς ξέρω τον λόγο μια μικρή μελαγχολία την ένιωσα για αυτό το χωριό … Πόσα όνειρα και αναμνήσεις θα βυθιστούν μαζί με τα ντουβάρια …

Μετά την Αβδού οι Γωνιές … και μετά στροφές – στροφές και θέα … πολύ θέα … μα πάρα πολύ θέα … Δεν έχει περάσει η πρώτη ημέρα και ήδη στενοχωριέμαι για την ημέρα της επιστροφής … Και το μοναστήρι πλησίαζε … Λοιπόν, πράγματι πρέπει να μεγαλώνω … δεν έκανα ποτέ έτσι για μοναστήρια και λοιπές τέτοιες δραστηριότητες … Δεν μπορώ να περιγράψω τα ιδιαίτερα συναισθήματα που με είχαν κυριέψει πλησιάζοντας. Μπήκα – άναψα τα κεριά μου μαζί με τα κεριά που μου ζητήθηκαν από την Αθήνα – είπα δυό κουβέντες με μια μοναχή … πήρα αυτά που ήθελα και ζήτησα αυτά που η ψυχή μου λαχταρά … Ότι είναι να γίνει θα γίνει … εξ’ άλλου όλα γίνονται για κάποιο σκοπό … Κάποιους από τους σκοπούς δεν θα τους μάθουμε ποτέ σε αυτή τη ζωή, όμως είναι εδώ και υπάρχουν και πάντα κάτι εξυπηρετούν στη σοφία της Φύσης … Έφυγα ανάλαφρος και συγκινημένος ταυτόχρονα … και με μια υπόσχεση στον εαυτό μου … θα ξανά ανάψω κερί σε αυτό το ευλογημένο μέρος …

Η θέα από το μοναστήρι είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ !! Είμαι σίγουρος όμως ότι το Νησί έχει ακόμα πολλές τέτοιες ομορφιές να μου χαρίσει.

http://www.haniotika-nea.gr/to-monastiri-tis-panagias-kardiotissas-keras/

[Vrasidas]

πως γινεται αυτο??

Ολα γινονται ... ;-)

[SHOOTER045]

Ολα γινονται ... ;-)

Στον γάμο, πότε φτάνουμε???

[Vrasidas]

Στον γάμο, πότε φτάνουμε???

... λύσσαξες ... κάτι ξέρεις εσύ ... ;);)

[SHOOTER045]

:D:D:D

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Ποιος παντρευετε ρε παιδια???:priest:

[Vrasidas]

Λίγο πιο πάνω το ανέβα τελειώνει και μετά από αριστερή στροφή, το οροπέδιο απλώνεται μπροστά μου. Κάνω δεξιόστροφη κυκλική πορεία περνώντας διαδοχικά από όλα τα χωριά που βρίσκονται περιμετρικά του. Κάτω Μετόχι – Άγιος Χαράλαμπος – Πλάτη – Ψυχρό – Μαγούλας –Καμινάκι – Αβρακόντες – Άγιος Γεώργιος – Μέσα Λασίθι τα χωριά που περνώ πριν εγκαταλείψω το Οροπέδιο. Είναι τόσο εμφανές πόσο γόνιμο είναι το έδαφος εκεί πάνω. Και το κατέβα το ευχαριστήθηκε η ψυχή μου. Μέσα Ποταμοί – Ζενιά – δεξιά του Χουμεριάκου και ακολουθώ την Παλαιά Οδό προς Άγιο Νικόλαο. Όλη, μα όλη η διαδρομή ήταν καταπληκτική !!!

Είμαι ήδη στην Παλαιά οδό και δεξιά μου παράλληλα η Νέα Οδός προς Άγιο Νικόλαο … Βλέπω διάφορα οχήματα να κινούνται εκεί και αναρωτιέμαι εάν ξέρουν τι χάνουν που δεν βρίσκονται στην θέση μου. Αποκλείεται ΟΛΟΙ να βιάζονται … Ίσως όμως και να «βιάζονται» … ποτέ δεν ξέρεις …

Μπαίνω Άγιο Νικόλαο από Ξηρόκαμπο και αρχίζω να ρωτώ για το κάμπινγκ της περιοχής … δεν το ξέρει κανείς … Μαμακία μου μυρίζει … Ήδη ο Μέρφυ έχει βάλει το χεράκι του και κάπου στο γκαράζ του πλοίου μου έπεσαν τα γάντια της μηχανής … Επιπλέον άφησα τα παϊδάκια κοτόπουλο, που είχα από το μεσημέρι την ημέρα της αναχώρησής μου και που είχα σκοπό να τα φάω στο πλοίο, στο γκαράζ του σπιτιού μου φεύγοντας για το λιμάνι, αφήνοντάς μου μια έννοια του τι θα βρω όταν γυρίσω πίσω … Μάλλον υπολείμματα από πάρτυ γατών και άλλων οικόσιτων π.χ.ποντικιών … Κανείς δεν ξέρει τίποτα για κάμπινγκ … και όμως ήμουν σίγουρος …

Τηλέφωνο σε φίλο στο Μητροπολιτικό Μαντρί και μου επιβεβαιώνει το αποτέλεσμα της μέχρι τώρα αέναης μάχης μεταξύ Βρασίδα και Μέρφυ … Βρασίδας vs Μέρφυ : 0 – 3 … Το κοντινότερο κάμπινγκ που λειτουργεί είναι 6 χλμ έξω από Ιεράπετρα … Μετά από πολύωρη σύσκεψη με τον εαυτό μου που κράτησε κάτι λιγότερο από 5 δεύτερα, ο κινεζόπαπος ήδη κατευθύνεται προς Παχειά Άμμο και δεξιά για Ιεράπετρα … Πάρτα Μέρφυ … ο αγώνας δεν τελείωσε ακόμα … Σιγά μην κωλώσουμε για 45 επιπλέον χλμ … και βενζίνα έχουμε και φώτα επιπλέον έχουμε … και το κυριότερο, τον γράφουμε εκεί που δεν σβήνει η μελάνη …

Φτάνω Ιεράπετρα πριν πέσει το σκοτάδι. Μπαίνω κάμπινγκ και ήδη από τα πρώτα λεπτά, από τις πρώτες κουβέντες οι άνθρωποι εκεί με κέρδισαν … Ο παπάρας ο Μέρφυ έτσι για σπάσιμο μου έριξε πόντο στο κεφάλι … Στην διαδρομή κάπου μου έπεσε το σφυρί που έχω κάτι δεκαετίες και που χρησιμοποιώ για τα πασαλάκια της σκηνής …
Τον γράφω επιδεικτικά, βρίσκω θέση, στήνω την ποπ απ σε δύο λεπτά το πολύ, πλένομαι, αλλάζω και φεύγω για Ιεράπετρα.

Την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ ήταν το 1987, με φίλους που είχαν έρθει από Αθήνα. Ήμουν με 2ήμερη άδεια από τα στρατά και με ενοικιαζόμενο YOGO γυρίζαμε σαν ρεμάλια … Μας πιάνει η νύχτα Ιεράπετρα και αποφασίζουμε τα λιγοστά μας χρήματα να τα φάμε σε ξύδια και λοιπά εδέσματα, οπότε ύπνος χύμα στην παραλία. Όλο το βράδυ ακούγαμε κάτι περίεργους ήχους δεξιά και αριστερά αλλά δεν δώσαμε σημασία … ήμασταν σίγουροι για τους εαυτούς μας, είχαμε και κάποια σχετική άγνοια. Χαράματα καταλαβαίνουμε ότι την έχουμε πέσει για ύπνο ανάμεσα σε τσιγγάνους – γύφτους που και αυτοί είχαν την ίδια ιδέα με εμάς … απλά εμείς ξυπνήσαμε πρώτοι …

[Vrasidas]

Σημεία διαδρομής από Οροπέδιο Λασιθίου μέχρι άγιο Νικόλαο.

[Vrasidas]

Η Ιεράπετρα κατ’ αρχάς δεν θα έλεγα ότι με ενθουσίασε … η ίδια περατζάδα δίπλα στην θάλασσα όπως την θυμόμουν, χωρίς κάτι να προκαλέσει το αίσθημα να το ξαναζήσεις. Χαζεύοντας τα μενού στις παραθαλάσσιες ταβέρνες, το μάτι πέφτει που αλλού ?? … σε μπουμπουριστούς χοχλιούς !!! Βρας η τύχη είναι με το μέρος σου … Ρωτώ την ευγενική σερβιτόρο εάν υπάρχουν και με το «ναι» ήδη βρήκα που θα καθίσω. Όσο κοίταζα το μενού, έχω πιάσει δυό σιτεμένες πελάτισσες του μαγαζιού από τον Βορρά, να κοιτάζουν και να κάνουν νοήματα η μια στην άλλη. Μλκ μου ζω ένα δράμα … Βρας παίζεις πλέον σε Γ’ ερασιτεχνική … Γκόου μπακ μαντάμ Μέρκελ, γκόου μπάκ … γιατί υπάρχουν και κάποιοι που το εννοούν … Και φυσικά πάω και κάθομαι ακριβώς πίσω τους … έτσι για να πάρω το αίμα μου πίσω για το ψευτοχρέος και τα κατοχικά δάνεια …

Τώρα τι να πρωτοκάνω … να γλύφω τα δάκτυλά μου ?? … να κρατώ σημειώσεις από την σημερινή ημέρα ?? … να βλέπω τις Βόρειες που προσπαθούσαν να αλλάξουν θέση στις καρέκλες για να έχουν καλύτερο πεδίο βολής ?? … ως πολυμήχανος τα έκανα όλα ταυτόχρονα … Και η λίστα με τις εκκρεμότητες για επάνοδο στο Νησί μεγάλωνε … Χωριά που είδα – καφενεία που δεν σταμάτησα – στροφές που δεν πέρασα – πανηγύρι που δεν πήγα – 45 πιάτα με χοχλιούς που περιμένουν … στην λίστα δεν συμπεριλαμβάνονται σιτεμένες Βόρειες … Τα δύο ποτήρια κόκκινο κρασί με έπιασαν γλυκά γλυκά … όσο ακριβώς χρειάζεται … Στον δρόμο του γυρισμού είχα συνεχώς μπροστά μου μια τεράστια γαβάθα με χοχλιούς … Το λέω ξανά, ζω ένα δράμα …

Φτάνω σχεδόν αργά κάμπινγκ και ακούω ζωντανή μουσική. Πάω στις εγκαταστάσεις δίπλα στη θάλασσα και βλέπω χορό – χαρά – κόσμο – ζωντανή μουσική … Κρητικός γάμος !! Κάθομαι σε γωνιά που συνήθως προτιμώ, απομακρυσμένος από τον κόσμο. Η γωνιά πρέπει να έχει καλή οπτική θέση για να παρατηρώ τους ανθρώπους, κάτι που μου αρέσει χωρίς όμως κακοπροαίρετη διάθεση για κουτσομπολιό ή άλλα περίεργα συναισθήματα. Έρχεται ο σερβιτόρος και του εξηγώ ότι είμαι θαμώνας του κάμπινγκ και θα ήθελα απλά ένα ποτήρι κρασί. Η ατμόσφαιρα είναι φανταστική. Έχω πάει σε πολλούς γάμους ανά την Ελλάδα – συμπεριλαμβανομένου και του πρώην δικού μου – και έχω άποψη πότε ένα γλέντι γάμου είναι καλό ή όχι … Είναι η ιεροτελεστία που κάνει την διαφορά …

Μαζί με το ποτήρι έρχεται και ένα πιάτο με μεζέδες. Ένα απλό ποτήρι ήθελα … - Εμείς έτσι το φέρνουμε … Το έργο ήδη ξετυλίγεται με Κρητικό σενάριο, σκηνοθεσία και πρωταγωνιστές … κομπάρσος ένας ταλαίπωρος μοναχικός παρατηρητής ανθρώπινων ψυχών … Η μουσική θεσπέσια … οι χοροί ξεσηκωτικοί … τα κέφι γνήσιο, ειλικρινές, από τα βάθη της καρδιάς … Δεν είχαν Κρητική λύρα, όμως και το βιολί στάθηκε επάξια των προσδοκιών … Κάθομαι και γράφω τι βλέπω, τι αισθάνομαι, μέσω μέσεντζερ μιλώ με φίλους …. όλοι τους ζηλεύουν … Μου έρχεται μήνυμα από φίλη : - Μλκ μου μην μπλέξεις με Κρητικιά, δεν θα σου ξαναμιλήσω … Κουφάλες – σκέφτομαι χαμογελώντας – τον φόβο τους να έχετε … Που να έβλεπαν και την απίστευτη ύπαρξη κατηγορίας “θανάτους θανάτους” που προκαλούσε θαυμασμό και τρέμουλο στα γόνατα απλά και μόνο με την παρουσία της … Α ρε Κρήτη … είσαι μεγάλη ζημιά … θα το λέω μέχρι να πεθάνω … Βλέπω το τι διαδραματίζεται γύρω μου και δεν μπορώ να μη μπω σε σκέψεις … Παρατηρώ τις Κρητικές και προσπαθώ να βρω την πιο κατάλληλη λέξη για τις περιγράψω … η λέξη «αγέρωχες» είναι η πλησιέστερη … Δεν ξέρω πως η Κρητική μαγκιά και παλληκαριά θα είχε νόημα χωρίς αυτές …

Έρχεται και δεύτερο ποτήρι με πιο γεμάτο πιάτο ... Θεέ μου πάει το θεσπέσιο κορμί μου, έχουν βαλθεί να μου το καταστρέψουν … Ο Γιώργος – απίστευτα ευγενική φυσιογνωμία – έρχεται και μου συστήνεται … Κρητικός γνήσιος, όχι απαραίτητα με την παραδοσιακή φορεσιά, μάγκας και ευθύς … γεμάτος περηφάνια για την καταγωγή του και ότι έχει σχέση με αυτό. Μου ζητά συγγνώμη επειδή το πιάτο είναι μικρό και όχι μεγάλο … Έτσι σκλαβώνεις τους ανθρώπους … Κατάλαβα ότι ένα από τα κουμπιά της ψυχής γράφει επάνω του «φιλότιμο» και πως ακόμα και ο πιο μαλάκας σε αυτό το κουμπί λυγίζει … και είναι καλύτερα να λυγίζεις, παρά να σπας … Το κρασί δικό τους – και η πατάτα και το κρέας και το λάδι … Φίλε Γιώργο η ψυχή μετράει … αυτή δίνει νόημα και στα υπόλοιπα … και η ψυχή στην Κρήτη περισσεύει … Κρητική φιλοξενία – γεύσεις – χορός αντρίκιος – με πάθος – χορός που θέλει ψυχή και αισθήματα … Το κρέας είναι κρέας – το κόκκινο κρασί είναι κρασί – η πατάτα το ίδιο – η ψυχή είναι ψυχή και όχι τρία σε ένα ή ακόμα χειρότερα πέντε σε ένα … μόνο ψυχή … ιμιτασιόν Κινεζιές δεν χωρούν σε αυτόν τον τόπο … Και μ’ αυτά και μ΄ αυτά ο λογισμός αρχίζει τα παιχνίδια του τα περίεργα …
Σημασία όμως έχει να μην είσαι μαλάκας … να είσαι γνήσιος ακόμα και μέσα στα λάθη και τις αδυναμίες σου … να είσαι «εσύ» … Ο μπαγάσας με έκανε και βούρκωσα … Δεν είναι τυχαίο ότι πολεμικούς χορούς έχουν μόνο στην Κρήτη και στον Πόντο.

[Vrasidas]

Τα Κρητικά τραγούδια μιλούν για τη ζωή – τον έρωτα … δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβητήσεις ή αναστολές. Μάγκας είναι αυτός που τολμά να εκτεθεί … γιατί η έκθεση θέλει μαγκιά και παντελόνια. Γιατί όποιος δεν εκτίθεται τα έχει καλά με όλους … και όταν τα έχεις καλά με όλους, δεν τα έχεις με κανέναν …. Και δεν μιλά το κόκκινο κρασί …
Αυτή τη γνήσια υπερηφάνεια για την καταγωγή δεν θα την βρεις εύκολα σε άλλο μέρος αυτής της γωνιάς των Βαλκανίων … και όχι άδικα δικαιολογημένα.

