caesarsk
05/04/2018, 18:33
Ηταν Φλεβάρης του 2013. Στα πρώτα χρόνια της "κρίσης" που σχεδόν κανείς δεν έβαζε πετρέλαιο, και όλοι άναβαν τα τζάκια. Άναβαν όμως τα τζάκια καίγοντας ότι έβρισκαν. Εκείνη την μέρα έριχνε ένα ψιλόβροχο από το πρωί και όλη την μέρα στην δουλειά σκεφτόμουν τον δρόμο. Για λάστιχα στην χοντρή είχα κάτι παλιά τακουνάτα TKC 80.
Περίπου 01:00 την νύχτα αποφάσισα πως είναι ώρα να σχολάσω και μάζεψα τα πράγματα μου από τον σταθμό. Ντύθηκα, ευτυχώς χωρίς αδιάβροχα, και πήγα στην μηχανή. Πιάνω το τιμόνι να την κατεβάσω από το διπλό stand και μόλις σπρώχνω λίγο γλυστράνε τα πόδια μου στα πλακάκια του πεζοδρομίου έξω από το σταθμό, και βρίσκομαι ξάπλα πάνω τους. Είμαι ξαπλωμένος και σκέφτομαι πως μπορεί να έγινε αυτό. Τα μάτια κοιτάζουν τον συννεφιασμένο ουρανό και το χέρι χαϊδευει το σαπουνόνερο στο πεζοδρόμιο. "Μαλάκα", σκέφτομαι, "τελικά δεν χρειάζεσαι να οδηγάς μηχανή για να πέφτεις. Πέφτεις και στο ίσιωμα". Ξαπλωμένος ακόμη κοιτάζω τριγύρω να δω πόσο ρόμπα έγινα. Ευτυχώς δεν ήταν κανείς εκεί τριγύρω.
Σηκώνομαι με αργές κινήσεις, παριστάνοντας στον εαυτό μου ότι σηκώνομαι προσεχτικά, ενώ στην πραγματικότητα πονούν όλα μου τα κόκκαλα. Ξαναπιάνω το τιμόνι, βάζω κόντρα στα πόδια και την κατεβάζω. Καβαλάω την μηχανή από αριστερά και την ώρα που το δεξί μου πόδι ακουμπάει το πλακάκι φεύγει μπροστά και φεύγω μαζί με την μηχανή ξάπλα πάλι. ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΧΩ BOXER και χωράω να βγω από κάτω (ΝΑ ΓΙΑΤΙ BOXER). Δύο πεσίματα πριν ξεκινήσω. Δύο πεσίματα πριν ξεκινήσω λέμε. Πριν βάλω καν μπροστα την μηχανή. Σηκώνω την μηχανή πάνω και σκέφτομαι πως είμαι τυχερός. Με όλη αυτή την γλίτσα κάτω από την κάπνα που έχει ανακατευτεί με νερό και βρώμα των Ελληνικών γυαλόδρομων έπεσα στο πεζοδρόμιο και όχι στο δρόμο.
Πολύ προσεχτικά βάζω μπροστά την μηχανή, που πλέον βρίσκεται στον δρόμο και ξεκινάω με την εξωφρενική ταχύτητα των 20 χλμ/ώρα. Στρίβω δεξιά στην Φραγκοκλησσιάς και από εκεί δεξιά για την Κηφισίας προς το δαχτυλίδι. Βλέπω το φανάρι κόκκινο από δεξία και πλησιάζω σχεδόν σταματημένος προς το φανάρι στην άδεια Κηφισίας. Μόνο δυο γλυκά κοριτσάκια περίμεναν δεξιά ταξί. Δεν τα παρατήρησα καλά, εκτός από το ότι η μια ήταν ξανθιά σαντρέ μεσαίο μαλλί, με πράσινα μάτια και φορούσε 10ποντες μπότες με σορτσάκι και καλσόν μαύρο, ενώ απο το μισάνοιχτο μπουφάν φαινόταν οτι φορούσε 80C σουτιέν και η άλλη ηταν η δίδυμη μελαχροινή της, με κοντή φούστα και 75B στήθος αλλά έναν απίστευτα γυμνασμένο πισινό. Την ώρα που η μπροστινή ρόδα ακινητοποιήτε για να σταματήσω στο φανάρι, γλυστράει σαν να μην ακουμπάει καν στον δρόμο και πάρε με κάτω στο φανάρι. Σαν αίλουρος τινάζομαι πάνω, την σηκώνω πολύ γρήγορα και κάνω πως δεν ακούω τα γελάκια από το πεζοδρόμιο.
