caesarsk
03/02/2018, 12:19
Βρέθηκα καλεσμένος σε κοπή πίτας ρεμαλιών, μηχανόβιων. Πιο πολύ με τράβηξε ότι ήθελα να δω ανθρώπους που είχα χρόνια να δω. Βρήκα φίλους που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, φίλους που είχαμε να μιλήσουμε μια διετία και ας μένουμε σε τρία χιλιόμετρα απόσταση. Φάτσες που είχα ξεχάσει, και χαμόγελα που μου έλειπαν.
Κάπου ανάμεσα σε μπύρες, αλκοόλ, γέλια, αγκαλιές, καφρίλες, και συζητήσεις για λάδια και μπουζί, έβγαινε και μια πίκρα "ρε σεις καμμιά βόλτα δεν πάμε". Και αυτό ερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι στα χείλη. Οι χαρακτήρες όσο και αν μεγαλώσαμε ίδιοι. Οι ίδιοι άνθρωποι, πειράζαμε τους ίδιους ανθρώπους, καφρίζαμε για τις μοτοσυκλέτες μας και αναφέραμε φίλους που δεν ήταν μαζί μας.
Κάποια στιγμή η κούραση της μεράς μου βγήκε. Κάτι η γαμημένη ηλικία, κάτι το 16ωρο που είχα κλείσει στον δρόμο με δουλειές και μετά στα καπάκια η βόλτα, με κρύα καρδιά ντύθηκα να φύγω. Ολες οι κινήσεις σε αργή κίνηση για να μείνω μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω. Κλειδί στην μηχανή και πάμε. Βγαίνω στην Βουλιαγμένης με προορισμό την Αθήνα και στο μυαλό όλες οι φάτσες που είχα δει πριν λίγο.
Στο φανάρι της Καλλιρόης είμαι έτοιμος να περάσω απέναντι προς Σύνταγμα και ενώ ξεκινάω στρίβω αριστερά προς Συγγρού. "Ελα μωρέ, πάμε βολτίτσα απο παραλιακή, Εθνική και από εκεί σπίτι", σκέφτηκα. Στο επόμενο φανάρι δίπλα σταμάταει ταξιτζής. Ανοιχτά και τα τέσσερα παράθυρα, τέρμα στα ηχεία Iron Maiden "Τhe Trooper"...Τον μαλάκα τον Trooper σκέφτηκα, πήγε και έγινε Μωχάμεντ και στην Ερημο. Κοίταξα άλλη μια φορά τον ταρίφα και έφυγα στην ευθεία της Συγγρού να πλησιάζω απειλητικά στο τελείωμα ενώ εγώ ακόμη δεν έχω χορτάσει βόλτα.
Στρίβω αριστερά, τελείως αντίθετα προς την κατεύθυνση μου, και παίρνω την παραλιακή. Περνάω προσεχτικά ανάμεσα σε πιτσιρικάδες με αυτοκίνητα που πηγαίνουν να λικνιστούν σε τσιφτετελομαγάζα. Ντυμένες πιτσιρίκες, βαμμένες και φτιαγμένες για το νυφοπάζαρο της Παρασκευής, και μετά την Βούλα ο δρόμος καθαρίζει. Πάμε μωρέ και όσο αντέχουμε. Δεν βρέχει. Το κρύο αντέχεται. Οι σκέψεις περνούν μέσα στο μυαλό σε ταχύτητα εκδρομική (τόσο αργά δηλαδή, λίγο πριν πεθάνεις) και βρίσκομαι κάτω από τον ναό στο Σούνιο να κάνω τσιγάρο ξαπλωμένος πάνω στην σέλα με τα πόδια στο τιμόνι.
Ένα τσιγάρο κι όμως τόσο διαφορετικό από όλα της ημέρας. Μου έμενε ένα τσιγάρο ακόμη και μετά την μίνι ανάκριση του περιπολικού που ήρθε και σταμάτησε δίπλα μου, και την συζήτηση με τον αξιάγαπητο μπάτσο για μοτοσυκλέτες επιπέδου "είχα και εγώ μοτοσακό παλιά αλλά σκοτώθηκε ένας ξάδερφος μου και φοβήθηκα", αποφάσισα να φύγω. Ξανά στην παραλιακή με ανάποδη κατεύθυνση και αυτή την φορά λέω να γυρίσω σπίτι επιτέλους. Στην Συγγρού στρίβω δεξιά ΠΑΛΙ. Αυτό ειναι το "Αναποφάσιστος" που λένε στην εκλογές. και βρίσκομαι στο κέντρο να κατεβαίνω προς Πλ. Αγίας Ειρήνης, από εκεί στου Ψυρρή και Γκάζι. Χάζι λίγο τριγυρώ τον κόσμο και αφού παίρνω τσιγάρα και μια μπύρα ανεβαίνω πάλι προς Σύνταγμα.