Το πιο ενδιαφέρον μέχρι τώρα ταξίδι μου … και μόλις από την πρώτη ημέρα … Τι τίτλο να δώσεις σε αυτό το ταξιδιωτικό … πώς και τι να πεις χωρίς να προσβάλεις αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του … Ίσως οι προδοσίες – η υγεία μου – το κρασί – οι ανατροπές και αναθεωρήσεις μιας ολόκληρης ζωής – η απέναντι όχθη … δεν ξέρω … πάντως το μυαλό έχει ανοίξει και η καρδιά και τα συναισθήματα και η ενσυναίσθηση … Τι έχω πάθει ο μαλάκας, με το παραμικρό βουρκώνω και συγκινούμαι … Βρας μεγαλώνεις …

Έχω γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα με διάφορους τρόπους. Εδώ και ένα χρόνο το έκανα και με την ταπεινή μου πάπια. Πέρασα από μέρη που έχω ξαναπάει … αλλά τόσες λεπτομέρειες, σε τόσο βάθος, με τις μεγάλες μηχανές δεν θυμάμαι … Ούτε την ανάγκη να κατανοήσω τι είναι αυτό που είδα. Τι υπάρχει πίσω από την σκληρή ματιά – την τραχιά φωνή και κουβέντα … Παπάρια μάντολες … κατάλαβα ότι εδώ οι άνθρωποι είναι ψυχούλες γονατισμένες (έτσι όπως μόνο ένας άντρας ξέρει να γονατίζει) μπροστά στο μεγαλείο της ζωής - του έρωτα - της ελευθερίας – της ανάγκης για γνήσια και στα ίσα ανταπόδοση φιλίας ... της αγάπης … της καψούρας … του φόβου της προδοσίας και της απόρριψης … Δεν έχω ακούσει πιο ερωτικά και πιο συγκλονιστικά τραγούδια για τον έρωτα από τα Κρητικά … τέτοιο ξεγύμνωμα ψυχής … Και θέλει πολλά άντερα για να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου έτσι …

Με αυτές και ακόμα περισσότερες σκέψεις, με το πνεύμα επηρεασμένο από την αύρα της Κρήτης, πάω στο ταπεινό τσαρδί μου … Ξαπλώνω και κάνω απολογισμό … μετρώ τα έπαθλα ζωής που κέρδισα σήμερα. Γιατί καμία μέρα δεν πρέπει να φεύγει χωρίς έστω ένα μικρό έπαθλο … ένα έπαθλο που θα αξίζει για την μέρα που ξόδεψες πλησιάζοντας κοντύτερα το θάνατο … Και το έπαθλο σήμερα, ήταν από αυτά που αξίζουν να μπουν σε ράφι ψηλό …

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Στο κουτσουναρι εμεινες vras?τρομερο camping.Το καλυτερο στη κρητη και ενα σε ολη τη ελλαδα:D

[Vrasidas]

Στο κουτσουναρι εμεινες vras?τρομερο camping.Το καλυτερο στη κρητη και ενα σε ολη τη ελλαδα:D


Καλημέρα ! Ναι εκεί. Δεν διαφωνώ καθόλου με ότι λες ... αλλά αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι οι άνθρωποί του ... και οι γάμοι που γίνονται εκεί ... Σε κάνει να θέλεις να ξανα-νυμφευθείς ... ;)

[amyroukai]

Στο κουτσουναρι εμεινες vras?τρομερο camping.Το καλυτερο στη κρητη και ενα σε ολη τη ελλαδα:D

Αναμνήσεις από Καλά Κοπέλια ξύπνησε η φωτογραφία... Όντως πολύ ωραίο ήταν.


Στο Κουτσουνάρι που είχα μπερδέψει κλασσικά τα ονόματα, ρωτάω έναν παπά με ναβάρα "Για Κολυμπάρι καλά πάμε;" και ακόμα πρέπει να γελάει με τον τουρίστα...









Μάγκας είναι αυτός που δεν αψηφά να εκτεθεί … γιατί η έκθεση θέλει μαγκιά και παντελόνια. Γιατί όποιος δεν εκτίθεται τα έχει καλά με όλους … και όταν τα έχεις καλά με όλους, δεν τα έχεις με κανέναν ….

Αυτό (που το έχω πει άπειρες φορές όσο με θυμάμαι σε όσους είναι της φιλοσοφίας -μην μιλάς-μην φαίνεσαι-μην παίρνει κανείς δικαίωμα να σου πει κουβέντα επειδή μίλησες-σε όλους ναι να λες-μην έχεις άποψη-) είναι βαριά κουβέντα και χαίρομαι που δεν είμαι ο μόνος που το σκέφτεται έτσι. Μόνο στην αρχή μου το χαλάς... "δεν αψηφά" δηλαδή το αντίθετο από αυτό που κανονικά ήθελες να πεις και εξηγείς μετά. Αν θες σβήσε το "δεν" ή άλλαξε το "αψηφά" με το "φοβάται" ή με το αγαπημένο και ταιριαστό "σκιάζεται (http://pitharidiogenous.blogspot.gr/2011/07/blog-post_05.html)" :) Έτσι θα είναι νοηματικά σωστό νομίζω (δεν έχω πιεί βολιώτικο καφέ ακόμα και ρετάρω και αν είπα βλακεία ζμπαθάτε με). Μιά ρακή κερασμένη και από εμένα.

[Vrasidas]

[/QUOTE]Μόνο στην αρχή μου το χαλάς... "δεν αψηφά" δηλαδή το αντίθετο από αυτό που κανονικά ήθελες να πεις και εξηγείς μετά. Αν θες σβήσε το "δεν" ή άλλαξε το "αψηφά" με το "φοβάται" ή με το αγαπημένο και ταιριαστό "σκιάζεται (http://pitharidiogenous.blogspot.gr/2011/07/blog-post_05.html)" :) Έτσι θα είναι νοηματικά σωστό νομίζω (δεν έχω πιεί βολιώτικο καφέ ακόμα και ρετάρω και αν είπα βλακεία ζμπαθάτε με). Μιά ρακή κερασμένη και από εμένα.[/QUOTE]


Θανγκς ! Δεν το είχα προσέξει ... Το γράφω στο πόδι ούτως ή άλλως για να προλάβω μνήμες πριν το θολωμένο μου μυαλό τις σβήσει ή αποθηκεύσει στα βαθιά του. Κάποια στιγμή ίσως ασχοληθώ και με πολλά άλλα σοβαρά λάθη που σίγουρα υπάρχουν ...

Διορθώθηκε ήδη ...

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Καλημέρα ! Ναι εκεί. Δεν διαφωνώ καθόλου με ότι λες ... αλλά αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι οι άνθρωποί του ... και οι γάμοι που γίνονται εκεί ... Σε κάνει να θέλεις να ξανα-νυμφευθείς ... ;)
Πραγματικα τα 2 αδερφια που εχουνε το camping ειναι πολυ συμπαθητικα και πολυ επαγγελματιες.χαιρεσε να συζητας μαζι τους.Σου θυμιζουν οτι δ σε βλεπουν ολοι σαν χρυμα.Τωρα σε γαμο δεν εχω παει εκει.Δεν ηξερα καν οτοι γινονται γαμοι.Πρεπει να ηταν τρομερα

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

[QUOTE=amyroukai;2877202]Αναμνήσεις από Καλά Κοπέλια ξύπνησε η φωτογραφία... Όντως πολύ ωραίο ήταν.


Στο Κουτσουνάρι που είχα μπερδέψει κλασσικά τα ονόματα, ρωτάω έναν παπά με ναβάρα "Για Κολυμπάρι καλά πάμε;" και ακόμα πρέπει να γελάει με τον τουρίστα...
Εμενα να δης τη αναμνυσης μου εχει ξυπνηση ολο το ταξιδιοτικο του vrasida.Δυστηχος οταν παντευεσαι και κανης οικογενεια αφηνης πολλα καλα πισο σου για τα καλυτερα.την οικογενεια δε την αλαζω με τπτ.οπος επισης δε μετανιωνω για τπτ που εχω κανη.Ευτηχος εχω συζηγο που λατρευει το διτροχο.Αλλα οι βολτες μοναχος σου χωρις κηνητο τηλ,χωρις ρολοι,χωρις ανχος,χωρις λεφτα για γουστα,μονο ενα σκοινακι,κονσερβες και το κλουβακι με το σκυλο στη σελα του συνεπηβατη δε θα ξαναρθουν

[Vrasidas]

Ο ύπνος ήταν βαθύς, αναζωογονητικός … το ξύπνημα γλυκό και με καλή διάθεση … Σκεφτόμουν όλα όσα πέρασα εχθές και ένα μόνιμο χαζοχαμόγελο είχε μπαστακωθεί στο πρόσωπό μου. Δηλαδή εάν είχαν συμβεί τόσα εχθές … σήμερα τι θα γινόταν ??

Αναλογίζομαι για ακόμη μια φορά τις πλάκες που μας κάνει η ζωή και ότι πράγματι τίποτα δεν είναι τυχαίο από όλα όσα γίνονται και μας συμβαίνουν. Εχθές φυσιολογικά και με βάση το σχέδιό μου, θα κοιμόμουν Άγιο Νικόλαο. Πόσο γελοία θα φαντάζουν τα ανθρώπινα σχέδια στα μάτια της Δύναμης που καθορίζει τύχες και πεπρωμένα … προσωπική εμπειρία κάποιων 10ετιών μου το επιβεβαιώνει με τον καλύτερο αλλά συνάμα και τον τραγικότερο τρόπο. Αρχίζω επίσης να έχω σοβαρότατους ενδοιασμούς για την έννοια του «τραγικότερου» … σοβαρούς ενδοιασμούς πως τίποτα δεν είναι τελικά όπως αρχικά φαντάζει ή φάνταζε … Αντί για Άγιο Νικόλαο από λάθος εκτίμησή μου και συλλογή πληροφοριών βρέθηκα Ιεράπετρα, σε ένα καταπληκτικό camping, σε ένα καταπληκτικό γλέντι και κυριότερο ανάμεσα σε καταπληκτικούς ανθρώπους. Αντί να κάνω τον γύρου του Νομού Λασιθίου από Σητεία – Βάι – Ζίρο κτλ … βρέθηκα να το κάνω ακριβώς από την αντίθετη φορά. Όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια αυτή ήταν και η καλύτερη επιλογή όσον αφορά τη φορά της διαδρομής. Για ακόμη μια φορά αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να ακολουθούμε τη ροή της ζωής όπως αυτή έρχεται … όπως κυλά το ποτάμι της … Όχι πάντα αδιαμαρτύρητα αλλά με σεβασμό στις επιθυμίες της και τις προσταγές της … Απλά κατά την διάρκεια του ταξιδιού να έχουμε μάτια και αισθήσεις ανοικτά … Πάλι άρχισα τα αντι-ταξιδιωτικά μου σκαμπανεβάσματα … αλλά μάλλον και αυτά είναι μέρος των ταξιδιών ... ίσως τα σημαντικότερα …

Έχω πληρώσει ήδη με την άφιξή μου, τα πράγματα μαζεύονται σε λίγα λεπτά – στον εφευρέτη των ποπ απ σκηνών πρέπει να του αποδοθεί ο Σταυρός του Τάγματος Ευεργετών της Ανθρωπότητας – και ο πάπιος είναι έτοιμος για αναχώρηση.

Η πρωινή ατμόσφαιρα σε προκαλεί να οδηγήσεις ώρες ατελείωτες. Έτυχε να έρθω σε αυτά τα χώματα τη καλύτερη εποχή του χρόνου. Θερμοκρασία – χρώματα στην φύση – όγκος τουριστών και κίνηση στους δρόμους - διάρκεια ημέρας … όλα υπέρ μου.

Αμέσως μετά το camping μπαίνω αριστερά μέσα από Κουτσουνάρι με κατεύθυνση προς τα βουνά και Άγιο Ιωάννη. Όσο ανεβαίνω η θέα σε σκλαβώνει … φοβερή διαδρομή, φοβερό ανάγλυφο, φοβερό στροφιλίκι. Μπαίνω Άγιο Ιωάννη, γνήσιο Κρητικό χωριό στα μάτια μου. Μπαίνω για λίγο στα στενά του και χάνομαι εκεί μέσα … Υπάρχει μια απόκοσμη «αγριάδα» που σαν να προκαλεί μνήμες από το υποσυνείδητο … σαν να έχω ξαναζήσει σε αυτά τα βουνά … Κάθε λεπτό που περνά τόσο και περισσότερο θέλω να επιστρέψω σε αυτόν τον τόπο ξανά … Βαθιά ριζωμένες μέσα μου υπάρχουν εκκρεμότητες και ανεκπλήρωτα όνειρα που με βασανίζουν … μια από αυτές ντυμένη με λευκό φόρεμα και κορμοστασιά που μόνο στην Κρήτη μπορείς να συναντήσεις …

Ακολουθούν τα Σχοινοκάψαλα και το Ορεινό … Όσο προχωρώ τόσο η διαδρομή γίνεται από αυτές που δεν θέλεις να τελειώσουν. Η πρωινή μυρωδιά από πευκοδάσος μου ανασύρει μνήμη με ακριβώς την ίδια μυρωδιά, όταν έξω από τις Σέρρες ανέβαινα έξω από το χωριό Ορεινή Σερρών προς Κάτω Βροντού … σύμπτωση ?? … δεν νομίζω … απλά παντού Ελλάδα …

Από Ορεινό προς Σταυροχώρι μιλάμε για τη τέλεια οδηγική ονείρωξη … και η ώρα είναι ακόμη 09:00 … Πολλοί όμως απολαμβάνουν το πρωινό σεξ περισσότερο από τις υπόλοιπες ώρες … Απίστευτη θέα – απίστευτη χάραξη – πανέμορφη φύση – ατελείωτο στροφιλίκι … Φτάνω παραλιακή Μακρύ Γυαλό και κατευθύνομαι αριστερά προς Ζίρο. Είμαι σίγουρος πως και η άλλη διαδρομή προς Ζίρο - μέσω Γούδουρα – θα είναι καταπληκτική … όμως αυτό που θέλω να κάνω σε αυτό το 3ήμερο δεν μου αφήνει περιθώρια για αλλαγές. Μου αφήνει όμως εκκρεμότητες και αυτό είναι ακόμα καλύτερο …

[Vrasidas]

Μέχρι Παπαγιαννάδες η διαδρομή είναι ήρεμη, στρωτή, με ευθείες και σχεδόν μηδενική κίνηση … μόνο αραιά και που κάποιο ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο με τουρίστες ή κάποιο αγροτικό. Όταν λέμε «ευθείες» στην Κρήτη μην φαντάζεστε καμιά ευθεία Θήβας ή Κατερίνης … απλά συνηθισμένος από τα βουνά και το ανάγλυφο του Νησιού και τα 500 μέτρα ευθείας μου φαίνονται τεράστια.

Στην διασταύρωση για Ετιά επιτέλους μπαίνω σε στράτες που προκαλούν ευφορία (και όχι την εφορία), χαμόγελα και ανάγκη να δεις τι υπάρχει μετά την επόμενη στροφή … Το τοπίο αρχίζει να γίνεται πιο άγριο, με λιγότερη βλάστηση, πιο βραχώδες … όμως η Άνοιξη έχει φροντίσει και γι’ αυτό … Ένα τεράστιο κίτρινο χαλί όπου και εάν κοιτάξεις απλώνεται τριγύρω. Ακόμα και από άγριους, σκληρούς ακανθώδης θάμνους μπορείς να πάρεις ευχαρίστηση … γι’ αυτό σου λέω σύντροφε ... την φύση να την αγαπάς, να την παρατηρείς, να την προσέχεις … μόνο καλά θα σου δώσει. Παντού κρυμμένες γωνιές που σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές, όπως το παλιό αρχοντικό – έπαυλη που βρέθηκε εμπρός μου … Πώς να μην μεταφερθεί η ψυχή σε εκείνες τις παλιές ημέρες … Σιγά τις παλιές διορθώνω τον εαυτό μου … χθες ήταν … Μια ανάσα το κύλισμα του χρόνου …

Τα χωριά Αρμένοι και Χανδράς λιτά, απλοϊκά, περιτριγυρισμένα από καλλιεργήσιμα εδάφη, κυκλωμένα από ορεινούς όγκους και σε κάποιο υψόμετρο από την θάλασσα. Ο χειμώνας εδώ πάνω πρέπει να είναι ερημικός. Περνώ την Ζίρο και την μονάδα της Π.Α έξω από το χωριό. Θέλω να βγάλω μια φωτο δίπλα στο αεροπλάνο αλλά ξέρω ότι απαγορεύεται.
Και από εκεί και έπειτα ξεκινά ένα ατελείωτο πανηγύρι στροφών, θέας, ευχαρίστησης … Τα πάνω κάτω της ζωής που λέγαμε προηγουμένως … εάν ερχόμουν από την αντίθετη κατεύθυνση σίγουρα θα το ευχαριστιόμουν λιγότερο … Δεν χόρταινα εικόνες … Το καταγάλανο βαθύ πέλαγος χωρίζει δυό κόσμους ... δυό ηπείρους … δυό πολιτισμούς … Αναρωτιέμαι εάν δεν γινόταν αυτό το βίαιο σχίσμα των δυό ηπείρων, πως θα ήμασταν σήμερα … Εάν σε αυτά τα χώματα, κάποιους αιώνες πριν υπήρχαν ελέφαντες και λιοντάρια, φαντάσου τι είδος ανθρώπων θα υπήρχε σήμερα … πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα … και σιγά μην υπήρχε ο Βρασίδας να τριγυρνά με ένα άθλιο κινέζικο παπί και να αναρωτιέται …

Κάπου δεξιά στο βάθος ο όγκος από το Κουφονήσι προσπαθεί δειλά να δηλώσει την ύπαρξή του … Πώς να είναι άραγε αυτό το νησί ?