"Ρε μαλάκα 3 πεσίματα στα πρώτα 500 μέτρα. Έχει 12 χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι...το νού σου", σκεφτόμουν ενώ έμπαινα στον παράδρομο της Αττικής όδου προς Μεταμόρφωση. Μπροστα μου ένα STOP και πρέπει να σταματήσω γιατί από αριστερά βλέπω φώτα να έρχονται. Πατάω φρένο και ενώ έχω ABS η μηχανή συνεχίζει να κινείται με σταματημένες τις ρόδες, το τιμόνι τέρμα δεξία, εγώ να κοιτάζω το αυτοκίνητο που έχει πατήσει φρένο και γλυστράει και αυτό προς τα εμένα. Ο τρόμος στα μάτια και των δύο οδηγών και περνάω τον δρόμο όπως και αυτός με τις ρόδες μας ακινητοποιημένες. Κοιταζόμαστε στα μάτια αφού έχουμε σταματήσει και δεν το πιστεύουμε πως την γλυτώσαμε. (βασικά πως την γλύτωσα).
Συνεχίζω πραγματικά αργά και σκέφτομαι οτι παρά την ντροπή να κατεβάσω τα πόδια κάτω και να τα ακουμπάω στην άσφαλτο όσο η μηχανή προχωράει μπροστά. Ένα χιλιόμετρο πιο κάτω στο φανάρι της Κύμης πρέπει να σταματήσω. Πατάω φρένο σαν να έχω αβγά στα χέρια μου αλλά παρόλα αυτά η μηχανη μαζί με μένα είναι ξάπλα στον δρόμο και πηγαίνουμε προς το φανάρι. Ευτυχώς σταματήσαμε ακριβώς στο φανάρι και εγω την κοιτάζω και σκέφτομαι να μείνουμε εκεί ξάπλα να ξεχειμωνιάσουμε μέχρι να στεγνώσει ο δρόμος.
Η τρέλα με πιάνει και έχω αποφασίσει να φτάσω στο σπίτι μου. Ξεκινάω, περνάω όλο το Ηράκλειο όρθιος και λέω πως τα προβλημάτα μου τελειώσαν. Αλλωστε τι έχουμε 4 πεσίματα και γλύστριμα πάνω σε στοπ σε κόντρα με αυτοκίνητο. Μεταμόρφωση, στο γεφυράκι των τσιμέντων και έρχεται το πέμπτο πεσιμο και εγώ έχω αρχίσει να πανηγυρίζω. Πάω να σπάσω Παγκόσμιο Ρεκόρ κουλαμάρας. Συνεχίζω περνάω το ψαράδικο και μένουν μόνο 3 χιλιόμετρα για το σπίτι. Είμαι σίγουρος πως εκεί θα μείνουμε. Στα πέντε, αλλά ο πούστης ο Μερφυ γελάει και με περιμένει άλλο ένα πέσιμο, σταματημένος ξανά, σχεδόν έξω από το σπίτι μου.
Ε μην τα πολυλογούμε. Σήμερα ξαναέπεσα σταματημένος μέσα στο γκαράζ μου!!!!! Ο ΜΑΛΑΚΑΣ
Περίπου 01:00 την νύχτα αποφάσισα πως είναι ώρα να σχολάσω και μάζεψα τα πράγματα μου από τον σταθμό. Ντύθηκα, ευτυχώς χωρίς αδιάβροχα, και πήγα στην μηχανή. Πιάνω το τιμόνι να την κατεβάσω από το διπλό stand και μόλις σπρώχνω λίγο γλυστράνε τα πόδια μου στα πλακάκια του πεζοδρομίου έξω από το σταθμό, και βρίσκομαι ξάπλα πάνω τους. Είμαι ξαπλωμένος και σκέφτομαι πως μπορεί να έγινε αυτό. Τα μάτια κοιτάζουν τον συννεφιασμένο ουρανό και το χέρι χαϊδευει το σαπουνόνερο στο πεζοδρόμιο. "Μαλάκα", σκέφτομαι, "τελικά δεν χρειάζεσαι να οδηγάς μηχανή για να πέφτεις. Πέφτεις και στο ίσιωμα". Ξαπλωμένος ακόμη κοιτάζω τριγύρω να δω πόσο ρόμπα έγινα. Ευτυχώς δεν ήταν κανείς εκεί τριγύρω.
Σηκώνομαι με αργές κινήσεις, παριστάνοντας στον εαυτό μου ότι σηκώνομαι προσεχτικά, ενώ στην πραγματικότητα πονούν όλα μου τα κόκκαλα. Ξαναπιάνω το τιμόνι, βάζω κόντρα στα πόδια και την κατεβάζω. Καβαλάω την μηχανή από αριστερά και την ώρα που το δεξί μου πόδι ακουμπάει το πλακάκι φεύγει μπροστά και φεύγω μαζί με την μηχανή ξάπλα πάλι. ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΧΩ BOXER και χωράω να βγω από κάτω (ΝΑ ΓΙΑΤΙ BOXER). Δύο πεσίματα πριν ξεκινήσω. Δύο πεσίματα πριν ξεκινήσω λέμε. Πριν βάλω καν μπροστα την μηχανή. Σηκώνω την μηχανή πάνω και σκέφτομαι πως είμαι τυχερός. Με όλη αυτή την γλίτσα κάτω από την κάπνα που έχει ανακατευτεί με νερό και βρώμα των Ελληνικών γυαλόδρομων έπεσα στο πεζοδρόμιο και όχι στο δρόμο.