Περνάω την "βλαχοχλίδα" του Κολωνακίου της Παρασκευής και την ουρά στο Rock που παρακαλάει για μια φωτό και ανηφορίζω προς Λυκαβηττό. Το τελείωμα της μέρας με βρίσκει στο πεζουλάκι να χαζεύω τα φώτα της Αθήνας με μπύρα και τσιγάρο. Προσπαθώ να φύγω για να γυρίσω σπίτι αλλά με κράταει η γαμημένη πόλη να δώ την Ανατολή. Πρέπει όμως να γυρίσω και αυτά τα πρέπει είναι που μας κράτησαν την παρέα χώρια. Δεν έκανα την χάρη στον προπατζή να κάνω εκείνη την σταθερή βόλτα στρωσίματος και χαμογέλουσα που αντιστάθηκα. Καβάλησα και γύρισα πολύ αργά μέχρι το σπίτι στην Πάρνηθα χαμογελόντας. Έτσι με βρήκε το ξημέρωμα
Κάπου ανάμεσα σε μπύρες, αλκοόλ, γέλια, αγκαλιές, καφρίλες, και συζητήσεις για λάδια και μπουζί, έβγαινε και μια πίκρα "ρε σεις καμμιά βόλτα δεν πάμε". Και αυτό ερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι στα χείλη. Οι χαρακτήρες όσο και αν μεγαλώσαμε ίδιοι. Οι ίδιοι άνθρωποι, πειράζαμε τους ίδιους ανθρώπους, καφρίζαμε για τις μοτοσυκλέτες μας και αναφέραμε φίλους που δεν ήταν μαζί μας.
Κάποια στιγμή η κούραση της μεράς μου βγήκε. Κάτι η γαμημένη ηλικία, κάτι το 16ωρο που είχα κλείσει στον δρόμο με δουλειές και μετά στα καπάκια η βόλτα, με κρύα καρδιά ντύθηκα να φύγω. Ολες οι κινήσεις σε αργή κίνηση για να μείνω μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω. Κλειδί στην μηχανή και πάμε. Βγαίνω στην Βουλιαγμένης με προορισμό την Αθήνα και στο μυαλό όλες οι φάτσες που είχα δει πριν λίγο.
Στο φανάρι της Καλλιρόης είμαι έτοιμος να περάσω απέναντι προς Σύνταγμα και ενώ ξεκινάω στρίβω αριστερά προς Συγγρού. "Ελα μωρέ, πάμε βολτίτσα απο παραλιακή, Εθνική και από εκεί σπίτι", σκέφτηκα. Στο επόμενο φανάρι δίπλα σταμάταει ταξιτζής. Ανοιχτά και τα τέσσερα παράθυρα, τέρμα στα ηχεία Iron Maiden "Τhe Trooper"...Τον μαλάκα τον Trooper σκέφτηκα, πήγε και έγινε Μωχάμεντ και στην Ερημο. Κοίταξα άλλη μια φορά τον ταρίφα και έφυγα στην ευθεία της Συγγρού να πλησιάζω απειλητικά στο τελείωμα ενώ εγώ ακόμη δεν έχω χορτάσει βόλτα.
Στρίβω αριστερά, τελείως αντίθετα προς την κατεύθυνση μου, και παίρνω την παραλιακή. Περνάω προσεχτικά ανάμεσα σε πιτσιρικάδες με αυτοκίνητα που πηγαίνουν να λικνιστούν σε τσιφτετελομαγάζα. Ντυμένες πιτσιρίκες, βαμμένες και φτιαγμένες για το νυφοπάζαρο της Παρασκευής, και μετά την Βούλα ο δρόμος καθαρίζει. Πάμε μωρέ και όσο αντέχουμε. Δεν βρέχει. Το κρύο αντέχεται. Οι σκέψεις περνούν μέσα στο μυαλό σε ταχύτητα εκδρομική (τόσο αργά δηλαδή, λίγο πριν πεθάνεις) και βρίσκομαι κάτω από τον ναό στο Σούνιο να κάνω τσιγάρο ξαπλωμένος πάνω στην σέλα με τα πόδια στο τιμόνι.
Ένα τσιγάρο κι όμως τόσο διαφορετικό από όλα της ημέρας. Μου έμενε ένα τσιγάρο ακόμη και μετά την μίνι ανάκριση του περιπολικού που ήρθε και σταμάτησε δίπλα μου, και την συζήτηση με τον αξιάγαπητο μπάτσο για μοτοσυκλέτες επιπέδου "είχα και εγώ μοτοσακό παλιά αλλά σκοτώθηκε ένας ξάδερφος μου και φοβήθηκα", αποφάσισα να φύγω. Ξανά στην παραλιακή με ανάποδη κατεύθυνση και αυτή την φορά λέω να γυρίσω σπίτι επιτέλους. Στην Συγγρού στρίβω δεξιά ΠΑΛΙ. Αυτό ειναι το "Αναποφάσιστος" που λένε στην εκλογές. και βρίσκομαι στο κέντρο να κατεβαίνω προς Πλ. Αγίας Ειρήνης, από εκεί στου Ψυρρή και Γκάζι. Χάζι λίγο τριγυρώ τον κόσμο και αφού παίρνω τσιγάρα και μια μπύρα ανεβαίνω πάλι προς Σύνταγμα.
Περνάω την "βλαχοχλίδα" του Κολωνακίου της Παρασκευής και την ουρά στο Rock που παρακαλάει για μια φωτό και ανηφορίζω προς Λυκαβηττό. Το τελείωμα της μέρας με βρίσκει στο πεζουλάκι να χαζεύω τα φώτα της Αθήνας με μπύρα και τσιγάρο. Προσπαθώ να φύγω για να γυρίσω σπίτι αλλά με κράταει η γαμημένη πόλη να δώ την Ανατολή. Πρέπει όμως να γυρίσω και αυτά τα πρέπει είναι που μας κράτησαν την παρέα χώρια. Δεν έκανα την χάρη στον προπατζή να κάνω εκείνη την σταθερή βόλτα στρωσίματος και χαμογέλουσα που αντιστάθηκα. Καβάλησα και γύρισα πολύ αργά μέχρι το σπίτι στην Πάρνηθα χαμογελόντας. Έτσι με βρήκε το ξημέρωμα