Το κατέβα προς τον Ξηρόκαμπο σου παίρνει τα μυαλά … Εδώ θα μου πεις στα έχει πάρει ένα λυγερόκορμο πλάσμα ντυμένο στα άσπρα … Α ρε Κρήτη … τελικά είσαι μεγαλύτερη ζημιά απ΄ όσο μπορεί να αντέξει κανείς …?? Τι να πρωτοαγαπήσει κανείς σε αυτό το Νησί … Το ξανασκέφτομαι και η απάντηση είναι μία : Μπορεί να τα αγαπήσει όλα και ταυτόχρονα … και τα χώματα – και τις γεύσεις – και τα χρώματα – και την μουσική – και τους ανθρώπους – ακόμα και τις αδυναμίες τους …

Στο τέρμα του κατέβα προς Ξηρόκαμπο ξεκινά το μονοπάτι του Φαραγγιού του Λαμνονίου (Ξηρόκαμπου). Παρατηρώ ότι η Κρήτη είναι γεμάτη φαράγγια και περιηγητές που μπαίνουν σε αυτά σε μικρά γκρουπάκια. Όλοι με μεγάλο μέσο όρο ηλικίας … μάλλον κάτι περισσότερο θα ξέρουν από τους νεότερους. Και υποψιάζομαι πως έχουν βρει ένα τρόπο να αντλούν ενέργεια από όσα η Γη απλόχερα και δωρεάν μοιράζει … έναν τρόπο να γεμίζουν μπαταρίες στην άδεια ψυχή που ξοδεύτηκε σε χαμένα χρόνια … Αλλά πως μπορείς να μεταδόσεις εμπειρία ζωής σε ανθρώπους που έχουν το κανάλι του “είναι” τους κλειστό …

[Vrasidas]

Οροπέδιο Ζίρου

Κατέβα προς Ξηρόκαμπο

[Vrasidas]

Προς Ξηρόκαμπο.

[Vrasidas]

Από Ξηρόκαμπο προς Αγριλιά.

[Vrasidas]

Ξεκινώ Βόρεια πλέον κατεύθυνση και παραμένω ενθουσιασμένος με ότι βλέπω. Η διαδρομή δεν σταματά να αποζημιώνει όλες τις αισθήσεις μου. Παραμένω με όλη την σημασία ξεκούραστος παρά την ταλαιπωρία του καραβιού και των σχετικά δύσκολων αλλά πολλών χιλιομέτρων από εχθές. Ο πάπιος φροντίζει να μου εξασφαλίζει ηρεμία, ξεκούραστα αλλά όχι νωθρά χιλιόμετρα, ευκαιρίες να απολαμβάνω τα περισσότερα απ’ οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου. Πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να σχεδιάσει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα … Έχω κλείσει πλέον όλη την Ελλάδα. Ελάχιστα μέρη έχουν μείνει που ο πάπιος δεν έχει πατήσει πόδι … Οι εμπειρίες της ζωής μου πλέον με κάνουν φειδωλό στους μελλοντικούς σχεδιασμούς … Παρ’ όλα αυτά το πνεύμα δεν ησυχάζει …

Άνω Ζάκρος – Αδραβάστοι – Κελλάρια – Αζοκέραμος – Χοχλακιές – Παλαιόκαστρο – Κουρεμένος – Βάι …. Μια διαδρομή να τη πιείς στο ποτήρι … Όλα τα χωριά μέχρι Παλαιόκαστρο ξεχωριστά … Όταν λέω ότι έχω ανοικτούς λογαριασμούς πλέον με την Κρήτη, ξέρω τι λέω … Κάθε χωριό και μια σοβαρή αιτία να ξαναγυρίσεις … Η επόμενη φορά θα είναι σχεδιασμένη λίγο διαφορετικά. Με περισσότερες λεπτομέρειες και ημέρες. Σκέφτομαι ότι ίσως μια Κρητικιά νύφη, από αυτές που κάνουν τα γόνατα και τρέμουν, είναι μια πολύ καλή αιτία και αφορμή να γυρίσεις όλο το νησί από άκρη σε άκρη … μονοπάτι σε μονοπάτι … όλα τα φαράγγια … να γνωρίσεις πραγματικούς ανθρώπους … να πιείς κανονικό κρασί … να χορέψεις με την ψυχή σου … να ερωτευτείς ξανά την ζωή … Βρας συμμαζέψου, το δις εξαμαρτείν ουκ σοφού ανδρός … Αλλά από την άλλη υπάρχει η βαθειά πεποίθηση ότι αν βρεις έστω και ξανά αυτό που σε κάνει να αγαπήσεις, άφησέ το να σε σκοτώσει … ειδικά εάν είναι ντυμένο σε λευκό φόρεμα, τέτοιος θάνατος αξίζει …

Στρίβω για Βάι … Το Φοινικόδασος μάλλον την έχει γλυτώσει από τα καταστροφικό σκαθάρι. Η παραλία του φαίνεται προσεγμένη, γεμάτη κόσμο και προκαλεί για βουτιά … Προτιμώ όμως τις βουτιές στα αισθήματα και τις σκέψεις που μου προκαλούν τα όσα μέχρι τώρα έχω βιώσει. Μια γρήγορη φωτο από το κινεζοκινητό που εδώ και ώρες ρετάρει και ανυπομονώ να πάω λίγο πιο πάνω στο Φάρο προς Κυριαμάδι. Τζίφος … υπάρχει στρατιωτική βάση και ο δρόμος κόβεται … και ήθελα τόσο μια φωτο δίπλα στο Φάρο.

Σταματώ στη διασταύρωση του Βάι και παίρνω ένα τσαμπί μικρές μπανάνες Κρήτης … Δεν έχω φάει απολύτως τίποτα από εχθές το βράδυ και οι μπανάνες είναι ότι πρέπει … μέχρι το τελικό μου προορισμό σήμερα, δεν θα έχουν καμία τύχη.

[Vrasidas]

Φοινικόδασος
Μονή Τοπλού

[Vrasidas]

Στο δρόμο μου είναι η Μονή Τοπλού. Παλαιό μοναστήρι με βαριά ιστορία. Στο χώρο στάθμευσης ένα μαμούθ, δικίλυνδρο με V κινητήρα, 548 κιλά και Ιταλικές πινακίδες … κάτι σαν Χάρλεϋ αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τη μάρκα του. Ο κακόμοιρος θα έχει δεινοπαθήσει στα στροφιλίκια σκέφτομαι … Απέναντι από τη Μονή ακόμα μια παλιά εκκλησία, η οποία όμως επισκιάζεται από το μοναστήρι. Μπαίνω μέσα αλλά νιώθω ένα κενό … Μάλλον το μοναστήρι της Κεράς έχει κερδίσει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου … δεν είναι τυχαίο το όνομά του … «Κερά της Καρδιώτισσας» … Ανυπομονώ ήδη να πάω ξανά εκεί για τα κεράκια που έχω τάξει … ελπίζω την επόμενη φορά παρέα με κάτι που να έχει σκλαβώσει ότι πολυτιμότερο έχω … την ψυχή μου.

Βγαίνοντας το ζευγάρι των Ιταλών είναι στην μηχανή του και ντύνεται. Χαιρετούρες – συστήματα .. και κέρασμα ντόπιας μπανάνας. Ενθουσιάστηκαν από το κέρασμα αλλά και από την γεύση της μπανάνας … Φίλε εδώ είναι Κρήτη … μέρος που όλες οι αισθήσεις δουλεύουν υπερωρίες. Τα παιδιά είναι από Ρίμινι … βγαίνουν χάρτες με ανταλλαγή πληροφοριών και συμβουλές … Τους δείχνω φωτογραφίες και η θέα με τα στροφιλίκια στον Ξηρόκαμπου δουλεύει αρνητικά …
- Η μηχανή μου είναι βαριά … δεν είναι σαν την δική σου, λέει …
- Ναι, αλλά θα είναι από τις διαδρομές που θα θυμάσαι σε όλη την ζωή σου …
Η Ιταλίδα γούσταρε, ο οδηγός όμως έκανε πίσω προτιμώντας την ασφάλεια και την ηρεμία της ισιάδας. Καλό δρόμο καλοί μου φίλοι … καλές διακοπές και αξέχαστες … Και ο καθένας τράβηξε στης μοίρας του τα προκαθορισμένα.

Μέχρι Σητεία η διαδρομή είναι συμπαθητική και πολύ σύντομη. Δεν μπαίνω καθόλου στη πόλη και στην άκρη της στρίβω αριστερά προς Πισκοκέφαλο – Σκοπή – Χαμέζι. Ακολουθώ μια φανταστική διαδρομή παράλληλη με τον νέο δρόμο που είναι υπό κατασκευή. Αυτό σημαίνει όταν παραδοθεί ο νέος δρόμος, ο παλαιός θα γίνει η χαρά του παιδιού πάνω σε δύο ρόδες … με μηδενική κίνηση και περισσότερες ευκαιρίες έκρηξης αδρεναλίνης. Όλη μα όλη τη διαδρομή μέχρι και Παχειά Άμμο την ευχαριστήθηκα. Μέσα σε καταπράσινο δρόμο, ανάμεσα από χωριά, γεμάτο στροφές … χόρτασα εικόνες και πολλά ακόμα που μόνο ένα δίτροχο όχημα μπορεί να χαρίσει.

Στη Παχειά Άμμο συνεχίζω ευθεία με σκοπό να πλησιάσω το Οροπέδιο Καθαρό από Ίστρο – Καλό Χωριό – Πρίνα. Δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου ούτε μια στιγμή. Φτάνοντας στην διασταύρωση προς Ιεράπετρα το μυαλό μου πάλι μπήκε σε θύμισες που προκαλούν καρδιοχτύπια … Το «βάλε το κόκκινο φουστάνι» δεν είναι τραγούδι που ταιριάζει με την Κρήτη … κάτι σε άσπρο όμως … Κοίτα να δεις σύντροφε τι πάθαμε ….

Φτάνω Πρίνα και συνεχίζω προς Κρίτσα. Η διαδρομή ήδη έξω από Καλό Χωριό και έπειτα απογειώνει ξανά τα ανθρώπινα …

Επίσης σε μεγάλη ανάπτυξη είναι ο ποδηλατικός οργανωμένος τουρισμός. Είδα πάμπολλα αυτοκίνητα και φορτηγάκια φορτωμένα με ποδήλατα και ακόμα περισσότερους ποδηλάτες … Δεν ξέρω εάν θα κατάφερνα να κάνω κάτι τέτοιο, προτιμώ τους γάμους παρά την ποδηλασία … θα μου πεις μετά από ένα σημείο και έπειτα δεν έχει και μεγάλη διαφορά …

Το κινητό μου αρχίζει και έχει όντως μεγάλο πρόβλημα … ώσπου στα Κρούστα μας αφήνει χρόνους … καπούτ … παρέδωσε πνεύμα. Το εφεδρικό τελικά φάνηκε χρήσιμο και ας είναι πάνω από 6 ετών … Κι όμως φάνηκε αντάξιο των προσδοκιών. Στην μάχη πας με ότι έχεις … αρκεί να έχει πίστη … Παρεμπιπτόντως, τα Κρούστα είναι ένα μέρος που σε προκαλεί να μείνεις τουλάχιστον για μια ρακί και πέντε κουβέντες με τους ντόπιους. Μια σειρά από μαγαζιά σε ένα δρόμο που είναι καλυμμένος από μουριές , διεγείρουν την φαντασία για το πώς θα είναι τα καλοκαιρινά βράδια εκεί πάνω …

[Vrasidas]

Σητεία
Προς Πρίνα

[Vrasidas]

Κρούστας
Κριτσά

[SHOOTER045]

Σκέφτομαι ότι ίσως μια Κρητικια νυφη,απο αυτες που κανουν τα γονατα και τρεμουν....

Αλλά από την άλλη υπάρχει η βαθειά πεποίθηση ότι αν βρεις έστω και ξανά αυτό που αγαπάς, άφησέ το να σε σκοτώσει … ειδικά εάν είναι ντυμένο σε λευκό φόρεμα, τέτοιος θάνατος αξίζει …



Πως λέει το τραγούδι...
<Αξίζει φιλέ να υπαρχεις για ενα όνειρο,και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει>
Πόρτο Ρίκο

[Vrasidas]

Μπαίνω Κριτσά και ξαφνιάζομαι από το πόσο τουριστικό χωριό είναι. Αρχίζω και ανηφορίζω πλέον προς Οροπέδιο Καθαρόν με σκοπό να πέσω ξανά νότια στο Μύρτο μέσω Μάλες. Έχω μπει σε περιοχή που μυρίζει πολύ Κρήτη … Έχει όλα όσα περιμένει να δει κανείς σε αυτό το Νησί … Το στροφιλίκι Θεϊκό, η θέα το ίδιο … Είναι η πρώτη φορά που έβαλα πρώτη ταχύτητα σε ανηφόρα αλλά αυτό για λίγη ώρα. Άξιο προσοχής, η προσοχή που μου έδιναν διάφοροι - μόνο με αγροτικά 4Χ4 – ντόπιοι … βλέμμα διερευνητικό και ίσως λίγο καχύποπτο … Λογικό, τι θέλει τέτοιος περίεργος τύπος εδώ πάνω … και με παπί ? … και φορτωμένος ? … κάτι τρέχει … Κάπου εκεί ήταν που συνάντησα και την μοναδική μηχανή σε όλο μου το ταξίδι … εγώ ανέβαινα και ένα ΚΤΜ από τα πορτοκαλί στο χρώμα της ΔΕΗ, κατέβαινε ψιλοχύμα …

Σε λίγη το Οροπέδιο απλώνεται μπροστά στα πόδια μου. Το Καθαρόν χωριό με καμιά 10αριά σπίτια και μια ταβέρνα με αρκετό κόσμο. Βγαίνω από το χωριό και μετά από κάποιες 100άδες μέτρα η άσφαλτος σταματά. Βρας σε βλέπω για πλαν μπι … Σκέφτομαι ότι ίσως πιο κάτω να συνεχίζει κανονικά αλλά έχω ένα προαίσθημα … Πλησιάζει αγροτικό με γενειοφόρους και μια Κρητικιά από τις ζόρικες. Ρωτώ πως θα πάω Μύρτο από εκεί και με κοιτούν σαν βλαμμένο … Δεν είχαν και πολύ άδικο … Μόνο από Οροπέδιο Λασιθίου ή Μάλες που όμως … και στα δύο αυτά μέρη πάει μόνο χωματόδρομος ….

- Μην φοβάσαι … μου λέει η Κρητικιά. Εμείς το κάνουμε κάθε μέρα με το αυτοκίνητο και εσύ με την μηχανάρα δεν
θα πας ?? Προχώρα !!

Πώς να μην μείνεις μαλάκας μετά … Τους ευχαρίστησα μέσα από την καρδιά μου … είδα και την συμπόνια στα μάτια τους που ένιωσαν για εμένα και ανοίγω χάρτη … Το πλαν μπι είναι μονόδρομος. Σκέφτομαι τον παπάρα τον Μέρφυ και το σκορ που μου έχει ρίξει στα αυτιά μέχρι τώρα … Πριν λίγο με άφησε το κινητό και ο παπάρας δείχνει ότι δεν ικανοποιείται με τίποτα … δεν το έχω σε τίποτα να βρεθώ και με τα δυό λάστιχα σκασμένα στην μέση της Κρήτης ...