Πολύ προσεχτικά βάζω μπροστά την μηχανή, που πλέον βρίσκεται στον δρόμο και ξεκινάω με την εξωφρενική ταχύτητα των 20 χλμ/ώρα. Στρίβω δεξιά στην Φραγκοκλησσιάς και από εκεί δεξιά για την Κηφισίας προς το δαχτυλίδι. Βλέπω το φανάρι κόκκινο από δεξία και πλησιάζω σχεδόν σταματημένος προς το φανάρι στην άδεια Κηφισίας. Μόνο δυο γλυκά κοριτσάκια περίμεναν δεξιά ταξί. Δεν τα παρατήρησα καλά, εκτός από το ότι η μια ήταν ξανθιά σαντρέ μεσαίο μαλλί, με πράσινα μάτια και φορούσε 10ποντες μπότες με σορτσάκι και καλσόν μαύρο, ενώ απο το μισάνοιχτο μπουφάν φαινόταν οτι φορούσε 80C σουτιέν και η άλλη ηταν η δίδυμη μελαχροινή της, με κοντή φούστα και 75B στήθος αλλά έναν απίστευτα γυμνασμένο πισινό. Την ώρα που η μπροστινή ρόδα ακινητοποιήτε για να σταματήσω στο φανάρι, γλυστράει σαν να μην ακουμπάει καν στον δρόμο και πάρε με κάτω στο φανάρι. Σαν αίλουρος τινάζομαι πάνω, την σηκώνω πολύ γρήγορα και κάνω πως δεν ακούω τα γελάκια από το πεζοδρόμιο.
"Ρε μαλάκα 3 πεσίματα στα πρώτα 500 μέτρα. Έχει 12 χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι...το νού σου", σκεφτόμουν ενώ έμπαινα στον παράδρομο της Αττικής όδου προς Μεταμόρφωση. Μπροστα μου ένα STOP και πρέπει να σταματήσω γιατί από αριστερά βλέπω φώτα να έρχονται. Πατάω φρένο και ενώ έχω ABS η μηχανή συνεχίζει να κινείται με σταματημένες τις ρόδες, το τιμόνι τέρμα δεξία, εγώ να κοιτάζω το αυτοκίνητο που έχει πατήσει φρένο και γλυστράει και αυτό προς τα εμένα. Ο τρόμος στα μάτια και των δύο οδηγών και περνάω τον δρόμο όπως και αυτός με τις ρόδες μας ακινητοποιημένες. Κοιταζόμαστε στα μάτια αφού έχουμε σταματήσει και δεν το πιστεύουμε πως την γλυτώσαμε. (βασικά πως την γλύτωσα).
Συνεχίζω πραγματικά αργά και σκέφτομαι οτι παρά την ντροπή να κατεβάσω τα πόδια κάτω και να τα ακουμπάω στην άσφαλτο όσο η μηχανή προχωράει μπροστά. Ένα χιλιόμετρο πιο κάτω στο φανάρι της Κύμης πρέπει να σταματήσω. Πατάω φρένο σαν να έχω αβγά στα χέρια μου αλλά παρόλα αυτά η μηχανη μαζί με μένα είναι ξάπλα στον δρόμο και πηγαίνουμε προς το φανάρι. Ευτυχώς σταματήσαμε ακριβώς στο φανάρι και εγω την κοιτάζω και σκέφτομαι να μείνουμε εκεί ξάπλα να ξεχειμωνιάσουμε μέχρι να στεγνώσει ο δρόμος.
Η τρέλα με πιάνει και έχω αποφασίσει να φτάσω στο σπίτι μου. Ξεκινάω, περνάω όλο το Ηράκλειο όρθιος και λέω πως τα προβλημάτα μου τελειώσαν. Αλλωστε τι έχουμε 4 πεσίματα και γλύστριμα πάνω σε στοπ σε κόντρα με αυτοκίνητο. Μεταμόρφωση, στο γεφυράκι των τσιμέντων και έρχεται το πέμπτο πεσιμο και εγώ έχω αρχίσει να πανηγυρίζω. Πάω να σπάσω Παγκόσμιο Ρεκόρ κουλαμάρας. Συνεχίζω περνάω το ψαράδικο και μένουν μόνο 3 χιλιόμετρα για το σπίτι. Είμαι σίγουρος πως εκεί θα μείνουμε. Στα πέντε, αλλά ο πούστης ο Μερφυ γελάει και με περιμένει άλλο ένα πέσιμο, σταματημένος ξανά, σχεδόν έξω από το σπίτι μου.
Ε μην τα πολυλογούμε. Σήμερα ξαναέπεσα σταματημένος μέσα στο γκαράζ μου!!!!! Ο ΜΑΛΑΚΑΣ