Κρήτη … και ανοικτοί λογαριασμοί που δεν κλείνουν …

[Vrasidas]

Υπάρχουν δυό ειδών βερεσέδια … αυτά που κλείνουν και αυτά που ανανεώνονται . Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου και στην πράξη προσπαθώ όταν είναι εφικτό να τα κλείνω μια και έξω. Τουλάχιστον έτσι προσπαθώ…

Πριν κάποιες εβδομάδες όλα σχεδόν ήταν διαφορετικά ... Ξυπνάς όμως ένα πρωί και είσαι σε άλλον κόσμο … τον κόσμο τον δικό σου ίσως … αυτόν τον κόσμο που πρέπει να τον τοποθετήσεις ψηλότερα. Από τότε που το καράβι με “άδειασε” – στην κυριολεξία – στο λιμάνι με την μεγαλύτερη στάνη της χώρας, μια έντονη ανησυχία στην καρδιά με ταλανίζει … Υπάρχουν βερεσέδια κάτω στις Νότιες θάλασσες … και αυτό είναι ψυχοφθόρο.

Ο χάρτης είναι συνεχώς μπροστά μου, οι διαδρομές έχουν τόσο βαθειά αποτυπωθεί στην μνήμη μου που είναι σαν να τις ζω … δεν βλέπω την ώρα να περάσω πάλι την μπουκαπόρτα.

Το αρχικό πλάνο έλεγε ότι θα είμαστε δύο μηχανές αυτή τη φορά. Ευκαιρία για επιπλέον εμπειρίες. Όμως πως θα ήταν η ζωή χωρίς τις αλλαγές της τελευταίας στιγμής. Ο φίλος που θα ερχόταν, λόγω έκτακτων θεμάτων την τελευταία στιγμή, αναγκάστηκε να παραμείνει εντός των τοιχών και να μην περάσει την πύλη του λιμανιού … Ούτως ή άλλως η διαδρομή και τα πλάνα ήταν σχεδιασμένα από πριν για μοναχικό ή με συντροφιά ταξίδι.

Εννοείται ότι φεύγοντας από το σπίτι πάλι άφησα κάτι εκτός ψυγείου ενώ δεν θα ‘πρεπε … αναρωτιέμαι γυρίζοντας τι θα βρω και πως θα το βρω …

Το καράβι γεμάτο … με το ζόρι βρίσκω μια γωνιά να στρώσω το σλίπινγκ μπαγκ. Ευτυχώς είναι από αυτές τις νον πολίτικαλ κορέκτ γωνιές ... τις ήσυχες. Φεύγουμε με μισή ώρα καθυστέρηση … αλλά ποιος βιάζεται … Ευτυχώς στην γωνιά μου υπάρχει ησυχία.
Έχω ήδη διαβάσει αρκετές σελίδες του βιβλίου μου και τα μάτια μου κλείνουν πεισματικά … όπως και το πεισματικό γαύγισμα του μικροσκοπικού σκύλου απέναντι . Τι σου είναι η φύση ... πόσο δυσανάλογο το πείσμα του σε σχέση με το μπόι του … Αυτό ίσως θα έπρεπε κάποιοι να το προσέξουν και γιατί όχι ... να το μιμηθούν …



Συνεχίζεται ...

[Vrasidas]

... αν δεν μου πει κάποιος με απλά Ελληνικά πως μετατρέπω τις φωτο από τα π.χ. 3,8 ΜΒ σε λιγότερα ώστε να είναι εφικτό να κατέβουν στο παρόν θέμα ... φωτογραφίες δεν έχει ...

[George_M.]

σωνεις φωτο στο δεσκτοπ
κανεις δεξι κλικ κ ανοιγεις την φωτο με ζωγραφικη,παιιντ στα εγγλεζικα
επιλεγεις απο πανω αλλαγη μεγεθους σε ποσοστο επι τοις 100 κ κανεις αποθηκευση
ετιοιμος

[Billymuse]

Aλλιώς κάντο ον λαιν (https://www.reduceimages.com/)

[Vrasidas]

Και σιγά μην γινόταν ταξίδι χωρίς να πετύχεις γνωστό στο πλοίο … Είχε μαζί του και αυτό το Θεϊκό τσουρέκι … α ρε Δημήτρη, χαλάλι σου οι επιπλέον θερμίδες … :) …

Ο ύπνος αν και σε σκληρό σιδερένιο κατάστρωμα, βαθύς … Ένα από τα πράγματα πάντα με ενοχλούσαν πριν την αποβίβαση, είναι αυτή η όρθια αναμονή στις σκάλες του πλοίου. Ένα τελείως αδικαιολόγητο στριμωξίδι, κάτι σαν τις ουρές σε δημόσια ταμεία ή ουρητήρια … μην βιάζεστε μανδάμ, να τραβήξει πρώτα ο προηγούμενος το καζανάκι και μπαίνετε … Θα περάσει και αυτό όμως …

Κατεβαίνω επιτέλους από το πλοίο και πιάνω μια άκρη να αναδιοργανωθώ. Δυό τύποι που κάνουν μπαμ ότι έχουν σχέση με κρατικές υπηρεσίες, από αυτές που “προστατεύουν” τους πολίτες κοιτούν τον κόσμο που αποβιβάζεται και σταματούν έναν πιτσιρικά με μηχανή που εμφανώς δείχνει ότι έρχεται για διακοπές στο νησί … μαλλιά ράστα - εντουράκι 250άρι - χύμα σλίπινγκ μπάκ δεμένο στην σχάρα … Κάτι σε Μάταλα σκέφτομαι … Ο ένας κατεβάζει από διπλανό στέισον βάγκον σκύλο και αρχίζει το ψάξιμο προφανώς για ουσίες … έτσι χύμα, μπροστά στον κόσμο … και όλα αυτά στην χώρα της χαμένης αξιοπρέπειας εδώ και αιώνες … Το πόσες καθώς πρέπει κυρίες και κουστουμαρισμένοι κύριοι πέρασαν τα απέραστα από δίπλα τους, ένας Θεός μόνο ξέρει … Θλίψη και μόνο θλίψη, αλλά την διάθεσή μου δεν μπορούν να μου την χαλάσουν έτσι εύκολα … ούτε καν με επίδειξη πως γκρεμίζεις την ανθρώπινη αξιοπρέπεια … είμαι στο Νησί …

Επιτέλους στον δρόμο. Η πρωινή δροσιά είναι καταπληκτική. Ακολουθώ Ανατολική πορεία και ο Ρα προσπαθεί να με τυφλώσει. Μάταια … το Φως που υπάρχει τριγύρω είναι ισχυρότερο.

Λίγα χλμ πιο κάτω σταματώ για να δω κάτι στον χάρτη. Πρέπει να αποφασίσω για το εάν θα περάσω από τα ίδια χωριά μέχρι ένα σημείο ή εάν θα μπω από διαφορετική είσοδο για τον προορισμό μου. Εκτός όμως από γνωστούς στο πλοίο συνεχώς βλέπω και άλλους παλαιούς γνώριμους …
- Καλημέρα Μέρφυ ..
- Καλημέρα βλάκα …
Εκεί που σταμάτησα το έδαφος έχει μια μικρή κλίση και είναι γεμάτο χαλίκια στην αριστερή μου πλευρά. Πατώ το πόδι κάτω και το πέλμα γλιστρά … προσπαθώ να κρατηθώ από την απελπισία μου και την έκφραση έκπληξης στα μάτια. Μάταια … Η μηχανή αρχίζει αργά – βασανιστικά να γέρνει , τα στιβαρά μου μπράτσα απλά μειώνουν τον ρυθμό της πτώσεις και απλά την κρατούν μέχρι γλυκά να ξαπλώσει κάτω.
Μέρφυ vs Βρασίδας = 1 – 0

Η αλήθεια είναι ότι ζορίστηκα να την σηκώσω … έχει πέσει με την αριστερή της πλευρά προς το κατηφορικό μέρος του δρόμου και τα χαλίκια δεν μου δίνουν καλό πάτημα ... είναι και ο τραυματισμένος ώμος που ακόμα παλεύει να έρθει στα ίσα του ...Ευτυχώς χωρίς την παραμικρή απώλεια … ίσως λίγος πληγωμένος εγωισμός … αλλά κανείς δεν πνίγηκε καταπίνοντας τον εγωισμό του …

Λίγο μετά τις Καλύβες υπάρχει μπλόκο τροχαίας με χειροκίνητο ραντάρ … τα απέναντι αυτοκίνητα φρόντισαν να ειδοποιήσουν γι’ αυτό, χωρίς να υπάρχει λόγος ούτως ή άλλως. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν πρέπει να αναρωτιέμαι … αλλά ας το πάρει το ποτάμι … ίσως διαβάζουν και άνθρωποι που θα στεναχωρηθούν ... άνθρωποι που κατανοούν την αξία του επαγγέλματός τους και που δεν έχουν σχέση με κοπριές …

Δεν βλέπω την ώρα να βγω από τον κεντρικό δρόμο … και να η διασταύρωση που δίνει την λύτρωση …. Το χωριό Αρμένοι γραφικό με ωραία εκκλησία, ωραίες γωνιές .. Είναι πρωί όμως ακόμα και οι νέες συνήθειες των ανθρώπων επιβάλλουν χουζούρεμα μέχρι αργά …

Στο Νέο Χωριό πέφτω πάνω στο καφενείο που την τελευταία φορά ο παπα-Μανώλης με κέρασε το τσίπουρο που παρήγγειλα. Φυσικά και εκεί ερημιά και τα πάντα κλειστά …Ήθελα να ήξερα αυτόν τον πρωινό καφέ τι ώρα τον πίνουν …

Η πορεία μέχρι τις Βρύσες καταπληκτική … ακολουθώντας παράλληλα τον κεντρικό νέο δρόμο και μακριά από ενοχλητικά σιδερένια κουτιά με περισσότερες από δύο ρόδες, απολαμβάνω την πρωινή δροσιά, το πράσινο, τις μυρωδιές …Το 600 ρολάρει ήσυχα ξεκούραστα αλλά σβέλτα … ακολουθεί τις γραμμές που επιλέγω χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς δισταγμούς. Ήδη το μυαλό επεξεργάζεται συγκριτικές πληροφορίες και διαφορετικά δεδομένα σε σχέση με την τελευταία φορά που ήμουν εδώ με το ταπεινό παπί μου.
Χμμ ... εκτός από τη άνεση και την μεγαλύτερη ταχύτητα στις ανηφόρες, μέχρι τώρα δεν μπορώ να πω ότι έχω ενθουσιαστεί τραγικά … Ούτως ή άλλως τα κομμάτια είναι κλειστά – σφιχτά – στενά … άρα πως να ξεδιπλώσει το fazer τις αρετές του ….

.. συνεχίζεται ..

[Christos ktm R]

Αν γραψεις ποτε βιβλιο θα ειμαι απο τους 1ους που θα το αγορασει!καλη συνεχεια!

[Vrasidas]

Μετά τις Βρύσες αρχίζει το ανηφορικό κομμάτι προς οροπέδιο Ασκύφου. Τι καταπληκτικό να είσαι στον δρόμο νωρίς το πρωί. Πόσα χάνουν οι άνθρωποι σκοτώνοντας τις ώρες τους σε “άδεια κρεβάτια” στιγμές σαν και αυτή … γιατί η ζωή είναι στιγμές ... τίποτα άλλο ...

Λίγο πριν την Ίμβρο στρίβω αριστερά προς Καλλικράτη. Το τοπίο άγριο – σκληρό ... όπως πρέπει για να δικαιολογήσει την παρουσία του σε αυτό το Νησί …. Κι όμως, στην πραγματικότητα πόσο εύθραυστο είναι … όπως και οι άνθρωποι που το κατοικούν.

Την Άνοιξη το σκληρό πέτρινο τοπίο είχε μια γλυκύτητα ... μια μίξη χρωμάτων από αυτές που βλέπεις σε υπέροχα κάδρα. Τώρα στην μέση του καλοκαιριού τα χρώματα είχαν λιγοστέψει … αλλά και τι έγινε .. είναι σαν να ταξιδεύεις σε άλλα μέρη. Και αυτή είναι μια από τις μαγείες των ταξιδιών σε διαφορετικές εποχές … ειδικά σε αυτή την γωνιά του κακοποιημένου από τα ανθρώπινα όντα πλανήτη μας. Την Ελλάδα που μπορείς να την αλωνίσεις με μηχανή άνετα και τις τρεις από τις τέσσερις εποχές του χρόνου … Περνάς από ένα μέρος την Άνοιξη χορταίνοντας απίστευτες εικόνες χρωμάτων και μυρωδιών και από το ίδιο μέρος το Φθινόπωρο … Είναι απίστευτη αυτή η διαφορά του “όλου” … νομίζεις πως είσαι τουλάχιστον σε άλλη χώρα σε σχέση με το πριν ….

Πέρασμα από Άσφενδο, το χωριό με το σπήλαιο με τις βραχογραφίες από την Νεολιθική εποχή της Κρήτης (6,500 – 5,500 π.Χ.) και τίποτα δεν μαρτυρά τριγύρω την σημαντικότητα αυτής της γωνιάς στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Εάν το μικρό αυτό χωριό βρισκόταν σε πολιτισμένη χώρα, ίσως και να ήταν τόπος ιστορικού προσκυνήματος … Με αυτές τις σκέψεις συνεχίζω τον στριφτερό στενό δρόμο αφήνοντας κάπου πίσω μου και δεξιά το Φαράγγι Κάπνη. Πόσα φαράγγια έχει αυτό Νησί ... πόσες ευκαιρίες για περπάτημα, για άδειασμα σκέψεων και αρνητικών συναισθημάτων που σκοτώνουν την ψυχή … Τόσα Φαράγγια, τόσος λίγος χρόνος …

Μπαίνοντας στον Καλλικράτη σταματώ στην αρχή του με την μαρμάρινη πλάκα προς τιμή του Μανούσου Καλλικράτη … Ακόμα μια αιτία για θλίψη. Τόσο μεγάλο όνομα ... τόσο μικρή μαρμάρινη πλάκα. Μα θα μου πεις, όλα τα ταπεινά και άξια σε αυτήν την πλάση, σε μικρές μαρμάρινες πλάκες απεικονίζονται …

Ώρα για καφέ για πρωινό καφέ και το μάτι μου πιάνει τρεις που κάθονται σε μια σκιά καρυδιάς. Μοιάζει με καφενείο … ιδανικό μέρος για λίγο ξεμούδιασμα και δυό τρεις γουλιές από το μαγικό ζουμί … Ουσιαστικά είναι περισσότερο ένα σπίτι ενός ηλικιωμένου που ποιος ξέρει πως καταφέρνει και επιβιώνει σε αυτή την ερημιά. Ο παππούς σηκώνεται να χαιρετίσει τον επισκέπτη … οι άλλοι δυό κοιτάζουν με περιέργεια … Σίγουρα ασχολούνται με ζωντανά.

Ο καφές δεν είχε και τόση σημασία, όσο η κουβέντα με αυτούς τους ζεστούς ανθρώπους. Με υπερηφάνεια μου λένε πως το χωριό τους είναι το 3ο ψηλότερο χωριό της Κρήτης. Και εκεί ακριβώς θυμήθηκα την διαδρομή από Ρέθυμνο προς τα εκεί Χριστούγεννα του 2003 … τότε που παραλίγο το 4Χ4 να χρειαστεί βοήθεια απεγκλωβισμού λόγω χιονιού !! Είχα ακολουθήσει φρέσκιες ροδιές υπολογίζοντας πως αφού ήδη κάποιος προπορεύεται, ο δρόμος συνεχίζει κανονικά … Σε αριστερή στροφή λίγο πιο πάνω βλέπω μια παρέα από πιτσιρικάδες , ξεκράνωτους με παπιά … χωρίς γάντια ή βαρύ ρουχισμό … με πρόσωπα κατακόκκινα, να σπρώχνουν να πάνε παραπάνω …

- Που πάτε ρε θηρία ? … ρωτάω …
- Α εδώ κοντά, σε λίγα χλμ είναι το χωριό μας … απαντάνε με φυσικότητα αλλά και με άγρια χαρά αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους …

Από τις στιγμές μου νιώθεις λίγος … ίσως και λίγο φλωρομαλάκας …

Στο «καφενείο» οι σύντεκνοι έβγαλαν μια πικρία και αγανάκτηση από τα δρώμενα της χώρας και κυρίως για την οικονομική αφαίμαξη που τους επιβάλλει αυτό το έκτρωμα που θέλει να αυτο-ονομάζεται κράτος … και πώς να μην συμφωνήσεις μαζί τους … Τους ρωτώ ποιος κατά την γνώμη τους, τους έχει καταστρέψει περισσότερο … Η απάντηση αφοπλιστική : - Οι ψηφοφόροι … τα μόνιμα κορόιδα … (Δηλαδή οι χρήσιμοι ηλίθιοι .... σκέφτομαι μέσα μου)…

Παντού τα ίδια, από άκρη σε άκρη των συνόρων. Θυμήθηκα πέρυσι στον Έβρο την συζήτηση σε καφενείο της Αισύμης ... μια από τα ίδια.

Ρωτάω πόσα χρωστάω για τον καφέ … ένα ευρώ απαντά ο παππούς. Σκέφτομαι πως είναι από τις ελάχιστες φορές που δεν σκέφτηκα καν εάν ο καφές ήταν καλός ή όχι … Ένα γαμωευρώ … τι μπορείς να αγοράσεις πλέον με ένα ευρώ στον ψεύτικο κόσμο που μας χρέωσαν … Αναλογίζομαι πως με ένα γαμωευρώ για λίγες έστω στιγμές απόλαυσα λίγες σταγόνες παρέας, από τις γνήσιες … από αυτές που ξευτιλίζουν το χρήμα και την πλαστική αξία του … Το βλέμμα του παππού αφοπλιστικό … τι να σκεφτόταν άραγες ? ... πόση ζωή να του έχει παραχωρηθεί ακόμα ?…

[Vrasidas]

Καλλικράτης ... καφενείο και εκκλησία.

[Vrasidas]

Φεύγω με περίεργα συναισθήματα … Λίγο έξω από το χωριό σταματώ σε ταβέρνα για πληροφορίες.
Θέλω να καταλήξω Φραγκοκάστελλο αφού πρώτα περάσω από Ασή Γωνιά και Αργυρούπολη κάνοντας κυκλική διαδρομή μέσω Μυριοκέφαλα … Ο χάρτης μου παλιός και όπως την τελευταία φορά στην μέση του πουθενά στο ίδιο Νησί, οι αποτυπωμένες πληροφορίες ήταν «αναχρονιστικές» ... κάτι όπως με τον τρόπο που μάθαμε περίπου να σκεφτόμαστε ... Αποτέλεσμα των λάθος πληροφοριών του χάρτη όμως, ήταν μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ βραδυά στα Μάταλα …

Η βασική ερώτηση ήταν εάν ο δρόμος προς Φραγκοκάστελλο μέσω Καψόδασου ήταν κανονικός ή χωματόδρομος. Η αλήθεια είναι πως ο κανόνας περί πληροφοριών από ντόπιους επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά … Ρωτώ την συμπαθητική κυρία :
- Ο δρόμος για Φραγκοκάστελλο είναι καλός ή χωματόδρομος ?
- Από που έρχεσαι ?
- Από Χανιά…
- Και που πας ?
- Φραγκοκάστελλο … αλλά από Ασή Γωνιά.
- Μα από εκεί είναι γυριστράδα … !
- Ορίστε ?
- Λέω, από εκεί είναι γυρολιά ..!! Να πας ευθεία … ο δρόμος είναι καλός … τι να κάνεις από την άλλη ?
- Μα ... θέλω να δω κι από εκεί …
- Σου λέω από εκεί είναι μακρυά και έχει στροφές …
- Μα αυτό θέλω … στροφές ...
- Α … εσύ είσαι κουζουλό …
- Σε ευχαριστώ ! Καλή σου μέρα !!

Οκ ... μου έφτιαξε την ημέρα … θυμήθηκα τον βενζινά της καρδιάς μας στο Μέτσοβο, που όταν είδε το παπί με το περίεργο ντεπόζιτο με ρώτησε από πού έρχομαι ... και την επική ατάκα : “Αϊ ... εισύ ταχ’ς χαμέν’”…

Αφήνοντας τον Καλλικράτη στρίβω αριστερά προσέχοντας λεπτομέρειες της διασταύρωσης και της διαδρομής. Άραγε πως θα δείχνει ο δρόμος ερχόμενος μετά ώρα από την αντίθετη κατεύθυνση ?

Δεξιά μου απλώνεται ένα μικρό πλάτωμα ανάμεσα σε πετρώδης λόφους … εικόνα λίγο απόκοσμη. Θυμάμαι αντίστοιχα τοπία σε κάποιες γωνιές της Πελοποννήσου.
Τα ταξίδια όσο μεγαλώνεις αποκτούν άλλη αίσθηση … παντρεύουν το παρελθόν με το παρόν και σε κάνουν να αποζητάς περισσότερο το μέλλον. Κάθε στροφή και μια ανάμνηση από τα βαθιά του υποσυνείδητου ... μια αίσθηση νοσταλγίας … μια γλυκιά μελαγχολία …

Ίσως γι’ αυτό βλέπεις ανθρώπους μιας ηλικίας και πάνω να ταξιδεύουν περισσότερο από νεαρότερους … Ό,τι βλέπουν γύρω τους συνήθως το συνδέουν και με μια στιγμή της ζωής τους, κάτι που οι νεώτεροι δεν έχουν ακόμη δημιουργήσει … Ένα παλιό ετοιμόρροπο πέτρινο σπίτι που είναι αδιάφορο για έναν νέο, για τον μεγάλο ταξιδιώτη είναι ο καθρέπτης μιας ολάκερης ζωής … με γλέντια, με τσιγάρα δίπλα στο τζάκι, με ιστορίες γεμάτες εικόνες … Ένα μικρό αδιάφορο ταβερνάκι στην άκρη του δρόμου, για κάποιους γεννιέται αναπαράσταση της στιγμής που κρατώντας ένα χέρι με τα δυό τους χέρια έδωσαν όρκους που πάτησαν ή που προδόθηκαν … ίσως και μιας ματιάς γεμάτης πάθος, αγάπης …
Και όλα αυτά επειδή μια 600άρα κυρία 19 ετών περνάει ένα μικρό λιβάδι …
Βρασίδα σύνελθε, είσαι ακόμα στην πρώτη μέρα, με μόλις έναν μονό Ελληνικό καφέ …

Φτάνοντας στην κορυφή στην απέναντι στο βάθος χαμηλά απλώνεται η Ασή Γωνιά … ένα ακόμη χωριό καπεταναίων και αγωνιστών. Το κατέβασμα προς το χωριό Θ Ε Ϊ Κ Ο … Τι φοβερό στροφιλίκι ήταν αυτό ?? Αργότερα στο μαρτυριάρη Γκούγκλη μέτρησα 33 συνεχόμενες στροφές !! … οι περισσότερες φουρκέτες .…

Ήδη οι σκέψεις για το παπί που άφησα πίσω στο γκαράζ άρχισαν να πλημμυρίζουν το μυαλό … Οι συγκρίσεις ήταν άμεσες και ασυναίσθητα αυθόρμητες … Πολλοί θα “στεναχωρηθούν”, αλλά η πάπια είναι μακράν πιο χαλαρή – στριφτερή- διασκεδαστική – γρήγορη σε αυτόν τον κατηφορικό παράδεισο … Είναι από τις φορές που λες και τι δεν θα έδινα να είχα τον Κινέζουλα και να ακολουθεί ένας ακόμα ιδρωμένος γλήγορος, με τούμπανο κυβικά και πολλά προβόλια ... έτσι για την αλητεία …
Να το θυμάστε μερικοί, όσο "περισσότερα φώτα" ... τόσο λιγότερα βλέπετε. Τα ωραιότερα στα ταξίδια βρίσκονται πίσω από σκιές ... Και επειδή κάποια ψυχή ήδη με ρώτησε πως είναι δυνατόν με περισσότερα φώτα, να βλέπω λιγότερα ... την προέτρεψα να κοιτάξει τον ουρανό νύχτα .... σε όσο περισσότερο "φωτιζόμενο περιβάλλον" βρίσκεσαι ... τόσο λιγότερα "αστέρια" βλέπεις ....