Αποφασίζω να γυρίσω πίσω στη Πρίνα και να πάω Μύρτο μέσω Καλαμαύκας – Ανατολής – Καλόγερους. Μου τινάζει το πρόγραμμα στον αέρα αλλά και τι έγινε … κάρτα δεν χτυπάμε εδώ και χρόνια … Ούτε καν ρολόι δεν έχω …

Η πορεία προς τα πίσω είναι πλέον γεγονός. Παρόλα αυτά δεν το μετάνιωσα καθόλου … ίσα ίσα που μπήκα και σε άλλες σκέψεις πιο δημιουργικές σε ότι αφορά τα μελλοντικά μου ταξίδια … Κάπου ένιωσα ότι ο κύκλος με την πάπια άρχισε να κλείνει. Δεν είναι ακόμα ώρα όμως να πω τις σκέψεις μου …

Το κατέβα μέσα από τα χωριά που προανέφερα ήταν κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό … τίποτα άλλο … Το ευχαριστήθηκα όσο δεν έπαιρνε … Επιβεβαιώνεται ακόμα μια φορά το ό,τι πολλά από τα λάθη μου τα πληρώνω ευχάριστα (π.χ. Ιεράπετρα) και ό,τι οποιαδήποτε διαδρομή και αν επιλέξεις στην Κρήτη, θα σε αποζημιώσει με το παραπάνω ούτως ή άλλως … και αυτό μου δημιουργεί ακόμα περισσότερες εκκρεμότητες με το Νησί ….

Περνώ από περιοχή δυτικά της Ιεράπετρας γεμάτη θερμοκήπια. Με πιάνει μια μελαγχολία γνωρίζοντας τους τρόπους αυτής της καλλιέργειας και τι καταλήγει στον οργανισμό μας. Προέρχομαι από αγροτική οικογένεια και γνωρίζω διάφορες πρακτικές που έχει επιβάλει ο νέος τρόπος ζωής και διαχείρισης της τροφικής αλυσίδας. Παρόλα αυτά η Κρήτη παραμένει ένας τόπος που παράγει τα πάντα και είναι αυτάρκης σχεδόν σε όλα … μια Ελλάδα από μόνη της.

[Vrasidas]

Φτάνω Μύρτο και ανηφορίζω πλέον προς Άνω Βιάννο. Είχα σκοπό να περάσω από Σιδωνία - Άρβη – Κερατόκαμπο – Τσούτσουρα και να βγω Αγία Γαλήνη για το βράδυ … όμως είπαμε για τα σχέδια των ανθρώπων και του τι πραγματικά ο ξενοδόχος έχει κατά νου … Τον ξενοδόχο όμως, να τον εμπιστεύεστε …

Φτάνω εύκολα και γρήγορα Άνω Βιάννο και μετά από λίγο στην Μάρθα ακολουθώ πορεία προς Άγιους Δέκα – Μοίρες – Μάταλα … Όλη η διαδρομή ήρεμη, ειδικά από Μάρθα και έπειτα μέσα από τεράστιους σε έκταση ελαιώνες. Όλη η Κρήτη ένα κλαδί ελιάς ... πώς να μην είναι ευλογημένος τόπος …

Μπαίνω Μάταλα … με μεγάλη περιέργεια. Στην αρχή του χωριού και δεξιά δίπλα στην παραλία είναι το διάσημο camping. Ευτυχώς εκεί που στήσω τη σκηνή έχει παχιά άμμο. Βρας το κοκκαλάκι σου θα ευχαριστηθεί ύπνο απόψε. Σε 20 λεπτά όλα έτοιμα και κατηφορίζω στο χωριό.

Δεν το περίμενα έτσι … από τη μία παραείναι τουριστικό για εμένα, από την άλλη υπάρχει «κάτι» στην ατμόσφαιρα … που θα πάει, θα το βρω … Είναι γεμάτο από γραφικές γωνιές που με κατάλληλη παρέα περνάς στιγμές αξέχαστες. Ωραία πλατεία, πολλά καφέ – μπαράκια και φυσικά γεμάτο από μαγαζιά που πωλούν τουριστομπιχλιμπίδια … Οι μπανάνες με κράτησαν μια χαρά και μέχρι τώρα δεν έχω καθόλου αίσθημα πείνας. Άρα, βρίσκουμε γωνιά για μπυρίτσα και σημειώσεις … Δίπλα μου ακριβώς μια παρέα αρχίζει και στήνει μουσικά όργανα … Βρας κάτι μου λέει ότι θα έχουμε εξελίξεις …

Παρατηρώ τον κόσμο. Ο περισσότεροι κάποιας ηλικίας, από εποχές που ο έρωτας δοξάστηκε με όλα τα τότε μέσα. Άτομα που αμέσως καταλαβαίνεις το μπακράουντ τους … κλασικές φάτσες με τζιν μπουφάν – μακρύ μαλλί – λίγο λέτσοι - λίγη «αλητεία» … από την καλή όμως, την γνήσια … με την πονεμένη ματιά, την ψαγμένη … την ευγένεια … Γιατί «γνήσιος αλήτης» δεν μπορείς να γίνεις αν δεν έχεις πονέσει στην ζωή σου …. Βλέπω επίσης στους «αλήτες» μια γνήσια αμφότερη και ανιδιοτελή αγάπη για τα ζώα … πώς να μην αγαπούν τα ζώα με τόση πίκρα που έχουν δεχθεί από τους «ανθρώπους» …

Και η μουσική άρχισε να παίζει … Μλκ μου οι άνθρωποι δεν παίζονται … Σε όλα δέκα με τόνο !! Φωνή – ήχος – μουσική – διαλεγμένα τραγούδια … Κάθομαι και σημειώνω που και που τι ακούω …

https://www.youtube.com/watch?v=ISxskvJ9FwI

Σιγά σιγά ο στενός δρόμος μπροστά μου γεμίζει από όρθιο κόσμο με μπύρες στο χέρι και χαρούμενα πρόσωπα. Γέλιο και χορός στην μέση του δρόμου … και εγώ σε υπερυψωμένο πλατύ σκαλοπάτι στο διπλανό μαγαζί, σχεδόν κολλητά με την ορχήστρα … Μια οικογένεια μπροστά μου με παππούδες και ένα εγγονάκι δίνει ρεσιτάλ χορού – χαράς ευτυχίας … Το πιτσιρίκι 3 – 4 ετών τρισευτυχισμένο να χορεύει από την μια αγκαλιά στην άλλη … Αγκαλιά, το φάρμακο των περισσότερων ασθενειών και κυρίως της ψυχής … αλλά πόσοι μπορούν να το καταλάβουν αυτό …

Και φυσικά κάποιοι με σανδάλια και κάλτσες … Γκόου μπακ μαντάμ Μέρκελ , γκόου μπακ … Καλά ξηγήθηκα στην Ιεράπετρα …

Η μία μπύρα έγιναν τρεις χωρίς να το καταλάβω. Σιγά σιγά άρχισα να ξαναβρίσκω μέρος του χαμένου μου εαυτού … Φανταζόμουν τι θα γινόταν εδώ 40 χρόνια πίσω …

https://www.youtube.com/watch?v=HBKcAc8VpIw

Πιάνω τον εαυτό μου να κάνει ανασκόπηση ζωής … Μια μικρή στεναχώρια μου βγήκε. Ίσως φταίνε και οι μπύρες … Πόσο άργησα να καταλάβω το λάθος μονοπάτι που ακολουθούσα … Αυτό το κόλλημα στο παρελθόν όμως πρέπει να υπάρχει μόνο σαν οδηγός για τις καινούργιες πόρτες που ανοίγουν σχεδόν καθημερινά …

Ο δρόμος – πέρασμα είναι πλέον ανάρπαστος. Όποιος περνά σταματά και χορεύει … και παραγγέλνει μπύρες … και μοιράζει χαμόγελα … όπως η κυρία απέναντί μου …

https://www.youtube.com/watch?v=gq1roSoMS84

[Apache]

Μας έχεις στείλει αδιάβαστους....

[Vrasidas]

Τελικά στην ζωή πράγματι όλα είναι δρόμος … για ακόμη μια φορά η ζωή δείχνει την σωστή κατεύθυνση. Σκέφτομαι πως εάν ήταν μαζί μου η Ψυχή η Δέσποινα, θα το είχαμε κάψει … εκεί στον δρόμο με την μουσική, που οι αναστολές, τα «πρέπει» και τα κόμπλεξ δεν θα είχαν χώρο να σταθούν … Δεν ξέρω πως μου ήρθε αυτή η σκέψη … ήρθε όμως … Ίσως είχε σχέση με την 5η μπύρα …

Μέσα στην ζάλη μου ένιωσα και πολλά ακόμη … Πέρασαν κάποιες που δεν μπόρεσαν ποτέ να μπουν στο κόσμο μου ή που δεν μπόρεσα ποτέ να τις βάλω … ίσως γιατί από την αρχή δεν ήθελαν και δεν ήθελα … ίσως γιατί η ώρα δεν ήταν κατάλληλη … Ίσως γιατί η ζωή έχει τα πλάνα της και εμείς απλά ακολουθούμε τα σενάριά της …
‘Ίσως το παπί πρέπει να εγκαταλειφτεί … ίσως χρειάζομαι κάτι με μεγαλύτερη σέλα πλέον, που να μπορεί να κουβαλά περισσότερες από μια ψυχή επάνω της .. Ίσως …

https://www.youtube.com/watch?v=Wo4GJ6YdDeY

Μπροστά μου 2 ζευγαράκια μιας κάποιας ηλικίας δίνουν ρεσιτάλ μαθήματος ζωής … με πολύ κίνηση, με ρυθμό πολύ πιο έντονο από πολλούς νεότερους. Και πώς να μην έχουν αφού προφανώς έχουν περάσει από εποχές που έχουν γευτεί τους καρπούς του έρωτα ... του έρωτα, όχι του εφήμερου πηδήματος …

https://www.youtube.com/watch?v=tRgcwT9X2J8

Το θεματάκι υγείας που με ταλανίζει εδώ και καιρό, δεν με έχει απασχολήσει καθόλου όσο βρίσκομαι σε αυτά τα μέρη. Πριν ταξιδέψω, το πρωί έκανα κάποιες εξετάσεις και τα αποτελέσματα θα τα είχα την Δευτέρα … Δευτέρα όμως είναι αύριο … και δεν με νοιάζει καθόλου … μα καθόλου όμως . Προτεραιότητα έχουν άλλα πράγματα αυτή τη στιγμή … γιατί όταν οι στιγμές είναι μαγικές όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν στην άκρη …

https://www.youtube.com/watch?v=guKoNCQFAFk

Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να γυρίσω στο τσαρδί μου … Πόσο γεμάτος αισθανόμουν … Σκέφτομαι ότι η βραδιά αυτή ήταν αποτέλεσμα ενός προγραμματισμού που δεν βγήκε όπως ήταν σχεδιασμένος. Χαμογελώ από ικανοποίηση και για ακόμη μια φορά βλέπω πόσο μικροί είμαστε εμπρός στο πεπρωμένο μας … Την ζωή την ακολουθείς και τη χαίρεσαι με ότι και αν σου φέρει ή προσφέρει … γιατί προφανώς κάτι ξέρει παραπάνω …

Φτάνω στη σκηνή και η μουσική φτάνει έως εκεί … Το σκοτάδι είναι σχεδόν βαθύ …. Όχι όμως και ο ουρανός … τα αστέρια είναι πιο φωτεινά απόψε … ίσως η μουσική να επηρεάζει τα πάντα σε αυτή την πλάση … Τι έχουν δει αυτά μέρη Θεέ μου … Πόσες ψυχές να είναι δίπλα μου αυτή την ώρα ψάχνοντας την λύτρωση από χαμένους έρωτες ... τι να θέλουν να μου πουν … Ο αέρας έχει κοπάσει, το ίδιο και η καρδιά μου … Κάτι μου λέει ό,τι απόψε θα με στοιχειώσουν παράξενα όνειρα … ίσως δω κάτι από Κρητικό γάμο, τυλιγμένο στα άσπρα …
Καληνύχτα κόσμε … όπου και αν είσαι …

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Απλα....μπραβο:beer::beer::beer:

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Δε ξερω τι να πω!!!Για ολα!!!Ισος ειναι ο τροπος που γραφεις η αυτα που γραφης. αλλα με εχεις συγκινηση ρε μαν.

[amyroukai]

οι βολτες μοναχος σου χωρις κηνητο τηλ,χωρις ρολοι,χωρις ανχος,χωρις λεφτα για γουστα,μονο ενα σκοινακι,κονσερβες και το κλουβακι με το σκυλο στη σελα του συνεπηβατη δε θα ξαναρθουν

βασικά δεν είμαι τόσο true adve, δεν έχω και το κατάλληλο "unstoppable" μηχανάκι και δεν θα προτιμούσα το τερατάκι μου σαν συνεπιβάτη από την συμβία. αλλά το πνεύμα όσων λες το καταλαβαίνω.




Τον Ξηρόκαμπο τον έχω κάνει στο "ανέβα" και θα ήθελα να τον κάνω καμμιά 100ή φορές πάνω κάτω. Απλά ΜΑ-ΓΙ-ΚΟ στροφιλίκι. Κανένα περιθώριο για λάθος όμως...

Στον Γούδουρα δεν έχασες κάτι, ένα απλό σχετικά φτωχικό χωριό. Στο καφενείο όμως που είναι στον "κεντρικό" με το βενζινάδικο λίγο πριν την παραλιακή, κάτι πιτσιρίκια θα θυμούνται για πάντα τον τουρίστα που τα ανέβασε (με την άδεια των γονέων) για βόλτα στο 1000 και κατέβηκαν όλα τρέμοντας από αδρεναλίνη και με χαμόγελο που απλά δεν περιγράφεται.

[Vrasidas]

Στον Γούδουρα δεν έχασες κάτι, ένα απλό σχετικά φτωχικό χωριό. Στο καφενείο όμως που είναι στον "κεντρικό" με το βενζινάδικο λίγο πριν την παραλιακή, κάτι πιτσιρίκια θα θυμούνται για πάντα τον τουρίστα που τα ανέβασε (με την άδεια των γονέων) για βόλτα στο 1000 και κατέβηκαν όλα τρέμοντας από αδρεναλίνη και με χαμόγελο που απλά δεν περιγράφεται.

Κοίτα ... αυτό που με ελκύει περισσότερο είναι η διαδρομή και όχι ο προορισμός ... και τα όσα μπορούν να συμβούν στην διάρκειά της ... όπως το σκηνικό με τα πιτσιρίκια στο καφενείο με την απροσδόκητη βόλτα ... Όσα δω και όσα νιώσω ... Τα υπόλοιπα τα αφήνω στον "ξενοδόχο" ... Ούτως ή άλλως έχω σταματήσει να σχεδιάζω... ο Μέρφυ συνήθως είναι ένα βήμα πιό μπροστά ... αλλά γουστάρω που στο τέλος γελάω περισσότερο ... ;)

[Apache]

Τελικά ο Κινέζος σκύλος ε;

[Vrasidas]

Τελικά ο Κινέζος σκύλος ε;


Μόνο εάν τον εκπαιδεύσεις σωστά ... :)

Αλλά σταμάτησα να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ροζ ελέφαντας .... Ο πάπιος δεν έχει καμία σχέση με αυτό που η αντιπροσωπία μου παρέδωσε ή ήθελε να ακολουθήσω στην προγραμματισμένη συντήρηση ... Η λέξη και μόνο "αντιπροσωπεία" μου δημιουργεί αναγούλα ...

[panagiotis1974]

Σκυλί όντως το EVO αφού με διπλάσια ποσότητα λαδιού και χωρίς προγραμματισμένη συντήρηση σε κουβαλάει ακόμα.

[Vrasidas]

Σκυλί όντως το EVO αφού με διπλάσια ποσότητα λαδιού και χωρίς προγραμματισμένη συντήρηση σε κουβαλάει ακόμα.

Δεν είπα ότι δεν κάνω συντήρηση ... απλά ΔΕΝ κάνω την προγραμματισμένη συντήρηση ... Προγραμματισμένη συντήρηρηση = προγραμματισμένες βλάβες ... Ας μην αρχίσω καλύτερα τον κατάλογο με τα μείον και τις βλάβες που έχει βγάλει ... και την αντιμετώπιση της "αντιπροσωπείας" ... Εδώ είναι ταξιδιωτικό ...

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Ε βρασιδα.....ξεχαστηκες?Στο θεμα μας....περιμενουμεεεε...:)

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

βασικά δεν είμαι τόσο true adve, δεν έχω και το κατάλληλο "unstoppable" μηχανάκι και δεν θα προτιμούσα το τερατάκι μου σαν συνεπιβάτη από την συμβία. αλλά το πνεύμα όσων λες το καταλαβαίνω.




Τον Ξηρόκαμπο τον έχω κάνει στο "ανέβα" και θα ήθελα να τον κάνω καμμιά 100ή φορές πάνω κάτω. Απλά ΜΑ-ΓΙ-ΚΟ στροφιλίκι. Κανένα περιθώριο για λάθος όμως...

Στον Γούδουρα δεν έχασες κάτι, ένα απλό σχετικά φτωχικό χωριό. Στο καφενείο όμως που είναι στον "κεντρικό" με το βενζινάδικο λίγο πριν την παραλιακή, κάτι πιτσιρίκια θα θυμούνται για πάντα τον τουρίστα που τα ανέβασε (με την άδεια των γονέων) για βόλτα στο 1000 και κατέβηκαν όλα τρέμοντας από αδρεναλίνη και με χαμόγελο που απλά δεν περιγράφεται.
Μη νομιζεις οτι ημουνα και εγω συνεχεια οπος το λες...low adve.Μια φορα το χω κανει αυτο αλλα χαρακτηκε στη μνημη μου με ανεξιτηλη μπογια.:)

[Vrasidas]

Τι βραδιά ήταν αυτή Θεέ μου … τι συναισθήματα … πόσο σημαντικό είναι να νιώθει κανείς άνθρωπος, άνθρωπος με την αληθινή σημασία της λέξεως … Μέσα στον ύπνο μου αισθάνομαι ότι χάνομαι, ότι είμαι αλλού, μακριά από τα κάλπικα κατασκευάσματα της μίζερης θολοκουλτούρας και της σύγχρονης ξεπέτας …
Σκέφτομαι την κυρία που μου χαμογέλασε από απέναντι χθες το βράδυ και πως ένα χαμόγελο μπορεί να σου αλλάξει όλο σου τον κόσμο … Ήρθε και άφησε το ποτήρι της στο τραπέζι μου, ρωτώντας με ευγενικά εάν μπορεί … φυσικά και μπορούσε … Χαμόγελο από τα βάθη της καρδιάς … Ίσως εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά να χορεύαμε και έναν χορό μαζί ... Ίσως και να ενώναμε τις ψυχές μας με ακούσματα που δείχνουν πως πρέπει να είναι η μουσική την κατάλληλη ώρα … Ίσως …

Την ώρα του χαμόγελου παιζόταν αυτό ακριβώς … https://www.youtube.com/watch?v=4zK_nVblT2A

Και πάνω σε αυτές τις σκέψεις ήρθε ο ήχος της βροχής … Απαλά κτυπήματα στην τέντα της σκηνής που μοιάζουν με φιλικά χτυπήματα στην πλάτη … Ανοίγω τα μάτια χωρίς απολύτως κανένα άγχος … Θα οδηγήσουμε με βροχή σήμερα … και δεν μπορώ να κρύψω το χαμόγελό μου …

Αδειάζω τον σάκο και τα αδιάβροχα έχουν την τιμητική τους … Το επάνω το έχω από την εποχή των Trail Raids … Ότι πληρώνεις έχεις τελικά … Ήταν το ακριβότερο αδιάβροχο που είχα ποτέ μου … και έχει κλείσει 12 χρόνια με τα πρώτα έτη δοκιμασμένο σε απίστευτες κακουχίες … Όσο ακριβότερο το τίμημα τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή στο τέλος … Κάθομαι στον υπολογιστή μου γράφοντας τις πρόσφατες μνήμες μου με ένα ποτήρι απίστευτο κρασί δίπλα μου και κάνω ακριβώς την ίδια σκέψη … Τι κι αν έδωσα τα τελευταία μου χρήματα σε αυτό το μπουκάλι … αυτό που τώρα αισθάνομαι δεν πληρώνεται με τίποτα …

Είναι λίγο μετά το πρώτο φως αλλά δεν θέλω με τίποτα να σηκωθώ. Πως μπορείς να διακόψεις τη μουσική της βροχής … Κλείνω τα μάτια και παίρνω συνεχώς βαθιές ανάσες … σκέφτομαι ένα μοιραίο βράδυ πριν κάποιες εβδομάδες … πως είναι δυνατόν να βλέπω τον παγωμένο αχνό της ανάσας μου με τόση ζέστη ? Πως είναι δυνατόν να έχανα αυτές τις στιγμές ? Πως είναι δυνατόν να χάσεις τον εαυτό σου αγαπώντας κάποιον σε τέτοιο βαθμό που να ξεχνάς το ποιος πραγματικά είσαι ? Τα βάζω με τον εαυτό μου ... Βρας ώρες ώρες είσαι πολύ μαλάκας … και πολύ ευαίσθητος … ίσως παραπάνω από ό,τι πρέπει … Η Κρήτη τελικά με έχει στοιχειώσει … Μου βγάζει τα εσώψυχά μου σε κάθε ευκαιρία … σε κάθε στροφή … σε κάθε ψιχάλα …
Ετοιμάζω τα πράγματα σε 15 λεπτά … Οι εγκαταστάσεις του κάμπινγκ άθλιες, πολύ κατώτερες των περιστάσεων και της φήμης του … Μια νύχτα ήταν ούτως ή άλλως … Φεύγω με ψιλόβροχο …

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Ναι βρασιδα.Το camping στα ματαλα ειναι αθλιο.Εχω μινει 2 φορες και δε ξαναπηγα.Κριμα.Ειναι σε απιθανο μερος.Αλλα 2 χιλιομετρα πριν ειναι το camping του κομου.Πολυ πιο καλο απο τον ματαλων.Εχει πισηνα και ενα πολυ συμπαθητικο ταβερνακι μεσα.Αλα ξερω...Εσυ πας μονο για τους ανθρωπους και για τα συναισθηματα ;-)

[Vrasidas]

Η αλήθεια είναι ότι όσο απομακρυνόμουν από Μάταλα μια μελαγχολία την ένιωσα. Νομίζω ότι από την μνήμη μου δύσκολα θα ξεθωριάσουν οι χθεσινές εικόνες. Ειδικά τώρα που έχουν καταγραφεί σε μια άψυχη οθόνη … πόσο μάλλον όταν καταγραφούν σε χαρτί, το ζωντανό τεφτέρι της ζωής. Πολλές φορές έχω μετανιώσει που προηγούμενες εποχές δεν κατέγραφα πράματα και θάματα της ζωής μου.
Προχθές φτιάνοντας κούτες από τα απομεινάρια της ζωής μου, άνοιξα μια τσαντούλα. Μέσα ήταν γράμματα και σημειώματα από την εποχή της αθωότητας, γράμματα που είχαν φυλακισμένα μέσα τους μνήμες – αισθήματα – όνειρα - πόνο και χαρά συνάμα … Μια σχεδόν ολόκληρη ζωή γραπωμένη σε πέντε αράδες κατάθεσης ψυχής … Τότε που όταν ο άλλος ήθελε να σου πει λόγια που δεν μπορούσε με το στόμα, καθόταν και στα έλεγε με ένα χαρτί και ένα μολύβι …

Την ζωντάνια του χαρτιού η οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού δεν θα την αποκτήσει ποτέ … Την αίσθηση ότι κρατάς στα χέρια αυτό που κρατούσε και ο άλλος όταν σε πέντε αράδες σου χάριζε τα μέσα του, δεν θα την νιώσεις ποτέ μπροστά σε μια οθόνη. Άνοιξα την τσάντα και ακόμα υπήρχε η μυρωδιά από τα αρώματα που είχαν ποτιστεί τα γράμματα … και κάθε άρωμα και μια ξεχωριστή ανάμνηση.

Αν το πεπρωμένο δεν με έστελνε στα Μάταλα, θα τα σκεφτόμουν αυτά ? … ποιος ξέρει …

Η βροχή είναι ψιλή αλλά ο ουρανός στο βάθος προς την κατεύθυνσή μου είναι βαρύς και μαύρος. Δεν φορώ ακόμα τα αδιάβροχα αλλά ξέρω ότι σύντομα θα υποχρεωθώ. Περνώ από Φαιστό κα σταματώ σε μια στροφή με ένα ακόμη καταπληκτικής ομορφιάς εκκλησάκι … ήθελα να ήξερα όταν τα έκτιζαν τι είχαν στο μυαλό τους.

Ακολουθώ πορεία προς Τυμπάκι. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ιστορικές μάχες αγώνων ταχύτητας στο εγκαταλειμμένο αεροδρόμιό του δεκαετία ’70 και αρχές ΄80. Τι κατάντια σε αυτή τη χώρα … ένας τόπος με 360 μέρες ηλιοφάνεια να μην εκμεταλλεύεται τη σοβαρή δυνατότητα οργανωμένης πίστας … Όσοι ξέρουν τον τρόπο και τις αιτίες που οι αγώνες ταχύτητας μοτοσυκλέτας διοργανώνονταν στα αεροδρόμια της χώρας, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι λέω …

Στο Τυμπάκι το ψιλόβροχο έγινε βροχή, σταματώ σε μικρό ψιλικατζίδικο και ευγενικά ζητιανεύω μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών ώστε να καλύψω τον σάκο μου. Η κοπελιά ανοίγει μια καινούργια συσκευασία για να μου δώσει μόνο μία … Έτσι φαίνονται οι άνθρωποι …
Παίρνω ένα μπουκάλι νερό και αφήνω πολλαπλάσια χρήματα της αξίας του …
- Ευχαριστώ μου λέει έκπληκτη …
- Εγώ σε ευχαριστώ καρδιά μου … Εγώ σε ευχαριστώ που μου έφτιαξες την ημέρα με την καλοσύνη και την ανθρωπιά σου…

[Vrasidas]

Περνώ έξω από Αγία Γαλήνη ξέροντας πως και εδώ υπάρχει μια εκκρεμότητα. Φυσιολογικά από εδώ θα ξεκινούσα σήμερα το πρωί … φυσιολογικά με καλό και ηλιούλοστο καιρό … αλλά από πότε ο καλός καιρός «φυσιολογικά» είναι πάντα ο ηλιόλουστος ? Δεν έχω ενοχληθεί καθόλου μέχρι τώρα από το βροχερό σκηνικό … ίσα ίσα που το απολαμβάνω με μια άγρια χαρά … Έξω από Την Αγία Γαλήνη ο καιρός δείχνει δόντια … καιρός για τα αδιάβροχα.

Σταματώ σε εκκλησάκι με υπόστεγο, κάτι σαν όαση στο σωστό σημείο, βγάζω όλα τα πράγματα από το σάκο, βάζω μέσα του την σακούλα σκουπιδιών και μέσα της όλα τα υπόλοιπα. Και να βραχεί ο σάκος απ’ έξω δεν με απασχολεί καθόλου, τα μέσα όμως θα με πονέσουν. Αδιάβροχα πάνω κάτω και έφυγα με έντονη βροχόπτωση. Κατά διαστήματα η ένταση λιγοστεύει και άλλοτε δυναμώνει … τίποτα όμως δεν μου χαλά την διάθεση να οδηγήσω και να χαρώ ότι υπάρχει τριγύρω. Η διαδρομή έστω και υπό βροχή είναι πανέμορφη. Επάνω και ανάμεσα από ορεινούς όγκους, με αρκετή βλάστηση ανά διαστήματα και ωραία χάραξη οδοστρώματος. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν μέρη που προσπέρασα ή που βρίσκονται εμπρός μου, που μου ενισχύουν τις χθεσινές μου σκέψεις … Μέρη που με μια άλλη μηχανή, με άλλες αναρτήσεις και τροχούς, θα ήταν παιχνιδάκι να πάω και να χαθώ στην ερημιά και την γαλήνη τους … Μεγάλη πλανεύτρα η Κρήτη … σκέτη πρόκληση … για αλλαγές σε όλα τα επίπεδα … Από αλλαγή μηχανής έως και αλλαγή προσωπικού status … Λες … ??

Μέχρι και λίγο πριν από Παλέ ο δρόμος μια χαρά. Δεν γλιστρά καθόλου και η κίνηση σχεδόν ανύπαρκτη … τα καλά της εποχής. Ο καιρός εκεί άρχισε να με προβληματίζει. Τα σύννεφα βαριά και χαμηλά … φορτωμένα με σκοπό να ξεδιψάσουν την κουρασμένη Γη, να ξεπλύνουν τόπους και αμαρτίες. Το πρώτο είναι εύκολο, για το δεύτερο πάντα είχα έναν ενδοιασμό …

Απόψε φεύγει το πλοίο για τα μέρη που οι άνθρωποι ζουν με σώμα και ψυχή σκλαβωμένα μέσα σε ντουβάρια και τσιμέντα που υπόσχονται όνειρα ανεκπλήρωτα … Ξέρω ότι έχω πολύ βουνό μπροστά μου και κάποιες 100άδες χλμ για να ολοκληρώσω τον γύρω του Νησιού. Στις 21:00 το καράβι θα σφυρίξει τον τελευταίο αποχαιρετισμό παίρνοντας μαζί τους όσους πρόλαβαν … Μια μικρή ανασφάλεια λόγω καιρού με πιάνει. Αν συμβεί κάτι στον δρόμο θα έχω τον χρόνο να το μαζέψω και να το διαχειριστώ ? Θα βρίσκομαι στην άλλη άκρη του νησιού και μάλιστα με καιρό που δεν θα βοηθά και πολύ. Να πάω ευθεία από τον κεντρικό δρόμο μέσω Ρεθύμνου ? Σε 20 χλμ θα βρίσκομαι εκεί και μετά τα Χανιά ένα δράμι απόσταση. Θα έχω έτσι την ευκαιρία να χωθώ σε κάποιο μαγαζί με θέα το παλιό λιμάνι … να θυμηθώ μέρες και έργα του Βρας από πάλε καλές εποχές.
Κοιτάζω αριστερά τα βουνά και τα μαύρα σύννεφα … Κι όμως αυτό που βλέπω μου αρέσει περισσότερο από την ιδέα του Ρεθύμνου … Χαμογελώ σκεφτόμενος ατάκες που μας έλεγαν κάποια χρόνια πριν : «Η βροχή, η ομίχλη, το σκοτάδι είναι σύμμαχος του Καταδρομέα» … δεν είχαν και πολύ άδικο … Τι τραβάμε ρε σύντροφε στον βωμό της ανακάλυψης των προσωπικών δυνατοτήτων και ορίων … όχι ότι μας χαλάει δηλαδή …

Ήδη έχω χάσει πολύ χρόνο με σκέψεις λιγοψυχίας και προβληματισμούς. Πρώτη στο κινέζικο σασμάν, αριστερά προς τα βουνά και το χαμόγελο δεν λέει να φύγει από το πρόσωπο … Προορισμός Μονή Πρέβελης – Πλακιάς – Φραγγοκάστελο και μετά Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, βλέπουμε.

[Vrasidas]

Η είσοδος στο Φαράγγι Κουρταλιώτη είναι θεαματική, πανέμορφη. Η βροχή του δίνει μια άλλη όψη πιο άγρια και ταυτόχρονα πιο ρομαντική … Με τον κατάλληλο σύντροφο δίπλα σου τα πάντα έχουν άλλη οσμή, άλλη βλέψη … Κρατώντας το χέρι του συνοδοιπόρου στη ζωή μας, τέτοιες εικόνες είναι πιο δυνατές … Εγώ κρατώ τα γκριπ ενός κινέζικου παπιού … Κοίτα να δεις πως κτίζεται ένας μακρύς κατάλογος με εκκρεμότητες φίλε Βρας … Εδώ θα ξανάρθω … με άλλα δεδομένα … Πάλι πάνω σε δυό ρόδες, με άλλες διαστάσεις και άλλη σέλα … Υπόσχεση …

Τι κι αν βρέχομαι, το φαράγγι δεν θέλω να τελειώσει … Στρίβω για Κάτω Μονή Πρέβελης και η βροχή σταματά απότομα. Καταπληκτικό κομμάτι αυτή η γωνιά του Νησιού. Φαντάσου να πήγαινα ευθεία για Ρέθυμνο … Πριν την παλαιά Μονή υπάρχει ένα γραφικότατο γιοφύρι που ενώνει τα μέρη που χωρίζονται από το ρέμα που κατηφορίζει από το φαράγγι πίσω, του Κουρταλιώτη. Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η περιοχή κάποιους καιρούς πίσω … τι άνθρωποι και ζωντανά με πραμάτειες και αγαθά θα το διαβούσαν … Η περιοχή τώρα είναι ίσια, ήρεμη … Για να υπάρχει αυτό το γιοφύρι φαντάσου πως θα ήταν τότες. Τα απομεινάρια της εγκαταλελειμμένης παλαιάς Μονής φανερώνουν άλλες εποχές, με δόξα και ιστορία.

Το Λυβικό Πέλαγος απλώνεται πλέον στα πόδια μου … Ανοίγεις τα χέρια και νομίζεις ότι χωρά στην αγκαλιά σου … και γιατί να μη χωρά, εδώ χωρά ο κόσμος ο όλος, ειδικά όταν ο κόσμος όλος σου είναι ντυμένος στα άσπρα… Σόρρυ για την παραπομπή αλλά εδώ τα λέμε όλα … και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα …

Φτάνω στη Μονή πάλι με ψιλόβροχο. Δυό – τρία πούλμαν και μερικά ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα με τουρίστες συμπληρώνουν το καρέ με τους επισκέπτες. Η αλήθεια είναι ότι σε μερικά λεπτά δεν μπορείς να αντιληφθείς το μεγαλείο όσων έχουν διαδραματιστεί σε αυτά τα Άγια Χώματα … ούτε και εάν στα διηγηθούν, ούτε και εάν τα διαβάσεις … Πρέπει να μείνεις εκεί, να αφουγκραστείς ήχους και να αφήσεις ελεύθερο το πνεύμα να νιώσει και να διαισθανθεί τις ψυχές που είναι ένα με την ιστορία του και παρακολουθούν τα πάντα γύρω. Να μείνεις νύχτα, με τη πλάτη ακουμπισμένη σε τοίχο, με το κεφάλι να κοιτά ψηλά να βλέπεις τα αστέρια και να προσπαθείς να γίνεις μέρος του «όλον» … Ίσως έτσι να αξίζει κάπως περισσότερο, κάπως διαφορετικά …

http://www.monastiria.gr/kriti/nomos-rethimnou/iera-moni-prevelis/

Σταματώ λίγο πιο έξω στο μνημείο των Αυστραλών για την μάχη της Κρήτης. Για να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που κάθε χρόνο επιθυμούν να έρθουν από τα κάτω μέρη της Γης μόνο και μόνο για αυτή την επέτειο, φαντάσου τις στιγμές που έζησαν τότες. Φαντάσου το μεγαλείο το γεγονότων … την αγωνία μεταξύ ζωής και θανάτου … μεταξύ ελευθερίας και σκλαβιάς … αξιοπρέπειας και μαρασμού … Φεύγω με μια μικρή ταραχή μέσα μου. Κάποια πράγματα καλό είναι να μπαίνουν στα αμπάρια της ψυχής και να θάβονται εκεί μέχρι την απάνοδό της, ίσως με άλλες συνθήκες, σε άλλο σώμα …

[Vrasidas]

Επιστροφής υπόσχεση ...

[Vrasidas]

Ιστορία Κρητών ...

[Vrasidas]

Μνημείο θάρρους

[Vrasidas]

Η επιστροφή προς Πλακιά με βγάζει από περίεργες διάθεση και σκέψεις. Στο Νησί ήταν ελάχιστες οι φορές που βυθίστηκα στα βαθιά μέσα μου, με τις ήττες - τις απώλειες – τις προδοσίες … Όλο το Νησί μου φώναζε με όλη την ύπαρξή του για το πόσο γλυκιά είναι η ζωή, για το πόσο σημαντικό είναι να αγωνίζεσαι και ότι βγει ... και όπως βγει … Κάτι όπως το τραγούδι “θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει» … Σημασία έχει ο αγώνας και αυτός που αγωνίζεται βγαίνει ισχυρότερος και πιο όμορφος άνθρωπος ... ακόμα και εάν χαρακιές έχουν σημαδέψει πρόσωπο και ψυχή … Σημασία έχει να μην γονατίσεις για πολύ ... τον γονατισμένο τον πηδάνε και τα μυρμήγκια ... Εάν δεν γνωρίσεις ήττα – απώλεια και πόνο, τον δρόμο σου δεν τον βρίσκεις εύκολα … Δεν μπορείς να κατανοήσεις την ζωή, δεν μπορείς να συμπονέσεις, ούτε να βρεις βαθύ ενδιαφέρον στην αγάπη … δεν μπορείς να είσαι ευγενής από τα μέσα της καρδιάς σου … Τελικά το σκοτεινό παρελθόν δίνει περισσότερο φως από όσο φαντάζεται ή περιμένει κανείς …

Ο Πλακιάς είναι μπροστά μου σύντομα. Το καλοκαίρι πρέπει ο ένας να είναι πάνω στον άλλο από την πολυκοσμία σε αυτό το μέρος. Στο ανέβα προς Σελλιά είναι η δεύτερη φορά που ο πάπιος ήθελε την πρώτη για να βγάλει την ανηφόρα. Ευτυχώς οι ανηφορικές αποστάσεις είναι μικρές αλλά σου δίνουν την ευκαιρία να απολαμβάνεις την θέα … Πότε θα ξαναέχω αυτή την ευκαιρία άλλωστε.

Μέχρι Φραγκοκάστελλο ο δρόμος ονειρικός … Έχει σταματήσει η βροχή αλλά δεν είναι καιρός ακόμα να βγάλω τα αδιάβροχα. Ο δρόμος δεν τρομάζει, οι στροφές είναι καταπληκτικές και συνεχείς και από εκεί πάνω ψηλά έχεις την αίσθηση ότι αγκαλιάζεις ουρανό και Γη ταυτόχρονα. Πώς να μην αγαπήσεις αυτά τα μέρη … Φτάνω ξανά στο κάστρο ακριβώς μετά από επτά χρόνια … Τότε με 1.280 κυβικά περισσότερα … Κι όμως δεν συγκρίνεται το τότε με το τώρα. Πουθενά και σε τίποτα … Το κάστρο ίδιο και απαράλλακτο όπως τότε ... εγώ όμως ?? Πάλι μια θλίψη αφήνει τα χνάρια της στο πρόσωπο … Ενώ θα πρέπει να αισθάνομαι ανάλαφρος, η σύγκριση του τότε με το τώρα και των τόσων χαμένων στιγμών με ταλανίζει … Με το 1400 έγραψα πολλές χιλιάδες χλμ ανά τη χώρα. Μια μετωπική έληξε άδοξα την καριέρα του αλλά και πάλι … Δεν εννοώ ότι μετανιώνω, αλλά η σύγκριση τώρα που έχω περισσότερα δεδομένα πονά … Σκέφτομαι πως με λιγότερα χρήματα θα είχα πάρει κάτι άλλο, επίσης αξιόπιστο και όχι ίσως αλλά σίγουρα πιο εύχρηστο … και με τα υπόλοιπα χρήματα θα είχα γυρίσει απίστευτα μέρη του πλανήτη … Θα μπορούσα να τα σκεφτώ αυτά τότε ? Θα μπουρούσα να τα νιώσω, να τα κατανοήσω ? Ναι θα μπορούσα γιατί ήδη κάποια από αυτά, πριν τους χρόνους της αλαζονίας, τα είχα κατά κάποιο τρόπο ήδη κάνει ... και ήταν από τα πιό ολοκληρωμένα χρόνια της ζωής μου. Με ένα σάκο στον ώμο και ένα εισητήριο διαρκείας τραίνων στο χέρι ... και πέντε φράγκα στη τσέπη ...
Και να ‘μαι μπροστά στα τείχη ενός μεσαιωνικού κάστρου με μια Κινέζικη κουτσουλιά να μου δείχνει τον «δρόμο» …

Ίσως επιστρέφοντας ξανά σε αυτόν τον πλανήτη να έχω περισσότερο «μυαλό» … περισσότερες χρήσιμες μνήμες … να βασίζομαι και να ακολουθώ το ένστικτό μου πιο εύκολα … να αρκούμαι σε λιγότερα υλικά … να αναζητώ περισσότερες και πιο ζεστές αγκαλιές …

[Apache]

Πόσο δίκιο έχεις ειδικά στο τελευταίο σου κομμάτι, θέλουμε κυβικά και άλλα κυβικά και άλλα κυβικά, για να κάνουμε τα πιό απλά πράγματα, πόση ματαιοδοξία τελικά;
Μπράβο σου ρε Βρασίδα, ελπίζω σε κάποια φάση να ταξιδέψουμε και παρέα.

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Φιλε βρασιδα.Θυμησου οταν θα ξαναπερασης το κουρταλιοτικο φαραγγη με τα δεδομενα που θες,κανε μια σταση καπου στη μεση που θα δης στα αριστερα σου κατι σκαλακια.Ξερω οτι τα ειδες αλλα δεν ειχες χρονο να τα κατεβεις.Υπαρχει ενα μερος με μια μεγαλη πετρα πλατια που αυτοι που κατεβενουν περνουν πετρες απο κατο και βαζουν τη μια πανω στην αλλη και κανουν μια ευχη.μερικα σκαλακια ακομα πιο κατο βρισκετε ενας τεραστιος ορμητικος καταρακτης που τυφλα να χει της Εδεσας μπροστα του.Τον ανακαλυψα και εγω πριν 3 χρονια οταν εκανα τη διτηκη κρητη με κινεζικο παπακι σαν το δικο σου με τη γυνεκα μου.Πληροφοριακα!!!

[Δεινόσαυρος]

Βρασίδα, έχω ένα βιβλίο του Pirsig που με περιμένει στο γραφείο μου κι εδώ και μια βδομάδα ούτε που το έχω πιάσει.... βρέ αδερφέ, σαν Έλληνας Pirsig γράφεις!
Και πιο συναρπαστικά για μας, βέβαια, μια που έχουμε κάποια επαφή με το αντικέιμενο. Τι motorcycle maintenance και τρίχες, εδώ έχουμε το «Zen and the Art of the Cretan Papios»!

Νάσαι καλά, φίλε, που τόσο ωραία δίνεις το εσωτερικό ταξίδι της μηχανής, όχι πάντα εύκολα αντιληπτό από τους πιο έξω -- προφανώς νομίζουν οτι ο μοτοσυκλετισμός έχει να κάνει μόνο με γκάζια, γρανάζια, και όποιο τελευταίο μοντέλλο έχουν βγάλει οι εταιρίες στα μαγαζιά. Γνώμη μου είναι οτι αν δεν συνοδεύεται από προβληματισμό, ο μοτοσυκλετισμός δεν αξίζει και πολλά, άλλης μιας μορφής καταναλωτισμός καταντάει...



(Ο φουκαράς ο Ιταλός φίλος τέλειο παράδειγμα. Να είσαι στον παράδεισο, νάχεις και την γκόμενα πίσω να σου λέει - αχ ναι, πάμε στα στροφιλίκια - και εσύ να λες - χμ, δεν ξέρω αν θα ήταν πρέπον για το πολυτελές όχημά μου. - Πάρτην ρε μ****α την Indian/Victory/Glide/ο,τι διάολο και να ήτανε και πήγαινε, και αν την χάσεις στην στροφή και τουμπάρεις θάναι κι αυτό μέρος της περιπέτειας. Mη σου γρατζουνιστει κανα χρώμιο #%/$€☠⚡

[Vrasidas]

Φεύγω πάλι προβληματισμένος για το πώς θα βγει η σημερινή ημέρα. Έχω λίγες ώρες πλέον μέχρι το καράβι και πρέπει να είμαι προσεχτικός στην διαχείριση του χρόνου. Το ιδανικό θα ήταν βόλτα μέχρι Αράδαινα και Άγιο Ιωάννη, αλλά τα σύννεφα πάλι μαζεύονταν απειλητικά. Φτάνω διασταύρωση για Χώρα Σφακίων και χωρίς πολλούς ενδοιασμούς στρίβω δεξιά για Βρύσες. Ξέρω ότι μπροστά μου με περιμένει το φυσικό στοιχείο των παπιών (αυτών με τα πούπουλα) αλλά δεν πτοούμαι καθόλου. Αρχίζει το καταπληκτικό ανέβασμα του βουνού. Τι να πρωτογράψω, θα πάει χαμένο … Από τις διαδρομές που οργιάζει η φαντασία ό,τι και εάν οδηγεί κανείς … Θέα, έχεις … καλή άσφαλτο, έχεις … καταπληκτικές στροφές, έχεις … όρεξη, έχεις … μηδενική κίνηση, έχεις … ιπποδύναμη, δεν έχεις … Και λοιπόν ?? So what ?? …

Ωπ … πάρε την πρώτη στάλα … και την δεύτερη … Σε λίγο από την ένταση της βροχής νιώθω λίγο πόνο στα γυμνά μου χέρια. Ελπίζω αυτός που βρήκε τα γάντια μου στο πλοίο όταν ερχόμουν, τουλάχιστον να του κάνουν και να τα ευχαριστηθεί … Ήταν και τα καλά μου καλοκαιρινά …

Όσο ανέβαινα τόσο ο καιρός πιο σκοτεινός και βαρύς … όμως δεν επηρέασε καθόλου την χαρά μου και αυτή την αίσθηση ελευθερίας … Πολύ νομίζουν ότι η βροχή φέρνει μόνο δυσκολίες. Η βροχή όμως είναι Θείο Δώρο … καθαρίζει πληγές, αναζωογονεί χώματα, αναδεικνύει μυρωδιές, ξεπλένει ενοχές και κρύβει δάκρυα στο πρόσωπο … Σε μαθαίνει να οδηγείς καλύτερα, να ελέγχεις φρένα, ιπποδύναμη, ταχύτητα … να καταλαβαίνεις την αξία των ήπιων αντιδράσεων και χειρισμών, να κάνεις ασυναίσθητα πολύπλοκους υπολογισμούς και να ενεργοποιείς το κέντρο των αντανακλαστικών σου … να εκπαιδεύεις δηλαδή τον εγκέφαλό σου και τις δεξιότητές σου. Η βροχή σου δημιουργεί σκέψεις, συναισθήματα και ανασύρει αναμνήσεις … όπως το κατέβα μέσα σε κατακλυσμό από την Πεντέλη με την γλυκιά φακιδομυτούλα πίσω στην σέλα σφιχτά κολλημένη πάνω μου, με το κολλητό μπλε δαντελωτό φόρεμα ... την Σουμέλα …

Είναι καιρός να αγαπήσουμε ξανά την βροχή, αυτή θα φροντίσει να ανταποδώσει με τον δικό της τρόπο … Με κάθε στάλα όλο και περισσότερες σκέψεις για το άμεσο μέλλον … Το τοπίο και η αύρα του Νησιού φροντίζουν να τις ενισχύουν σε κάθε μέτρο της διαδρομής … σε κάθε στροφή …

Περνώντας από διάφορες ταβέρνες και μέρη με "περιέργειες" μυρωδιές από τσίκνα στην ατμόσφαιρα, το στομάχι αρχίζει τις διαμαρτυρίες. Από εχθές μόνο με τις μπανάνες, τι να σου κάνει και αυτό … Ψάχνω κάτι που μη μυρίζει πολύ τουριστίλα. Στην περιοχή της ‘Ίμπρου βλέπω ένα γωνιακό μαγαζάκι με τραπέζια έξω, έρημο … Μέσα υπάρχει φως. Πλησιάζω και από το παράθυρο υπάρχει μόνο ένας παππούς μέσα ξαπλωμένος σε κάτι σαν ντιβανομπάουλο … Ήταν μαγαζί όμως … Πόσο θα ήθελα να έπινα μια ρακί εκεί … προτίμησα όμως να μην ενοχλήσω ... ή ίσως τελικά θα έπρεπε ?
Πιο κάτω σταματώ πάλι σε έρημο μαγαζί. Από αυτά με τις μουριές με την βαριά σκιά το καλοκαίρι … Είχαν τσιγαριαστό αρνί … οκ … δεν είναι κατσίκι αλλά ευκαιρία να το δοκιμάσουμε και αυτό. Φυσικά το κρασί δικό τους … από το κόκκινο που παραδόξως στην Κρήτη είναι καφέ … Πως και δεν έχουν σκεφτεί να κάνουν δική τους κατηγορία χρώματος κρασιού μου κάνει εντύπωση … Φαντάζομαι Κρητικό να δουλεύει σε εταιρεία χαλιών γνωστής φίρμας και να περιγράφει το κόκκινο χρώμα σύμφωνα με το χρώμα του κρασιού … Σουρεαλισμός χρωμάτων και χαλιών …
Το κρασί – αναμενόμενο – Θεϊκό … το τσιγαριαστό πολύ πολύ νόστιμο … το τραπέζι έξω μια χαρά … Η βροχή να πέφτει, το ποτηράκι να γεμίζει τα μέσα μου με μια ευχάριστη αίσθηση ζεστασιάς, οι αισθητήρες του ουρανίσκου να χτυπάνε κόκκινο, η ησυχία λυτρωτική … Πληρώνω μετά από κάποια ώρα και φεύγοντας αναλογίζομαι πόσο απλή και όμορφη είναι η ζωή … πόσα λίγα και απλά μπορούν να σε κάνουν πλήρη και ευτυχισμένο … Με μια καλή παρέα δίπλα σου, δίπλα μου, ίσως εδώ γύρω να είναι και ο Παράδεισος … ίσως να είναι ντυμένη και στα άσπρα …

Παίρνω τηλέφωνο τα παιδιά που είχα βρει στο καράβι με σκοπό να βρεθούμε και να πάμε μαζί στο λιμάνι.
- Που είστε ? Πως είναι ο καιρός εκεί ? Εδώ καραβρέχει …
- Εμείς είμαστε Κοντομάρι … με κοντομάνικα …

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος ήταν σε καλύτερα μοίρα ...

[Vrasidas]

Τελικά η Κρήτη είναι γεμάτη εύφορα οροπέδια … όπως της Ασκύφου. Μεταξύ Ίμπρου και Ασκύφου, δεξιά υπάρχει διασταύρωση προς Καλλικράτη. Στον αρχικό μου σχεδιασμό ήταν μέσα στις διαδρομές που είχα χαράξει … ότι και να γίνει κάποια στιγμή θα την κάνω … ότι και να συμβεί.

Το κατέβα μέχρι και Χανιά αξέχαστο. Το πέρασμα μέσα από το χωριό Βρύσες μου αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν μπαίνω στον κεντρικό δρόμο για Χανιά αλλά ακολουθώ τον παλιό παράλληλο προς Νέο Χωριό. Ευτυχώς που έχουν φτιάξει τον νέο δρόμο ... έτσι έχουν αφήσει στην ησυχία της μια πανέμορφη διαδρομή μέχρι Νέο Χωριό. Φτάνω στο κέντρο του χωριού και νομίζω ότι είναι καιρός να βγάλω τα αδιάβροχα … ευκαιρία και για ένα τσιπουράκι.

Δίπλα και απέναντι από την εκκλησία έχει ένα ήσυχο καφέ … Ο παππάς – μάλλον της ενορίας – απολαμβάνει το καφεδάκι του διαβάζοντας εφημερίδα, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων τουριστών έχει πιεί την μισή Heineken Κρήτης και εγώ έχω παραγγείλει ένα ταπεινό τσιπουράκι απολαμβάνοντας λίγο ήλιο …

Δεν θέλει και πολύ, σε λίγα λεπτά έχω πιάσει κουβέντα με τον παπα-Μανώλη. Ότι είπαμε ήταν ενδιαφέρον και με νόημα. Για τον τόπο, τους ανθρώπους του, τα γύρω χωριά … Με ρώτησε πως βλέπω τα μέρη τους … τι να πρωτοπείς σε τέτοια ερώτηση … Η Κρήτη με μια κουβέντα είναι μια Ελλάδα από μόνη της …

Από όλη την συζήτησή μας, στο μυαλό μου ρίζωσε μια κουβέντα του … “Όπως εγώ έβαλα ένα έξτρα ντεπόζιτο για να ανταπεξέλθει το παπί στην αποστολή του, έτσι και οι άνθρωποι, πρέπει να βάζουν εφόδια στα δύσκολα της ζωής τους … Και η Πίστη είναι από τα δυνατότερα εφόδια … όποια και εάν είναι αυτή” … να είσαι πάντα καλά παπα-Μανώλη μου, εσύ και η οικογένειά σου και όλοι όσοι αγαπάς …
Σε ευχαριστώ από την καρδιά μου για το κέρασμα … και του τσίπουρου … και της κουβέντας μας …
Ο κόσμος μια σταλία, δεν ξέρεις ποτέ πότε θα έρθει η ώρα που το κέρασμα θα είναι δικό μου ...

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Στην επομενη επισκεψη σου με τα νεα σου δεδωμενα ανεβα και αραδενα.

[Vrasidas]

Από το Νέο Χωριό η διαδρομή μέχρι Χανιά μέσω Στύλου και Μαλάξας έστω και από το χάρτη φαίνεται μια χαρά … και ήταν. Επιβεβαιώθηκε απλά ξανά ο κανόνας πως όποια διαδρομή και να ακολουθήσεις μέσα από τα χωριά του Νησιού, είναι αυτή που πρέπει … Στον Στύλο θυμάμαι τη γωνιά με τα μεγάλα δέντρα, τη ζηλευτή σκιά και δροσιά τα καλοκαίρια … τι θα γίνεται εκεί το κατακαλόκαιρο Θεέ μου … Μέχρι και Μαλάξα ωραίο, στρωτό στροφιλίκι με ωραία θέα στον κόλπο της Σούδας. Από Μαλάξα και έπειτα, η πόλη των Χανίων στα πόδια σου … αλλά με τέτοιο κατηφορικό στροφιλίκι πώς να έχεις το νου σου στην θέα ??

Με την είσοδό μου στο Παλιό Λιμάνι έχω ήδη την αίσθηση ότι το ταξίδι έχει τελειώσει. Περιπλάνηση ανάμεσα σε αυτοκίνητα, μαγαζιά, ανθρώπους βιαστικούς, φανάρια και όλα όσα συνθέτουν το αστικό περιβάλλον, δεν είναι περιπλάνηση ή ταξίδι για εμένα … Θέλω να φύγω … Παρ’ όλα αυτά έναν καφέ πρωί πρωί στο Παλιό Λιμάνι θα τον ήθελα … τον είχα ήδη σχεδιάσει και σίγουρα θα το ευχαριστιόμουν εάν η απεργία δεν μου χάλαγε το πλάνο. Μου δίνει όμως ένα επιπλέον κίνητρο για αυτά που σκέφτομαι … είπαμε ο ξενοδόχος ΚΑΙ ξέρει ΚΑΙ τον εμπιστευόμαστε …

Τηλέφωνο στα παιδιά με τις δίτροχες Ιταλίδες και σύντομα από κοινού βόλτα στους τάφους των Βενιζέλων. Ο καφές με θέα τη πόλη από ψηλά ήταν ότι έπρεπε. Ανταλλαγή πληροφοριών για διάφορα θέματα και πειράγματα ήταν στην ημερήσια διάταξη … Λέμε διάφορα που μου βάζουν και άλλα στο μυαλό μου … Πόσα να αντέξει το ρημάδι … ?? … Π.χ. να μην ξεχάσω όταν επιστρέψω να βρω περισσότερες σχετικές πληροφορίες για τα Μάταλα … και για άλλα πολλά μέρη που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον …

Φτάνουμε στο καράβι περίπου μισή ώρα πριν το σφύριγμα … Όσες φορές έχω βρεθεί σε λιμάνια ή αεροδρόμια, μια άγρια χαρά μου δημιουργεί μια ταραχή, μια ανυπομονησία … Αυτό το ταξίδι προς το Μαντρί είμαι σίγουρος ότι θα είναι από τα καλύτερα … Όταν έχεις καλή παρέα, έτσι είναι …

Ο πάπιος στέκεται ανάμεσα σε Ιταλίδες καλλονές με πολλαπλάσια κυβικά … μάγκας και χωρίς να ζηλεύει πολλά …

Είμαι πλημμυρισμένος από εικόνες – αισθήματα – σκέψεις - αναμνήσεις - χαρά … αισθάνομαι γεμάτος και ταυτόχρονα πως κάτι μου λείπει … Υπάρχουν εκκρεμότητες που με βασανίζουν … Η Κερά η Καρδιώτισσα … το δημιούργημα της Πλάσης, με τα άσπρα … Κοίτα να δεις που και τα δυό έχουν σχέση με την καρδιά …

Κρήτη είσαι μεγάλη πλανεύτρα … να το ξέρεις …

Συνεχίζεται ….

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Ποσα ηταν τα χλμ βρε βρασιδα???Και στην αλλη με υγεια:beer::beer::beer:
Ας γινω γραφικος και κουραστικος.Δε με νοιαζει.Παλι μπραβο.

[Vrasidas]

Έχουν περάσει σχεδόν δυό εβδομάδες που το καράβι έδεσε στο μεγάλο λιμάνι … και από τότε είμαι τόσο κουρασμένος μέσα μου... Αυτό το Μαντρί με σκοτώνει σιγά σιγά … Τι δουλειά έχω εδώ πέρα …? Αφού αναπνέω και ζω εκεί πάνω … στα μέρη που με κοιτούν με μάτι καχύποπτο, με δυσπιστία και θαυμασμό συνάμα … Αυτός για να έφτασε εδώ πάνω με αυτό το ρημάδι είναι «δικός μας» … και τα μάτια το λένε δυνατά, το φωνάζουν … γιατί από αυτά δεν κρύφτηκε κανείς …
Τι τα θες ρε Βρας … θύματα του πεπρωμένου μας είμαστε, ενός πεπρωμένου που λίγο οι άλλοι, λίγο ο εαυτός μας, από την ώρα που πήρε πνοή η ύπαρξή μας, όλα γράφτηκαν σε ένα τεφτέρι που κουβαλάμε στην κωλότσεπη … Όμως τα τεφτέρια είναι για να γράφονται ξανά … και ξανά … Στην μια κωλότσεπη το τεφτέρι και στην άλλη η γομολάστιχα … γιατί το πεπρωμένο είναι γραμμένο με μολύβι και όχι με μελάνι ανεξίτηλο …Και η γαμημένη η γομολάστιχα μπορεί και τα σβήνει όλα … όλα όμως … Αρκεί να την κρατήσεις με το χέρι το καλό … αυτό που δεν τρέμει … αυτό που μπορεί και κρατά την σκανδάλη με θάρρος … αρκεί να γίνεις «κωλόπαιδο» και με θράσος να σηκωθείς πάλι όρθιος … έτσι για το γαμώτο, την «αλητεία» … Την ποτίζεις με τσικουδιά από απόσταγμα τσαμπιών μαζεμένα με μεράκι, την μαλακώνεις με λύρες και στίχους που εξυμνούν τον έρωτα, την θεριεύεις με χορό πεντοζάλη … και δεν καταλαβαίνει Χριστό … τα σβήνει όλα … με μια κίνηση, χωρίς πολλά παρακάλια και θρήνους … γιατί και οι θρήνοι κάποτε τελειώνουν …

Προσπαθώ να καταλάβω τι συνέβη σε σχεδόν τρεις μέρες … Μου είναι δύσκολο να αποδεχθώ κάποια πράγματα αλλά κανείς δεν μπορεί να πλανέψει τον προσωπικό του δικαστή, τουλάχιστον όχι για πολύ …
Τρείς μέρες ανακατεμένες με θάλασσα, με βουνά, με απίστευτο οξυγόνο, με ονειρικές διαδρομές, σε εδάφη που δεν σηκώνουν πολλούς τσαμπουκάδες … Τρεις μέρες σε ένα συνεχές κυνήγι των κρυμμένων της ψυχής για 1,250 περίπου χιλιόμετρα … τόσο λίγα και ταυτόχρονα τόσο πολλά.

Στην Πελοπόννησο ήρθε η κάθαρση … Στην Κρήτη όμως ήρθε η Ανάσταση … Φούσκωσαν ξανά τα πνευμόνια από οξυγόνο που μεταφέρει ζωή, κύλισε στις φλέβες αίμα ζεστό και στο στομάχι νέκταρ κόκκινου κρασιού που θυμίζει άλλες εποχές… Γέμισαν τα μάτια με εικόνες από αυτές που λες αξίζει να πεθάνω για να τις προστατέψω, με εικόνες που σε κάνουν να αναστενάζεις και να τρέμουν τα γόνατά σου … Τα αυτιά γλυκάθηκαν με ήχους από παραδοσιακό βιολί αλλά και ήχους ηλεκτρικής κιθάρας αλλωνών ρυθμών … Ανταλλάχθηκαν ματιές που συναντήθηκαν μέσα σε βροχή από νότες και έδωσαν ή προσπάθησαν να δώσουν υποσχέσεις … από αυτές που ο άλλος θα τηρήσει στο ακέραιο ... έστω και για λίγο … όσο χρειάζεται για να αισθανθεί η καρδιά τα ξεχασμένα … Το σώμα ποτίστηκε με αλκοόλ, τόσο όσο χρειάζεται η ψυχή για να ανοίξει τα παράθυρά της στο σύμπαν, να μπει αέρας που διώχνει την σκόνη …

Σώμα και ψυχή χάθηκαν μέσα σε αυτό το Νησί … και δεν μπορείς να αρχίσεις να ανακαλύπτεις τον αληθινό σου εαυτό εάν δεν χαθείς πρώτα … και σε αυτό το Νησί "χάνεσαι" εύκολα …


... συνεχίζεται ...

[nikma]

Και στο επόμενο εύχομαι με υγεία ταξίδι σου, όπου σε οδηγήσει η ψυχή σου :)
Μη σου μπαίνουν ιδέες για δυκάβαλα ταξίδια γιατί κατά τη γνώμη μου δεν θα τα απολαύσεις το ίδιο. Τώρα για διαφορετικό μηχανάκι εσύ ξέρεις, αλλά θα πρέπει να δεις πως θα το ρυθμίσεις με την αυτονομία.
Ευχαριστούμε για τη διαφήμιση που έκανες στη Κρήτη :)
Οι ξενοδόχοι και μαγαζάτορες θα πρέπει να σου δώσουν μια γενναία προμήθεια από τα κέρδη της φετινής σεζόν ;P

[Vrasidas]

Μη σου μπαίνουν ιδέες για δυκάβαλα ταξίδια γιατί κατά τη γνώμη μου δεν θα τα απολαύσεις το ίδιο. Τώρα για διαφορετικό μηχανάκι εσύ ξέρεις, αλλά θα πρέπει να δεις πως θα το ρυθμίσεις με την αυτονομία.
Ευχαριστούμε για τη διαφήμιση που έκανες στη Κρήτη
Οι ξενοδόχοι και μαγαζάτορες θα πρέπει να σου δώσουν μια γενναία προμήθεια από τα κέρδη της φετινής σεζόν ;P

Να σου θυμίσω ότι και με το παπί είχες την ίδια γνώμη ... δεν θα το απολαύσω ... ;)

Είμαι σίγουρος ότι η Καρδιώτισσα θα βάλει το Χέρι Της και εάν και εφ' όσον .... η συνεπιβάτης θα είναι η κατάλληλη ... :p

Οι επαγγελματίες του Νησιού έχουν τον Παράδεισο στα πόδια τους ... τι να τους κάνει ένας ταλαίπωρος φτωχός αλλά τίμιος ονειροπόλος πάνω σε ένα ρημάδι ... :smokin:

[Vrasidas]

Μέσα σε τρεις μέρες για ακόμη μια φορά κατάλαβα το πόσο λίγοι είμαστε μπροστά στο μεγαλείο της Φύσης και μέσα στο Σύμπαν. Η Κρήτη μια σταλιά σε έναν τόσο δα πλανήτη. Μια ξέρα μέσα σε μια λιμνοθάλασσα … αλλά ευλογημένη … Κι όμως αυτή την ξέρα θέλεις άπειρες ζωές για να τη γυρίσεις … για να ανακαλύψεις τις κρυμμένες αλλά και τις φανερές της ομορφιές. Και οι φανερές είναι αυτές που δεν διακρίνονται εύκολα … γιατί η αλαζονεία, η ματαιοδοξία, ο θυμός, η μικρότητα της ψυχής που κυριαρχεί στη ζωή μας, πέπλο βαρύ και σκοτεινό ακόμη και στις πιο ηλιόλουστες ημέρες …

Πρόλαβα και έριξα φευγαλέες ματιές σε μέρη που όσο και εάν καθόμουν δύσκολα θα μπορούσα να κατανοήσω … Πέρασα από χωριουδάκια με καφενεία όπως του βίντεο κλιπ με το τραγούδι “Να σταθώ στα πόδια μου” … ήθελα να σταματήσω, να μπω μέσα και να πιώ ένα ποτήρι γνήσιο κρασί … έτσι, στα βουβά … το πολύ ίσως μια “καλημέρα” … Κιότεψα όμως … δεν αισθανόμουν έτοιμος, ούτε άξιος να αντικρίσω βλέμματα που καίνε … κάλπικος ανάμεσα σε γνήσιους …

Πέρασα από φαράγγια άγρια, από αυτά όμως που καλοδέχονται τους ανθρώπους που ψάχνονται και προσπαθούν να κατανοήσουν … από αυτά που ανταμείβουν τον ιδρώτα του περιπατητή με φωνές και αντίλαλους απόκοσμους, φωνές που μόνο η καρδιά μπορεί να ακούσει … Φαράγγια που έχουν τις πόρτες πάντα ανοικτές … Αυτό το έβαλα καλά στο νου μου …

Είδα σχεδόν παντού ηλικιωμένους σε μικρές παρέες να κάθονται στα πεζούλια έξω από τις αυλές τους … να παρακολουθούν όσους περνούσαν από τα μέρη τους και τη ζωή που έσερναν μαζί τους, με ματιές γεμάτες στοχασμό και σοφία … Μια σοφία που όμως δεν γνωρίζουν ότι κατέχουν … μια σοφία που σε αυτά τα μέρη τη θεωρούν αυτονόητη … Μια σοφία που εκφράζεται με στίχους και λύρα … και τσούγκρισμα ποτηριών … Αυτές οι μικρές διάσπαρτες παρέες σε όλο το Νησί ήταν από τις πιο συγκινητικές εικόνες που τάραξαν το μυαλό … Θυμήθηκα παιδικά χρόνια με αντίστοιχες εικόνες, χρόνια ανέμελα και αθώα … Τότε που οι λέξεις προδοσία – εκδίκηση – μίσος ήταν άγνωστες … Οι κατάρες ήταν ακούσματα μόνο σε παραμύθια, από μάγισσες που στο τέλος πλήρωναν χωρίς έλεος τα πεπραγμένα τους … Ο ξενοδόχος όμως ξέρει και τη ζωή να κουμαντάρει και να τη γυρίζει όπως και όταν πρέπει στα δίκαια … Αλλιώς δεν θα υπήρχε ελπίδα και καμία τύχη επιβίωσης αυτού του πλανήτη …

Ανέβηκα βουνά που μέσα στην ερημιά ποτέ δεν αισθάνθηκα μόνος … Βουνά που έχουν ποτιστεί με αίμα για πάθος ελευθερίας, ανεξαρτησίας … βουνά που θέλεις μια και δυό και τρεις ζωές να τα περπατήσεις όπως τους αξίζει … Άφησα όμως εκκρεμότητες … μονοπάτια χωμάτινα που η ταπεινή πάπια έκανε πίσω … Χωμάτινα μονοπάτια που όπου και αν οδηγούν είναι σίγουρα καλά …

Οδήγησα στη βροχή ανάμεσα σε καταπληκτικά τοπία … Τι συγκλονιστικό να οδηγάς και ταυτόχρονα να ξεπλένεις ενοχές … Ενοχές με ύπουλη τέχνη ριζωμένες στα βαθειά, ενοχές που κατασκευάστηκαν για να εξυπηρετούν σκοπούς άλλων ανθρώπων … σκοπούς όχι πάντα καλοπροαίρετους …

Είδα ότι έχω πολύ περισσότερα από ότι χρειάζομαι … και κατάλαβα ότι στην ουσία δεν έχω αυτά που πράγματι χρειάζομαι … Αυτά τα λίγα που αρκούνται σε μια καλή κουβέντα και ένα χάδι στα μαλλιά …

Κατάλαβα πως όταν όλα καταρρέουν γύρω σου, αυτό είναι λύτρωση … απλά τα πάντα έρχονται στη θέση τους, εκεί που έπρεπε να ήταν απαρχής … Πίσω από τα σύννεφα ο ήλιος θα λάμπει πάντα … και ο ήλιος είναι απείρως δυνατότερος από τις πρόσκαιρες συννεφιές, που ποτέ δεν είναι μόνιμες, που και αυτές καλώς υπάρχουν …

Είδα και οδήγησα ανάμεσα σε τεράστιους ελαιώνες … μια απέραντη θάλασσα από πράσινο της ελιάς. Ο μεγαλύτερος ίσως θησαυρός του Νησιού … Περιποιημένα κτήματα από νοικοκυραίους που σέβονται παραδόσεις και μοχθούν για αξιοπρέπεια … Πώς να μην σεβαστείς αυτόν το λαό και τον τόπο του …

Μπήκα σε μοναστήρια που τα μάτια βούρκωσαν πριν ακόμα διαβώ το προαύλιο … Ένιωσα την ανατριχίλα της Πίστης τόσο σε Θεό όσο και σε ανθρώπους … ακόμα και όταν η προδοσία και η αχαριστία κυλά στο αίμα τους … Αρκεί να κατανοήσεις τους λόγους που εξυπηρετούν και από που προέρχονται αυτά τα απάνθρωπα χαρακτηριστικά ... Με βαθιά την πεποίθηση όμως ότι κανείς δεν γεννιέται κακός και σκατόψυχος άνθρωπος ... Ακόμα και σε αυτή την κατρακύλα, η Δύναμη πάντα δίνει χρόνο και ευκαιρίες για αναθεωρήσεις ζωής και επανορθώσεις ...

[Vrasidas]

Οδήγησα σε δρόμους που η αδρεναλίνη έφυγε πάνω από τα όρια … Το Νησί γεμάτο απίστευτες στροφές … από αυτές που χαρίζουν συγκίνηση χωρίς φραγμούς … Σε διαδρομές που στο τέλος τους θέλεις να γυρίσεις πίσω, να τις κάνεις από την αρχή … να λιώσεις λάστιχο από άγρια χαρά …

Ήπια γνήσιο κρασί που προκαλεί ευχάριστα όλες τις αισθήσεις, που ελευθερώνει μυαλό και συναισθήματα …

Έζησα στιγμές σε μέρη που το ’60 και ΄70 έγινε από νέους, μια ανθρώπινη επανάσταση κουλτούρας και στάσης ζωής που επηρέασε όλον τον πλανήτη … Στιγμές με απίστευτη μουσική, χορό, χαρούμενους ανθρώπους … με βαθύ ερωτισμό …

Είδα χωριά που αφήνεις τα πιτσιρίκια σου να παίζουν τα καλοκαίρια από το πρωί έως το βράδυ χωρίς να νοιάζεσαι που είναι και τι κάνουν, εάν πεινούν, εάν διψούν … θα είναι σίγουρα χορτάτα από παιχνίδι, χαρά, ανεμελιά … Με πλατείες γεμάτες με τραπεζάκια που κάθε μια παρέα και ένας λόγος να κεράσεις ένα ποτήρι και να πιείς άλλα δυό ακούγοντας ιστορίες που κάνουν τη φαντασία να καλπάζει … να αναρωτιέσαι για σημαντικά που αφορούν τη ζωή και την ύπαρξη …

Είδα διάσπαρτες εκκλησιές στην μέση του πουθενά … Με κάποιο χωμάτινο ίσως θα έβλεπα περισσότερες … Εκκλησιές μοναδικής ομορφιάς και αρχιτεκτονικού σχεδιασμού … Βλέπεις μια εκκλησιά σε φωτογραφία και αμέσως λες … αυτή είναι από την Κρήτη …

Δοκίμασα γεύσεις που είχα ξεχάσει … Χοχλιούς που με πόνο ψυχής δεν ζήτησα δεύτερο πιάτο …

Ένιωσα γνήσια ανθρώπινη φιλοξενία και υπερηφάνεια για την καταγωγή … Ένα ποτήρι κρασί ζήτησα σαν πελάτης και πήρα δωρεάν υπέροχες αναμνήσεις για όσο μου είναι ακόμα γραφτό να θυμάμαι και να αναπνέω … Και τα πήρα νιώθοντας ότι δίνονται μέσα από την καρδιά τους … και αυτό ακριβώς είναι που μετρά …

Είδα πως είναι να γλεντάς και να είσαι χαρούμενος … Είδα την ορμή της ψυχής που σου βγάζουν χοροί πολεμιστών … τι κι αν τους χορεύουν και θηλυκά … Η ψυχή ούτως ή άλλως είναι γένους θηλυκού …

Θυμήθηκα πως είναι να τρέμουν τα γόνατα με αυτό που τα μάτια βλέπουν …

Είδα γωνιές με βαριά ιστορία …. Με ιστορία που δύσκολα αντέχουν άλλοι τόποι … Ίσως γιατί το βάρος της ιστορικής ευθύνης πέφτει πολύ για τους ώμους τους … Όχι όμως σε αυτά τα μέρη … Εκεί ένιωσα πόσο δύσκολο είναι να σταθείς στο ύψος αυτής της ευθύνης …

Κάποιες φορές κάθισα σε απόμερες γωνιές με σκιά να πιώ μια γουλιά νερό, να λαδώσω αλυσίδα και να βρω ευκαιρία να χαζέψω ουρανό, θάλασσα και γη από ψηλά … Αναρωτιόμουν τι έχει αυτό το μέρος που δεν έχουν τα άλλα … Ίσως με την πρώτη ματιά δεν φανούν πολλές διαφορές με άλλα πανέμορφα μέρη της Ελλάδας μας. Την διαφορά θα την δεις μόλις κλείσεις τα μάτια του προσώπου και ανοίξεις τα μάτια της καρδιάς … εκεί θα δεις πράματα που αξίζει να ματώσεις … Αρκεί να θέλεις, να είσαι έτοιμος να αντέξεις …

[Vrasidas]

Άφησα εκκρεμότητες και υποσχέσεις ... τόσο στον εαυτό μου όσο και σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο … Ο βροχερός καιρός πράγματι μου έκανε μεγάλη χάρη που δεν με άφησε να ολοκληρώσω τις διαδρομές μου στα Χανιά … Μου είπε ολοκάθαρα τα πως και τα γιατί τα επόμενα ταξίδια είναι τα καλύτερα … Όπως φαίνεται, ο "ξενοδόχος" δεν θα σταματήσει να μας ταράζει μέχρι να κλείσουμε τα μάτιας μας ...

Πολλές φορές μου είναι πολύ δύσκολο να βρω κατάλληλες λέξεις να περιγράψω στιγμές, σκέψεις, εμπειρίες και συναισθήματα που αφορούν ταξίδια μου, χωρίς να εκθέσω άδικα ανθρώπους ή απερίσκεπτα να εκτεθώ. Όπως την διαμονή μου σε διάφορα μέρη. Π.χ. τόσα χρόνια έχω γυρίσει πάμπολα κάμπινγκ σε όλες σχεδόν τις περιοχές τις Ελλάδας … Όμως στο κάμπινγκ στο Κουτσουνάρι η εμπειρία μου αυτή ανέβηκε ένα σκαλοπάτι πιο πάνω. Οι άνθρωποι με σκλάβωσαν … Κάποτε τα πράγματα πρέπει να αρχίσουμε να τα λέμε με το όνομά τους και να αποδίδονται αυτά που τους αξίζουν … και αυτός ο προορισμός είναι ένας προορισμός που πράγματι αξίζει … Παραλία – εγκαταστάσεις – φιλοξενία –τριγύρω διαδρομές για περιηγήσεις … Ότι πρέπει ακόμα και για οργανωμένα μεγάλα meeting μοτοσικλετιστών ή άλλων ομάδων που έχουν φάει την ίδια πετριά στο κεφάλι … Κάτι μου λέει ότι θα ξαναβρεθώ εκεί ... ίσως όχι μόνος μου …

Για ακόμη μια φορά ο πάπιος με υπηρέτησε και μου ανταπόδωσε την φροντίδα που από την πρώτη μέρα του έδωσα … Τι συγκλονιστικό να βλέπεις την διαφορά μεταξύ ανθρώπων και υλικών πραγμάτων όταν γίνονται συγκρίσεις που αφορούν προσφορές και ανταποδώσεις … Οι άνθρωποι έχουν ένα και μοναδικό χαώδες προβάδισμα, που αλλού … στην αχαριστία …. το δεύτερο μεγαλύτερο αμάρτημα μετά την εκ προθέσεως δολοφονία … Φαντάσου να μπουν στη σύγκριση και τα αγνά πλάσματα της φύσης, τα ζώα …

Από τις σπάνιες φορές που νιώθω τόσο γεμάτος μετά από ένα ταξίδι … Σίγουρα όλα τα προηγούμενα κάτι μου έδωσαν … κάτι μου έμαθαν … κάπως πήγαν την ψυχή μου λίγο παραπέρα … Σε αυτό όμως όλα ήταν διαφορετικά … Ίσως γιατί μεγαλώνω ? … ίσως γιατί κάποια στιγμή περνώντας και στην απέναντι όχθη το νόημα της ζωής πήρε άλλη μορφή και ουσία ? ίσως γιατί όταν η καρδιά έχει ματώσει, τα μάτια έχουν άλλους ορίζοντες ? Τελικά η καρδιά έμαθε κάτι που δεν ήξερε ακόμα ? Είδε πράγματα κρυμμένα ?

Βαριά η ευθύνη του κάθε απολογισμού που συμπληρώνει το τεφτέρι που είναι στην κωλότσεπη … Πρέπει η γραμμή που από κάτω γράφει το αποτέλεσμα να είναι δίκαιο, ακριβές, κατανοητό, να έχει κάτι να πει με ουσία … να έχουν κερδηθεί έπαθλα ζωής που να αξίζει να μπουν στο ράφι … Να μην έχει λόγους η γαμημένη γομολάστιχα να σβήσει …

Τι έχασα ? Ένα ζευγάρι γάντια – ένα σφυρί – ένα κινητό που χαροπάλευε ούτως ή άλλως … Τι κέρδισα ? … όπως μου είπε ένα αγαπημένο πρόσωπο εχθές : “Βρας χαίρομαι που ξανασυστηνόμαστε” … Βαρύ και συνάμα λυτρωτικό να ξανασυστήνεσαι … ειδικά με τον εαυτό σου … Α ρε Βρας … πόσα έχεις να μάθεις ακόμα …

Κάπου εδώ το ταξίδι μου στον Νότιο Παράδεισο της Ελλάδας τελειώνει … Προσωρινά όμως … γιατί οι υποσχέσεις δίνονται μόνο για να τηρούνται …

Ήδη ταξιδεύω κάπου Δυτικά από τα Λευκά όρη … σε διαδρομή γαμάτη … με στροφές και αδρεναλίνη στα κόκκινα … με προορισμό σκιερή γωνιά που προσφέρει αυτό το κρασί με το «περίεργο» κόκκινο χρώμα και χοχλιούς μπουμπουριστούς … Και ίσως με παρέα που της πάνε τα άσπρα …

Καλούς και φωτισμένους δρόμους αδέρφια …

Αγαπημένο και "αφιερωμένο" .... :kiss: https://www.youtube.com/watch?v=pgaGCJfCHjU

[Vrasidas]

... επειδή δεν κολλά ύπνος τέτοιες βραδυές ...

https://www.youtube.com/watch?v=1Qv1bOgBcck

[vardis]

Γέμισες μπαταρίες φούλ απ' ότι κατάλαβα. Καλές βόλτες νάχεις!

[amyroukai]

Βρας να το κοιτάξεις αυτό. Πνευματικά ταξίδια και κάθαρση και τηλεοπτική σαβούρα (καίτοι παρωδία) δεν κολλάει.


πανάθεμά σε έχω να φάω σωστούς χοχλιούς δυό χρόνια...

[Vrasidas]

Βρας να το κοιτάξεις αυτό. Πνευματικά ταξίδια και κάθαρση και τηλεοπτική σαβούρα (καίτοι παρωδία) δεν κολλάει.


... δεν ξέρεις από τέχνη ... :p

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Τιμη μας.Και σε ευχαρηστουμε γ τ καλα σου λογια.

[azar41]

Είσαι ωραίος και το έχεις με το γράψιμο,καλά έκανες και άφησες εκρεμότητες,αφορμές για καινούργια ταξίδια της ψυχής και του σώματος.
Στα επόμενα λοιπόν,σ ευχαριστώ που το μοιράστηκες !:beer:

[ggs]

Ωραίος ρε Βρασίδα!!:beer::beer::beer:

[Eversman]

Βρασίδα, μας ταξιδεψες κι εμάς. Εύχομαι οι καταστάσεις να ταιριάξουν, να επιστρέψεις στο Νησί και να πατήσεις τα μονοπάτια που δεν πάτησες. ΌΛΑ τα μονοπάτια.

Keep the faith bro :beer:

[Vrasidas]

Έρχεται και δεύτερο ποτήρι με πιο γεμάτο πιάτο ... Θεέ μου πάει το θεσπέσιο κορμί μου, έχουν βαλθεί να μου το καταστρέψουν … Ο Γιώργος – απίστευτα ευγενική φυσιογνωμία – έρχεται και μου συστήνεται … Κρητικός γνήσιος, όχι απαραίτητα με την παραδοσιακή φορεσιά, μάγκας και ευθύς … γεμάτος περηφάνια για την καταγωγή του και ότι έχει σχέση με αυτό.

Ο δαίμων του τυπογραφείου κτύπησε ... Το σωστό όνομα είναι Νίκος ... Σόρρυ ΝΙΚΟ ...!! Αυτό όμως δεν αλλάζει σε τίποτα όλα τα προηγούμενα και επόμενα ...

[vardis]

Βρασίδα, την επόμενη φορά που θα κατέβεις προς Χανιά άσε καβάτζα και 3-4 μέρες για Γαύδο. Μάλλον θα "μείνεις" για πάντα εκεί!

[Vrasidas]

Βρασίδα, την επόμενη φορά που θα κατέβεις προς Χανιά άσε καβάτζα και 3-4 μέρες για Γαύδο. Μάλλον θα "μείνεις" για πάντα εκεί!

... αν έχει χοχλιούς μπόλικους ... μαγειρεμένους από τα σωστά χέρια ... :smokin:

[doctoras]

πολύ όμορφο ταξιδιωτικό μου έφτιαξες την μέρα!!
και στα επόμενα!

[leftos]

Ισως ακουστει βαρυ αλλα μαθημα ζωης η περιπετεια σου.

[Uriah Heep]

Aferim kardeş!

:beer:

[sfigas]

:beer: