Vrasidas
07/01/2018, 02:01
Πλατεία Κάνιγγος … δίπλα στο "ναό της κομμωτικής" … Από την "κάψα" έφτασα νωρίτερα στο ραντεβού. Μαζί με εμένα παρατηρώ και άλλους επίδοξους "εραστές της τρίχας" να πηγαινοέρχονται και να κοιτούν τα ρολόγια τους συνεχώς … Ύπουλο πράγμα ο χρόνος ... και σκληρός … ειδικά όταν θέλει να παίξει με το μυαλό σου … Ή που θα τρέχει κοιτώντας σε στα μάτια κοροϊδευτικά θυμίζοντας πόσο ευάλωτος είσαι σε αυτή τη διάσταση ή που θα τσιμεντωθεί και θα παίζει βασανιστικά αργά με τους δείκτες δοκιμάζοντας αντοχές και υπομονή.
Έχω παρκάρει επί της πλατείας και αφού κουράστηκα να πηγαινοέρχομαι ή να παρατηρώ τους υπόλοιπους συμπάσχοντες ομοϊδεάτες του φυτώριου γεμάτης υπόσχεσης καλλιτέχνιδων σε θέματα τρίχας, ανεβαίνω στο παπί καθισμένος με τα δυό πόδια στην δεξιά του πλευρά … το αριστερό να πατά στο εμπρός δεξί μαρσιέ του φρένου και το δεξί στο πίσω δεξί του συνοδηγού …
Και εκεί που έκανα σχέδια για το πολύ άμεσο μέλλον της ζωής μου … αποφασίζω να ακουμπήσω την πλάτη μου πίσω. Μόλις περνώ την κρίσιμη γωνία κλίσης αρχίζω να αντιλαμβάνομαι την ισχύ βασικών νόμων της Φυσικής, οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι ανελέητοι και απροσπέλαστοι … Και ο χρόνος παγώνει … όλα γίνονται σε αργή κίνηση … όπως την ώρα της κωλοτούμπας με πολλά στο κοντέρ … Παρατηρώ απίστευτες λεπτομέρειες σε εκφράσεις ανθρώπων που με κοιτούν με γουρλωμένα μάτια … τα χέρια προσπαθούν να γίνουν αντίβαρα και εξισορροπηστές για να αντιστρέψουν τα μη αντιστρέψιμα αναμενόμενα … Τώρα κατάλαβα πως βγήκε η σκηνή στο Matrix που ο Neo πέφτει προς τα πίσω σε αργή κίνηση … είναι να μην το ζήσεις …
Το βάρος νικά, τα πόδια σηκώνονται στον αέρα, η πλάτη σκάει κάτω και ακολουθεί το παπί … Τι ωραίος θόρυβος … πόσο αδιάκριτος ... Δεν υπήρχε ούτε ένας που δεν γύρισε το κεφάλι του … Μεγαλύτερος όμως ο θόρυβος του εγωισμού μου που έσπασε … Τον πούστη τον εγωισμό … μας έχει καταστρέψει … Και μετά αρχίζει ο άλλος θόρυβος, αυτός από τα χαχανητά της πλατείας … μέχρι και ο σουβλατζής από απέναντι είχε πέσει πάνω στον πάγκο του και από τα τρανταχτά γέλια του τα τζατζίκια τινάζονταν δεξιά και αριστερά …
Είναι στιγμές που όλοι πρέπει να έχουμε ένα χρονόμετρο σε ετοιμότητα για μέτρηση προσωπικών μας ρεκόρ … Τότε ήταν που πρέπει να έσπασα κάθε προσωπικό χρόνο μετά από κωλοτούμπα σε σήκωμα μηχανής από κάτω – εκκίνηση μοτέρ και εξαφάνισης από τον τόπο του μαρτυρίου, όπως και εάν ήρθε αυτή η πτώση …
Ήταν και η τελευταία μου επαφή με τον χώρο της επαγγελματικής τρίχας η οποία προφανώς έληξε άδοξα … Ευτυχώς δεν υπήρχαν κινητά τότε ….
Τώρα που το ξανασκέφτομαι όμως, το παπί μάλλον φρόντισε να με προφυλάξει από κακές συναναστροφές … Να τα εμπιστεύεστε τα παπιά, εκτός από το ότι κάνουν καταπληκτικά ταξίδια, ώρες ώρες γίνονται και φύλακες άγγελοι …
Έχω παρκάρει επί της πλατείας και αφού κουράστηκα να πηγαινοέρχομαι ή να παρατηρώ τους υπόλοιπους συμπάσχοντες ομοϊδεάτες του φυτώριου γεμάτης υπόσχεσης καλλιτέχνιδων σε θέματα τρίχας, ανεβαίνω στο παπί καθισμένος με τα δυό πόδια στην δεξιά του πλευρά … το αριστερό να πατά στο εμπρός δεξί μαρσιέ του φρένου και το δεξί στο πίσω δεξί του συνοδηγού …
Και εκεί που έκανα σχέδια για το πολύ άμεσο μέλλον της ζωής μου … αποφασίζω να ακουμπήσω την πλάτη μου πίσω. Μόλις περνώ την κρίσιμη γωνία κλίσης αρχίζω να αντιλαμβάνομαι την ισχύ βασικών νόμων της Φυσικής, οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι ανελέητοι και απροσπέλαστοι … Και ο χρόνος παγώνει … όλα γίνονται σε αργή κίνηση … όπως την ώρα της κωλοτούμπας με πολλά στο κοντέρ … Παρατηρώ απίστευτες λεπτομέρειες σε εκφράσεις ανθρώπων που με κοιτούν με γουρλωμένα μάτια … τα χέρια προσπαθούν να γίνουν αντίβαρα και εξισορροπηστές για να αντιστρέψουν τα μη αντιστρέψιμα αναμενόμενα … Τώρα κατάλαβα πως βγήκε η σκηνή στο Matrix που ο Neo πέφτει προς τα πίσω σε αργή κίνηση … είναι να μην το ζήσεις …
Το βάρος νικά, τα πόδια σηκώνονται στον αέρα, η πλάτη σκάει κάτω και ακολουθεί το παπί … Τι ωραίος θόρυβος … πόσο αδιάκριτος ... Δεν υπήρχε ούτε ένας που δεν γύρισε το κεφάλι του … Μεγαλύτερος όμως ο θόρυβος του εγωισμού μου που έσπασε … Τον πούστη τον εγωισμό … μας έχει καταστρέψει … Και μετά αρχίζει ο άλλος θόρυβος, αυτός από τα χαχανητά της πλατείας … μέχρι και ο σουβλατζής από απέναντι είχε πέσει πάνω στον πάγκο του και από τα τρανταχτά γέλια του τα τζατζίκια τινάζονταν δεξιά και αριστερά …
Είναι στιγμές που όλοι πρέπει να έχουμε ένα χρονόμετρο σε ετοιμότητα για μέτρηση προσωπικών μας ρεκόρ … Τότε ήταν που πρέπει να έσπασα κάθε προσωπικό χρόνο μετά από κωλοτούμπα σε σήκωμα μηχανής από κάτω – εκκίνηση μοτέρ και εξαφάνισης από τον τόπο του μαρτυρίου, όπως και εάν ήρθε αυτή η πτώση …
Ήταν και η τελευταία μου επαφή με τον χώρο της επαγγελματικής τρίχας η οποία προφανώς έληξε άδοξα … Ευτυχώς δεν υπήρχαν κινητά τότε ….
Τώρα που το ξανασκέφτομαι όμως, το παπί μάλλον φρόντισε να με προφυλάξει από κακές συναναστροφές … Να τα εμπιστεύεστε τα παπιά, εκτός από το ότι κάνουν καταπληκτικά ταξίδια, ώρες ώρες γίνονται και φύλακες άγγελοι …