[Vrasidas]

Μπαίνοντας στο χωριό και παρά το γρήγορο πέρασμα από το κέντρο του καταλαβαίνεις αμέσως πως πρόκειται για κεφαλοχώρι, οργανωμένο ... περιποιημένο … Ίσως αν δεν έπινα τον καφέ μου στον Καλλικράτη να έκανα μια στάση εδώ. Η έξοδος του χωριού σε πάει σε έναν ακόμα οδικό Παράδεισο. Ακολουθείς για λίγα χιλιόμετρα ένα καταπράσινο ζικ ζακ ανάμεσα σε μια πανέμορφη κοιλάδα μέχρι την διασταύρωση δεξιά για Αργυρούπολη. Η άσφαλτος στρωτή με ωραίες ανοικτές καμπές … περικυκλωμένος από πράσινο, σκιερά πλατάνια και λογής πυκνούς θάμνους. Αν και μέσα Ιουλίου, λόγω της ώρας η θερμοκρασία δεν έχει ανέβει ακόμα ... η δροσιά είναι καταπληκτική και παρά τον εξοπλισμό ένδυσης δεν έχω καν ιδρώσει.

H διασταύρωση εμπρός μου με πάει δεξιά προς Αργυρούπολη. Όλη η περιοχή είναι καταπράσινη, ο δρόμος ανηφορικός, με ταβέρνες και μυρωδιές που προκαλούν έκκριση γαστρικών υγρών … Χμμ … πολύ τουριστικό το μέρος … αλλά αν είναι να μοσχομυρίζει έτσι ο τόπος, χαλάλι του … Τα “αντικριστά” δίπλα ακριβώς στον δρόμο κολάζουν και ολιγοδίαιτους ασκητές και ερημίτες … Κατά την γνώμη μου πολύ καλύτεροι “κράχτες” από τους καρακιτσαριό φουστανελοφόρους με αθλητικά παπούτσια της Βάρης – Κορωπίου στα “Βλάχικα” …

... συνεχίζεται ...

[Vrasidas]

Ακολουθώντας τον – τι άλλο – φιδίσιο σκαρφαλωμένο στην πλαγιά δρόμο περνώ τα Μυριοκέφαλα ολοκληρώνοντας σχεδόν την “γυριστράδα” ή “γυρολιά” μέχρι πίσω τον Καλλικράτη. Μένω εντυπωσιασμένος από την ομορφιά του τοπίου, την τραχύτητά του, την θέα προς την δεξιά πλευρά … Μπαίνω πάλι στο μικρό πλάτωμα και όντως η οπτική γωνία είναι διαφορετική, αλλά το ίδιο πανέμορφα απόκοσμη.
Πριν τον Καλλικράτη στρίβω αριστερά με τραβώ προς Φραγκοκάστελλο. Ο δρόμος με ωραία χάραξη, στενός, προκλητικός … Περνώ από αραιοκατοικημένη περιοχή με κτίσματα που μαρτυρούν την ιστορία του τόπου, τις συνήθειες των ανθρώπων, τον τρόπο της κάποτε σκληρής αλλά αγνής ζωής τους … τότε που τα βράδια αγκαλιάζονταν περισσότεροι άνθρωποι … πουτάνα τηλεόραση, καταστροφέα αγκαλιών … Δεξιά μου πριν την είσοδο στο φαράγγι, ακόμα μια εκκλησιά που μια στάση για ένα κερί και μια ευχή πολλές φορές “επιβάλλεται” …

Κινούμαι ήδη μέσα στο μικρό αλλά πανέμορφο φαράγγι του Καλλικράτη … Δεξιά μου η πινακίδα του Ε4 μονοπατιού μέσα στο φαράγγι αλλά και οι φιγούρες που στο βάθος το κατηφορίζουν μου δημιουργούν αισθήματα ζήλιας … Κι όμως φίλε μου Βρασίδα, υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν από την άλλη άκρη της Ευρώπης ή άλλης ηπείρου, μόνο και μόνο για να χαρούν ένα τέτοιο μαγικό τοπίο, το οποίο επειδή ακριβώς το έχεις απλωμένο στα “παράλυτα κουτσουρεμένα πόδια σου", το αγνοείς επιδεικτικά … όπως και αυτό εσένα φυσικά. Πως μπορεί το εφήμερο, το φθαρτό, το με τόσο σύντομα πεπερασμένα όρια να έχει τέτοια τύφλωση, τέτοια αλαζονεία … μόνο το ανθρώπινο είδος μπορεί να το καταφέρει.

Η μαγεία συνεχίζεται ακολουθώντας το φαράγγι στο δεξί μου χέρι μέχρι την κορυφή του μικρού βουνού όταν ξαφνικά …. ωωω !! … τι βλέπουν τα μάτια μου ? … Αν το κατέβα προς την Ασή Γωνιά ήταν μες την τρέλα που σου δημιουργεί αυτή η σειρά από στροφές και φουρκέτες, τι πρέπει να πει κανείς γι’ αυτό που ξετυλίγεται μπροστά μου ?? Μια σειρά από συνεχόμενες 30 επίσης στροφές αλλά πιο άγριες, πιο απότομες, πιο κλειστές, πιο προκλητικές … η Τσέσικα Ράμπιτ της ασφάλτου …
Σε κάποια σημεία η μία κατηφορική φουρκέτα ακολουθεί σχεδόν αμέσως την επόμενη κρατώντας σε διαρκώς σε ένταση και οδηγική έκσταση . Αναγκάζεσαι ή να ρολλάρεις χαλαρά απολαμβάνοντας την απίστευτη θέα, με τον κάμπο του Φραγκοκάστελλου να απλώνεται εμπρός σου, το μεσαιωνικό κάστρο να δεσπόζει την περιοχή, τη Γαύδο να στέκεται κάποια χιλιάδες χρόνια στο ίδιο σημείο … ή να ξεχάσεις θέα και ιστορία και να δημιουργήσεις την δική σου προσωπική ιστορία με χαρακιές από μαρσπιέ στην άσφαλτο και χαρακιές από αναμνήσεις στα βαθιά του μυαλού … Στριφτερό μέχρι θανάτου, ένα κατέβα όπως αυτό στον Άδη, αλλά με θέα και φως …

Πάλι μια νοσταλγία της πάπιας με επαναφέρει στην πραγματικότητα και επιλέγω την κουρτίνα Νο 1 … αυτή με την θέα και το τουριστάδικο κύλισμα … Ξέρω ότι κάποιοι ιδιοκτήτες πολλών κυβικών, διαβάζοντας τέτοιες περιγραφές με αναφορές σε κινέζουλες πάπιους – στροφιλίκια και λοιπά “παρανοϊκά συγκριτικά” με πολίτικαλ κορέκτ μαστοειδή δίτροχα, θα χαμογελούν τουλάχιστον ειρωνικά ή με ακόμα χειρότερες σκέψεις … αλλά δεν βαριέσαι … πως αλλιώς θα άξιζε η χαρά του περάσματος τις τελευταίας στροφής πρώτος … χαλαρά – αβάδιστα – αβίαστα … Το να σε κεράσει κινέζικο τσάι Γερμανός είναι ιεροσυλία, να το κάνει Κινέζος σε Γερμανό είναι πιο φυσιολογικό …
Κατά καιρούς διαβάζω διάφορα από τον πλανήτη της μοτοσυκλέτας και με πιάνει μια μελαγχολία … Τόσοι πολλοί ιδιοκτήτες, τόσοι λίγοι αναβάτες … Τόσα γεμάτα πάρκινγκ και αυλές, τόσοι άδειοι δρόμοι … Άδειασε η ψυχή, άδειασαν και οι δρόμοι …

...συνεχίζεται ...

[Vrasidas]

Φαράγγι Καλλικράτη ...

[Vrasidas]

Ώρες ώρες καθισμένος και κοιτώντας το τίποτα αναρωτιέμαι γιατί ενοχλώ τους ανθρώπους, γιατί δεν αφήνω τον καθένα στην κοσμάρα του, στο βασίλειο της προσωπικής μας άγνοιας … ίσως γιατί έτσι κάποιοι αναγκαστούν και αρχίσουν και σκέφτονται ?... ίσως γιατί αυτές οι σκέψεις μου γυρίσουν κάποια στιγμή μεταλλαγμένες σε μορφή προσωπικού οφέλους ? … Ποιος ξέρει και κυρίως ποιος προλαβαίνει να ζήσει για να τα χαρεί … αλλά πάλι έβγαλα τον ματαιόδοξο εαυτό μου και δεν μ’ αρέσει ... ίσως μια μακρινή βόλτα με τον κινέζο μου επαναφέρει τα εγκεφαλικά γράδα στους βαθμούς που πρέπει …

Έχω φωτογραφημένο το Ενετικό κάστρο σε αυτή την νότια άκρη τρεις φορές … με τρεις διαφορετικές μηχανές … με τρεις διαφορετικές συναισθηματικές διαθέσεις … Έτσι για να ξέρεις Ερμόλαε … δεν υπάρχουν συγκριτικά μόνο για τελικές – κατανάλωση – ποιότητα κύλισης – βάρους ….. Υπάρχουν και τα συγκριτικά για το τι σου βάζει την ψυχή στα κόκκινα … στην περιοχή με την καλύτερη ροπή, εκεί που όλα λειτουργούν όπως θα έπρεπε να λειτουργούν τα ανθρώπινα … και κόκκινα δεν σημαίνει πάντα αδρεναλίνη που κυλά ανεξέλεγκτα. Υπάρχουν και τα κόκκινα της γαλήνης, της ολοκλήρωσης … όπως το “κρίσιμο σημείο” του αθλητή … το σημείο που όταν το “σπάσεις” η κούραση μετατρέπεται σε νιρβάνα, σε μέθη και που όλα πλέον δεν έχουν σημασία, όλα γίνονται από μόνα τους … το σημείο που πλέον δεν σε ελέγχει το μυαλό και η προπληρωμένη δανεισμένη λογική, αλλά τα “πραγματικά” μέσα σου … η “εμού του ιδίου” ανοικτή επιταγή που περιμένει να εισπραχθεί …

Ανάμνηση πρώτη με 1.400 cc … θυμάμαι ελάχιστα πράγματα και τίποτα από αυτά δεν έχουν να κάνουν με συναισθήματα που γεννήθηκαν εξ’ αιτίας της μηχανής …
Ανάμνηση δεύτερη με Κινέζικα 120 cc … θυμάμαι κάθε στροφή, κάθε χτύπο της καρδιάς, κάθε μυρωδιά … κύρια αιτία των χαρακιών στην μνήμη το απλοϊκό μηχανάκι που κρατούσε όλες τις αισθήσεις ανοικτές …
Ανάμνηση τρίτη αυτά που τώρα αποτυπώνονται στην οθόνη, με 600 cc …. δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί όσα γράφω αλλά σίγουρα στο σύνολο των εντυπώσεων έρχεται μακράν πίσω από το παπί …
Είναι κατανοητό φαντάζομαι πως τα συγκριτικά δεν έχουν να κάνουν με διαδρομές σε Εθνικές οδούς, αλλά σε κλειστά επαρχιακά και χωρίς να είναι απαραίτητο να κουβαλάμε την μισή προίκα μαζί μας.

Κάθομαι στα σκαλοπάτια του μνημείου πεσόντων αγωνιστών κατά την τουρκοκρατία με τις προτομές του Νταλιάνη και του Αργυροκαστρίτη, μέχρι τον πόλεμο του ’40 με την τιμητική πλάκα για τον Ανδρέα Πατσάκη Έφεδρο Ανθ/γό πεσόντα στο Αλβανικό Έπος. Ρεμβάζω απέναντι το κάστρο … η ώρα είναι περίπου 10:30 και ο ήλιος έχει ήδη εξαφανίσει κάθε ίχνος δροσιάς. Οι Δροσουλίτες σίγουρα ενοχλημένοι από τύπους σαν και εμένα, έχουν αποτραβηχτεί από τις πολεμίστρες τους στα “κελιά” τους εδώ και ώρες …
Τέσσερις τοίχοι σε σχήμα παραλληλόγραμμου σχηματίζουν το κάστρο … ένα άψυχο πέτρινο κατασκεύασμα με ποτισμένα θεμέλια από ποτάμια αίματος … Τόσες ψυχές θυσιάστηκαν εκεί κι όμως παραμένει άψυχο … Θα σταματήσει κάποτε αυτή η ανθρώπινη ανάγκη για αίμα άραγες …? Μάλλον όχι, ποτέ … Ίσως όταν το ανθρώπινο είδος καταλάβει πως οι φλέβες αίματος είναι πολυτιμότερες από τις φλέβες χρυσού … ίσως …

Κοιτάζω τα τείχη του κάστρου και από κάτω την μεγαλοκοπέλα, αλλά με καρδιά ακόμα έφηβης, 600άρα … κι όμως, κάτι λείπει … Τι το ήθελα και ήρθα πιο πριν με το παπί ?? … μου κατέστρεψε την ψευδαίσθηση μιας ζωής … Άντε τώρα πάλι από την αρχή να ξαναζήσεις … να ξαναμάθεις ή μάλλον να ξεμάθεις από τις κοπριές, τα γνωστά και τα οικεία … ακόμα κι αν μυρίζουν …

Κοιτάζω το ρολόι και τα χιλιόμετρα που έχω κάνει … τι ώρα ξεκίνησα, πόση ώρα σταμάτησα συνολικά για ξεκούραση - ξεμούδιασμα … και μένω “άναυδος” που συνήθως έλεγε γνωστός “γαύρος” κάγκουρας παλαιότερων εποχών …
Πρώτον συνειδητοποιώ για πρώτη φορά πως έχω κάνει στάση για ξεκούραση !! και ξεμούδιασμα !! …
Δεύτερον έχω κάνει μόλις 120 χιλιόμετρα !!! … μα αφού έχω 600 cc … 95 άλογα … 6άρι σασμάν … καλή γόμα … Γιατί κουράστηκα ? …
Α ρε πουτάνα μάρκετινγκ ... εσύ φταις για όλα … Εσύ και το αλάνθαστο εργαλείο σου … δηλαδή η ανθρώπινη ματαιοδοξία και η υπερεκτίμηση της ύλης. Κάποτε που ο άνθρωπος ήταν πιο κοντά στην φύση ήταν και οι εποχές που αναπτύχθηκαν θεωρίες και νοήματα που είχαν κοντινότερη επαφή με το πνεύμα … Τότε που η σκιά μιας ιδέας ήταν απείρως βαρύτερη από την σκιά ενός τοίχου κάστρου … Οι ιδεαλιστές φιλόσοφοι μπόρεσαν να μπουν βαθιά στην ψυχή και να κατανοήσουν ή να πιστέψουν πως πραγματική υπόσταση έχει μόνο η συνείδηση … ο υλικός κόσμος είναι απλά κατασκεύασμα των αισθήσεων και αντιλήψεών μας … άρα όλα όσα αντιλαμβανόμαστε με τις γνωστές μας πεπερασμένες αισθήσεις τίθενται υπό αμφισβήτηση … Αλλά θα μου πεις ποιος είσαι εσύ ρε μλκ που τολμάς να αμφισβητείς … ποιος είσαι ?? … ένας φτωχομπινές με 120 cc ... και αυτά κινέζικα …

[Vrasidas]

Ανεβαίνω στην μεγαλοκοπέλα και ξεκινώντας ρίχνω κλεφτές ματιές που και που προς τα πίσω … όσο το κάστρο απομακρύνεται από το οπτικό μου πεδίο τόσο με πιάνει μια νοσταλγία για επιστροφή … όχι τόσο για το κάστρο αλλά για την διαδρομή μέχρι εκεί … ίσως κάποτε να φτάσω εκεί και με τα πόδια … ποιος ξέρει, ίσως τελικά το φαράγγι να δώσει γιατρειά στα “παράλυτα κουτσουρεμένα πόδια μου” …

Άγιος Νεκτάριος - Βουβάς – Κομιτάδες περνούν γρήγορα και θα έλεγα λίγο αδιάφορα. Στους Κομιτάδες υπάρχει ακόμα ένας λόγος να φορέσεις ένα καλό μποτάκι … να πάρεις λίγη τροφή και μπόλικα υγρά και να αφεθείς δεξιά, μέσα στο πανέμορφο φαράγγι που τα μονοπάτια του φτάνουν μέχρι Ίμβρο. Σε λίγο θα ξαναπεράσω από εκεί όμως, ίσως έχω χρόνο για μια καλύτερη ματιά.

Έχω στόχο το εγκαταλελειμμένο χωριό Άγιος Ιωάννης στους πρόποδες των Νότιων Λευκών Ορέων. Το χωριό εγκαταλείφτηκε λόγω μιας αιματηρής βεντέτας, που ξεκίνησε το 1948 από ένα κουδούνι που φέρουν τα ζώα στο λαιμό, με αποτέλεσμα τα θύματα να φθάσουν τα επτά. Αλλά τι μικρός που είναι ο κόσμος ... Πριν λίγες εβδομάδες βρίσκομαι σε μνημόσυνο για την μητέρα μιας φίλης. Απέναντί μου κάθεται μια κυρία και πάνω στην συζήτηση μιλάμε για την Κρήτη … Λέγαμε για της ομορφιές του νησιού και πως δυστυχώς λόγω βροχής δεν κατάφερα να ολοκληρώσω την διαδρομή μου έως αυτό το χωριό εκεί …
- Α … μου λέει ... πρέπει οπωσδήποτε να πας εκεί, είναι πανέμορφα ! Ο σύζυγός της ήταν από αυτό ακριβώς το χωριό …!!
Η οικογένειά του θύμα της συγκεκριμένης βεντέτας … Και πράγματι πήγα …

Φτάνω στην Χώρα Σφακιών. Από ψηλά στον δρόμο σου δίνει την εικόνα ενός γραφικού μικρού παραθαλάσσιου χωριού. Έχει αρκετή κίνηση από τουρίστες κυρίως από άλλες χώρες, πολλά αυτοκίνητα και τουριστικά λεωφορεία. Αν πάει όλη τη σεζόν έτσι, θα μείνουν ευχαριστημένοι πολλοί … και αρκετός κόσμος περιφερειακά τους επίσης …

Η ώρα είναι σχεδόν 11:00 και το στομάχι διαμαρτύρεται ... η θάλασσα δίπλα είναι καταγάλανη – ήρεμη και οι πινακίδες με τα καλούδια του μαγαζιού που μου κλείνει το μάτι δίπλα, σκέτος πειρασμός … Αποφασίζω πως είναι ώρα για την πρώτη μεγάλη στάση της ημέρας. Από περιέργεια παίρνω την διάσημη πίτα Σφακίων με μέλι και έναν καφέ … Δεν θα έλεγα πως ενθουσιάστηκα αλλά το είναι μου το γέμισα και μάλιστα χωρίς να φουσκώσω χάνοντας ευχαρίστηση στην οδήγηση.

Ρεμβάζω την παραλία εμπρός μου με το μικρό λιμανάκι πίνοντας τον τουριστάδικο φρέντο … Θα ήθελα να κάνω διακοπές σε αυτό το μέρος ? … θα ήθελα να το έχω ως ορμητήριο για τις εξορμήσεις μου ? … η αλήθεια είναι πως δεν μου βγήκε ένα αυθόρμητο ναι ή όχι …

Ευκαιρία να μάθω από ντόπιο πληροφορίες για τον Άγιο Ιωάννη … και ρωτώ τον πιτσιρικά που εργαζόταν στο μαγαζί ….
- Να ρωτήσω κάτι ? Το χωριό Άγιος Ιωάννης κατοικείται ?
- Τι σημαίνει αυτό ?
- Ε..? ...
- Τι σημαίνει κατοικείται ?
.........:confused::confused::confused::confused::confused::confused::confused::confused:........... .......
- Λέω ... υπάρχουν άνθρωποι που ζουν εκεί ... ή είναι έρημο ?
- Ααα ... όχι είναι έρημο ... μόνο ένα καφενείο ....
- Θανγκς φίλε ....

... το χωριό είναι έρημο ... ακατοίκητο ... όπως και το μυαλό του τύπου που ρώτησα …

Ξεκίνησα με μια περίεργη αίσθηση από το μέρος αυτό … ίσως γιατί στο μυαλό μου το είχα πλάσει λίγο διαφορετικά. Ίσως γιατί το “βαρύ” του όνομα δημιουργεί πλασματικές προσδοκίες και απαιτήσεις. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους γύρω μας … Φορτωνόμαστε με προσδοκίες και απαιτήσεις που στο τέλος αποδεικνύονται πλασματικές – κάλπικες όσον αφορά την πραγματική εικόνα του άλλου .. ή απλά ανίκανοι ή λίγοι να τις διαχειριστούμε εμείς οι ίδιοι όσον αφορά τον εαυτό μας προς τον άλλο.
Με λίγα λόγια … προσδοκίες και απαιτήσεις σκοτώνουν την “στιγμή” (ίσως και μια ολόκληρη ζωή) … την χαρά να γευτείς αυτό που σου απλώνεται ελεύθερα μπροστά σου την στιγμή που το ζεις, χωρίς “θέλω” και “μη” … Βρας αυτό να το θυμάσαι … και όποιος κατάλαβε κατάλαβε …

... συνεχίζεται ...

[Vrasidas]

Ο δρόμος προς Ανώπολη μια ευχάριστη έκπληξη! Ωραίο οδόστρωμα – ωραία θέα αριστερά το Λυβικό Πέλαγος – ωραία προκλητική χάραξη με συνεχόμενες στροφές … 10 χιλιόμετρα απόλαυσης.

Περνώντας από την γενέτειρα του Δασκαλόγιαννη μετά από λίγο φτάνω στο φαράγγι της Αράδαινας. Μια σιδερένια γέφυρα ενώνει τους δυό αντικριστούς κόσμους. Το μικρό καφέ στην απέναντι πλευρά είναι μια καλή πρόταση για στάση σκιάς και αναπλήρωση υγρών. Το μέρος σε προκαλεί να το εξερευνήσεις. Με την ευκαιρία ρίχνω μια σύντομη ματιά στο φαράγγι. Στο βάθος μακριά και από τις δυό του πλευρές τις γέφυρας μικρές ομάδες περιπατητών το διασχίζουν με φορά από νότο προς βορρά … Τι υπέροχο να μπορείς να αφιερώσεις χρόνο σε τέτοια δραστηριότητα … και αν έχεις υπέροχη παρέα ακόμα καλύτερα. Με λίγη φαντασία μπορεί και βρίσκεσαι κάπου σε φαράγγια της Άγριας Δύσης, με ινδιάνους να παρακολουθούν από ψηλά … ίσως κάπου εκεί να βρίσκεται και η αγαπημένη ινδιάνα του καθενός μας ….

Πίσω από το καφέ μπαρ απλώνεται ο μικρός οικισμός με τα ρημαγμένα σπίτια και τον από τον 14ο αιώνα ο ναό του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Η ιστορία λέει πως στο ναό του Αρχαγγέλου γινόταν το ‘‘ξακαθάρισμα” … οι ύποπτοι για ζωοκλοπή έρχονταν να ορκισθούν και να ξεκαθαρίσουν ότι δεν είχαν εμπλοκή στη κλοπή. Κι όμως οι κλέφτες φοβόντουσαν τον Αι Αστράτηγο.

Στην γέφυρα πραγματοποιούνται από ειδική εξέδρα άλματα μπάντζι τζάμπινγκ (bungee jumping) και ώρες ώρες κάτι πρέπει να κάνω με αυτή την υψοφοβία που με έχει πιάσει μεγαλώνοντας. Κάποτε κρεμόμουν για πλάκα από βράχους και πύργους ... όσο πιο ψηλά τόσο πιο καλά. Τώρα όσο πιο χαμηλά τόσο πιο καθαρός ο αέρας … για τους γύρω μου τουλάχιστον …

Ο δρόμος προς Άγιο Ιωάννη μια ευχάριστη έκπληξη … μια ωραία στρωτή διαδρομή μέσα από αραιό πευκοδάσος οδηγεί προς το χωριό το οποίο έχει πύλη !! … ναι κύριοι, έχει πύλη ! Συνειρμικά μου έρχονται στο μυαλό χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης. Χωριά που μακρυνές αλλά τόσο κοντινές εποχές είχαν πύλη φυλασσόμενη … Αναρωτιέμαι τι είδους χωριό είναι αυτό … Φτάνω μέχρι την μέση του χωριού. Ένα παλιό πέτρινο κτίσμα αυτο-προσδιορίζεται ως κοινοτικό γραφείο και παρά την εγκατάλειψη υπάρχουν αυτοκίνητα σταθμευμένα.
Αναστροφή και πάμε για εξερεύνηση του υπόλοιπου χωριού.

Γυρίζοντας προς τα πίσω λίγο πριν την “πύλη” του χωριού υπάρχει δεξιά δρόμος που δείχνει να πηγαίνει σε κάτι κτίσματα στον απέναντι μικρό λόφο. Με μεγάλη μου έκπληξη βλέπω μια πανέμορφη γωνιά για στάση – καφέ ή φαγητό … Ένα μικρό πέτρινο παλαιό κτίσμα έχει μετατραπεί σε καφέ με ενοικιαζόμενα δωμάτια στην πίσω του πλευρά. Κανονικό ησυχαστήριο ... πανέμορφο … ήρεμο … γραφικό …
Πόσο θα ήθελα να είχα χρόνο να αφεθώ εκεί, στην πίσω αυλή που κοίταζε το βουνό απέναντι. Να ανακαλύψω την ομορφιά που καλά κρυμμένη περιμένει … Τον καφέ δεν τον ήπια όλο … από τις σκέψεις μου είχα ξεχάσει ότι υπάρχει καφές μπροστά μου. Πιάσαμε κουβέντα για λίγη ώρα με το διπλανό τραπέζι ... ουσιαστικά όχι με το ίδιο το τραπέζι … τα τραπέζια δεν μιλάνε… αν και με τα όσα έχουν δει, θα ήθελαν να έλεγαν πολλά … αλλά από την άλλη ούτε βλέπουν. Ποιος θα βρει την άκρη και πότε είναι πονεμένη ιστορία … O άνθρωποι στο διπλανό τραπέζι ήταν αξιόλογοι, ευπρεπείς, καλοσυζητητές … ανταλλάξαμε πληροφορίες, σκέψεις … δυό κουβέντες ανθρώπινες …
Πόσο ζήλεψα εκείνη την ηρεμία … Την ώρα που πήγα η ζέστη ήταν ήδη στα ψηλά. Προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ήταν όταν θα έπεφτε το σκοτάδι … με την δροσιά, τα χαμηλά φώτα πάνω στην πέργκολα, τα τριζόνια και τα τζιτζίκια να συναγωνίζονται ποιος θα βγάλει περισσότερα ντεσιμπέλ, με τις μυρωδιές από ζεστά εδέσματα που μόλις βγήκαν από το τηγάνι, λίγο παγωμένο κρασί, χαμηλή μουσική …
Λοιπόν αυτό που η φαντασία έπλαθε δεν απείχε πολύ από την καθημερινή πραγματικότητα σε αυτό το μέρος … Μέρος ιδανικό να απολαύσεις καταπληκτική συντροφιά, από αυτές που το χέρι δεν μπορεί να ξεκολλήσει το ένα από το άλλο ... που ο ένας μιλά και ο άλλος δεν θέλει να σταματήσει να του λέει, να ακούει τα όσα η ψυχή έχει να πει … γιατί σε τέτοια μέρη, μόνο η ψυχή μιλά …
Ένα άγγιγμα στο χέρι, μία ζεστή αγκαλιά και ένα διάπλατο χαμόγελο, μπορούν να σε κρατήσουν εκεί καθηλωμένο/η να τον/την κοιτάς με ανοιχτό το στόμα και χωρίς να μπορείς να πεις κάτι.

Φεύγω μετά από εγκάρδιους χαιρετισμούς με βαριά καρδιά. Η αλήθεια είναι πως ένα κόλλημα με το συγκεκριμένο μέρος το έφαγα … Είναι αυτό που είπα προηγουμένως : “Θα ήθελα να κάνω διακοπές σε αυτό το μέρος ? … θα ήθελα να το έχω ως ορμητήριο για τις εξορμήσεις μου ?” … η απάντηση είναι ΝΑΙ ! … defenatly ναι … που λένε και οι αιώνιοι φίλοι και σύμμαχοί μας …

[Vrasidas]

Φαράγγι Αράδαινας και Άγιος Ιωάννης

[Vrasidas]

Το καφέ με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια στον Άγιο Ιωάννη ...

[Vrasidas]

Στην επιστροφή προς Σφακιά το μυαλό ταξιδεύει παραδόξως στον επόμενο προορισμό … κι όμως νοητά ήδη βρίσκομαι στην Πίνδο. Αυτό κάποια στιγμή πρέπει να το κοιτάξω. Να το καλύπτει άραγες το Δημόσιο Σύστημα Υγείας ? … να υπάρχει πρόβλεψη για εξετάσεις παραπλανημένου ταξιδιωτικού μυαλού ?? … πρόβλεψη για αλλαγή φύλου με μια δήλωση από τα 15χρονα και πάνω, πάντως υπάρχει ...

Σε πολλά σημεία του δρόμου συνάντησα στροφές – πέτρες – κατσίκια ... ένας άσχημος συνδυασμός … Νιώθω χαλαρός αλλά κάτι μου λείπει … όμως, είναι θέμα χρόνου να το βρω …

Στην επιστροφή ήμουν τυχερός καθώς μια ομάδα επίδοξων περιφρονητών του φόβου, επιχειρούσε άλμα bungee jumping από την γέφυρα. Την καλύτερη έξοδο στο κενό την έκανε η κοπέλα με το τραχύ αλλά θηλυκό κορμί, με τις γωνίες στο πρόσωπο … πόση πλάκα θα έσπασε άραγες με το τρέμουλο των “αρσενικών” …

Το ανέβα προς Ίμβρο χαλαρό, αλλά με ροή … μέχρι που ο διάλας άρχισε να τσιγκλά. Δεν φταίω εγώ, η φαντασία μου τα φταίει … που με έπλασε όπως ήθελε αυτή … η φαντασία μου που χρόνια με γελούσε … πως θα μπορούσα το γκάζι να κρατήσω κλειστό … Και η ποιητική μου διάθεση ανέβαινε ταυτόχρονα με την ανηφόρα των 21 στροφών …

Κάθε φουρκέτα και μια επιβεβαίωση πως έκανα λάθος γρανάζωμα πριν έρθω … έπρεπε να το κοντύνω ακόμα περισσότερο βάζοντας ένα δόντι κάτω στο εμπρός γρανάζι κίνησης. Στο πίσω έχω προσθέσει 2 δόντια ούτως ή άλλως … Θα κινιόμουν πολύ πιο άνετα – λιγότερα κατεβάσματα – συνήθως με μία πάνω – με καλύτερη ροπή άρα λιγότερο γκάζι, πιο ξεκούραστο, λιγότερη κατανάλωση. Η Κρήτη είναι όλη σφιχτή, με ελάχιστες ευθείες και μόνο πάνω κάτω, αριστερά δεξιά … δηλαδή κανονικό Λούνα Παρκ … η χαρά του παιδιού …

Αναρωτιέμαι πόσοι πριν ταξιδέψουν έχουν φροντίσει να υπολογίσουν το κατάλληλο γρανάζωμα ανάλογα με τον προορισμό τους ή πόσοι έχουν πειραματιστεί με την μηχανή τους γενικά … Αλλά τι ασχολείσαι ρε Βρας … πάλι μασημένη τροφή δίνεις, τροφή με γλουτένη σερβιρισμένη με “λάθος ιξώδες”, σε “λάθος ποσότητα”, με “λάθος υπολογισμό αλλαγής” λόγω χιλιομέτρων …
Πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα ταξίδια και γενικά οι μετακινήσεις, με μια σωστή προετοιμασία … και προπάντων φτηνή ! Πόσο κάνει ένα μπροστινό γαμωγράναζο ?? Πόσο ?? … Πως μπορεί να αποτιμηθεί η αξία του με όσα προσφέρει ?? … αλλά για να το καταλάβει κάποιος πρέπει πρώτα να το δοκιμάσει … και αυτό που έχω καταλάβει είναι πως από τα πιο δύσκολα πράγματα, είναι να αποφασίσει κάποιος να το δοκιμάσει. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι η αμφισβήτηση στην πράξη … το εύκολο η στείρα άρνηση, η στείρα αμφισβήτηση … επίσης εύκολο είναι η παραμονή στα γνωστά και οικεία, αυτά που μας κρατούν στην αγαπημένη άγνοια του καναπέως ...

Τους λες πως τα εργοστάσια βγάζουν μηχανές σε μια μέση κατάσταση … για μέσους ικανούς οδηγούς … για μέσους σωματότυπους … για μέσους δρόμους … για μέση χρήση … ένας γενικός μέσος όρος που βρωμά μέση αποστειρωμένη μοτοσυκλετιστική κάβλα … κάτι σαν τον έρωτα με προφυλακτικό … και σε αντιμετωπίζουν ως τον χαζό των Μόντυ Πάιθονς. Γιατί έτσι έχουν ακούσει στην καφετέρια ... το είπε και ο Σούλης ο ανεψιός της κυρα Μαριγούλας … άσε που ο μηχανικός τους είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί ακόμα και στην Ιαπωνία και τους είπε πως αυτά τα πράγματα δεν τα αγγίζουν γιατί τα εργοστάσια ΞΕΡΟΥΝ … το διάβασαν και σε περιοδικό ποικίλης ύλης.

Η Κρήτη είναι ένα συνεχές ανάγλυφο, με ελάχιστες ευθείες, συνεχής ανηφόρες κατηφόρες, ατέλειωτες στροφές ... έπρεπε να το έχω κοντύνει και άλλο… Θα ήμουν πολύ πιο ξεκούραστος, πιο άνετος, συνέχεια με μία πάνω ή και δύο … Με λιγότερα ανεβοκατεβάσματα του λεβιέ, με καλύτερη κατανάλωση … καλύτερη διαχείριση του βάρους της μηχανής … Ήδη πριν κλείσει η πρώτη μέρα και μάλιστα μέχρι την μέση της, είχα αισθανθεί την ανάγκη να σταματήσω 3 φορές ….Γιατί άλλο πράγμα Ερμόλαε τα 100 κιλά και άλλο τα 200 … Αλλά όπως μου είχε πει και ένας έμπειρος μοτοσικλετιστής με 200πολυφεύγα κιλά μηχανάρα, είναι βαριά η μοτοσικλέτα του αλλά όταν ξεκινά, το βάρος εξαφανίζεται … που πάει, μόνο ο Θεός Βαρύτητας ξέρει … Αλλά ρε Βρας, δεν ξέρεις εσύ … ή μάλλον τι ξέρεις ??.. ότι γράφεις σκευάσματα τις φαντασίας σου είναι … δεν έχεις κάνει και κανένα ταξίδι της προκοπής … Ίσως όταν έρθει η ώρα που θα επισκεφτώ το Σύμπαν αναθεωρήσω, για ακόμα μια φορά …

Το ανέβα από Σφακιά προς Ίμπρο είναι από μόνο του κολασμένο … γυναίκα με τα όλα της ... με τις καμπύλες της, με τα νάζια της, με τους κινδύνους της μόλις σε παρασύρει … με απίστευτη θέα και προοπτικές όλο υποσχέσεις, από αυτές που όμως τηρούνται … Η Κρήτη θυμίζει γυναίκα δυνατή ... θηλυκό άγριο και γλυκό ταυτόχρονα ... από αυτά που δεν παίζεις μαζί τους, γιατί αν χάσεις η ήττα θα είναι θανατερή ... αλλά τέτοιες ήττες αξίζουν και έναν και δυό θανάτους και ακόμα περισσότερα … Δεν ξέρω όμως αν ακολουθώντας το χτυποκάρδι σου, λογιέται σαν ήττα … Θυμάμαι την τελευταία φορά το ανέβηκα με δυνατή μπόρα και ελάχιστη ταχύτητα πάνω στο άθλιο κινέζικο παπί ... κι όμως στο κελάρι των αναμνήσεων έχει μπει σε θέση θεωρείου …

[Vrasidas]

Μπαίνω Ασκύφου και στρίβω προς Πολεμικό Μουσείο. Είχα δει την σχετική πινακίδα και την προηγούμενη φορά αλλά είχε μπει και αυτό στο καλάθι με τις εκκρεμότητες. Έξω από το ιδιωτικό μουσείο υπήρχε αντιαεροπορικό πυροβόλο Bofors 40άρι και 100άδες άλλα αντικείμενα που κρέμονταν στην πλευρά του κτηρίου που έβλεπε προς τον δρόμο. Μια θλίψη την ένιωσα … Θέλοντας και μη το μυαλό μου πήγε στην ηλιθιότητα της ανθρώπινης φυλής και στην δίψα της για αίμα … Ήμουν στο να ανέβω ή να μην ανέβω στο μουσείο αλλά ήξερα πως η θλίψη μου θα μεγάλωνε. Γυρίζω, καβαλώ την μηχανή και φεύγω … Ίσως και να ήταν ιδέα μου, κάποιος μου φώναζε από ψηλά και πίσω, από το μπαλκόνι του μουσείου. Δεν γύρισα να κοιτάξω … ίσως να χάλασα την ευκαιρία κάποιου να δείξει το έργο του… Δεν χάλασα όμως την ευκαιρία να μην χαλάσω την ημέρα μου με περισσότερη θλίψη …

Από Ασκύφου το κατέβασμα προς Βρύσες είναι προκλητικό. Ειδικά το κομμάτι μέχρι να πιάσεις πεδινά είναι Θεϊκό. Όρεξη να ‘χεις να στρίβεις … και να στύβεις … Για την ικανότητα δεν το συζητώ καν … ούτως ή άλλως μια παγκόσμια αδικία συντελείται σε αυτή την χώρα. Μια χώρα με τους περισσότερους αυτοδίδακτους “Rossi” αλλά χωρίς κανέναν να τρέχει στο παγκόσμιο. Γιατί ως γνωστόν, καλλιτεχνικά αλλά και επιστημονικά αποδεδειγμένο, για όλα φταίνε μόνο οι γκόμενες ... οι πρώην και οι επόμενες …

... συνεχίζεται ...

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Ξεχαστηκες...?:a014:

[vardis]

Ηρθε ξανά με το παπί....!

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Ηρθε ξανά με το παπί....!

Μπα...πιο πολυ πεζοπωρια τον βλεπω να τη γυρναει....για να την ευχαριστηθει ...:D

[sniper]

Μπαίνω Ασκύφου και στρίβω προς Πολεμικό Μουσείο. ....
....
Δεν χάλασα όμως την ευκαιρία να μην χαλάσω την ημέρα μου με περισσότερη θλίψη …

...

Κακώς, ο Ανδρέας (κι ο πατέρας του πριν) έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και είναι και πραγματικά φιλόξενος. Και θα έβλεπες και δική μου συνεισφορά στο μουσείο..

Ελπίζω αυτό το σ/κ να προλάβω να περάσω για μια ρακή.

[Vrasidas]

Σόρρυ για την καθυστέρηση ... σοβαροί λόγοι με κόλλησαν. Επιστρέφω άμεσα.

sniper ελπίζω να μην έγινε κάποια υπόθεση πως υποτίμησα την δουλειά του μουσείου και την αξία του. Ίσα ίσα που είναι εμφανής ο κόπος και η προσπάθεια που έχει γίνει.
Απλά όσο μεγαλώνω αποφεύγω πλέον μέρη που μου θυμίζουν την ανάγκη της ανθρώπινης φυλής για αίμα. Ακόμα θυμάμαι την θλίψη στο στρατιωτικό νεκροταφείο Μάλεμε.

[Vrasidas]

Μπαίνω Βρύσες για δεύτερη φορά φέτος μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες. Ο κεντρικός δρόμος περνά πάνω από μικρό ποταμάκι με πολλά πλατάνια που δημιουργούν ένα απίστευτο δροσερό μικροκλίμα προκαλώντας κατάμουτρα την ζέστη του Ιουλίου. Όπως με προκάλεσαν και οι μυρωδιές από τα γύρω μαγαζιά … Η ώρα ήταν περίπου 14:00, οπότε θεώρησα σωστό να σταματήσω για ένα ελαφρύ γεύμα … ποιος ξέρει τι ώρα θα σταμάταγα το βράδυ και μετά από πόσες ώρες οδήγησης.

Το τραπέζι δίπλα στο ποταμάκι είχε δυό καλά … πρώτον φοβερή σκιά και δροσιά … και δεύτερον ωραία θέα για παρατήρηση. Δίπλα ακριβώς κάθεται μια οικογένεια τουριστών από Βόρεια χώρα της Ευρώπης με δύο μωρά. Θα ήταν μεταξύ 3 και 5 ετών. Κοίταζα τον τρόπο που τα “έβαζαν” στην ζωή … στο να αισθάνονται ανεξάρτητα ... να έχουν τον δικό τους τρόπο … να μαθαίνουν από τα λάθη τους και την αδεξιότητά τους …να μάθουν να αυτοσυντηρούνται … Τα πιτσιρίκια με ένα κουτάλι στο χέρι τα είχαν κάνει πουτάνα όλα … κι όμως δεν τους φώναξαν, δεν τα μάλωσαν ... απλά τους διόρθωναν τις κινήσεις του χεριού από το πιάτο μέχρι το στόμα … Μόλις έφαγαν, απλά τα άλλαξαν, μπήκαν στα καρότσια τους και έφυγαν γεμάτοι και χαρούμενοι … Α που ‘στε … μέσα σε όλα αυτά, ο τυπάς της κράταγε και το χέρι όλη την ώρα … Φανταζόμουν τον Ερμόλαο με την κυρά Μαριγούλα και τον Πίπη καθισμένους σε αντίστοιχο τραπέζι … ας μην πω περισσότερα γιατί είναι ήδη αργά την νύχτα και τέτοια ώρα είναι εύκολο να σεληνιαστεί κάποιος και μόνο με την σκέψη …

Και ύστερα ήρθε ο καταραμένος κατάλογος … αυτός δεν σε αφήνει να αγιάσεις … Τι να κάνω, άφησα την αγιοσύνη για αύριο … εξ’ άλλου σε αυτήν την χώρα μας έμαθαν το «εις ή ες αύριον τα σπουδαία» …
Και οι χοχλιοί έπεφταν ράιτ θρού … Απορώ με τους ανθρώπους που δεν τους δοκιμάζουν καν … από την μια ψηφίζουν τις κοπριές που έχουν κατακλέψει εδώ και αιώνες αυτόν τον τόπο αλλά από την άλλη με μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας δείχνουν πως σιχαίνονται κάτι που ούτε καν έχουν βάλει στο στόμα τους … Τι παράξενα όντα οι άνθρωπες … δεν θα τους καταλάβω ποτέ … Ποιος ξέρει, ίσως και να μην θέλω τελικά …

Το κρασί - επιτέλους κόκκινο – ήταν ότι έπρεπε … βοήθησε στο να ξεδιπλωθούν σκέψεις που καταγράφηκαν αλλά που θα τις κρατήσω για εμένα. Εξ’ άλλου τα καλύτερα στα ταξίδια είναι αυτά που δεν γράφονται αλλά ούτε συζητιούνται … και τι να πει κανείς για την βραδιά στα Μάταλα … τι να καταλάβει ο Ερμόλαος, τι να θυμηθεί η κυρά Μαριγούλα, τι να νιώσει ο Πίπης …

Κοιτάζω τον απλωμένο χάρτη στο τραπέζι ξανά και ξανά … Με πορτοκαλί χρώμα έχω χαράξει την επιθυμητή πορεία. Πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί απλωμένη μια ζωή … ένας χείμαρρος αναμνήσεων … Με παρασέρνουν ως συνήθως σκέψεις και συναισθήματα. Με πιάνει πάλι η μαλακία μου να συγκρίνω πράγματα και καταστάσεις . Βλέπω τις διαδρομές του Μαΐου με το παπί και παθαίνω έναν ψιλοπανικό. Η σημερινή διαδρομή ήταν πιο εύκολη, με λιγότερα χιλιόμετρα αλλά περισσότερη κούραση … !! Ξανασκέφτομαι το ιδανικό μηχανάκι … ξανακαταλήγω σε αυτό με τους λιγότερους συμβιβασμούς, δηλαδή ένα εντούρο 250 – 350 κυβικά προσεκτικά διαμορφωμένο και προσαρμοσμένο ώστε να γαμεί και να δέρνει … Γαμούν και δέρνουν τα μικρά εντούρο ?? … ναι το κάνουν ... και εύκολα … 30 – 35 άλογα είναι αρκετά για να ρίξουν πολύ “ξύλο” …
Με κατάλληλο γρανάζωμα – ρυθμισμένη ανάρτηση – σωστά φρένα – ρυθμισμένο κινητήρα – σωστό λάστιχο, σε επαρχιακό δευτερεύων και τριτεύων οδικό δίκτυο γαμεί και δέρνει … Φορτώνεται άνετα, τραβά με αξιοπρέπεια στις ανηφόρες, είναι ελαφρύ άρα δεν κουράζει, στρίβει άνετα και σταθερά, δεν τρομάζει στο άνοιγμα γκαζιού, κρατάς άνετα και για ώρες σταθερό σβέλτο ρυθμό … Οκ δεν βάζει φωτιά στην άσφαλτο ... αλλά δεν γαμείς, βάζει φωτιά σε πολλά μπατζάκια καφετεριάκηδων με σούπερ ντούπερ … Εξάλλου ταξίδι ψυχής θέλεις να κάνεις, όχι επίδειξη πόσο μεγάλη την έχεις …

Αλλά τι αξία έχουν ρε Βρας όλα αυτά ? … μόνο για εσένα … Ποιο το νόημα ? … και στο κάτω κάτω της γραφής (που κανείς μέχρι τώρα δεν έμαθε τι γράφει) και τι ξέρεις εσύ ? … κάπου κουράστηκα να αποδεικνύω συνεχώς πως δεν είμαι ροζ σύννεφο … Πως μου ήρθε τώρα αυτό ?... ίσως γιατί συνειρμικά μια ψυχή με είχε αποκαλέσει χαριτολογώντας "άσπρο σύννεφο" … ίσως στην προηγούμενη ζωή μου αν ήμουν ινδιάνος, αυτό να ήταν το όνομά μου ... λες ??… δεν θα με χάλαγε καθόλου … Παιδί της πόλης πάντως, δεν ήμουν σίγουρα …

[Vrasidas]

Μαζεύω τα κομμάτια μου σιγά σιγά και φεύγω. Ακολουθώ δυτική πλέον πορεία με σκοπό να κάνω τον γύρω των Λευκών Όρεων και να ανέβω στον Ομαλό. Δεν ακολουθώ ακριβώς τον δρόμο που ήμουν το πρωί αλλά στρίβω προς Νίπο – Τζιτζιφιές – Φρες – Πεμόνια – Παιδοχώρι – Νέο Χωριό. Ωραία διαδρομή, ήρεμη, χαλαρή με ωραία χάραξη, με μηδενική κίνηση. Μπαίνοντας στο Νέο Χωριό στο γνωστό πλέον καφέ με την γνωριμία μου με τον παπα-Μανώλη στρίβω αριστερά προς Στύλο και Μαλάξα … Σε αυτά δύο χωριά κάτι μου λέει πως θα ξανάρθω. Αυτός ο τεράστιος πλάτανος με την απίστευτη σκιά και τα τραπεζάκια από κάτω προκαλούν να αφήσεις το κορμί σου εκεί για ώρες …

Μέχρι Μαλάξα ο δρόμος προκλητικά στενός, στριφτερός … Το τοπίο αρχίζει και γίνεται πράγματι ενδιαφέρον … λίγο η άγρια ομορφιά του, λίγο η ερημιά του παρά το ότι τριγύρω υπάρχουν διάσπαρτα χωριά, δίνουν μια ξεχωριστή γεύση στο ταξίδι. Αυτή η ερημιά νιώθω πως με συνεπαίρνει … μα που πήγαν όλοι οι Έλληνες τουρίστες ?? … Μάλλον ξαπλώστρες – φραπέ (φρέντο δηλαδή γιατί με φραπέ γκόμενα δεν χτυπάς πλέον..) ... με οχτώ ζάχαρες … και λάδι .. και μάτι … και σέλφι (πάντα μπαστουνάτο) του κώλου … Πόσοι έχουν έρθει στο Νησί και πόσοι πράγματι “ήρθαν” … και πόσοι από όσους αποβιβάστηκαν σε αυτά τα ιερά χώματα πράγματι τα γνώρισαν, τα γύρισαν, τα μύρισαν, τα γεύτηκαν … ποιός ξέρει ? ... μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ ...
Αναρωτιέμαι ποια η διαφορά να βλέπεις ένα ξέκωλο στην Λούτσα .. ή στην Χερσόνησο … Το ίδιο ξέκωλο είναι, αλλά την ουσία του ταξιδιού σου μαλάκα φρεντοέλληνα την έχασες … όπως και κάποια ευρώ σε εισητήρια. Ίσως γιατί το ειδικό βάρος του ξέκωλου είναι διαφορετικό στα Μάλια και άλλο στο Λαγονήσι … Όλοι όσοι είδα να τριγυρνούν στην ενδοχώρα και έξω από τις κλασσικές διαδρομές ήταν ξένοι … όσοι περπατούσαν τα πανέμορφα μονοπάτια ήταν ξένοι … όσοι ρούφαγαν από την ενέργεια του Νησιού ήταν ξένοι … και εσύ φρεντοέλληνα μαλάκα, τραβάς ενέργεια μόνο από στημένα σαρβάιβαρ …

Έξω από το Κατωχώρι σταματώ για επιβεβαίωση της διαδρομής. Σε παράπηγμα ένα νεαρό ζευγάρι πουλάει πραμάτεια από την γη τους. Άρα ντόπιοι .. άρα ξέρω τι με περιμένει …
- Καλησπέρα !
- Επίσης !
- Για Δρακόνα πάει και από εδώ ?
- Ναι αλλά ο δρόμος δεν είναι καλός …
- Χωματόδρομος ?
- Όχι, δεν είναι καλός …
- Πολλές λακούβες ?
- Όχι δεν είναι καλός … από εδώ (δεξιά) είναι καλύτερος …
- Δηλαδή ?? ... πιο όμορφος ?
- Όχι, καλύτερος …
- Γιατί δεν είναι καλός (ο άλλος)??
- Έχει πολλές στροφές …
- Α !! .. μα τότε αυτός είναι ο καλός !!
- Δεν καταλαβαίνεις τι σου λένε ?? .. ο ΑΛΛΟΣ είναι ο καλύτερος !!
- Μα … εγώ στροφές ψάχνω ….
- Αααα …. (κοιτάζει την πιτσιρίκα δίπλα του) σε κουζουλό πέσαμε …
... κάπου το έχω ξαναδεί το έργο … Είναι μια πραγματικότητα πως οι κουζουλοί δεν μπορούν εύκολα να βρουν την ησυχία τους ... και προπάντων τις σωστές οδηγίες για μια ωραία διαδρομή.

Κατωχώρι – Κάμποι – Θυμιά μέσα από μια πανέμορφη άγρια μοναχική διαδρομή … ευτυχώς που μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει κανέναν ντόπιο. Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι με μεγάλη χαρά και με όλη τους την καρδιά, προσπαθούν να δώσουν την καλύτερη – γι’ αυτούς – διαδρομή, τον πιο σύντομο, τον πιο ασφαλή δρόμο … Σε καμία των περιπτώσεων δεν αισθάνθηκα κάτι αρνητικό από αυτές τις «συνδιαλέξεις» .. ίσα ίσα που ήταν τόσο γραφικές και χαριτωμένες, που θα επιθυμούσα αν ήταν δυνατόν περισσότερες …

Μέχρι Δρακόνα τα χιλιόμετρα κύλισαν μέσα σε καταπράσινα τοπία, ωραία άσφαλτο, στρωτές στροφές … Η περιοχή ένας τεράστιος ελαιώνας. Το νησί απορώ πως με τόσα ελαιόδεντρα, δεν έχει κάποιο όνομα συνδεδεμένο με το λάδι … Μέχρι Θέρισο η διαδρομή πανέμορφη, δεν κουράζει το μάτι καθόλου, με ωραία χάραξη, κινείσαι ανάμεσα σε μικρούς ορεινούς όγκους που τους ανεβαίνεις μέχρι την κορυφή τους και πάλι κάτω χωρίς ιδιαίτερες κλίσεις του εδάφους… όλα στρωτά και όμορφα.

Μπαίνοντας Θέρισο από τα πρώτα μέτρα νιώθεις πως κάτι έχει αυτό το μέρος, Κάτι το έχει σημαδέψει … Φτάνοντας στην πλατεία σταματάς οπωσδήποτε. Το άγαλμα του Βενιζέλου δεσπόζει στην μέση της πλατείας θυμίζοντας σημαντικά ιστορικά γεγονότα τον Μάρτιο του 1905, όταν ξεκίνησε η Κρητική Επανάσταση με σκοπό την ένωση του Νησιού με την υπόλοιπη Ελλάδα. Εντύπωση μου έκανε η αρχιτεκτονική της εκκλησίας δίπλα στο άγαλμα... Η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα, περίμενα να δω κάτι διαφορετικό.

[Vrasidas]

Το χωριό είναι μικρό, το όνομά του όμως βαρύ. Το διασχίζεις γρήγορα καθώς απλώνεται σε ελάχιστο βάθος δεξιά και αριστερά του κεντρικού δρόμου, για απόσταση περίπου 500 μέτρων. Ήδη ο οικισμός βρίσκεται στην αρχή φαραγγιού με το όνομα του χωριού. Ένα φαράγγι εντυπωσιακής ομορφιάς, στενό με ελαφρά κατηφορικό δρόμο, με πολύ πράσινο και σκιά … Δεν άντεξα και μπήκα στον πειρασμό να σταματήσω λίγο πριν το γεφύρι … Για πολύ ώρα δεν πέρασε κανένα όχημα προς τα επάνω ή προς Χανιά … μα που είναι όλος αυτός ο κόσμος κατακαλόκαιρο ? Μια ησυχία απίστευτη… Δεν ξέρω πόση ώρα κάθισα απλά κοιτώντας και ακούγοντας αυτό το τίποτα ... ένα τίποτα που έλεγε τόσα πολλά στα μέσα τα βαθιά … Απομακρύνομαι από την μηχανή για μια φωτο … στέκομαι να την χαζεύω κάποια ώρα. Τόσο μα τόσο λεπτή σιλουέτα … όπως θα έπρεπε να είναι οι μοτοσυκλέτες που ταξιδεύουν σε επαρχιακούς στενούς και στριφτερούς δρόμους. Κι όμως είναι 19 ετών μεγαλοκοπέλα … Πιάνω τον εαυτό μου να κοιτώ το fazer με λίγο διαφορετική ματιά … ίσως και με περισσότερη συμπάθεια από την αρχή… Κάποια ώρα έρχεται η στιγμή που αρκετοί αναβάτες αντιλαμβάνονται τους φυσικούς νόμους … κάποια στιγμή θα τα φέρει έτσι η ζωή που θα οδηγήσουν σε κλειστά κομμάτια κάτι λεπτό – ελαφρύ – με δυνατά φρένα και σωστά ρυθμισμένες αναρτήσεις … και τότε έρχεται το φωτισμένο φως.

Αναρωτιέμαι πόσοι μπαίνουν στην διαδικασία να μπουν σε “συμβιβασμούς” που θα τους φέρουν φαινομενικά σε “δύσκολη θέση” … σε στάση απολογίας για το ότι τόλμησαν να μην ακολουθήσουν το μάρκετινγκ που επιβάλουν χαρτογιακάδες που πηγαίνουν σπίτι δουλειά – δουλειά σπίτι με αυτοκίνητο … που πάνε διακοπές με πανάκριβα 4 Χ4 και που σιχαίνονται να εκθέσουν εαυτό και ψυχή στις μυρωδιές, στον αέρα, στον κίνδυνο, στο κρύο και στην ζέστη, στα ακούσματα που ξεδιάντροπα το κράνος αφήνει να περάσουν μέσα, στον ιδρώτα … δηλαδή να εκθέσουν τον εαυτό τους στην χαρά … Γιατί το να πάρεις ένα μαστόδοντο και να γυρίσεις χωριό χωριό την πατρίδα σου, μόνο σαν πραγματικός συμβιβασμός μου ακούγεται … Ένας συμβιβασμός που σκοπό έχει μόνο να σου σπάσει τα’ αρχίδια … Με την μηχανή που ταξιδεύεις πρέπει να είσαι ερωτευμένος ή να προκύψει έρωτας στον δρόμο … Δεν μπορείς να γνωρίσεις τον πραγματικό κόσμο με μια που σου σπάει τ’ αρχίδια … Και οι καλύτερες για ταξίδια γκόμενες είναι οι απλές ... οι κοκέτες χάρισμά τους …

Φτάνω μέχρι το τέλος το φαραγγιού … με δυσκολία κρατήθηκα να μην το ανέβω ακόμα μία. Κάπως έτσι όμως δημιουργούνται προϋποθέσεις και εκκρεμότητες για επιστροφή …

[Vrasidas]

Είμαι ήδη στα πεδινά και η αλήθεια είναι πως έχω χάσει την διάθεσή μου. Έχω μπει πάλι σε κατοικημένες περιοχές με πολλούς άνθρωπες να κυκλοφορούν τριγύρω … και το κυριότερο, πολλά αυτοκίνητα.

Πριν τα Περιβόλια στρίβω αριστερά προς Βαρύπετρο. Περνώντας την πινακίδα της Limnoupolis Water Park ένα χαμόγελο μου ξέφυγε και ένα κοκκίνισμα στα μάγουλα το ένιωσα … ίσως και κάτι περισσότερο … Αλλά είπαμε, όλοι οι άνθρωποι έχουν μια πλευρά του εαυτού τους που παραμένει για τον εαυτό τους …

Αριστερά πάλι για Φουρνές και Λάκκους σε μια διαδρομή που όσο απομακρυνόμουν από τον "μπουολιτισμό" τόσο πιο όμορφη γινόταν. Ένα πανέμορφο ανέβα προς Λάκκους με ωραία άσφαλτο, πολλές φουρκέτες, με εικόνες που γεμίζουν το μυαλό, πολύ πράσινο … Οι Λάκκοι σαν χωριό μου άρεσε αρκετά. Απλωμένο αμφιθετρικά στους πρόποδες του Ομαλού με θέα που δεν την χορταίνεις, με πολλά πλατάνια, με ένα ηρώο στην πλατεία του που λέει πολλά … Τρία αγάλματα Κρητικών με παραδοσιακές στολές το ένα πάνω στο άλλο. Στέκομαι και η περιέργειά μου με κάνει να κρατήσω σημειώσεις που εάν καταφέρω και επιστρέψω σπίτι να μην ξεχάσω να το ψάξω … Και το έψαξα … και είδα πως πρόκειται για ένα γνήσιο χωριό πολεμιστών. Ένα ταπεινό χωριό που με το αίμα των τέκνων του έχει ποτίσει πολλά από τα δέντρα ελευθερίας σε αυτόν τον πλανήτη. Ελπίζω κάποτε να επιστρέψω και να μείνω πολύ ώρα σε ένα από τα υπέροχα μαγαζιά της πλατείας. Τελικά η ελευθερία των τόπων εξαρτάται από την φυλή των ταπεινών ανθρώπων του, οι υπόλοιποι μόνο φύρα της πλάσης είναι … αλλά και αυτοί κάποιο ρόλο θα διαδραματίζουν. Ακόμα και ο χειρότερος άνθρωπος, εάν τον μελετήσεις προσεκτικά σίγουρα κάποιο σημαντικό μάθημα δίνει … και εξέλιξη χωρίς μάθημα δεν νοείται …

Από Λάκκους μέχρι Ομαλό η διαδρομή υπέροχη … καινούργια άσφαλτος, πλατιά, με ανοικτές στροφές αλλά και μπόλικες φουρκέτες. Για ακόμη μια φορά μου κάνει εντύπωση η παντελής απουσία ανθρώπων σχεδόν σε όλη την διαδρομή … Μου φαίνεται αδιανόητο στην μέση της full season με τόσες χιλιάδες επισκέπτες να μην έχω συναντήσει για τόσα χιλιόμετρα ούτε έναν … έτσι για το γαμώτο …

Στην δεξιά πλευρά του δρόμου μιά μαρμάρινη πινακίδα μου προκαλεί την περιέργεια και σταματώ … Χμ, πάλι ανδραγαθήματα από τους φίλους – συμμάχους και σωτήρες μας Γερμανούς αλλά από την μεριά της κάστας των Ναζί … και μάλιστα στα 1.600 μέτρα … Α ρε έρμη τούτη γη … πόσο και πόσοι σε έχουν ζηλέψει. Πόσο αίμα ανόητων επίδοξων κατακτητών έχει χυθεί για κάθε της σπιθαμή. Αλλά τότε δεν ήξεραν … τώρα που έμαθαν δεν έπεσε ούτε φυσίγγι … Με μια λογιστική εγγραφή ο πόλεμος εκρίθη και προς το παρόν ενικήθη … Δεν μένει παρά να μάθουμε και εμείς …

[Vrasidas]

Μέχρι οροπέδιο Ομαλού δεν χορταίνεις στρίψιμο … είναι και αυτή η ιστορία του τόπου που δεν αφήνει το μυαλό σε ησυχία … Κανονικά θα έπρεπε να γυρίσω πίσω και να το ανέβω ξανά αλλά όπως και στο φαράγγι της Θέρισου έγιναν οι εγγραφές που θα καθορίσουν κάποιες μελλοντικές στιγμές. Σκεφτόμουν πάλι πως πριν κάποιες εβδομάδες γύριζα τα εδώ βουνά με κάτι που κουβαλούσε αυστηρά έναν … τώρα γυρίζω λαγκάδια και ακρογιαλιές πάνω σε κάτι που κουβαλά άνετα δύο … Να δεις που την τρίτη φορά θα γίνει η “στραβή” … και να δω πως θα κυκλοφορώ στην πιάτσα μετά … Βρας να το δεις, θα βρεθεί αυτή που μέχρι τα “μοναχικά” θα σου κόψει … Θα μου πεις και του Φώτη που του έκοψε το μουστάκι, αυτός έχασε κάτι ?? … https://www.youtube.com/watch?v=uwspwotnNk8

Είμαι πλέον κορυφή Ομαλού. Έχω σταματήσει στο ακριανό σκιερό μαγαζί για λίγη δροσιά και αναπλήρωση υγρών. Βασανίζομαι να ρωτήσω ή να μην ρωτήσω πληροφορίες. Κανονική ζαριά …
Πιάνω το πιο σκιερό μέρος ... αυτό που θα διάλεγε ο πιο τεμπέλης Μεξικάνος για την σιέστα του. Να πω την αμαρτία μου, σαν ιδέα δεν θα ήταν καθόλου άσχημη. Κοιτάζω το ρολόι του κινητού και τον χάρτη. Η ώρα μόλις είχε περάσει πέντε που σημαίνει πως έχω πολλές ώρες μπροστά μου μέχρι τις 21:00 που νυχτώνει και θα πρέπει να έχω βρει μέρος για ύπνο. Η Παλαιόχωρα δείχνει μια χαρά και είμαι σχετικά κοντά.

Έχω γύρει πίσω, έχω βάλει τα πόδια ψηλά σε άλλη καρέκλα και με το ένα χέρι ακουμπάω ακόμα μια καρέκλα … σύνολο 3 καρέκλες και με παίρνει άνετα για ακόμα μία … Και αν με παρεξηγήσουν ?? … μόνο με αυτή την σκέψη μένω στις τρεις ... Εξάλλου το ένα χέρι παρέμενε απασχολημένο με διάφορες δραστηριότητες …

Από την γωνία που βρισκόμουν παρατηρούσα την “μεγαλοκοπέλα” … τις γωνίες της … τις καμπύλες της … τα θετικά της … τα αρνητικά της … τι μπορεί να προσφέρει ένα μάτσο σίδερα και λίγο πλαστικό … Ένα μάτσο από πλαστικά και σίδερα που όμως κουβαλούν επάνω του μία ή και περισσότερες ψυχές και όσο και αν ακούγεται παρανοϊκό, σίδερα και ψυχές επικοινωνούν και συνδιαλλάσσουν μεταξύ τους πράγματα και θάματα … Πολλές φορές περισσότερα από όσα δυό άνθρωποι μπορούν μεταξύ τους. Σκεφτόμουν πως η δίτροχη “μεγαλοκοπέλα” είναι πολύ πιο ξεκάθαρη από πολλά δίποδα όντα. Έχει μια ανιδιοτέλεια που δεν την συναντάς εύκολα στο δίποδο σκεπτόμενο βασίλειο … πως υπάρχει μια τίμια αντιμετώπιση του ενός από και προς τον άλλο με το βάρος της τιμιότητας να γέρνει προς το “άψυχο” … Από την γωνία που την κοίταζα έβλεπα το πίσω μαύρο ελαστικό και το γρανάζι της. Ένα μαύρο ελαστικό από μίγμα πολυμερών, χημικά επεξεργασμένο … μια φλοίδα κάποιων χιλιοστών πάχους που πασχίζει να σε κρατήσει στον δρόμο … στην ζωή … Και σκεφτόμουν πως αυτή η φλοίδα χιλιοστών το μόνο που ζητά είναι μια απλή και τζάμπα φροντίδα … ένα κοίταγμα εάν έχει την σωστή ποσότητα όγκου αέρα μέσα της … τόσο απλό. Και σκεφτόμουν πως αυτό ακριβώς είναι που κάνει την διαφορά στην σχέση της μηχανής με τον αναβάτη της… 1 bar πίεσης με αντάλλαγμα σώσιμο μιας ζωής … σε αντίθεση με τους ανθρώπους που δίνεις τα πάντα με αντάλλαγμα την καταστροφή μιας ζωής … Τι έμαθα σε αυτό το διήμερο ? … με ένα μόνο δόντι λιγότερο ή περισσότερο στο γρανάζι κάνεις διαφορετικό ταξίδι, σου αλλάζει την διάθεση, σε κρατά πιο ξεκούραστο, πιο ασφαλή … Το αντάλλαγμα είναι απίστευτο … Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την ζωή … με τις ανθρώπινες σχέσεις. Μια κουβέντα παραπάνω ή λιγότερη … ένα άγγιγμα στα μαλλιά ... μια ματιά ή ένα δάκρυ, μια απλή λέξη, ένα συγγνώμη ή ένα ευχαριστώ (από την ψυχή), μια απλή κίνηση, ένα νεύμα, μια παραχώρηση θέσης, ένα απλό δώρο, λίγη συμπόνια … με πράγματα δηλαδή που δεν στοιχίζουν τίποτα … σώζεται μια σχέση ζωής, ένας έρωτας, μια επαγγελματική καριέρα …. Με τόσο απλά πράγματα αρκεί για να προχωρήσεις παραπέρα, πιο ανάλαφρος, πιο ολοκληρωμένος … πιο άνθρωπος … Τι απίστευτα που προσφέρουν τα απλά για να βγει η ανηφόρα …

[Vrasidas]

Από την άλλη σκέφτομαι πως τίποτα δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια της ορθότητας, τίποτα δεν είναι απόλυτα σωστό και φυσικά τίποτα δεν είναι απόλυτα κανονικό. Εκφράσεις και θέσεις για το τι πράγματι είναι κανονικό σήμερα, μόνο αμηχανία μπορεί να φέρουν τέτοιου είδους τοποθετήσεις. Αλλά ποιος νοιάζεται … σόου ουάτ …

Για κάποια από τα χρόνια που ακολουθώ ένα δύσκολο ετήσιο οργανωμένο οδοιπορικό αντοχής, χρησιμοποιώ ένα ss 1000άρι που έχω … Πάντα γύριζα κουρασμένος, με πόνους στα χέρια, στα γόνατα, στην πλάτη … Συνήθως ήθελα 2 μέρες για να συνέλθω. Ένα πρωί άλλαξα γρανάζια (αφού πειραματίστηκα με 4 διαφορετικούς συνδυασμούς, το κόντυνα… ) σήκωσα τα κλιπ ονς λίγους πόντους, αύξησα λίγο τις μοίρες στα γόνατα και …. !!! ... άλλο μηχανάκι !!

Το επόμενο 36ωρο ήταν παιχνίδι !! Παρά την ιδιαιτερότητα της χρονιάς σε ότι αφορά το δρομολόγιο (απίστευτα κλειστά κομμάτια, ορεινό στροφιλίκι) ήταν μακράν πιο ξεκούραστο – πιο διασκεδαστικό – αυξήθηκε αισθητά η αυτονομία του … και όλα αυτά επειδή μέσα σε όλα τα πιο πάνω προστέθηκε ή αφαιρέθηκε ένα δοντάκι … Θα μου πεις εδώ επειδή “πονά ένα δοντάκι” αλλάζεις όλη την ζωή σου χορεύοντας έναν συγκεκριμένο “χορό” …
Αναρωτιέμαι ποιο να είναι το “προσωπικό μου δόντι” στο γρανάζι της ζωής μου και πως θα μπορούσα να επέμβω σε αυτό … ίσως κάποια στιγμή το ανακαλύψω. Αναρωτιέμαι επίσης για τις κοπριές που μας μαθαίνουν στο “εκπαιδευτικό” μας σύστημα και την χρησιμότητά τους στην πραγματική μας ζωή … Σε αυτήν που ζεις με αληθινά συναισθήματα και όχι με πλαστικό χρήμα και αποστειρωμένη κάβλα … ή τάβλα ... όπως βολεύει τον καθένα. Πόσο κάβλα μπορεί να είναι κάτι αποστειρωμένο, ένας Θεός μόνο ξέρει …
Έχει όμως και αυτό την χρησιμότητά του. Κάποιοι πρέπει να κάνουν ακριβές διακοπές, να αγοράσουν ακριβά εξοχικά και αυτοκίνητα … ίσως και κανένα σκάφος … Αντιλαμβάνομαι πως η γενική αποστείρωση εξασφαλίζει μεγάλα κέρδη … για λίγους όμως … Και η αποστείρωση έπεφτε ράιτ θρου …

[Vrasidas]

Το κατέβα από τον Ομαλό προς την νότια Κρήτη είναι μαγικό. Εννοείται πως η συνολική διαδρομή ήταν μοναχική. Εννοείται πως οι περισσότεροι μόλις φτάσουν Ομαλό στρίβουν αριστερά προς φαράγγι της Σαμαριάς … εάν ήξεραν τι χάνουν εάν έστριβαν δεξιά … Τελικά δεν θα καταλάβω ποτέ τα “εννοείται” …

Κινούμαι συνεχώς ανάμεσα σε μικρά φαράγγια… κάποιες στιγμές βρίσκομαι σε κορυφές και μετά ξανά βουτιές προς τα κάτω, ανάμεσα σε λόφους με μικρή βλάστηση και πολύ πέτρα … Όσο κινούμαι ανάμεσα στους λόφους η βλάστηση είναι πιο πυκνή … όσο ανεβαίνω το τοπίο σκληραίνει … Αραιά και που όλο και κάποιο εξωκλήσι είναι πάνω στον δρόμο μου. Θυμάμαι πόσες φορές αυτά τα μικρά κτίσματα θρησκευτικής αφοσίωσης (και εξαγοράς εισιτηρίου για την μεγάλη Πύλη) φάνηκαν χρήσιμα σε διάφορες στιγμές … Είτε για στάση ξεκούρασης και ανάσας … είτε για καταφύγιο από την βροχή, φορώντας δερμάτινες φόρμες ή πόντσο με ένα μπέρκινγκ στην πλάτη, είτε για στρώσιμο του υπνόσακου μέχρι να βγει η νύχτα … Ίσως αυτό να εξηγεί την ανάγκη να σταματώ σε αρκετά από αυτά, έτσι χωρίς “λόγο” ….

Πριν φύγω από Ομαλό για Παλαιόχωρα, παίρνω τηλέφωνο τον Ευτύχη. Έναν απίστευτο τύπο, με πολλά καλά να δείξει για μίμηση … γνήσιο Κρητικό από όλες τις απόψεις … Δυστυχώς δεν ήταν στα μέρη του. Δεν πειράζει, ίσως την επόμενη φορά με περισσότερο χρόνο να βγει κάτι καλύτερο σε σχέση με το πιεσμένο πρόγραμμα που είχα στην διάθεσή μου …Εξάλλου άντε να οδηγήσεις μετά από τόση ρακί που θα έπεφτε … είναι σαν να το βλέπω το έργο ζωντανά μπροστά μου … Η αλήθεια είναι πως πράγματι θα ήθελα να ξαναπεράσω από αυτές τις διαδρομές. Δεν είναι Πίνδος ή Πήλιο … δεν είναι δάσος της Δαδιάς ή Αράκυνθος … είναι απλά Κρήτη. Με το δικό της χρώμα, το δικό της άρωμα, που μα τον Θεό μου όσο και αν προσπαθώ να αποτυπώσω σε μια ή περισσότερες αράδες δεν μπορώ να το κάνω όπως της αξίζει … Θα έλεγα δεν μπορώ καν να πλησιάσω με το φτωχό μου λεξιλόγιο. Φαντάσου τι απόδοση έχουν οι φωτο από το φτωχοκινέζικο κινητό …

Από τις χαράδρες της διαδρομής προς νότο ανεβαίνω προς όρος Αποπηγάδι . Σύμφωνα με τον χάρτη θα το περάσω από την ανατολική του και νότια πλευρά. Μια σειρά από ανεμογεννήτριες μου χαλούν την αισθητική … αλλά σύμφωνα με την κυβέρνησή μας, η ανάπτυξη είναι εδώ, οπότε δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ σε αυτήν … Ακολουθούν μια σειρά από μικρούς οικισμούς λίγων σπιτιών η κάθε μία … Βασιλιανά – Αγ. Ειρήνη – Επανωχώρι … Φτάνω στην διασταύρωση έξω από Καμπανό που αριστερά πας προς Σούγια. Σταματώ χωρίς να αποφασίζω εύκολα αν θα πάω κάτω στην Σούγια ή θα συνεχίσω. Στον χάρτη η διαδρομή όπως φαίνεται χαραγμένη σε προκαλεί να την ακολουθήσεις … Δεν ξέρω γιατί, έτσι ξαφνικά στρίβω δεξιά και περνώ μέσα από Καμπανό. Εκεί που η ματιά μου πήγε, προς τα εκεί πήγα … Τα ζύγισα με μιάς και ένιωσα πως αυτά τα 12 χιλιόμετρα δεν ήθελα να τα κάνω μοναχός μου … Ίσως την επόμενη φορά να αξίζει καλύτερα … ίσως με Την παρέα να την ευχαριστηθώ όπως την φαντάζουν τα μέσα μου … Αναρωτιέμαι τι θα μου βγει στην ζωή μου από την στιγμή που αποφάσισα να ακολουθώ αποκλειστικά και μόνο το ένστικτό μου. Την είδαμε και την “λογική” … την ζυγίσαμε, την μετρήσαμε και είδαμε πως δεν είναι για τον κόσμο τον δικό μας.

Η περιοχή γύρω μου είναι γεμάτη από διαδρομές που χάνονται πίσω από λόφους και βουνά … Γεμάτη χωματόδρομους που σίγουρα προκαλούν να χαθείς μέσα τους. Πόσα χρόνια να χρειάζεται κάποιος για να πει κάποιος “ναι, πράγματι το Νησί το έχω γυρίσει απ’ άκρη σε άκρη” ? Σκέψεις την επόμενη φορά να κατέβω με το χωμάτινο με βασανίζουν εδώ και ώρα … Όχι για διήμερο ή τριήμερο όμως. Φαντάζομαι πως μια ολόκληρη εβδομάδα ίσα που θα φτάσει για μια καλή τζούρα γεύσης … από την καλή, όχι από τις άλλες …

Περνώ συνεχώς μικρούς οικισμούς … μοναχικούς και ερημικούς. Για να είναι τόσο ήσυχα κατακαλόκαιρο, πως θα είναι τον χειμώνα ? Ίσως τελικά να είναι πιο ευτυχισμένοι από τους “μαντρωμένους” και απλά να μην τον γνωρίζουν … ποιος να μπορεί άραγες να δώσει μια “λογική” απάντηση …
Πριν το Ροδοβάνι υπάρχει ένα καφέ με πλούσια σκιά από μουριές. Με το παπί δεν νομίζω να σταματούσα, τώρα όμως δεν ξέρω τι με έχει πιάσει. Μάλλον έχω πείσει τον εαυτό μου πως κουράζομαι εύκολα …
Δυό τρία αναψυκτικά, μια κουβέντα με τον ιδιοκτήτη η ώρα πέρασε … πολλές πληροφορίες για την περιοχή, τα χωριά της, τους ανθρώπους της, την διαβίωσή τους ... Μου έκανε εντύπωση πως ακόμα και σε αυτά τα μέρη κυριαρχεί η τάση εγκατάλειψης της γης από τους νέους και η παραχώρηση της δούλεψής της κυρίως σε αλλοδαπούς. Λίγο μια θέση στο δημόσιο, λίγο κάποιες ελιές, να και λίγο τουρισμός … το λύσαμε το θέμα.

Και φυσικά η κρίσιμη ερώτηση έπεσε στο τραπέζι : “Ποιος είναι ο ωραιότερος δρόμος προς Παλαιόχωρα” ??
- Από Στρατοί …
- Από Προδρόμι έχει πολλές στροφές εε?? …
- Ναι … και είναι ερημιά … κάνεις και έναν μικρό κύκλο ... δεν αξίζει να πας από εκεί.
- Σε ευχαριστώ για την πληροφορία … καλή συνέχεια.
Εννοείται πως πήγα από Προδρόμι …

[Vrasidas]

Μεταξύ των οικισμών Μάζα και Τεμένια υπάρχει η διασταύρωση αριστερά προς Προδρόμι. Μέχρι εκεί η διαδρομή με εντυπωσίασε … ήταν πραγματικά όπως ταιριάζει στις προσδοκίες μου (που κακώς τις έχω, εάν θέλω να ζω ελεύθερος) και του γούστου μου (που καλώς το έχω, ειδικά στην εξελιγμένη του μορφή) …
Είμαι ήδη από Μάζα σε ένα γλυκό ανέβασμα … δεν ζορίζομαι καθόλου, έχω κάνει αρκετές στάσεις, έχω πιεί αρκετά υγρά, έχω εισπράξει πολύ Παράδεισο ….

Έχω αρχίσει πλέον και κάπου κάπου ανάλογα την οπτική γωνιά του δρόμου, να βλέπω μικρό μέρος από το Λυβικό Πέλαγος. Πλησιάζοντας στην κορυφή του βουνού η θέα όσο πάει και γίνεται ομορφότερη ... έχω χαμηλώσει την ταχύτητά μου και απολαμβάνω τα πάντα γύρω μου … Θα μου πεις : “μα δεν έχει και τίποτα σπουδαίο” … η απάντηση είναι : εξαρτάται τι θέλεις ή τι μπορείς να “δεις” …

Το τοπίο είναι άγριο, επιβλητικό ... όπως αρμόζει να είναι ένα μέρος που αιώνες προσπαθούσαν να κατακτήσουν … Το ήρεμο και νωθρό το αρπάζεις αμέσως … και ότι αρπάζεται εύκολα, εύκολα παρατιέται. Πόσοι έφυγαν από αυτά τα μέρη αναίμακτα με την θέλησή τους ?? ... πόσοι ??

Και στην κορυφή του βουνού λίγο πριν την κατηφόρα πώς να μην σταματήσεις ? … Ένα λιτό μα πανέμορφο εκκλησάκι στέκεται στο πλάτωμα στην αριστερή άκρη του δρόμου … άσπρο και γαλάζιο … όπως πολλές από τις βαμμένες με αυτά τα χρώματα αναμνήσεις μου. Αυτό το ασπρογάλανο πρέπει να έχει στοιχειώσει πολλές ψυχές που βρέθηκαν σε αυτά τα χώματα, σε αυτές τις θάλασσες …
Από τα εκκλησάκια που θες να μπεις ... να ανάψεις ένα κερί για τα λατρεμένα σου πρόσωπα, ένα για την πλανεμένη σου ψυχή και ένα για τις υπόλοιπες σε λήθη ... να πεις εκεί μέσα τις τελευταίες σου αμαρτίες να ξαλαφρώσεις, μόνος σε αυτήν την ιερή ερημιά, μόνος μαζί με τον άγγελο που ήταν μαζί σου σήμερα συνεπιβάτης ... γιατί σήμερα συνεπιβάτης ήταν άγγελος ...
Και να είναι κλειδωμένη η πόρτα ... όπως όλες οι αντίστοιχες πόρτες που βρέθηκαν σε αυτές τις ερημιές ... Καταλαβαίνεις όμως πως και το σκιερό πεζούλι απ' έξω, είναι το ίδιο ιερό ... ίσως και με μεγαλύτερη αξία.

[Vrasidas]

Μια κατηφοριά με συνεχόμενες φουρκέτες και θέα προς τη θάλασσα μακριά είναι συντροφιά για κάποια λεπτά της ώρας. Κι όμως έφυγα από εκείνο το εκκλησάκι με μια θλίψη … Ποιος είπε πως τα ταξίδια είναι μόνο χαμόγελα ? … μόνο χαρά ? … Ποιος είπε πως ακόμα και η θλίψη δεν γεμίζει με μια γλύκα την καρδιά ? Μόνο κάποιοι που έχουν χάσει και κερδίσει συνάμα ίσως το κατανοήσουν … Διαδικασία ζωής λέγεται … και αυτή η διαδικασία ενώ δείχνει να ταλανίζει, ουσιαστικά απελευθερώνει … Ήθελα να ήξερα με τέτοιες σκέψεις και εικόνες μπροστά μου, πως στα διάλα μένω στην γραμμή μου με τόσες κατηφορικές φουρκέτες … Ίσως τελικά αυτές οι σκέψεις να βιδώνουν τα μισοφθαρμένα ελαστικά στην άσφαλτο … Πολλά τα ίσως όπως και η αβάσταχτη ομορφιά του τοπίου …

Περνώ το Προδρόμι, πολύ μικρός οικισμός, πολύ στενός δρόμος … σε κάποια σημεία ή μάλλον στα περισσότερα δεν χωρούν καν δυό αυτοκίνητα … Πίσω από τους λόφους και αριστερά μου βρίσκεται η θάλασσα ... δεν φαίνεται εδώ και ώρα αλλά μπορείς να την νιώσεις …. Δεξιά μου ακολουθώ προς το νότο ένα άγριο μικρό φαράγγι που φτάνει μέχρι το πέλαγος. Στροφές και μόνο στροφές … για πρώτη φορά σήμερα νιώθω μοναξιά. Θεωρώ πως το τοπίο βοηθά αυτό το συναίσθημα. Διασχίζω κάθετα το φαράγγι και το τοπίο αλλάζει … Λίγο περισσότερο πράσινο, πιο ψηλά φυτά, περισσότερες ελιές … πλησιάζω σπίτια. Αραιά και που από μακριά φαίνονται ανάμεσα σε δέντρα μερικά κτίσματα. Σύμφωνα με τον χάρτη είναι οι Άνυδροι … Στην μέση του χωριού μου και πάνω στο δρόμο μου, μου κινεί την περιέργεια κτίσμα με κόκκινα βαμμένα παράθυρα. Χμμ, μάλλον παλιό σχολείο που το έκαναν παραδοσιακό καφενείο. Μπαίνω στον πειρασμό και σταματώ να ρίξω μια ματιά στην πίσω του αυλή … Οκ ζήλεψα … Μια ωραία πίσω αυλή με πολύ σκιά από κλαδιά δέντρων μουριάς αν θυμάμαι καλά … Αν και σχετικά νωρίς – περίπου 19:00 το απόγευμα - ήταν σχεδόν γεμάτο από κόσμο. Η κλεφτή ματιά που έριξα μου άφησε μια ωραία γεύση για την ποιότητα του κόσμου του … από τις στιγμές που για ένα δευτερόλεπτο σε χτυπά μια ωραία ζεστή θετική αύρα … Δεν ξέρω τι γεύση έχει η κουζίνα τους, αλλά η γεύση της ατμόσφαιρας ήταν στα δικά μου μέτρα και κυβικά … Ποιος ξέρει, ίσως την επόμενη φορά ... ίσως με παρέα …

Αφήνοντας πίσω το χωριό αρχίζω και κινούμαι ανάμεσα σε ελαιώνες. Δεξιά μου βλέπω ένα ρέμα που το χειμώνα μάλλον πρέπει να κατεβάζει πολύ και ορμητικό νερό. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν !! ... μπαίνω σε ένα κλειστό στενό φαράγγι απίστευτης ομορφιάς. Πολύ στενός δρόμος, δεξιά μου πλατάνια, από κάτω το ρέμα, ανάμεσα σε ψηλούς κάθετους βράχους … Δεν γίνεται να μην σταματήσω. Λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να ρουφήξω εικόνες και ενέργεια από το τοπίο. Ώρα με την ώρα συνειδητοποιώ πως ο Νομός Χανίων έχει τόσα πολλά συμπυκνωμένα καλούδια της φύσης, σε τόσα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα γης … Ίσως και να κάνω λάθος, όμως μέχρι τώρα αυτή τη γεύση μου έχει αφήσει.

Μετά από αριστερή στροφή η θάλασσα εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά μου. Είμαι σχεδόν δίπλα της … Το φαράγγι τελειώνει σχεδόν στο κύμα της … Ακολουθώ το δρόμο δεξιά προς Παλαιόχωρα και σε μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα υπάρχει κάμπινγκ. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνω μέσα και σε μισή ώρα έχουν γίνει όλα τα απαραίτητα μαζί με το στήσιμο της σκηνής. Δεν βρίσκω θέση με μαλακό χορτάρι ή σκιά αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Ούτως ή άλλως το πρωί θα φύγω νωρίς και η εξυπηρετική νεαρή υπάλληλος μου έφτιαξε την βραδιά με το παχύ ωραίο στρώμα που χωρίς να της το ζητήσω μου δάνεισε .... !

Δεν έχει νυχτώσει ακόμα και αναρωτιέμαι εάν θέλω να πάω στην Χώρα ή όχι … Η σκέψη των πολλών μαζεμένων ανθρώπων και του θορύβου με αποτρέπει. Το κάμπινγκ έχει μια υπερυψωμένη ταβέρνα με θέα στη θάλασσα … αποκλείεται να χάσω την ευκαιρία να έχω στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης.
Κτυπάει το τηλέφωνο και ο φίλος που πέτυχα στο πλοίο με το τσουρέκι της κολάσεως, με ρωτάει που είμαι …
- Στο τάδε κάμπινγκ, του λέω ...
- Και εγώ εκεί είμαι, μου λέει !! … σε 5 δευτερόλεπτα θα περάσω ακριβώς απ’ έξω με το αμάξι !!

Τι μικρός που είναι ο κόσμος … μα πόσο μικρός. Αναρωτιέμαι τόσος μικρός πλανήτης πως είναι δυνατόν να χωράει τόση ανθρώπινη ματαιοδοξία …

[Vrasidas]

Το τραπέζι στην ακριανή ήσυχη γωνιά έχει θέα που σε απορροφά από οτιδήποτε συμβαίνει τριγύρω. Ο ήλιος έχει πέσει εδώ και ώρα αλλά όσες βουνοκορφές υπάρχουν στον γύρω ορίζοντα ακόμα έχουν ένα κοκκινωπό χρώμα. Τι μαγική λέξη το “χρώμα” … πόσα συναισθήματα κρύβονται εκεί μέσα. Ακούς κάποια φωνή και σκέφτεσαι τι ωραίο χρώμα που έχει … βλέπεις ένα χαμογελαστό πρόσωπο και παίρνει χρώμα η ύπαρξή σου … ειδικά όταν αυτό το χαμόγελο έχεις να το δεις σχεδόν 32 χρόνια … Όλα είναι χρώμα και δρόμος είναι τελικά … Τα υπόλοιπα απλές πινελιές …

Η νύχτα έχει έρθει γλυκά χωρίς να το καταλάβω. Είμαι αρκετά απορροφημένος στις σημειώσεις μου από όσα θυμάμαι από την σημερινή ημέρα … απορροφημένος και στις σκέψεις μου και στην γλυκιά κούραση που μου έχει κόψει την όρεξη … Μια δροσερή πολύ γευστική μπύρα και ένα μικρό λαδερό πιάτο ήταν αρκετό προς το παρόν… Δεν έχει πολύ κόσμο γύρω μου αλλά όσοι υπάρχουν έχουν χαρακτηριστικές φάτσες … εκφράσεις ιδιαίτερες. Όμως μόνο ένας μου κάνει εντύπωση ... αυτός με το κιλό άσπρο κρασί, με τον λίγο μεζέ … και το πολύ βλέμμα … Ποιός μπόρεσε να κρυφτεί από το βλέμμα στα μάτια … ίσως κανένας. Ένα “ίσως” ολάκερη η ζωή μας … Σκέφτομαι πως από τότε που έβγαλα από την ζωή μου το “ποτέ “ και το “πάντα”, από τότε που κράτησα μόνο το “ίσως”, από τότε ουσιαστικά ζω με μια διαφορετική αίσθηση ελευθερίας…

Βλέποντας σε ένα από τα διπλανά τραπέζια να πίνουν ντόπια ρακή, η αλήθεια είναι πως ζήλεψα ... ήθελα, ένιωσα την ανάγκη να την δοκιμάσω. Οι τιμές πολύ λογικές έως χαμηλές με παρέσυραν να πάρω τη μεγάλη για τις δικές μου αντοχές κανατίτσα, με τον ανάλογο μεζέ. Αυτό μάλλον ήταν και η καταστροφή μου ή και η λύτρωση για το υπόλοιπο της νύχτας …

Θυμήθηκα που περνώντας κάποιες ώρες πριν από την Ίμβρο, στην είσοδό της είδα το πρώτο ταβερνάκι, αυτό με τον παππού που τον Μάιο τελικά δεν είχα σταματήσει. Τον είδα πάλι να κάθεται μόνος στην γωνιά του, στην σκιά … Μια σκιά που σκιάζει με τα χρόνια του και τα όσα έχει δει και ακούσει. Μια στεναχώρια με βάρυνε. Έπρεπε τότε να είχα σταματήσει, ίσως να ήταν μια από τις χαρακτηριστικές στιγμές της ζωής μου .. ίσως … Έπρεπε να το είχα ακούσει το ένστικτό μου … Ένα ένστικτο που δεν με πρόδωσε ποτέ, αντίθετα με εμένα που το έβαλα σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα πολλές φορές ….

Πιάνω τον εαυτό μου να μην ξέρει τι αισθάνεται … ίσως φταίει η ρακή … Ίσως έπρεπε να πάρω το μικρό καραφάκι ... ίσως όμως και δεν έπρεπε τελικά. Όσο το μυαλό μουδιάζει τόσες αλήθειες λέει … όπως όταν συναισθάνεται την τελευταία ανάσα, μόνο αλήθειες λέει … Η αλήθεια όμως δεν είναι μία. Για το ίδιο πράγμα, τόσες αλήθειες όσες και οι άνθρωποι … όλοι έχουν την αλήθεια τους. Κυρίως αυτή που βολεύει ... αυτή που καλύπτει τον κώλο τους … ή τα πλάνα όνειρά τους.
Ο νους μου γυρνάει στον Ομαλό … τον περίμενα διαφορετικά. Ίσως γιατί προηγείτω της φήμης του.

[Vrasidas]

Στα 1.041 μ. υψόμετρο η θερμοκρασία ήταν καλή. Είχα την αίσθηση πως δεν είχα ζοριστεί πολύ. Όλη την ημέρα φρόντιζα για τα υγρά του σώματός μου διατηρώντας μου μια καλή θερμοκρασία με ανάλογες στάσεις. Κάπως έτσι έχω φροντίσει και την “μεγαλοκοπέλα” μου … Το βεντιλατέρ άναβε συχνά κυρίως στις ανηφόρες και μόνο όταν ο διακόπτης διασκέδασης ήταν στο “on” … Πάλι σκέπτομαι τα σπινθηροβόλα βλέμματα της αγελάδας όταν αναφέρομαι σε θέματα που αφορούν παρεμβάσεις εκτός “εργοστασιακών προβλέψεων” …. Π.χ. όταν λέω για τα εντός ατζέντας “προγραμματισμένων βλαβών” … εεε … “προγραμματισμένα σέρβις” εννοούσα. Έχω αλλάξει την βαλβίδα βεντιλατέρ από τους 90φεύγα βαθμούς, με βαλβίδα των 82 βαθμών στην έξοδο του καυτού νερού από τον κινητήρα στο ψυγείο … Άντε τώρα ο κινητήρας αυτός να υπερθερμανθεί ποτέ … γιατί δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει πολλοί φίλοι και γνωστοί μου …. εδώ Ελλάδα και όχι βόρεια κράτη ή Ιαπωνίες των -20 βαθμών … Οι περισσότεροι πιστεύουν πως τα εργοστάσια φτιάχνουν ειδικές μηχανές για το κλίμα της Ελλάδας των 10 εκατ. συνολικά ανθρώπων … πληθυσμός μιας πόλης τους εξωτερικού δηλαδή. Φαντάσου τι γίνεται στους κινητήρες με τις θερμοκρασίες που αναπτύσσονται μέσα τους όταν υπάρχουν μοντέλα με βαλβίδες βεντιλαντέρ που ανοίγουν στους 98 και 102 και 105 και 112 βαθμούς … και μάλιστα σε κάποια μοντέλα τοποθετημένες στο σημείο της επιστροφής του κρύου νερού… Άντε τώρα να μετρήσεις τις κρυφές ζημιές που έχουν γίνει όταν σχεδόν έχουν “καεί” όλα μέσα τους … Αλλά ας μην το κάνουμε θέμα …

Ο πιτσιρικάς πίσω μου παίζει λύρα … έχω ήδη ανατριχιάσει … Όσοι έχουν τσιμπήσει με τα διάφορα τερτίπια του μάρκετινγκ, μπορούν να νιώσουν την ίδια ανατριχίλα άραγες ?? Πόσο απολαμβάνω την κατάρριψη των μύθων … Στο μυαλό μου έχω ήδη ένα σενάριο ... από αυτά τα “παρανοϊκά”, που ένα 250άρι 30κονταετίας κερνάει ζεστά αφεψήματα σε μοντέρνα υπέρβαρα δίτροχα των 20,000 + ευρώ … Βρας πεθαίνω , ούτως ή άλλως οι μύθοι είναι για να καταρρίπτονται … αλλιώς δεν θα λέγονταν μύθοι.
Κατάλαβες φίλε μου πασόκε την έννοια της διαφήμισης “Ζήσε τον Μύθο σου”?? … θα τον ζήσεις, αλλά θα τον πληρώσεις ακριβά … Ψευτοδιαφήμιση για τουρίστες ... που έχει όμως εφαρμογή και στους ντόπιους καταναλωτές … ίσως και στο σύνολο της ζωής μας.

[Vrasidas]

Θυμάμαι πάλι στην κορυφή στο Ροδοβάνι που σταμάτησα για αναπλήρωση υγρών και απολογισμό. Ήταν από τις ιδανικές γωνιές για εμένα … δυό ντόπιοι η καλύτερη πηγή πληροφοριών (εκτός του πιά διαδρομή ήταν η καλύτερη) .. Πάλι το παράπονο στα χείλη. Οι νέοι έφυγαν για τις πολιτείες … πότε πρόλαβε και άδειασε ο τόπος ? Το ΄80 και αρχές ’90 το δημόσιο γέμισε και προφανώς άδειασε ο τόπος… Δημόσιο – αραλίκι … ποιος τις γαμεί τις περιουσίες … επιδοτήσεις – ζωάρα – πασοκάρα … Και πάλι μου έρχονται στο νου οι “ζημιές” της ζωής μου … είναι πράγματι “ζημιές” ?? … ή απλά μαθήματα ζωής??

Αραιά και που συνομιλώ μέσω μηνυμάτων διαδικτύου με φίλους λέγοντας τα απίστευτα … Η μια ατάκα μετά την άλλη μου φέρνουν χαμόγελα και μερικές φορές γέλια … Οι γύρω με κοιτούν με λύπηση και συμπόνια … Ο καθένας ζει τον μύθο του όμως ούτως ή άλλως … την δική του ζωή όμως είναι ζήτημα να την ζει μια χούφτα άνθρωποι … “Συμπόνια”, λέξη μαγική … Η αλήθεια είναι πως τώρα τελευταία πιάνω τον εαυτό μου όντως να κοιτά με συμπόνια ακόμα και τους “εχθρούς” μου … Μέσα στα μηνύματα πέφτουν πειράγματα για θείτσες και μανδαμίτσες που πολύ αργότερα κατάλαβα πως θα τα “πληρώσω πολύ ακριβά” … Να το θυμάσαι Βρας, ποτέ μα ποτέ δεν αποκαλείς μανδάμ μια κυρία που περπατά και ραγίζουν πεζοδρόμια … θα στο φυλάει μέχρι την εξώπορτα της Μεγάλης Πύλης … άσε που θα κατεβάσει και το πόμολό της για να σιγουρευτεί πως η Πύλη θα ανοίξει … και όλα αυτά αφού θα φροντίσει να σε βάλει στην ζωή της .... έτσι, για να σιγουρευτεί πως θα σε τιμωρεί μέχρι τέλος …

Με αυτά και με αυτά ξεχάστηκε και η “θανάτους θανάτους” … Πόσο μα πόσο πουτάνα είναι η ζωή … και πουτάνα που δεν παρεξηγείται όταν την αποκαλείς έτσι, γιατί υπάρχουν και άλλες που παρεξηγούνται … Την μια σε έχει στημένο στον τοίχο και την άλλη σε βάζει σε θεωρείο για να την απολαμβάνεις περισσότερο, έτσι για την αλητεία … Και ακριβώς αυτό είναι το νόημα της ζωής ... ότι δεν υπάρχει νόημα που πρέπει να ανακαλύψεις ... υπάρχει μόνο το μονοπάτι της που απλά πρέπει να ακολουθήσεις, γιατί η ζωή ξέρει … εσύ δεν ξέρεις Βρας … Υπάρχει μόνο η στιγμή και το παρόν, όλα τα άλλα είναι παρελθόν ή ουτοπία … Και αυτό που αξίζει να μετράς, είναι το παρόν … όπως και η κούραση που ξαφνικά νιώθω τώρα – το χαμόγελο από τις ατάκες των φίλων – το χαμόγελο της τύπισσας από στον Πειραιά που παραγγείλαμε μαζί παγωτό από φρέσκο γάλα – το χαμόγελο από την αντίδραση της “μανδάμ” και τις “απειλητικές” απαντήσεις της – η ζάλη από την ρακή …

Στο μυαλό μου στριφογυρίζει συνεχώς η σημερινή ημέρα … Είναι σίγουρο πως το παπί μου αισθάνεται προδομένο αλλά και δικαιωμένο. Η επιλογή του 600 ήταν η απόλυτη δικαίωση του κινέζου … Ναι στις ανηφόρες το 600 υπερτερεί … με κόστος όμως, την κούραση – το βάρος – την ψεύτικη προσδοκία … Το ακούς Σούλα ? ... την ψεύτικη προσδοκία ... τον ψεύτικο μύθο … live the myth και αρχίδια μάντολες ... Όσο ζω αλλά όταν δεν θα ζω θα επιβεβαιώνομαι … Και κάθε επιβεβαίωση με φέρνει πιο κοντά στον Θεό μου ... και ίσως αυτή να είναι η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης … να έρθει πιο κοντά στον Θεό του, όποιος και αν είναι αυτός, με τον δικό του τρόπο ο καθένας … Κάθε ταξίδι και ένα συμβόλαιο με την ζωή, με τον Θεό του καθενός, με την αόρατη διάσταση, την αληθινή …

Από το ηχείο ακούγεται το “για κοίτα με στα μάτια” και το δέρμα είναι ανατριχιασμένο …
https://www.youtube.com/watch?v=Yt5Lii4RtnU

Το 600 δεν φορά γόμες, πρώτη φορά χωρίς γόμες εδώ και 12 χρόνια από επιλογή … Σκάσε Βρας και κολύμπα … αυτό είναι το ζουμί … Τέλος η ψευδαίσθηση της ασφάλειας, να ξαναμάθεις μαλάκα να κολυμπάς και σε μη “ασφαλή” νερά ... γιατί ακόμα και η ασφάλεια ψευδαίσθηση είναι … Το ’60 – ’90 γιατί χωρίς γόμες γινόντουσαν καταπληκτικά πράγματα? Για να μην πω για παλαιότερα … Κι όμως δεν κούνησε πουθενά, δεν έχασε την γραμμή του, δεν γλίστρησε …

[transalpblack]

- Να ρωτήσω κάτι ? Το χωριό Άγιος Ιωάννης κατοικείται ?
- Τι σημαίνει αυτό ?
- Ε..? ...
- Τι σημαίνει κατοικείται ?
.........:confused::confused::confused::confused::confused::confused::confused::confused:........... .......
- Λέω ... υπάρχουν άνθρωποι που ζουν εκεί ... ή είναι έρημο ?
- Ααα ... όχι είναι έρημο ... μόνο ένα καφενείο ....


Τι μου θύμισες...
Πριν καμιά 10ριά χρόνια,είμαι Άμφισσα.
Ξενοδοχείο Amfiseum.
Φτάνω κατά τις 14:00 και πέρνω τηλέφωνο στο σουβλατζίδικο του χωριού, στο κέντρο της πλατείας.
-Καλησπέρα.
-Καλησπέρα.
-Διανομή κάνετε τέτοια ωρα;
-Ε.... δυστυχώς όχι... μόνο delivery....
-Ok.....

[Vrasidas]

Η ώρα είναι 01:30 και γύρω μου ο κόσμος μιλάει – γελάει – ζει … και εγώ στην γωνιά μου με τις σημειώσεις μου, τις σκέψεις μου, την ζαλάδα μου … Τον τελευταίο καιρό μου κόλλησαν χαριτολογώντας και με πονηρή ματιά που γυαλίζει χαρακτηρισμούς όπως “κακομαθημένο κωλόπαιδο”. Τα σκέφτομαι χαμογελώντας και αφήνομαι στην γωνιά μου να απολαμβάνω αυτό το απίστευτα δροσερό αεράκι από το Λιβυκό Πέλαγος … Αρχίζω σιγά σιγά και αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει να είσαι πράγματι “κωλόπαιδο” … Σημαίνει να μπορείς να είσαι ευγνώμων για την αίσθηση που σου αφήνει αυτό αεράκι χαϊδεύοντάς σε … σημαίνει ότι κάθε ριπή αέρα και μια ανάμνηση από το βαθύ παρελθόν σου αλλά και από το μέλλον … Από το μέλλον ? … ναι ακόμα και από εκεί … Γιατί όλα είναι προδιαγραμμένα και ήδη γνωστά στην ψυχή … Και πιάνω τον εαυτό μου με μια μεγάλη χαρά να με βαραίνει, μια μεγάλη χαρά για το “κωλόπαιδο το κακομαθημένο” … “κακομαθημένο” μέχρι θανάτου, γιατί κατάλαβα έστω και σχεδόν αργά πως τα “κωλόπαιδα” πάνε παντού, με οτιδήποτε, σε οτιδήποτε, οποτεδήποτε … Τα “κωλόπαιδα” όμως έχουν αρχές, έχουν όρια και γραμμές κόκκινες, όρια ακόμα και στην επιδίωξη της τελευταίας αναπνοής έχουν αξιοπρέπεια … οι σκατόψυχοι όχι … Ένας σκατόψυχος δεν θα μπορέσει εύκολα να γίνει “κωλόπαιδο” …

Σκεφτόμουν τις στροφές με τις φουρκέτες προς το Φραγκοκάστελο και συνειρμικά πήγα στις στροφές σε κομμάτια προς τον Ταΰγετο στην νότια πλευρά του. Τι απίστευτη διαφορά στην αντιμετώπιση, στα ρίσκα, στην διάθεση … Ίσως τελικά, να κουβαλάμε πάντα τον αόρατο συνεπιβάτη μας … Είναι βόλτες που οι απόλυτες φουρκέτες είναι τα όρια, ο διάβολος είναι ο συνεπιβάτης και ο άγγελος ο φύλακας … Είναι βόλτες και ταξίδια που παλεύεις στην κυριολεξία με τον εαυτό σου … και ταξίδι χωρίς πάλη με τους “συνεπιβάτες”, δεν είναι ταξίδι. Είναι βόλτα για ψώνια σε κινέζικο φτηνομάγαζο για αγορά ιμιτασιόν ρούχων … από αυτά που ντύνουμε τον ψεύτικο μύθο μας …

Πολλά τα βερεσέδια στο Νησί Βρας … και δεν ξέρω εάν ο χρόνος που έχει παραχωρηθεί φτάνει για να τα κλείσεις … Ποιος το ξέρει άλλωστε … και αυτός μύθος παίζει να είναι και μάλιστα από τους μύθους που καταρρίπτονται εύκολα …
Το σημειωματάριό μου έχει γεμίσει με γράμματα που πλέον αρχίσω να διαβάζω δύσκολα … Πάλι ένα χαμόγελο μου βγαίνει … Του βγάζω μια φωτο και την στέλνω σε κολλητό … - Ρε μαλάκα τι γράφω εδώ ? … δεν καταλαβαίνω τίποτα … - Είχες δεν είχες δεν είχες έμαθες να γράφεις συνταγές ρε αποτυχημένε ντόκτορ ?? … Κάποιοι δίπλα είπαν για σεισμό 5,3 ρίχτερ ενώ εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Αντισεισμικοί δοκοί και παπαριές … στην πράξη αποδεικνύεται πως η ρακή είναι το καλύτερο αντισεισμικό.

Όμως εδώ είναι ταξιδιωτικό ... και όποιος νομίζει πως ταξιδιωτικό είναι η περιγραφή της διαδρομής και των αξιοθέατων, τότε και αυτός ζει τον δικό του μύθο … Τα ταξιδιωτικά συμπεριλαμβάνουν κυρίως ξεβράκωμα ψυχής, κοίταγμα στον “καθρέπτη” … ένας καθρέπτης που σαν ανακάλυψη, ίσως να ήταν η μεγαλύτερη τιμωρία του ανθρώπου. Πόσοι “ταξιδιώτες” ταξιδεύουν κουβαλώντας αυτό το καθρεφτάκι μαζί τους ? ... ποιος ξέρει … Το μόνο που καταλαβαίνω πλέον, είναι πως όλα τα άλλα αποτελούν τη διαφορά της μετακίνησης ενός φθαρτού σώματος, που καθημερινά αργοπεθαίνει από το ένα σημείο στο άλλο … με την διαφορά του ταξιδιού της ψυχής … Όπως τιμωρία πρέπει να είχε στο μυαλό του και όποιος εφεύρει τη ρακή …

Αναρωτιέμαι ξανά γιατί δεν πήγα στην Χώρα, γιατί προτίμησα μια απλή και ήσυχη βεράντα ενός κάμπινγκ … Μάλλον την προτίμησα γιατί εδώ κάνω καλή παρέα με τον εαυτό μου … γιατί η Ελπίδα μου είπε να μην ανησυχώ για το σκληρό έδαφος, θα μου δώσει στρώμα … γιατί ο Μανώλης έχει την γνήσια ματιά του καλοπροαίρετου ανθρώπου … γιατί η Αντωνία σε σκλαβώνει με το ευθύ της βλέμμα … γιατί εδώ δεν νιώθω πελάτης, αλλά άνθρωπος έστω και από τα “κωλόπαιδα” … γιατί η τουριστίλα δεν είναι για εμένα … Παρά το μισό κιλό “νερό που καίει” το μυαλό ακόμα είναι καθαρό και διαυγές … αλλά και πιο ελεύθερο …έτσι τουλάχιστον νομίζω … και έτσι ελπίζω να μεταφερθούν στο πληκτρολόγιο αυτά τα ορνηθοσκαλίσματα που βλέπω μπροστά μου …

Ξέρω ότι σε λίγο πρέπει να πάω να ξαπλώσω αλλά βρίσκω συνεχώς δικαιολογίες να το κρατήσω ακόμα λίγο … να το πάω πιο ύστερα, όπως ο μελλοθάνατος που προσπαθεί να κερδίσει ψεύτικη παραμονή στην ψευδεύσθηση … Ο Μορφέας όμως είναι αμείλικτος. Δεν ξέρω τι θα δω το βράδυ, δεν ξέρω καν αν θα τα θυμάμαι ... ότι και να είναι όμως … είναι καλοδεχούμενο … ότι και να είναι …
Καλό σου ξημέρωμα κόσμε, σε μια μέρα με πράγματα που μας κάνουν καλύτερους … (02:30 π.μ)

… συνεχίζεται …

[Vrasidas]

Πρέπει να κοιμήθηκα αμέσως … ίσα που θυμάμαι να κλείνω το φερμουάρ της σκηνής. Θυμάμαι πολύ καλά όμως τις κραυγές της τύπισσας σε κάποια διπλανή σκηνή ή κάμπερ που με ξύπνησαν …
Η ηχομόνωση στα κάμπινγκ είναι ένα θέμα, όπως και ο πονοκέφαλος από τη ρακή … Κραυγές κάποιας που “βασανίζεται” ... συν τα κούκου από το φωνακλάδικο πουλί … συν ένα δις τζιτζίκια που γκαρίζουν όλα μαζί σχεδόν στα αυτιά μου, σίγουρα συνθέτουν ένα κλασσικό πρωινό Ιουλίου σε κάποιο κάμπινγκ στο σχεδόν νοτιότερο σημείο της χώρας …

Χαμογελώ με τη βασανιάρα πριν από λίγο … Πόσα όμοια σκηνικά σαν το προηγούμενο σε αυτή την γωνιά των Βαλκανίων ανά τον κόσμο των κάμπινγκ … Με πιάνουν τα γέλια, αλλά αν αρχίσω να τα θυμάμαι ένα ένα, κινδυνεύω να λογοκριθώ ... εδώ είναι “σοβαρό” ταξιδιωτικό – συγκριτικό … Εξ’ άλλου τα καλύτερα στα ταξιδιωτικά είναι αυτά που δεν γράφονται, ούτε καν συζητιούνται … το έχουμε ξαναπεί …

Έχω μαζέψει τα προικιά μου και απολαμβάνω το πρωινό μου καφεδάκι στην βεράντα. Εδώ και ώρα απέναντι κάποιοι προσπαθούν να βάλουν ένα άλογο σε τρέιλερ για άλογα … Από τον τρόπο που ο ένας φοβάται τον άλλο, έχω την αίσθηση ότι τον έναν τον λένε Γιάννη …

Ο μερικός χιλιομετροδείκτης δείχνει 370 χλμ … όσα έκανα από Σούδα μέχρι Παλαιόχωρα. Με πιάνουν τα γέλια … μαλάκα μου αυτό ονομάζεται ήττα απεικονισμένη σε χιλιόμετρα. Τον Μάιο έκανα πολύ περισσότερα χιλιόμετρα σε λιγότερο χρόνο και τη μισή κούραση … έχοντας στην διάθεσή μου μοτοσακό με το 1/5 των κυβικών – με το 1/12 της ιπποδύναμης και το μισό περίπου βάρος με το μοτοσακό που έχω σήμερα ανάμεσα στα πόδια μου … Βρας που να το πεις αυτό και να μην σε κοιτούν τουλάχιστον ειρωνικά … Αλλά και την ομάδα μας στο euro 2004 ειρωνικά την κοίταζαν. Ειρωνικά κοίταζα κάποια χρόνια πίσω και τον πιτσιρικά επαρχιώτικης ομάδας από τον οποίο έχασα 4-1 στα σημεία … Μία ήττα, πολλά μαθήματα …

Η αλήθεια είναι πως ο μπάσος ήχος του 600 – το γλυκό του γκάζι στην ανηφόρα και στην έξοδο της στροφής – τα διπλά του φρένα – η δυνατότητα μεταφοράς 2ου ατόμου και περισσότερων προικιών και όσα καλούδια ακόμα προκαλούν “ευτυχία” κουμπάρε μου, έχουν τίμημα όπως κάθε “ευτυχία” (aka kavla) … όπως με το βυζί και το κωλομέρι, που μένεις στο τέλος με το πτηνό στο χέρι … γιατί η “ευτυχία” και ο λογαριασμός της κουμπάρε, πληρώνονται στο τέλος … και αυτό που μένει ως αξία είναι σχεδόν πάντα κάτω από την γραμμή.

Στο μυαλό μου απλώνεται το σημερινό πλάνο, ο χάρτης, το επίμονο ψάξιμο των διαφορών του ταξιδιού σε σχέση με το προηγούμενο … υπάρχει ακόμη όμως απλωμένη και ενοχλητική αλκοόλη η οποία ελπίζω έχοντας ανοιχτή την ζελατίνα του κράνους, να εξατμιστεί με τον πρωινό αέρα … Οι συνέπειες της χθεσινής βραδιάς ίσως μου περιορίσουν τα σημερινά χιλιόμετρα, αλλά από την άλλη καλοκαίρι είναι … στον Παράδεισο βρίσκομαι, δεν θα με χάλαγε ακόμα μια ημέρα παραμονής … Υπάρχει και αυτό το μέρος που θέλω να ξαναπάω … αυτό που με στοιχειώνει από την τελευταία φορά που κατέβηκα στο Νησί … Θα ξαναπάω όμως που ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα …

Προσπαθώ να συλλέξω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες που αφορούν δεδομένα σε χρόνους – αποστάσεις και μέσες ωριαίες ταχύτητες – συσσωρευμένη κούραση και αντοχές – καταναλώσεις – καταπονήσεις – φθορές … Μακάρι να προλάβω, να μπορέσω να υλοποιήσω αυτό που έχω στο μυαλό μου … Είναι ένας από τους στόχους ζωής ή ακόμα μια ψευδαίσθηση ματαιοδοξίας ? … σκέφτομαι την επιγραφή στην άσπρη πλάκα και δεν μπορώ να μην γελάσω πάλι: “Ακόμα ένας που νόμιζε” …

Παρεμπιπτόντως, το άλογο τελικά κατάφεραν και το έβαλαν στο ειδικό τρέιλερ μεταφοράς αλόγων…

Ο ήλιος είναι ακόμα πολύ χαμηλά όταν άφησα πίσω μου την Παλαιόχωρα. Πριν πάρω το δρόμο προς Κάνδανο, έκανα ένα πέρασμα από άκρη σε άκρη την παραλιακή και από τις δυό της πλευρές της χερσονήσου … Μικρός τόπος, περπατείται άνετα , πολύ συμπαθητικός, με μια αίσθηση πως δεν θα προδοθούν προσδοκίες για οικογενειακές ήρεμες διακοπές … Η παραλία στην δυτική της πλευρά είναι σαφέστατα καλύτερη από την ανατολική της πλευρά.

[Vrasidas]

Ο δρόμος προς Κάνδανο είναι πλατύς με ωραίες καθαρές γραμμές και καλή άσφαλτο, τόσο που θα το προσέξεις αμέσως από τα πρώτα κιόλας μέτρα. Την περισσότερη ώρα η διαδρομή είναι πάνω σε γλυκά ανηφορική κινούμενη ανάμεσα σε ελαιώνες και σε δυό οροσειρές, περνώντας αραιά και που από διάσπαρτους μικρούς οικισμούς.

Συνεχόμενες παρατεταμένες ανοικτές αλλά και πολλά αδέσποτα κατσίκια … πολλά αδέσποτα αγροτικά ... πολλές αδέσποτες κοτρώνες. Και όλα πάνω στις γραμμές μου … ταυτόχρονα και συνεννοημένα όλα μαζί. Κοιτάζω ψηλά με νόημα χαμογελώντας … πλάκα μου κάνει σκέφτομαι …

Πριν το χωριό δεξιά υπάρχει ένα καλοσυντηρημένο - με περιποιημένο κήπο - μνημείο ανδρός δίπλα σε εκκλησία. Δυστυχώς η φωτογραφία δεν είναι υψηλής ανάλυσης και δεν μπόρεσα αργότερα να διακρίνω σε ποιόν ανήκει το μνημείο, αλλά ούτε και η μνήμη μου με βοήθησε …

Πλησιάζοντας σε πιάνει δέος γνωρίζοντας τι συνέβη σε αυτό το χωριό πριν 76 χρόνια. Το ίδιο συναίσθημα που σε πιάνει στα Καλάβρυτα – στο Δίστομο – στο Επτάλοφο – στο Κοντομάρι … σε έναν ατελείωτο κατάλογο με ονόματα από πόλεις και χωριά. Πως μπορείς να μην χαμογελάς θλιμμένα με την μνήμη χρυσόψαρου αυτού του λαού … Μπαίνω στο χωριό με βαριά ψυχή. Το περίμενα διαφορετικό … Στην μέση του υπάρχει μικρή πλατεία με το αντίστοιχο μνημείο του ολοκαυτώματος … Στις 3 Ιουνίου 1941 σε αντίποινα για 25 νεκρούς Γερμανούς μετά από δύο τριών ημερών μάχης στο διπλανό χωριό Φλώρια, με οπλισμένους κατοίκους, κατά την διάρκεια μάλιστα της Μάχης της Κρήτης, οι σημερινοί μας “σύμμαχοι” εκτέλεσαν 180 άοπλους ανθρώπους. https://www.sansimera.gr/articles/936
Στέκομαι για λίγο μπροστά στο μνημείο και διαβάζω τις επιγραφές … φουντώνω με την αθλιότητα του ανθρώπινου γένους, γυρίζω την πλάτη …

Λίγο πιο πάνω υπάρχει η εκκλησία της Αναλήψεως. Από τον Μάιο ήθελα να περάσω από αυτό το χωριό και να ανάψω ένα κερί ... ας το άναβα και ας πήγαινε χαμένο. Η ανάγκη αυτή ήταν έντονη παρ’ όλο που με εκκλησίες και ρασοφόρους έχω μια αντίληψη τελείως διαφορετική από την αντίληψη της θρησκείας με την πίστη. Φτάνω μέχρι τα σκαλοπάτια την ώρα που έχει τελειώσει η λειτουργία και πολύς κόσμος βγαίνει στο προαύλιο. Καταλαβαίνω πως μόλις τελείωσε κάποιο μνημόσυνο και το περισσότερο ίσως χωριό ήταν παρόν. Το ένα κερί τελικά έγιναν τέσσερα … μπαίνοντας σε τέτοιους χώρους το μυαλό σου πάει αμέσως σε ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, ακόμα και σε ορκισμένους εχθρούς σου …

Επόμενος στόχος οι Αλιγοί και μετά νότια πορεία προς ΑγίαΤριάδα. Γυρίζω προς πίσω και λίγα μέτρα πιο κάτω από το περιποιημένο μνημείο στρίβω δεξιά ακολουθώντας τις πινακίδες. Κοιτάζω το ρολόι και σήμερα είμαι εντός πλάνου μέχρι τώρα … Ούτως ή άλλως υπολογίζω πως τα χιλιόμετρα τα σημερινά πάνω κάτω θα είναι τα μισά με εχθές, αλλά και να μην ήταν …

Περνώ από καταπράσινα κομμάτια με συνεχόμενα στενό δρόμο, μικρούς οικισμούς με γραφικές σκιερές γωνιές, περιποιημένους ελαιώνες, στροφές και πάλι στροφές … Τι κρίμα να μην έχω ένα πολλών περισσότερων εκατοντάδων κυβικών, με σχεδόν 200 άλογα – άντε έστω 150 – να ανοίξω το γκάζι τέρμα, να ξεδιπλώσει το εργαλείο τις αρετές του, να ανεμίζει και να μαστιγώνει αλύπητα η χαίτη των μαλλιών μου το κράνος και την ματαιοδοξία μου… αλλά από την άλλη σκέφτομαι ποιος θα με δει να με καμαρώσει σε αυτές στις ερημιές και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.
Πρέπει να επανέλθω ούτως ή άλλως γιατί πριν λίγο καιρό μου σφύριξαν πως μου την έχει στημένη στην γωνία αρκετός κόσμος … - Μαλάκα μου, είσαι προκλητικά μαλάκας σκέφτομαι … αλλά από την άλλη ποιος νοιάζεται …
Είναι λίγο διάστημα τώρα που στο μυαλό μου μπήκαν περίεργες ιδέες. Φταίει εκείνο το καταραμένο site, το MCS … τα spects και οι φωτογραφίες που δίνει για μοντέλα περασμένων 10ετιών … και εκείνο το καταραμένο 250άρι, του 1985 μοντέλο, το τετρακύλινδρο, τα διπλά δισκόφρενα, με τα 48 άλογα και τα 140 κιλά … Σκεφτόμουν αν το είχα κάτω από τα πόδια μου τώρα αυτό … εάν … Δεν πειράζει όμως, θα το έχω σε λίγους μήνες … Και δεν μπορώ να σταματήσω αυτό το ηλίθιο χαμόγελο …

Α ρε Βρας, είσαι μεγάλο θύμα τελικά. Απλά συνήθως λούζεσαι ότι διακωμωδείς … και δεν μπορείς να ξεφύγεις όσο εύκολα νομίζεις από την ματαιοδοξία σου και την υστεροφημία σου ... Αναρωτιέμαι ποιες είναι οι βασικές και άμεσες ανάγκες μου και πως θα μπορούσα να τις επιδιώξω … Έχω υγεία ? μάλλον όχι … έχω αρετή ? … εδώ γελάμε … σοφός είμαι ? … εδώ πέφτουμε όλοι μαζί ανάσκελα … Τότε που πας ρε κατσαπλιά χωρίς υγεία – αρετή – σοφία ?? Πως μπορείς και βάζεις σε προτεραιότητα 48 άλογα και μάλιστα γέρικα 32 ετών χωρίς να έχεις φέρει τον εαυτό σου στην ψυχική γαλήνη που είναι ικανή να τα εκτιμήσει αλλά και να τα χαρεί ?? Θα μου πεις μπροστά στην υστεροφημία έχουν γονατίσει βασιλιάδες, πρωθυπουργάρες, προεδράρες … εσύ θα μείνεις αμέτοχος και απαθής? Ίσως και να μείνω, αλλά όχι ακόμα … προς το παρόν το ζώδιό μου είναι στο αστερισμό του κωλόπαιδου και σύμφωνα με την προσωπική μου χαρτορίχτρα θα παραμείνει εκεί μέχρι να γίνει ανάδρομος ο Ερμής.

[Vrasidas]

Μέχρι Δρυς έχει ένα καταπληκτικό κομμάτι οδηγικής απόλαυσης. Φτάνω σύντομα στους Αλιγούς και έξω από το χωριό στρίβω στη διασταύρωση αριστερά ακολουθώντας νότια πλέον πορεία … Το τοπίο έχει αλλάξει τελείως, πιο άγριο, με χαμηλή βλάστηση, με περισσότερη πέτρα … Κι όμως δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από ομορφιά … Λουλούδια και φυτά που σε κήπους μοιάζουν άσχημα και αταίριαστα, εδώ έχουν απίστευτο κάλος.
Ο δρόμος έχει στενέψει και άλλο και η προσοχή μου είναι στα κόκκινα … Δεν ξέρω γιατί αλλά το βλέμμα που έχουν τα κατσίκια που ξεπετάγονται συνεχώς από δεξιά και αριστερά μου, δεν μου αρέσει καθόλου … Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν συμβεί κάτι ύστερα από στενή επαφή με κανένα από αυτά, δεν ξέρω σε πόσους μήνες θα με βρουν και σε τι κατάσταση. Δεν θα έχω δοκιμάσει και το τσιγαριαστό που θα προκύψει …

Ο δρόμος πλέον είναι ήδη κατηφορικός … πηγαίνω πολύ πιο αργά και απολαμβάνω την κοιλάδα που κινούμαι … Οι οικισμοί στην Κρήτη έχουν παράξενα ονόματα όπως κάτι σαν “Χονδρός” … Πόσο χοντρός μπορεί να είναι ένας οικισμός με 4 – 5 σπίτια ?? … Η κοιλάδα είναι πανέμορφη και απίστευτα ερημική … Μα είναι δυνατόν ?? … δεν έχω συναντήσει ψυχή σχεδόν από το Κάνδανο !! … θα έλεγα πως αυτό μόνο ως καλή τύχη μπορεί να μεταφραστεί. Φτάνω Σαρακίνα και ένα υπερυψωμένο καφενείο τραβά την προσοχή μου. Η ώρα είναι 11:45 και δεν θα έλεγα όχι για μια στάση … Κάνω αναστροφή και στήνω στην απέναντι σκιά.
Έχει μια παρέα από 3 ντόπιους που τους κάνει εντύπωση η παρουσία μου … Δεν πρέπει να σταματούν συχνά ξένοι εκεί. Σε λίγα λεπτά η κουβέντα είχε αρχίσει και όλες οι πληροφορίες είχαν ενδιαφέρον. Επιτέλους έμαθα πως μαζεύουν τα ελεύθερα κατσίκια από τα βουνά και πως αυτά δεν χάνονται δεξιά και αριστερά … Τελικά είναι πανεύκολο να δελεάσεις ένα γίδι … όπως ακριβώς και τους ψηφοφόρους … Eνδιαφέρον είχε και ότι αφορούσε τις ελιές, την κορμοτομή, την ανανέωση των ελαιώνων, το ότι αρκετοί επιλέγουν την λύση μαζέματος με μισακές. Σίγουρα είναι δύσκολο να μείνεις άνεργος ή τουλάχιστον χωρίς απασχόληση σε αυτό το νησί. Η γη είναι εκεί και περιμένει …
Το αναψυκτικό ήταν κερασμένο σίγουρα πριν καθίσω. Η απλοϊκότητα, η άγρια ευγένεια και η αγάπη για τον τόπο τους αυτών των ανθρώπων σε σκλαβώνει …

Μέχρι και μετά την Αγία Τριάδα που ο δρόμος πλέον φτάνει στην θάλασσα, με θέα όλη την χερσόνησο της Παλαιόχωρας (Σέλινο Καστέλι), η διαδρομή είναι όνειρο … δεν θέλεις να τελειώσει . Φτάνοντας παραλία στρίβω δεξιά προς Γιαλό με σκοπό να ανέβω πάλι βόρεια προς Σκλαβοπούλα ολοκληρώνοντας κύκλο μέχρι Αλιγοί.
Μέχρι Γιαλό στα δεξιά μου ξεκινούν φαράγγια που σίγουρα είναι προορισμός για όποιον θέλει να περπατήσει στην φύση. Ο ίδιος ο Γιαλός όμως δράμα … μια θάλασσα από θερμοκήπια. Αλλά χωρίς δράμα πως θα ταϊστούν τόσα στόματα.

[Vrasidas]

Το ανέβα προς τα βουνά είναι μέσα από βραχώδες τοπίο, με ελάχιστη βλάστηση, πολύ πέτρα. Από τις κορυφές των όγκων πολύ συχνά οι καθρέπτες μου γεμίζουν από το μπλε του Λιβυκού Πελάγου μέχρι να εξαφανιστεί πάλι πίσω από πέτρα και χαμηλό ξερό χορτάρι. Το ανέβα είναι μοναχικό αλλά πολύτιμο … όπως και η θέα του Πελάγους που χάνεται αραιά και που στους καθρέπτες. Πολύτιμο γιατί σου δίνει χρόνο να συνειδητοποιήσεις δύο πράγματα … ένα που αφορά τα χρόνια που χάθηκαν ανούσια, χρόνια που χάθηκαν όπως και το είδωλο στον καθρέπτη … και δεύτερο τα χρόνια που έχεις μπροστά σου χωρίς να γνωρίζεις σχεδόν τίποτα από την θέα που θα σου δώσουν … Χρόνια που χάθηκαν ανούσια ακόμα και αν με τον τρόπο τους έδωσαν μάθημα ισχυρό, δηλαδή την αξία του να καταλαβαίνεις τι είχες ή έχεις στα χέρια σου. Κινούμαι νωχελικά σε ένα μοναχικό ανέβα κι όμως έχω την καλύτερη παρέα …

Ανεβαίνω έναν δρόμο που τον ευχαριστιέται η ψυχή μου και που θα μπορούσα να τον έχω ανέβει πολλές φορές όπως και δεκάδες άλλους όμοιους … ανέξοδα – εύκολα – συχνά – με λιακάδα ή συννεφιά, με ανθισμένη Άνοιξη ή κιτρινωπό Φθινόπωρο – χαρούμενος ή στεναχωρημένος – μόνος ή με παρέα … Κι όμως πέταξα χρόνο σε ανούσια πράγματα … και το χειρότερο απ’ όλα ?? Σε πράγματα που εκτός από χρόνο κόστισαν σε κούραση – σε ψευδαίσθηση – σε χρήμα – σε σκάρτες γνωριμίες – σε άδεια χάδια και λόγια … Κανονικό πιόνι του συστήματος δηλαδή … Σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να μπει κάποιος σε βαθιά αυταπάτη και ταυτόχρονα πόσο εύκολο είναι να βγει από εκεί. Γιατί είναι τόσο εύκολο ?? ... μα ακριβώς επειδή είναι τόσο εύκολο, κανένας σχεδόν δεν μπορεί να το πιστέψει.
Όπως όταν θέλεις να κρύψεις μια μεγάλη αλήθεια … το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τη παρουσιάσεις απροκάλυπτα και κατάφατσα στον άλλο ... αρκεί να χαμογελάς … Τότε κανείς δεν θα σε πάρει σοβαρά … και την αλήθεια είπες και τη δουλειά σου έκανες και καμία ευθύνη δεν φέρεις …

Για πότε έφτασα Σκλαβοπούλα ούτε που το κατάλαβα. Στην άκρη του χωριού υπάρχει διασταύρωση αριστερά προς Ελαφονήσι σε 13 χιλιόμετρα. Χωρίς να το σκεφτώ στρίβω αριστερά ... υπολογίζω πως το πολύ πολύ να κάνω 26 χιλιόμετρα παραπάνω. Περνάω ακόμα έναν οικισμό παρακάτω και … εκεί τελειώνει η άσφαλτος … Αυτά που λέγαμε για τα ελαφριά εντουράκια, την χρησιμότητά τους, την ευκολία τους, τις δυνατότητές τους … Γυρίζω πίσω και παίρνω στράτα για Βουτά και Αλιγούς.

Το τοπίο αλλάζει πάλι, κατηφορικό, με πολύ πράσινο … Στον Βουτά περνώ το γεφύρι πάνω από τον Πελεκανιώτικο ποταμό, ουσιαστικά κάτι σαν μεγάλο ρέμα που είναι ενεργό τους χειμωνιάτικους μήνες και αρχίζω βόρεια πορεία ακολουθώντας την κοιλάδα ανάμεσα στο “ποτάμι” … Από την αρχή της ημέρας οι δρόμοι που κινούμαι είναι στενοί, έξω από τους συνήθης δρόμους που έχω μάθει. Οι οικισμοί Καματερά και Αρχοντικό περνούν γρήγορα. Το έδαφος όσο απομακρύνομαι από την κοιλάδα γίνεται πάλι σκληρό, πετρώδες με χαμηλή θαμνώδη βλάστηση. Καταλαβαίνω πως σε λίγο ολοκληρώνω τον κύκλο προς Αλιγούς από το γνώριμο τοπίο και τον καινούργιο χαραγμένο δρόμο.

Η ώρα είναι περίπου 13:30 … νιώθω αρκετή ζέστη και αναζητώ γωνιά για δροσερό νερό. Μπαίνοντας Στροβλές τα τραπεζάκια κάτω από τις πυκνές μουριές δίπλα στην κτιστή βρύση μου κλείνουν το μάτι. Είναι δυνατόν να αντισταθώ ? … Ο διπλός Ελληνικός ήταν ότι έπρεπε … όπως και η παρέα που μαζεύτηκε δυό τραπέζια πιο δίπλα. Με πόσο απλά πράγματα φτιάχνεις την ημέρα σου και το κέφι σου … Δυό γουλιές καφέ και δυο κουβέντες από τον φωνακλά τοπικό “Γκόρτσο” ήταν ότι έπρεπε … Ο τύπος κατευθείαν από Ελληνική ταινία … Κι όμως υπήρχαν άνθρωπο που τον άκουγαν χωρίς να τον διακόψουν ή να του πουν πως το ημερολόγιο δείχνει 2017 … Αλλά θα μου πεις ποια η διαφορά εδώ και δύο σχεδόν αιώνες …
Αυτό ακριβώς => https://www.youtube.com/watch?v=r_Euxh5XRiQ

Τα μαζεύω με μια τελευταία ματιά στο χάρτη … το Ελαφονήσι δεν είναι μακριά, η ώρα λίγο μετά τις 14:30 και ακόμα δεν έχω βάλει κάτι στο στομάχι μου. Ρωτάω την ιδιοκτήτρια εάν έχει σαλιγκάρια.
- Χοχλιούς … μου λέει.
- Από αυτά που βγαίνουν μετά την βροχή … της λέω … που είναι γεμάτα σάλια …
- Χοχλιοί ... μου λέει …
- Που ενεργοποιούν το κολλαγόνο … της λέω …
- Ααα ... δεν ξέρω … μου λέει ... τα δικά μας είναι χωρίς φυτοφάρμακα …
- Από αυτά τότε … της λέω …
- Δεν φτιάξαμε σήμερα … μου λέει ….

Μα τα χίλια σκασμένα λάστιχα, τους πεντακόσιους καμένους ανορθωτές …. Έτσι θα την βγάλω σήμερα ?

- Ξέρετε που θα βρώ ? ... της λέω … Από τους καλούς όμως, χωρίς φυτοφάρμακα …
- Ε, όπου και να πας θα βρεις … μου λέει …

Άντε τώρα να ξεκινήσω το κυνήγι του αψέκαστου σαλιγκαριού με τέτοια ζέστη …

[Vrasidas]

Από το χωριό μέχρι και τον κεντρικό δρόμο Καλουδιανών – Χρυσοσκαλίτισσας η διαδρομή αν και σύντομη ήταν υπέροχη … στενός καταπράσινος δρόμος ανάμεσα σε δυό ορεινούς όγκους. Στην διασταύρωση στρίβω αριστερά προς Ελαφονήσι ακολουθώντας το πεπρωμένο μου, να δεις που κάτι σημαντικό θα συμβεί εμπρός μου …
Η διαδρομή ευχάριστη μέχρι που ξαφνικά κόβεται λόγω έργων και με πάει υποχρεωτικά αριστερά. Χμμ … αυτό ίσως σημαίνει καθυστέριση σκέφτομαι.
Μπαίνω στο χωριό Έλος το οποίο έχει απ’ όλα τα καλά ! Βενζινάδικο – Ταχυδρομείο – Φαρμακείο - Ξενώνες ... και μια πανέμορφη μικρή γωνιά στην αριστερή πλευρά του δρόμου, με έναν τεράστιο πλάτανο που σκιάζει δυό ταβέρνες από κάτω. Λες ??? …
Παρκάρω και κοιτάζω τα μενού που είναι στο stand του δρόμου … Ξαφνικά νιώθω πως μάλλον αισθάνονται τα σαλιγκάρια … κάτι σαν σάλια αρχίζουν και τρέχουν από το στόμα μου. Διαβάζω καλύτερα για να σιγουρευτώ …
"Χο-χλιοί … Μπου-μπου-ρι-στοί …. Με γνήσιο Κρητικό λάδι …" (και Χαλκιδικής να ήταν δεν θα με χάλαγε καθόλου)…

Ρωτάω τον φίλο εάν έχουν χοχλιούς ….
- Μια στιγμή να δω εάν έχουν μείνει … μου λέει.

Μα τους χίλιους κομμένους άξονες των Τζι Ες … κοίτα να δεις που θα πάθουμε ζημιά … Τα δευτερόλεπτα περνούν όπως οι ώρες με την Τούλα … αργά και βασανιστικά … μέχρι την λύτρωση.

- Έχουμε λίγα … μου λέει

Χαμόγελο – γδύσιμο – μάζεμα σάλιων – βαθύ κάθισμα στην καρέκλα κάτω από την πλατανοσκιά – παραγγελία … αναμονή πιάτων και κόκκινου κρασιού. Ζωάρα – πασοκάρα … είμαι ένας ευτυχής άνθρωπος με όλον τον κόσμο στα πόδια του. Απορώ με κάποιες φάτσες γύρω μου ... δεν χαμογελούν ... κοιτούν αδιάφορα δεξιά αριστερά ... ή δεν κοιτούν καθόλου, μόνο αναπνέουν μηχανικά. Μα είναι δυνατόν ?? … αφού στο τραπέζι τους βλέπω αποφάγια από χοχλιούς …
Τα δυό πιάτα ήρθαν γρήγορα και μου μονοπώλησαν το ενδιαφέρον αστραπιαία … Κάτι ήξεραν οι παλαιοί που έλεγαν πως ο έρωτας ξεκινά από το στομάχι. Οι προχωρημένοι ιατροί λένε πως ο πρώτος εγκέφαλος είναι το στομάχι και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Βρας αυτό να το προσέξεις … όποια το πάρει χαμπάρι πόσο επιρρεπής είσαι στο συγκεκριμένο πιάτο, αυτόματα καθίστασαι πιο εύκολο θύμα ακόμα και από ιδιοκτήτη σούπερ ντούπερ μηχανής σε “εξειδικευμένο” συνεργείο …

Στο συνολικό τελετουργικό έλαβε μέρος και το πέταμα κουκουτσιών με την τεχνική του σημαδεύω πιέζοντας ταυτόχρονα το κουκούτσι με αντίχειρα και δείκτη από το κερασμένο καρπούζι, με σκοπό να πετύχω το απέναντι από εμένα πλατανόφυλλο …. Ούτε μια πετυχημένη βολή Βρας … γέρασες.

Τα παιδιά του μαγαζιού με πληροφόρησαν πως οι δυό πρώτες εβδομάδες του Οκτώβρη είναι ακόμη μια καταπληκτική περίοδος να έρθει κανείς στην περιοχή. Η εποχή με τα τσίπουρα και τα κάστανα … Ήδη η φαντασία μου οργιάζει ανάμεσα σε ψητά – κάπνες – αποστακτήρες … ζωάρα κανονική. Και ντίρλα και λίγη ζέστη και θαλασσινά μπάνια ακόμα άνετα … Όλο αυτό το σκηνικό μέσα σε ένα κάδρο με μια φύση από διαφορετικά χρώματα λόγω εποχής. Αναρωτιέμαι αν θα κλείσουν ποτέ οι εκκρεμότητες σε αυτό το νησί … Κάθε στάση ή πληροφορία και ένας ακόμα λόγος για να μπω ξανά στο καράβι …

[Vrasidas]

Φεύγοντας ακολουθώ στα δεξιά έργα κατασκευής μεγαλύτερης οδικής αρτηρίας. Ο δρόμος είναι γεμάτος πούλμαν που πηγαίνουν Ελαφόνησο. Σκέπτομαι τι θα συμβεί όταν παραδοθεί ο δρόμος …. Εάν τώρα έχει τόση κίνηση προς τα εκεί, φαντάσου πόσο θα πνιγεί το μέρος στην συνέχεια … Κάποιοι θα κλαίνε και κάποιοι ταυτόχρονα θα γελάνε τρίβοντας τα χέρια τους …
Είναι γεγονός πως η φιδίσια μέσα σε κοιλάδα διαδρομή μέχρι την θάλασσα και λίγο πριν της Χρυσοσκαλίτισσα, ήταν καταπληκτική. Το μέρος πλέον ισιώνει και δεξιά και αριστερά απλώνονται εκτάσεις με διάσπαρτα θερμοκήπια. Η κίνηση πλέον είναι ενοχλητική.

Σε λίγα λεπτά φτάνω Ελαφονήσι … ακολουθώ μικρό χωματόδρομο που πάει σε χώρους στάθμευσης κοντά στην παραλία. Δεν μπαίνω καν στη σκέψη να πλησιάσω στην παραλία εκεί χαμηλά. Ο ένας επάνω στον άλλο … 100άδες αυτοκίνητα … πολλά πούλμαν … όλοι μαζί στριμωγμένοι … Τουριστίλα δυτικού τύπου κανονική. Όχι ότι οι πνιγμένες παραλίες Κινέζικου τύπου είναι καλύτερες … αλλά εδώ είναι Κρήτη και στις παραλίες του Ζορμπά, δεν επιτρέπεται να χορεύουν πάνω από δύο ….

Βγάζω μια φωτογραφία από το ύψωμα για να έχω να θυμάμαι (ή να θυμούνται) πως κάποτε ανάπνευσα σε αυτή την άκρη και φεύγω σιγά σιγά. Είναι σττιγμές που χωρίς εμφανή λόγο θέλω η μηχανή απλά να σέρνεται. Όταν γυρίσω σπίτι αυτό πρέπει να το κοιτάξω …

Ξαναπαίρνω το δρόμο επιστροφής ακολουθώντας την όμορφη κοιλάδα μέχρι τη διασταύρωση προς Κίσσαμο. Στο πρώτο χωριό μπροστά μου μετά από μόλις κάποιες 100άδες μέτρα … τι χαρά !! … ένα ωραιότατο τεράστιο τουριστικό πούλμαν ίσα ίσα που χωρά στον πολύ στενό δρόμο … Η ζέστη βαράει κόκκινα, το καυσαέριο από το πούλμαν ότι χειρότερο, αλλά ο επιμένων νικά … Δεν μπορεί κάπου θα υπάρχει κενό να το περάσω … έτσι τουλάχιστον νόμιζα.
Στενός δρόμος, με μακρύ όχημα μπροστά σου, με πολλές στροφές και ελάχιστη ορατότητα, με επιμονή να το ακολουθείς = φάε 46 κυβικά καυσαέριο για να μην ξεχνάς ότι ζεις κάπου βόρεια σε μεγαλούπολη 5 – 6 εκατομμυρίων ανθρώπων με ότι σημαίνει αυτό σε μόλυνση … Κι όμως κάποια στιγμή ο οδηγός με λυπήθηκε και έκανε όσο άκρη μπορούσε κάνοντας νόημα με το χέρι του από το παράθυρο να περάσω.

Η θέα από τις εκεί πλαγιές ήταν καταπληκτική … όσο περισσότερο σερνόταν η μηχανή τόσο πιο όμορφα ήταν αυτά που έβλεπα. Το Λιβυκό Πέλαγος έχει φύγει πλέον από το οπτικό μου πεδίο και αριστερά μου απλώνεται η Μεσόγειος νότια των Κυθήρων. Το Απέραντο Γαλάζιο στην πραγματικότητα, στα πόδια μου …

Κυριολεκτικά ευχαριστιέμαι την διαδρομή, ο δρόμος έχει πλατύνει αρκετά όταν ξαφνικά πριν το Αμυγδαλοκεφάλι πέφτω σε γνωστή γωνιά που είχα σταματήσει με παρέα πριν 7 χρόνια. Η ίδια οικογένεια που είχε την επιχείρηση τότε την έχει ακόμα. Τα δίδυμα πιτσιρίκια του τότε, ολόκληροι άντρες τώρα … Από την βεράντα βλέπεις από Ελαφονήσι μέχρι τέρμα δεξιά έξω από τα Κύθηρα. Ίσως ένα από τα 5 καλύτερα σημεία με θέα, σε όλο το νησί. Ίσως μια άλλη φορά καθίσω σε αυτή τη βεράντα με πολύ ώρα στη διάθεσή μου … και είναι σαν να το ζω ήδη …

Αμυγδαλοκεφάλι και Καραμωτή περνούν γρήγορα παρά το νωχελικό κύλισμα των δυο τροχών. Είμαι τόσο απορροφημένος στη θέα αριστερά που σχεδόν καταντά επικίνδυνο. Έχει περάσει πλέον η 15:30 και έχω πολύ χρόνο μέχρι να φύγει το καράβι. Ένα μικρό άγχος με το ρεύμα και τη φόρτιση του κινητού το έχω από την αρχή του ταξιδιού. Μόλις επιστρέψω ένα από τα πρώτα που πρέπει να φροντίσω είναι η παροχή ρεύματος με αδιάβροχο αντάπτορα αναπτήρα σκάφους, κάτι που έπρεπε να έχω κάνει από την πρώτη μέρα που η μηχανή ήρθε στα χέρια μου.

Το κατέβα μέχρι το Σφηνάρι ήταν λίγο γρήγορο. Από τις στιγμές που προοδευτικά και ασυναίσθητα γυρίζεις το δεξί σου καρπό περισσότερο. Θυμάμαι μόνο δυό μικρά “χασίματα” του πίσω τροχού και μερικές ασάφειες από το μπροστινό ελαστικό που μάλλον συνδέονται με την ποιότητα της ασφάλτου. Κάπου στο ενδιάμεσο δεξιά μου ξεκινούσαν χωματόδρομοι που χάνοντας μέσα στα βουνά ... πώς να μην μπω πάλι σε σκέψεις για επάνοδο με το χωμάτινο …
Πολλές φορές που έβλεπα αντίστοιχους χωματόδρομους, οι σκέψεις αυτές έβγαιναν από τα βαθιά του μυαλού … τόσοι πολλοί χωματόδρομοι, τόσες πολλές προκλήσεις αλλά ουσιαστικά περισσότερο προσκλήσεις … Πως ένα “σ” αλλάζει το νόημα … όπως ένα δόντι στην αλυσίδα αλλάζει τη συμπεριφορά της μηχανής.
Ίσως την επόμενη φορά αυτά τα μέρη τα περπατήσω πάνω σε δύο ρόδες από άκρη σε άκρη από χώμα, ίσως κάποια ξημερώματα με βρουν σε απομακρυσμένες παραλίες, ίσως ακόμα δεν έχω γνωρίσει τα καλύτερα … Ακόμα θυμάμαι το θόρυβο της φλεγόμενης ουράς από τους διάτονες αστέρες που πέφτουν σε ερημικές και μακριά από φωτορρύπανση παραλίες … Και ακριβώς τέτοιες στιγμές είναι που το μυαλό ταξιδεύει στα βουνά βόρειας Ελλάδας, στον επόμενο παράδεισο αυτής της χώρας …

[Vrasidas]

Πόσο ωραίο το συναίσθημα να σκαρφαλώνεις σε βουνά από φιδίσιους δρόμους. Από Σφηνάρι μέχρι Πλάτανο η διαδρομή περνά από έναν ορεινό όγκο που χωρίζει τα δυό χωριά. Τόσο η χάραξη του δρόμου όσο και η θέα του είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστη. Στο κατέβα του βουνού αριστερά και λίγο μακριά απλώνεται η παραλία Φαλάσαρνα, μια παραλία που έχω ακούσει πολλά για τις χάρες της αλλά όπως λέει και μια ψυχή εγώ είμαι των ορεινών σπηλαίων, οπότε δεν μου προκαλεί την περιέργεια να τη δω από κοντά. Εξ’ άλλου οι περισσότεροι έχουμε συνδέσει στιγμές τις ζωής μας με μία ή και δυό μοναδικές παραλίες που κάνει τις υπόλοιπες να μοιάζουν με παραλίες τις ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης …

Ο Πλάτανος μεγάλο αλλά αδιάφορο χωριό. Πλέον έχω μπει στα πεδινά βορειοδυτικά του νησιού, με πολλούς ελαιώνες να απλώνονται δεξιά και αριστερά μου, με αρκετή κίνηση και συνεχόμενους οικισμούς. Μοιάζει ξαφνικά σαν να έχασα το ενδιαφέρον μου για το περιβάλλον και ήθελα όσο το δυνατό γρηγορότερα να φτάσω Χανιά. Φτάνοντας στην άκρη του νησιού στον κόλπο του Κισσάμου ξέρω ότι στη μέση της αριστερής χερσονήσου υπάρχει η παραλία του Μπάλου, αλλά και ένας μακρύς χωματόδρομος μέχρι εκεί …

Κολυμβάρι – Ταυρωνίτης – Μάλεμε τρεις τζούρες τσιγάρο δρόμο … Αριστερά μου η ζώνη ρίψης, δεξιά μου και λίγο πιο πάνω η ζώνη ταφής εκατοντάδων επίδοξων κατακτητών της Ευρώπης. Εκατοντάδες παιδιά που ουσιαστικά τους έπεισαν πως η φυλή τους ήταν ανώτερη και ως εκ τούτου με δικαιώματα ζωής και θανάτου στους άλλους λαούς χωρίς περιορισμούς. Στον περιορισμένο χώρο ενός τάφου όμως, δεν χωρούν και πολλά που μπορείς να δεις αλλά ούτε και να απολαύσεις αυτά τα “ανώτερα δικαιώματά” σου …

Γεράνι – Πλατανιάς – Αγία Μαρίνα – Κάτω Στάλος … ο κεντρικός δρόμος που τα διασχίζει αποτελεί την επιτομή της τουριστίλας. Κοντά την Αγία Μαρίνα, κάπου στο φωτογραφικό μου αρχείο έχω μια χαρακτηριστική φωτογραφία από Μάιο του 2010, όταν είχα έρθει με την συνήθη παρέα μου. Ίσως όταν γυρίσω θυμηθώ να την αναζητήσω, που θα το θυμηθώ δηλαδή … Η πολύ κάπνα και η κίτρινη στολή είναι τόσο μα τόσο χαρακτηριστική ...

Στους Άγιους Απόστολους υπάρχει μικρό λιμανάκι που όσες φορές πέρασα μου τράβηξε μεν την προσοχή, αλλά ποτέ μου δεν σταμάτησα. Κάπως έτσι αρχίζουν οι υπερβάσεις … ακολούθησα τον τσιμεντένιο δρόμο του μώλου που στο τέλος του υπάρχει το μικρό γραφικό εκκλησάκι του Αγ. Διονυσίου. Απλό, γραφικό, ήρεμο μέρος για όλες τις ώρες της ημέρας ... και της νύχτας. Αν είχαν μόνο μιλιά τα τσιμέντα τριγύρω … Αχ αυτό το μπλε και άσπρο … μόνο με ένα “αχ” μπορείς να το εκφράσεις … Έχει αποδειχθεί επίσης πως τα εκκλησάκια τραβούν τις καλύτερες ψυχές ...

[Vrasidas]

Λίγες ώρες έμειναν μέχρι να σφυρίξει το βαπόρι. Κάνω ένα γρήγορο πέρασμα από την πόλη, δεν βλέπω την ώρα να φύγω από την κίνηση. Περνάω από το γκισέ με τα εισιτήρια από τους πρώτους και στο πρώτο άνετο καφέ βολεύομαι σε μια γωνιά για να περάσει η ώρα μέχρι την επιβίβαση. Τριγύρω βλέπεις κάθε λογής φάτσες και συμπεριφορές … όλα τα λιμάνια τα ίδια …

Η μηχανή είναι δεμένη στο πατάρι του γκαράζ, τα πόδια μου απλωμένα στην απέναντι καρέκλα στο πίσω μέρος του καραβιού, έχω διαβάσει κάποιες σελίδες από το βιβλίο μου αλλά η θέα της Σούδας και των Χανίων που απομακρύνεται με έχει απορροφήσει … Πολύχρωμα φώτα που σε λίγο ίσα ίσα που θα φαίνονται. Το κινητό έχει πάρει φωτιά στο μέσσετζερ και για ακόμη μια φορά χαμογελώ με τις πλάκες που η ζωή μας κάνει. Ξέρω πως σε λίγο θα χαθεί το σήμα και πως η μπαταρία δεν θα αντέξει για πολύ … ότι προλάβω λοιπόν. Δυό λέξεις και έχεις συντροφιά για όλο το βράδυ … τόσο απλή κατασκευή είναι ο άνθρωπος από την φύση του. Η παραφύση επέμβαση του άρρωστου άνθρωπου όμως τα έχει κάνει όλα δύσκολα … Όλα στο κυνήγι της πλασματικής ευτυχίας …

Δεν μπορώ ακόμα να συνέλθω από τις εικόνες, τις μυρωδιές, τις γεύσεις … Στο μυαλό μου ακόμα το Λιβυκό Πέλαγος από τις βουνοκορφές και τις πλαγιές … ακόμα το πρωινό ζαλισμένο ξύπνημα μέσα σε μια σκηνή … Σκέφτομαι συνεχώς πως η πράξη έδειξε για ακόμα μια φορά πως ξεπερνώντας εγωισμό και αποδεχόμενοι τη λανθασμένη επιλογή, εγκαταλείποντας την ψευδαίσθηση της περιπέτειας, μπαίνεις σε μονοπάτια πραγματικής περιπέτειας ... όμως πιο ξεκούραστος, πιο ασφαλής, πιο χαρούμενος, πιο οικονομικά, για μεγαλύτερη διάρκεια …
Πόσοι θα το παραδεχτούν ?? … ίσως μονοψήφιος αριθμός, αλλά αυτό δεν συμβαίνει στις περισσότερες εκβάσεις της ζωής γύρω μας ? Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας ενισχύει τόσο τη ματαιοδοξία και την προσπάθεια να ζήσουμε πάση θυσία σε μια κατάσταση που από παντού μπάζει νερά … Την ημέρα που θα σταματήσω να τριγυρίζω από επιλογή, ίσως και να το έχω μάθει …

Η νύχτα έχει πέσει για τα καλά, οι περισσότεροι επιβάτες έχουν ήδη παραδοθεί στον Μορφέα και γιατί όχι … εξάλλου ποιος θέλει να μας ταρακουνήσουν από την θαλπωρή του προσωπικού μας Μάτριξ ? Είμαι ήδη μέσα ξαπλωμένος στην μαλακή μοκέτα ευτυχώς δίπλα σε πρίζα, ακούγοντας μουσική χωρίς να ενοχλώ. Μια μοναχική τουρίστρια ίσως από Βρετανία πλευρά κάθεται απέναντι μόνη με το σάκο πλάτης για μαξιλάρι ακούγοντας μουσική από το “σμαρτ” κινητό της . Γεμίσαμε έξυπνα τηλέφωνα και χαζούς εγκέφαλους … Τριγύρω έχουν απλώσει τα δίκτυα τους όλοι οι επίδοξες εραστές του μεσοπέλαγους … Πώς να μην χαμογελάσω … από την μια είναι αστείο από την άλλη εξοργιστικό να θεωρείται πως όποια ταξιδεύει μόνη έχει το αιδοίο της στο κούτελο … Η τύπισσα σηκώνεται, με πλησιάζει και ρωτά εάν μπορώ να προσέχω τα πράγματά της όσο θα είναι στην τουαλέτα. Φυσικά και το έκανα αναρωτώμενος γιατί ήρθε σε εμένα και όχι στον διπλανό της. Δεν θα το μάθω ποτέ …

Το πρωινό ξύπνημα και πρωινή αποβίβαση ήταν με βροχή … και πόσο μα πόσο τη χάρηκα. Επίσης με το πιό αηδιαστικό γευστικά πρωινό που δοκίμασα ποτέ μου ... Λίγο περισσότερος σεβασμός στους επιβάτες ή λίγο περισσότερος έλεγχος στο τι η κουζίνα πλασάρει δεν θα έβλαπτε.
Τι και αν έφτασα σπίτι με τα εσώρουχα μούσκεμα, ούτε που έδωσα σημασία. Ουσιαστικά απολάμβανα την καλοκαιρινή μπόρα όσο τίποτα …
Η μηχανή μπήκε στο γκαράζ ανάμεσα στο ταπεινό παπί και στο μπλε χωμάτινο δημιουργώντας μια μικρή λίμνη από νερά που έσταζαν. Το χωμάτινο δεν το κοίταξα καν, είχα σκοπό να το πουλήσω εδώ και καιρό και ήταν ήδη σε αγγελίες …
Δεν το κοίταξα γιατί ξέρω πόσο μαλάκας είμαι και πόσο εύκολα μπορώ να αλλάξω γνώμη. Εξάλλου οι αλλαγές στην ανθρωπότητα έγιναν από την ανθρώπινη κατηγορία που αλλάζει γνώμη. Τα άφησα όλα όπως ήταν … ανέβηκα επάνω σχεδόν πλήρης. Σχεδόν πλήρης γιατί πίσω μου άφησα πάλι εκκρεμότητες. Εκκρεμότητες που ελπίζω να μου έχει παραχωρηθεί χρόνος να εκπληρώσω …

Αναρωτιέμαι σε εκείνο το μοναστήρι, σε πόσες μέρες θα φτάσω από χώμα … ??

Δεν ξέρω πότε θα κάνω απολογισμό ταξιδιού ... ίσως ποτέ. Και γιατί να κάνω ? … όπως λέει και μια ψυχή .. “ό,τι γουστάρω θα κάνω” … και όταν το λέει μια ταραχή με πιάνει …

Καλούς Χρόνους και Καλούς δρόμους σε όλους … πάντα όπως γουστάρετε … όταν γουστάρετε … με ό,τι γουστάρετε … γιατί έτσι γουστάρετε …

Τέλος.

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Μπραβο για αλλη μια φορα ρε βρας.Ανυπομονουσα να γραφεις παραπανω αλλα δεν ηθελα να σε πιεσω οπος εκανα στην αρχη.Μπραβο για την ωραια γραφη σου.Γεματη αλυθινα συναισθηματα που τα περνας σε μας.Μαζι σου ταξιδευουμε και εμεις.ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ.
Εκανες ενα μεγαλο γυρο της δυτικης κρητης.Εαν ερχοσουν με ον οφ θα σου πρωτινα καποια μερη.Αλλα τα περισοτερα μερη και διαδρομες που πηγες εγω δεν τα εχω κανη και δε τα ξερω.Μας εδωσες τροφη για καλοκαιρινες εξορμησεις μακρια απο τη τουριστιλα.Μυρισαμε λιγο καλοκαιρακι μεσα στον ελαφρυ χειμωνα μας.Μας χωρτασες το ματακι και τον νου(θα ελεγα και το στομαχι αλλα δε τροω τους χοχλιους.Μη με παρεξηγησεις.Τους ετρωγα.Μια μερα οταν ημουν γυρω στα 20 λεω της μανας
-τη ψεινης?
-χοχλιους μπουμπουριστους
-γαματα.ωραια.Με μπολικο ψωμακι και κρασι.θα τους ξεσκισω.Και τι ειναι αυτος ο ηχος που ακουγετε απο το τηγανι???
-Η στριγκλιες τους.Ειναι ζωντανοι οταν ψηνονται.
Απο τωτε δε ξαναφαγα.Οχι γιατι σηχαθηκα.Γιατι τους λυπηθηκα.Ο ανθρωπος εχει του κοσμου τα καλλα να φαει και πρεπει να την πεση και σε αυτο το τοσο μικρο σαλιγκαρακι που σερνετε χωρις να ενοχλει κανενα και να το ψειση ζωντανο για να αλαξει λιγο την ακουραστη γευση του.Καπος ετσι την ειδα.Ενοειτε πος δε θελω να προσβαλω τους ανθρωπους που τους τρωνε.Ολοι μου οι οικογενοια τους ξεκολονει.)

Τα δικα σου ταξιδιωτικα και του νικανθη ειναι αυτα που μου αρεσει περισοτερο να διαβαζω.Ευχομαι καλη συνεχεια,καλους δρομους,παντα ορθιος και ακουραστος.

Υ.Γ. Τι ξεχασες τελικα εκτος ψηγειου οταν εφυγες?Πος τα βρηκες οταν γυρισες???

[PaNick67]

Βρασιδα μου θυμισες ποσα χρονια εχω να κατεβω στην Κρητη και ποσο μου λειπει. Και δεν ειμαι απο εκει.
Μου θυμισες τοπους και ανθρωπους που γνωρισα και με σκλαβωσαν με την ομορφια και το φερσιμο τους!
Χοχλιους μπουμπουριστους δεν τρωω στην Αθηνα κι ας τους φτιαχνει μια φιλη. Μονο στην Κρητη. Εχουν αλλη γευση εκει.

Να 'σαι καλα να ταξιδευεις, να ζεις, να γραφεις, να διαβαζουμε και εμεις να ζηλευουμε!

[doctoras]

Βρασίδα στο επανιδείν καλή χρονιά γεμάτη ταξίδια!
πόσο εύκολο γίνεται το ταξίδι με τετρακύλνδρο, μου λείπουν ταξιδιωτικά με μικρά μηχανάκια εκεί που μια τυχαία ευθεία 10χιλιομέτρων μπροστά σου με ταχύτητα ταξιδιού 60km/h χωράει πολλές σκέψεις αναδιοργάνωσης, έμπνευσης και δημιουργικότητας μέσα
keep riding and writing

[transalpblack]

Μπράβο Βρασίδα.
Πάρα πολύ καλή περιγραφή, ένοιωσα σαν συνταξιδιώτης μαζί σου.
Καλά λένε πως "το παν δεν είναι τι παρουσιάζεις, αλλά πως το παρουσιάζεις"!!!!!!
Καλή Χρονιά σε όλους!!!!!!!

[vardis]

Με το καλό να μας ξανάρθεις φίλε, χαίρομαι που πέρασες καλά! Καλή χρονιά με υγεία και μπουμπουριστούς χοχλιούς!

[Vrasidas]

Υ.Γ. Τι ξεχασες τελικα εκτος ψηγειου οταν εφυγες?Πος τα βρηκες οταν γυρισες???

Θεώρησε πως το "ψυγείο - συντήρηση" είμαι εγώ ... και φεύγοντας αφήνω πράγματα έξω από εμένα ... Τα βρήκα όπως τα άφησα ευτυχώς ... :smokin:

[Vrasidas]

Βρασιδα μου θυμισες ποσα χρονια εχω να κατεβω στην Κρητη και ποσο μου λειπει. Και δεν ειμαι απο εκει.
Μου θυμισες τοπους και ανθρωπους που γνωρισα και με σκλαβωσαν με την ομορφια και το φερσιμο τους!
Χοχλιους μπουμπουριστους δεν τρωω στην Αθηνα κι ας τους φτιαχνει μια φιλη. Μονο στην Κρητη. Εχουν αλλη γευση εκει.

Να 'σαι καλα να ταξιδευεις, να ζεις, να γραφεις, να διαβαζουμε και εμεις να ζηλευουμε!

Σε ευχαριστώ Νίκο ! Όντως εκεί κάτω έχουν άλλη γεύση ... το επιβεβαιώνω ... :beer:

[Vrasidas]

Βρασίδα στο επανιδείν καλή χρονιά γεμάτη ταξίδια!
πόσο εύκολο γίνεται το ταξίδι με τετρακύλνδρο, μου λείπουν ταξιδιωτικά με μικρά μηχανάκια εκεί που μια τυχαία ευθεία 10χιλιομέτρων μπροστά σου με ταχύτητα ταξιδιού 60km/h χωράει πολλές σκέψεις αναδιοργάνωσης, έμπνευσης και δημιουργικότητας μέσα
keep riding and writing

Ντόκτορ σε κλειστά κομμάτια τα μικρά μονοκίλυνδρα (με την προϋπόθεση πως έχεις ασχοληθεί μαζί τους) είναι "αλλού" ... Τον Αύγουστο έκανα Αθήνα - Ορεινή Ναύπακτο - Πάντα Βρέχει - Ανατολικά Τζουμέρκα - Χαλίκι - Μέτσοβο - τον γύρο της Πίνδου από ανατολικά προς δυτικά και μερικά ενδιάμεσα - Μέτσοβο - Καλαμπάκα - Ελάτη - Δομοκός - Αθήνα με ένα WRF 250 του 2003 με πάρα πολλά χωμάτινα κομμάτια ... Δεν νομίζω πως θα ακολουθούσε εύκολα (στο σύνολο της συγκεκριμένης διαδρομής) μεγάλη μηχανή ... Είσαι άνετος στην Εθνική με σταθερή ταχύτητα 100 περίπου χλμ, αλλά πόσα είναι τα κομμάτια της Εθνικής ?? το 80% εάν θέλεις είναι επαρχιακό κλειστό οδικό δίκτυο ... και εκεί αν το πας με γρήγορη ροή δεν έχεις χρόνο ούτε να αφεθείς, ούτε να σκεφτείς πολλά εκτός του δρόμου ...

Χρόνια Καλά να έχουμε ... να ταξιδεύουμε με ψυχή και σώμα μέχρι όσο πάει ... :beer:

[Vrasidas]

Μπράβο Βρασίδα.
Πάρα πολύ καλή περιγραφή, ένοιωσα σαν συνταξιδιώτης μαζί σου.
Καλά λένε πως "το παν δεν είναι τι παρουσιάζεις, αλλά πως το παρουσιάζεις"!!!!!!
Καλή Χρονιά σε όλους!!!!!!!


Τransalpblack σε ευχαριστώ ... Χρόνια Καλά !!

[Vrasidas]

Με το καλό να μας ξανάρθεις φίλε, χαίρομαι που πέρασες καλά! Καλή χρονιά με υγεία και μπουμπουριστούς χοχλιούς!


Ετοιμάζομαι ... πρώτα ο Θεός θα κατέβω με το εντουράκι των πιό πάνω φωτογραφιών ... :D

Χρόνια Καλά !! :beer: